Gustaw robił co mógł by połatać podkomendnych. Gdy zabrakło oddziałowych cyrulików przejął to zadanie na spółkę z Leo. Jedyni co się znali minimalnie na ranach.
Nie wiele dało opatrzenie ran. W warunkach takich to modlił się by nie zaszkodzić żołnierzom, ale jak później się okazało bogowie nie wysłuchali jego modlitw. Części kompani rany zaczęły się babrać. Słabli w oczach i zaciskali zęby. Byli twardzi. Wiedział o tym, ale wiedział także, że nawet twardziele kiedyś paść mogą.

Rany się jątrzyły a podróż trwała zbyt długo. Nie było szlaku i do tego zwierzęta coraz bardziej stawiały opór przed dalszym marszem. Gustaw także był wykończony. Nie wydobrzał po ostatniej walce, ale determinacja i chęć wykonania zadania były silniejsze.
nadchodził wieczór i zaczęli szukać miejsca na nocleg gdy pojawiła się dziewczynka z czerwonym kapturem.
Gustaw pozwolił krasnoludzkiej części oddziału zabrać głos. twierdzili, że byli lepsi to nie zamierzał im bronić. Sierżant coś czół, że kiepsko to wygląda.
- A jak na Ciebie wołają dziewczyno? Zdradzisz też imię swojej babci?- Zapytał zakapturzoną dziewczynę.
- Mimo ryzyka udamy się z dziewczyną. Dalsza podróż w takim stanie może być zgubna a wykonanie misji już teraz jest bardzo zagrożone.- Przedstawił kompanii swoje zdanie dość cicho by dziewczyna go nie słyszała.
- Oczywiście bądźcie w gotowości. Jeśli tu wampir był to i inne ścierwo może się czaić. Ułudy także możemy się spodziewać, ale warto mimo to zaryzykować.- Dodał.

- Dobrze moja miła. Prowadź do swojej babci i czuj się bezpieczna. Żaden wilk Tobie nie groźny. Jeno daj chwile odsapnąć.- Odezwał się do dziewki i usiadł przygotowując się zakładając dwie warstwy zbroi na siebie.

Gustaw był przygotowany na wszystko. Na zamianę dziewczyny w monstrum jak i wprowadzeniem ich w pułapkę. Czy tak czy inaczej misji nie wykonają więc musieli zawierzyć losowi.

Dziewczę aż się trzęsło po takim potraktowaniu jej przez Olega, ale wczepione w Galeba zaczęło prowadzić Ostatnich wygodną ścieżką wśród akacji, krzaków dzikich róż, ostrokrzewów, rokitników i ogników, której, tropiciele daliby słowo, jeszcze minutę temu tutaj nie było. Chociaż na pewno była, po prostu krzaki zasłaniały...
Rokitniki całe obsypane były małymi owocami. Były one zasadniczo jadalne, tyle że bardzo, bardzo kwaśne.
Loftus widział wiedźmim wzrokiem jak Ghyran, zielony wiatr magii wzmacnia swoją obecność, ale nie było w tym żadnego aktywnego czaru, a w każdym razie nie ze strony dziewczynki.

Po niedługim marszu dojrzeli, że to co brali za nieduży pagórek jest w rzeczywistości starą, ale nadal trzymającą pion (no, powiedzmy) chatką.
Obok niej znajdował się niewielki, ale dobrze utrzymany ogródek warzywny, ze sporą częścią przeznaczoną na zioła; część domku przeznaczona była na schronienie dla dwóch kóz, skubiących trawę w pobliżu; drewniana budka z wyciętym serduszkiem w drzwiach musiała być wychodkiem, a bzyczenie pszczół jasno dało znać, że małe budki z podłużnymi dziurami to po prostu ule. Nieopodal biło źródełko, z którego woda wypływała wartkim strumieniem.

Miejsce tętniło mocą. Loftus czuł, że gdyby zdecydował się rzucać zaklęcia, czary przyjdą mu tutaj łatwiej niż gdzie indziej. Ale pełzająca po kręgosłupie gąsienica zimna dawała do zrozumienia, że niekoniecznie powinien.

Wrażenie nasiliło się, gdy z chatki wyszła starsza kobieta w chuście i obrzuciła drużynę nieprzyjaznym wzrokiem, który jednak złagodniał od razu, gdy zobaczyła kogo przyprowadziliście.
Dziewczyna od razu do niej pobiegła i wtuliła się, a wtedy starsza kobieta ponownie spojrzała na was i w jej wzroku nie było już sympatii. A i zmrok zdawał się jakby głębszy.

- Coście jej zrobili? - zapytała lodowato. Choć było was dziewięcioro, a ona jedna, nie wyglądała jakby się bała.

- Babciu... - słyszalnym szeptem odezwała się dziewczyna, ciągnąc za ubranie zielarkę - Pan Krasnolud był miły. I rozumie sól i wszystko...

Babka przyjrzała się Galebowi i westchnęła.
- Niech będzie. Tu mało co można za złoto dostać, Niespalony Krasnoludzie, który podobno rozumie... ale w głuszy nie odmawia się pomocy -miastowi nie mieli do czynienia z "Mądrymi", jak wieśniacy nazywali zielarki, guślarki i wiedźmy, traktując wszystkie jako jedną i tę samą profesję. Kto wie czy nie mieli racji. Ale ci wychowani na prowincji znali zasady: handel jest rzadki i źle widziany. Jeśli poprosisz o pomoc i ją dostaniesz odwdzięczasz się. Dajesz jej tyle ile według Ciebie jej pomoc była warta. Oczywiście dary "Mądrej" miały tendencję do znikania lub odwracania, jeśli dałeś za mało. A gdy to jej czegoś brakowało, w wiosce też często działo się nie najlepiej. Te Mądre, które mieszkały niedaleko siedzib ludzkich nigdy nie narzekały na głód i ubóstwo. A i z obejściem nie było problemów. Wielu mężczyzn przychodziło ot tak, naprawić coś, podeprzeć ściany, postawić szopkę, narąbać drewna... Jeśli Mądra była zadowolona to i często oni byli zadowoleni. I ich żony, Nierzadko po kilka razy, choć chłop dawno skończył czwartą dekadę życia.

Propozycja Galeba bliska była więc obrazy. Niemniej, babka najwyraźniej przyjęła przeprosiny.

- Obejrzę wasze rany po kolacji. Na razie zmyjcie z siebie ten smród nieumarłych, możecie się wykąpać w strumieniu, tylko żeby mi nikt źródełka nie zapaskudził. Najlepiej się do niego w ogóle nie zbliżajcie.
I nakarmcie wasze bestie, zanim wlezą w szkodę do ogródka! - ostrzegła.


Oleg tymczasem szukał dowodów na potwierdzenie swojej nieufności oraz na to, że babcia i wnuczka nie są tymi za które się podają. Ziemia niestety nie współpracowała. Co prawda znalazł dowody, które potwierdzały, że był nieufny - zdecydowanie bowiem nie ufał im, ale nijak nie przybliżyło go to do udowodnienia, że babcia i wnuczka nie są babcią i wnuczką, ani że zielarka nie jest zielarką - ogródek jasno wskazywał, że na ziołach babcia się zna. Niektóre z ziół były bardzo rzadkie, inne w ogóle nie rosły dziko w Wissenlandzie. Części roślin nawet nie znał. W każdym razie - babka mogłaby wyposażyć niejedną aptekę. Oraz niejednego skrytobójcę.
I tylko ścieżka w drugą stronę jakaś węższa była. Póki szedł po śladach drużyny i Kapturka widział ją, ale gałęzie i kolce przeszkadzały, spowalniały go i rwały odzież.

Niemniej już po chwili zniknął gdzieś wśród krzaków.

Droga do domu Babci była szybka. Gustaw zastanawiał się nad ścieżką i stwierdził, że magia musi tu działać bo nie naturalne było takie zachowanie roślinności. Zerkał tylko co jakiś czas na Loftusa by się upewnić, że wszystko gra i nie wchodzą w magiczną pułapkę.

Tak jak zawsze do rozmowy z Babcią wystąpili najbardziej elokwentni. Galeb wyglądający jak mumia, która dopiero co wyszła z rzezi. Oleg był tą drugą osobą. Chciał dobrze i przeprosił lecz widać było po nim, że nie ufa Babci i kapturkowi. Czy Gustaw miał się dziwić? Dla niego samego to była dziwna sprawa.
W jego włościach takich "Babć" nie spotykało się zbyt wiele, ale nie raz słyszał rozmawiając z innymi możnymi, że takowe były na ich włościach. Doradzali szczególne podejście do takich osób więc sierżant nie zamierzał reagować nieadekwatnie.

Nie wtrącał się do rozmów chcąc uniknąć ponownych komplikacji z przeszłości. Jedynie skinął głową rozumiejąc o co kobiecie chodzi.
- Walter. Zadbaj o zwierzęta i tak chyba nie zamierzasz wchodzić.- Zwrócił się do jedynego raczej niepokiereszowanego żołnierza. Sam zaczął się ogarniać. Zdjął zbroję i umył się. Po bitwie z umarlakami zapewne śmierdział od potu jak i krwi jak zauważyła staruszka a on skorzystał z okazji. Coś mu mówiło, że bezpieczniejszego miejsca nie znajdą zbyt szybko i trzeba było korzystać.

***

- Szanowna Pani.- Zwrócił się Gustaw do Babci gdy po zapukaniu stanął w drzwiach czekając na zaproszenie.
- Czy mogę zapytać o miejsce, które by było dobre dla nas na rozbicie obozu? Gdzie zwierzęta by mogły się posilić bo straciliśmy cały zapas obroku podczas starcia z nieumarłymi a nie chciałbym w szkodę jakowąś wejść z mymi ludźmi.- Zapytał uprzejmie starając się być jak najbardziej poprawny.

Gustaw nie zamierzał robić nic ponad to na co kobieta pozwoli. Pilnował także by kompani nie zbliżali się do "źródełka". Wolał nie ryzykować i nie drażnić kobiety. Na kolację był bez zbroi. Jedynie miecz wraz ze sztyletem miał przy pasie. Był czysty na tyle ile pozwoliły warunki i starał się zachowywać przyzwoicie