xeper

 

Eliasz

Tupik był bardzo zadowolony ze zdobyczy jakie niósł w torbie - wskazywała na to mina, niczym u nażartego kota, a także dużo wolniejsze, jakby spokojniejsze ruchy, tego żywiołowego halflinga. Jednak było coś co burzyło misterny pokój i spokój Tupika.

-Proszę... zaczął jęczeć po raz pierwszy towarzyszom, widząc jak ci powoli zbierają się w dalszą drogę.

- Nie możemy jeszcze iść, nie teraz. Najpierw muszę dobrze zająć się ranami, w trakcie walki tylko pobieżnie mogłem coś zdziałać. Przyda nam się też wszystkim odpoczynek, wiem, że Panowie krasnoludowie pewnie na co dzień zabijają takie bestię, ale dla mnie było to nie lada przeżycie. Potrzebuję odpocząć chwilkę, zapalić i cieszyć się, że żyję. Bo w tej kopalni jak widać to nigdy nie wiadomo co się czaić będzie za rogiem.

Wskazał wszystkie miejsca zranień na towarzyszach jakie dostrzegł, jakby wytykając im, że trzeba coś z tym zrobić...

- Zioła trzeba inne zastosować na rany, ponaprawiać zniszczenia po walce z wywerną... myślałem , że wojownicy ostrzą broń stępioną w starciu...
Zresztą i tak pora już na posiłek, zrobię nam wszystkim pyszne naleśniki jeśli mi dacie chwilę. Zaintrygowany nagle zapytał krasnoludy:

- Czy wywerny są jadalne? - Z zaciekawieniem spojrzał na ogromną połać mięsa...

Spojrzenie jakie w odpowiedzi posłał mu jeden z krasnoludów , wyrażało chyba zafrapowanie pytaniem...




Oczywiście jedzenie, odpoczynek i faja - nie licząc jakiegoś tam poprawiania ran czy zmiany opatrunków, nie były prawdziwymi, czy raczej podstawowymi powodami dla której halfling "zarządzał" przerwę. Każdą z tych rzeczy tak naprawdę mógł zrobić później - może z wyjątkiem jedzenia, ale był przygotowany na posiłek w trakcie drogi. To czego nie mógł opuścić, to było wciąż ciało wywerny. Uznał bowiem w trakcie prac nad zwłokami wywerny, że same poroże, pazury kły, łuski i inne zdobycze i indegriencje - czy jak je tam magowie nazywali, to wszystlko jest niczym w porównaniu z możliwością zrobienia z pancerza wywerny pancerza dla halflinga. Tupik szybko skalkulował, że byłby to najlepszy pancerz jaki kiedykolwiek nosił, nie mówiąc już o prestiżu, gdyż kto by nie pytał o łuski na kubraczku mógłby zgodnie z prawdą odrzec iż są z potwora którego ubił.

Poza tym gadzina potrafiła latać...z całym tym opancerzeniem... Łuski powinny być lżejsze niż stal a jednocześnie tak samo twarde - albo i bardziej - gdy przypomnieć sobie walkę, iskry i niezbyt głębokie rany jakie ciosy żelastwem niosły stworowi.

Potrzebował tyle materiału z wywerny ile wystarczy do zrobienia pancerza na całym ciele. No ale samemu zajęłoby mu to szmat czasu, prosi więc resztę ekipy o pomoc.
- Wam też polecam. Płat skóry z łuską zamocowany do tarczy wzmocni ją dwukrotnie, praktycznie jej nie obciążając.
Pomysłowość Tupika zaskakiwała czasem i jego. " No właśnie jeszcze tarcza z pancerza wywerny..."

 

Tadeus

Okazało się jednak, że mogło być jeszcze gorzej. Dzień po wyjeździe, dotarły do nich niepokojące wieści z północy. Ostland stał w płomieniach, a tamtejsze puszcze przepełnione były niedobitkami rozbitej armii wroga.

Reinhardt miał wrażenie, jakoby wszyscy bogowie uwzięli się właśnie na niego. Nie dość, że stracił oszczędności swego życia i zobowiązał się do pracy dla jednej z najgroźniejszych osobistości Nuln, to jeszcze zmierzał prosto do wypalonego, splugawionego piekła północnych prowincji.

Po prostu nie dało się znieść tego na trzeźwo. Z tego też powodu, w podróży towarzyszyły mu dwa masywne gąsiory, zawieszone po bokach juków. Początkowo korzystał z nich często i chętnie, ceniąc sobie leczniczy wpływ rubinowego trunku na zszarganą psychikę. Lekki, winogronowy rausz pozwalał zagłuszyć resztki desperackich krzyków jego instynktu samozachowawczego.

Niestety, i te piękne chwile w końcu minęły. Raz, że nie mógł już znieść karcących spojrzeń swojej podopiecznej, dwa, że po dwóch tygodniach wjechali w zdecydowanie mniej bezpieczne regiony. Wojsko pognało daleko na północ, pozostawiając trakty i miasta bezbronnymi. Skromne oddziały strażników dróg nie były w stanie poradzić sobie z większymi, zorganizowanymi bandami, które w wojnie poczuły swoją szansę i wykorzystywały ją do woli.

Dym trzecich z rzędu płonących na horyzoncie zabudowań odebrał mu ostatecznie chęci do picia. A potem było już tylko gorzej...

Wydawało się, że w Ostlandzie bez przerwy padało. Jakby same niebiosa rozwarły się po brzegi, by ostatecznie zmyć z ziemi odór zepsucia. Był przemoczony do suchej nitki. Woda strumieniami spływała z jego płaszcza, sącząc się przez skórzaną zbroję i wyciekając wbitymi w siodło portkami. "A miał być zaimpregnowany!" - zaklął w myślach, wspominając zapchlonego oszusta na targu. Z nieskrywaną irytacją spoglądał na towarzyszącą mu damę, obwiniętą drogą, podszywaną futerkiem tkaniną, po której woda zdawała się spływać, jak po wiosennej trawie. Westchnął. Był na to zdecydowanie za stary.

Jego lekko otyły, siwy ogier z wyraźnym trudem przebijał się przez następne połacie zdradliwego, wszechobecnego błota. Co jakiś czas stawał i strzygł uszami. Reinhardt nic nie dostrzegał, wątpił jednak, by wiekowy już koń zaczynał mieć omamy. Zatrzymywał wtedy, ku niezadowoleniu Ingrid, oba konie i nasłuchiwał. Nic. Poza kwaśną miną towarzyszki, która pomału zaczynała mieć go już chyba za wariata.

Trupy na rozdrożach przynajmniej były czymś konkretnym. Stary żołnierz zawsze wolał zagrożenie widoczne, od takiego czającego się w mroku. A zwłoki były jak najbardziej namacalne. Co więcej, leżący tam ludzie zabici zostali normalną bronią. Tylko te ślady... Reinhardt zaklął siarczyście i splunął przez ramię, wyciągając na zewnątrz wiszący mu na szyi symbol Sigmara. A jednak mogło być jeszcze gorzej. Miał już ochotę paść na kolana i błagać bogów o litość, wszak musiał im jakoś okropnie zawinić, by znaleźć się w takiej sytuacji. Powstrzymało go jednak chrząknięcie zniecierpliwionej Ingrid, która najwyraźniej nie miała żadnego zrozumienia dla jego duchowych rozterek.

Tej kobiecie wiecznie się spieszyło. Ponoć miastowi mieli to we krwi, ale żeby aż tak? Nie było jednak wyjścia, to od jej zadowolenia zależało jego dalszego życie. Westchnął więc ciężko, marudząc niewyraźnie pod zmoczonym od deszczu nosem. Zwłoki obszedł szerokim łukiem, szepcząc niewyraźnie modlitwy do Shallyi, bogini zdrowia, by nie złapać od nich jakiegoś plugastwa. Wszak wiadomo było, że kozie racice oznaczać mogły jedynie mroczne kreatury, o których nie zwykło się wspominać, by nie ściągnąć na siebie nieszczęścia.

Nieszczęścia miał jednak pod dostatkiem. Najznaczniejszy jego objaw jechał za nim, ogłaszając swoją miną całemu światu niezadowolenie z jego marnych usług. Nawet nie chciał myśleć o tym, jak na taką ocenę jego pracy zareaguje van Valten. Teraz nie mógł się już jednak wycofać. Musiał zrobić coś, by poprawić swoje szanse przeżycia. Mięśnie twarzy zadrgały w niemym oporze, gdy na jego ustach pojawił się usłużny, wymuszony uśmiech. Skierowany w stronę adresatki nie odniósł jednak zamierzonego efektu. Ta wykrzywiła się zniesmaczona, spoglądając na zaserwowany jej, makabryczny, bolesny grymas, utrzymywanych resztką sił w zamierzonej pozycji, mięśni. Więcej nie próbował.

Ponurzy mieszkańcy zniszczonej wioski nie byli w stanie popsuć mu nastroju. Ba! To on obawiał się, czy jego ściągnięta bólem istnienia twarz nie wciągnie ich głębiej w odmęty rozpaczy. Nie wciągnęła. Ale za to robiło się coraz ciekawiej. Szli śladami bandy mrocznych wojowników. Oni! We dwójkę! z nieuzbrojoną niewiastą! To prawie było śmieszne. Prawie. Przez moment zastanawiał się, czy nie posłać jej przodem, kto wie? Może poznałby swój swego i by się dobrze zrozumieli? Złośliwa myśl niestety tylko na chwilę odwróciła jego uwagę od ponurej rzeczywistości.

Westchnął. Znowu. Ruszyli przed siebie, docierając w końcu do celu podróży. Rozejrzał się krótko. Dłużej. Od rozglądania niestety sytuacja nie stawała się lepsza, trzeba było wymyślić coś lepszego. Postanowił zaryzykować. Mokre od deszczu usta rozwarły się w nieśmiałej próbie nawiązania rozmowy.
- Co teraz? - zaburczał bardziej niż powiedział.

 

anrena

Trakt prowadzący na Północ przypominał raczej rwący górski potok niż główny szlak, jakim wędrowała przed laty Ingrid. Dużo się tu zmieniło, a może to tylko pamięć ubarwiała oglądane na nowo krajobrazy... Ingrid kochała surowość tych niedostępnych i nieogarnionych przestrzeni, dzikość natury, jej nieobliczalność i grozę. Jechała tu kiedyś przegrana, z uczuciem pustki i bezsilności, a opuszczała te dziwnie urokliwe miejsca z podniesionym czołem, pewna, że odtąd sama jest sobie sterem, żeglarzem i okrętem.

W strugach deszczu, nieprzerwanie lejącego od wielu dni, Ingrid zdążała teraz ponownie na Północ, do niejakiego Behemsdorfu. Tym razem jednak z ważną misją powierzoną jej przez ojca, dla którego z biegiem lat stała się prawą ręką w interesach i najbardziej zaufaną powierniczką. Niestety nie dane jej było rozkoszować się tą podróżą w upragnionej samotności. Towarzyszył jej niejaki Reinhardt, cudak o bliżej nieokreślonym wieku i profesji. Z nieokreślonych też względów ojciec uparł się, by ta brodata niańka służyła jej za ochronę w niebezpieczeństwach podróży do Ostlandu. Ingrid nie potrzebowała ochrony. Poradziła sobie w tej dziczy przed laty, sama. Tym bardziej więc obecność niechcianego towarzysza, który zdawał się bardziej dbać o drogocenny trunek w jukach przytroczonych do swej poczciwej szkapiny niż o bezpieczeństwo podróży, działała jej powoli na nerwy. Starała się więc całkiem ignorować irytującego ochroniarza i skupić na wykonaniu misji, z jaką tu przybyła. I udawało jej nawet czasem na chwilę zapominać o tym, że nie podróżuje sama. Poza momentami, gdy dzielny Reini, jak go prześmiewczo nazywała w myślach, przypominał o swej męczącej obecności i zatrzymywał cała kawalkadę węsząc jakieś kolejne straszliwe niebezpieczeństwo.

Po wielu dniach uciążliwej podróży potwornie znużeni i przemoczeni do suchej nitki dotarli do rozstaju dróg, gdzie niedawno jeszcze znajdował się drogowskaz, a obecnie raczej nędzne jego resztki. Równie nędznie prezentowały się zmasakrowane zwłoki dwojga zabitych ludzi leżące w pobliżu. Nie był to raczej najlepszy znak. Zapach spalenizny też nie wróżył nic dobrego. Mimo to ruszyli dalej. I dotarli wreszcie do upragnionego celu podróży, do Behemsdorfu. A raczej do tego, co z wioski tak nazywanej, zostało. A zostało niewiele. Popiół i zgliszcza. I kilku wynędzniałych pogorzelców, plączących się z obłędem w oczach po ruinach swych dawnych domostw. Jeden z nieszczęśników zagadnął ich, pytając o cel podróży. Gdy wyjaśnili, że szukają zaginionego maga Bruno Kohlera, mężczyzna wyraźnie się zdenerwował. Udało im się jednak dowiedzieć, że poszukiwany wyruszył do jakiejś kopalni w górach. A za nim udali się poszukiwacze przygód oraz zwierzoludzie – sprawcy masakry w Behemsdorfie. Nie pozostawało więc nic innego jak wyruszyć tym, jedynym dotąd, tropem.

Ślady niedawnej rzezi doprowadziły ich w końcu do wskazanej przez wieśniaka kopalni. Jej widok nie zachwycał ani nie zachęcał przybyłych do wejścia. Sama kopalnia, a raczej ruiny po niej, wydawały się, podobnie jak cała okolica, zupełnie wymarłe. Dosłownie wymarłe. Swąd wszechobecnej śmierci i strachu przenikał aż do szpiku kości. Mimo to z głębi kopalni dobiegły ich czyjeś głosy.

Skupienie nasłuchującej Ingrid przerwał burkliwy głos Reinhardta. - Co teraz? - zagaił błyskotliwie jak zazwyczaj. - A co ma być? - odburknęła Ingrid zła, że właśnie teraz zebrało mu się na konwersację.
Mężczyzna ukrył brodatą twarz w brudnych łapskach i westchnął. Trwało to trochę, nim ochłonął i gotów był podjąć „rozmowę”. Dziwak. Od początku wiedziała.
Jego usta wykrzywiły się, jakby każda zgłoska zadawała mu prawdziwy, fizyczny ból. Wskazał kopalnię, robiąc tępą minę. Chyba czekał na odpowiedź. Nie otrzymując jej, wycedził naburmuszony:
- Weszli do kopalni... Chyba nie chcemy wejść za nimi? - coś w jego głosie zdradzało, że znał już odpowiedź, tylko usilnie nie chciał w nią uwierzyć.
- A to niby czemu? - zaczepnie odrzekła Ingrid. Wyraźnie bawiło ją zadawanie mu głupich pytań, na które nie potrafił w żaden mądry sposób odpowiedzieć.
- Zabiją nas? - zapytał ostrożnie. Nie był pewien, czy stanowi to dla niej jakikolwiek argument, ale warto było spróbować.
- Uhm...czyli zamierzasz stać tak sobie i czekać, co też się wydarzy? - odparła mocno już zniecierpliwiona.
- Moglibyśmy... - czuł się wyjątkowo bezradny. Przez moment zastanawiał się nawet, czy nie spróbować jeszcze raz z uprzejmym uśmiechem, ale coś czuł, że nie załatwiłoby to sprawy.
- Nie przyjechałam tu stać i gapić się jak sroka w gnat! Zginąć możemy wszędzie. Ale rób sobie, co chcesz. Ja wchodzę do środka; zamierzam przekonać się, do kogo należą te głosy i czego tu szukają. Nie czekając na reakcję Ingrid ruszyła szybkim krokiem w stronę kopalni. Reinhardt rozejrzał się po otoczeniu desperacko poszukując wybawienia. W końcu westchnął ciężko i ruszył w stronę szybu, wiążąc konia przy jednym z pobliskich drzew.

 

katai

feat. kset, Raphael & xeper

Światło dnia uderzyło kozaka po skroniach niczym porządny kac jakiego można uświadczyć odwiedzając kislevskie gospody i przybytki rozpusty.
Zanim odzyskał wzrok musiał odczekać chwilę aż okrutne Słońce przestanie bóść oczy.
Choć wzrok nie był konieczny by zlokalizować ścierwo. Swąd spalenizny dobitnie wskazywał kierunek ostatniego spoczynku potwory.
Żołnierz doczłapał się do zwalistego cielska wiwerny i odnalazł wzrokiem topór. Był tam gdzie pamiętał. Zaklinowany pomiędzy skrzydłem a cielskiem. Nieco jeszcze oszołomiony nie zwrócił zbytnio uwagi na uwijającego się w szabrowniczym zapale niziołka, skrzętnie pozbawiającego poczwarę przeróżnych członków. Gdy już uporał się z toporem, zauważył wbity w ogon miecz. Oswobodził i owe żelastwo. Pozostawiając niziołka przy zwłokach stwora, ruszył z powrotem do pieczary gdzie czekali jego kompani.
- To chyba twoje, jeśli pamięć mnie nie myli - rzucił nieco ironicznie aczkolwiek przyjaźnie do Leonarda, podając mu miecz. Tuż za kislevczykiem do sali wkroczył potężny czerwonowłosy krasnolud. W ślad za nim dreptał ociężale niziołek prowadząc swojego objuczonego muła.
- Tośmy są w komplecie - odezwał się Caleb. - Jako mniemam i Wy chcecie przeszukać tę zasraną dziurę, co? Skoro tak, to nasza droga prowadzi tam!
- To uderzenie w łeb chyba mu coś obluzowało - pomyślał Liev spoglądając na Caleba. Ledwo uszli z życiem a już mają ruszać dalej? Krasnolud zapewne nie myślał trzeźwo z pękniętym czerepem. Niestety inni, zapewne wciąż równie oszołomieni walką, podchwycili pomysł i już mieli zbierać się do dalszej wędrówki gdy zza pleców zebranych rozległo się skamlące - proszę...
Zdumiony Bazanov odwrócił zmęczony wzrok w kierunku głosu. Niziołek, Tupik jeśli Liev dobrze kojarzył imię, kontynuował:
- "Nie możemy jeszcze iść, nie teraz. Najpierw muszę dobrze zająć się ranami,..." Potok słów płynął z małego człowieczka niczym górski strumyk. Malec wyliczył wszystkim ich rany, podkreślił wagę posiłku przed dalszą drogą i zasugerował odpoczynek. Bazanov w duchu odetchnął. Odpoczynek, posiłek, trochę gorzałki i fajka to, to czego mu było trzeba, nie chciał jednak pierwszy mówić o tym głośno. Niziołek wyręczył go w tej kłopotliwej kwestii.
- Wot, zgadzam się z naszym małym druhem. Przyda nam się nieco odpocząć. Łyknąłbym czego mocniejszego, a i fajkę pyknąć byłbym skory. - odparł Liev wyciągając ozdobną fajkę i począł szukać machorki.
- A więc załatwione - dodał po chwili Tupik, jakby tylko czekał na możliwość przyklepania własnych słów. Nie był już osamotniony w pragnieniu odpoczynku a każdego kto go wspierał w tym pomyśle gotów był poprzeć dwukrotnie.
Bazanow odniósł wrażenie, iż wspomnienie fajki wzbudziło wyraźny entuzjazm halflinga.
Tupik był wręcz w duchu wniebowzięty, gdyż obawiał się iż przyjdzie mu rozkoszować się swym nałogiem w samotności...
Leo, który dotąd stał z boku, nie mogąc uwierzyć, że właśnie odegrał znaczącą rolę w zabiciu wiwerny, teraz włączył się do dyskusji:
- Nie wiem, jak wy, ale ja padam z nóg. Chyba tylko Liev rozumie, jak męcząca jest jazda na oklep na takiej gadzinie. - oblizał suche wargi. - Głodny jestem... - dodał, zerkając w stronę trupa potwora.

Gdy tylko rozpoczęli szykowanie obozowiska, halfing podszedł najpierw do krasnoludów prosząc ich o pomoc.
- Potrzeba mi płatu skóry na tarczę i kubraczek z wywerny - spojrzenie jakiego nauczył się Tupik , do złudzenia przypominało minę szczeniaczka czy kociątka, młodego i bezbronnego, proszącego się o coś. Mało kto był w stanie odmówić prośbie tak wyrażonej... Miał też inne argumenty...

-Widziałeś jaki solidny miała pancerz? Jak ciężko się przez niego przebić a jaki lekki zarazem? - nagabywał niemal każdego, tylko by uzyskać zainteresowanie tematem i pomoc...
- Niestety masz rację. Sztylety sobie na tym kurewstwie stępiłem! - rzekł Leonard z nietypowym dla siebie brakiem klasy. - Z chęcią wybrałbym się w dalszy spacerek po tej norze z jakimś solidnym wdziankiem. Z chęcią pomogę, choć nie znam się na tym zbytnio...
- Pomocy mi udzieliłeś, tam w jaskini - odpowiedział Caleb na prośbę halfinga. - A jam się zobowiązał odwdzięczyć. W mym rodzie nie znane są tradycje kaletnicze czy garbarskie. Ale oprawić zwierzynę umiem, i to całkiem nieźle. O tu! Spójrz, z tego kawałka można zrobić całkiem niezłą nogawicę... A teraz podważymy te łuski... Kurwa mać! Daj mi jakąś szmatę, cały łeb mi opryskało!
Tupik aż podskoczył z radości szmatkę też dość szybko jakąś odnalazł po czy wręczył ja krasnoludowi, ciesząc się, że ten potrafi oprawić zwierzynę. Sam mógłby uszkodzić pancerz który chciał przecież w przyszłości używać. Posoki było jednak tyle, że nieocenioną pomocą okazał się płaszcz grajka. Leonard mógł tylko patrzeć, jak jego szykowny fatałaszek staje się zwykłą szmatą.
A dałem za niego tyle ciężkiej waluty... - pomyślał, ważąc w dłoni broszę matki.
Wymarzył sobie kamizelę ze skóry wywerny, która chroniłaby jego korpus. Podejrzewał, ze uda mu się ją zrobić z pomocą kompanii. Dlatego też przyłączył się do oprawiaczy. Los pokazał, że ta przygoda to nie spacerek w letni poranek.


Tupik delektował się jeszcze tą walką, w emocjach czasem podchodził do zwłok by je kopnąć. Zwłoki obecnie wyglądały jeszcze gorzej niż po zabiciu, wykrojone dziury w oczach, oskubane z rogów, pazurów i kłów, wygląday jak ofiara masakry chirurgicznej, na dodatek przeprowadzanej przez pijanego lekarza.

Dość szybko płonęło ognisko, nad którym Tupik zamocował patelnię aby usmażyć naleśniki. Krążył pomiędzy ogniskiem, jedzeniem i stworem z jednej strony oglądając szykującego się posiłku, z drugiej pilnując swojego pomocnika w oprawianiu bestii. Zależało mu możliwie na dużej ilości, niezniszczonego materiału. Przy okazji przypomniał sobie o potrzebie poszukania ziół...ponoć miały rosnąć w pobliżu kopalni..

Dookoła prowizorycznego obozowiska krzątał się podśpiewując, rozanielony niziołek. Liev zajął wygodne miejsce przy ogniu i począł rozcierać obolałe miejsca. Właściwie nie był zbyt ranny, kilka zadrapań i pomniejszych skaleczeń. Najbardziej dokuczliwe były stłuczenia jakich doznał lądując w padlinie. Wyciągnął wygodnie nogi opierając się o niewielki występ skalny, po czym sięgnął do sakiewki w której trzymał tytoń. Ze zgrozą poczuł jak palce przechodzą na wylot tego co powinno być dnem woreczka. Z niedowierzaniem uniósł mieszek na wysokość wzroku i potrząsnął kilkakrotnie wysypując pojedyncze drobiny na dłoń.
- Blać! - szczeknął rzucając jednocześnie sakiewka w kąt. - Gorzałki też ni lzja. Co za dzień! -

 

__________________
"You have to climb the statue of the demon to be closer to God."

Darth

Tupik widząc zdenerwowanego Lieva postanowił interweniować. Słysząc o braku trunku zaproponował jabłecznik, ewentualnie troche Albiońskiej whiski... - No chyba że wolisz coś naprawdę mocnego, mam jeszcze gardłogrzmota - krasnoludzki spirytus ( dodał ciszej aby dwaj brodacze nie odebrali mu całego trunku )
Gdy zaś Tupik wyciągnął faję nabijając ją halflińskim zielem dostrzegł wygłodniały wzrok rozmówcy, nieco zdziwiony postanowił się upewnić w przypuszczeniach.
-Palisz??
Kozak lekko zaskoczony uśmiechnął się szczerze i odparł - Czy palę? Dobrodzieju, życie mi ratujesz! Od dwóch dni nie zakurzyłem ani bucha. Podaj też jeśli łaska owego, tego tam... gardłogrzmota. Sprawdzę czy trunek tak zacny jekem nasz samogon com go na kompani z kamratami warzyli.

Halfling uśmiechnął się od ucha do ucha. Wiedział, że faktycznie ratuje człowiekowi życie, nie mógłby biedak co najmniej przez kilka dni zdobyć tytoniu... A przynajmniej nie z tego co wiedział Tupik. Tytoniu miał sporo, z Bretonii w której ostatnio przebywał, trochę mniej miał halflińskiego ziela ale i mniejsze porcje z tego wychodziły a i efekt był piorunujący nawet z drobinki.


Gardłogrzmot zaś mógł wypalić Kislevicie gardło, Tupik sam wolał nie kosztować więcej tego trunku. Ostatnim razem gdy wziął malutkiego łyczka dla kurażu, myślał że wyzionie ducha. Oczy zaszły mu łzami, w gardle piekło jak po konkursie jedzenia papryczek, stracił nawet smak na cały tydzień... co dla halflinga było koszmarem. No ale po prawdzie halflingi miały bardziej wyczulone kubki smakowe, dlatego i mocne trunki nie dla nich były... Spiryt krasnoludzki trzymał właściwie tylko do celów medycznych, no ale po takiej walce łyczek lub dwa wręcz się towarzyszom należały. na bok odłożył tez własne skąpstwo i postanowił poczęstować i brodaczy krasnoludzkim skarbem, tyle że dla bezpieczeństwa wolał im odmierzyć porcję, wlewając trunek do kubeczków, niż oddawać im butelkę - licząc się z tym iż już nie wróci...
- A skąd takie coś u Ciebie, co? - Caleb powąchał napoju i aż się skrzywił. Niezrażony jednak jednym haustem wychylił kubek. Skrzywił się jeszcze bardziej.- Pierdzielę, toć to prawie smakuje jak Eliksir Życia Starego Wentzla. Tym oto sposobem Tupiku, zaskarbiłeś sobie mą wdzięczność na wieki. Nie poczęstowałbyś jeszcze jednym... Tak na drugą, jej mać, nogę?

Ależ oczywiście - zawołał rozradowany Tupik, - gardłogrzmota mam jeszcze z Bretonii, w zbrojowni książe pozwolił nam się doekwipować na wyprawę, szybko pojąłem, że drugiej takiej okazji mogę nie mieć. Więc zabrałem ze sobą co nieco.
- Niechaj Ci Twoi halfińscy bogowie wynagrodzą. O żesz, ale mocne. Huuu... A tak swoją drogą przyjacielu pytałeś o niejakiego Skjelbreda. A konkretnie o Effendiego Skjelbreda, tak?

- No tak , druid z wioski prosił by go sprowadzić z powrotem...ponoć wyciągnęła go jakaś lafirynda - halfling aż oblizał usta rozglądając się tak dla pewności czy jakieś nie ma w pobliżu. - No ale tak po prawdzie to bardziej tu jestem, bo słyszałem, że mag jakowyś tu zawędrował i w potrzebie się znajduje. Pomyślałem, że jak mu pomogę to i on pomoże mi, no i przyjmnie mnie na nauki...

- Chłopak Skjelbredów i tak jego, jak ją nazwałeś, lafirynda w portki ze strachu srali w kopalni to i niedawno tyły dali i wrócili do wsi... Aż dziw bierze żeście ich po drodze nie minęli... Pewnie się w krzakach jakich zaszyli coby trochę podupczyć, hehe... A maga i my szukamy, ale jak na razie tylkośmy jego pachołka zamordowanego znaleźli. A po magu ni śladu.

Liev dostał od Tupika garść tytoniu z Bretonii, aby człowiek nie musiał go zaczepiać za każdym razem jak mu przyjdzie ochota na fajkę. Sam też nie lubił być od kogoś zależny więc wolał i innym oszczędzić tego uczucia. Porcja którą odmierzył człowiekowi powinna mu wystarczyć na kilka dni w międzyczasie zaproponował jednak inny tytoń, jego ulubiony bo rozluźniający...

Bazanov z zadowoleniem przyjął tytoń w miejsce zgubionego. Nabił od razu fajkę specyfikiem, którym uraczył go niziołek. Skrzesał iskrę i pociągnął solidnie policzkami. Aromatyczny, ziołowo-cynamonowy, ciężki dym wypełnił spragnione usta kislevczyka, wprawiając go tym samym w ekstatyczny nastrój. Błogi wyraz twarzy świadczył, iż kozak zaznał wreszcie upragnionego relaksu. W kubku migotał przezroczysty trunek zwany przez halflinga "Gardłogrzmotem". Liev powąchał nieco brzeg kubka i usatysfakcjonowany znanym mu aromatem wychylił do dna jednym haustem. Gorzałka wchodziła przednio. Paliła niczym ogień rozgrzewając trzewia. Niczym Praski samogon łechtał podniebienie w charakterystyczny, brutalny sposób. Bazanov pomyślał o dalekich rodzimych stronach, pykając z wolna wyborne halflińskie zioło.
- Zwą mnie Liev, Bazanow. - powiedział do niziołka podając mu rękę. - Wielcem rad, iż znalazł się wśród nas ktoś o tak wyrafinowanym guście w sprawach tytoniu. - dodał.
- Tupik "grotołaz" - odwzajemnił uścisk - i ja się cieszę z waszego towarzystwa. Widzę, że będzie nam się raźnie podróżowało. Chmmm może zerkniesz na moje notatki? halfling pokazał Kislevicie ciąg korytarzy, jakie rozrysowywał będąc w kopalni. Chciał bowiem upewnić się, że niczego po drodze wraz z krasnoludem nie przeoczył. A także była to okazja do sprawdzenia dotychczas przebytej drogi. Kislevita nie miał jednak nic więcej do dodania.
Tymczasem do ognia przysiadł się Leonard, który wrócił właśnie po podlaniu okolicznych krzaków. Ciągle opłakiwał w myślach gustowny płaszcz, ale jednocześnie rad był odzyskania miecza.
- Gratuluję odwagi! - zagadnął go od razu wesoło Niziołek. - Rzadko się spotyka taką brawurę wśród bardów.
Wyżej wymieniony grajek uśmiechnął się tylko.
- Ciągle nie wiem, co mnie wtedy opętało. To kiedy będą te naleśniki? - żołądek człowieka bez narodowości zmienił nagle temat rozmowy.
- Tupik wychylił się znad wywerny gdzie wraz z krasnoludem w pocie czoła pracował nad jej oprawieniem. - Już zaraz... już niedługo...jak przyjdzie tu ktoś jeszcze do pomocy to nawet jeszcze szybciej... "Najpierw obowiązki , potem przyjemności"

 

__________________
Najczęstszy ludzki błąd - nie przewidzieć burzy w piękny czas.
Niccolo Machiavelli

xeper

 

Eliasz

Tupik celebrował zarówno jedzenie jak i zabitą wywernę. Na jakiś czas zupełnie zapomniał o wszelkich trudnościach i niebezpieczeństwach, po pokonaniu gadziny czuł, że wszystkiemu da radę, a wizja pancerza, która nabierała coraz to realniejszych kształtów po prostu rozpierała go z radości. Dlatego też dość szybo był w stanie ruszać dalej, podekscytowany tym co jeszcze może znaleźć w jaskini. Pod rękę przyszykował własny zapas oliwy, ten z magazynku został w całości zużyty na stwora, a jak już doświadczenie pokazało, ogień mógł być bardzo pomocny w walce z przeciwnikiem.

- Komu w drogę temu naleśnika...

Każdy na wymarsz otrzymał ostatniego słodziutkiego naleśnika w łapę, ponieważ nie rozbijali tu obozu niespecjalnie było co zbierać a kuc wykorzystał postój na własny popas.

Oczywiście nie pchał się na pierwszą linię, wierzył, że krasnoludy będą lepszymi przewodnikami a w razie napotkania kolejnej bestii nie będą musieli się przepychać przez niziołka z kucem, aby dopaść gadzinę...

 

xeper

 

Eliasz

-Tralala, poszła baba na siano, zobaczyła chłopa
a jak mu już dała , przeszła jej ochota
oj dyri dyri oj oj

Halfling wesoło pod nosem nucił sławną pioseneczkę eksploatując na nowo kopalnie, wszyscy zawracali widząc ślepy zaułek, ale halfling nie. Musiał podejść i sprawdzić czy krasnoludy dokopały się do czegoś, a jeśli nie , to czemu tu w ogóle kopali. Wciąż zresztą nie wiedział co to była za kopalnia, mógłby poświęcić nieco czasu na zbadanie substancji i żył skalnych ale przypuszczał, że krasnoludowie powinni po prostu to wiedzieć, a kto pyta ten ponoć nie błądzi...

- Co tutaj wydobywano? - zapytał gdy tylko dotarli do ślepego zaułka

Dopiero później jego ciekawość znalazła inny obiekt. Było nim ciało lezące pośrodku korytarza, nie wyglądało na dzieło wywerny, ta pewnie wyżarła by go tak, że mieliby problem ze zidentyfikowaniem płci, nie mówiąc o wieku. Człowiek był młody i prawdopodobnie nie umarł zbyt dawno. Halfling podszedł do ciała aby mu się lepiej przyjrzeć, nałożył rękawiczki, po czym odchylił ciało aby ustalić przyczynę śmierci, jej czas a także aby przeszukać nieszczęśnika. Styczność z ranami i umiejętność ich zasklepiania już dawno oswoiły halflinga z widokiem śmierci. W Middenhaim taki widok był niemal codziennością.

Halfling musiał przyznać, że się mylił. To jednak wywerna zakończyła żywot nieszczęśnika, tyle że nie tak szybko jakby chciała. Inaczej pewnie byłby już jej przepastnym żołądku. Młodzik nie wyglądał na biednego...Halfling pieczołowicie począł sprawdzać co ma umarlak, jednocześnie informując z medyczną dokładnością o przyczynach zgonu.

- Biedak, dolna żyła przy biodrze przegryziona, ba rozszarpana. Dziw , że uciekł tak daleko... Dopadła go wywerna jak nic, widać po śladach zębisk, ale skoro jemu się udało a w jaskini nie było więcej ciał to znaczy że uciekł z kimś, kimś kto mu pomógł - wydedukował na koniec.