Wszystko co dobre kiedyś się kończyło - następowało to zwykle prędzej niż później. Tak samo było i w tym przypadku. Może i otaczały ich chętne prostytutki, a alkohol lał się strumieniami, ale nawet darmowy worek kokainy nie mógł usunąć głównego problemu z jakim Parchy i mundurowi musieli się teraz borykać. Przypomniał o tym Elenio, dostając ataku paskudnego kaszlu. Wystarczyło parę spazmów i Vinogradowej przeszła cała chęć na zabawę. Musieli się sprężyć, wziąć do pracy póki chłopaki mieli szansę przeżyć zarażenie pasożytami.Wystarczyły dwie minuty i na mokre od wody ciała powróciły pancerze, a grupa ruszyła raźnym krokiem w kierunku ambulatorium, gdzie Roy kończył kalibrację skanera… i nie tylko. Brown 0 poprosiła go jeszcze o jedną przysługę, bardziej osobistą. Żeby doszła do skutku potrzeba było jeszcze lekarza. Ten znajdował się tuż obok - mężczyzna w identycznej Obroży jak ona.
- Mogłabym prosić o chwilę rozmowy? - skorzystała z zamieszania, wysuwając się na czoło mini peletonu i przyciągając uwagę Green 4.

- Oczywiście - Horst wyraził swą zgodę po paru sekundach, które poświęcił na dokładniejsze przyjrzenie się kobiecie. Nie był to czas ani zbyt długi ani za krótki, wymierzony dokładnie tak by jego zgoda nie nadeszła za szybko, ale też by przedłużająca się cisza nie została uznana za oznakę niechęci do takowej. Podobnie jego spojrzenie, które omiotło jej sylwetkę, zostało dokładnie przemyślane tak, by pozostawiło po sobie wrażenie zaciekawienia, bez żadnych negatywnych emocji doczepionych do samego faktu że się jej przyglądał. Uśmiechnął się też łagodnie, przyjaźnie, zachęcając ją tym grymasem do swobody w nawiązaniu kontaktu. Nie musiał się zastanawiać nad tym o czym chciała z nim rozmawiać bowiem informację tą już posiadał. Był jednak ciekawy jak podejdzie do tematu, jakie emocje malować się będą na jej twarzy oraz brzmieć w jej głosie. By rzec prawdę, nie mógł się on doczekać owej wymiany zdań, którą zapoczątkowało jej pytanie.

Brown 0 uśmiechnęła się blado, kiwając głową w podzięce. Mógł jej kazać spieprzać, albo zlać. Nie znali się, pierwszy raz widzieli… a nie wszystkie Parchy przypominały ich grupę. Były też takie jak Owain czy Zvicki, ale oni na szczęście pozostawali daleko.
- Dziękuję, to naprawdę dla mnie bardzo ważne… wybacz. Maniery. Maya Vinogradova, jest mi niezmiernie miło mogąc cię poznać, choć okoliczności… pozostawiają sporo do życzenia - wyciągnęła w jego kierunku rękę.

- Cała przyjemność po mojej stronie - odparł biorąc jej dłoń w swoją i przyciągając do ust by złożyć na niej lekki pocałunek. - Jacob Horst - przedstawił się, przytrzymując jej dłoń nieco dłużej, chłonąc zapach jej skóry. Nie na tyle długo jednak by wzbudzić jakiekolwiek podejrzenia lub by zostało to uznane za niestosowne. - W czym zatem mogę pomóc, moja droga? - zapytał, spoglądając jej prosto w oczy, chociaż czyn ten był nieco utrudniony samym faktem poruszania się.

Twarz kobiety rozpogodziła się na ten przejaw kurtuazji. Szarmanckie odruchy pośrodku wojny, nie spodziewała się podobnego zagrania. Nie tutaj, nie teraz. Nie z metalem ciasno opasującym szyję.
- Jesteś lekarzem - bardziej stwierdziła niż zapytała - Doktor medycyny? Może… niestety nie miałam okazji o tobie słyszeć, choć skoro tu jesteś… wiadomo - wzruszyła nerwowo ramionami i przeszła dalej - Chciałabym prosić cię o pomoc. Lekarską. Chodzi o usunięcie blokady sterylizacyjnej. Roy, naukowiec z Seres, był tak dobry że obiecał stworzyć odpowiedni środek. - waliła prosto z mostu, nie bawiąc się w zatajanie i gierki słowne, na to brakowało czasu - Pozostaje kwestia podania. To silne chemikalia, razem z nimi powinna iść osłona aby nie rozpuściły… organów wewnętrznych i nie zabiły pacjenta przedwcześnie. Tylko osłonę należy… dobrać. Dawkę, rodzaj. Wprowadzić do ciała jak najbliżej blokady. Mógłbyś mi z tym pomóc, proszę? - spojrzała na niego w napięciu i z oczekiwaniem wyraźnie widocznym na twarzy - Bardzo… będę niezmiernie wdzięczna.

Zatem przygotowania były już w toku i jedyne czego potrzebowała to prostej, w zasadzie czynności. Kolejne elementy układanki wylądowały w swoim miejscu, sprawiając mu wyraźną, acz nie okazaną przyjemność. Na zewnątrz pozostał uprzejmie, przyjaźnie wręcz zainteresowany problemem kobiety.
- Nie widzę w tym problemu - oświadczył, odczekawszy stosowną chwilę, by nie ujawnić tego, że decyzję podjął już wcześniej. - Wszak pomaganie innym to niejako moja powinność - dodał, nie wnikając ani w to dlaczego się tu znalazł, ani w swoje umiejętności medyczne. Wiedza ta nie była jej do niczego obecnie potrzebna, a przynajmniej on uznał że obdarzanie jej tą wiedzą nie przyniesie mu żadnych korzyści. Wręcz, w tym wypadku, przeciwnie.
- Pozwól jednak, że zapytam o powody takiej decyzji - dorzucił, nie kryjąc swego szczerego zainteresowania tematem. Tak, uniknięcie konieczności bycia Parchem było całkiem dobrym powodem, nie byłby jednak sobą gdyby nie próbował doszukiwać się innych, bardziej osobistych, sięgających duszy drugiej osoby, powodów.

Z ramion Brown 0 spadł ogromny ciężar. Wyprostowała się i nabrała powietrza spokojniej, powoli. Więc lekarza też udało się zorganizować i to pośrodku wojny z xenos. Ale drugie pytanie wprawiło ją w zakłopotanie. Jak niby miała mu wytłumaczyć i jasno wyłożyć cały mętlik tkwiący w jej głowie?
- Chciałabym… żeby coś po mnie pozostało. Ktoś, kto ma… czystą kartę, nie jest potępiony. Bez… powszechnej pogardy i nienawiści. Bez… skazy - powiedziała po chwili zwłoki, wbijając wzrok w podłogę migającą pod stopami - Wiem co zrobiłam, za co mnie skazano. Nie jestem… bez winy. Zrobiłam coś bardzo złego i… zasługuję na karę. Ale… rozmawiałam z paroma osobami i - zawiesiła się, wyłamując w zdenerwowaniu palce - Jest opcja żeby odbywać karę… w odrobinę innych warunkach niż więzienie. Prace społeczne… i poznałam tu kogoś. Kogoś wyjątkowego i… nie chcę widzieć go tu ostatni raz.

Ach, słodycz sercowych uniesień… Uśmiech Horsta pogłębił się nieco, a korzystając z chwili, w której wzrok kobiety skierowany był w dół, nabrał także cynicznego wyrazu. Chwila jednak minęła, powróciła maska. To co potrafił zrozumieć, rozumienie swe bazując na własnych pragnieniach, to pragnienie pozostawienia czegoś po sobie. Kolejne słowa oparł więc na owym rozumieniu by ich wydźwięk miał w sobie na tyle silną dozę zrozumienia postawy i szczerości, by zatuszować inne emocje, które słowa kobiety w nim wzbudziły.
- Rozumiem, moja droga. Pragnienie pozostawienia czegoś… kogoś po sobie jest jak najbardziej naturalnym odczuciem, które gotów jestem wesprzeć przy wykorzystaniu wszystkich posiadanych przeze mnie umiejętności. Możesz zatem na mnie liczyć - zapewnił, kładąc dłoń na jej barku. Nacisk był delikatny, niosący pocieszenie i wsparcie. Mówił że może zaufać mu że zrobi dokładnie to co powiedział. Że będzie ją chronił, że wspomoże w dążeniu do posiadania potomstwa, że jest tu dla niej.
- Także i ja znalazłem w tym chaosie osobę wyjątkową - zdradził, wplatając w swe słowa nuty smutku. - Mi jednak nie dane będzie szczęśliwe zakończenie. Ty jednak… Dla ciebie jest to możliwe zatem dołożę wszelkich starań by ci to umożliwić. Kim jest ów szczęśliwy wybranek? - zakończył kolejnym pytaniem, zadanym weselszym głosem mającym rozproszyć obawy, podnieść na duchu, zaszczepić świadomość tego, że nie jest sama.

- Johan… ten marine - dyskretny ruch brodą wskazał na ciągnącego się z tyłu żołnierza o ściętych prawie na zero włosach. Mimo potwierdzenia i wyrażenia chęci pomocy, twarz Vinogradowej pozostawała przygnębiona i napięta - Widziałam że w jacuzzi rozmawiałeś z Zo… z Asbiel - zwróciła się Jacoba, układając usta w sztywny uśmiech - O czym, jeśli wolno mi spytać?

- O wzajemnych korzyściach wynikających ze współpracy - odpowiedział, nie cofając dłoni. Krótkim spojrzeniem obrzucił wspomnianego przez nią mężczyznę przypisując jego twarz do imienia. - Asbiel dość słusznie zauważyła, że samemu nie zajdę zbyt daleko. Wspomniała także, że potrzebny jest wam lekarz, a co za tym idzie, że jesteśmy w stanie pomóc sobie nawzajem i być może dzięki tej współpracy przeżyć. Zgodziłem się z jej spojrzeniem na sprawę - wyjaśnił, nie zagłębiając się w szczegóły.

Maya kiwała głową, myśląc intensywnie nad kolejnymi słowami. Była wspomniana współpraca, ale w jakim konkretnie kontekście? Ile Jacob wiedział? Co rudy Parch pominął? Czy jeśli postawi na szczerość narobi reszcie problemów?
- Nie musisz się martwić, nie zostawimy cię. Razem mamy większe szanse i… powinniśmy sobie pomagać, przecież ciągle pozostajemy ludźmi. Obroże tego nie zmieniają - westchnęła, zgadzając się z częścią zasłyszanej wypowiedzi - Asbiel jest bardzo miła… mało mówi, ale… można na nią liczyć, w każdej sytuacji. Gdyby nie ona ani ja, ani chłopaki nie wyszlibyśmy spod ziemi - skrzywiła się, ponownie wzruszając ramionami - Chelsey też jest w porządku, tylko bardzo klnie. Hektor wydaje się straszny w tym pancerzu, ale też solidna firma i ma pozytywne poczucie humoru. A chłopaki… potrzebują sprawdzenia. Skanu. Sprawa jest pilna. Co słyszałeś o inwazji Xenos na ten System?

- Tylko ogólne informacje - odpowiedział, skupiony bardziej na tym co mówiła o ludziach tworzących ich grupę, niż na dzieleniu się posiadanymi informacjami. Po raz kolejny pojawiła się wzmianka o skanie, a sądząc po tym co do tej pory zobaczył, nie mógł się dziwić naciskowi jaki kładziono na konieczność jego przeprowadzenia. Horst nie dawał jednak dużej szansy obu mężczyznom. Ich objawy, a przynajmniej te które dane mu było obserwować, wskazywały na szybkie pogarszanie się ich stanu, a to sugerowało że faktycznie doszło do zarażenia. Bez wyników nie miał jednak pewności, a bez pewności nie był w stanie uzupełnić obrazu o brakujące fragmenty.

Czarnowłosy Parch nabrał powietrza i zamknął oczy.
- W ich klatkach piersiowych rosną te potwory - wypaliła mając dość gierek i niedomówień, których nie trawiła - W środku, zarazili się pod ziemią. W kanałach. Są jak… inkubatory - otworzyła mokre oczy i popatrzyła prosto na doktora Horsta - We wczesnym stadium idzie… wyciąć, wypalić… nie wiem. Pozbyć się ich póki nie… nie zabiły chłopaków. Nikt nie zasłużył… nawet najgorszemu wrogowi bym tego nie życzyła, co dopiero… - urwała, spuszczając wzrok na podłogę - Najpierw oni… ja poczekam. Na nich musimy się skupić, póki… żeby nie… to tacy dobrzy ludzie.

Tak, bez wątpienia było to marnowanie zasobów, chociaż Horst nie żywił do owych zasobów żadnych ciepłych uczuć, w przeciwieństwie do jego rozmówczyni. Wręcz przeciwnie, najchętniej odczekałby by stać się świadkiem narodził owych stworzeń. Był też ciekaw w jaki sposób ich obecność w organizmach zarażonych wpływała na ich… smak. To jednak były rozważania na inną chwilę, tym bardziej że najwyraźniej miał zapobiec owym narodzinom, a co za tym szło zapobiec także zdobyciu przez niego owej wiedzy.
- Tym bardziej trzeba im pomóc, o ile jest to nadal możliwe - odparł, zsuwając dłoń z jej barku. To, że słowa te niekoniecznie zgadzały się z jego myślami było istotne tylko dla niego i tylko on miał o tym wiedzieć. - Zobaczymy zatem co pokażą wyniki skanu, a później przejdziemy do ważnej dla ciebie kwestii. Nie uważam jednak by twoje pragnienie było mniej ważne niż ich życie.

- Jest mniej ważne i mniej znaczy - Vinogradowa zaprzeczyła tylko mężczyzna skończył mówić - Jestem Parchem, oni wolnymi obywatelami Federacji. Nie zrobili nic, czym przekreśliliby swój status człowieka, zmieniając na… numer w Obroży. Nikogo nie skrzywdzili, nie złamali prawa a-ani nie popełnili… rażących błędów. Mają rodziny, bliskich, domy, cele i marzenia… te realne, do wykonania. Inne niż powrót do celi. Plany do realizacji. Żyją… chciałabym, aby tak pozostało - popatrzyła uważnie na rozmówcę, mrużąc przy tym oczy.

- Twoje słowa sugerują iż nie uważasz się dłużej za godną miana człowieka - skupił się na tych jej słowach, miast na wadze tego, by zarażeni pozostali przy życiu. Była to prosta i sprawdzona metoda pozwalająca ukryć prawdziwe uczucia. - Moim zdaniem jesteś w błędzie. Nie wierzę by taka delikatna, troskliwa osoba o szczerym sercu była w stanie zrobić cokolwiek co pozbawiłoby ją tego statusu - uśmiechnął się przyjaźnie, pogodnie niemal, całkiem jakby rozmawiał z nią w zaciszu swego gabinetu... lub w trakcie przyjemnej kolacji przy świecach.

Kobieta postukała wymownie kawał stali dookoła szyi. Parchem nie zostawało się za kradzież cukierków, tylko przewiny o wiele cięższe. Niewinnych nie wcielali do formacji, tych średnio winnych również.
- Teraz najważniejsze jest, żeby Johan, Karl i Elenio przeżyli. To się liczy. Priorytet - powiedziała cicho, uciekając od głównego tematu własnego człowieczeństwa. Był niewygodny i sama nie wiedziała do końca co o nim myśleć.

- Obroża nie obdziera z człowieczeństwa - odparł, wplatając w swój głos nieco ostrzejsze nuty. - Tylko my sami możemy to sobie zrobić, moja droga. Dobrze jednak, skupmy się najpierw na ocaleniu twego wybranka i jego towarzyszy - złagodził ton wypowiedzi powracając do przyjacielskiego, nawet nieco poufałego sposobu wyrażania się. Skoro tamci byli dla niej tak ważni on sam musiał sprawiać wrażenie osoby, której także na ich życiu zależało.

- Jeszcze raz dziękuję - pozwoliła aby uśmiech zagościł na jej twarzy. Tyle i aż tyle wystarczyło, na dłuższe rozmowy przyjdzie czas, gdy sprawdzą i pomogą żołnierzom. W tej intencji wskazała drogę wgłąb korytarza, tego po lewej stronie - Już niedaleko. Myślę, że Roy zdążył przygotować co potrzeba.

Życie było jednak wredną, złośliwą kurwą bez cienia zmiłowania dla czego- i kogokolwiek. Znajdowało masochistyczna wręcz przyjemność w przewracaniu ludziom ich życia do góry nogami, wprawiania w osłupienie, tudzież fundowało zwykłego, niczym niepohamowanego pecha. Takiego jebutnego, do sześcianu, albo i w wyższej konstelacji. Domysły, a fakty - dwie płaszczyzny scaliły się, ukazując obraz równie pozytywny, co połkniecie odbezpieczonego granatu - porównanie tym bardziej trafne, jeśli patrzyło się na obraz skanera i widziało obcą sieć żył i neuronów, żyjącą wewnątrz każdego z trójki trepów.
Chcąc nie chcąc Ósemka również miała tą wątpliwą przyjemność podziwiania bogatego wnętrza Patino, Mahlera i Hollyarda z dodatkowymi pasażerami, tkwiącymi wewnątrz klatek piersiowych. Co zabawne nawiedzony wieszcz zagłady to przewidział i wskazywał, że sam posiada podobny ekstra bagaż we własnych flakach. Niestety konowała mieli jedno, pula minut na parchozegarkach uciekała, a w najgorszej sytuacji pozostawała młoda.
- Kurwa - Nash pozwoliła żeby Obroża wyraziła się za nią, spluwając jednocześnie na sterylnie białą podłogę. Podniosła dłoń do twarzy i zmęczonym ruchem przetarła mięśnie twarzy, zaczynając od oczy a na brodzie skończywszy. Zaoszczędzony czas wykorzystała na przemielenie w rudym łbie ich aktualnej sytuacji. Powiedzieć, że jest “niewesoło”, to jak stwierdzić że nóż wbity w czachę po rękojeść tylko trochę drapie - Dzielimy się. Zielony zostaje z chłopakami. Zaczyna od Mahlera - zrobiła przerwę, gdy jej Obroża zaświergotała. Brwi Parcha podjechały do góry, gdy odczytywała wiadomość: “Transport w drodze. OCP 10 - 15 min. Wyznaczcie rezerwowe LZ”. Widocznie Grupa Zvickiego na coś się przydała. Dobrze, odpadał jeden problem.
- Ja w tym czasie spróbuję ogarnąć nam ammo i dodatki. Nie możemy iść na pusto. Prochy zawiniemy stąd. Nikt sie nie obrazi - prychnęła, podejmując pisaninę, a lektor uprzejmie przekładał ją na dźwięki - Po Mahlerze Patino. Młoda szprycuje Mahlera. Musi być na chodzie. My też, ogarnijcie się kto potrzebuje. Zgarniamy Dwójkę i Siódemkę. Potem wypad. Do Brownpoint. Zielony kończysz chłopaków, pomagasz im doprowadzić się do stanu używalności i lecicie do nas. Powinniśmy do tego czasu zaliczyć Młodej punkt. Zobaczymy - wzruszyła ramionami - Potrzebna bryka. Dwie. Dla nas i potem dla was. Szybki transport. Mało czasu. W Brownpoint uzupełnimy braki. Wymienimy pancerze. Potem lecimy do Blackpoint. Łapiemy się po drodze. Rusek. Zbrojownia. Muszą tu mieć zapasy broni - ostatnie pisała, patrząc to na Horsta, to na Hollyarda.

- Powinni coś mieć. Ale raczej broń lekką. Pistolety, pm i shotguny. - odpowiedział Karl ocierając pot z czoła. - Z transportem ryzykowna sprawa. Nie wiadomo co i gdzie uchowa się na powierzchni gdy chłopaki z artylerii skończą mielenie. - dopowiedział po chwili zastanowienia.

Vinogradowa w milczeniu odpięła granat od zawleczki, potem następy i następny, aż miejsca przy pancerzu zalśniły pustką, a na stoliku przed nią uzbierał się pokaźny stos. Zapalające, przeciwpancerne, odłamkowe, holo - wybór był duży. Do tego dołożyła amunicję i pistolet maszynowy, rozbrajając się do końca.
- Weźcie, wam sie przyda - mówiła bez emocji, nie patrząc na ludzi, tylko na stos sprzętu - Jedźcie do Blackpoint… mną się nie przejmujcie. Nawet jeżeli… kiedy uda się wyciąć to paskudztwo… to poważna operacja. Pacjenci będą osłabieni. Powinni leżeć i odpoczywać, nie latać po poligonie i narażać się… na dodatkowy ból i stres. Tak nie można - zacisnęła ręce na krawędzi blatu i zamknęła się.

Ciszę po wynurzeniu Młodej przerwał syntetyczny głos Ósemki.
- Pierdolisz - lektor oznajmił to, co Parch myślała. Kręciła przy tym głową na boki, z miną tak kwaśną, jakby jej ktoś kazał spędzić z Zvickim miesiąc w izolatce. Podniosła gnata i na powrót wcisnęła Brązowej - Przestań. Mamy prochy. Jak nas stawiają po wybuchach min i pazurach gnid. Im też pomogą. Nikt kurwa nie zostaje, rozumiesz? - złapała brodę drugiej kobiety i uniosła do góry, zmuszając do patrzenia w złote, wściekłe oczy - Nikt. Nie. Zostaje. Handluj z tym. Chcesz to posiedź przy nim jak będą go kroić - brodą wskazała marine - Ale potem dupa w troki. I idziesz z nami. Granaty się przydadzą. Dzięki Młoda - na koniec wysiliła fizjonomię aby wykrzesać z mięśni twarzy twór uśmiechopodobny. Że też zebrało się jej na mazanie… akurat kurwa dziś.

- Daj spokój Mayu, wygrzebiemy się z tego. Musisz dotrzeć do swojego punktu by w ogóle było jakieś potem nie? - Mahler objął ramieniem Vinogradovą mówiąc łagodnie, z troską choć zdecydowanie.

Obroże wszystkich Parchów wyświetliły na HUD kolejne zawiadomienie. Tym razem chodziło o trwającą nawałę artyleryjską. Miała się skończyć za 10 min.

Horst dla odmiany nie mówił nic. Od chwili, w której “postawiono go do pionu” odnośnie tego jaka jest jego pozycja, trzymał swe usta złączone w formie lekkiego uśmiechu. Zrobił swoje, po czym odsunął się by z założonymi rękami stać oparty o ścianę ambulatorium i spod na wpół przymkniętych powiek obserwować całą zbieraninę i słuchać słów, które między nimi padały. Czy miał za złe wybuch, który został nakierowany w jego stronę, tuż po tym jak zajął się “swoją robotą”, trudno było określić bowiem ani razu w jego spojrzeniu czy mimice nie pojawiły się oznaki gniewu. Utrzymywał stale ten sam wyraz twarzy, ten sam przyjacielski, nieco zatroskany uśmiech, niczym zepsuta maszyna, która zacięła się na jednej czynności i tkwi tak niezmiennie czekając na to aż ktoś raczy ją naprawić. Zewnętrznemu bezruchowi towarzyszyła wzmożona, wewnętrzna praca. Dane wpływały do umysłu doktora, układając się tam, gdzie wedle niego pasowały. Dane nader niepokojące ale i przede wszystkim fascynujące. Co prawda nie była to jego dziedzina nauki, nigdy szczególnie nie interesował się anatomią obcych istot, czy też sposobem ich rozmnażania. Jego pasją był umysł i zmiany, które w nim następowały pod wpływem bodźców zewnętrznych jak i tych wewnętrznych. Teraz zaś pasja ta przerodziła się w istną obsesję na punkcie istoty, którą jak sądził, zabił. Istoty, która być może przetrwała nie tylko jego starania idące w kierunku unicestwienia jej, jak i ostrzał mający w sposób znaczny ograniczyć liczebność xenos. Potrzebował dowiedzieć się więcej o kobiecie, która obecnie była zamknięta w izolatce. Potrzebował dostać się do niej bez świadków, co biorąc pod uwagę snute plany, nie powinno sprawić aż takiego problemu. W końcu wystarczyć powinna mu minuta czy dwie, by zadać pytania, które nie dawały mu spokoju i na które ona mogła znać odpowiedzi. Najpierw jednak potrzebował zmniejszyć liczebność osób przebywających w ambulatorium.

- Jesteśmy także umówieni, moja droga - przypomniał, ni z tego, ni z owego wtrącając się do rozmowy. Pozycji jednak nie zmienił ani też wyrazu twarzy. Jedynie jego oczy zmieniły ośrodek zainteresowania, skupiając się na czarnowłosej. - Twoje dobro jest równie ważne jak ich przeżycie - omiótł spojrzeniem zebranych w ambulatorium mężczyzn, którzy stali się nosicielami obcych istot. Nieco dłużej spoglądał na tego, który zdawał się dowodzić, chociaż jak dla niego był zbyt porywczy by na dowódcę się nadawać. Nie dało się także ukryć, że krótka cisza, która po jego słowach nastąpiła, mogła zostać wypełniona wyraźną negacją tego, że życie zakażonych ma w ogóle jakąś wagę. Biorąc jednak pod uwagę wciąż wyraźnie przyjazne nastawienie, jakie Horst nieustannie sobą prezentował, mogło to być jedynie wrażenie wywołane przerwą na zastanowienie. - Proponowałbym zatem jak najszybsze wprowadzenie planu zasugerowanego przez Asbiel, w życie - zakończył, strzepując niewidoczny pyłek z rękawa i jedynie nieznacznie się krzywiąc gdy przy próbie poszerzenia uśmiechu zabolały ślady po paznokciach nadmiernie pobudzonej kobiety.

- Ten lek dla Młodej - Black 8 zgrzytnęła zębami dla higieny psychicznej, robiąc przerwę w uzupełnianiu granatów. Westchnęła ciężko, po czym przysiadła na rancie blatu, garbiąc plecy w wybitnie zmęczonej pozie. Patrzyła na brodacza i do niego kierowała szczekanie Obroży - Trzeba podać tu? Czy można w trasie? Jak to działa i ile musi minąć zanim - zacięła się, a blade paluchy zawisły nieruchomi nad holoklawiaturą. Parch skrzeknęła coś pod nosem i dokończyła - Zanim będzie potrzebny dawca. Nawała kończy się za dziesięć minut. Musimy się spieszyć.

- Nie wiem. Jestem chemikiem. Znam chemiczną reakcję i proces ale jak to się ma do praktycznego zabiegu no to nie moja specjalność. - Roy starał się mówić łagodnie i dyplomatycznie podnosząc delikatnie dłonie w obronnym geście. Dr. Horst zaś orientował się, że poza ambulatorium nawet z przygotowanym specyfikiem taki zabieg będzie bardzo trudny do wykonania.

Czas nie był tak miły i nie zamierzał na nikogo czekać, co tym bardziej frustrowało Ósemkę - nie należał również do tworów potrafiących się rozwarstwić celem przeprowadzenia dwóch zabiegów w tej samej linii minut. Kręciła na boki głową, mieląc pod nosem skrzekliwe przekleństwa bardziej odpowiadające kruczej niz ludzkiej mowie aż finalnie prychnęła, pokazując przy tym na obłą komorę kriogeniczną.
- Hollyard - lektor wywołał gliniarza, podczas gdy saper podeszłą do medycznej kapsuły - Ty chcesz być ostatni, tak? Najwięcej czasu rozwoju dla gnidy. Ale - broda machnęła znów w tym samym kierunku - Staza. Hibernacja. Letarg. Wtedy po Mahlerze Green kroi Młodą. Potem Patino. Ty wchodzisz do komory. Przeczekasz bez ryzyka. My zwiniemy Mahlera i spierdalamy. Brownpoint - na zakończenie zbliżyła się do krawężnika na odległość wyciągniętego ramienia i spojrzała mu głęboko w oczy, odpalając wcześniej przygotowaną wiadomość do udźwiękowienia - Pamiętaj o Sarze.

Pod wpływem dotyku marine Vinogradova się uspokajała, chociaż sztywność ruchów nie przeszła jej całkiem. Sapnęła i przymknęła oczy, obejmując mocniej stojącego obok mężczyznę.
- Pan Morvinowicz jest wyjątkowo szarmancki i miły. Jeżeli poprosimy podzieli się z nami sprzętem, tylko trzeba właśnie poprosić - obróciła twarz do Black 8, zwracając sie bezpośrednio do niej jakby z prośbą, na co rudy Parch przytaknął w milczeniu.

Hollyard zmarszczył brwi gdy zastanawiał się nad propozycją Black 8. Spojrzał na wspomnianą komorę kriogeniczną. Wspomnienie imienia narzeczonej chyba nie zależało mu ciężaru decyzji. W tym czasie Green 4 zaczął szykować Mahlera do zabiegu. Marine zaczął zdejmować z siebie górę oporządzenia a doktor nauk medycznych zaczął szykować sprzęt chirurgiczny przy stole przeznaczonym na takie zabiegi.

- Tak szybkie zamrażanie i ponowne wybudzanie jest bardzo niebezpieczne. - do rozmowy wtrącił się brodaty chemik i kontynuował dalej widząc, że rozmawiająca dwójka spojrzała na niego. - Te substancje w pełni działają po kilku godzinach, dopiero wtedy następuje głęboka hibernacja. Świadomość traci się prawie od razu więc wydaje się, że zasypia się a potem się od razu budzi. Ale to tylko powierzchowny sen. Potem wybudzanie też trwa podobnie. Jeśli się je przerwie no… Nie powinno. Ale konsekwencje mogą być groźne. Ale pewnie lekarz wyjaśni to dokładniej. - powiedział wyjaśniająco chemik tłumacząc i zerkając trochę z obawą i na policjanta i na więźnia w Obroży.

- Odradzam tego typu próby - potwierdził Horst, nie przerywając przygotowań. - Ryzyko powikłań z nimi związanych jest zbyt duże. Pozwolę sobie oszacować że mniejsze niż odczekanie tych paru minut. Jest jednak na to inny sposób - podniósł spojrzenie obrzucając nim wszystkich zebranych. - Także ryzykowny, oczywiście. W obecnej sytuacji nie ma mowy o braku ryzyka, jednak oceniam że szanse powodzenia są większe niż przy wykorzystaniu komory.
Przerwał i zamilkł na kilka sekund, całkiem jakby zastanawiał się nad owym ryzykiem, jakby ważył go w myślach, chociaż niewiele miało to wspólnego z prawdą to bowiem zrobił już dobrą chwilę temu, na koniec podejmując decyzję. Nie, po głowie doktora chodziły inne myśli, także jednak związane z planowanymi zabiegami. Myśli te skupiały się na problematycznej, a przynajmniej będącej taką dla niego, osobie. Osobą tą był Hollyard, a konkretnie sam fakt jego obecności wśród żywych.
- Decyzję jednak pozostawiam wam - dodał, przerywając chwilę milczenia. - Zabiegu, który należy wykonać na naszej drogiej Mai nie da się wykonać w warunkach polowych, a jak już wspomniałem, nie zamierzam z jego wykonania rezygnować. - W jego głosie brzmiała stanowczość wyraźnie sugerująca że swego zdania nie zmieni.

Saper przez cała przemowę przyglądała się doktorkowi z uwagą, sondując go od stóp do głowy jakby zewnętrzne rozpoznanie mogło przynieść tak potrzebne odpowiedzi. Oczywiście się łudziła, no ale przy okazji dało się odnotować kilka innych, interesujących faktów - nimi jednak zamierzała zająć się później… o ile jakiekolwiek “później” będzie jej udziałem.
- Jaki sposób? - spytała Obrożą przerywając ładowanie granatu odłamkowego w granatnik na ramieniu.

- Mogę spróbować przeprowadzić dwa zabiegi jednocześnie - odpowiedział, przenosząc na nią uwagę. - Oczywistym jest, że nie będę w stanie się rozdwoić, jednak przy drobnej pomocy powinienem dać radę tego dokonać - wyjaśnił, uśmiechając się lekko.

- Nie - odpowiedź padła od razu, złote oczy zwęziły się czujnie. Nie, po prostu nie. Nie było opcji podwajania ryzyka przy jednej parze rąk. Dokończyła ładowanie amunicji i dopiero wtedy podjęła pisaninę, bijąc się z myślami aż sapnęła - Kontrolowana hipotermia. Wychłodzenie, zwolnienie metabolizmu. - zakrakała do kompletu, przechodząc szybko pod skaner z wciąż zatrzymanym obrazem obcego ciała we wnętrznościach człowieka. Dźgnęła holognidę paluchem i splunęła pod nogi - One i my. Jesteśmy żywi. Generujemy ciepło. Potrzebujemy ciepła. Ale. Jeśli je zabrać, częściowo. Zwolnimy proces wykluwania. Kupimy czas. Lekarz może to zrobić. Chemik też - na koniec wbiła wzrok w Horsta.

- Podobnie jak możliwym jest przeprowadzenie dwóch zabiegów w tym samym czasie - odpowiedział, podążając za nią wzrokiem. - Jeżeli jednak pacjent woli podjąć ryzyko związane z chłodzeniem niż ryzykować błąd lekarza w trakcie podwójnej operacji, nie będę się upierał przy swoich racjach. To ich życie, ich decyzje - spojrzał na zainteresowanych, każdego z osobna obdarzając krótką chwilą pełnej uwagi. - Z tym że moja propozycja dotyczyła pierwszej pary - wskazał na Mahlera i Mayę. - Dzięki czemu oboje powinni być w stanie opuścić ambulatorium w zbliżonym czasie.

- Masz jeden łeb, jeden zestaw rąk. Cele są dwa i wymagają pełnego skupienia. Nie jesteś już na uniwerku. A to nie są żaby - Ósemka prychnęła i pokręciła głową. Green zaczynał ją irytować. Dla niego to była zabawa, eksperyment w “co by było gdyby”. Niestety reszta rodzinki przywiązała się do potencjalnych królików doświadczalnych. Przykre i niespodziewane, acz prawdziwe. Zrobiła te trzy kroki aby stać przed nim, naruszając strefę komfortu - Możesz spierdolić sprawę i bez dodatkowego rozpraszania. Skup się na robocie i po kolei. Nie będziemy ryzykować bez potrzeby. Nie chcemy trupów. Rozumiesz?

- Spróbujmy z tym… obniżeniem temperatury - Brown 0 odpowiedziała ze swojego kąta. Stała przyklejona do marine i wyglądała że nie ma zamiaru go odpuścić nawet na krok - Wyciągnięcie tego… stwora… będzie bardzo trudne. Lepiej żebyś… poświęcił operowanym całą uwagę. Damy radę, uda się. - próbowała wykrzesać jakikolwiek optymizm, ale szło ciężko.

- Twój brak wiary w moje możliwości rani me serce, moja droga - Horst, nadal się uśmiechając, pochylił lekko głowę przed Asbiel. - Dobrze jednak, niech się stanie wasza wola - dodał, przenosząc wzrok na May’ę po czym powrócił nim do stojącej przed nim kobiety. - Proponowałbym jednak byśmy zaczęli miast marnować ów cenny czas na dalsze dyskusje. O ile, oczywiście, nie masz nic przeciwko. - W jego oczach lśniły wesołe iskierki, jakby cała sprawa przede wszystkim go bawiła. Nie widać po nim było ani irytacji spowodowanej brakiem zgody na jego plan, ani też niepokoju o dalszy los jego pacjentów.

- Będziesz musiał z tym żyć - Nash wyciągnęła zapraszająco ramię, wskazując objętą parę. Zahaczyła też o wnętrze laba jako takie z jasnym przekazem. - Albo pokaż że się mylę. Nawała kończy się za dziesięć minut. Idę do Ruska.

- Jestem pewien że jeszcze nadarzy się okazja bym mógł się wykazać w twych oczach, moja droga Asbiel - odparł, wypowiadając jej imię z czułością pasującą bardziej do kochanka, niż w sumie, kompletnie nieznanego mężczyzny. Zaraz też odstąpił o krok, zwiększając dzielący ich dystans i czekając aż wprowadzi swe słowa w życie i odejdzie.

Jak Maya miała wytłumaczyć komuś co dzieje się w ambulatorium, skoro z nerwów nie była w stanie złapać głębszego oddechu, a szczęki zawarły się jej zaciśnięte aż do bólu? Trzymała się Karla i załzawionymi oczami wierciła szybę za którą odbywała się operacja. Parchy niosły na pancerzach masę zarazków, obecność postronnych przeszkadzałaby, a rozpraszanie Jacoba brzmiało podobnie do wydania wyroku na operowanym. Pojawił się co prawda drugi lekarz, ale w stanie wybitnie wskazującym na spożycie. Widząc go Vinogradowa zgrzytnęła zębami.
- Jest pan w ogóle w stanie podjąć się pracy? - spytała nim zaczęła cokolwiek wyjaśniać.

- Jakiej pracy? Jak chcesz wyrwać zęba to ci mogę od ręki w minutę dwie zrobić. A jak coś innego to mówcie. - starszy facet w białym fartuchu wzruszył ramionami. Mówił dość niechętnie i w końcu znowu z Brown 0 spojrzał na szybę i toczącą się za nią operacją. - Co on w ogóle robi? - zapytał patrząc na operującego Parcha i nieruchome ciało marine.

- Wyjmuje to. - odezwał się Roy wskazując na obraz wyświetlany na skanerze.

- O cholera! Co to jest?! Jakaś narośl? - Kozlov otworzył oczy ze zdumienia i podszedł by przyjrzeć się bliżej. Pierwszy raz wydawał się być przejętu odkąd zobaczył mundury policyjne na swoim lokalu.

- Pasożyt. Trzeba go wyjąć. Dasz radę? - do rozmowy wrócił Hollyard bo Roy miał wyraźne trudności jak sformułować tą informację.

- Wyjąć? No człowieku, to nie jest wyrwanie zęba. - lekarz pokręcił głową wciąż wpatrując się w skaner. Mówił i patrzył w ten ekran jakby to nie zapowiadało się na prosty zabieg ale nie dał jeszcze ostatecznej odpowiedzi.

- A dasz radę usunąć blokady antykoncpcyjne? - zapytał Roy wracając do tematu z początku rozmowy.

- Jemu? - zapytał Kozlov kiwając głową na ekran. Był tam tylko korpus więc dołu ciała nie było na nim widać.

- Jej. - brodacz wskazał na Vinogradovą. Lekarz odwrócił się i zerknął na nią. W końcu pokręcił głową.

- Odradzam. To bardzo ryzykowny zabieg. Jak się po prostu wykroi to zostaje chabanina. Zwykle są problemy potem. - machnął reką lekarz i odwrócił się patrząc na Karla. A bardziej na butelkę którą mu zarekwirował.

- Opracowałem chemiczny rozpuszczalnik ale sam nie dam rady zrobić osłony. Potrzebuję konsultacji lekarza. - wyjaśnił Roy cierpliwie tłumacząc co i jak. Karl przechwycił spojrzenie lekarza i uniósł pytająco brwi jakby też czekał na odpowiedź.

- No mogę zerknąć. - powiedział w końcu z niechęcią Kozłov widząć, że Raptor czujnie pilnuje butelki. Westchnął i jeszcze bardziej smętnie spojrzał na kubek z kawą jaki dostał jako substytut kieliszka. Podniósł głowę i trwająca za szybą operacja znów przykuła jego wzrok i ciekawość. - Zaraz skończy. - powiedział bez żadnego związku z toczoną się rozmową. Roy i Karl jednak od razu również spojrzeli na scenę za szybą.

- Uda się? - zapytał z napięciem i niepewnością w głosie Hollyard. Wstał z krzesła i zrobił krok w stronę sali operacyjnej.

- Nie jestem wróżką. Ale ten podpięty na razie odczyty ma w normie. - wzruszył ramionami lekarz mówiąc nadal z niechęcią czy urazą nawet. Spojrzał za to bystro na szafkę gdzie Raptor zostawił butelkę.

- Uda się, musi - Brown 0 zastąpiła drogę do butelki - W tym czasie spróbujmy tego o czym mówi Roy. Osłony.