Załatwiwszy swoje sprawunki, bohaterowie spotkali się wieczorem w tawernie, by podzielić się odkryciami i przedyskutować dalsze plany. Lokal był cichy i niemal opustoszały, jeśli nie liczyć kilku kolonistów pochylonych smętnie nad kuflami. Cała kolonia sprawiała podobne wrażenie, mimo przetrwania burzy mieszkańcy byli zbyt zmęczeni naprawianiem wyrządzonych przez nią szkód, by myśleć o świętowaniu. Dlatego też nawet z wnętrza tawerny dało się dosłyszeć szum fal rozbijających się o brzeg – może wciąż pozostawało wzburzone, a widoczne na horyzoncie ciemne chmury nie ustępowały nawet na moment.
Drużyna szybko dogadała następne działania, i ku wielkiej uciesze Muhduziego, awanturnicy zdecydowali się w pierwszej kolejności odprowadzić go do jego wioski, by następnie zbadać doniesienia o Smołowych Polach. Uradowany niziołek kilkukrotnie zapewnił Edwarda, że czeka ich nagroda za ratunek i pomoc.

***

Poranek przyniósł kolejne opady deszczu, tym razem jednak zaledwie przelotne. Kolonia dopiero budziła się do życia, gdy prowadzeni przez Muhduziego bohaterowie opuścili jej bezpieczne (a przynajmniej tak się póki co wydawało) mury i zagłębili się w dżunglę.
Początkowo droga prowadziła ich przez jej wykarczowaną część, mającą zapewne zmienić się kiedyś w zabudowane przedmieścia powiększającej się kolonii. Teraz zalegała na niej warstwa zerwanych przez burzę gałęzi, konarów i ogromnych liści. Sztorm ogołocił zewnętrzną część lasu, powalając co słabsze drzewa, jednak większość roślinności wydawała się przystosowana do takich naturalnych katastrof – wystarczyło kilka minut marszu, by drużynę ponownie otoczyła gęsta ściana zieleni podobna do tej, którą mogli obserwować zaraz po przybyciu do Pridon’s Hearth i wyruszeniu do fortu Przełomu. Trakt, którym maszerowali, był z trudem wyrwaną dżungli ścieżką, szeroką akurat na tyle, by zmieściła się na niej dwukółka, ale nic ponadto. Rozwidlał się kilkukrotnie – na każdym z takich skrzyżowań znajdował się znak, lub jego resztki, informujący, że zmierza się do kolonii lub którejś z okolicznych farm. Muhduzi zawsze wybierał drogę idącą na wschód, a w pewnym momencie, gdy byli na tyle blisko jednego z gospodarstw, że dobrze widzieli cienką smużkę ciemnego dymu unoszącą się nad drzewami, odbił prosto w zarośla, które na pierwszy rzut oka nie wyróżniały się absolutnie niczym szczególnym.
Bohaterom nie pozostało nic innego, niż podążyć jego śladem i w końcu zrozumieć, na czym polega przedzieranie się przez prawdziwie dzikie ostępy dżungli. Powietrze było nagrzane i wilgotne, a brak ciągłej bryzy znad morza tylko potęgował tą duchotę, przez co czoła szybko pokryły się potem, a zakuty w ciężką zbroję Zod czuł się niczym w łaźni parowej. Gęsta roślinność zdawała się być bardziej gościnna dla niewielkiego Muhduziego niż „dużych ludzi” – tam, gdzie niziołek bez trudu przemykał między krzakami, konarami i nisko zwisającymi liśćmi czy pnączami, pozostali musieli wręcz wycinać sobie drogę, odnosząc jednocześnie wrażenie, że puszcza niemal natychmiast zamyka się za nimi. Eksploracja tych terenów miała też jaśniejszą stronę – dżungla była po prostu piękna. Nie przypominała żadnego lasu, jaki mieli okazję widzieć w innych częściach Golarionu: wręcz tętniła życiem, oszałamiając jednocześnie różnorodnością kolorów i kształtów. Kwiaty, który Jin i Edward nie widzieli nigdy w żadnej z ksiąg, smakowicie wyglądające owoce na wyciągnięcie ręki, latające tuż nad głowami ptaki, których kolorowe upierzenie wydawało się wręcz nieprawdopodobne. Muhduzi twierdził, że im głębiej, tym las jest tym pełniejszy życia, ale trzeba być cicho, żeby to zobaczyć, a jego zdaniem cała drużyna potwornie hałasowała. Dziki Song’O okazał się być bardzo dobrym przewodnikiem – prowadząc, ostrzegał bohaterów przed potencjalnymi niebezpieczeństwami w rodzaju grząskich bagien, gniazd jadowitych węży lub terenów żerowych drapieżników, a także wskazywał punkty orientacyjne, by drużyna mogła łatwiej wrócić do kolonii na własną rękę.

Po niecałej godzinie marszu, niziołek nagle zatrzymał się i podniósł ostrzegawczo dłoń.
- Ślady - powiedział niepewnie we wspólnym - Tam - dodał, wskazując przed siebie, po czym przeszedł na poliglot - Tropy kilku dwunogów, z pazurami. Bardzo świeże -
Kilka metrów przed nimi, w wilgotnej ziemi widać było odciśnięty ślad łapy (a może stopy?), zakończonej pazurami. Parę podobnych znajdowało się niedaleko, prowadząc w stronę morza i przecinając ścieżkę, którą dotąd zmierzali.

Podróż przez dżunglę była ekstremalnie mecząca. Nie tylko z powodu gorąca, ale też dlatego że jako fan słowa pisanego Jin nie spędzał dużo czasu ćwicząc fizycznie. Szczęśliwie dla niego, oraz dla towarzyszy którzy chcieli przebywać blisko niego, medyk miał rozwiązanie i na wszechobecną duchotę. Z bandoliera wyciągnął przygotowaną wcześniej miedzianą osłonkę na granat i zawiesił ją na szczycie podróżnego kostura. Naskrobał na drewnie kilka run i potrząsnął całością, rozsyłając dookoła aurę chłodnego, przyjemnego powietrza.

Zadowolony kontynuował podróż w temperaturze nie przekraczającej tej która towarzyszyła mu w rodzinnych stronach.

***

Odkrycie śladów wzbudziło zainteresowanie Jina.

- Myślę że wiemy do kogo należą. Skorzystajmy z okazji i zasadźmy się na nich. - zaproponował towarzyszom, bo czym wbił wzrok w Amosa.

- Panie Amos. Czy w wypadku odniesienia przez pana ran zagrażających pańskiemu życiu, w sytuacji gdy będzie pan nieprzytomny, bądź w inny sposób niezdolny do udzielenia świadomej zgody, mam pana ratować? Nie jestem pewien czy wspomniane przez pana wcześniej "trzymanie się z daleka" obejmuje wszystkie sytuacje, czy dla tej jednej godzi się pan na wyjątek?

Mieniąca się intensywnie kłującą w oczy zielenią i przeplatana kalejdoskopową tęczowością dżungla mile łechtała poczucie estetyki elfa, niemalże dorównując swym egzotycznym pięknem rodzimym puszczom Kyoninu, spowitym ciężkimi mgłami i obleczonym ochronnymi zaklęciami. Na tym jednak kończyły się zalety wędrówki w głąb parnego garundzkiego lasu. Nawet Finnseach, którego lekka zwinność nie była obciążona nadmiarem ekwipunku, miał problemy z przedzieraniem się przez wszechobecną i natrętną roślinność, która zdawała się rosnąć równie szybko, jak była przycinana przez ich ostrza, mimo porad i dyrektyw niziołczego przewodnika. Krótki postój przy odnalezionych śladach wykorzystał na zaspokojenie pragnienia i otarcie twarzy z lśniących kropel potu, przyglądając się interakcji pół-ork z Jinem z brwią uniesioną ku górze. Chwiejne zachowanie Amosa potwierdzało powszechne w Kyoninie przekonania, iż mieszanie orczej i ludzkiej krwi owocowało tylko i wyłącznie kombinacją najgorszych cech obu gatunków.

— Edward mądrze rzecze — zawyrokował w końcu Finnseach. —Naszym celem jest ukrócenie pogodowych anomalii, nie ściganie każdej bandy humanoidów, na których ślady się natkniemy. Nie mitrężmy cennego czasu.

Na przetłumaczone przez Edwarda pytanie Zoda niziołek jeszcze raz przyjrzał się tropom.
- Świeże. Po burzy - odparł, po czym wskazał kierunek, w którym zmierzały ślady, przechodząc na polyglot - Jeśli nie kluczą, to idą w stronę wybrzeża, blisko miasta -
Po krótkiej dyskusji, której przeważyły chłodne argumenty Jina i nieustępliwa postawa Amosa, drużyna zdecydowała się sprawdzić, gdzie zmierzała banda jaszczuroludzi. Zgodnie ze słowami niziołka, trop prowadził ich na zachód, w międzyczasie skręcając delikatnie w lewo i zbliżając się do Pridon’s Hearth. Dzikusy świadomie trzymały się z dala od ścieżek, ale ich wcześniejszy przemarsz na tyle naruszył gęstwiny, że przedzieranie się nie było aż takim problemem. Po niecałej godzinie forsownego marszu bohaterowie wyszli w końcu na otwarty teren, a ich oczom ukazała się niewielka ostoja cywilizacji w tej dziczy.

Niewielka farma papai zajmowała trochę więcej niż hektar ziemi, z trudem wyrwanej otaczającej ją dżungli. Sięgające ośmiu stóp wysokości drzewka stały w równiutkich rządkach, a pod zdobiącymi je zielonymi koronami sporych liści pyszniły się pomarańczowe owoce wielkości kuli armatniej, zbite w kiście po kilka sztuk. Cieszyły nie tylko oko, ale i nos: egzotyczny, owocowy aromat dominował nad pozostałymi zapachami dżungli, dając nieco ukojenia zmysłom. Lekki wiatr rozwiewał ciężkie, duszne powietrze dżungli, pozwalając na wzięcie głębokiego oddechu.
Na środku plantacji postawiono prostą drewnianą chatę, zbudowaną w stylu cheliaxiańskim – przysadzisty budynek z lekko spiczastym dachem i niewielkimi oknami, przysłoniętymi półprzejrzystą błoną, z niską dobudówką robiącą za składzik na narzędzia. Nie było w niej nic urodziwego, ale i tak wyglądała na znacznie solidniejszą i wytrzymalszą niż budynki w Pridon’s Hearth. Widać było, że jej właściciel zdążył się już zadomowić i związać swoje życie z tym miejscem na dłużej. Nietrudno było się domyśleć, że pozostałe farmy wokół kolonii wyglądały bardzo podobnie do tej.
W tym sielankowym obrazie coś jednak było nie tak. Nie tylko nie było widać tu ani żywej duszy, to ponadto było tu cicho, znacznie ciszej niż powinno. Nawet wszechobecny jazgot dżungli tutaj wydawał się oddalony, przytłumiony, jakby część fauny oddaliła się z tego miejsca przed wznowieniem swoich treli. Drzwi do chaty były lekko uchylone, jakby zapraszająco, lecz w tych okolicznościach raczej sprawiały wrażenie skrywania jakiejś okropnej tajemnicy.

Idący na przedzie Amos i Zod szybko zauważyli, dlaczego ta cisza i bezruch wydawały się takie podejrzane. Leżące na ziemi, rozgniecione owoce, niewielki krwawy rozbryzg na pniu jednej z papai, obok niechlujnie zamaskowane ślady ciągnięcia – z pewnością stało się tu coś złego, a los plantatorów zapewne nie był godny pozazdroszczenia. Mało tego, sprawcy nie opuścili jeszcze miejsca zbrodni, czujne oko zdołało wyłapać błysk gadziego oka w ciemnościach domu, a także koniuszek łuskowatego ogona wystający poza krawędź dachu.

Wyglądało na to, że jaszczuroludzie usłyszeli zbliżających się bohaterów i postanowili zasadzić się na nich. Nie rzucali się od razu do ataku, najwyraźniej czekając, aż niczego nie spodziewające się ofiary wiedzione ciekawością podejdą bliżej uchylonych drzwi domostwa…

— Hmpf.

Wypuszczone z nozdrzy powietrze było jedyną reakcją Finnseacha, gdy wbrew rozsądkowi ruszyli ponownie z miejsca w złym kierunku. Trzymający się ariergardy elf był niepocieszony takim obrotem spraw, co potwierdzał głębszy niż zazwyczaj grymas na twarzy, aczkolwiek - do czego zdążył już przyzwyczaić kompanów - nie skomentował decyzji. Parł tylko przed siebie bez słowa. Tyle dobrego, że przejście jaszczurów nieco ułatwiło podążanie za tropem. Dopiero gdy skromna plantacja wyrosła przed oczami, kolejne "hmpf" wydarło się ze strony elfa.

— Chwała bogom, zmarnujemy co najmniej dwie godziny światła dziennego, lecz w zamian uratujemy lokalny zasób papai — nuty drwiny wkradły się w zazwyczaj płaski ton.

Finnseach najchętniej obróciłby się na pięcie i pozostawił jaszczury w plantacji, bacząc tylko na tyły przy powrocie do miejsca, w którym znaleźli ślady. Wątpił jednak, by jego krewcy towarzysze mieli podzielić jego zdanie.

Przez kilka dłuższych chwil poszukiwacze przygód analizowali sytuację. Rzucono kilka pomysłów, w tym próbę przekonania jaszczuroludzi że tak naprawdę są sojusznikami, ale niestety, osoby które miały w ich radosnej grupie gadane nie znały smoczego, a osoby posługujące się tym językiem były cóż… Niespecjalnie przekonywujące.

W końcu Jin westchnął, wiedząc że każda sekunda kiedy stoją w oddali tylko zwiększa ryzyko dla ewentualnych mieszkańców tej farmy, zakładając że jeszcze ktoś żył. A jeśli nie…

- Panowie, wybaczcie, ale raczej nie mamy czasu do stracenia. - oznajmił i nagle się wynicował w obrzydliwy sposób na lewą stronę. Z wnętrzności nekrochemisty wypadł masywny szkielet, które sprawne oko zidentyfikowałoby jako należący do niedawno zabitego trolla.

Eksponat anatomiczny pokryty był grubą warstwą skórzni, przybitych na twardo do kości, chroniących wszystko z wyjątkiem czaszki i odsłoniętych dłoni. Gdzieniegdzie między płytami skóry były drobne prześwity przez które było widać jakieś alchemiczne wytwory, wypełniające wolne przestrzenie między kośćmi, przesuwane w ewidentnie zaplanowany sposób przez wypreparowane mięśnie.

- Życie. Śmierć. Odwrócenie. - oznajmił Jin w mieszaninie smoczego i otchłannego, a oczy szkieleta wypełniło chorobliwie wyglądające światło. “Medyk” wskazał jednego z wypatrzonych jaszczuroludzi i powiedział tylko jedno słowo w otchłannym.

- Zabij.