- A cóż się stało?! - wykrzyknął u progu drzwi zaskoczony Rodolphe. Trouve był tak bardzo stateczną i opanowaną postacią, że zielarz nie mógł sobie wyobrazić go uwikłanego w żadną sprawę, mogącą doprowadzić do zranienia. Nawet takiej, w której przypadkowo przytrzaskuje dłoń drzwiami. Było to po prostu niemożliwe. - Wejdź, proszę, wejdź.

Trouve wczłapał do środka obstukując buty na wszelki wypadek, co by cyrulikowi izby nie zabłocić.

Trottier wprowadził kobolda do domu i przyjrzał się krytycznie krwawiącemu palcowi. Jeżeli obrażenia nie były poważne i nie wymagały natychmiastowej pomocy, to zielarz chętnie najpierw wysłucha relacji Jeana-Christopha - ciekawość weźmie górę nad jego humanitarnością.

- Palnąłem sobie młotkiem w palucha - skwitował obrażenia niezbyt dumny z siebie rajca. Kciuk oberwał w staw pośrodku palca. Obrzęk i wybroczyny zdarzyły się rozlać, a miejsce zsiniało. Była to niefortunnie prawa ręka pana Jeana Chritophe, więc mer łatwo mógł się domyślić, że będzie to spory problem dla urzędnika.

Rodolphe uśmiechnął się półgębkiem, gdy wyobrażał sobie pracującego kobolda. Natychmiast wytłumaczył, malutkim kłamstewkiem, swoją minę:

- Szczęśliwie to nic poważnego, przynajmniej nie za bardzo…

Cyrulik od razu wziął się do roboty. Rozmasował najpierw okoliczne tkanki, zaczynając od kłykci przy dłoni, skończywszy na czubkach palców, pomijając miejsce uderzenia. Następnie sprawdził ruchomość i odwracając uwagę Trouve’a, jednym ruchem nastawił miejsce. Ból powinien wystąpić, ale niezbyt silny, jednak wolał uniknąć niepotrzebnego spięcia bolącej dłoni. Potem przygotował papkę z ziół o działaniu przeciwobrzekowym i obwiązał palucha biednego kobolda.

- Gotowe. Za dużo teraz nie popracujesz tym palcem i nie przeciąża go. Wieczorem będzie bolał, ale zacznie się ruszać. A od jutra powinno już wszystko działać jak należy, chociaż opuchlizny spodziewaj się jeszcze przez jakieś dwa, może cztery dni. Pojaw się jutro na kontrolę z samego rana - poinstruował kobolda spokojnym, rzeczowym tonem. - Jest dla mnie jakaś praca w urzędzie? - zapytał krzywiąc się. - Muszę przyjąć jeszcze panią Barbarę. A! - Rodoplhe przypomniał sobie jeszcze o kwestii zapłaty za pracę. - Wypadałoby zapłacić za naprawę paluszka.

- Zap.. ? Oczywiście. sir.. - Kobold nie wyglądał na szczęśliwego. Jedną ręką wydobył sakiewkę z monetami i odwrócił się jakby strzegł ukryte tam własne potomstwo. Rozpoczął coś tam gmerać.

- Jest kilka spraw panie Trotierr… - Powiedzial po chwili, jakby spod płaszcza - Pierwsza to kuźnia. Ludzie się skarżą na kowala. Całą noc kuje i spać ponoć nie daje. To kolejny raz jak takie coś robi. Jak ostatni raz poszli do niego mieszkańcy, to krwawo się to skończyło. Sam pan tego bidaka Veriniac’a opatrywał. Nie dość tego, teraz u Armanda pracuje zamiast w stajni.

Kobold wreszcie coś wygrzebał i nieśmiało wręczył cyrulikowi. Była to ładna moneta jednego szylinga. Trouve przełknął ślinę i wbił wzrok wpatrując się w twarz mera, jakby szukał potwierdzenia.

Rodolphe odebrał szylinga i pokazał drugą dłonią dwa palce, po czym zgiął jeden. Miał nadzieję, że kobold zrozumie przekaz. A przy okazji odpowiedział na kuźniowy temat:

- Mogę się pod wieczór wybrać na rozmowę z Armandem. Ja się tam dobrze wysypiam, ale to może przez to, że w ogólności sen mam dobry. A co on tam w ogóle kuje?

Jean Christophe powędrował wzrokiem i chorą ręką znów do woreczka i rozpoczął szukanie.

- Nie za bardzo wiem, sir. Ale kuźnia, to niestety nie wszystko. Dziś organizuję grupę, która będzie zbierać te rzeczy po ofiarach Pomoru Sennego. Pan Remi i pani Hoe ruszają za bandytami do lasu. Dziś też porozmawiam z cicerone. Idąc za radą pani Noeth poproszę go by zajął się poszukiwaniem osób zaginionych lub rozwiązaniem tych wszystkich nieszczęsnych spraw, które nami ostatnio tak wstrząsnęły… choć pewnie najpierw pogrzeb Brassarda…

Kobold wydobył w końcu drugiego szylinga i z kwaśną miną położył na stole. Westchnął przy typ i Rodolphe być może nawet, zauważył jak się dziadkowi oczy zaszkliły.

- Ech.. No i mam papiery odnośnie posesji nr 30 - rajca wydobył jakieś dokumenty i położył na stole - Potrzebuję podpisu. Zgody na sprzedaż jej panu Marchal’owi. Inaczej kupi dom LeBrunów, który jest obok.

- Mam jakiś wybór? - zapytał Rodolphe i począł szukać pióra. - Nie przydam się ani przy zbieraniu rzeczy ani przy pościgu. Co za czasy! - wykrzyknął ze złością. - Panie Trouve - mam nadzieję, że da sobie pan z tym radę. Ja się po prostu nie nadaję…

Pożegnał się potem z koboldem i zajął się przygotowywaniem leków dla pani Barbary. Nawet udało mu się część wygrzebać z szuflad i glinianych naczyń, gdy do drzwi znów zapukał ktoś i bezceremonialnie sobie je otworzył wsadzając głowę.

- Pane Trottier, czy miałby pan chwilkę dla mnie?
Właścicielem siwiejącego czerepu był naukowiec Arsène Dior. Młodszy brat Huga, perfumiarza i artysty.

- Oczywiście… Chociaż, drogi Arsene, wypadałoby poczekać aż otworzę drzwi. Słucham cię, słucham.

- Tak, tak.. to rzeczywiście było niestosowne - Mężczyzna wkradł się nieśmiało uchylając szerzej drzwi, jakby ktoś go miał za chwilę wyrzucić. Podrapał się w głowę, rozejrzał. Oczy miał rozbiegane i przejawiał jakieś nerwowe zachowania. Tak już miał…

- Otóż mam zamówienie prosto z Matrice. Brat jak zaniemógł, tak cały czas pracować nie chce. Pieniędzy brak. Same kłopoty. No, żeby panu wiele nie tłumaczyć, to prosić chciałem o.. Brak ambry. No, nie mamy ambry. I potrzebujemy ladanum. Bo tańsze… tylko.. jakby dobrej jakości było. Ja u siebie tego nie umiem zrobić. Laboratorium brata zaszło już pajęczynami, składniki są do wyrzucenia. Zapłacę rzecz jasna… Co pan na to?

Z tej chaotycznej rozmowy, mer mógł wywnioskować, że naukowiec potrzebował zamiennika ziołowego do zapachów. Ambra miała specyficzny zapach i nie było to łatwe zadanie, szczególnie o tej porze roku.

- Wiesz, drogi Arsene… Chętnie bym ci pomógł, lecz nie posiadam zapasów tego oleju. A to nie pora na zbieranie ladanum. Więc chwilowo nie mam jak pomóc, będę jednak zwracał na to uwagę w przyszłości. Jak w jakiś sposób zdobędę surowiec, to dam ci znać, dobrze?

Zielarz chętnie zarobiłby parę groszy, lecz nie miał jak. Teraz wypadało się pożegnać i przygotować na spotkanie z Barbarą. A jak znajdzie jeszcze czas przed wieczorem, to wyjdzie popytać w wiosce o zdrowie mieszkańców. A już całkiem wieczorem ma zamiar wybrać się do kowala i zamienić parę słów.

Hoe niechętnie i wcale nie śpiesznie wywlokła się z łóżka. Głowa bolała ją na samą myśl o dzisiejszym dniu. Lisa dalej pomagała Ocaleńcowi w karczmie, a więc sama musiała zająć się zwierzętami i rzeźnią. W dodatku czekała ją nie wiadomo jeszcze o której wyprawa… a jakby tego było mało, podczas gdy jej nie będzie jej podopieczna zostanie sama z Eldritchem, którego do cholery miała pilnować… czy raczej on miał się jej pilnować. Przeklinała w duchu tego, kto kazał zająć się Ocaleńcowi karczmą. Gdyby nie to, mogłaby zyskać cztery pomocne ręce w rzeźni, zamiast stracić dwie… ale co tam, raz nie zawsze. Orczyca dobrze wiedziała, że zamieszania w Szuwarach zwykle są krótkie i chwilowe, po nich zaś następuje długotrwały zasłużony dla wszystkich spokój i monotonia.
Darując sobie takie bzdury jak tracenie czasu na ubieranie się, zielonoskóra owinęła się kocem i jeszcze zaspana, ruszyła otworzyć drzwi.
- Czego - padło z jej ust nim jeszcze zarejestrowała, kto w ogóle stoi przed otwierającymi się drzwiami. - Kogut ledwo zapiał a już czegoś chcą… - marudziła jeszcze pod nosem.
- A dzień dobry szanowna pani - ukłonił się starszy Gnoll. Obaj byli mali, w długich, ciągnących się po błocie płaszczach. Brudni. Spod naciągniętych kapturów tylko im oczy błyszczały.
- My po jajecko - wygramolił w kieszeni dwa pensy młodszy z gości i wyciągnął dłoń do orczycy
- A kogucik też całkiem, całkiem - mlasnął znów starszy wpatrując się w kurnik.
Hoe z pewnym zdziwieniem patrzyła na osobników, którzy zapukali do jej drzwi.
- Jedno jajecko cztery pensy - oznajmiła - a kogucika nie ruszajcie, bo paluszki poucinam. - Dodała bardzo poważnym tonem, patrząc na nich z góry.

Teobald przełknął ślinę i zaczął grzebać za brakującymi monetami.
- Pani nos nie zno. Jam jest Rajmund Cieciółka, węglarz ze Spalonego Lasu z Bełtów. A to je mój syn Teobald. Przyjechaliśmy wczora i przywieźliśmy jednego z waszych. Ryzykowaliśmy życiem by go tu dostarczyć i takie jajecko..
- Spokojnie tatko, mam! - Powiedział ten młodszy wygrzebując dodatkowe 2 pensy i wręczył je Hoe wspinając się na palcach- Dostaniemy jajecko? - Poprosił.
Nim Hoe zdążyła odpowiedzieć, jej czuły słuch wyłapał zbliżające się od strony rynku kroki. Gdy spojrzała w tamtą stronę, zauważyła dobrze znaną posturę Remiego Martina. Oba gnolle też na razie przerwały transakcję i obróciły swoje główki w kierunku gościa.
Hoe z westchnieniem odebrała zapłatę.
- No weźcie sobie to jajeczko, tylko pamiętajcie co mówiłam o koguciku… tylko jajeczko. - Pogroziła swoim gościom palcem, a jej spojrzenie przeniosło się na Remiego.
Bartnik przyspieszył kroku. Miał szczęście, że gnolle, których szukał miały jakieś sprawy z Rzeźniczką. To będzie dużo prostsze niż szukanie ich w “Burym”, a potem jeszcze lokalizowanie Hoe, która w tym czasie mogłaby się już dawno znaleźć pod arsenałem.
- Witaj Hoe. Witajcie panowie - przywitał się, podchodząc.
Niewielkie postaci tylko zadarły na chwile kapturki i przydeptując sobie długie płaszcze zniknęły w kurniku, o czym zresztą zaraz dały znać kury.
- Jasna cholera… - odparła Hoe, zamiast uprzejmie przywitać się, a jej wzrok padł na kurnik - oby nic tam nie wywinęli. Witaj Remi - dodała przenosząc na niego wzrok i odruchowo mocniej opatulając się kocem. Widać było, że została wyrwana z łóżka by otworzyć drzwi.
Wzrok bartnika również podążył ku kurnikowi.
- Taa… Słuchaj, nie odwiedził cię czasem Trouve ? - Remi porzucił obserwację kurnika i przez chwilę kontemplował niecodzienny ubiór orczycy.
- Kartkę mi zostawił wczoraj - odpowiedziała, a widząc (a przynajmniej gdy wydało jej się, że widzi) co kontempluje Remi, spróbowała jeszcze szczelniej owinąć się, chociaż nie było to możliwe. - A co?
- A bo w arsenale właśnie znajduje się grupa mieszkańców Szuwar, którzy podejmują broń - lekko uśmiechnął się bartnik. - Nietypowych masz klientów - dodał jeszcze zmieniając temat.
- Dopiero kogut zapiał… - Hoe dosłownie “zamarudziła”, ledwo co wstała a do roboty miała tyle, że już na samą myśl nie wiedziała w co wsadzić ręce. - Za ile chcesz ruszać?
Martin podrapał się po czuprynie.
- Najpierw wolałbym się dokładniej dowiedzieć czegoś o tych bandytach. Ten stary kobold trochę mnie wczoraj zaskoczył. Dlatego szukałem twoich klientów. No i jeszcze wszyscy muszą się w pełni przygotować - ostatnie mruknął już ciszej.
W tym momencie kogut w kurniku wrzasnął i poszło trochę pierza.
- Czekaj, dobrali się do arsen… JA IM ZARAZ DAM! - Hoe wyskoczyła z mieszkania, ale nie poleciała do arsenału tylko do kurnika. - A mówiłam kogucika nie ruszać! - Koc trzymała jedną ręką, bo drugą groźnie wymachiwała na gnolle.
Bartnik przezornie podążył za nią. Lepiej by było, gdyby gnolle przeżyły. W końcu chciał jeszcze się od nich dowiedzieć paru rzeczy
- Już, już - wybąkał ten starszy i wygramolił się z kurnika ze słomą za kołnierzem - Zadziora taki z niego.
- Mamy jus jajecko, tera ino go jakoś łodgrzać - uśmiechnął się naprawdę szczerze młody Teobald.
- Bardzo pani dziekujemy obaj i się oddalamy - zaczęli się kłaniać Remiemu i Hoe.
- Hola! Hola! Nie tak szybko. Mój przyjaciel słówko chce z wami zamienić - zielonoskóra przeniosła spojrzenie na Remiego.
- To wy jesteście gnollami, które przywiozły ciało America Brassarda, prawda ? - spytał i nie czekając na odpowiedź kontynuował. - Miasto organizuje wyprawę przeciw tym bandytom. Bylibyśmy wdzięczni za informacje - powiedział dyplomatycznie.
Młody gnoll kichnął gromko i zaczął wydmuchiwać nos. Starszy wziął ręce pod boki i uśmiechnął się chytrze..
- To bydzie kosztować - odpowiedział
- Zadziwiające jak często ludzie i inne rasy mylą uprzejmość z naiwnością - westchnął bartnik. - Śpieszę się. Powiesz pan czy nie ?
Hoe politycznie milczała. Z zaciśniętą politycznie pięścią…
Przy okazji przypominając sobie, za co tak lubiła Remiego i zastanawiając się, czy uda jej się go przekonać do tego do czego chciała go przekonać… w odpowiednim czasie i w odpowiedniej chwili.
- To by kosztowało jajecko - zupełnie niewzruszony starszy gnoll, Rajmund odpowiedział czując nosem biznes.
Remi zastygł w bezruchu wpatrując się w oczy gnolla. W jego duszy trwała właśnie krótka walka pomiędzy rozbawieniem postawą gnolla a irytacją.
- Jajecko to wygórowana cena na coś, co można by mieć za darmo, używając siły - rzekł podejmując ostatnią próbę.
Mina Rajmunda zrzedła. Przeniósł wzrok na Hoe, która wydała mu się cieplejsza w obliczu… ale tylko przez chwilę…
- Wszystko już zekłem obezyście, człeku!
- Tatko się tak nie denerwuje - Wtrącił się Teobald jak już pokonał atak kichania - Czy dostaniemy chociaż pensa, sir? - Zapytał i za chwilę dodał - Nie wiemy dokładnie, gdzie znajduje się ta banda, ale będziemy razem wtrącać to wskażemy miejsce, gdzie tego nieszczęśnika Brassarda znaleźliśmy.
- W ramach nagrody dostaniecie zbrojną eskortę i dozgonną wdzięczność mieszkańców Szuwar. A przynajmniej moją - odparł Remi, a wyraz jego twarzy jakby nieco złagodniał. - Oberżystą, jak widzicie niestety nie jestem. Ale liczę, że podczas wspólnej drogi znajdziemy wystarczająco dużo czasu, żebyście się podzieli wszystkim co wiecie - uśmiech, który pojawił się na twarzy mężczyzny z każdym wypowiedzianym słowem stawał się coraz szerszy. - Wszamcie szybko to jajecko i szykujcie się do drogi.
Koboldy oddaliły się, choć nie były zadowolone z tej rozmowy. Okazało się, że mieszkańcy Szuwar chętnie liczą sobie za wszystko i chętnie korzystają z pomocy. Mniej jednak są skorzy do wdzięczności.
- Hmm… - burknęła Hoe, gdy dziwni goście oddalili się od jej domu. Faktycznie, miała bardziej miękkie serce. Dałaby im to jajeczko… jeszcze jedno, chociaż nie była pewna, czy w międzyczasie nie podebrali ich więcej niż jedno. Sprawdzenie jednak musiało poczekać.
- Ech… - mruknął bartnik pod nosem. Zaraz jednak wyprostował się i spojrzał na Rzeźniczkę. - Jak dużo czasu potrzebujesz, żeby się przygotować?
- Jeszcze nie zjadłam śniadania - pożaliła się nieco - muszę oporządzić zwierzęta i powiedzieć Lisie, że mnie nie będzie. Uwinę się tak szybko jak mogę, ale godzinę to najmniej.
Remi kiwnął głową.
- Wiesz, gdzie mnie szukać. Będziemy czekać - dodał i zaczął zbierać się do odejścia.
- Jasne - mruknęła Hoe. Ona skierowała się na powrót do domu. Marząc o śniadaniu…

Sophie oddychała głęboko i szybko, a serce próbowało wyrwać się z jej piersi. Pęd z taką prędkością wpychał do ust i nosa ogromne ilości powietrza i nie pozwalał ich wypuścić. Dla kogoś, kto pierwszy raz miał styczność z takim środkiem transportu było to przerażające doświadczenie. Na domiar złego siedziała za cuchnącą najróżniejszymi zapachami Brandy, której przydałaby się zmiana zatęchłych łachmanów i porządna kąpiel. A to wszystko zakończone TAKIM lądowaniem!

Panna d’Artois spojrzała na swoje ubranie. Całe było pomięte i ubrudzone, a w dodatku naszpikowane świerkowymi igłami. Nie wspominając już o zszarganej wiatrem koafiurze. Nie tak wyobrażała sobie swoje przybycie do Szuwarów. Mimo, że nie mogła kwestionować decyzji Zgromadzenia, lot na miotle i to z “legendarną” Brandy Flatbum pozostawiał wiele do życzenia. Po chwili zaczęła również intensywnie odczuwać wąską miotłę, która przez całą drogę wgniatała jej się w siedzenie.
Najbardziej zaskoczył ją jednak grymas zadowolenia na twarzy starej Wiedźmy, zapalającej niedopałek grubego papierosa. Zupełnie, jakby to lądowanie wyszło nawet lepiej niż się spodziewała.

Gdy Sophie trochę już się uspokoiła, otrzepała suknię z ziemi i igieł, wzięła swoje bagaże i ruszyła za kierującą się na zachód Brandy.
Po kilkunastu metrach, wybierając jeszcze liście spomiędzy włosów, zapytała towarzyszki:
- Przepraszam, czy… - przerwała kaszląc, bo Brandy odwróciła się w jej stronę i wypuściła jej prosto w twarz kłąb ciemnego dymu. - ...czy mogłabyś mi opowiedzieć coś więcej o tych Szuwarach? W Zgromadzeniu niewiele się dowiedziałam.
- O Szuwarach? A co tu dużo mówić? Miasteczko widmo. Zapadła nora. - Stare babsko poprawiło tobołki Sophie, które dźwigała na garbatych plecach.
- Kiedyś, tak z dziesięć lat temu to jeszcze była jako taka mieścina. Ludzie się zjeżdżali ponoć, bo przecinały się tu jakieś szlaki. Teraz bida tu aż piszczy. Podobno. Nigdy tu żem nie była… Szuwary to tak z 300 lat mają spokojnie. Albo i więcej. A kiedyś był tu zamek. Nie żeby w tym samy miejscu, ale gdzieś w okolicy. Rządził tu jakiś taki.. nie pamiętam teraz, jak się nazywał. Podły był strasznie…
- Zapadła nora… - powtórzyła cicho Sophie. - A moje zadanie? - drążyła. - Ta Stara Marie? Wiesz o niej coś więcej? W końcu mieszkała w tym miasteczku na uboczu cywilizacji...
- A jak już jesteśmy przy temacie mieszkania... - dodała po chwili. - Wiesz może, gdzie ja zamieszkam?
- Ty? - Spojrzała na dziewczynę wiedźma i wzruszyła ramionami - Bladego pojęcia nie mam! Dla mnie możesz i pod drzewem. Pieniędzy nie masz? Wynajmij pokój albo co... Możesz też poszperać w domu tej Marie, ale... a zresztą... - Machnęła ręką - Ja tam nawet do miasteczka nie zamierzam wchodzić. - Kobieta wypluła resztki papierosa na ziemię i przydeptała obcasem.
- Stara Marie to.. na pewno nie jedna z nas. Nikt nie wie kim była ta stara prukwa, ale stara była na pewno, bo każdy, nawet najstarsi ją pamiętają.. i to od dziecka. Wiele nabroiła, ale nigdy jej z nami po drodze nie było. Cokolwiek masz tam zrobić dziewczyno… - Tu Brandy spojrzała na uczennicę wiedźmy - Trzymaj gardę wysoko. Uda zaciskaj, jedno oko z tyłu głowy. Zapamiętaj moje słowa…
Dziewczyna teatralnie przełknęła ślinę i pokiwała głową w zamyśleniu.
Jak dobrze pamiętała, pozostałe wiedźmy traktowały jej podróż jak błahostkę. Było to pierwsze szczere ostrzeżenie, jakie otrzymała (nie licząc troski madame Roche).
- Zapamiętam. Dziękuję. - odpowiedziała szczerze. Przestroga Brandy sprawiła, że dziewczyna zaczęła się niepokoić. Do tej pory podchodziła do swojego zadania bez większych emocji, w tym momencie poczuła się jednak bardzo samotna.
Wiedziała, że nie była jeszcze prawdziwą Wiedźmą, a jedynie uczennicą. Znajomość zaklęć ograniczała się do kilku prostych czarów, których zdążyła nauczyć się w trakcie ostatnich miesięcy, a i te nie zawsze wychodziły tak, jak tego chciała - raz skończyła ze spaloną lewą brwią, gdy próbowała zapalić świeczkę, a innym razem, gdy chciała przyciągnąć do ręki kaganek, wybiła okno. Czarowanie wbrew pozorom wcale nie było takie proste, jak można by myśleć. Sophie miała świadomość, że nie była zbyt silna i brak jej było doświadczenia. W dodatku będzie zdana tylko na siebie w tym obcym i nieprzyjaznym miejscu.
A teraz dowiedziała się, że Zgromadzenie nie zapewniło jej nawet łóżka na noc…
“No nic, jakoś to będzie” - pokrzepiła się w duchu i zrównała krok ze starą Wiedźmą, po czym wzięła z jej zgarbionych pleców jeden ze swoich tobołków. Na szczęście nie były bardzo ciężkie.

Kobiety szły w milczeniu, szerokim pasem szarozielonej łąki, a potem weszły w gęsty las.
- Na północ stąd jest szlak. Normalnie byśmy tam polazły, ale to so Szuwary. Tu nawet szlak to breja i nogi się zapadajo po kolana. - Widać było, że starsza wiedźma myśli strategicznie i ustala w głowie najbardziej ekonomiczną trasę.
- Tak, czy siak, przed nami dzień marszu. Dobrze, że jest świt. Po nocy nie będziemy szły. Za dwie godziny proponuję przerwę na herbatę, a po południu na obiad. Tymczasem możesz poćwiczyć coś.. cokolwiek co tam się uczycie w szkole…
Trzeba było przyznać, że leciwa towarzyszka zdawała się mądrzejsza, niż zwykło się o niej mówić. Sophie nie wiedziała, jak starucha przewiduje swój powrót do miotły po zmroku, jednak wiedźm rzadko kiedy pytało się o takie rzeczy…

Dziewczyna rozmarzyła się na chwilę, na myśl o kubku gorącego naparu z wiedźmich ziółek, szczególnie, że lot na miotle w tak chłodny dzień nie był szczególnie przyjemnym doświadczeniem.
Z zadumy wyrwała ją Brandy, która właśnie zapaliła kolejnego grubego papierosa i ciężko dyszała zmęczonymi płucami.
- Może, gdy zatrzymamy się na herbatę, nauczyłaby mnie pani czegoś nowego? - zapytała kopcącej jak piec kowalski wiedźmy i odsunęła się z drogi ciemnych kłębów, po czym wyjęła z kieszonki na pasie niewielką książeczkę w skórzanej oprawie, z zamiarem rzucenia kilku zapisanych wcześniej zaklęć.
- Czegoś z magii mniej konwencjonalnej. - dodała z lekkim uśmiechem, a korony drzew ponad ich głowami wypełniły się chmurami gęstego, burego pyłu, przesłaniając w większości resztki przebijającego się przez liście słońca. Czekając na odpowiedź ze strachem patrzyła na ściemniającą się okolicę i kolejne kłęby dymu buchające sprzed twarzy Brandy. “Faktycznie Extra Mocarne!” - zdążyła pomyśleć nim rozkaszlała się na dobre.
- Jasne. - Powiedziała ze słyszalnym przekąsem towarzyszka nie wyjmując papierosa z ust - Mam ja dla ciebie najlepszy czar na świecie!
Wsadziła rękę pod sukienkę i zaczęła tam grzebać cały czas idąc okrakiem. Postękała chwilę i w końcu wyciągnęła zawiniętą w szmatę rzecz.
- Zapomniałabym - powiedziała. - Od Zgromadzenia z pozdrowieniami. Najlepszy czar!

Był to kawał pistoletu z zamkiem kołowym oraz cztery patrony ze srebrnymi kulami.
- Nie sprzedaj ich gówniaro na szminki i pudry. Mogą ci życie uratować, gdyby ta suka Marie jeszcze gdzieś dychała. Pamiętaj. Wchodzisz, badasz i sprawdzasz. Czy Stara żyje, co z jej rzeczami i co jak tam z mieszkańcami. Jak czysto i spokojnie, piszesz list do Zgromadzenia.
Dziewczyna skinęła w zgodzie głową i z lekkim, choć dobrze skrywanym, obrzydzeniem odebrała zawiniątko wyciągnięte spod sukienki wiedźmy. Schowała je do eleganckiej torby na ramieniu, z zamiarem wyczyszczenia, gdy tylko nadarzy się okazja. W końcu nie była pewna, gdzie dokładnie było trzymane…

Sophie miała nadzieję, że Stara Marie nie żyje. Nie było w tym nic osobistego. Została wysłana by zbadać powód jej śmierci, więc naturalne było dla niej, że wiedźma ma być martwa. Związane z tym komplikacje trzeba będzie rozwiązać i tyle. W tym względzie Zgromadzenie miało rację - choć uczennica nie poradzi sobie w magicznym starciu z przeszło trzystu letnią wiedźmą, srebrna kula poradzi sobie z pewnością.
Mimo tego, pannie d’Artois nie podobało jej się ukryte przesłanie podarku. Mówiło: “magia nie rozwiązuje wszystkich problemów”, a to było kolejnym powodem do obaw.

- Dzień dobry. Przepraszam za Kichota i siebie. Ja zasnęłam a on wlazł w obóz. - Zaczęła uprzejmie, zsuwając się z grzbietu swojego muła. Lubiła gnolle, wiedziała, że za szacunek w większości wypadków dawały to samo i nie było się co do nich uprzedzać. A Skark i jego towarzystwo zdecydowanie uodpornił ją na potencjalnie niesmaczne lub żenujące zachowania i zapachy… - Jestem Pężyrka - dodała, przypomniawszy sobie o dobrych manierach.
Kobieta uśmiechnęła się nieśmiało i rozpogodniała.
- Witam w naszym, tymczasowym obozie. Mamy tu zupkę. Jest jeszcze gorąca, może się pani skusi? - Zapytała, ale znów na jej twarzy pojawiło się przerażenie gdy tylko spojrzała na muła. Widać, kobieta była lękliwa, a zwierze to budziło w niej jakieś strachy.
- Naaastąp się - rzuciła do Kichota, lekko stukając w jego bok, żeby się obrócił i podprowadziła go nieco w tył. Owinąwszy uzdę wokół drzewka, zdjęła z niego toboły.
- On sobie chwilunię odpocznie, a my zjemy zupkę z chlebem - zasugerowała Ramonie. - Pani da płynnego jedzenia, ja dam twardszego. Ale nie, czerstwy nie jest. - Oznajmiła, wyciągając dwie pajdy chleba w stronę gnollki.
Kobieta kiwnęła głową i odsunęła się. Nabrała chochlą gęstej zupy i podała miskę Pężyrce.
- Matka mnie nauczyła robić tę zupę. Flaps ją nazywamy. Nie jest skomplikowana, ale wymaga nieco serca… - Ramona wpatrzyła się w twarz gościa i oczy jej pojaśniały - Ja chyba panią pokojarzyła… To nie pani robi w kopalni w Bełtach? Te bum, bum?
Gnolle nigdy nie słynęły z obycia czy wykształcenia. A kobiety wyjątkowo w tej kulturze nie grzeszyły inteligencją, a przynajmniej takie sprawiały wrażenie. Pężyrka jednak wiedziała, że pod tym tępym wyrazem twarzy kryje się osoba mądra i ciepła. Wystarczyło zdobyć zaufanie.

Nim odpowiedziała, krasnoludka wzięła od gnollki miskę oraz drewnianą łyżkę oraz usiadła przy ogniu.
- Tak, ja z Bełtów i tak, dobrze pani kojarzy. Wysadzam. Znaczy no, te bum bum robię. Robiłam. Teraz..eee… ojciec posłał w świat, żebym się pouczyła. - Pężyrka zanurzyła łyżkę, podmuchała na ciepły płyn i wsadziła sobie pierwszą łyżkę do ust. Było zjadliwe, nawet dobre, więc postanowiła nie wnikać w to z czego dokładnie jest zrobiona ta zupa. To czasem potrafiło co najmniej… zepsuć efekt. - A Skarka pani zna? - zagaiła ostrożnie.
Gospodyni usiadła na pieńku i również z miską jedzenia. Poczęstowała się dobrym betłowym chlebem i z pełnymi ustami, jak to gnolle miały w zwyczaju rozpoczęła odpowiadać. Mało cokolwiek można było z tego zrozumieć, ale wypowiedź kończyła się znaczącym..
- Tak więc nie. Nie znam chyba. A to tak ojciec nie bał się puścić samej? W te okolice? Toż to Puszcza Czterdziestu! - Ramona wzięła znów kęs i nachyliła się ku krasnoludzicy - Nikt tu za długo nie podycha, pani. Ja codziennie liczę ile robio kroków. Dziś tylko 21.
- No taa, Czterdziestu, ale w bok. W głąb. No wie pani, we wnętrze puszczy. Po ścieżce to można i więcej - odpowiedziała, wgryzajac się w pajdę. - Pewnie i podróż się teraz pani przyspieszy - zasugerowała. A może razem pojedziemy trochę? Razem raźniej, nie?
Pężyrka nie była pewna, czy gnollica da się racjonalnie przekonać, że nie chodzi o czterdzieści kroków dziennie w tym wypadku.
- Ech.. ja tam w puszczę nie wchodzę, pani kochana - odpowiedziała kobieta i zasiorbała zupkę - Czekam. Czekam na moich chłopców. Rajmund, mój mąż i syn Teobald pojechali do Szuwarów. To spore miasteczko na wschodzie… We wtorek spotkaliśmy biedaka na szlaku, co go banda jakaś napadła. Ukatrupili go. Wydychał tylko, że z Szuwarów jest. No to pojechali. Zawieźli truchło, bo zostawić na drodze się nie godziło. A 21 kroków zrobiłam po obozie.
Znów siorbnęła zupę.
Oto kolejny był dowód dobrej duszy gnolli i ich dobrego charakteru, co z tego, że czasem zachowywali się nieprzystojnie, skoro przejąć się nawet trupem umieli.
- Godne to bardzo. - Powiedziała krótko, wgryzając się znowu w pajdę. - A te Szuwary to gdzie to? I czekasz na męża i syna? Znaczy jedziecie dokądś?
- Moi mężczyźni wypalają drzewa na węgiel. Piecy mamy po całym spalonym lesie. No i tak krążymy. Od czasu do czasu zawitamy do Bełtów po zapasy, albo co i sprzedamy - Ramona wychyliła talerz i wypiła co płynne w zupie. Rękawem otarła twarz a na jej zadowolonym licu pojawił się śmiały uśmieszek.
- Ale sama tu nie jestem. Kilku poszło na łowy a inni wypalić nieco drzewa. Mamy też tu młodzież, która pasie nam kozy z dala od prania, nie?... - Kobieta badawczo otaksowała wzrokiem Pężyrkę i przez chwilę milczała.
Rozejrzała się wokół, tak jakby nie chciała by nawet muł ją usłyszał i nachyliła się.
- Normalnie jestem tu sama całymi dniami... nudzę się... to se układam pasjansa. Ale umiem też grać w Faraona, Morda Lorda czy Wiszące Krocze Pastucha. Jeśli masz ochotę..? - Zawiesiła pytanie, i przez chwilę widać było w jej oku szatańskie kurwiki, a następnie głęboki, przerażający mrok spowił jej twarz - Możemy obstawiać - Syknęła niczym żmija, a jej oczy wbiły się w krasnoludzicę niczym dwa niewielkie gwoździe. Jakby próbowała zahipnotyzować ofiarę.
- Na dudki! - Rozdziawiła buzię w potwornym, szelmowskim uśmiechu.
- Na małą stawkę mogę w Faraona - wyszeptała Pężyrka, jakby bała się spłoszyć nowe oblicze kobiety. - Ale no.... tylko parę kolejek, bo mi w drogę dalej trzeba. - Kilka kolejek na małą stawkę nie powinno jej zrujnować, dlatego podkreśliła oba te aspekty. Już ona wiedziała, że czasem gnolle potrafiły rozwinąć swoje umiejętności w gry liczbowe tak, że niejednej tęgiej głowie kapcie spadały. Wielu już dało się nabrać na rzekome łatwe zwycięstwa pośród tego ludu. Oj sromotnie się tacy zawiedli, za to majątki potrafili potracić.
Pężyrka dokończyła posiłek.
- A nim zagramy, to bym muła trochę oporządziła, niech sobie jeszcze dychnie. - Mówiąc to podeszła do zwierzęcia i wziąwszy wiecheć trawy, zamaszystym ruchem czyściła boki i grzbiet muła.


Ramona okazałą się wprawioną i przebiegłą znawczynią gry. Karty tasowała szybko, grała ostro, a i czasem budziły się w niej prawdziwie pierwotne emocje. Pężyrka jednak musiała przyznać, że gra była uczciwa i… bardzo, ale to bardzo dobrze na niej wyszła. Wygrała $3,00, kozi ser oraz niewielki bukłaczek wina domowej roboty.
Pomimo świetnej zabawy, trzeba było się zbierać.
Pężyrka pożegnawszy się wylewnie z gościną gnollicą znowu wsiadła na grzbiet swojego wiernego muła, kierując jego powolne kroki ku drodze na Szuwary. Pełny brzuch świeżo nagotowanej zupy, wygrana w karty i spokojna konwersacja z Ramoną pokazały, że nieco przymusowe wygnanie z domu mogło nie być aż tak strasznym przeżyciem jak się jej na początku wydawało...