Czas spędzony w wiosce niziołków był krótki, choć efektywny. Jin musiał przyznać że mały lud był doskonale dostosowany do życia w dżungli, choć ich aparycja nieco różniła się od tej do której był przyzwyczajony. W swoim dzienniku odnotował ciekawe różnice w fenotypie tych istot, okraszone rudymentarnymi rysunkami. Brak mu było talentu artystycznego, ale rysował na tyle dobrze by w przyszłości odświeżyć swoją pamięć.

Gdy przyszła pora na sen Jin rozłożył swoje posłanie mniej więcej w środku tymczasowego obozowiska i rozstawił aparaturę alchemiczną przy ogniu. Kończył właśnie prototypową syntezę kleju gdy podeszła do nich Zaahku. Prezent który przyniosła sprawił że w oczach alchemika pojawił się głód. Czuł wręcz jak silną magię nosi w sobie ten przedmiot i jak jest cenny. I choć sama jego wartość nie miała znaczenia, to potencjał który mógłby dzięki niemu uwolnić… Wciąż był ograniczony biologią swojego umysłu. Z tą opaską? Mógł być czymś więcej.

- Ja go chętnie przygarnę. Odstąpię swoją najbliższą transzę wypłaty od barona, do podziału między was. - zaproponował alchemik, nawet nie próbując się kryć z tym jak zainteresowany był ich nowym nabytkiem.

***

Dalsza podróż nie nastręczyła Jinowi większych trudności. Powoli adaptował się do morderczego klimatu, jak i czuł się relatywnie bezpiecznie, otoczony przez efektywnych towarzyszy. Co jakiś czas zerkał na Amosa, wciąż niepewny czy potomek orków nie wbije mu kiedyś ostrza pod żebra. Ich kodeksy etyczne raczej się rozchodziły, niż schodziły, ale teraz przyświecał im wspólny cel.

Smród smołowych pól przywołał na twarzy nekrochemisty delikatny uśmiech. Nie był to zapach przyjemny, ale niósł w sobie charakterystyczny powiew śmierci, kojarzący mu się z jego pierwszymi krokami w dziedzinie nekromancji. W rodzinnych strona była to śmierć czysta, kliniczna, precyzyjna. Tutaj była brudna, brutalna i surowa. Była nowa.

Gdy przechodzili obok jednej z tytanicznych kości alchemik położył na niej swoje dłonie i skupił swoją wolę.

- Życie. Śmierć. Odwrócenie. - ogłosił cicho i poczuł jak z jego ciała wypływa cała energia. Jego ciało nagle się oziębiło, a połowa twarzy przez ułamek sekundy wyglądała jak surowa czaszka, pozbawiona jakichkolwiek “mięsnych” elementów. Pozostałości po zmarłej istocie zadrżały, próbując złożyć się w całość i tytanicznym wysiłkiem odciął dopływ magii do formującej się istoty. Był zbyt słaby by wskrzesić coś takiego. Z całą pewnością jeśli planował ten proces przeżyć. Uśmiechnął się przepraszająco do towarzyszy.

- Wybaczcie. Musiałem spróbować. Rzadko kiedy ma się okazję testować swoje… limity.

***

Gdy dotarli do trójki jaszczuroludzi odruchowo przykucnął, by być jak najmniejszym celem i przywołał swoją ochronną magię, roztaczając nad towarzyszami cienistą powłokę.

- Wyglądają na zagłodzonych i zdesperowanych… Proponuję najpierw z nimi porozmawiać, potem walczyć. - zasugerował Jin cicho - Ale bardziej niepokoją mnie te… dźwięki. - dodał, wskazując podbródkiem sterty kości zza których dochodziły głuche tąpnięcia.

Na pytanie Amosa zarówno Edward, jak i Jin pokręcili przecząco głowami – nie dostrzegali w okolicy znamion żadnej magii, a wykrywanie jej na odległość leżało poza ich możliwościami. Mając poparcie towarzyszy, czarodziej ruszył wolnym krokiem, trzymając wyciągnięte dłonie przed sobą na znak, że nie ma złych zamiarów. Jaszczuroludzie nie reagowali, dopóki nie zbliżył się na kilkanaście metrów, witając się głośno. Cała trójka zerwała się, chwytając za mocno sfatygowane terbutje. Byli gotowi do walki, ale ruszali do ataku, brakowało im tego zapału, czy może szaleństwa, z którym bohaterowie mieli dotąd do czynienia. Wyglądali raczej na zrezygnowanych, i kilka uspokajających słów Edwarda wystarczyło, by opuścili broń, a jeden wręcz odrzucił swoją, ciskając ją w płomienie.

- Obcy. Zostawcie nas – powiedział - Jesteśmy martwi, bez domu, bez plemienia - dodał, patrząc ponuro to na czarodzieja, to na resztę drużyny.

Wiatr i lekki deszcz tylko potęgował ten budzący żałość widok. Do tąpnięć w oddali dołączył głośniejszy rumor osypujących się kości, jakby coś naruszyło jedną z większych stert.

Jin obrzucił uważnym spojrzeniem zabiedzonych jaszczuroludzi, choć jego uwaga była odciągana przez niepokojące dźwięki dochodzące zza hałdy kości.
- Podobno boggardy wygnały was z północnych terenów. - stwierdził w smoczym - Inni… łuskoskórzy ruszyli na wschód z Mówcą Daruthekiem. Mówi wam coś to imię?
- Co on mówi? Zapytaj go co to za odgłosy. - powiedział Amos trzymając dłonie na broniach gotowy zaatakować. Nie mierzył jednak do jaszczuroludzi, odwrócony był do nich bokiem. Bardziej niepokoiły go odgłosy. Zrezygnowanie jakie wyczytał z postury, mowy ciała powiedziały mu, że oni przyszli tu umrzeć, a te dźwięki mogły zwiastować nadchodzące zagrożenie.
- Że chcą umrzeć i nie mają plemienia. - szybko przetłumaczył wcześniejsze słowa jaszczuroludzi Jin - Mój towarzysz pyta co to za dźwięki. - dodał zgodnie z sugestią Jin i wskazał ręką kierunek z którego dochodziły.
Z gadzich pysków dobiegł gniewny syk.
- Szszaman, on nass wygnał - przeciągał głoski jaszczuroludź - Nie będziemy rozmawiać z miękkoskórymi, którzy nie chcą dać śmierci. Achahut może, ale poszła zginąć w walce z młotogonem - wskazał za siebie - To jego kroki tak dudnią, ale jeszcze nie walczyli
- W takim razie umrze innego dnia. Wciąż potrzebujemy odpowiedzi. - odparł Jin w smoczym, po czym przeszedł na wspólny - Za kośćmi jest młotogon, ichniejszy lider poszedł zginąć w rytualnej walce z nim. Oni nie chcą z nami rozmawiać, ale twierdzą że on może.
-Możecie nam powiedzieć dlaczego was wygnano? Albo chociaż powiedzieć czym jest młotoogon?
- Achahut opowie, jeśli nie znalazła śmierci - odparł gadoczłek, jakby zmęczony rozmową.
- Ruszajmy - powiedział Jin, po przetłumaczeniu ostatnich słów jaszczuroludzi. W marszu wynicował się na drugą stronę, wypluwając z siebie zabitego niedawno mutanta. - Życie. Śmierć. Odwrócenie. Szybkość. Wytrwałość. Zimno. - wyskandował w swojej unikalnej mieszaninie języków, a zwłoki uniosły się i ruszyły przed swoim panem. Kryształy na skórze mutanta straciły dawny blask, ale łuski trupa szybko pokryły się szronem.

Jaszczuroludzie zupełnie nie przejęli się reakcją i odejściem przybyszy, zamiast tego bez słowa wracając do swojego ogniska, ignorując, a może nie zauważając jaszczurzego zombiaka. Bohaterowie pomknęli przez istny labirynt z kościanych wzgórz, przetykanych kałużami gorącej smoły, biegnąc w stronę dobrze słyszanych odgłosów młotogona. Nazwa ta niewiele mówiła o naturze stwora, chociaż Edward i Jin mieli już swoje przypuszczenia, które potwierdziły się, gdy wypadli na kawałek otwartego terenu, stając niemal twarzą w twarz z bestią.

Po szerokiej połaci kości wymieszanych z gęstą smołą, tworzącej dość trwałą powierzchnię, miotał się ogromny, liczący sobie prawie dziewięć metrów długości gad. Cztery przypominające kolumny nogi podtrzymywały sięgający ponad głowę dorosłego mężczyzny tułów, pokryty z wierzchu grubymi, kościanymi płytami z groźnie wyglądającymi kolcami po bokach. Pancerz ten pokrywał także niewielki jak na ten rozmiary zakończony czymś w rodzaju dzioba łeb. Więcej uwagi przykuwał jednak drugi koniec dinozaura – masywny, długi ogon zwieńczony potężną kulą pokrytą płytkami, od którego gad zyskał swoje miano. Jin i Edward rozpoznali bestię z „Przewodnika po gadach Mwangi” jako ankylozaura: olbrzymy te były raczej nieagresywne i spokojne, ale zaczepione walczyły zaciekle aż do śmierci, umiejętnie korzystając ze swojego „młota” do ogłuszania wrogów. Nekrochemik zauważył od razu, że ten akurat osobnik jest już dość stary, a do tego toczą go jakieś choroby – gad poruszał się sztywnie, do tego miotając się nieskładnie na lewo i prawo.

Gdy uczeni obserwowali bestię, Amos i Zod zauważyli, że pomiędzy nimi a stworem, kucając za jedną z wszechobecnych stert kości, czaiła się jaszczuroludka uzbrojona w świetnie wykonane terbutje. Wyglądało to tak, jakby zasadzała się na dinozaura, ale gdy tylko zauważyła intruzów, w jej oczach zapłonął gniew. Zerwała się na nogi i ryknęła głośno.
- Ta bestia jest MOJĄ śmiercią! Okażcie wdzięczność za poparcie i odstąpcie! -
To wystarczyło, by zwrócić uwagę młotogona. Gad wydał z siebie świergotliwy okrzyk i ruszył do ataku!

Achahut wrzasnęła wściekle i zaszarżowała na wielkiego gada, ale gdy mijała Amosa, półork szybkim kopnięciem w kostkę posłał ją na ziemię.
- Leż! - syknął półork.
Młotogon zaś potrząsnął łbem, uniósł na tylnych łapach, po czym ruszył z zatrważającą prędkością prosto na drużynę. Amos zdążył odskoczyć z jego drogi, a stwór zatrzymał się dopiero na Zodzie, z impetem odrzucając wojownika na kilka metrów w tył.
Widząc to, alchemik zaczął się cofać w panice. To coś było zbyt wielkie i zbyt blisko. Odruchowo sięgnął do pasa po przygotowany wcześniej alchemiczny klej i cisnął nim w kierunku dinozaura, ledwo celując. Liczył na to że trafi ze względu na sam rozmiar potwora, bo z całą pewnością nie z powodu umiejętnego rzutu. Któryś z bogów postanowił uśmiechnąć się do niego tego dnia, gdyż młotogon praktycznie sam wystawił się na trafienie, a błyskawicznie zasychający klej przytwierdził go do podłoża.
- Zniszcz go! Zdetonuj się jeśli będziesz uszkodzony! - Jin warknął w otchłannym do zombie, a ten posłusznie rzucił się w przód, zmieniając się w tornado pędzących kończyn i kłapiących szczęk. Ten nieumarły był jeszcze szybszy niż za życia, nie był jednak w stanie przebić się przez pancerz dinozaura, który na dodatek osłaniał się masywnym ogonem.
Odrzucony w tył Zod wylądował z ledwością łapiąc oddech i zachowując równowagę dzięki zalezionemu na kamieniu oparciu, ale pęd i tak zgiął mu kolano. Wykorzystał je jak sprężynę zrywając się do kontrataku. Ryknął gdy znów oberwał ogonem nim zdążył dobiec, ale nie przerwało to szarży. Wielki topór wbił się w ciało, ale Zod skręcił dłonie zakrzywiając trajektorię rany, obdzierając bok młotogona ze skóry, odsłaniając miękkie ciało chwilę wcześniej chronione przez grube łuski i kostne płyty.
Edward normalnie nie cieszyłby się z niepotrzebnej walki z nieagresywnym stworzeniem, jednak widząc że stworzenie jest u schyłku swego życia, schorowane i zapewne przybyło tu umrzeć skrócenie mu cierpienia nie było najgorszą opcją. Jednak stworzenie mimo bycia u skraju życia to całkiem sprawnie potrafiło sprowadzać do podobnego stanu innych.. Mag rozpoczął inkantację zaklęcia leczniczego które odnowiło Zodowi część utraconych sił witalnych jednocześnie przepełniając go chęcią oddania bestii z wzmożoną siłą.

Amos doskoczył do przeciwnika tnąc mocnym uderzeniem w pachwinę, następnie wykorzystując chybotanie uderzył barkiem w drugą, jednak odbił się od niej jak od kamiennej kolumny.
- Kurwa - wysapał razem z uchodzącym z płuc powietrzem. Gad wychylił się jednak próbując utrzymać równowagę dając kolejną szansę. Błyskawicznie, półork zahaczył nogę gada toporem i pociągnął z całej siły. Tym razem udało się! Nogi dinozaura rozjechały się i masywne ciało zwaliło na smolistą ziemię. Amosowi nie trzeba było nic więcej. Wyszarpał topór rozrywając mięśnie i ścięgna w nodze, skręcił biodra wykorzystując impet i uderzył szablą na oślep, jednak ta ześlizgnęła się po pancernej skórze. Czarna ziemia pokryła się momentalnie śliską kałużą ciemnokarmazynowej krwi.
Widząc, jak półork powala ogromnego gada, jaszczuroludka wrzasnęła gniewnie i zerwała się na nogi.
- TO MOJA ŚMIERĆ! - jej ogon śmignął, momentalnie posyłając wojownika na plecy, by moment później do niego dołączyć.
Krwawiący obficie ankylozaur uderzył ogonem o ziemię, wywołując wstrząs na tyle mocny, że wszyscy stojący obok niego poprzewracali się niczym pionki na szachownicy. Gad próbował się potem podnieść, ale nogi ponownie rozjechały mu się na krwawej kałuży.

Nekromanta odzyskał nieco animuszu, widząc że gigant został powalony i nie groziło mu spotkanie z masywnym ogonem. Z impetem wbił dłoń w swoje ciało, które rozeszło się pod dotykiem jak zasłona, złapał czekającego w wnętrzu trupa i szarpnięciem wyrzucił go na ziemię pod sobą.
- Życie. Śmierć. Odwrócenie. Prędkość. Gniew! - wyskandował szybko w otchłannym, a zwłoki uniosły się. - Zabij! Jeśli będziesz ranny, zdetonuj się! - warknął Jin wskazując młotogona.
Pierwszy zombie w tym czasie kontynuował atak, nie podnosząc się nawet, lecz dinozaur sprawnie bronił się przed ciosami. Ciosy pięści odbijały się od twardej niczym stal łuskowatej skóry, ale jedno ugryzienie trafiło w wewnętrzną stronę stawu, teraz odsłoniętą gdy młotogon był przykuty do podłoża klejem. Drugi rzucił się z furią w przód, lecz dinozaur odwinął się w miejscu i uderzył ogonem z całym impetem w klatkę piersiową denata. Jaszczur oderwał się od ziemi, jak szmaciana lalka rzucona przez dziecko i w powietrzu wykonał daną wcześniej komendę. Dźwięk głuchej eksplozji przetoczył się po otoczeniu, a ciało jaszczuroludzia rozerwało się na setki kawałków.

Zod ryknął wściekle, zrywając się na nogi. W ostatniej chwili odchylił się, unikając pędzącego w jego stronę ogona, po czym wykorzystał okazję, wbijając ostrze topora prosto w jego młotopodobne zakończenie. Od kościanej buławy oderwało się kilka płyt przy akompaniamencie bolesnego wycia gada. To ucichło, gdy z nieba spadła na niego przyzwana przez Edwarda sfera czystej energii, wybijając powietrze z ogromnej piersi.
Młotogon wyglądał tak, jakby powinien już dogorywać, jednak wciąż zachowywał przytomność, a także wolę walki. Amos zerwał się szybko, nie zdołał jednak uniknąć uderzenia ogonem od którego aż zadzwoniło mu w uszach. Nie czekał na kolejny strzał, wyskoczył uderzając znad głowy w ogon toporem i szablą. Pierwszy cios ześlizgnął się, ale szabla rozcięła skórę i mięśnie. Ogon zachwiał się wyraźnie uderzając we wstającą Achahut. Nie powstrzymało jej to jednak, gdy skoczyła na wielkie cielsko i z impetem wbiła terbuje z gadzią szyję, kładąc kres życiu dinozaura.

Z jaszczurzego gardła wyrwał się tryumfalny okrzyk - musiał to być odruch, gdyż po chwili przerodził się w ryk frustracji.
- Czemu?! Czemu nie dacie nam szukać śmierci?! - warknęła ma stojącego obok półorka. Pełna wściekłości trzymała swą broń, wyraźnie gotowa do dalszej walki.

Gdy tylko kurz opadł Jin szybko podszedł do Zoda - Nie ruszaj się, proszę. - powiedział i ocenił rany które odniósł wojownik - Nie wygląda to najgorzej, daj mi chwilę. - dodał i nie śpiesząc się wyjął z bandoliera kilka substancji które zmieszał i dodał do nich pojedynczą kroplę zdobycznej trollowej krwi. Roztarł tak powstałą maść na skórze diablęcia i z zadowoleniem obserwował jak rany które ten odniósł goją się w przyspieszonym tempie. - Za jakąś godzinę dokładnie zetrzyj mieszaninę ze skóry i spłucz odrobiną wody.

Po poinstruowaniu pacjenta podszedł do martwego już młotogona i położył na nim dłonie. Skupił swoją wolę i… nic się nie wydarzyło. Ciało było zbyt wielkie i wymykało się poza skromne możliwości nekromanty. Cóż, przynajmniej się czegoś nauczy. Zaczął okrążać dinozaura, kładąc ręce na jego ciele, badając właściwości łusek, sprężystość mięśni i uważnie analizując rany które odniósł. Tutaj Zod połamał łuski. Tam Amos rozerwał mięśnie i ścięgna, a tam trafił w tętnicę, powodując masywny krwotok. W tym miejscu magia Edwarda wyrwała dziurę w ciele dinozaura. Tutaj natomiast były ślady ugryzienia w kształcie szczęk jaszczuroludzia…

Jego zazwyczaj spokojna twarz wykrzywiła się w niemal komicznej irytacji. Nie patyczkując się wyjął z bandoliera flakony alchemicznego kwasu i bez ostrzeżenia rzucił nimi w ciało z odległości paru kroków, zmieniając wierzchnią warstwę dinozaura w oleiste, syczące i stopione mięso.

- TY! - warknął do animowanego przez siebie nieumarłego. - Zmiażdż to ciało na proch. Zabraniam ci je gryźć. Korzystaj z granatów by je zmrozić i potem rozkrusz. - wydał komendę wskazując młotogona, a sam zaczął rozstawiać swoje mobilne laboratorium. Sprawnie rozpalił alchemiczny palnik i rozpoczął proces syntezy, przerywany przez dźwięki małych eksplozji generowanych przez nieumarłego.

Edward podążał zaraz za Jinem chcąc zaobserwować bestię z bliska teraz gdy już nie grozi to połamanymi kośćmi. Trzymał się jednak nieco bardziej z tyłu nie mając ochoty dotykać schorowanej istoty i przypadkiem złapać jakiegoś choróbska. Zaskoczyło go jednak nagłe działanie alchemika.
-Ehmm.. Jin? Możesz wyjaśnić czemu rozpuszczasz ciało tego młotogona?

- Przepraszam. - odparł Jin, przyzywając na twarz typowy dla niego spokój, choć delikatne drżenie żuchwy sugerowało że była to fałszywa maska. - Nie byłem precyzyjny w komendach które dałem. Niestety mój najnowszy eksperyment ugryzł dinozaura, przekazując magię dalej. Jestem zbyt słaby by go kontrolować, więc muszę go rozczłonkować, żeby Pridon’s Heart nie borykało się za kilka miesięcy z plagą nieumarłych. Pozostawienie go samego sobie jest skrajnie nieodpowiedzialne. W szczególności w miejscu tak nasyconym śmiercią. - wyjaśnił szybko Jin, zataczając ręką koło.

Mag przerzucił wzrok z dinozaura na alchemika i obserwował go przez chwilę. Zrobił to samo z rozpuszczającym się ciałem nim westchnął i przytaknął okazując zrozumienie nie zamierzając przeszkadzać Jinowi w procesie zapobiegającym tworzeniu nieumarłych dinozaurów.