Loftus był spięty, udało im się dostać do Wittenhaus, ale oddział się niebezpiecznie rozłaził. To i może było naturalne dla Granicznych, ale niezbyt dobre dla Ostatnich. Szczególnie, gdyby wiedzieli to co mag i pominięty został tu fakt, że jakiś mieszczanin czy ich grupa zwyczajnie dopadnie osamotnionego żołdaka (w ich mniemaniu granicznego) sprzeda mu sztylet pod żebra i wepchnie do wody. Od tak w ramach zemsty za konfiskatę, czy dobranie się do córki.
Szary czarodziej skupił się jednak na maksymalnym odpoczynku. Trochę pojadł, trochę popił i miał zamiar jak najwięcej odespać. Jednak gdy większość ostatnich siedziała już w jeden izbie, rzucił na siebie czar.
- Vult sentire periculum – wyczucie niebezpieczeństwa, po czym nasłuchiwał i wyglądał, czy aby kto nie podsłuchuje. Gdy miał pewność, że może mówić względnie swobodnie, pokrótce wyjaśnił co zaszło przy przeprawie. Intencję miał wtedy dobre, pozostała mu trzecia opcja, najbardziej ryzykowana dla maga i ogólnych założeń misji. Ale się udało, wszyscy przeżyli, zostali przepuszczeni. W jego odczuciu Gustaw i Leonora tylko pogrążali cały oddział, ale zyskali na czasie. Mag postanowił więc zaryzykować i podjął działanie.
- Znam treść wiadomości, która otrzymał Baryła, podpisana została przez Stirlitza. – Ritter ściszył głos budując napięcie, poczekał chwilę, a gdy pierwsze głowy się nachyliły rozwiązał zagadkę.
- Gdy dowódca wroga był przez Was zagadywany, to pośpiesznie wyjąłem przybory do pisania oraz arkusz papieru. - Mag drużyny celowo przedłużał - Grzbiet kuca posłużył za stół. Zacząłem kreślić słowa, podsypałem tusz piaskiem i wręczyłem, to jednemu z Granicznych tłumacząc, że to pilna wiadomość, która ma przekazać dowódcy. Wiadomość dzięki, której nas przepuścił i ugościł była więc ode mnie.– Loftus przerwał na chwilę, pozwalając na przetrawienie tej informacji przez towarzyszy. Przepłukał usta i kontynuował.
- Musimy wyruszyć o świcie, a w pewnym oddaleniu od miasta zmienić trasę na mniej przewidywalną. Wydaje mi się, że mamy przynajmniej jeden dzień zapasu, chyba że dopiszę nam szczęście i Baryła zachowa wiadomość w tajemnicy. Gotów jestem przygotować mu kolejną wiadomość, dzięki której zyskamy trochę więcej czasu, a patrol wroga zostanie skierowany choćby w stronę Soyen, czy dalej na trakt między Haverz, a Hurlach. Ale tak czy inaczej, gdy tuszymy w drogę ktoś musi przejąć Miłkę. Na którymś etapie, np. w chwili zmiany trasy zastanę z tyłu. Będę obserwował, czy ruszył za nami pościg, a dogonię Was konno.– Szary czarodziej poprawił się na krześle. – Na wzgórza, szukać ich patrolu ruszyć nie możemy. Mam pewność, że nie będą czekali na informację od nas, choć nam na to pozwolą, ale i tak wyślą tam oddział, żeby to sprawdzić.

Bert przed naradą starannie spenetrował okolicę kwatery, by wyłuskać ewentualnych podsłuchiwaczy. Potem opowiedział kompanom o Parszywcu i co ich łączyło, a raczej co dzieliło, gdyż nienawiść między nim a oficerem granicznych zmyć mogła tylko krew. Zresztą ten zdrajca na nic innego nie zasługiwał. Potem niziołek wysłuchał co inni mieli do powiedzenia. W szczególności ucieszył się na słowa Loftusa, bo już kombinował jakby tu włamać się do kwatery Bryły i owy list przeczytać.

- Słuchajcie panowie - powiedział w końcu - Parszywiec nie jest głupi i za jak tylko przyjedzie zacznie zadawać pytania. Szybko skojarzy niziołka, niby kumpla, skojarzy kapłankę Myrmidi z Meissen, zapyta też o posłańca z listem i zda sobie sprawę że coś śmierdzi na kilometr. Wykończmy tych łazęgów tutaj. Wzięci z zaskoczenia lub potraktowani zielem Olega powinni polec bez większych strat naszych, a potem urządźmy zasadzkę na Parszywca. Co najmniej stryczek należy się temu zdrajcy.

- Loftus to już bym wolał ukatrupić Baryłę i spalić jego kwaterę, niż marnować materiały wybuchowe - odpowiedział niziołek - Słyszało i widziało nas wielu żołdaków, po przesłuchaniu ich, każdy oficer wyczai że coś z nami jest nie teges. Nie ważne w jakim stylu opuścimy miasto i tak puszczą kogoś za nami, co przy naszej mobilności niezbyt dobrze wróży. Już lepszy wydaje mi się ten pomysł Detlefa. Weszlibyśmy na drugi brzeg, niby na nawiedzone wzgórza i tam byśmy przepadli. Oleg potrafiłbyś pozacierać ślady za nami? Gdybyśmy to zrobili razem może by się udało, co nie Oleg?

- Pożar? – Mag zmrużył oczy – Nie da gwarancji sukcesu, łatwo z niego uciec, a budynku nie obstawimy, niosłoby to zresztą dodatkowe konsekwencję. Pismo o ile Baryła go nie zniszczył jak miał polecone, to też może je zabrać z sobą. Do tego ciężko byłyby go wywołać z opóźnieniem. – Mag powoli analizował sugestię Berta. – Nie wywoła też chaosu, paniki i zamieszania. Pożary się zdarzają, takie eksplozje raczej nie. Do tego szybko zauważony pożar będzie łatwy do ugaszenia, a nawet jeśli nie to w pomoc granicznym przy jego gaszeniu zaangażują się mieszkańcy. Wroga trzeba podejść psychologicznie. Cokolwiek zostanie postanowione to pamiętacie ten sierżant wie, że należymy do Czwartej! – Mag mówił cicho, ale z pełnym przekonaniem i stanowczością w głosie. - Jest przekonany o obecności szpiega w naszym oddziale, dlatego się wycofał na przeprawie.