Rudolf stawił się rano na zbiórkę, wyposażony po raz pierwszy w tarczę i czepiec. Obie rzeczy poprzedniego wieczora oczyscił i sprawdził. Wyglądał... głupio, no co tu dużo gadać. Ale zdrowie i życie jest ważniejsze, niż wygląd. Rano też najadł się i przekazał Emmericha pod opiekę ojca i brata. Na drogę zabrał ze sobą dość prowiantu, żeby nie głodować przez te dwa dni, a do plecaka dorzucił parę narzędzi.

Przemowa Acierno nie wzbudziła jego sympatii, a wręcz pogłębiła niechęć. Zastanawiał się nawet, czy nie zrezygnować. Czy te 5 karli warte były zadawania się z tym dupkiem? Jego zmysł handlowca jednak przeważały. Oprócz monet miał nadzieję poprawić swoją reputację u oficjeli. No i zawsze po drodze mogła trafić się jakaś okazja do zrobienia interesów.

Gdy Wolfgang ruszył w kierunku głosu, miał ochotę mu pomóc i ruszyć za nim. Ale słowa Acierno go powstrzymał. Nie chciał stracić wynagrodzenia ani pogorszyć sobie reputacji. Jeżeli coś złego z tego wyniknie, niech wina spadnie na tileańczyka. Wstrzymał się więc póki co z działaniem i obserwował rozwój wydarzeń.

Carlo

Udało mu się prysnąć z łajby, zanim zarobił zbyt wiele kopniaków. Wiedział, że ryzykowne było kraść jedzenie kapitana, ale był już tak strasznie głodny, że zaryzykował. Nie jadł od trzech dni, a salami pachniało tak cudnie. Nic to, nie wylądował najgorzej. Czmychnął między budy i szukaj wiatru w polu. Gdy zapadł zmierzch odważył się wyjść z ukrycia i rozejrzeć po okolicy. Znalazł wielce obiecującą gospodę Il Tauro Rosso. Znaczy się, swoi tu są. Śmiało wszedł do środka i ruszył w stronę mężczyzny z opasłym brzuchem i rysującą się łysiną, przepasanego białym fartuchem. Na szyi miał pokaźny łańcuch, a w uchu kolczyk. Widać było, że biedy nie klepie.
- Bongiorno, signore! - zwrócił się do niego od razu po tileańsku, kłaniając się. - Nie potrzebujecie sprytnego pomocnika w zamian za kąt do spania i kawałek strawy? Znam staroświatowy i tileański, liczyć do trzydziestu umiem i szybko biegam - wyprostował się, starając okazać jak najwyższym. Mężczyzna zerknął na niego.
- Patrzcie no, szczeniak nauczył się paru słów i myśli, że go jak swojego przyjmiemy. Spadaj, bo buta posmakujesz.
- Ach, grazie, signore. Od kilku dni nic nie jadłem, wiem jak dobrze przyrządzić buta. Mamma mia mnie nauczyła nieboszczka - wyszczerzył się, ale przezornie odsunął od brzuchacza. Ten przyjrzał mu się uważniej.
- Chłopcze. Tutaj nie ma nic darmo. Tu się pracuje. Może mi się w przyszłości do czegoś przydasz, ale teraz nie. Idź na koniec wioski, pod las, zdala od rzeki. Stoi tam spory budynek, mówią na niego Dom Artystów. Poszukaj Mari i u niej się dowiedz, czy Ci nie pomoże.
- Grazie, signore, grazie. Ale gdyby Pan potrzebował coś gdzieś dostarczyć albo przekazać tak, żeby imperialni się do tego nie dobrali, to zawsze lepiej powierzyć sprawę rodakowi, si? Jak mam się do signore zwracać?
- No już zmykaj. Ród mój Sangiovesi się zwie, a ja jestem Benito.
- Don Sangiovesi, zatem, arrivederci.
Życie samotnego chłopaka na ulicach nie jest łatwe. Carlo już się tego nauczył. Na razie żadnych konkretnych korzyści nie osiągnął, ale pierwszy kontakt nawiązał. Od czegoś trzeba zacząć. Ruszył na poszukiwanie Domu Artystów.

*** Wszyscy ***

Wolfgang usłyszał wołanie o pomoc i jego umysł odpłynął. Nie było to czcze wołanie tylko wrzask pełen przerażenia. W umyśle kreował mu się obraz maszkary opisanej przez wystraszonego żołnierza. A co jeżeli potwór lada moment mógł ubić kolejną osobę? Baderhoff usłyszał Acierno, ale w sumie nie wierzył w jego moc dowodzenia. Ktoś komu zależało na pojmaniu kogokolwiek nie zatrzymywał by się w zajeździe kosztując kuchni, o której słyszał kilka lepszych opinii. Mimo iż żołnierz doskonale zdawał sobie sprawę co oznaczało odłączenie się od grupy postanowił zaryzykować. Jeżeli bezsensowne zatrzymywanie się w zajeździe na pokazowy posiłek było warte utraty czasu, a ratowanie niewinnej osoby już nie to Baderhoff miał na sytuację inny pogląd niż wyprostowany, dumny szlachetka.

- Wybacz Panie, ale ja wołania o pomoc nie zignoruję. - rzucił wyraźnie, ale kulturalnie i pokazał Frotzowi na kierunek skąd dochodził damski głos. - Ja biegnę na pomoc przyjacielu. Jak nie pójdziesz w moje ślady nie będę miał Ci za złe… - powiedział po czym wystartował w kierunku krzyku.

Ostatnimi czasy nabyta włócznia błyskawicznie pojawiła się w jego prawicy. Do pary w drugiej ręce trzymana była tarcza. Żołnierz nie liczył na pomoc pozostałych, ale podejrzewał, że widząc jego postępowanie część zacznie się poważnie zastanawiać.

Borys chciał z tego wybrnąć dyplomatycznie.
- Szlachetny Panie Acierno - Borys kłamał gładko. Miał Acierno za zapatrzonego w siebie gnojka. - To ziemia blisko włości szlachetnego von Eisenstand. Jak pan zareaguje będzie to dobrze postrzegane. Może to bandyci, może potwory. Siła nas damy radę. - dał szlachciowi szansę wyjścia z twarzą. Zmiana rozkazu lub kompromitacja jak mus się oddział rozbiegnie.
- Stać parobki! Stać! Słuchać! - krzyczał wściekły Acierno widząc poruszenie i sprzeciw jego rozkazom. - Jakie potwory? Co mnie potwory? Nie będziesz mi mówił, co robić mam! Ja wiem! Stać natychmiast!
Nie zważając na słowa szlachcica, Borys pobiegł za Wolfgangiem.

Frotz przyszykował swoją rusznicę do strzału i bez zastanowienia ruszył za Wolfgangiem. co nieco zajmuje zatem na miejscu będzie pewnie po Wolfgangu.

Kiedy z lasu rozległy się krzyki, początkowo Vermin nie miał zamiaru reagować. Ale kiedy tylko Acierno wydał rozkaz – jak wiele mówiący o tym człowieku – w szczurołapie coś pękło. Być może dążył do konfrontacji ze szlachcicem, a może po prostu chciał mu zrobić na złość. A może to ludzka przyzwoitość nie pozwalała mu zostawić nieszczęśnika w potrzebie? Nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Wyciągając zza pasa procę ruszył biegiem w kierunku skąd dobiegały wrzaski. W dupie miał co powie Acierno.

Robin zależało oczywiście na opinii Hrabiego (w końcu był jej pracodawcą), a ta zależała w dużej mierze od opinii Acierno. Na szczęście przyjęła rolę zwiadowcy - i tak cały czas a to myszkowała gdzieś przed kolumną, a to kręciła się to po jednej, to po drugiej stronie traktu, od czasu do czasu tylko pokazywała się i dawała znać, że wszystko w porządku, a trasa jest bezpieczna. Szybsza niż przeciętny człowiek, bez trudu utrzymywała tempo. Gdy rozległ się krzyk była akurat po tej samej stronie drogi. Wykorzystała więc okazję i po prostu gdy zasłoniły ją zarośla zbliżyła się do źródła dźwięku z łukiem w dłoniach. Starała się pozostać niezauważona - poruszała się powoli i ostrożnie, nie tylko wypatrując wołającej, ale i rozglądając się na boki. Interesowało ją przede wszystkim bezpieczeństwo kolumny.

Rozpętało się piekło, a Abelard był pod żelaznymi rozkazami Hrabiego. Miał raport do zdania, a to oznaczało, że musiał być blisko tego szczyla Acierno i mieć na niego baczanie… nie ważne co inni pomyślą.
- Herr Acierno wybaczy… - powiedział ściszonym głosem pochylając się w stronę jeźdźca - ...ale w Imperium jest niepisane prawo pomocy na trakcie i wielu z nas bierze je do serca. To sprawa honoru, bo i my kiedyś możemy być w potrzebie, a bogowie mają na nas baczenie.
- Merda! - krzyknął w odpowiedzi Acierno. - Albo pomagają, albo właśnie w pułapkę wpadają! Cazzo! Kobieta na szlaku woła pomocy?! Stupidi tępe! Basta! - krzyczał czerwony ze złości. - Dla mnie to niesubordynacja! To karane jest! U hrabiego zawisną! Niech robią co chcą! Już mogą iść wisieć! Tu nie mają po co iść już! Reszta za mną! Tamci niepotrzebni są! Kroku przyspieszyć! - wydał komendę, ruszył, a za nim dwaj jego ludzie i ociągając się Rudolf, oraz Abelard o kamiennej twarzy, a także Fay.

Abelard uśmiechnął się pod nosem i powiedział stanowczo.
- Sugerują się przyjrzeć posiadanemu stanowi ludzi. Ich jest tuzin i są zorganizowani. Naprawdę pan uważa, że bez nich mamy większe szanse? Czasem warto poczekać, a nuż to nie pułapka i wrócą, a nuż to pułapka i nas ostrzegą. Ruszanie dalej odkryje nasze plecy. Co jeśli to podwójna pułapka i sami idziemy w drugą pułapkę, bo Wróg tak dobrze was zna?
- Tu sai merda puttana! - krzyknął w swoim języku, po czym jeszcze bardziej przyśpieszył kroku, tak że ludzie za nim musieli zacząć biec wolnym tempem.


*** Abelard, Fay, Rudolf ***

Goniąc za Acierno oddalili się od reszty grupy. Tileański szlachcic dopiero widząc, że zaczynają mieć spore problemy ze złapaniem oddechu, zwolnił dając im chwilę by odsapnąć.


*** Borys, Robin, Vermin, Wolfgang (Frotz) ***

Kontynuowali bieg w stronę z której słyszeli rozpaczliwe prośby ratunku. Wolfgang wyprzedził poruszającą się ostrożniej Robin, po chwili minął ją też Borys i Vermin. Ruszyła za nimi, a zaraz za nią przyjaciel Wolfganga - Albert.

Przedostali się przez gęstwinę drzew, by trafić na skraj niewielkiej polanki naprzeciwko której ujrzeli szamoczącą się kobietę przyciśniętą do drzewa. Drzewo było wysokie, rozłożyste. Jego gałęzie chłostały dookoła, a zasięg miały spory, sięgający nawet dziesięciu metrów. Niektóre z nich już dopadły swą ofiarę. Kurcząc się przyciągały ją do śliskiego pnia. Kobieta wiła się, próbowała uwolnić, jednak nie była w stanie. Jej ubiór stawał się coraz bardziej poszarpany, a z ciała zaczynała cieknąć krew.
- Pomóżcie! Piecze! Boli! - krzyknęła, gdy ich ujrzała. Głos jej był jednak coraz słabszy, coraz bardziej bezsilny.

Carlo

Wyszedł z tawerny i rozejrzał. Obrócił się tyłem do rzeki i ruszył przed siebie wypatrując. Zaraz za Czerwonym Bykiem znajdował się duży budynek. Przyjrzał mu się ciekawie, bo wyglądał na miejsce, gdzie można znaleźć ciekawe rzeczy. Miał jednak szukać budynku pod lasem, ruszył więc dalej. Niewiele dalej budynek z okratowanymi oknami i mocnymi drzwiami. Ominął go szerokim łukiem z prawej, coś takiego tylko wróżyło kłopoty. Pod lasem stał wielki dom, imponujący, z zabudowaniami. To mogło być to. Wyglądało elegancko. Trochę zbyt elegancko nawet. Niezrażony, podszedł do drzwi i załomotał. Otworzył mu postawny mężczyzna.
- Czego? - burknął mierząc go z dezaprobatą od stóp do głów.
- Signore, szukam budynku nazywanego Domem Artystów. Czy to tutaj?
- Nie - warknął zbrojny i zatrzasnął drzwi.
- Niech signore powie gdzie! - krzyknął do zamkniętych drzwi, ale nie doczekał się odpowiedzi. Mrucząc pod nosem tileańskie przekleństwa ruszył wzdłuż lasu tym razem w lewą stronę. Minął kilka mniejszych budynków i wkrótce stanął przed większym, wielkością przypominającym gospodę. Ponownie podszedł do drzwi i zapukał. Otworzyła mu potężna kobieta.
- Czego łomoczesz? - ofuknęła go. - Miast wejść i przyjść? - przyjrzała mu się. - Nietutejszy?
- Donna powiedzcie, czy to Dom Artystów?
- Tak go zwą. Donna? - zaciekawiła się.
- Wy jesteście donna Maria? Don Sangiovesi powiedział, żeby Pani poszukał.
- Sangiovesi? - spochmurniała. - Trzymaj się od niego z daleka. W tawernach nic dobrego Cię nie spotka. Chodź - przyciągnęła go do środka i zaprowadziła do kuchni, gdzie zaczęła się krzątać przy palenisku. - Przejazdem czy na dłużej? - zapytała znad garnków.
- Nie wiem jeszcze - odpowiedział, rozglądając się ciekawie po kuchni i wciągając aromaty. W brzuchu mu zagrała orkiestra. Gospodyni zerknęła na niego.
- Ja już całe lata w Tilei nie byłam. Chciałbym tam wrócić, ale jakoś się nie złożyło. Czasem myślę, żeby zostawić to wszystko i wyjechać - westchnęła. - Ale bluźniałbym bogom, gdybym mówiła, że mi tu źle. Dobrze mi tu, to dobre miasteczko. I często ktoś z ojczyzny przypływa, wieści przynosi. A gdybyś chciał wrócić, to statki codziennie pływają. No, masz - podsunęła mu talerz i drewniane sztućce. - Mięsa nie dostaniesz, ale makaron z pesto prima sort.
Obserwowała, jak malec rzucił się na jedzenie prawie nie używając sztućców. Nie było w tym nic dziwnego. Praktycznie nie miał okazji w życiu z nich korzystać.
- Skoro nie wiesz, jak długo zostaniesz, to u mnie znajdzie się nocleg dla Ciebie. Tak, żebyś innym tylko nie przeszkadzał. Coś na ząb od czasu do czasu też. Ale jedno i drugie będziesz musiał odpracować.
- Si, chiaro donna - wyseplenił Carlo wylizując miskę do czysta.
- A no tak - westchnęła gospodyni. - Pewnie Ci się pić chce.
Wstała i zmieszała mu odrobinę wina z wodą, podając w drewnianym kubku.
- Grazie donna, grazie. Ja chętnie wszystko odpracuję. Sprytny jestem, szybki jestem. Nawet do 30 liczyć umiem. I język za zębami trzymać umiem - wyszczerzył się do niej.
- Nawet te ząbki to jeszcze ładne masz - uśmiechnęła się do niego.
- Jak donna mi pomoże pracę znaleźć, to ja jej nawet parę sreber w podzięce przyniosę. Zresztą przyniosę i tak, nawet jak znajdę pracę sam, bez pomocy - huknął się pięścią w pierś.
- Ale jak masz zostać na noc, to ubranie ściągasz, a sam idziesz się kąpać. Jeszcze tego mi brakowało, żebyś wszy mi do domu naniósł.
Carlo spojrzał na nią niepewnie.
- Si donna, chiaro - westchnął niezbyt szczęśliwy.

Dzień 5

Choć psi umysł był mniej złożony od ludzkiego, ludzie często nie doceniali percepcji czworonogów. Piąty dzień w Kreutzhofen był dla Bonesa pełen nowych wrażeń oraz bodźców. Udali się do domu mężczyzny, którego zapachu jeszcze nie znał. Pani rozmawiała z nim krótki czas. Nigdy nie lubiła spędzać wiele czasu z innymi ludźmi. To Bonesowi również odpowiadało. Każdy nowy znajomy oznaczał wonie, do których musiał się przyzwyczajać, a także stanowił o potencjalnym zagrożeniu dla właścicielki.
Po wizycie udali się do wioski obok. Tam od razu zaciekawiła go obecność czwórki innych psów. Pragnął zbliżyć się do nich i sprawdzić co to za jedni. Karmicielka stanowczo mu tego zabroniła, czego nie do końca rozumiał. Zamiast tego obserwowała to miejsce, aby znów wrócić do miasta. Potem były inny budynek, który tym razem pachniał ziołami. W przeszłości już tutaj byli.
Pani zachowywała się dziwnie, była niespokojna. Bones zastanawiał się czy to przez nowe aromaty w okolicy. Czasem wiatr przywodził je do niego. Było to coś na rodzaj zwierząt, lecz nie do końca.
Odwiedzili ponownie miejsce z innymi psami. Właścicielka nakarmiła je, choć to on powinien dostać swoją porcję. Domagał się wręcz o jakiś smakołyk, lecz ona tylko go uciszała. Potem... działo się wiele, choć nie wszystko z tego rozumiał. Bones pamiętał falę ognia oraz strach mieszkańców wioski. Ludzie krzyczeli, inni biegli w kierunku płynącej wody, aby gasić gorejące płomienie. Widział to tylko chwilę, bowiem Pani ruszyła nagle gdzieś w noc. Gdy wszystko już się uspokoiło, spotkali jeszcze mężczyznę, od którego sprawa się zaczęła. Dzień skończyli w miejscu, gdzie od kilku dni spali. Zawsze było tam czuć dziczyzną, a w środku siedzieli głośno zachowujący się ludzie. Wreszcie zostali sami w pokoju, a Pani dotknęła jego łba.
- Niedługo będziemy jadać ze srebrnych talerzy, sierściuchu - nie rozumiał, co chciała mu powiedzieć, lecz głos miała kojący.
Wkrótce położył się na podłodze, która wciąż wibrowała od hałasów na dole. Zasnął.

Dzień 6

Tym razem pozwoliła sobie na długi, regenerujący sen. Po przebudzeniu rozciągnęła się parę razy i dojadła resztki z poprzedniego dnia. Miała już gotowy plan działania i skupiał się on już bezpośrednio na osobie Volkberta. Postać z jej wizji jasno wskazała cel. Były to podziemia, a te kojarzyła jedynie z katakumbami pod kaplicą.
Zeszła na dół do głównego pomieszczenia. Jak zwykle było tu już kilka osób. Z tego, co sama zasłyszała, reszta niedawnej drużyny gdzieś wyruszyła. Sprawa tyczyła się schwytania rzekomego bękarta hrabiego. Misji tej sama niedawno odmówiła, co ją nawet teraz cieszyło, ponieważ mogła zająć się innymi rzeczami.
Poza tym w okolicy naprawdę zaczęło robić się gorąco. Już poprzedniego dnia jej uszu doszły plotki o krążących po okolicy zwierzoludziach. Dość blisko zaatakowało również insze monstrum, ponoć jednym ciosem zabijając jednego z miejscowych żołnierzy.
Wyglądało także na to, że donośne krasnoludy wreszcie ruszyły w drogę. Tyle dobrego. Wystarczał już jej Kasztaniak, który od pewnego czasu pracował jako ochroniarz, przez co jego rubaszny śmiech słyszała co wieczór. I tylko kiedy sądził, że inni nie widzą, dziwnie się zasmucał. Ignorowała to jednak, bowiem średnio przepadała za jego rasą.
Jak tylko opuściła gospodę, kolejny już raz postanowiła odwiedzić cmentarz. Nie liczyła, że kogoś tu spotka. Grabarz zdawał się przychodzić tutaj jedynie, kiedy musiał. Co do zasady cmentarzem zarządzał Abelard, zaś Borys balsamował zwłoki, lecz mieli oni także inne obowiązki. Z resztą, dwójka i tak była w tym momencie poza miastem.
Mimo to, Cathelyn zmierzła bezpośrednio ku wejściu do kaplicy.