Leonora pochowała Kapturka. Oleg upewnił się, że spakował wyszabrowane rzeczy. Inni głównie się kłócili. Oprócz rzeczy ważnych, takich jak swary, kłótnie i bunt, Ostatni poświęcili niewielką część uwagi i wysiłku także na drobiazgi, takie jak próba ucieczki z polany, zanim stanie się coś niedobrego. Ale niespiesznie. W końcu jeśli mag wybiega z domu z krzykiem: "uciekajcie, głupcy" to, najlepszym możliwym pomysłem jest podejście do tego domku i wymontowywanie z niego okiennic, a potem rozłożenie się z manufakturą w jego cieniu. A w każdym razie tak właśnie zdawali się sądzić Detlef z Galebem.
Bert, Diuk i Walter wykonali otrzymane rozkazy. Zajęli się zwierzętami i pomogli Detlefowi w rozbieraniu chatki na części.

Gustaw wcześniej starał się przejść przez krzaki z pomocą miecza i pochodni zrezygnował ze swojego pomysłu właśnie ze względu na ryzyko poranienia jego lżej opancerzonych ludzi. Każde zbliżenie się do krzaków powodowało wściekły ruch gałęzi, jedynie dzięki zachowaniu bezpiecznej odległości i ostrożności udało mu się uniknąć obrażeń. Teraz patrzył jak krasnoludy podejmują próbę.

Galebowi nawet szło - poruszał się powoli i choć w takim stroju był koszmarnie niezdarny i co chwilę wplątywał się w jakieś gałęzie, to jednak mógł wierzyć, że najpóźniej za godzinę przedostanie się na drugą stronę.

Drugiego krasnoluda rośliny lubiły dużo, dużo mniej. Detlef dzięki swojej ogromnej sile i zaparciu wlazł aż na dwa metry w krzaki. Te aktywnie przesuwały gałęzie, łapały za kończyny, plecak, chłostały go pędami i cięły ostrymi jak brzytwy kolcami. Jego "szmatowo-drewniane opancerzenie dodatkowe" rozpadało się wręcz w oczach, a kolejne razy spadały na khazada. Choć wytrzymały i opancerzony, poczuł wiele z nich i spłynął krwią. Czarodziej zauważył, że krzaczory atakują tylko kiedy krasnolud się rusza, a gdy stoi spokojnie, przerywają atak. Przypomniało mu to, że słyszał kiedyś o czarze "Cierniowe Pole", związanym z Tradycją Życia. Najwyraźniej babcia-zielarka przeprowadziła kiedyś rytuał o podobnym działaniu.

Loftus próbował odprowadzić energię na zewnątrz, i choć włosy dosłownie stawały mu dęba od elektrostatyki, udało mu się spowolnić wir na tyle, by pierwszy z, jak się spodziewał, wielu piorunów rąbnął w domek zielarki dopiero po tym, jak krasnoludy odlazły od niego kawałek.

Wir zaczynał być widoczny w świecie realnym jak narastający kłąb czarnych chmur. Zbierało się na burzę, i to taką solidną. Mag wiedział, że ma rację. Niedługo pierdolnie na maksa. Święte miejsce zbezczeszczone w obrzydliwy sposób niedługo stanie się przeklętym miejscem. A wtedy biada tym, którzy tu zostaną.

Leonor nie spieszyła się. Jej serce przepełniała rozpacz i żal, że nie potrafiła zapobiec tragedii, która rozegrała się na jej oczach. Kopała wyładowując swoją złość, ale zostało jej na tyle by w międzyczasie odpowiedzieć Baronowi.

- Zwykła ludzka przyzwoitość nakazuje pochować człowieka, który zmarł ci na rękach. Która Bogini nie zapłacze nad śmiercią niewinnego dziecka? Nie wiem w jakie ohydne maszkarony wierzysz, ale my Estalijczycy znamy naszą Panią lepiej niż jacyś ślepi na krzywdę szlachcice - wykrzywiła twarz w bolesnym grymasie i wróciła do kopania.
- I ja pilnowałam tego bydlaka całą noc? To jest dopiero głupota - mamrotała już bardziej do siebie.

Odmówiła modlitwy do Morra o przyjęcie całej trójki do jego ogrodów i błagała Najpotężniejszą o przebaczenie, bo miała wrażenie, że powinna wykazać się większą aktywnością. Może mogła temu jakoś zapobiec?

Wyszukała swój rapier wśród ekwipunku, złapała jedno ze zwierząt za uzdę, zagwizdała na kruka i ruszyła niespiesznie w kierunku szalejących krzaków śpiewając pogrzebową pieśń.

Gustaw nie mógł uwierzyć, że jego podwładni tak jawnie i bezpardonowo go olali. Tak! OLALI, bo inaczej tego nie można nazwać. Sierżant był zaskoczony i mimo strachu i wściekłości moc jaką miało zdziwienie przewyższyła pozostałe.
- Oleg. Jeśli weźmiesz łyka by funkcjonować możesz, ale jeśli mi zesztywniejesz to osobiście Ciebie ukatrupię.- Baron nie skomentował sugestii włóczykija odnośnie sposobu kontaktowania się z Ostatnimi.
Jednak tak jak zachowały się krasnoludy przerosło jego najśmielsze oczekiwania.
- Czy wy zdurnieliście? Jesteśmy oddziałem a Wy o własnej dupie? Żenada. Krasnoludzka lojalność wyszła, ale nic to.- Odwrócił się i podszedł za Leo.
- Czy Ty także straciłaś rozsądek? Czy ja chcę odmówić tej dziewczynie godności? Chcę ratować Was. Loftus twierdzi, że nie ma czasu i musimy wiać. Dla mnie cenniejsze jest Twoje życie czy pozostałych Ostatnich. A co do tego w co wierzę to sama sobie odpowiedz. Nie dobijam jeńców i nie jestem po stronie ogólnego chaosu. Nie wiem co się tu dzieje, ale coś mi mówi, że ta dziewczyna z jej babką i wilkiem niebawem wstaną z grobów tak jak tamte zombi z ostatniej bitwy. A jeśli się nie pospieszymy to i my do nich dołączymy. Skończ już i pomyśl o żywych i tych, których możesz nawrócić na wiarę w Panią Wojny.- Starał się użyć wszystkich argumentów oraz wszelkich umiejętności jakie posiadał.
- Leonoro. Cenię Ciebie i wierzę w twoje powołanie, ale to nie obroni Ciebie przed koniecznością wyciągnięcia następnym razem konsekwencji. Obraziłaś mnie i przed wszystkimi podważyłaś mój autorytet. Jesteś żołnierzem i jeśli rozsądek to chociaż powinność niech zmusi Ciebie do rozsądnych działań.- Mówił uspokajając się i zerkając na próby khazadów.

Nagle walnął piorun w chatę a Gustaw aż podskoczył.
- Na bogów. Zaraz nic nie zostanie z tego miejsca!- Gustaw zaczął się nerwowo rozglądać za drogą ucieczki i w końcu wpadł na pomysł.
- Ruszmy strumieniem. Może t rośliny dadzą nam więcej możliwości manewru!- Rzucił i popatrzył na pozostałych.
Baron chciał się wydostać strumieniem gdzie się obmywali. Dno było kamieniste i tam roślin nie było więc może nie zaatakują. No chyba, że i woda z ziemią są przeciw nim.

Gustaw rzeczywiście wpadł na świetny pomysł. Koryto strumienia było najłatwiejszą drogą do przebycia. Choć więc musieli pochylić się lub iść na czworakach, by nie wystawać zbytnio nad poziom wody, mogli przebić się na drugą stronę nieatakowani. O dziwo, zwierzęta juczne nie były atakowane.

Najłatwiejszą drogę do pokonania, jak zauważył Detlef, wybrał już Gustaw. Poza korytem strumienia krzewy rosły na tyle blisko siebie, że obojętnie którędy będzie się próbował przebijać, wyjdzie na to samo. Na przebicie się przez całość potrzebował, jak oszacował, dwóch zapalaczy. Musiał uważać przy tym, by i samemu się nie podpalić. I pamiętać, że każdy "poziomy" ruch skończy się atakiem pnączy i kolców.

Akolitka nie miała czasu przysłuchiwać się innym kłótniom, niż te, które sama prowadziła z Baronem. Emocje już jej trochę opadły, ale jej ocena sytuacji dalej pozostawała taka sama. I coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że z pozoru prosty miecz, zwykle komplikuje sprawy, a nie prowadzi do ich rozwiązania.

Oddała lejce Baronowi, podeszła do mówiącego Galeba i uklękła na jedno kolano. Miała smutne oczy i zmęczony wyraz twarzy. Nie przespała w końcu całej nocy, a do tego wykopała niezły dół.
- Honor, to skomplikowana sprawa. Posłuszeństwo jeszcze bardziej. Straszne rzeczy rozegrały się na tej polanie i kosztowały nas wiele zdrowia - powiedziała - Zanim jednak się pozabijamy, postarajmy się wyjść stąd w jednym kawałku. Pomóżmy mu się wydostać - wskazała na Detlefa - i chodźmy strumieniem, zanim zabiją nas pioruny, rośliny, czy Bogowie wiedzą co. Nie musicie iść z nami ze względu na rozkaz Barona. Możecie pójść po prostu tą samą drogą. Nie ma ich tu zbyt wiele.

Co kierowało Leonorą, która właziła w krzaki za Galebem, nie wiadomo. Być może Ostatni nigdy się nie dowiedzą - akolitka, mająca chyba naprawdę nierówno pod sufitem, została niemal zasieczona przez kolczaste gałęzie i upadła blisko krasnoludów. Najgorzej wyglądała jej lewa stopa - wykręcona, wyglądająca jak ochłap mięsa przymocowany do nogi. Detlef znał się na medycynie na tyle by wiedzieć, że kobieta się wykrwawi, jeśli nie otrzyma natychmiastowej pomocy medycznej. A sam miał w ręku granat, gotowy do wybuchu...

Gustaw zarządził wymarsz strumieniem i zaczął brodzić w wodzie gdy zobaczył, że nie wszyscy podwładni idą za nimi. Przeklną pod nosem i wycofał się na polanę by zobaczyć jak Leo ładuje się w krzaczory.
- Na miłość bogów! Oszalałaś?!- Nie zdążył więcej powiedzieć gdy ta padła.
Baron dobył miecza i rzucił do Diuka i Berta.
- Ja prawą stronę Diuk lewą a Bert wyciągaj ją i wracamy na polanę. Loftus osłaniaj nas by nas nie pochwyciły. Walter i Oleg osłaniajcie nasze plecy.- Wydał rozkaz do ratowania Leonory i gdy ustawili się ruszył.
Długiej drogi nie musieli przebyć gdyż dziewczyna padła na samym początku. Sierżant chciał dostać się do niej i wyciągnąć. Naparem kojącym i własnymi umiejętnościami chciał ją ocucić a mikstura leczenia postawić na nogi by chociaż mogła się stąd wydostać wraz z nimi.

- Detlef! Opanuj się.- Zaczął gdy uda się uwolnić Leo.
- Nie rób czegoś co będziesz żałował. Galeb namawia Ciebie do złamania przysięgi. Skąd on w ogóle się wziął? Czy nie dziwne, że dotarł do nas podczas oblężenia? Wiem, że to Twój przyjaciel za dawnych czasów. Pamiętaj także, że może iż popełniam błędy to zawsze stałem po Twojej stronie a Twa mądrość i doświadczenie wiele dla nas daje.- Próbował Gustaw przemówić do krasnoluda, którego w sumie zawsze lubił i szanował.
- Nie zgadzamy się w wielu kwestiach a przede wszystkim różnimy, ale czy jesteś gotów stwierdzić, żem niereformowalny i gnuśny jak każdy szlachcic Umgich? Że nie mamy wspólnej misji? Twierdzi Galeb, żem wiarołomca a co powie gdy Ty, khazad złamiesz przysięgę? W imperium będziesz zdrajcą i myślisz, że uchronisz się w śród swoich rodaków, ale pamiętaj, że z Imperium Królestwo Krasnoludów w sojuszu żyje i sobie nawzajem pomaga czy to w kwestiach militarnych czy prawem popartych. Chcesz ryzykować? Zróbmy tak. Wykonajmy to zadanie jak przyrzekliśmy i po ruszysz we własnym kierunku. Ja nie będę stawał na drodze, chociaż bym chciał bo cenie Ciebie. W Imperium złego słowa ode mnie o Tobie nie usłyszą a wręcz pozytywy byś mógł z godnością i dumą z nieskalanym honorem chodzić między swoimi. Złoto, które się Tobie należy za służbę wypłacę z własnej kiesy a i dodatkiem nie poskąpię.- Gustaw chciał przemówić do rozsądku i do podstawowych żądz khazadów. Mało o nich wiedział, ale liczył że pomoże. Do samego Galeba się nie odzywał, bo ten był dla niego zdrajcą i kombinatorem przysłanym przez Brocka lub Wernickiego, lub kogoś innego kto chce upadku Wissenlandu i rozpadu Imperium. Dla khazadów broda była najważniejsza a ten był bez niej a z tego co już się dowiedział i słyszał taki khazad tylko drogę zabójców wybierał, ale nie ten. To musiało coś znaczyć.
- Wydostańmy się strumieniem bo jest szansa a i proponuję by najbardziej narażeni spróbowali pod brzuchami koni czy mułów iść.- Nie znał się na zwierzętach, ale liczył, że Ostatni pomyślą nad tym spostrzeżeniem.