Pinhead

Noc była parna i gorąca. Pogoda przez ostatnie dni była niezmienna i napawało to zebranych na placu żołnierzy poważnymi wątpliwościami. Jeżeli w mieście średnia temperatura wynosiła 38 stopni, to co czeka ich w kolumbijskiej dżungli.
Stojący nieopodal wojskowy Harrier był właśnie ładowany niezbędnym sprzętem. Do dyspozycji grupy uderzeniowej oddano jednoosobowego mecha z pokaźnym arsenałem broni zaczepnej. Robot pokryty był grubą warstwą kevlarowej osłony wzmocnionej dodatkowo tytanem. Wedle firmowego opisu doskonale nadał się do działań frontowych we wszystkich rodzajach terenu.
A także najnowszy model Humvee, który dopiero co zszedł z taśmy produkcyjnej. Wszystko oraz sporo ciężkiej broni i amunicji zostało zapakowane do kontenerów.

Gdy wszystko było gotowe, zebrani w hangarze członkowie Psychosquadu mieli ostatnią odprawę.
- Witam wszystkich - rzekł kierujący akcją pułkownik Lumster - Za półgodziny planowany jest wasz odlot. Proszę o sprawdzenie podręcznej broni i wyposażenia. Lot potrwa około dwóch godzin, więc na miejscu będziecie około północy miejscowego czasu. Według planu pilot ma was wysadzić około ośmiu mil od bazy Gizajewa. Wyładujecie sprzęt i przygotujecie się do akcji. To jak to zrobicie pozostawiam już wam. Przypominam, że akcja jest tajna i ma zostać przeprowadzona szybko i sprawnie. Wszelka łączność z nami jest zawieszona i można ją podjąć tylko w razie ostatecznej konieczności lub w momencie ukończenia misji. Tutaj macie materiały dotyczące bazy i jej plany. Nie jest tego dużo, ale mam nadzieję, że wam to wystarczy. Bądźcie gotowi na wszystko, gdyż nie wiemy do końca, co ten szaleniec tam ma. Przypominam, ze priorytetem jest schwytanie Gizajewa oraz odzyskanie skradzionych przez niego danych. Tym w głównej mierze zajmie się pan Endo Matsukami. - pułkownik wskazał dłonią stojącego obok Japończyka ubranego w garnitur - Ma on prawo wydawania wam rozkazów, więc proszę mieć to na uwadze. Czy są jakieś pytania? Jeśli nie to zapraszam na pokład.

Silniki Harriera zawyły przeciągle, a z dysz wyleciało rozgrzane do czerwoności powietrze. Po kilku chwilach samolot zaczął unosić się powoli pionowo w górę. Gdy osiągnął on odpowiedni pułap, pilot zwiększył moc i przekręcił dysze we właściwym kierunku. Samolot z gwałtownym przyspieszeniem poleciał w kierunku kolumbijskiej dżungli.

- Mówi pilot - rozległo się w głośnikach - Za trzy minuty będziemy nad celem. Proszę przygotować się do lądowania.
Samolot zmniejszył prędkość i zaczął powoli obniżać lot. Przez niewielkie bulaje widać było już ciągnąć się po horyzont soczyście, zieloną dżunglę, gdzieniegdzie poprzecinaną błękitnymi wstęgami rzek.
Nagle ciszę na pokładzie przerwał jakiś dziwny świst. Po chwili kolejny. Coś nagle wstrząsnęło samolotem i słychać było głośny huk eksplozji, gdzieś na ogonie. W następnej sekundzie kolejny wybuch miał miejsce na dziobie. Samolot zaczął gwałtownie tracić wysokość, aby w ciągu zaledwie kilku sekund zacząć pikować. Systemy alarmowe zaczęły wyć, a pasy bezpieczeństwa zostały dociśnięte do granic możliwości.
Wśród przeraźliwego huku i trzasku pękających części kadłuba samolot leciał prawie pionowo w dół.

Uderzenie o ziemię praktycznie rozłamało samolot na pół. Odłamki kadłuba poleciały we wszystkich kierunkach w promieniu kilkuset metrów. Harrier zderzył się z płaskim wzgórzem przełamując się na pół. Przednia część osiadła na szczycie, a tylna runęła w dół wzgórza.
Nowoczesne systemy bezpieczeństwa zagwarantowały przeżycie załogi, jaki i doborowej drużynie Psychosquadu. Nadal jednak istniało zagrożenie wybuchem paliwa, nie było więc zbyt wiele czasu na ucieczkę z miejsca katastrofy.

Ciała grupy uderzeniowej leżały porozrzucane wokół wraku. Siła uderzenia była tak duża, że po zatknięciu z ziemią wyrzuciło ich w górę na kilka metrów.
Upadek z takiej wysokości nie należał do najprzyjemniejszych.

Jason Crook, Mordecai Eagels
Leżeli tuź obok siebie pod wielkim drzewem, którego nawet nie potrafili nazwać. Kilka metrów dalej leżał ciężki plecak z wyposażeniem, a jeszcze dalej ich broń.
Poza drobnymi stłuczeniami i zadrapaniami nie mieli większych obrażeń, a przynajmniej tak się w tej chwili wydawało. Przy takim upadku zawsze przecież mógł nastąpić jakiś krwotok wewnętrzny, czy inne chujstwo.
Pierwszy ocknął się Eagels i to on zauważył, że na drzewie nad nimi coś się porusza. Nie widział dokładnie to było, ale to coś raczej nie wyglądało na zwierze.

Kayla Simonds, Samuel Beckett
Beckett nie miał szczęścia. Nie dość, że wylądował tuż nad krawędzią stromej przepaści, to jeszcze od pasa w dół został przygnieciony ciężką częścią kadłuba samolotu. Było jasne, że o własnych siłach się stąd nie wydostanie.
Kayla także do szczęśliwców nie należała, ale ona przynajmniej miała swobodę ruchów. Tak się wydawało do czasu, gdy zauważyła, zarośla po jej prawej stronie ruszają się i coś skrada się w jej kierunku.
Na domiar złego tuż przy linii krzaków leżał ich dowódca, porucznik Derek Shiftline. Sądząc po kałuży krwi w jakiej leżał, jego stan był raczej ciężki.

Ben Baxter
Baxter wisiał wysoko nad ziemią. Jego plecak zaplątał się w gałęzie i trzymał go w uwięzi. Poza zadrapaniami na twarzy nie miał innych obrażeń. Rozejrzał się wokół i zdumieniem ujrzał leżącego pod nim Takanori Matsuda, pracownik ZetaTechu, który miał im pomagać w tej misji. Wyglądał jakby spał, ale bardziej prawdopodobne było to, że był nieprzytomny.
Tymczasem zbliżał się do niego sporych rozmiarów mechaniczny pająk, który niewątpliwie był dziełem doktora Gizajewa.

 

__________________
"Shake hands, we shall never be friends, all’s over"
A. E. Housman