Zebrawszy wszystkie znaleziska, drużyna opuściła zrujnowaną latarnię cyklopów i ruszyła wzdłuż brzegu morza do samego Pridon’s Hearth. Pozostawili za sobą pustą kryptę, pełną pradawnych kości i pytań – kim byli ci dwaj wyznawcy bogini nieśmierci, skąd przybyli i czemu tu właśnie spędzali swoje nieżycie?
Podróż wzdłuż wybrzeża była zdecydowanie prostsza od przedzierania się przez dżunglę, ale pogoda dbała o to, by nie można jej było nazwać łatwą. Wiatr od morza dął nieustannie, regularnie przynosząc ze sobą chmury burzowe, odrywane od ogromnego sztormu, wciąż kotłującego się na horyzoncie. Może było to jedynie złudzenie, ale bohaterom wydawało się, że panująca od ich przybycia burza zajmuje coraz większy obszar…

***

W końcu, po półtorej dnia marszu, przemoknięci dotarli do Pridon’s Hearth w okolicach południa. Kolonia wyglądała już znacznie lepiej niż kiedy widzieli ją ostatnio, mieszkańcy uprzątnęli większość zniszczeń wywołanych przez nienaturalną burzę i atak jaszczuroludzi. Kilka bardziej prowizorycznych domów rozebrano, by pozyskane w ten sposób materiały wykorzystać do wzmocnienia pozostałych konstrukcji – zaskakujący wyraz solidarności, chociaż ta zapewne nie była niczym wyjątkowym wśród avistańczyków próbujących budować wspólną przyszłość na nieznanych i często wrogich terytoriach. Wszak nie mieli innych sąsiadów poza dziką dżunglą, pełną groźnych bestii, a także obcymi plemionami, w najlepszym razie obojętnymi wobec nich.
Wieść o powrocie bohaterów szybko się rozeszła, i ledwie zdążyli wejść do swoich pokojów w Kamiennej Hali, a już w jej drzwiach pojawił się posłaniec, donośnym, jak na drobną posturę i młody wiek, głosem przekazując wiadomość od hrabiego Narsusa, oczekującego pilnego stawienia się w jego posiadłości w celu zdania raportu. Pierwszą odpowiedź dostał od karczmarza, których prychnął lekceważąco.
- Na Caydena, co to za zwyczaje! - niziołek również podniósł głos - Ledwie z drogi wrócili, a już ganiać dalej! Nie pod moim dachem! Hrabia sobie poczeka, bez strawy i kufla ich nie puszczę! – zapewnił kategorycznie.

***

- Witajcie panowie, cieszę się, że wróciliście cali – zarówno hrabia, jak i jego otoczenie było obecnie w nieskazitelnym stanie. Wokół pałacu usunięto jakiekolwiek ślady po nawałnicy, a sam Narsus miał porządnie ułożone włosy i gładko ogoloną twarz. Jedynie w cieniach pod oczami widać było oznaki zmęczenia i troski. Na stole przed nim rozłożona już była mapa okolic kolonii, wraz z sąsiadującymi plantacjami – zaznaczono na niej zarówno miejsce, w którym stoczyli ostatnią bitwę z jaszczuroludźmi, jak i kierunek, w którym udali się po niej.
- Siadajcie, proszę. Moi doradcy są zajęci innymi sprawami kolonii, chociaż panna Gadd prosiła o odwiedzenie jej wieczorem - stwierdził, zajmując swoje miejsce u szczytu - Dlatego postaram się nie zająć ani wam, ani sobie zbyt wiele czasu. Panowe Lotsav i Silistar opowiedzieli mi o masakrze na jednej z plantacji – wzdrygnął się widocznie na samo wspomnienie, pokazując punkt na mapie - W tym momencie obaj dołączyli do patroli wokół Pridon’s Hearth. Mam nadzieję, że udało wam się odnaleźć źródło naszych problemów?

Nie zdążyli dobrze odpocząć po trudach podróży i już byli wzywani. Z jednej strony było to irytujące, choć z drugiej w pełni wytłumaczalne. Jin czuł napięcie jakie niczym złowroga zjawa otaczało kolonię. A nienaturalna burza na horyzoncie z pewnością nie pomagała. Dlatego też nie mitrężąc czasu szybko zjadł odrobinę strawy zaoferowanej przez karczmarza, opłukał usta wodą i ruszył wraz z towarzyszami zdać raport.

***

Ponownie stanęli przed baronem i ponownie Jin czuł irytację patrząc na jego domostwo. Było tak nieskazitelnie czyste. Zupełnie jakby poprzednie wydarzenia nie miały miejsca. Z jednej strony rozumiał że musiało tak wyglądać, miało być ostoją porządku i spokoju, z drugiej było to masywne marnotrawstwo czasu. Czy warto było porządkować hrabiowskie ogrody gdy niedługo wiatr mógł uderzyć z zdwojoną siłą? Alchemik westchnął delikatnie, wyjął swój niemal pełny notatnik i przewertował go w tył, zdając relację w kolejności chronologicznej.

- Wyruszyliśmy na północ, w kierunku smołowych pól, zgodnie z informacjami uzyskanymi od pańskich zwiadowców. Towarzyszył nam Mudhuzi, niziołek uratowany z utraconego fortu od którego zaczęliśmy naszą… przygodę. Pozwolę sobie pominąć szczegóły tego co znaleźliśmy na plantacji, przypuszczam że nasi towarzysze zdążyli wszystko opisać. Nie są to wspomnienia do których chcę wracać.

Następnie dotarliśmy do terenów zajętych przez tutejsze plemienia niziołków. Ci, wdzięczni za uratowanie współplemieńca, podzielili się z nami swoją wiedzą. Nie czułem w ich słowach fałszu, a udzielone przez nich dane korelują z innymi przesłankami zdobytymi wcześniej i później.

Starszyzna zidentyfikował ten symbol - w tym momencie Jin wydobył z plecaka zdobyty wcześniej symbol Gozreha i położył go na stole - jako należący do starej sekty która funkcjonowała w tych rejonach. Sekta ta zajmowała się “hodowaniem burz jak inne duże ludy hodują psy”. Ich sekta została zmieciona z powierzchni ziemi przez potężną burzę, przed narodzinami najstarszych żyjących w tej wiosce niziołków.

Następnie dowiedzieliśmy się że Dzieci Bagien były sąsiadami niziołków z którymi byli do niedawna w poprawnych warunkach. Jednak jakiś rok temu wszelkie kontakty się urwały, gdy jaszczuroludzie zostali wypchnięci ze swoich terenów przez Boggardy. Zidentyfikowali również kierunek w którym leżała wioska i światynia tych… Pasterzy Burz, jako wschodni w stosunku do nich, ale bez większych szczegółów.

Po zakończeniu zdobywania informacji u niziołków ruszyliśmy dalej. Dość szybko dotarliśmy do Smołowych Pól gdzie natknęliśmy na kolejną grupę jaszczuroludzi. Ci byli całkowicie pozbawieni woli do życia, szukali tam “dobrej śmierci”. Po uratowaniu ich, wbrew ich woli, podczas walki z młotoogonem zgodzili się powiedzieć co wiedzą pod warunkiem że damy im szansę godnie umrzeć.

Dowiedzieliśmy się że zostali wygnani ze swojego plemienia przez Darutheka, instygatora naszych problemów. Ich grzechem była niechęć do mordowania innych ludów. Sam Daruthek jest jaszczuroludziem.. Urodził się… zmieniony, a pozostałe pisklęta z jego lęgu zginęły. Włada potężną magią i w chwili obecnej sprawuje de facto władzę nad Dziećmi Bagien. Wódz - Shathva - która lege artis, powina posiadać władzę wykonawczą, sądowniczą i ustawodawczą, jest pod jego niemal pełną kontrolą.

Jaszczuroludzie z smołowych pól zgodzili się ujawnić lokalizację ich obecnego leża, pod warunkiem że zobligujemy się oszczędzać inne Dzieci Bagien jeśli tylko będzie to możliwe. Poprosili o zabicie Darutheka, wskazując go jako jedyny powód dla którego ich plemię wkroczyło na wojenną ścieżkę. Zgłosili że inni jaszczuroludzie nie staną przeciw Daruthekowi, obawiając się wygnania.

Następnie spłynęliśmy rzeką, w kierunku ruin w których widziano jaszczuroludzi. Oszczędzę opisów podróży. W samych ruinach starożytnej latarni dość szybko znaleźliśmy zwłoki jaszczuroldzi, zaduszone przez tutejszą florę. Po usunięciu zagrożenia przeszukaliśmy ruiny i znaleźliśmy rysunki przedstawiające rudymentarną mapę. Jeśli mógłbym poprosić… - mruknął alchemik wskazując mapę leżącą na stole. Przez kilka chwil wertował notatnik, aż dotarł do sporządzonej kopii. Porównał punkty i wskazał w końcu miejsce na papierze. - Jaszczuroludzie są tutaj. Przynajmniej na to wskazują zdobyte przez nas informacje.

Po uporaniu się z tym co było na powierzchni zeszliśmy głębiej w dół ruin. Dość szybko odkryliśmy że podziemia były wykorzystywane przez jaszczuroludzi jako magazyn. Nie to jednak jest istotne. Było tam też ukryte przejście prowadzące głęboko do jaskiń pod powierzchnią morza. W tych jaskiniach znaleźliśmy… antycznych nieumarłych, sterty zwłok, oraz nieprzebrane archeologiczne bogactwo. Dość szybko wywiązała się między nami ekstremalnie trudna walka, ale ostatecznie odnieśliśmy triumf. Nieumarli, przynajmniej ci inteligentni, byli wyznawcami Urgatho’y, na co wskazują noszone przez nich insygnia. Nie byliśmy wstanie nawiązać z nimi nieagresywnego kontaktu. Powód ich pobytu tam jest niewyjaśniony, ale z całą pewnością wyprzedza kolonię, a może i istnienie Cheliaxu o setki, jeśli nie tysiące lat.

Na miejscu znaleźliśmy też antyczne tablice zapisane w, jak mi się wydaje, antycznym odpowiedniku giganciego. Są absolutnie bezcenne, zarówno dla lingwistów, jak i z archeologicznego punktu widzenia. Zrobiłem ich kopie, które proszę by przekazać na kontynent następnym wypływającym statkiem. Chyba że posiadają państwo możliwość przekazania ich magią. Jestem gotów za to zapłacić.

Po tym wszystkim wróciliśmy tutaj.

Alchemik odchrząknął, przepłukał usta wodą i zamknął notatnik. Rozejrzał się po towarzyszach, dając im szansę na uzupełnienie raportu i podsumował wszystko co wiedzieli.

- Sytuacja wygląda na w miarę jasną. Wygląda na to że jaszczuroludzie, wypchnięci ze swoich terenów, ulegli radykalizacji. Trafili do ruin sekty Gozreha która zajmowała się rozpętywaniem burz i pojęli ich sekrety. Albo przynajmniej ich część i wykorzystują to teraz do bez dyskryminacyjnego atakowania wszystkich innych ras. Zagrożenie będzie istnieć tak długo jak ci będą mieli dostęp do tej magii, ale przypuszczam że bez Darutheka ich plemię straci zarówno umiejętności do korzystania z niej, jak i wolę by stanowić zagrożenie i wrócą do dawnych zwyczajów.

Hrabia z uwagą przysłuchiwał się relacji Jina, samemu także robiąc notatki. Nie komentował, ale emocje były świetnie widoczne na jego twarzy. Potwierdzające skinienie głowy na informację o niziołkach, uniesienie brwi, gdy alchemik mówił o Pasterzach Burz i niedowierzanie na wieść o spotkaniu z pokojowo nastawionymi jaszczuroludźmi.
- Nie będę ukrywał, po ostatnich dniach idea nieagresywnych jaszczuroludzi jest dla mnie mało prawdopodobna. Ale byłbym idiotą, odrzucając perspektywę relatywnie pokojowego rozwiązania tego problemu. Zdaję się tutaj na waszą ekspertyzę, panowie. Jeśli te… Dzieci Bagien zaprzestaną ataków, będziemy mogli spróbować podjąć relacje handlowe, a te pomogą obu stronom. Pridon’s Hearth ma obecnie jedynie szkieletową milicję, więc póki nie będziemy mogli skontaktować się z Sargavą, nie stanowimy żadnej siły militarnej. Sprawa boggardów to więc problem długofalowy, którego nie będziemy jednak ignorować. Ale wszystko o czasie – powiedział, podnosząc się - Dziękuję za to sprawozdanie. Utwierdzacie mnie w przekonaniu, że rada panny Gadd w kwesti waszych usług była trafna. Nie będę panów dłużej zatrzymywał, wiem, że jesteście zajętymi ludźmi – spojrzał znacząco na Amosa.

- Ach, panie Dhis – rzucił jeszcze, gdy bohaterowie się podnosili - jeszcze jedno: chętnie zapoznam się z kopią tych antycznych tablic, ale wysłanie ich na kontynent będzie wykonalne dopiero gdy jakikolwiek statek będzie w stanie do nas dotrzeć. Proszę też porozmawiać z panem Blackwellem, Gallio wspominał, że jest żywo zainteresowany archeologią, może znajdziecie panowie wspólny język.

***

Gdy drużyna opuszczała pałac zarządcy kolonii, drobny deszcz przeistaczał się właśnie w pełnoprawną burzę z akompaniamentem wyjącego wichru i uderzających co jakiś czas piorunów. Budziła skojarzenia z kataklizmem sprzed kilku dni, ale koloniści wydawali się niespecjalnie nią przejmować. Przemykali pod daszkami domów, osłaniali płachtami materiałów, ale dalej załatwiali swoje sprawy. Z całości najbardziej zadowolony wydawał się być właściciel Kamiennej Hali – karczma pełna była przemokniętych gości, którym walące się na głowy niebo nieco zbrzydło.

Jednym z nich okazał się Gallio Menius. Otyły kupiec siedział przy stoliku, a przed nim rozstawiona była ilość jedzenia i napitków, która kogoś normalnych rozmiarów doprowadziłaby zapewne do eksplozji. Sądząc po paru pustych kuflach, mężczyzna siedział tu już jakiś czas, i przyszłość pisała mu się bardziej horyzontalnie niż wertykalnie.
- Och, nasi dzielni awanturnicy! – krzyknął nieco bełkotliwie, zauważając bohaterów - Co z moim statkiem? –

W rezydencji hrabiego

Jin pokiwał głową na słowa zarządcy.
- Postaram się wykonać kopię. Ale będe potrzebował papieru, najlepiej wysokiej jakości. I skrybów, którzy pomogą przy kopiowaniu. Lepiej wykonać kilka, niż ryzykować że pojedyncza, albo oryginał zaginą.

- Akolici z świątyni Abadara z pewnością udzielą swych usług za kilka monet. Mamy też drukarnię Pensbury, z pewnością zdobędzie pan tam materiały satysfakcjonującej jakości. Proszę powołać się na mnie.

Alchemik skinął z wdzięcznością głową i ruszył za towarzyszami. Już poza gabinetem zatrzymał ich na chwilę.

- Zobaczymy się w karczmie. Mam pewien… projekt.

***

W mieście

Budynek drukarni nie wybijał się nadmiernie od reszty Pridon’s Heart. Był solidny, ale mimo wszystko głównym materiałem budowlanym było drewno. Ślady niedawnej burzy odcisnęły się na nim brutalnie. Szkło w oknach było popękane, a wiatr powstrzymywały rozciągnięte w framugach grube sztormowe płótna. Mimo to budynek stał dumnie, dowód technologicznego postępu, widocznego nawet poza granicami cywilizowanego świata.

Wnętrze było ciemne, i pełne hałasu. Masywna stalowa machina wydawała z siebie wszystkie dźwięki które nie miały szansy wystąpić w naturze i żadnych które tam były. Całość nadzorowało kilku pracowników w grubych fartuchach, utytłanych tuszem, oraz jedna dobrze ubrana kobieta na wózku inwalidzkim. Pomachała Jinowi ręką w ostrzegawczy sposób i wskazała róg pomieszczenia.

Nekrochemista posłusznie ruszył w wskazanym kierunku, a już po chwili właścicielka podjechała do niego i wskazała drogę do gabinetu. Przechodząc obok jednej ze skrzyń wypatrzył na jej wierzchu “Wieści z Serca” tutejszą gazetę. Z pierwszej strony atakowała nieco krzywa, gruba, czerwona czcionka. “ATAK NA PRIDON’S HEART. JASZCZUROLUDZIE - ZAGROŻENIE, CZY SZANSA?” a pod tym mniejszymi czarnymi literami “Pięć sposobów na naprawę drzwi. Trzeci wprawi cię w osłupienie! strona 5.”, “Jak trzymać włócznię. - wywiad z weteranem. strona 6” “Modlitwy i Pacierze - jak zapewnić sobie boską pomoc. strona 8”.

Gdy drzwi się zamknęły nastała wreszcie relatywna cisza. W każdym razie dało się prowadzić rozmowę.

- Pan Dhis. W czym mogę pomóc wybawicielowi naszej kolonii? Brandy? - spytała wskazując butelkę stojącą na eleganckim stoliku opartym o ścianę.

- Dziękuję, nie piję. Nie miałem okazji wcześniej poznać, pani…

- Lizba Penbury - odparła krótko.

- Potrzebuję papieru i tuszu wysokiej jakości. Najlepiej żeby papier był mniej więcej rozmiaru notesu. Kilkadziesiąt arkuszy powinno wystarczyć. Oprócz tego coś by je zbindować i oblec w okładkę. I kilkanaście większych arkuszy luzem, tak szybko jak to możliwe. Oczywiście zapłacę.

- Nie powinno być to zbyt dużym problemem. Proszę przyjść wieczorem, notes będzie na pana czekał. A większe arkusze i tusz załatwię od ręki. Dziesięć sztuk złota za dziennik, dziesięć za dwadzieścia pięć arkuszy papieru i osiem za tusz. Sumarycznie dwadzieścia osiem krążków.

Alchemik skrzywił się nieznacznie, ale posłusznie wyciągnął mieszek i zaczął odliczać z niego złote monety. Już po kilku chwilach był na zewnątrz, obładowany przyborami pisarskimi. Dziarskim krokiem ruszył w kierunku świątyni Abadara.

***

Sama świątynia nie była tak pełna jak w trakcie burzy, ale mimo to na jej podłodze było sporo tymczasowych legowisk. Pechowcy którzy stracili dach nad głową i nie zdążyli postawić niczego nowego musieli gdzieś się schronić.

Jin szybko wypatrzył jednego z duchownych i po zamianie kilku słów został zaprowadzony do kancelistki Ireth, młodej półelfiej akolitki Abadara, odpowiedzialnej za porządek w papierach.

- Pan Dhis. Czy udało się już panu osiągnąć obiecywany przełom w badaniach nad trollową krwią?

- Jestem już blisko. Potrafię obdarzyć pacjenta porównywalną regeneracją, ale ta utrzymuje się tylko kilka, kilkanaście sekund. Dość by oddalić ryzyko inwalidztwa i śmierci, ale muszę być na miejscu.

- Szkoda. Z czym w takim razie pan przybywa?

- W czasie ostatniego zwiadu przeprowadzonego przez naszą… drużynę odkryliśmy starożytne ruiny, pełne nieumarłych wyznających Uragthoę. Ciekawszym znaleziskiem są natomiast antyczne tablice, zapisane w zdaje się cyklopim. Zrobiłem ich kopię, ale chciałbym skorzystać z usług waszych skrybów by zrobić ich jeszcze kilka. Mam materiały.

- Nie powinno być to problemem. Zaraz przyślę kogoś do pomocy.

***

Nekrochemista wsparty wyćwiczonymi dłońmi kleryków Abadara nakazał wytworzenie kolejnych kopii antycznych tablic. Każdą z nich opisał u góry strony imionami odkrywców, swoim oraz jego towarzyszy. Po krótkiej rozmowie z Ireth ustalili że jedna zostanie w świątyni i zostanie wysłana do jego rodziców na wypadek gdyby Jina spotkała śmierć, jedna trafi do hrabiego, jedną Jin weźmie ze sobą, a ostatnia popłynie pierwszym statkiem na kontynent do alma mater Jina i Edwarda.

W czasie gdy jego najemni pracownicy wykonywali brudną robotę, sam zahaczył jeszcze o kilka sklepów. U Heri uzupełnił zapasy alchemicznych reagentów. Po krótkiej kłótni oczyścił jej sklep zarówno z fosforu, siarki i magnezu.

Na nabrzeżu znalazł szczurołapa, od którego wydusił worek zwłok małych gryzoni za kilka srebrników. Zapytany o powód skłamał gładko. - Mam pomysł na nową metodę chirurgicznego leczenia. Ale chcę najpierw poćwiczyć na zwłokach.

W końcu, obładowany nowym dobytkiem zajął magazyn w którym wcześniej prowadził eksperymenty. Ten wciąż był pusty, a smutne skrzynki stały wzdłuż ścian, nosząc na sobie ślady ostatnich wybuchowych mieszanin Jina. Zamknął dokładnie drzwi i oddał się pracy.

***

Alchemik naciął skalpelem własne przedramię i przyłożył do niego niepozorny okład. Materiał składał się z bandaża wysyconego spreparowaną trollową krwią i korzeni murdorośli którą tak niedawno zneutralizowali. Nowy eksperyment Jina brutalnie wgryzł się w ranę, czemu towarzyszyła chwila bólu, która minęła równie szybko jak się rozpoczęła. Poczuł ciepło rozlewające się po ciele i poczucie… niezniszczalności.

Wcześniej testował ten wynalazek na trupkach szczurów, uzyskując spektakularne efekty. Łamane kości składały się w sekundy, nacięcia zamykały równie szybko, wytrzewione narzady wskakiwały na własne miejsce.

Wziął kilka głębokich wdechów, zebrał swoją wolę i ponownie naciął przedramię. Nim skończył ciąć jej początek już był zagojony. Jak u trolla. Podekscytowany efektem powtórzył eksperyment, uzyskując taki sam efekt. Wykonał kolejny krok na drodze do pokonania śmierci.

***

Kolejnym zadaniem było rozszerzenie repertuaru alchemicznych receptur. Bez większego problemu przygotował nowe granaty, mieszankę wyduszonych od Heri substratów w małym, eleganckim pojemniku, przyozdobionym pismem w Ognistym. “Eksplozja, Światło, Transformacja, Energia” - głosiły symbole. Jin cisnął nowym nabytkiem w zmaltretowane skrzynie. Eksplozja która nastąpiła nie miała wielkiej siły, ale błysk który zalał pomieszczenie mógł rywalizować z patrzeniem bezpośrednio na słońce w bezchmurny dzień.

Alchemik zaklął i zaczął trzeć odruchowo oczy, starając się odpędzić latające przed oczami ślady. Dopiero po kilkunastu sekundach odzyskał wzrok.

Usatysfakcjonowany ruszył do karczmy, gotów odzyskać siły przed dalszymi przygodami.

W karczmie

W końcu, obładowany nowymi zakupami i wytworami, alchemik dotarł do karczmy. Przywitało go ciepło pomieszczenia, wynikające bardziej z gwaru który panował w środku, niż z powodu faktycznej temperatury. Krótko mówiąc mimo wydarzeń ostatnich dni i zagrożenia wiszącego w powietrzu Pridon’s Heart nie dało się złamać.

Natychmiast został wypatrzony i kupiec donośnie dał o sobie znać.

- Och, nasi dzielni awanturnicy! – krzyknął nieco bełkotliwie, zauważając bohaterów - Co z moim statkiem? –

Ilość pokarmu i ślady po alkoholu na stoliku Meniusa spowodowały że medyk zmarszczył czoło. Wyglądało na to że kupiec jest na najlepszej drodze do szybkiego przekazania spadku potomkom.
- Jeszcze nie wiemy. - odparł na słowa kupca Jin, nieco chłodno - Planujemy ruszyć w jego kierunku jutro, jak tylko odzyskamy siły.
- Jeszcze tam nie byliście? - zapytał kupiec z niedowierzaniem - I nikt z załogi nie wrócił sam… Wciąż tam są… - posmutniały mamrotał do siebie przez chwilę - Myśli pan, że mogą jeszcze żyć?
- Jeśli statek miał dość zapasów na morską podróż to z całą pewnością ma też ich dosyć na kilka dni. Niewiele istot będzie wstanie dostać się na pokład bez pomocy załogi, więc to raczej też im nie grozi. - odpowiedział uspokajająco alchemik.
- Miał, istotnie - Gallio zgodził się niechętnie - Ale przecież nie czekaliby tak długo na mieliźnie, prawda? Nie dawali znaku życia
- Możliwe też że coś niebezpiecznego jest poza pokładem. Zobaczymy, tak jak powiedziałem wcześniej, ruszymy na poszukiwania jutro.
- Oby miał pan rację - odparł kupiec ponuro - Nie będę już pana zatrzymywał -

Alchemik kiwnął głową na pożegnanie i zaczął rozglądać się po sali. Poszukiwał kolejnego kupca, tym razem antyków i wiedzy starożytnej. Nie było to trudne. Blackwell wybijał się otaczającego go gwaru nienaganną postawą.

- Pan Blackwell? - spytał Jin podchodząc do mężczyzny, poznanego wcześniej na statku - Pamiętam że interesuje się pan archeologią. Co by pan powiedział o tablicach, zapisanych w cyklopim, mającymi kilka tysięcy lat, z opisami podróży i handlu morskiego?
- Och, pan Dhis - starszy, nieco kostyczny dżentelmen ukłonił się uprzejmie - Czyżby to jakaś zagadka? Moja odpowiedź brzmi: nie powiedziałbym nic, zamieniając się w słuch! - odparł, uśmiechając się z zaciekawieniem.
- Tak się składa że dokładnie takie artefakty odkryłem z towarzyszami. - powiedział alchemik, grzebiąc przy tym w bandolierze. Po kilku chwilach wyciągnął swój sfatygowany notatnik, przewrócił go na odpowiednie strony, opisujące szczegółowo zarówno wygląd tablic, jak i kopię ich zawartości. Podał raport Blackwellowi - Kanceliści Abadara właśnie robią kopie moich zapisków, które wysłane zostaną na kontynent w celach naukowych do mojej matczynej uczelni. Pytanie tylko co z oryginalnymi tablicami… Gdybym tylko znalazł osobę chętną na ich kupno, bądź wymianę za odpowiednio silną magię… - alchemik przeciągnął nieco swe słowa, zarzucając sieć.
Mężczyzna czytał przez chwilę notatki, pod koniec, zapewne na fragmencie z ruinami, podnosząc brwi z zainteresowaniem. Gdy oddawał go Jinowi, w jego spojrzeniu ciekawość mieszała się z podejrzliwością.
- Mogę przez to rozumieć, że zmieniliście panowie zdanie, tak? Pan Silistar potraktował mnie wcześniej w tej sprawie dość oschle - stwierdził, ale bez urazy w głosie - Co mogę zaoferować, to twarda gotówka, nie mam przy sobie żadnej wartej uwagi magii -
- Pan Silistar nie brał udziału w odkryciu, więc ciężko mówić o tym by miał jakiekolwiek prawa do dysponowania nim. I choć serce mi pęka, to wiem że zarówno ja, jak i towarzysze mamy większe szanse na przeżycie tego… - tutaj zatoczył ręką koło jakby obejmował całe Pridon’s Heart - zadania jeśli zakupimy więcej lepszego ekwipunku.
- Nie zaprzeczę, wiem dobrze, jak ważne jest właściwe przygotowanie, a to tego zasoby są niezbędne - zgodził się Blackwell - Jestem gotów zapłacić panom dwieście koron za dostarczenie tych tablic w zadowalającym, możliwym do odczytania stanie - stwierdził konkretnie.
Alchemik zassał odruchowo powietrze. To była mała fortuna, a co najważniejsze zarobiona własnymi rękoma - Zgoda. Postaram się przekonać towarzyszy by to zrobić jak już odnajdziemy statek Meniusa.
- Dobrze porozmawiać z kimś przedsiębiorczym - jego rozmówca albo nie zauważył reakcji, albo nie dał po sobie tego poznać - Nie musicie się z tym spieszyć. Skoro czekały tam millienia, poczekają i kilka dni dłużej -
- Wyśmienicie. Dam znać jak tylko z nimi dotrzemy.