Leonor, gdy Baron wygłaszał do niej tyradę patrzyła na niego wielkimi jak talerze oczami i nawet chciała wstać, ale w międzyczasie Detlef się zlitował i postanowił uczynić z jej ręki coś co bardziej przypominało rękę.

Dopiero potem wstała, odpięła rapier i oddała go bez słowa byłemu więźniowi, kimkolwiek on był.

Następnie odmówiła krótką modlitwę nad opuszczanymi więźniami i sprawdziła, czy któryś nie krwawi. Gdyby był czas przed wymarszem mogłaby ich opatrzeć. Potem oceniła czy kolczuga z trupa nadaje się do użytku i przypasała poprzedni rapier.

Oleg wyjechał w poszukiwaniu brodu. Pozostali Ostatni wdali się w dyskusję. Loftus uważał, że główny cel przestał być osiągalny, Galeb - wręcz przeciwnie.

W końcu von Grunnenberg wydał rozkazy. Leonora... cóż, posłuchała dopiero po długiej tyradzie, Detlef - z nieskrywanym niezadowoleniem. Ostatecznie zostały wykonane. Choć w oddanym rapierze nie było kamieni szlachetnych, a pistolet był zepsuty. Przynajmniej pakunki zostały przeniesione z wozu na zwierzęta, a wóz przewrócony.
To jakim posłuchem cieszył się (a właściwie - jakim się nie cieszył) we własnym oddziale utwierdziło von Rudgera, że Gustaw jest zwykłym żołdakiem, który być może kiedyś był strażnikiem na dworze Elektorki, a teraz został ukarany za jakąś przewinę wysłaniem na front.
- Ja bym powiesił jednego dla przykładu - mruknął tylko i zajął się Kadetką.

Leonora okazała się lepszym medykiem od Detlefa. A przynajmniej bardziej skutecznym. Pomogła dwóm z trzech rannych jeńców. Byli bardzo zdziwieni. I bardzo wdzięczni. Kolczuga martwego dowódcy okazała się nieco za duża (nie licząc kolczego czepca, który pasował), ale po drobnych poprawkach nadawałaby się do noszenia - problemem był za to jej ciężar. Już teraz nosiła niewiele mniej niż mogła, a po dołożeniu ciężaru zbroi zaczęła się wręcz garbić.

Podobnie Bert, który wziął kuszę i tyle bełtów ile zmieścił w kołczanach - jednym na udzie, drugim przy pasku oraz dwóch zapasowych w plecaku.

Detlef za to wypieprzył resztę uzbrojenia do rzeki. Zawsze to problem dla granicznych.

Wszystko to zajęło piętnaście minut. Ale Ostatni nie ruszali. Czekali na powrót zwiadowcy. W tym czasie von Rudger zarekwirował konia i dosiadłszy go, wziął na kulbakę nadal półprzytomną Kadetkę.

Kolejny kwadrans później Oleg wrócił. Szukanie zajęło mu więcej niż myślał, zwłaszcza że musiał szukać miejsca gdzie nawet ciężko ranni będą w stanie przejść. Leo i Gustaw potonęliby gdyby musieli przełazić tak jak poprzednio. Znalazł bród niemal idealny - niby szerokie bystrze na kamienistym dnie, ale za to głębokie może do kolan.
Ostatni ruszyli. Ale nie wszyscy. Gustaw wcześniej poprosił do siebie Diuka. A Diuk potem podszedł do Waltera. Choć żaden człowiek poza nimi nie słyszał o co chodzi, zdziwienie na twarzy barda i fakt, że rozkaz musiał zostać powtórzony mogły dać do myślenia. Dwójka została z tyłu. Detlef, który wyraźnie sugerował pewne rozwiązanie, choć wydanie rozkazu zostawił sierżantowi udawał, że tego nie widział, Galeb niby chciał dopilnować by jeńcom nic się nie stało, ale działał tak by tego nie zrobić. Kruk był wyraźnie podniecony i rozbawiony.

Kiedy kolejny kwadrans później dotarli do brodu zdali sobie sprawę, że zwierzęta przejść brodem przejdą, ale w górach po drugiej stronie będą raczej obciążeniem i spowalniaczem. Być może kuce dadzą jakoś radę, ale wierzchowiec - nie.

Pogoda wprawdzie nie była najgorsza, ale unosząca się nad głową akolitki burza gradowa rozpętała się na dobre. Poza krótką modlitwą przy rannych nie odezwała się do nikogo ani słowem.

Po krótkim szamotaniu się z kolczugą i oceną jej stanu uznała, że czepiec może zostać, a resztę wywaliła do rzeki zaraz po tym jak swoją robotę skończył Detlef. Potem nie mniej naburmuszona ruszyła za innymi. Wykonywała w końcu “rozkazy” nadętego pacana, któremu w dupie się poprzewracało, bo zobaczył innego napuszonego kretyna, którego jedynym osiągnięciem życiowym było to, że dał się złapać i był wieziony na rzeź jak tępy cap. Zdziwiło ją wprawdzie dlaczego tej rzekomy opiekun dziewczyny wziął nogi za pas przy pierwszej okazji, a po uwolnieniu zaczął bełkotać o jakichś rozkazach zamiast całować ich po stopach za uratowanie życia. Dziwiło ją dlaczego akurat ta dwójka została wysłana w konwoju, skoro znaczenie tego napuszonego kacapa było mniej więcej takie jak samej Leonory. Opiekunkami do towarzystwa zostają zazwyczaj inne panny, a nie pretensjonalni mężczyźni. Zdziwiło ją jeszcze kilka innych rzeczy, ale nie miała ochoty o nich mówić. Nikomu. Nie była to jej armia, ani jej wojna, ani jej nadęte szlachciury.

Przekonywanie udało się. Von Rudger nie marudził, posłał wierzchowca w cholerę klepnięciem w zad. A "Kadetkę" pozwolił nieść Galebowi. Nadal nie odzyskała świadomości. Mimo to przeprawa także się udała.
Marsz w górach, przy pełnym obciążeniu męczył jednak bardzo, a tempo, w porównaniu do tego, które wcześniej osiągali, spadło znacząco. Z czterech kilometrów na godzinę spadło do dwóch, a konieczność omijania zbyt stromych dla zwierząt podejść i zejść zmusiła Ostatnich do licznych skrętów.
Bert i Loftus przez lunety obserwowali szlak i zobaczyli dziesiątkę jeźdźców... Ale Graniczni nie znaleźli ich zbyt szybko - kamienisty grunt utrudniał poszukiwanie śladów, a nawet gdy znaleźli w końcu miejsce, gdzie uciekinierzy przebrodzili rzekę, nie kwapili się do pościgu. Po raz kolejny Ostatni wywinęli się z matni.

Bert głośno myślał, czy Brock skorzysta z okazji by wyrwać się z pułapki i czy udałoby się z nim dogadać - i doszedł do wniosku, że to możliwe, Brock był mimo wszystko pozytywnie nastawiony do Gustawa. Problem w tym, że nie wiedział, że taką okazję ma. Słowa Berta przypomniały też Galebowi o rozmowie z Valayą, złamanym przez niego słowie i długu, który w związku z tym powstał.

Wieczór zastał Ostatnich na zalesionym zboczu niedaleko Khazid Nauk. Widzieli już dym z jej kominów, ale w górach równie dobrze mogło to oznaczać godzinę drogi jak i sześć. Tymczasem pogoda szybko się zmieniła, jak to w górach. Zaczął wiać zimny wiatr, a rosnące chmury zwiastowały nadciągającą letnią burzę. Musieli zdecydować - czy próbować dotrzeć do osady przed zmierzchem czy spróbować zbudować schronienie w lesie czy zaryzykować schowanie się w zauważonej jaskini. Tak blisko krasnoludzkiej osady nie powinno być w niej goblinów ani innych paskudztw, ale nigdy nie wiadomo...
A von Rudger w końcu przerwał milczenie i zadał dziwne pytanie:
- Znaleźliście może małe buteleczki albo fiolki przy którymś z zabitych? Panna von... powinna dostać lekarstwo, jedną dawkę wieczorem, a drugą rano - dodał.

Leonor dla odmiany poczuła się źle. Nagle westchnęła, zatoczyła się i zwaliła z całym impetem swojego drobnego ciała pod nogi Detlefa.
- Myrmidio - jęknęła - jak mi niedobrze. Pomożesz mi? - dodała błagalnie - Możesz mi popatrzeć na tą ranę? Boli - siły ją opuściły, a wraz z nią jej genialne pomysły.
Nadstawiła dłoń w kierunku krasnoluda jednocześnie odsuwając go od grupy.
- Tu - mówiła coraz ciszej - tu boli. Popatrz… - i już zupełnie cicho i dyskretnie, żeby żaden chłop nie widział jej jak zdejmuje rękaw od koszuli. Krasnoludów chyba nie pociągał kobiecy biust.
- Widzisz… nie dawaj mu tych lekarstw. To oszust. Musimy pogadać z tą dziewczyną - tego Detlef mógł się domyślić już bardziej z ruchu warg.