-Sigmarze jakby co zdechło, zesrało się i zdechło raz jeszcze!- przeszła myśl Dexterowi Morgdenowi w momencie kiedy już nie wytrzymał i padł na klęczki wyrzucając z siebie wszystko co ostatnio jadł jak i chyba nieco więcej w bonusie. Co za smród, a to wszystko wina jakiego jednego czarownika.
- Dowal hujowi !- krzyczał do towarzyszy próbując wydostać się ze strefy smrodu. Liczył, że ktoś zachował zdolność działania.
Po dłuższej chwili jak ogarnął wewnętrzne konwulsje i zorientował się plus minus w sytuacji zwrócił się do towarzyszy.
- Mam święty symbol zawieśmy mu na szyi to może nie będzie czarować tfu czarownik jeden, a tak to wiejmy bo tu coraz niebezpieczniej, a nie nasza broha się tu angażować. Bierzmy jaki wóz i w te pędy wiejmy stąd. My tu po koło do wozu przyszli, a nie bohaterzyć. - przekonywał chcąc wiać z tej nawiedzonej wiochy. Za dużo się tu dla niego działo.

Rzuty:72,09,37,79,57

Piekło, gorąco na skórze, a w plecach wrzący upokarzający bełt. Leo płonął wstydem i wściekłością, Pośród płomieni i dymu wypatrywał świecienia, ale ten na złość gdzieś się skrył, bo chyba nie porzucił. Tymczasem mieszaniec odczołgawszy się w błocie szarpał się z pociskiem w plecach, zakrwawionymi dłońmi odnalazł w torbie magiczną miksturę. Ani się oprzeć, ani wyciągnąć, a złość i osobista zemsta karmiły się wściekłą energią, wtedy spadło na niego jeszcze obrzydzenie.

Jedną nogą w eterze, rozpadł doszedł go bardziej niż innych, wymiociny zatkały przełyk, na granicy uduszenia, połknął, zawrót głowy na powrót wrócił ciało do horyzontu, twarzą w gówno. Plecy nie jego, została tylko złość. Nakarmiła wszystkie zmysły, wskrzesiła ciało poddając je swej woli. Wyrwał bełt z pleców, choć wydawało się to niemożliwe, ból ofiarował w eter, sięgnął po nagromadzone Dhar i skierował delikatnymi podmuchami wiatru w kierunku rezydencji. Dmuchał w dwu światach, magiczne lekarstwo w jego rękach rozpadło się w rój much. Przeświadczony o swej racji karania zbójów w imię sprawiedliwości sięgnął po zgniliznę, przecież nie swoją.

Odszukał źródło. Wejrzał weń.

Wyczekawszy końca rytuału powrócił na plac.

- Dopadli mnie w plecy. - wyznał kiedy wreszcie sztywno doszedł do grupy. - opatrzcie to. Proszę. Trzeba znaleźć jak najszybciej kołodzieja i naprawić wozy. tych tu musi - podkreślił siadając na pniaku - spotkać kara. Widziałem, że Teofeńczycy pojmali jednego trzeba go przesłuchać. Chciałbym w tym uczestniczyć.

W złości Leo próbuje przesłać wiatr Dhar Nurgla do posiadłości. Improwizowany rytuał. Ból, upokorzenie, powiew wiatru, ingrediencja mikstura lecząca, gówno dookoła.
Cały zabieg znów był czyniony na osobności, by nikt nie widział.
Leonidas chętnie da się opatrzeć. ma jeszcze jedną miksturę leczącą, jeśli pozwolisz mistrzu to łyknie to leczy 4 nie ciężkie obrażenia.

Czy znajdzie medalion i co powie wiedźmi wzrok?

Jak z tymi naprawiaczami wozów?
Rozumiem, że więzień jest pojmany przez Semena.

92/59/09/56/24

Zwei Monde

Czarne i lepkie strugi Dharu spłynęły smołowato, meandrując w drewnianych i kamiennych wyżłobieniach, skręcając się w niemożliwą geometrię i kłując zimnem w palce. Fiolka pękła fraktalnie, resztki uniosły się ku górze w inwersji szklanego opadu, zdmuchnięte ciemnym wiatrem. Ciecz - gęsta, ziołowa, lecznicza - sakramentalnie oddana eterowi, skrzepła i zgniła przed oczami mieszańca. Opadły pojedyncze krople, pęczniejące w musze larwy, drgające i bzyczące. Magiczna energia owinęła Leonidasa gorącą opończą ekstatycznego bólu, opadając czerwono-mglistym całunem na jarzące się oczy.

Chłód nadszedł w chwilę później. Zimne dłonie ujęły jego palce, narzucając ruchy i wyginając je w bolesnych gestach, tkających plugawą energię. Niczym kochanek, Świecień objął go od tyłu, kładąc się i przylegając doń całym swym ciężarem nieziemskości i ponadwymiarowości. Leo czuł jego - jej?, tego?, ich? - podniecenie, rozpalające ranę po bełcie na plecach, gorzejące jaśniej w rytm splatanych energii. Dhar który spłynął wstęgami spod jego palców przyniósł spełnienie, przetaczając się spazmem po całej długości sylwetki.

Niczym rozlane nasienie, tak i eteryczny wiatr rozlał się kaskadami.

Plac

Przy studni zrobiło się gwarno. Struchlali jeszcze przed chwilą plebejusze wylegli z domostw, gdy strzecha stanęła w płomieniach i w panice rzucili się gasić pożar. Groźba guseł czy zbójecko-delegackich rozrachunków bladła w obliczu pożogi, mogącej nie tylko pochłonąć życia, ale i cały doczesny dobytek obrócić w pył. Życie życiem, ale w prostych głowach szło o dorobek, jakkolwiek skromny by nie był, przyszłość dla następnych pokoleń wypluwanych z lędźwi. Nieważnym był status trójcy przy studni, wieśniacy zaraz ich przesunęli, tłocząc się niby rój much.

- T-t-tak - przytaknęła Fiona, wyraźnie dalej w szoku. - Tak zrobię, panie Brök.

- Kołodziej gdzie? - Cesco, iście nie po tileańsku, warknął na tłuszczę.

Któryś z nich, młodszy i prędszy do uległości, wskazał kierunek i wytłumaczył, gdzie będzie. Panna i kondotier ruszyli w tamtą stronę, pomni sprawy która sprowadziła ich do Złotopola w pierwszej kolejności. Podobnie jak tercet delegatów Teoffen, który na plac wrócili ze zdobycznym wozem. Nieprzytomnego guślarza, śmierdzącego zgnilizną Nurgle’a, zarzucili na konia którego uwiązali do burty, z ulgą zauważając że smród zaczął się przerzedzać i nie groził już składaniem wpół czy wyrywaniem obiadu z kiszek.

Tak jak się rozbiegli, tak przegrupowali się przy dogorywającym już książkowym ognisku. Ochotnicza straż pożarna biegała wte i wewte z wiadrami, niczym kot z pęcherzem, wygłuszając krzykami wydarzenia dalszego planu. Spod dworka przebijały się niby jakieś krzyki, bardziej już paniczne niż groźne, przy wozie znowu zrobiło się tłoczno. Zbójów pod komendą łysego jakby cosik ubyło, a i ci, których dało radę dostrzec przez półmrok i wieśniaczy rój, zdawali się stracić nieco werwy. Najemna obstawa kapeluszników-przebierańców (a może już kultystów Nurgle’a?) nie kłopotała się już żadną grabieżą czy szabrem, ładując się na konie i wóz w pośpiechu, jakby Chaos deptał im po piętach i zniknęli z oczu za budynkami, obierając kierunek mocno północny, gdzie uklepane dróżki ciągnęły do farm, by jeszcze dalej przejść już w trakt przecinający granicę włości Serrig i Teoffen.

DeGroat, który niedawno jeszcze tłukł jeńca aż echo szło, rozejrzał się wokół. Mogło być gorzej, Złotopole nie przedstawiało sobą kompletnego obrazu nędzy i rozpaczy, a nawet płomienie zdawały się być mniej lub bardziej okiełznane. Banda łysego była gdzieś na peryferiach, ale skoncentrowana na jak najprędszej ucieczce z folwarku nie powinna stanowić zagrożenia. Do tego dwójka jeńców - jeden śmierdzący, jeden ze zmasakrowanymi łapami - i w końcu Daenzer i kondotier, z kołodziejem tuż za plecami i tym przeklętym kołem do wozu.

Emocje zaczęły opadać, nowych wrażeń nie było widać na horyzoncie. Złotopole śmierdziało, ale w ostatecznym rozrachunku była to zaledwie lekka niedogodność.

Zawsze mogło być gorzej.

-Na Sigmara wiejmy stąd czym prędzej. Tego śmierdziele po przesłuchaniu też ubić od razu, a ciało spalić dla pewności. Ten morowy odór nie wiadomo co przyniesie, a jak zaraza się rozpęta to nigdzie już nie ruszymy. Prędko do świątyni Shalyyi i liczyć na ratunek od kapłanek, a spać na świeżym powietrzu, byle zarazy nie rozprzestrzeniać. Osiedli i ludzi nam unikać. Złotopole musi w kwarantannę zostać wzięta.- mówił szybko Dexter. Raz już był w mieście ogarniętym zarazą i nie chciał tego powtórzyć.
-Na wozach nie ma gołębi? Czy po prostu wyślemy gońca z wieściami? Własną misję mamy, a odpowiednie służby niech zajmą się zarazą, bandyctwem i tym czymś(wskazał na przy tym na złapanego przez teofeńskie zuchy typa) co tu działa, a co złem śmierdzi.- przekonywał zebranych Morgden chcą jak najszybciej oddalić się stąd.

Rzuty:69,10,35,86,31