Wszystkie pytania zostały zadane, rzeczy spakowane, a konie osiodłane. Orszak złożony ze wszystkich osób obecnych w gospodzie (za wyjątkiem Battlehammerów) ruszył w ciszy w stronę wrót dzielących Kaledon od Drogi Królów. Droga była całkiem prosta, szeroka i wygodna, więc Burro raz po raz zerkał na Agrada, który wcześniej przeciągnął go przez liczne tunele, a teraz usiłował ukryć psotny uśmiech. Wreszcie dotarli pod wrota, a niziołek zadziwił się ponownie patrząc na ich ogrom i kunszt wykonania.

Tore Brimmstone krzyknął coś po krasnoludzku; odpowiedział mu zwielokrotniony echem głos. W gigantycznych wrotach rzeźbionych na podobieństwo ponurych oblicz krasnoludów zazgrzytał ukryty mechanizm. Zazgrzytał tylko raz, po czym ciężkie wierzeje rozchyliły się niemal bez dźwięku i w bladym świetle pochodni padającym z korytarza oczom drużyny ukazał się długi most. Zgodnie ze słowami księgowego był wąski tak, że dwa wozy nie mogłyby się minąć. Najpierw biegł prosto by powoli wspiąć się w górę łagodnym łukiem i niknął daleko w mroku. Konie zatańczyły niespokojnie, nieprzyzwyczajone do podziemnych i powietrznych wędrówek, a krasnoludy popatrzyły na siebie z satysfakcją, jak zawsze dumne ze zdziwienia i podziwu widzianego w oczach klientów i gości. Klan Thunderstone mieszkał w Kharazaar Adth niewiele ponad wiek czasu i niespełna setka krasnoludów, które odłączyły się od klanu Battlehammer mimo swej niewielkiej liczebności osiągnęła całkiem sporo. Wybudowanie Drogi Królów, Wspólnej Sali, otwarcie kopalni, huty i kuźni oraz nawiązanie współpracy z ludźmi o gnomami - to wcale nie było mało. Zaś po odejściu Battlehammerów z Doliny mieszkańcy Kaledonu stali się monopolistami zarówno w wydobyciu metali i kamieni szlachetnych jak i w handlu tworzonymi z nich przedmiotami, choć stugębna plotka głosiła, że wielu krasnoludów - zwłaszcza starszych wiekiem - pragnęło ruszyć do Mitrilowej Hali, domu dzieciństwa, miejsca niemal mitycznej szczęśliwości i chwały krasnoludzkiej rasy.

Mara postąpiła kilka kroków i z ciekawością zerknęła w dół, a nawet wrzuciła kamyk, lecz nie dość, że nie dojrzała dna przepaści, to nawet nie usłyszała stukotu spadającego kamienia. Strzyga podkulił ogon i zawył przeciągle; echo wycia poniosło się tunelami rezonując w kanione i wszyscy zadrżeli.
- Zły omen - mruknął jeden z ybnijskich kupców i cofnął się w korytarz prowadzący do wspólnej hali.
- Bzdury - huknał Tore. - Wyje bydle, bo w lesie powinno siedzieć a nie po jaskiniach łazić - surowo spojrzał na Marę.
- Na-na-naści na drogę, niech wam się wiedzie -liczykrupa ścisnął Burra aż chrupnęło i pociągnął nosem.
- No, komu w drogę temu ostrogę - Tyres raźno klasnął w dłonie, choć nerwowy uśmiech zaprzeczał pozornemu entuzjazmowi. - Niech bogowie mają was w opiece, boście nadzieją nas wszystkich i rodzin waszych - burmistrz uścisnął dłoń każdemu z osobna, a strażnicy przeprowadzili konie za bramę, z nietajonym lękiem spoglądając na tony skał wiszące nad ich głowami i ziejącą poniżej pustkę.

Drużyna odebrała od strażników wodze. Burro stworzył dużą kulę światła i weszli pieszo na most (jakoś nikt nie miał ochoty spoglądać w przepaść z wysokości końskiego grzbietu), żegnana cichą modlitwą Thorgrima. Niemal wszyscy poczuli delikatne mrowienie magii, a Tibor był niemal pewien, że błogosławieństwo milczącego kapłana nieznanego “świetlistemu” boga będzie towarzyszyć im aż do wyjścia z podziemi, podobnie jak zwój z modlitwą odpędzającą nieumarłych, który miał zapewnić im spokojną noc. Teraz gdy zostali sami w kamiennym domu podziemnych ras podróż przez śniegi Grzbietu Świata nie wydawała się już taka straszna i nieracjonalna. Wszyscy podskoczyli gdy huk zamykanych wrót poniósł się echem w najdalesze zakamarki góy, a Shando ze zgrozą uświadomil sobie, ze nie poprosił rodziny Burra o pozostawienie pokoju ze światełkiem dla Umy…

Obrobiony przez pracowity krasnoludzki ród korytarz przestawiał sobą niemal tak imponujący widok jak sama brama i daleko mu było do klaustrofobicznych kopalnianych tuneli, jakie mogli sobie wyobrażać nieobeznani z Drogą podróżni; szeroki na dziesięć metrów a - ze znanego zapewne tylko krasnoludom powodu - wysoki na bez mała dwadzieścia metrów. Gdyby nie tańczące na ścianach cienie, czająca się wokoło nieprzenikniona ciemność i wszechobecne echo można by nawet udawać, że podróżują traktem w bezgwiezdną noc.

Tak jednak nie było.

Kilka kolejnych godzin minęło na monotonnej jeździe przed siebie. Mimo stukotu kopyt, pobrzękiwania uprzęży i nerwowych rozmów cisza dzwoniła w uszach. Kostrzewa, Var i Tibor bezskutecznie wypatrywali śladów przejścia krasnoludzkiego oddziału, a Burro i Jehan zapowiedzianych pułapek. Trakt był jednak szeroki, a koleiny wyznaczające drogę dla wozów tak wyraźne, że na prawdę nie sposób było z niech zboczyć. Shando i Mara gawędzili na temat jej cudownej perły mocy. Chowańce spały na siodłach lub właścicielach i tylko Strzyga z Ferengiem - po drobnych niesnaskach pierwszego spotkania - wypuszczały się daleko na przód, łeb w łeb patrolując trasę i chłonąć nowe, nieznane zapachy.

Zarówno pierwszy jak i drugi popas minął bez rewelacji. Zwierzaki były podniecone lecz nie zaniepokojone. Drużyna trzymała tempo, mierząc upływający pod ziemią czas wypalonymi pochodniami i mijanymi wnękami. Dwie godziny po drugim popasie natrafili na sporą szczelinę w ścianie. Nikt nie odważył się podejść bezpośrednio do niej, lecz nawet z odległości widać było zalegające wokół warstwy pajęczyny; według Kostrzewy niezbyt starej.

Następne minuty upłyneły na powolnym marszu - Kostrzewa, pomna doświadczeń z Czarnego Lasu nakazała wszystkim zsiąść z koni - i nerwowym rozglądaniu się na boki i w górę. Sztuczki Burra śmigały na prawo i lewo oświetlając ściany i sufit. Niziołek błogosławił przezorność krasnoludów, które darowały sobie ozdabianie Drogi Królów wymyślnymi płaskorzeźbami i pomnikami, przedkładając obronny pragmatyzm nad estetykę. Ściany ozdabiał jedynie wąski prosty relief ciągnący się przez całą długość drogi i przedstawiający - jak domyślał się Tibor - symbole wszystkich czternastu krasnoludzkich bogów. Jehan z kolei przypuszczał, że właśnie w tych płaskorzeźbach ukryte są przyciski uruchamiające pułapki - oczywiście aktywujące je rozmyślnie, nie przypadkiem. Tych drugich za nic nie mógł w półmroku wypatrzeć.

Cichy warkot Strzygi zmroził wszystkim krew w żyłach; jednak wilk zoczył nie wrogów a ślady krwi; co zresztą nie poprawiło nikomu nastroju. Plamy i smugi kriw oraz fragmenty pajęczyn rozrzucone były na sporym obszarze; również na ścianach. Na ziemi Var znalazł także kilka bełtów. Żadnych ciał nie było; czy nikt nie został zabity, czy zostały zabrane… a może stały teraz pod drzwiami do Doliny jako nieumarłe, czekając aż ktoś je wypuści? Ostatnia opcja była szczególnie mało zajmująca; co prawda do nocy było jeszcze daleko, ale kto wie jak nieumarli zachowywali się w pozbawionych słońca podziemiach?

Nagle zapadła ciemność. Absolutny mrok otoczył drużynę, która zatrzymała się odruchowo, a nerwowe powarkiwanie psów zmieniło się w zajadłe szczekanie, które niemal zagłuszyło charakterystyczny szczęk kusz. Koń Jehana kwiknął przeraźliwie i pognał do przodu wyciągając trzymającego wodze łotrzyka z obszaru ciemności w półmrok oświetlany unoszącym się nadal w korytarzy światełkiem Burra. Czuły słuch Lahance’a wychwycił cichy zaśpiew, a potem okrzyki zaskoczenia towarzyszy, którzy poczuli jak oblepia ich jakaś lepka substancja. Młodzieniec zerwał się na równe nogi kątem oka dostrzegając wielonogie istoty schodzące po ścianach w jego stronę.

Przypuszczenia Thorgrima co do bezpieczeństwa Drogi Królów Północy okazały się jedynie pobożnymi życzeniami. Zgrzytnęły wyciągane z pochew miecze. Walka się rozpoczęła.

Soundtrack

[media]http://drh1.img.digitalriver.com/DRHM/Storefront/Company/turbine/images/product/misc/Moria_01.jpg[/media]

Burro wziął sobie do serca to, co mu nagadał Agrad jak i to co obiecał Carie, do wędrówki przystąpił więc przygotowany. Objawiało się to wesołością lub kręceniem głowami z niedowierzaniem a to z uwagi na wygląd kucharza. Mianowicie, niziołek w ręce trzymał największą pokrywkę od sagana, którą przysposobił jak coś na kształt puklerza. Jakby tego było mało, na głowie miał mniejszy z saganów w charakterze średnio dopasowanego hełmu z tendencją do opadania na oczy. Na plecach zaś przytroczył patelnię, która miała osłaniać Burra w razie gdyby trzeba było sromotnie podać tyłów. W ręce niespokojnie kręcił procą, no ale przy początkowym spokoju w podróży, po pierwszym popasie schował ją za pas. Miał dość schylania się po kamienie którer bez przerwy wypadały mu na ziemię z łoża.

Martwił się trochę jak wędrówkę w zamkniętym skałami tunelu zniesie Myszaty, ale tunel okazał się niczym podwórzec w pałacu. Wysoki jak cholera, zdobiony nawet od czasu do czasu jakimiś płaskorzeźbami. Mimo takich przygotowań, atak zaskoczył go jak nocny złodziej. Paraliż zwyczajowo zdjął go w pierwszej chwili i kiedy towarzysze już stawiali opór albo przynajmniej próbowali wyplątać się z pajęczyny, Burro tylko rozdziawiał gębę.

Grzmot natomiast, czując na sobie nieprzyjemną lepkość i zaśpiew, zareagował niemal instynktownie. Niemal, bo nie był przyzwyczajony do tego że nic nie widzi. Zwykle widział cokolwiek, mimo najgłębszych ciemności. Tym razem był nieco zszokowany i kierował się wyłącznie słuchem. Nie wiedząc co stoi między nim, a źródłem zaśpiewu, skoczył w kierunku głosu, poniewczasie orientując się, że dochodzi on gdzieś z góry. Miał nadzieję że uda mu się zbliżyć, jeśli nie całkiem dopaść przeciwnika. Był na tyle zbity z tropu po wyrwaniu się z sieci, że sięgnął po procę, nie widząc nikogo w pobliżu. Dopiero kawał dalej za Jehanem zdawało się, że ktoś jest, chociaż nieco wyżej niż na poziomie traktu. Miał zamiar cisnąć pociskiem dla rozproszenia uwagi zanim rozbiegnie się pokazując swoje ukryte talenty.

Światło przecięło mrok niczym promienie słońca wyłaniającego się zza chmur i zaglądającego do ciemnej jaskini. Gdy zaskoczenie opadło i świeżo zdobyte, okupione ranami doświadczenie zaczęło procentować Tibor nie czekał z przywołaniem mocy która była niemalże legendarna dla krwi rodu Oestergaard - blask rozchodził się od jego kolczugi rozpraszając ciemność na kilkanaście kroków wokoło. Na widok niewyraźnych sylwetek atakujących jego źrenice zwęziły się - istoty niemal dorównywały “urodą” druidce. Chroń nas, Panie Poranka - siła jego wiary pozwoliła mu otoczyć siebie i towarzyszy ochronną aurą. Spłoszone nagłą ciemnością a potem jasnym blaskiem konie zatańczyły w miejscu, ale - w przeciwieństwie do wierzchowca Jehana - nie poniosły, tylko cofnęły się kilka kroków, napierając na jeźdźców.

- Wszyscy do mnie, blisko! - krzyknął kapłan, sięgając po ciężką tarczę by chwycić w garść uchwyt. Klaczkę puścił samopas; groziło to jej utratą, ale nie było innej rady. - Fereng, Strzyga, do nogi!

Zbliżające się po ścianie z lewej pajęczaki zasyczały i skierowały w młodzieńca napięte znów kusze. Zadźwięczały cięciwy; na szczęście bełty minęły Tibora i jego konia, choć jeden o włos - ten odbił się od ściany nieopodal Vara. Jehan zerwał się na równe nogi, nerwowo próbując naciągnąć własną kuszę.

Kostrzewa w pierwszym odruchu skoczyła naprzód, co - jak uświadomiła sobie po chwili - przy wąskiej i zdradliwej drodze nie było najmądrzejszym posunięciem. Dopisało jej jednak szczęście; nogi uniosły ją z dala od rzucanych na trakt sieci. Kiedy kapłan błysnął jak świetlik na bagnisku, rozpraszając mrok, druidka poczuła lekkie ukłucie zazdrości - czyżby błogosławieństwo jakiegoś wymoczkowatego słonecznego bożka miałoby być lepsze od mocy Prastarego Dębu? Niedoczekanie! Rozejrzała się wokół, gotowa wypuścić leśne bestie na atakujących ich wrogów, ale gdy ujrzała, co czai się na granicy ciemności, jej motywacja gwałtownie zmieniła kierunek. Niemal trzymetrowa, blada abominacja, groteskowe połączenie półludzkiej głowy i wzdętego, pajęczego ciała było dla czczącej naturę półorczycy niczym ucieleśniona herezja i łażąca obraza praw Matki Natury.

Gniew i obrzydzenie zabulgotały w Kostrzewie gorącą falą; uderzyła kosturem w ziemię i wyciągnęła rękę, przywołując dar Silvanusa. Nawet na wydawałoby się gładkich i martwych ścianach było dość szczelinek, wyżłobień i dziur, by powciskały się tam korzenie małych roślin czy rósł nieustępliwy mech. Teraz, wzmocniona płynącą przez druidkę mocą, ta rachityczna zieleń strzeliła intensywnie w górę, oplątując koślawe nogi… drugiego, mniejszego stworzenia, które również czaiło się w mroku. Gdy tylko zaklęcie przebrzmiało, z ramienia druidki zerwała się jak czarna strzała Wredota. Druidka nakazała mu atak, jednak widząc czterorękie uzbrojone stworzenie kruk zawrócił i kracząc zaczął unosić się nad drużyną, ze szczególnym uwzględnieniem jej najdalej położonych członków. Tymczasem mimo przytrzymujących ją mchów i grzybów gigantyczna pajęczyca zakończyła swój zaśpiew i nieopodal Kostrzewy pojawił się paskudny pająk wielkości wilka, który błyskawicznie rzucił się do ataku i wgryzł się druidce w nogę. Półorkini poczuła charakterystyczne pieczenie wskazujące, że stawonóg wstrzykuje jej swój jad, lecz nie odczuła żadnych jego efektów. Na widok atakującego stwora koń Kostrzewy zarżał i rzucił się do ucieczki, po czym utknął w lepkiej pajęczynie.

- Strzelajcie w unieruchomionych, ja się zajmę resztą! - huknął buńczucznie Grzmot. Dwa razy niziołkowi powtarzać nie trzeba było, szczególnie że wielkoluda miał on za niekwestionowanego przywódcę ich stadka jeśli chodzi o ucinanie łbów i duszenie łasic i inne tego typu rozrywki. Rozkręcił procę, która zaśmigała młynkiem w jego ręce i wymierzył szybko w najbliższą maszkarę. Łup! Piękne trafienie! Jakby chciał trafić metr od maszkary w ścianę. Szybko wyciągnął następny kamień i włożył do łoża.
Mara, dość oszołomiona tempem dziejących się zdarzeń, zlustrowała bezradnie pajęcze sieci, w których zupełnie utknęła po pas. Postanowiła na tą chwilę nie marnować czasu na wyplątwanie się z okowów. Poderwała kuszę i strzeliła w najbliższego z pajęczaków schodzących ze ścian. Strzyga zaś przyczaił się gdzieś w pobliżu ściany, czekając aż stwory zlezą na podłogę.

Światło przepędziło ciemności, zaś wizja nadchodzącej walki zapewniła paliwo dla ognistej wściekłości toczącej Shando Wishmakera. Złość, którą czuł już od jakiegoś czasu, złość na tą zimną krainę, mróz pożerający wszystko, niedogodności... wszystko zaczęło kondensować się w gorejącą wewnątrz czarodzieja moc. Moc, która prosiła się o uwolnienie. Zignorował pajęczynę, która utrudniała mu chodzenie, gotując się do tego, co chodzenia nie wymagało. Pora pokazać, że ktoś tu uczył się na maga bitewnego!

~ Już ja wam pomogę zejść ~ pomyślał Shando o dziwolągach spełzających ze ściany. I przywołał z głębin pamięci przygotowaną inkantację Gradu Kamieni, czując jak trzymany w ręku okruch jadeitu kruszy się i zmienia w kamyki, trzymane w powietrzu niewidzialną siłą.

Niemal natychmiast poczuł sztywnienie ciała, jakby pochłonęło ono moc od otaczającego je masywu górskiego. Rzucający czar Shando, napinając mięśnie by pokonać krępujące nici, rozpoczął powolną sekwencję ruchów otwierającą inkantację. Moc zaklęcia sprawiła, że czuł, jakby poruszał dłońmi w żwirze, a lewitujące kamyki zaczęły powoli wirować wokół niego. Każde zgięcie ręki kończyło się odgłosem roztrzaskanej skały. Z każdym uderzeniem serca, z każdym chrupnięciem i łupnięciem tempo gestów wzrastało, w końcu zaklęcie wypowiadane w śpiewnym smoczym języku zabrzmiało jakby inkantowano je przy chórze kilofów w kamieniołomie, a kamyki wirujące wokół czarodzieja tworzyły fantazyjne orbity...

... aż nagle zaklęcie ucichło, a stworzone kamyki upadły na podłogę wokół Wishmakera, wiedzione gestem jego dłoni. Czyżby porażka? Przez dwa uderzenia serca nie działo się nic.


A potem sufit eksplodował kurzem, zaś grad kamieni wielkości orzechów posypał się prosto na przyczepionego do sufitu olbrzymiego pająkoluda! Opadające kamienie normalnie utworzyłyby trzymetrowej szerokości kolumnę pyłu i gruzu... a tak wszystkie oberwał pająk, który był właśnie tak wielki! Łoskot przebrzmiał, pył opadł, a Shando Wishmaker był zadowolony z polowej próby swojego nowego zaklęcia i przyszykował kolejne. Mimo wszystko nie wyglądało, by atak zrobił na pajęczycy szczególne wrażenie, za to spłoszone hukiem spadających kamieni i echem, jakie poniosło się po całej Drodze wierzchowce wyrwały się z objęć zaklęcia abominacji i rzuciły się do ucieczki, omal nie tratując Burra i calishyty.

- Mysztaty! - wrzasnął Burro za konikiem uciekającym w popłochu. - Do nogi!

Szlag, co się woła do konia, jak się chce by nie galopował na łeb na szyję w ciemność? Konik jednak nie zrozumiał chyba komendy i gnał dalej. Burro zaś zgrzytnął wściekle zębami i wziął na cel ponownie najbliższego potwora. Proca znowu zakręciła furkoczącego młyńca i pocisk pomknął do celu. Łup! Tym razem prosto w łeb! Burro zdziwił się bo dokładnie tak sobie wyobrażał że ten kamulec poleci. Płaska parabola i w łeb. Z reguły jak sobie coś wyobrażał to działo się tak jak przy poprzedniej próbie. I tak tyle dobrego, że na przykład walczący Var nie dostał w potylicę...

- Uzbrój mnie, Panie, w pancerz odrazy wobec zła stojącego na mej drodze - w międzyczasie Tibor wycedził formułę ochronnego zaklęcia. Mabari zdążył wrócić na skraj pajęczyny; była to raptem druga jego prawdziwa walka i sierść na grzbiecie miał zjeżoną niczym szczotka. Oestergaard wyrwał się z kleistych splotów i ruszył na przywołańca - nie zdążył sięgnąć po buzdygan, ale mógł chociaż postawić zaporę pomiędzy druidką a pająkiem, dać jej się cofnąć i opatrzyć rany. Mimo nagłości starcia odzyskiwał już pewność siebie i żądzę walki. Chwycił za rękojeść ciężkiej broni wykutej z krasnoludzkiej stali. Pająk zaterkotał szczękoczułkami, a kapłan poczuł emanującą od niego złowrogą aurę. Potwór skoczył na młodzieńca, lecz jego ociekające trucizną kły napotkały opór w postaci mocnej tarczy, nie czyniąc Tiborowi krzywdy. Tymczasem schodzące ze ściany po lewej stwory dotarły do podłogi i każdy z nich cisnął w drużynę garścią krótkich oszczepów. Większość spadła nieszkodliwie na podłogę wokół druidki i Jehana, ale jeden z nich boleśnie drasnął Tibora w nogę. Przyczajony pod ścianą Strzyga wytchnął z cienia i rzucił się na najbliższego stwora. Mara natomiast szybkim ruchem przeładowała swoją lekką kuszę i wymierzyła w kolejnego stwora, pudłując. Na razie nie uciekała się do magii czując w trzewiach, że należy ją oszczędzać aż na dół spełźnie najpaskudniejsza z poczwar. Jehan również odpowiedział chityniakom strzałem i także sromotnie chybił. Na szczęście stwór nieopodal niego nadal był unieruchomiony zaklęciem Kostrzewy, które jednak wydawało się nie robić wrażenia na “królowej-matce” pajęczych abominacji.

- Wracaj tu, tchórzliwa kupa pierza! - warknęła Kostrzewa, podenerwowana skądinąd rozsądnym zachowaniem kruka. Nawet jeśli ptak nie zamierzał dziobać wiszącego na ścianie padalastwa, mógłby jej przynajmniej pomóc z uczepionym łydki pająkiem. Mimo bezpośredniego zagrożenia nie zamierzała jednak zostawiać czarującemu stawonogowi zbyt dużego pola manewru; splotła palce, wypowiadając kilka słów modlitwy, i wokół znów zapachniało lasem. Tym razem jednak nie słychać było wilczego wycia, ale szum skrzydeł; w powietrzu pojawił się orzeł, zagiętymi szponami nacierając na wzdętą poczwarę i zostawiając na jej ciele krwawe pręgi. W tym czasie pajęczyca skończyła nucić kolejną inkantację; zarówno Shando, jak i para zaklinaczy stojących w lepkiej sieci uświadomiła sobie, że nic nie słyszy - ani odgłosów bitwy, ani nawet dźwięku własnego oddechu. Shando potrząsnął głową raz i drugi - i nagle wszystkie dźwięki wróciły, a czarodziej ze zdumieniem skonstatował, że właśnie oparł się jakiemuś zaklęciu, które uniemożliwiłoby im rzucanie czarów i rozproszył je na całym obszarze działania.

Pył z jego własnego zaklęcia opadł i rozwiał się nim osiągnął ziemię, a pająkobestia wciąż trzymała się sufitu. Wściekły Shando pomagając sobie cięciami kindżała utorował sobie drogę przez pajęczynę, w kierunku Burra i Mary. Futro, które nosił na plecach lepiło się od robaczego kleju, zresztą w trakcie przedzierania się przez przeszkodę i tak zostało za nim, wplecione w lepkie zwoje. Dotarł do Mary, która właśnie wystrzeliła bełt w kierunku wroga i pomagając sobie cięciami noża, posadził spętaną dziewczynę na baranach. Wciąż tkwił po kolana w niemal żywej lepkiej pajęczynie, ale dziewczyna miała wolne ręce i niedługo oboje będą wolni.

Var widząc, że czaromioci wmieszali się solidnie w bitwę, złapał w zęby procę i w biegu sięgnął po miecz. Plan był prosty. Oczyścić nie oplątane przez dziką roślinność stwory. Zaczynając od pająka, który pojawił się przy druidce, następnie paskudztwa na ścianach. Zdawało się że najlepiej się nadawał do ich unicestwienia. Dzika szarża goliata zaskoczyła odwróconego tyłem pająka. Miecz Grzmota praktycznie przeciął przywołańca na pół, odsyłając go na właściwy jego egzystencji plan w chmurze smrodliwego dymu.

Niziołek rozglądnął się szybko i próbował sobie poukładać chaos bitwy po kolei w głowie. Bo że był to chaos dla niego to pewne. Ciemność, potem światło. Sztuczki fruwają na prawo i lewo. Myszaty i inne koniki pognały gdzieś przed siebie wyciągając szyje w dzikim galopie. A do tego przywołane łachudry i zwykłe łachudry czworonożne. Otwarł szerzej oczy jak zobaczył w akcji Strzygę odrywającą guzłowatą nogę pajęczaka. No i Var nie zawiódł oczekiwań, przecinając jakiegoś bydlaka na pół. Kucharz rozglądał się więc i myślał nerwowo. Żelastwem z woreczka nie chciał sypać, bo w tym zamęcie jeszcze jakiś swój nadepnie i będzie bieda. Sztuczek też nie chciał używać, bo jakoś tak instynktownie uważał że te sześcio, ośmio czy piętnastonogie pokraki nie przelękną się niczego co mógłby wysztuczkować.

Przypomniał sobie, że Grzmot przecież kazał walić w tego oplątanego. No bracie, do dzieła. Nieruchomy cel, łatwiej chyba będzie trafić. Znowu sięgnął do pasa ale tym razem po rzeźbiony kamulec od wujka Heimo. Mało mu co prawda już ich zostało, bo jak znalazła je Milly w skrzyni to zaczęła się bawić i turlikać, skutkiem czego pogubiła więcej niż połowę. Ale teraz wydało mu się, że powinien spróbować i rąbnąć mocno, tak jak kazał Grzmot.

I łup znowu! I znowu celnie… Co za dzień. Kucharz rozglądnął się czy wszyscy widzieli jego wyczyn, bo pająk oberwał porządnie, aż zaskowyczał, czy jak to tam nazwać ten odgłos, zatoczył się i poszorował po ścianie. Ale wbrew nadziejom Burra nie zaległ na niej tylko podniósł się jeszcze.

Krew trysnęła, a udo eksplodowało bólem, ale młody kapłan ustał na nogach. Var ściął pająka grodzącego drogę w głąb korytarza a pajęczaki, miast bezpiecznie miotać z wysokości pociskami, wolały rzucić się do walki wręcz. Tibor natychmiast wykorzystał okazję. Ruszył na dwa najbliższe, już zajęte przez wilka Mary - Strzyga zaatakował ponownie, wyrywając pajęczakowi odnóże. Uderzenie ciężkiej stali spadło na bark - czy co tam się wykształciło w drodze ewolucji lub może za sprawą jakiejś plugawej magii - najbliższej poczwary aż chrupnęło ohydnie a truchło potoczyło się pod ścianę. Fereng również skoczył do walki - rzucił się na drugiego pajęczaka, z warkotem próbował wgryźć się w kostropate łapy stwora. Tibor naparł na potworność by ta na nim skupiła swoją uwagę. W jej łapach niemal znikąd pojawiły się krótkie miecze; kapłan zdołał zablokować dwa ciosy, lecz trzeci ugodził go mocno w lukę w łączeniu zbroi. Dla kapłana stało się jasne dlaczego chityniaki nie pozostały na ścianie - atakując kilkoma rękami na raz były równie (a może i bardziej) skuteczne na ziemi. Wydawało mu się, że usłyszał dźwięk, który nie był szczękiem chityny o metal, ale nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Za to Jehan, stojący po przeciwnej stronie korytarza, również usłyszał ten złowrogi dźwięk wyraźnie i poczuł jak cierpnie mu skóra.

- Uwaga! - wrzasnął, ale jego głos niemal utonął w zaśpiewie pajęczycy, która właśnie przyzwała kolejnego otchłannego pomocnika, a ten rzucił się na Kostrzewę. Druidka wyczuła emanację otwartego portalu, jednak piekielny pająk był szybszy. Półorkini poczuła, jak jej członki ogarnia dziwna słabość. Sam Lahance zaś wypuścił bełt w stronę rannego chityniaka, który uwolnił się już z oplątania, myślami był jednak gdzie indziej. Wydawało mu się, że słyszy już terkotanie maszynerii, a pod stopami wyczuł lekkie drżenie.

Gdy przerośnięty pajak ponownie sprowadził skądś pajęczaka prosto pod nogi druidki nie przejmując się słabym atakiem niebiańskiego orła, Var musiał nieco zmienić plany. Zamiast pobiec na pomoc kapłanowi i psiakom, wpierw ciął mocno stwora, odsyłając go tam, skąd się przypałętał, prawdopodobnie w dwóch kawałkach; następnie ruszył w stronę Tibora, kątem oka rejestrując, że Shando Wishmaker, z pasażerką na karku (dosłownie!), dotarł w końcu do skraju zaczarowanej pajęczyny. Wciąż miał na sobie lepkie nitki, jednak schły z sekundy na sekundę i można było w końcu poważnie wziąć się za czarodziejską robotę. Czarodziej instynktownie dotknął różdżki i szepcząc - "Egidos" - aktywował jej ochronną moc, otaczając się niewidoczną i lekką jak jedwab, ale chroniącą jak prawdziwa stal zbroją. Stanowczo nie miał ochoty na bliskie spotkanie z ostrzami lub szczękoczułkami.

Mara na grzbiecie czarodzieja poczuła się pewniej i znacznie bezpieczniej. Oceniła szybko pole walki. Wokół jednego z pajęczaków tłoczył się niemały tłumek i wcinanie się tam było nierozsądne i groziło ranieniem sojuszników. Druga z maszkar była jednak niezasłonięta i aż się prosiła o razy. Mara nałożyła kolejny bełt na swoją lekką kuszę i wypuściła go w stronę przeciwnika licząc na lepszy niż poprzednio efekt; niestety w tym samym momencie czarodziej zdecydował się zestawić dziewczynę na ziemię, skutkiem czego bełt poleciał gdzieś w mrok, a oboje zachwiali się.
- Idź tam bliżej! – zakrzyknęła jednocześnie do Shanda. Jeśli chciała użyć magii musiała wpierw zmniejszyć nieco dystans, szczególnie zaś główna pajęczyca wisiała hen hen daleko i trzeba się będzie do niej pofatygować.

Jednak Shando nie zdążył zrobić nawet kroku. Nagle ziemia zatrzęsła się i z przeraźliwym zgrzytem dawno nieużywanego mechanizmu poczęła usuwać mu się spod stóp, a ciężar siedzącej mu na ramionach Mary pociągnął go w tył. Oboje rąbnęli o ziemię - Mara zobaczyła gwiazdy, gdy tyłem głowy huknęła z rozpędu o kamienną posadzkę. Mimo pajęczyny, która znów ich oblepiła oboje zaczęli zsuwać się po pochylni jaką stała się podłoga w dół. Unieruchomiony Burro z przerażeniem patrzył jak nieopodal jego stóp otwiera się nagle przepaść, a jego towarzysze - nawet potężny Var i Kostrzewa - bezradnie zjeżdżając w dół, w nieprzeniknioną ciemność. Mimo zaskoczenia Tiborowi udało się puścić buzdygan i chwycić się wąskiej krawędzi korytarza, ale zarówno Fereng, Strzyga jak i pajęczak drapiąc rozpaczliwie pazurami poleciały w dół, a kapłan usłyszał tylko mdlący dźwięk obijających się o kamienie ciał i urywany skowyt s. Po drugiej stronie korytarza wisiał Jehan, mając do wyboru: spaść w dół wraz z towarzyszami lub stać się ofiarą chityniaka, który siedząc bezpiecznie na ścianie spoglądał na bezbronnego wroga z satysfakcją w wyłupiastych ślepiach. Wysyczał do młodzieńca coś, co ten nie do końca zrozumiał (choć brzmiało jak jakaś wariacja wspólnego), ale co z pewnością było zapowiedzią długiej i bolesnej śmierci, po czym zamierzył się na niego trzymanymi w dłoniach włóczniami. Nie mając wielkiego wyboru Lahance rozhuśtał się i skoczył na pochylnię, zjeżdżając na tyłku za towarzyszami w nieznane.

Grzmot, przyzwyczajony do nierównych powierzchni i osuwisk górskich, zareagował niemal instynktownie, choć czas miał pokazać czy była w tym chociaż odrobina rozsądku. Przyspieszył i skoczył, lądując niedaleko Tibora, ale ciągle na poziomie traktu zamiast piętro niżej w zapadni. W zasadzie to połową ciała ciągle zwisał, ale miał szanse się podciągnąć, zamiast radośnie paść w obięcia krasnoludzkiej skalnej matki. Rzucony w stronę półki miecz z brzękiem odbił się od ściany i zsunął w dół, skąd goliata dobiegł pełen bólu głos psa czy wilka.
- Fereng! - Oestergaard krzyknął z rozpaczą, na moment zamierając w osłupieniu które przykryło ból ran. Szczęściem łoskot nieopodal cielska Vara wyrwał go z szoku i chłopak zdusił impuls by gorączkowo miotać się i szukać lepszego chwytu. I tak wisiał praktycznie trzymając się jedną ręką, tarcza na lewej była zawadą. Gorąca krew ściekała mu po ciele. Wykręcił głowę by zobaczyć w jakim stanie jest barbarzyńca.
- Dasz radę się wydźwignąć na krawędź? - wychrypiał z wysiłkiem, kuląc się w duchu i w każdej chwili oczekując uderzenia z tyłu. Jednak zamiast tego poczuł jak sztywniejące z wysiłku palce zsuwają się z krawędzi, a ciężar zbroi ściąga go w dół. Sekundę później runął bezwładnie niczym spadająca gwiazda, obijając się od krawędzi pochylni i niknąc w przepaści obok. Zaraz potem Vara zalała nieprzenikniona ciemność - złowieszczy śmiech i skrobanie pazurów po kamieniu świadczyły o tym, że pajęczyca znów wkroczyła do akcji.

Mara, oszołomiona mocnym uderzeniem w głowę, jęknęła widząc spadającego w przepaść Strzygę. Czuła jak jej drobne ciało osuwa się wzdłuż pochylni. Palce instynktownie chciały odnaleźć jakiś występ, w który mogłyby się uczepić ale nic takiego nie było na ich drodze. W przebłysku świadomości sięgnęła po czekan przy pasie, zamachnęła się i wbiła w skałę, lecz ciężar spadającego wraz z nią Shando wyrwał jej uchwyt z ręki i ściągnął w dół, choć mężczyzna próbował odepchnąć ją od siebie. Oplątany pajęczyną Wishmaker zsuwał się i niespecjalnie miał co zrobić poza dźganiem sztyletem w podłogę, rozpaczliwie szukając szpary. Pajęczyna lepiąca się do posadzki nieco spowalniała upadek, ale krawędź zbliżała się nieubłaganie. Czekan był dobrym pomysłem, ale shandowy leżał sobie w plecaku - bezużyteczny. Lewą rękę włożył w stalową rękawicę, czekającą w gotowości przy pasie i sypiąc iskrami starał się zatrzymać; bezskutecznie. Kąt nachylenia robił się coraz większy i nawet stojąc twardo na nogach czarodziej nie byłby w stanie utrzymać równowagi i wspiąć się w górę. Krasnoludy zrobiły dobrą robotę. Niestety. Nie było szans. Można było tylko zminimalizować straty. Shando zdecydował że zamiast próbować bezskutecznie zatrzymać się, należy skupić się na tym, by upaść w sposób kontrolowany. Kindżał , prezent od braci, poleciał po pochylni w dziurę, zaś czarodziej chciał tylko odpowiednio się ustawić i polecieć w dół w jak najmniej bolesny sposób.

Półka skończyła się, a lecąc już Wishmaker pomyślał, czy to aby rodowa klątwa o niespodziewanej i niewidocznej śmierci właśnie aby się nie spełnia...

Druidka wciąż skupiona była na czającym się w dali wielkim pająku i poniewczasie poczuła, że stojąca przed nią mniejsza bestia też jest realnym zagrożeniem. Palący ból, który rozlał się od miejsca ugryzienia, niemal namacalnie wysysając z półorczycy siły, sprawił, że Kostrzewa niezgrabnie postąpiła kilka kroków w tył, próbując usunąć się z zasięgu trujących żuwaczek upiornego stawonoga. Wydało się jej, że z powodu działania jadu ma problemy z utrzymaniem równowagi; dopiero grzechot zsuwających się z pochyłości kamyczków uświadomił jej, że to podłoga zmienia położenie z poziomego na pionowe, a ona razem z nią. Czasu starczyło jej jeszcze, by rzucić szkaradnym słowem na temat krasnoludzkich budowniczych, ich pomysłów oraz ich matek, żon i dzieci do trzech pokoleń w obie strony. Wredota, widząc co dzieje się w dole, w panice zapikowała i uczepiła się pazurami plecaka kobiety, usiłując dźwignąć zsuwająca się druidkę w górę. Jej wysiłek był jednak daremny, a przywołany orzeł zdążył rozpłynąć się w powietrzu i nie mógł już pomóc. Kostrzewa, przy akompaniamencie siarczystych przekleństw i kruczego wrzasku zniknęła w ciemności otworu.

Burro rozglądnął się bezradnie. Grzmot został po drugiej stronie, a kucharz panicznie zastanawiał się co dalej. Przecież tu na górze nie było bezpiecznie. Ta poczwara ciągle jeszcze byłą żywa. Odczepił z plecaka linę; przyczepioną do niej kotwiczką uwolnił się z objęć sieci, a potem zamotał ją o magiczną pajęczynę powoli zaczął zsuwać się w dół. Z góry dziura wydawała się bez końca, lecz z dołu wyraźnie widział zarysy skłębionych ciał towarzyszy oświetlonych świętym blaskiem bijącym od tarczy Tibora. Tyle że lina była jakby ciut za krótka, a klapa zaczęła się coraz szybciej zamykać… Niziołek zacisnął zęby, rozhuśtał się by nie wpaść na kompanów, zamknął oczy i puścił.

Droga Królów Północy. Podziemia
Dzień szósty

[MEDIA]http://fc01.deviantart.net/fs71/i/2013/133/3/4/cave_by_nele_diel-d655qw5.jpg[/MEDIA]

Niziołek leżał na boku dysząc ciężko. Wciąż jeszcze bał się otworzyć oczy. Macał się więc rękami po całym ciele szukając złamań i ran. Bolało go wszystko, ale najbardziej otarte liną dłonie. W końcu zdecydował się otworzyć jedno oko i rozglądnął się. ~ Pieczara jakaś ~ skonstatował w końcu.

Wstał posykując, pozbierał swoje graty porozrzucane wokół przyświecając sobie sztuczką. Kostrzewa już pomagała rannym, nie chciał jej zawracać głowę, więc zamotał sobie bandaż na rękach sam. światełko powędrowało zgodnie z wolą Burra do góry, bo przecież tam został Var… Ale wielkolud umiał sobie radzić i Burro ujrzał jak goliat w ostatniej chwili prześlizguje sę przez szczelinę między zapadnią a sufitem i z łomotem uderza w ścianę. Kucharz wpatrywał się jeszcze chwilę w klapę szukając jakiegoś mechanizmu, który pozwolił by im wrócić na Drogę. Niestety widział tylko kamienny strop. Gdyby nie dyndający z niego fragment liny oraz fakt, że wiedział gdzie znajduje się zapadnia zapewne nigdy by się nie zorientował, że to miejsce ma połączenie z powierzchnią.

Var tymczasem spokojnie założył plecaki i poszukał swojego miecza. Byli w słabej sytuacji, ale w takich miejscach panoszyły się różne rzeczy. Najczęściej ścierwojady, a zdawało się że był w najlepszym stanie ze wszystkich. Grzmot i jego miecz.

Widok goliata bardzo ucieszył Marę, która wyrwała do przodu.
- Var! - krzyknęła obejmując chudymi ramionami olbrzyma gdzieś na wysokości jego pasa. - Myślałam, że cię tam zeżrą, dobrze że jesteś.
- Nie byłem pewien czy dożyję przejażdżki do krasnoludów i z powrotem, żeby otworzyć zapadnię, więc wskoczyłem do was. - olbrzym zwichrował dziewczynce włosy na głowie. Zawsze zastanawiało go, po co ludziom i reszcie człekokształtnych taka dziwna sierść, rosnąca jedynie kępkami.

Kucharz również ucieszył się wyraźnie. Już od paru dni traktował wielkoluda jako podporę ich wyprawy. Coś stałego i kogoś na kogo można liczyć w biedzie. Tedy jak Grzmot stoczył się do pieczary na łeb na szyję jak reszta, Burro pospieszył uściskać mu prawicę i sprawdzić czy nie potrzebuje czasem pomocy. Kiedy zaś upewnił się że kompanowi nic wielkiego się nie stało, zostawił go i zajął się pilnym rozglądaniem.

Jako najmniej poszkodowany i najmniej zajęty (bo przecież leczyć nie umiał), a nadto najbardziej ciekawski, ruszył zatem świecąc sztuczką w kierunku korytarza który najbardziej był zgodny z kierunkiem ich marszu po Drodze. Chciał rozejrzeć się tylko, nie odchodząc daleko od reszty drużyny. Po kilkudziesięciu krokach trafił na płytką niszę w ścianie i leżący tam szkielet. Burro rozglądnął się pilnie, szukając czy nisza kończy drogę, czy da się jeszcze przejść dalej. Przypatrzył się też dokładnie szkieletowi wyglądającemu na ludzki lub półludzki, po czym ruszył do towarzyszy i w drugą stronę. Ten korytarz był szerszy; opadał nieznacznie w dół a po kilkudziesięciu krokach rozgałęział się ponownie na dwa poszarpane tunele. Węgielek podejrzliwie obwąchał obydwa jeżąc sierść, przy czym niziołek miał wrażenie, że łasica z prawego wyczuwa wodę. Nie wydawała się jednak uradowana z tego powodu.
- No dobra, dość tego dobrego. Pora nam wrócić do reszty łachudro. Tak, tak wiem, mnie też nie podoba się ta cuchnąca woda. Kto wie co tam może żyć - Burro pociągnął nosem; zastałe powietrze wskazywało że pieczara była odseparowana od Drogi i od powierzchni. - No przecież myśmy zlecieli i przeżyli wszyscy a tam same szkielety. Brrr… Orki i inne. Musimy opowiedzieć reszcie cośmy wyszpiegowali.

Jak zamyślił tak zrobił. Zdał sumiennie relację, schował też w plecaku i po kieszeniach łupy znalezione wśród szkieletów a także prezent od Kostrzewy - kamień grzmotu i plączonorzny woreczek. By stratna nie była, dał jej zestaw leczących driakwi i bandaży, który wyjął z plecaka, z przerażeniem stwierdzając że część słoiczków z przyprawami potłukło się w drebiezgi. Ostrożnie i ze smętną miną przesypał część z tego co się dało uratować do woreczków. Ale mikstury z alchemicznym ogniem do plecaka nie włożył. Przecież jakby to diabelstwo pękło to cały dobytek poszedł by z dymem. A i praktyczniej chyba to przy pasie nosić by szybko dobyć.
Posmutniał jeszcze bardziej, kiedy uświadomił sobie jaki los może spotkać Myszatego. A konik przecież niczym i nikomu nie zawinił.

Po nastawieniu ramienia Jehana Oestergaard pomógł magią i bardziej przyziemnymi środkami komu jeszcze zdołał. Buzdygan miał pod ręką, a gdy skończył z Marą, Shando, Varem i Burro założył tarczę na plecy. Zastanawiało go dlaczego pajęczaki nie zaatakowały by dokończyć dzieła - mimo własnych strat mogły się spodziewać że po upadku z takiej wysokości z drużyny została miazga i łatwo byłoby im pomścić swoich. Wystarczyło popatrzeć na zaściełające ziemię szkielety by zorientować się jak śmiercionośna to była pułapka. Czyżby ktoś - może poprzedzające drużynę krasnoludy - usłyszał odgłosy walki i przegonił pajęcze potworności? Może pognały za wierzchowcami?

Zaklęcie druidki podziałało i choć ból nie ze wszystkim odszedł, Tibor niemal odzyskał pełną sprawność. Podszedł do odpoczywającego na jego płaszczu Ferenga i pogłaskał psiaka, szepnął mu kilka uspokajających słów. Potem przeszedł się po jaskini, wyławiając wzrokiem starą, opuszczoną broń poprzednich ofiar pułapki. Stanął pod zapadnią i starannie obejrzał sufit, szukając jakichś zawiasów czy innej maszynerii. Konkretne zadanie pozwalało mu zapomnieć o przytłaczającym ciężarze skał naokoło.
- Znacie jakiś sposób by dostać się tam - podniósł głos i wskazał ręką sufit - I spróbować uszkodzić mechanizm, albo chociaż go zaznaczyć byśmy mogli wziąć go na cel z dołu?
- Nie, zresztą na pewno nie założyłyby mechanizmu w tak widocznym miejscu, wszystkie odnogi już sprawdziliście tutaj? Trochę szkoda koni, pewnie już są przerobione na pasze dla pająka, albo czeka je taki los o ile nie dały mądrze drapaka. - Var rozglądał się dokładnie dookoła i we wszelkie zakamarki, gdzie nie sięgało magiczne światło. Kucharz pokiwał smutno głową i świecił sztuczką podczas oględzin, po czym opowiedział co odkryli z Węgielkiem podczas zwiadu.

Kostrzewa skończyła pakować swoje graty do plecaka i uniosła ucho, przysłuchując się rozmowie kapłana i goliata.
- Czniać tych zaplutych karłów i ich zdradziecką drogę! - warknęła, nielicho zdenerwowana “przygodą” z zapadnią - Niejedna dziura prowadzi na zewnątrz gór. Trza nam się tylko kierunku trzymać, a pewniakiem wyleziemy jakimś pajęczym czy goblińskim tunelem…
Oestergaard popatrzył na towarzyszy z niedowierzaniem.
- Ale dokąd wyleziemy? Nie możecie poświęcić pięciu minut na zastanowienie się jak przebyć kilkanaście kroków w górę i pokonać kamień gruby na łokieć, tylko wolicie z miejsca pchać się w środek góry?!
- Raczej nie budowali tego tak, żeby dało się otworzyć od środka. Na pewno jednak jest dojście do tego miejsca z zewnątrz, które pozwoli nam wrócić na drogę. Chyba. - To ostatnie stwierdzenie Vara może nie było pocieszające, ale nie miał zamiaru nikogo na siłę przy nadziei trzymać na chwilę obecną.
- Mogę poruszać przedmiotami na odległość - odezwał się czarodziej. - Mógłbym też podnieść Marę, ale chyba już jest za ciężka - zaklęcie nie udźwignie więcej niż półtora-dwa kamienie. Poza tym sto kroków temu widziałem dziurę. Może uda się nam znaleźć przejście tam prowadzące?
Czarodziej zrezygnował już z ruszenia natychmiast - nie wydawało się, by coś żyło z ofiar pułapki, więc nie było pośpiechu. Zgarnął więc kilka sparciałych strzępów z podłogi i odciął małą garść włosów z czapki i zapalił cuchnący i kopcący gałgan. Przyświecając sobie lampą obszedł pomieszczenie patrząc w którą stronę dym idzie. Po obejściu pomieszczenia rzucił tlącego się śmierdziucha na ziemię i przydeptał.
- Nic, dym ani drgnie.

A śmierdziało paskudnie, wszyscy krzywili nosy i nawet pokasływali. Wishmaker sięgnął więc pamięcią do wiedzy o tunelach i pułapkach, którą przekazał mu bardziej doświadczony wuj, jednak w głowie ziała pustka.
- Nic tu po nas.
Zdegustowany takim podejściem Tibor potrząsnął głową i spojrzał na pozostałych.
- Mara, Burro, Jehan, a wy?
- Umiesz to otworzyć? Wiesz jak choć się zabrać do tego? Zadziwisz mnie, serio. Bo i moją ulubioną linę odzyskam przyjacielu. - kucharz skrzywił nos, bo jego powonienie źle znosiło działania Shando. - Nie przypuszczam by ktokolwiek z nas znał się na khazadzkich pułapkach, lub też umiał fruwać i przebić się przez zapadnię. Tak więc pozostaje nam odnalezienie drogi do tej dziury, którą widzieliśmy wcześniej, a którą pewnie te ohydy powyłaziły na drogę. Ja razem z Węgielkiem odradzam tą odnogę po prawej. Nie wiem czemu, ale odradzam.
- Jest nas pięć osób posługujących się magią i siłacz jakich mało. Nikt nie ma pomysłu? Któreś z was użyło zaklęcia które zatrzęsło korytarzem - Tibor obrócił się, szukając autora zaklęcia wymierzonego w pajęczycę. - Pamiętacie chyba, do diabła, co jest naszym zadaniem i że musimy szybko dotrzeć na miejsce?
- Jedyne zadanie, jakie nas teraz czeka to przeżyć, chłopcze - Kostrzewa poprawiła plecak - A ja bym się nie obraziła, jakby mi dane było jeszcze powąchać trochę świeżego górskiego powietrza - “dyskretnie” pociągnęła nosem na Shandowe zabiegi - To spełnimy, to się zastanowim, co dalej z innymi rzeczami. Póki co, to nam rzyć stąd unosić i się ruszać trzeba. Bo przebywanie za długo w jednym miejscu w takich okolicach to kuszenie złego… Pójdę przodem, z kundlami i Varem - zdeklarowała, ruszając naprzód. Po chwili jednak coś się jej przypomniało i wyszperała spomiędzy szmat mały woreczek - Kto ostatni lezie…? Niech to rozrzuci za sobą, co by nas zapach przykryć i nic naszym śladem nie polazło.
- Mechanizmy są w ścianach, u góry. - Shando spojrzał z politowaniem na kapłana - W takich pułapkach wyjścia są tylko w bajkach. Nic tu po nas, Tiborze. Zabierzmy resztę gratów i ruszajmy.
Czarodziej pokazał kiwnięciem stertę znalezionych rzeczy. Zaczynało już robić się mu cieplej, co przywitał z radością. Może obędzie się bez marnowania miejsca w głowie na Odporność na żywioły?
- Szybko wydajesz sądy, nawet nie próbując sprawdzić prawdziwości własnych słów. Najwidoczniej mi bardziej zależy na powrocie na Drogę, skoro poza bronią straciłem cały ekwipunek, w tym żywność - odpowiedział z gniewem Tibor. - Obyście mieli rację z tym wyjściem. I niech któreś z was sprawdzi czy coś tutaj nie emanuje aby magią.
- Chyba już o to pytałem - burknął pod nosem Shando.
- Cichajcie obaj, skupić się próbuję - odburknęła Kostrzewa, przymykając zdrowe oko i rozglądając się wokół drugim ślepiem. Popatrzyła, poniuchała, potupała w miejscu chwilę i na koniec pokręciła głową.
- Tu nic takiego nie ma, jeno my. Ale w tych podziemiach jakaś dziwna aura jest - zawyrokowała - Stłumiona i niewyraźna, ale czuć moc w powietrzu. Trzeba bliżej podejść, co by więcej się o niej wywiedzieć...
Tibor zignorował to, odwrócił się i podszedł do Ferenga by napoić psiaka i zebrać swój dobytek.

- Jeśli uda się wyjść, to część tego złomu może być sporo warta. - Grzmot rzucił okiem na zbroję płytową żywce spadła z jakiegoś niedużego giganta. Przygotował sobie na boku stosik przedmiotów, które uznał za warte uwagi, rozpędził się i skoczył w kierunku zwisającej smętnie z góry liny. Spróbował się jej złapać. Była szansa że mu się uda, a pod jego ciężarem zapadnia się ugnie. Wątpił w to, bo dopiero po uruchomieniu mechanizmu cała ich czereda spadła. Z drugiej jednak strony, ostatnio zachowywał się tak, że nadzieja mogła być jego matką, a podobno matki kochają swe dzieci. Skoczył raz i drugi, ale nie wyglądało na to by dał radę dosięgnąć. Widząc zupełny brak powodzenia, Grzmot zdecydował się podejść do tematu inaczej. Zdjął plecak i wszystko co mogło go obciążać, założył rękawice do wspinaczki i przyjrzał się dokładnie ścianie, badając najpierw rozłożenie uchwytów, szpar i dziur. Dopiero kiedy zaplanował sobie całą trasę, z mozołem zaczął wspinać się na ścianę, a potem niczym pajęczyca która wcześniej ich atakowała, po suficie trzymając się samymi dłońmi aż do liny Burra.
- Poczekajcie na razie, słyszę jakieś chrobotanie - rzucił w dół bardzo głośnym szeptem. Na razie miał zamiar chwilę poczekać zawieszony, a nóż pajęczyca chciała uruchomić ponownie zapadnię. Wtedy złapałby się krawędzi płyty, lub liny i wyskoczył na nią jak wąż spod kamienia. Minutka minęła a chrobotanie przeniosło się w stronę, z której wcześniej przyjechała drużyna. Zapewne pajęczyca szła w stronę dziury, lub też koni. - Nie jestem pewien, ale chyba idzie do dziury lub koni. - Dał sobie jeszcze dwadzieścia oddechów czekania. - Burro, urwać ci kawałek tej liny? Da radę, ale musicie mi grunt wymościć, nie chcę się bardziej poobijać. - rzucił do towarzyszy.
- W-wymościć?? - kucharz rozglądnął się bezradnie. - No dobra lina była, jedwabna i do sztuczki potrzebna, ale może lepiej nie kusić już losu? Zwichniesz nogę i piętnastu takich jak ja będzie cię musiało nieść. A linę sobie wyszabruję od szkieletów, bo widziałem tam chyba dwa zwoje. Jak się uda na Drogę wrócić, to wyciągniesz z drugiej strony, teraz lepiej nie ryzykować.
Kucharz wolał by wielkolud jednak dalej był w stanie ucinać łby łasicom, niż miałby się pokancerować o durny kawałek liny.
- Linę mam. Jak chce ci się ją targać, to śmiało… mi ona po nic - zagaiła druidka.

Grzmot przeszedł jeszcze kawałek w poszukiwaniu mechanizmu, ale po chwili zaczął schodzić na bardziej pewny grunt. Nieco mu z tym zeszło.
- Nie widziałem tam żadnego mechanizmu, zdaje się że zostaje nam sprawdzenie korytarzy tu na dole. W tą stronę jest droga i klapa, tu mniej więcej pająk, w tamtą stronę dziura. - Grzmot wskazywał im to, co udało mu się ustalić po dźwiękach. - Jeśli tunel rozgałęzia się w prawo i lewo, to lewy korytarz ma szanse iść tam, gdzie była dziura na drogę. - Zarzucił tym stwierdzeniem niczym haczykiem na pstrąga w potoku i czekał na reakcję.
Shando Wishmaker nic nie mówił. A właściwie mówił. Wcześniej. Mniej więcej to samo. Dlatego już mu się odechciało strzępić języka.
- Ktoś jest przeciw? - Nie widząc zbyt wielu protestów, zebrał swoje klamoty i ruszył przodem, obnażony miecz trzymając na barku.
- Zaraz za tobą, olbrzymie - dodał czarodziej, oglądając się, czy aby czegoś nie zapomniał.

Kucharz ochoczo pokiwał głową, bo z korytarza prawego wiało zgrozą. Burro już nauczył się ufać instynktom swojej łachudry i nie chciał poznawać lokalnej fauny zamieszkującej jakieś bajora. Co prawda w tych przeklętych przez bogów podziemiach nie było nic pewnego… Ech, westchnął niziołek, coraz mniej mu się tu podobało. Na stres nie ma to jak pancerna wołowinka. Sięgnął do woreczka i wyciągnął kawałek, kozikiem odkroił wąski pasek w poprzek włókien i zaczął smakować.