URZĄD MIASTA, SZUWARY


obold Trouve gładził brodę wpatrując się w naznoszone rzeczy. Były tu ubrania, torby, liny, skóry i inne przedmioty. Wszystko już posegregowane i gotowe do rozdania. Najbardziej jednak zajmował go niewielki notes szeryfa. Lubił on takie nosić. Pewnie w dniu zaginięcia miał jeden przy sobie...
do sali weszła czarnoskóra urzędniczka i starzec się otrząsnął za zamyślenia.
- Piękne to siodło. Warte o wiele, wiele więcej niż pan chce za nie wziąć, panie rajco - powiedziała Iris.
- Tak.. - Skrzywił się Jean Christophe szukając wzrokiem ów wyposażenia jeździeckiego by go sobie przypomnieć - Niech ludzie mają. Szeryf by się ucieszył na pewno, gdyby ktoś z tego skorzystał.
- Znałam go, sir. Nie ucieszyłby się - pokręciła głową Pascal.
Kobold się uśmiechnął i poprawił leżącą szablę.
- Wiem. Lepiej niech ktoś to kupi niż ma leżeć i niszczeć w urzędzie. A teraz zabierz ludzi do gospody i niech przeczeszą tam wszystko.
- Już się robi - odpowiedziała.

RAJD

Pierwszy powóz kolebał się wolno zaniedbanym duktem. Był własnością miasta, a właściwie oddany do użytku szeryfa jakiś czas temu. Typ wozu bagażowego przypominający kufer na kółkach z zatartymi insygniami stróża prawa .
Kozła zajmowali ork Verninac i główny stajenny Patric Tourneur, który teraz zaciągnął czapkę na oczy i spał. W budzie natomiast siedzieli Remi, Hoe i Bruno Mosse. Resztę ładunku stanowiło wyposażenie. Muszkiety, amunicja, proch oraz plecaki. Wszyscy ciepło ubrani wsłuchiwali się w monotonny dźwięk terkoczący kół, które czasem napotkały twardszy grunt.
Za nimi, w niewielkiej odległości jechała furmanka gnolli Cieciółków. Wraz z nimi, zabrali się Grégoire Micheaux, Quentin Levasseur i Rogbuta "Rab" Batull. Wszyscy zgodnie mogli przyznać, że dobrze było się wyrwać z miasta.

Jechali tak mniej więcej od rana i przejechali spory kawałek drogi. Niebawem należało zrobić postój.
- No, tom się nie spodziewał, że kiedyś razem taką wycieczkę sobie robimy - powiedział Mosse nawet nie zwracając uwagi, czy ktoś go słucha. Czyścił kolejny muszkiet i widać, że sprawiało mu to przyjemność. Sięgnął po piersiówkę i mocno sobie chlapnął.
- Ejch.. - Wykręciło mu gębę - Mam nadzieję, że wiecie ode mnie więcej o tej bandzie i czego się po nich spodziewać. Choć pewnie to banda, jak banda. Jakiś herszt, sługusy, jakaś jaskinia... Ale ciekaw też jestem tych naszych... Ork, to ork. Silny, wytrzymały.. Patric coś tam chyba w życiu walczył, bo krzepki jest. Ale reszta to nie wiem...
Uniósł bimber w ręce częstując pozostałych.

ŚWIĄTYNIA WITA

Drzwi od świątyni nie tylko wpuszczały świeżego powietrza, ale również chętnych do pracy mieszkańców Szuwar. Przy wejściu stała Chloe i witała wszystkich jakby miała się odbyć ważna impreza. Chętnych wcale nie było tak mało. Był tu goblin Griagzar Kup - mistrz budowniczy, pani i pan Bréguet, przystojny Alfonso LeBlanc, oraz dziwny i z rozbieganymi oczami Thomas Murielle. Jak można było się dowiedzieć, panie Amanda Roland i Barbara Beaumanoir się spóźnią, gdyż wizytują u znachora.
Ta spora gromadka ludzi pogrążyła się zaraz w dyskusjach, gdyż każde tego typu spotkanie w mieścinie było okazją do wymienienia kilku zdań.
- To nie wszyscy jeszcze panno Vergest. Powinniśmy poczekać jeszcze na resztę. Widziałam jak idą.
Starsza, sympatyczna, o ciepłym obliczu pani Beronique stanęła u boku Chloe. Dziewczyna przez to nie musiała czuć się obco. Nerwowo też rozglądała się za ojcem Theseusem.
Niestety, w jego ciemnym gabinecie, który zawalony był teraz od notatek i zapisków chaotycznie rozrzuconych na biurku, Theseusa nie było i Chloe nie wiedziała, gdzie jest.

WIZYTA U ZNACHORA


Barbara Beaumanoir cierpiała na pewno. Była to starsza skrzacica, której reumatyzm powykręcał ręce, a górna szczęka straciła też kilka zębów. Człowiek sobie nawet nie wyobraża jak straszny jest widok trolla - kowala rwącego u tak drobnej osoby popsute siekacze. A niestety, było to wspomnieniem mera, którego nie mógł się pozbyć.
Kobieta siedziała teraz grzecznie na stole u Rodolphe i przebierała nóżkami. Amanda, która się opiekowała staruszką, trzemała ją za skrzydełka, gdyż skrzacica miała w zwyczaju wzbijać się w powietrze bez ostrzeżenia.
- Ostatnio jest dużo bardziej wyciszona - powiedziała dama - Mniej gaworzy. Nawet nie wiem czy mnie słyszy.

Przypadek Barbary był trudny do diagnozy. Choroba nastąpiła bardzo gwałtownie, dość tajemniczo i dużą siłą. Jej efekty od początku zaistnienia, zupełnie się nie cofnęły ani nie zmieniły. Bielmo na oczach było dziwną powłoką, której nie udało się znachorowi usunąć. Trottier podejrzewał ieczyste sprawki, na które miał słabszy wpływ. Na pewno mógł ulżyć jednak w cierpieniach tej kobiecie. W bólu reumatycznym i być może odnaleźć spokój w chorobie jej skołatanej duszy...

Amanda poiła pacjentkę też nieco likierem, gdyż skrzaty nie potrafiły za bardzo latać gdy w ich żyłach pływał alkohol. Tym sposobem łatwiej było opanować niepoczytalną Barbarę.
Pani Amanda Rolande wywiązywaął się ze swoich zadań bardzo sumiennie. Była damą, która znała się bardzo dobrze na modzie. Niegdyś prowadziła zacny sklep z sukniami w Szuwarach. Niestety jej biznes padł a ona sama musiała się dostosować. Siostry Leroux przejęły wszystko co z ubraniem związane, no może prócz rymarstwa. Kobieta jakoś się odnalazła. Rodolphe znał ją od dziecka.

- Pokój się zwolnił u nas, drogi Merze - kobieta znów próbowała zabić ciszę - Pan Jean Lopup Marchal opuścił nasze progi i przeprowadził się do domu nr 32. Gdyby szanowny pan mógł szepnąć komuś słowo o wolnym miejscu, byłabym wdzięczna. Nie za bardzo mamy obie z czego innego się utrzymać.

WIEDŹMY DWIE


Skromne ognisko składało się z kilku patyków i zwitka trawy, a niewielki imbryk który stał pośrodku płomieni rozpoczął już pyrkać. Zatrzeszczały obok gałęzie i wygramoliła się z nich Brandy naciągając spódnicę na grube rajstopy..
- Eeeech - Zacisnęła z satysfakcją zęby - To było lańsko. Żem trzymała cały lot, czego normalnie nie robię. No ale nie zawsze jest się samemu, nie?
Zachichotała i machnęła palcem na ziółka.
- Chyba możesz se już gulnąć.
Wtem jej mina spoważniała. Brwi powędrowały do góry a oczy w różne strony.
- Acha! - Jej palec wystrzelił w górę - Ktoś się zbliża!

Nie trzeba było mieć specjalnie czułych zmysłów by usłyszeć rżenie i parskanie koni oraz dźwięk bujanej na resorach budy, jaką zwykle mają dyliżansy… Ośki skrzypnęły i powóz się zatrzymał z jękiem.
Brandy przyłożyła palce do ust dając tym sekretnym znakiem sygnał by zachować ciszę. Każdy jednak mógł się domyślić, że dym palonego, nawet skromnego ogniska, mógł być wyczuwalny w okolicy.. Szczególnie tego ogniska, które kopciło dość dużo ziołowego dymu.

- Czuję dym! - Powiedział woźnica.
- Wydaje ci się stary dziadzie. Jedź dalej! - Odezwał się żeński, piszczący głosik.
- Nie no czuję dym, jak bym cyk, cyk.
- Ja też czuję - zabrzmiał kolejny, niski.

Brandy spojrzała zaskoczona na Sophie.
- Cholera, nie wiedziałam, że jesteśmy tak blisko szlaku! - Wybałuszyła zezowate oczy, zastękała i rozejrzała się w koło panicznie.
- Ty się nimi zajmij, a ja się ukryję! - Wrzasnęła i dała nura w krzaki.

UWIĘZIONY GASPARD


Jęknęły drzwi i wleciało trochę świeżego powietrza, które nieco z opóźnieniem, ale dotarło również do Gasparda. Było to ciupinka zdrowego, leśnego powiewu, która mówiła, że wolność tam gdzieś jest i ma się dobrze. Czeka.
Drzwi się zamknęły z hukiem.
- Mam cebule. Nic więcej nie urosło.. jest cholercia, za wcześnie.
Przez dziurę w kocu, markiz obserwował jak wielki Boran przyniósł jakieś warzywa i rzucił na stół. Był wielkoludem o sporej tuszy i małej głowie. Sapał jak knur co się napalił na loszkę.

Podszedł Chudy Radmil z wielkim, rzeźnickim nożem, którego cały czas ostrzył osełką.
- No to czas już sprawić mięsko. Spuścim z niego nieco krwi to na czerninę będzie i na kaszankę.
Mina trolla wyrażała ekscytację. Zaklaskał w ręce.
- O ile uda nam się tę kaszę gdzieś zdobyć. Gryczaną to może i w Bełtach kupić, ale to już chyba spalone miejsce - Odpowiedział gdzieś z drugiego końca izby Milos.
- Tylko Pocieszniki nam zostały tatku... Dobrze, że ten ostatni wiózł te beczkę z piwem. Będziemy dziś imprezować aż miło. Kości na zupę, a sadła się uwarzy jeszcze to smalczyk będzie.. - Westchnąło chłopisko, jak się wzdycha przed ciężką pracą - Dobra. To ja się bierę za cebulę.
- A ja się wysikam i bierzemy się za to - Chudy wskazał na klatkę nożem.

Sznurek był całkiem mocny, ale uległ tarciu i oto obie ręce Gasparda, choć pokrwawione, były wolne i zdolne by działać dalej. Zamek był jednak żelazny. Zardzewiały, obstukany, ale solidny. Mężczyzna mógł poszukać czegoś w tym miejscu, ale było mało prawdopodobne by coś znalazł. Szczególnie z jego szczęściem. Mógł też spróbować magii... Ponoć wystarczyło się tylko skupić, a nóż widelec, drzemie w nim nieodkryty talent...

Cóż. człowiekowi w takiej sytuacji przychodzą różne rzeczy do głowy.

PĘŻYRKA I JEJ PRZYJACIEL MUŁ


Szlak był zaniedbany. Zarośnięty i trudny dla powozu. Co prawda, widniały jakieś ślady kół ale były one pojedyncze. Pewnie gnolle zwoziły drzewo lub coś podobnego.
Kichot szedł naprzód i coraz mniej mu się to podobało. Minęło południe i nie spotkali dotąd żywej duszy. Puszcza była coraz gęstsza i coraz dalej było do domu. Była też wiosna i każdy podróżnik wiedział, że o tej porze roku, zgłodniałe drapieżniki lubiły wyjść na żer. Póki co, nic się nie wydarzyło, ale po minie Kichota widać było, że zastanawiał się nad noclegiem. po przedni był na równinach, więc nie było problemu. Ten który nadchodził, mógł być przerażający. trzeba nam wiedzieć, że Kichot był mułem który miał zwykle trzy oblicza. Obojętny - zadowolony, Strapiony i Przerażony. Odkąd Pężyrka pożyczyła go, widziała już naprzemiennie wszystkie jego typy zachowań.

Nagle pod kopytami muła dostrzegła pomarańczowe szkiełko. Niewielka fiolka była wbita w ziemię. Zgubiona całkiem niedawno. Może kilka dni... Jej szyjka wystawała ponad piach. Zakorkowana. Nieruszana.
Pężyrka znała dobrze ten napój. To "Zrowicielka" gnolli. Ponieważ często ulegały one wypadkom, szczególnie podczas ciężkich prac fizycznych, a znachorów u nich jak na lekarstwo, nauczyli się wyrabiać napój o pewnych uzdrowicielskich właściwościach. Nie dało się go przedawkować. Leczył jako tako. Przede wszystkim był niezłym środkiem przeciwbólowym.

Omówienie ([Komentarze] "O czym szumią Szuwary - Opowieści prawdziwe")

Późne położenie się do łóżka zaowocowało późnym obudzeniem się. W nocy nie dochodziło łomotanie z kuźni, gdyż skończyło się ono już późnym wieczorem. Sen był przyjemny, a temperatura pod grubą warstwą pierzu przyjemnie wysoka. Dla Laury rzecz jasna.

Starszyzny nie znalazła w domu. Dziadek zapewne realizował jakieś prace, babcia zaś... Rozpłynęła się w powietrzu pozostawiając śniadanie dla młodej Breguet na stole. Konsumpcja nie trwała długo, choć przebiegała grzecznie na swoim dawnym miejscu. Mając trochę czasu na rozmyślania, Laura wróciła do wczorajszej rozmowy i chęci odwiedzenia przyjaciół z dzieciństwa. Odtwarzając sobie imiona, osoby, miejsca i sytuację pomyślała też o chodzeniu po drzewach. W jej wykonaniu bardziej patrzeniu jak inni chodzą po drzewach. Było nie było, do opisów pasował jeden blondynek...

Rynek tętnił życiem o tej porze, choć mieszkańcy wyglądali na zmęczonych. Przed Urzędem Miasta zebrała się niewielka grupa ludzi, w której Laura rozpoznała czarnoskórą Iris Pascal. Z piekarni doleciały jej nozdrza cudowne zapachy wypieków, a “Bury Kocur”, w którym spędziła ostatni wieczór wyglądał na opustoszały i dziwnie senny.
Jeśli dobrze pamiętała wczorajsze zwiedzanie, dom młodego Adrien’a położony był na wschodzie Szuwarów. Gdzieś za domem obecnego mera, Rodolphe Trottier’a, którego zresztą też gdzieś w zakamarkach wspomnień pamiętała.

Drzwi do piekarni trąciły niewielki dzwoneczek zawieszony u góry futryny. Zadźwięczał ładnie, a Laura weszła do pomieszczenia w którym pachniało od wypieków. Bułki, rogale i chleby. Już za chwilę za ladą znalazł się Rusty Blackleaf.

Niziołek uśmiechnął się przyjaźnie zawiązując za plecami biały fartuch.
- Dzień dobry. Panienka szuka czegoś do przegryzienia?
- Dzień dobry - odpowiedziała pogodnie Laura zatrzymując się za samą futryną. Odległość, którą przebyła na jeden raz... potrzebowała odpoczynku i nabrania tchu. Uśmiechem przeprosiła za opieranie się za klamkę i zmuszenie niziołka, by ten chwilę poczekał. By jeszcze bardziej nie przedłużać pokiwała głową twierdząco.
- Polecić mogę świeże rogaliki albo… - tu piekarz przyjrzał się uważniej dziewczynie. - Panienka źle się czuje?
- Wszystko w porządku - odpowiedziała uśmiechając się ponownie. - Szybko się przemęczam - machnęła ręką. - A wtedy potrzebuję chwili, by nabrać tchu.
Rusty uśmiechnął się wyrozumiale. Co jak co, ale o miłość do aktywności fizycznej nie można go było posądzić.
- Szuwary to dość małe miasteczko, a ja jakoś panienki nie kojarzę. Przejazdem?
- Odwiedziny dziadków - odpowiedziała czując, że wymuszony oddech powoli się uspokaja. - Beronique i Johna.
Laura obejrzała wnętrze i wystawione na ladzie kosze z wypiekami.
- Rogaliki brzmią dobrze... A zajmuje się pan wyrobami cukierniczymi? Nie wiem nawet, czy w Szuwarach jest cukiernia...
- Nie - uśmiechnął się hafling. - W kwestii bułek, chlebów, ciasteczek i ciast mieszkańcy skazani są na mnie. A co do tych ostatnich... to chyba one sprawiają, że siedzę w tym biznesie. To jak? Ile rogalików podać? - przeszedł do konkretów.
- Ciasteczka? - ucieszyła się z czegoś, czego się nie dopatrzyła. - Jeśli ma pan ciasteczka, to chciałabym kupić ciasteczka zamiast rogalików.
Rusty zmarszczył brwi, zaraz jednak jego oblicze się rozchmurzyło.
- Miło poznać miłośnika dobrych ciasteczek. To na jakąś okazję? - zapytał sięgając pod ladę i wyjmując spod niej słoik z przezroczystego szkła. Jego zawartość stanowiły znane w okolicy miodowe ciasteczka.
- Na... odwiedziny starych przyjaciół, którzy dawno wyrośli... - odparła przyglądając się z zainteresowaniem zawartości słoika. - Może być niezręcznie, a nie wypada tak z pustymi rękoma się pojawiać. A jak wizyta się nie powiedzie... To przynajmniej będę miała ciasteczka.
Blada pannica wyprostowała się i sięgnęła za gorset wydłubując monety.
- Poprosiłabym sześć.
Ciasteczka wylądowały w eleganckiej, papierowej torebce i zostały z wprawą zawinięte. Hafling położył torebeczkę na stole. Widząc wnuczkę Beronique gmerającą przy pasie energicznie pokręcił głową.
- Niech to będzie prezent dla panienki z okazji odwiedzin miasteczka. - Rusty uśmiechnął się ciepło. - I proszę pozdrowić dziadków.
- Oh... - zastygła nie spodziewając takiej reakcji niziołka. - Dziękuję - dygnęła, wciskając wszystko pod gorsetem na swoje miejsce. - Pozdrowię.

Laura uśmiechając się odebrała pakunek i żegnając się ładnie zniknęła za drzwiami wejściowymi.

Sprzed Urzędu Miasta zniknął już tłum, którym zarządzała Iris. Plac wyglądał nieco spokojniej. Laura doczłapała do okolic świątyni, gdy kolejni ludzie zjawili się gdzieś z bocznej uliczki.

- O, panienka też do cicerone? Na sprzątanie? - zagaiła starsza pani.
- Oh, nie, nie... - wycisnęła między oddechami.
- Przecież widać, że nie, droga Alix - odpowiedziała inna kobieta z parasolką, która wcale nie miała nic złego na myśli. Po prostu była spostrzegawcza. Dostrzegła świeże ciasteczka od Rustiego i dość czyste i dobre ubranie, które do prac fizycznych się raczej nie nosi.
- Pozwolisz, że się przedstawię, jestem Mathilde Rossignol, a to moja niania Alix Lagarde. Właśnie odprowadzam ją do świątyni, gdzie nowy duchowny zagania takie staruszki jak ona do sprzątania i prac remontowych - westchnęła.
- Nie mów tak - zmarszczyła się starsza kobieta.
- Laura Breguet, dzień dobry paniom - przywitała się uprzejmie. Nabrała parę oddechów i kontynuowała. - Ojciec Theseus zagania...? Oj, chyba to nie w jego stylu.
- Może tak, może nie. - Kobieta wzruszyła ramionami i zwróciła się do swojej niani. - No to idź już. Przyjdę za kilka godzin, gdy będę na popołudniowym spacerze.
Kobieta kiwnęła głową i dźwigając kosz wiklinowy udała się w kierunku świątyni. Mathilde spojrzała na Laurę i rezolutnie zakręciła parasolką.
- W zasadzie, mój spacer poranny, jeszcze się nie skończył. Mogę ci towarzyszyć dokądkolwiek idziesz.
- Właściwie... Skoro pani dużo spaceruje... Może wie pani, gdzie o takiej porze można zastać Adriena? Z tego, co wiem... Nadal mieszka w szuwarach ze swoim bratem.
- Mówi pani o tym prostaku, Mosse? Tym, którego brat pije i robi rozróby pod knajpą? Drwalu?
- Umm... - Laura skrępowała się nieco. - Z czasach kiedy go znałam... Był inny... Teraz jest drwalem?
- Tak moja droga, jeśli chodzi o tego młodszego z braci, to dostarcza do domów drewna. Po cóż pani go szuka? - zapytała już lekko znudzona panna Rossignol.
- Dawno temu się przyjaźniliśmy. Chciałam go odwiedzić. Nie widzieliśmy się ponad dziesięć lat. Dalej mieszka w tym samym domu?
- Chyba tak. Natomiast chciałam zorganizować spotkanie kilku młodych osób z okolicy. Taki bardziej obytych. Tak więc, nie musisz się krępować i zapraszam cię z całego serca. Będzie to prawdopodobnie coś w rodzaju herbatki i dyskusji. Myślę, że mogłabyś sporo opowiedzieć, co tam w szerokim świecie słychać - kobieta uśmiechnęła się życzliwie ale za chwilę spoważniała. - Oczywiście, jak znajdziesz coś lepszego, niż te spodnie.
- Oh, bardzo mi miło. Z chęcią bym się pojawiła, choć... Obawiam się, że nie znajdę czegoś innego. Moja cała garderoba składa się się z podobnych rzeczy. Mimo wszystko są to bardzo dobre spodnie - przyznała Laura.
- Na pewno coś znajdziesz - Mathilde ruszyła w drogę powrotną. - Siostry Leroux mogą coś ci uszyć. Spotkanie planuję w niedzielę po nabożeństwie. Przyjdź.
Kobieta odeszła w swoją stronę z wirującą parasolką. Niebo rzeczywiście się chmurzyło i mogło dziś zacząć padać.
- Ehh... - Laura westchnęła sama do siebie patrząc na wirującą parasolkę. Oddech się unormował, a nogi miały energię na kolejne paręnaście metrów.

Mieszkańcy Szuwar mieli dość zauważalną wspólną cechę... Byli bardzo zawzięci w swoim rozumowaniu. Wyglądało na to, że wszyscy oczekiwali czegoś od kogoś innego, a Laura nie była w stanie wszystkich zadowolić.

- Panienka potrzebuje odprowadzenia? - znikąd pojawił się męski, twardy głos.
Jak się okazało, należał on do ojca Theseusa, który zaszedł do młodej Laury, jednak zatrzymał się na przyzwoitą odległość. Dłonie miał założone za plecami i pochylał się lekko, obdarzając dziewczynę zatroskanym spojrzeniem. Ta wygięła się nieco w kierunku głosu, by rozwiać wątpliwości co do adresatki pytania.

- Ojciec Theseus... Dzień dobry - przywitała się nie oczekując jego obecności, pomimo obecności pod świątynią. - Ojciec nie zajmuje się porządkami i "ochotnikami" do porządków?
Cicerone skinął głową na przywitanie. Zbliżył się do kobiety i odwrócił w stronę wspomnianej świątyni.
- Tak się składa, że jestem w drodze. Wracam właśnie od pana Trouve. Chciałem załatwić pewną sprawę, nim praca w kościele rozpocznie się na dobre - mówiąc to, kapłan poklepał się po kieszeni płaszcza, w której coś zabrzęczało.
- Wiosenny spacer? - zagaił do Laury, zerkając na nią.
- Mający skończyć się odwiedzinami - odpowiedziała przytakując głową.
Glaive uniósł głowę i spojrzał na zachmurzone niebo.
- Dobry dzień na odwiedziny. Lepiej nie zostawać za długo na zewnątrz - mruknął, siląc się na rozbawienie. - Nie potrzebuje panienka odprowadzenia? - zapytał, wracając na nią spojrzeniem.
- Zmierzam w odwiedziny do Adriena. Przyjaciel z dzieciństwa. Pani Mathilda potwierdziła, że mieszka dalej w tym samym miejscu, czyli tuż przy wjeździe do Szuwar. Jeśli ojcu to po drodzę, to zapraszam - odpowiedziała uprzejmie srebrnowłosa.
- Adrien… - powtórzył Theseus i przytknął palec do ust w zamyśleniu. - Adrien Mosse, tak? - dopytał, żeby się upewnić.
- Zgadza się. Ponoć teraz ma zawód drwala - przytaknęła - jak i opinie... - dodała lekko robiąc przy tym niezbyt pewną minę. - Złapałam oddech, możemy iść - zaznaczyła po chwili.
Theseus wygiął się lekko w tył i zerknął gdzieś w bok.
- Ah, tak, to będzie jakoś za domem cyrulika, kawałeczek stąd. Z chęcią się jeszcze przejdę, jeśli panienka pozwoli - odparł i podał kobiecie swoje prawe ramię, by mogła się na nim oprzeć.

- Kawałeczek, zgadza się... - powtórzyła potakując w zamyśleniu na śmiesznie małą odległość "za domem", która dla niej była wyzwaniem. Laura chwyciła kapłana pod rękę i razem skierowali swoje kroki domostwu Mosse.
- Jak się miewają dziadkowie? Pamiętam, że chciałem was odwiedzić. I nadal nie zmieniłem postanowienia - dodał szybko, tłumacząc się.
- Babcia ma się dobrze. Nic się nie zmieniła i jest taka, jaką pamiętam - opowiedziała z zadowoleniem. - Dziadek... Hmm... Zapracowany. Dość... - odpowiedziała dość wymijająco, szybko jednak zmieniła temat na inny. - Jeśli ojciec się wybiera, to przekażę babci i przygotuje dość dobrego. Babcia zna tu wszystkich bardzo dobrze, więc będzie mogła ojca zapoznać z Szuwarami.
- Chętnie skorzystam z gościny - kapłan skinął głową. - Choć nie mogę jeszcze powiedzieć, kiedy znajdę na to czas - westchnął lekko. - Dużo spraw do załatwienia po moim przybyciu. Wciąż muszę się zaaklimatyzować. Bóg jednak chciał i zesłał mi na pomoc panienkę Chloe, którą zresztą miałaś już sposobność poznać. Bardzo uczynna i poukładana dziewczyna. Myślisz, że mogłaby przyjść ze mną? Chciałbym, żeby też miała okazję poznawać mieszkańców - odparł z namysłem.
- Myślę, że babcia bardzo się ucieszy. Niech tylko ojciec znajdzie chwilę i się zapowie, by można było coś przygotować - zapewniła z uśmiechem na zalatanego jegomościa. - Porządków jest tak dużo, że zorganizował ojciec sprzątanie na większą skalę?
- Dziękuję - odparł, pochylając do niej głowę. - Cóż, tak naprawdę nie wyobrażałem sobie, że można całą świątynię posprzątać w pojedynkę, jakkolwiek panienka Chloe nie byłaby gorliwa. A porządki są wymagane. Kościół musi dawać przykład swoim wyznawcom. Być tak czysty, jak czyste mogą być ich dusze - odparł poważnie, na co Laura przytaknęła powoli i nisko, bardziej przez odbieranie tych spraw w nieco inny sposób.

- No ale, nie będę teraz panience zawracał głowy takimi sprawami - dodał łagodnie. - Jestem ciekaw, co pani sądzi o Szuwarach. Jak bardzo się zmieniły od panienki ostatniej wizyty?
- Hmm... Ile razy myślę, że Szuwary nie zmieniły się w ogóle, to wychodzi, że zmieniły się bardzo... Kiedy myślę, że Szuwary zmieniły się bardzo, okazuje się, że są takie same... - odpowiedziała nieco krytycznie. - Więc w sumie to sama nie wiem... - zamyśliła się nieco. - Ojciec ma nieco lepiej, bo wie czym się zająć. Ja w swoim nic nie robieniu trochę się nie odnajduję.
- Oh, o to się panienka nie martwi… - Theseus machnął wolną ręką. - Szuwary w najbliższym czasie będą potrzebowały wykwalifikowanego inżyniera. Rozmawiałem z mieszkańcami… nie ja jeden jestem gotów, by zaprowadzić tu zmiany na lepsze. A kiedy inicjatywa ruszy i znajdą się ludzie oddani swojemu miastu, będziemy potrzebować wszystkich fachowców. Wiem, że moje słowa mogą wydawać się teraz zbyt śmiałe, ale niech mi panienka uwierzy… czuję to w kościach, że Szuwary czeka lepszy los. Odzyskają swoje znaczenie ciężką pracą i pewnie nierzadko poświęceniem. Ale to wszystko jest tego warte. Tego oczekuje po nas Wielki Budowniczy.
- Żeby Szuwary wróciły do swojej dawnej kondycji... - aż uniosła dłoń na skalę takiego przedsięwzięcia - to mieszkańców musiałoby być z dziesięć razy tyle ile jest teraz. Do tego potrzebny byłby na prawdę innowacyjny pomysł. Ojciec takowy ma?
- Cóż… - ledwo dostrzegalnie wzruszył ramionami. - Cicerone potrafią stawiać świątynie i proste, funkcjonalne budowle. To część naszego szkolenia. Ze wsparciem odpowiednich ludzi, zdarzało się, że zakładali osiedla… Ale Szuwarom potrzebna jest rozbudowa, a nie nowy start, to fakt. - Kapłan przez chwilę szedł w zamyśleniu, a jego milczenie ściągnęło wzrok Laury. - Będę z panienką szczery. Nie mam planu, jeśli pyta panienka o konkrety. Myślę, że na początek powinniśmy się skupić na aspektach miasta, które w tej chwili, że tak się wyrażę, kuleją. Załatwiać sprawy jedna po drugiej i w ten sposób wprowadzić stabilność. Tak, by znowu warto było tu zamieszkać. Później zaś… później będzie potrzebny plan co zrobić, by to miejsce zaczęło ściągać kupców i turystów. Może nawet pielgrzymów. Co panienka o tym sądzi?

- Właśnie w tym rzecz, ojcze Theseusie, że dla prawdziwej zmiany trzeba prawdziwego planu. To tak jakby budować coś... ale nie wiedzieć co. Tak na chybił trafił to ani świątynia, ani żaden dom by nie powstał. A budować można dla oglądania lub potrzeby. Budowanie miasteczka raczej nie jest budowaniem dla oglądania, a jakie potrzeby mają Szuwary i okolica? Musiałby ojciec zapytać kupców, bądź rajców miejskich.
Theseus pokiwał głową. Nie wyglądał na urażonego bądź zbitego z tropu tym, że Laura wytknęła mu braki w jego rozumowaniu. Wręcz przeciwnie, wydawał się bardziej rozchmurzony niż wcześniej.
- I dlatego cieszę się, że panienka tu jest z nami. Potrzebujemy każdego fachowego spojrzenia na naszą sytuację. Nigdy nie sądziłem, że uda mi się ulepszyć to miejsce w pojedynkę. Tylko współpraca przyniesie nam korzyści. I tak jak panienka mówiła, należy rozmawiać. Rozmawiać ze wszystkimi ludźmi interesu, ale i też z prostymi mieszkańcami. To miasto ma być dla ludzi, nie ludzie dla miasta… - dopowiedział zadowolony i pokiwał głową. Zaraz też się zatrzymał i spojrzał na budynek po ich prawej.
- Jeśli dobrze zorientowałem się w rozkładzie tego miejsca, to chyba tutaj mieszkają panowie Mosse.
- Jakiś... inny niż pamiętałąm... - wtrąciła nieco niepewnie puszczając swoje wsparcie. Po chwili zastanowienia wróciła do poprzedniego tematu zwracając się do duchownego. - Na wszystkie zmiany będzie miał ojciec dużo czasu, w końcu jest ojciec tu na stałe.

Kapłan przyglądał się budowli przez chwilę, ale nie skomentował jej w żaden sposób.
- Tak, mamy czas. I to mnie cieszy w tym najbardziej, panienko Lauro. Mieć przeczucie, że jest się w odpowiednim miejscu - powiedział trochę rozkojarzony i pokiwał głową, przez chwilę nie zwracając uwagi na swoją towarzyszkę.
Ta patrzyła na niego z westchnięciem. Poczekała chwilę, by w jego głowie myśli się poukładały.
- Ojcze Theseusie - wyrecytowała chcąć ściągnąć jego uwagę i skupienie na kolejne słowa.
- Och, przepraszam - odparł tylko.
- Ojciec ma dużo czasu, jest tu na stałe. Ja jestem tu na wakacje. Wakacje, które się skończą. Po których będę wracać.
- No tak, chyba za bardzo wybiegłem z moimi pragnieniami - westchnął i wykrzywił usta w leciutkim uśmiechu do dziewczyny. - Twój odpoczynek powinien być dla panienki najważniejszy. Naprawdę nie chciałbym, żeby panienka pomyślała, że coś od ciebie wymagam - pokręcił głową. - Chyba dałem się porwać mojemu zapałowi.
Laura uśmiechnęła się ciepło i z ulgą. Przynajmniej kapłan nie był człowiekiem tak zaciętym jak pan Eldritch.
- Dziękuję za odprowadzenie - skinęła głową pozostawiając kwestię zakończoną jego słowami. - Proszę pamiętać o zapowiedzeniu wizyty.
Theseus pochylił się lekko i wypuścił rękę Laury spod swojego ramienia.
- Zapowiem, jak tylko znajdę czas - przytaknął. - Również dziękuję za towarzystwo. Poruszyła panienka wiele kwestii, które będę musiał przemyśleć - ponownie skinął głową. - Tymczasem życzę panience udanych odwiedzin u przyjaciela i przyjemnego popołudnia - dodał, cofając się od dziewczyny o krok, jednak wciąż będąc do niej zwrócony.
- Miłego popołudnia - odpowiedziała uprzejmie. - I owocnych porządków.
Po tych też słowach kapłan zawrócił na pięcie i zakładając dłonie za plecami, ruszył w kierunku świątyni.