Zostali w trójkę i dwa droidy na plaży, nad którą wkrótce miało zajść słońce. Lyda odleciała załatwić temat upłynnienia zdobyczy.

- Pewnie chwilę jej to zajmie - Lyn przerwała milczenie jakie mimowolnie zapadło. Spojrzała na Edge'a. - Spokojnie, Kitty na pewno tu przyleci - machnęła ręką. - W systemie są zabezpieczenia, nie wyleci przynajmniej beze mnie - wyjaśniła na czym można było oprzeć jej pewność.

A tak po prawdzie Lyn była przekonana, że może ufać Rot. Hakerka nie zwykła była przywiązywać się do swoich współpracowników, a jednak tym razem jakoś tak samo z siebie wyszło. Nie była z siebie z tego powodu zadowolona, choć też w żadnym razie nie była na siebie zła.

- Dobra, Horus, była umowa - odwrócił się i podeszła do przemytnika. - Wyciągnęliśmy cię z tego piekła i jesteś nam winien odpowiedzi, więc skup się - była niska, więc musiała podnieść głowę, żeby patrzeć w jego twarz. - Gdzie jest Vintori? Może jej grozić niebezpieczeństwo jeśli jej nie znajdziemy - dodała by trafić w jego uczucia, bo na stacji dowiedzieli się, że łączyło go uczucie z Grace.

Lyda zniknęła schować bojowca w tunelu ściekowym, jednym z setek odpływów odpadów miejskich i przemysłowych Coronet City. Pozostała drużyna miała mieszane uczucia, jednak pomimo, że Rot zniknęła z łupem Marvela, celowo lub też nie zainstalowany robak w oprogramowaniu fregaty nie mógł pozwolić rudej opuścić Correlii o czym nie wiedziała.

Stanęli na kamienistej pustej plaży, zbliżał się zachód słońca. Czerwona kula powoli znikała na horyzoncie, jak rozgrzany ślad po strzale w metalową płytę, pomyślał Egde. Tyle bitew, tyle przemocy, celowej lub też nie. Nie chciał wycinać z dziąseł siekaczy Horusa, ale mimowolnie położył dłoń na bojowym wibronożu. Lyn była tą łagodniejszą, kobiecą stroną. Zbliżyła się do byłego więźnia i przemytnika, prawie dotykając go za ramię i mówiąc próbując wkupić się w jego łaski. Elyndira może nie była psycholog, ale swego czasu przeczytała wiele książek z tej dziedziny, wiedząc, że retoryka może działać o wiele skuteczniej od przemocy.

- Dobra, Horus, była umowa - odwróciła się i podeszła do przemytnika. - Wyciągnęliśmy cię z tego piekła i jesteś nam winien odpowiedzi, więc skup się - była niska, więc musiała podnieść głowę, żeby patrzeć w jego twarz. - Gdzie jest Vintori? Może jej grozić niebezpieczeństwo jeśli jej nie znajdziemy - dodała by trafić w jego uczucia, bo na stacji dowiedzieli się, że łączyło go uczucie z Grace.


-Grace?- powiedział mężczyzna dotykając zmoczonych, kosmatych od brudu z celi włosów.- Ona… Ja… Ja ją kochałem pomogłem jej i temu słodkiemu dzieciakowi. Głównie jemu.

-Dzieciakowi?- powiedziała Healstrom maskując zdziwienie lepiej od Allcaxa.

-No tak… To znacie ją czy nie?

-Znamy. Po prostu dawno jej nie widzieliśmy.- kontynuowała Indygo.

Alex zamyślił się, ale był zbyt wycieńczony by myśleć trzeźwo. Zamiast powiedzieć jakim cudem nie znają tego ośmiolatka z kręconymi brązowymi włosami pokiwał głową i ziewnął.

- No… Chyba Wam pomogę. W końcu uratowaliście mój tyłek. Tak czy siak rzuciła mnie jak szmatę. To dość durne, bo to ja zawsze kończyłem związki. Zamiast tego sprzedała beskar za pięć milionów i sprzedała mnie gangowi tych patałachów rzucając jakimś kłamstewkiem. Ale wiem gdzie jej szukać. Udała się na Dathomirę, by zrekrutować zabrackich plemieńców. Oni chyba nie lubią kredytów, to jacyś religijni fanatycy… Ona.- na chwilę posmutniał jak skulony szczeniak.- Potrafi działać słowami. To manipulantka. Postanowiła, nazwała się Szkarłatną Wiedźmą i zaczęła zbierać armię piratów. Wiele razy mówiła, że zabije każdego skurwiela z Najwyższego Porządku. To chyba coś osobistego.

Lyn, Egde i Emrei słuchali uważnie, zdziwieni, że tak łatwo wydobyli informację. Na persokomy drużyny przyszła wiadomość od Pani Kapitan.

“Schowałam Kuratora, tak, że nikt go nie znajdzie. Wracam ciągnąć torbę z kasą. Macie coś z tego bawidamka?”


W tym samym momencie na interfejs wzrokowy Indygo przyszła wiadomość prywatna.


“Mam schowaną butelkę szampana na specjalne okazję. Uczcimy to jakoś Indygo ?… ;** <3 “

Stała ze skrzyżowanymi przed sobą ramionami, zupełnie zdumiona tą opowieścią. Nic jej się nie kleiło.

Początkowo miała ochotę strzelić Horusa w łeb. Dłonią. Choć w przypadku jej bionicznych dłoni mogłoby to być równie zabójcze co i użycie karabinu. Przez chwilę patrzyła na przemytnika jakby ten sobie żarty z nich robił. Później przypomniała sobie, że facet był za głupi, żeby wymyślić taką wielowątkową historyjkę.

No i pojawiło się to niewygodne uczucie, że to wszystko wyjątkowo ładnie układa się ze słowami tamtej narkomanki, samozwańczej wieszczki.

Zdała sobie sprawę, że długo już z Egdem stoją i milczą, patrząc się to na siebie to na Horusa, ale gdy miała już coś powiedzieć, to dostali wiadomość od Lydy. Miło było wiedzieć, że dobrze ulokowała swoje zaufanie. Choć mogło nie tylko o nie tu chodzić.

Postanowiła jeszcze zignorować chwilę Horusa i zastanowiła się, na którą wiadomość Rot odpowiedzieć najpierw. Zdecydowała odpowiadać od tej prywatnej notki.

Cytat:

Napisał Lyda “Mam schowaną butelkę szampana na specjalne okazję. Uczcimy to jakoś Indygo ?… ;** <3 “

Cytat:

Napisał LYN " Może... Kto wie... Ale chyba jeszcze za wcześnie na szampana"

Przekazała wiadomość i zaraz odniosła się do tej pierwszej, odpowiadając tak, że i Edge tym razem był adresatem.

Cytat:

Napisał Lyda “Schowałam Kuratora, tak, że nikt go nie znajdzie. Wracam ciągnąć torbę z kasą. Macie coś z tego bawidamka?”

Cytat:

Napisał LYN Tak. Dużo opowiadał. Nieciekawie to wygląda. Możliwe, że zleceniodawca wpuścił nas na miny. Pamiętasz tamtą wieszczkę? Jej słowa dziwnie pasują do tej sytuacji. Na miejscu Ci wszystko opowiemy

- Dobra Horus - Lyn potarła palcami twarz. Miała ochotę wziąć prysznic i się napić, żeby na spokojnie przemyśleć co zrobią. - Jesteś wolny - stwierdziła i machnęła ręką. Mieli informacje, więc już nie potrzebowali go targać ze sobą, tym bardziej, że hakerka po tym jak łatwo go wyśledziła, założył od razu, że będzie im tylko kulą u nogi.

- Edge, co o tym myślisz? - zapytała. - Jeśli to prawda to kontrakt możemy zerwać za zatajenie informacji o celu zlecenia. Nie wiem jak ty, ale nie pisałam się na misję porwania szefowej piratów, która chyba jest czuła na Moc. Na pewno nie za taką cenę.

Drużyna przez chwilę stała w milczeniu. Horus popatrzył całkowicie zmęczony, na Elyndirę i ruszył bez pytania kamiennym podłożem patrząc w stronę oddalonych zasnutych teraz mgłą budynków miasta. Mieli od niego wszystkie informacje, jednak te były tak niesamowite, wręcz niedorzeczne, iż drużyna postanowiła skontaktować się z Khalido. Do tego potrzebowali stołu komunikacyjnego statku i ten właśnie przyleciał. Nie czekając na właścicielkę Gwiezdna Kotka wylądowała gładko wysuwając płozy i usiadła na niemiłej plaży. W tym samym momencie z oddali pojawiła się sylwetka Rot. Zgodnie z przybliżonym widokiem soczewek Lyn Kapitan poruszała się dość pośpiesznie z torbą łupu Marvela.

-Lyda właśnie tu idzie. Ma łup. Nie oszukała Nas.- stwierdziła kobieta.

-To dobrze.- rzekł Allcax, choć był nieco zdziwiony. Odkąd rozpoczął pracę najemnika oszukano go z trzy razy. Za każdym razem dokonywał zemsty. Wibro-nożem.

Poczekali chwilę na Lydę. Ta maszerowała rześko paląc papierosa. W końcu wróciła i drużyna była cała w komplecie. Emrei rzucał jak olimpijczyk kamieniami w morze. Te odbijały się po pięć razy daleko w szarą wodę ozdobioną zachodzącym czerwonym słońcem. Healstrom stwierdziła, że ten zachód przypomina jej lata młodości w rodzinnym apartamencie letnim nad wodą.

W końcu Kapitan dotarła i spojrzała dumnie na swój statek.

-TO CO MACIE INFORMACJE?!- krzyknęła z oddali potem dotarła.

-Wygląda na to, że zlecenie nie było tym czym się wydawało.- powiedziała Indygo, gdy pilotka była już blisko nich rzucając resztki szlugi.

-Co masz na myśli?

-Nasza Grace, choć brzmi to nieprawdopodobnie jest… rzekomo, Królową Piratów na Dathomirze… i ma ze sobą własne dziecko.- odparł Egde.

-Co?!... Kurwa, Horus powiedział Wam takie rzeczy. Czemu go puściliście? Trzeba było wyciąć mu chociaż ząb ostrzem, wtedy nie gadał by takich bzdur. Chcecie skontaktować się z Khalido?

-Właśnie o tym myśleliśmy.- rzuciła szybko Lyn. Widziała, że przemytniczka nieco się zachmurzyła podobnie jak ona.

-No to do mesy Kotki.

Po chwili trap opuścił się i znaleźli się w środku. Wykładane szarą stalą korytarze, czerwone i białe lampki uświadamiające działalność systemów, po sekundzie cała drużyna stała w centrum statku nad holograficznym systemem łączności. Wybrali numer do Khalido, chwilę to zajęło. Na górze statku niczym kwiat rozłożyła się okrągła antena dalekiej komunikacji, próbując chwycić odległe o 347 lat świetlnych tropikalne Myrro.

-Zero odpowiedzi. Cisza. Zaczynam się niepokoić.

-Ktoś przechwytuje nasz sygnał!

-Co?!- Lyda wyłączyła automatycznie połączenie.

-Ej! Gdybyś chwilę poczekała mogłabym go zidentyfikować.

Rot wydawała się wściekła. Wyjęła papierosa i rozpoczęła szybkie wypalanie tsu’bako.

-Kurwa! Wszystko robi się coraz bardziej skomplikowane. Co robimy?

Lyda Rot pierwszy raz, chyba od wieków przekazała odpowiedzialność reszcie ekipy. Sama myślała tylko, by spieniężyć łup z bazy gangu, i skończyć zlecenie, bo kasa była całkiem zadowalająca.

Stół komunikacyjny zaczął świeczyć ciemną czerwienią w stanie spoczynku, pojawiło się logo CoreElectronic, obracając się wokół własnej osi. Lyda nieco zgaszona usiadła w głębi, na wykładanym skórzanej sofie w zgłębieniu mesy. Na pobliskim stoliku stała zapchana popielniczka. Zrzuciła pył z połowy papierosa i westchnęła, nie patrząc ani na weterana, ani na Lyn. Widocznie spochmurniała. Emrei wykrył jej przyśpieszony puls, jak ruch trawy w czasie wietrznego dnia, serce kobiety przyspieszyło.

-Cóż przed przyjęciem roboty u Khalido nieco, jak to mam w zwyczaju zaczęłam węszyć. Zazwyczaj robiłam dla niego krótkie kursy, ale gdy dowiedziałam się, że daje okrągły sześćset tysiąca kredów i szuka świeżej ekipy wszystko wydało mi się podejrzane.- Lyda rozłożyła ręce w bezsilności.- Dar’Maki siedział na jego dworze i miał sporą sieć kontaktów na Myrro, więc nieco rozjaśnił sprawę. Khalido faktycznie wiedział o dziecku Grace… Bo… On jest jego ojcem. Admirał Korlelius Vintorii miał go za bliskiego przyjaciela. Jak mówił Maki Khalido zakochał się niemal od pierwszego wejrzenia w ledwo piętnastoletniej Grace i porwał, czy jak zwał tak zwał ją od surowego zaborczego ojca. Jednak kiedy dziewczyna dorosła miała dość starego trepa, który był dodatkowa kiepskim ojcem dla nowo narodzonego dziecka. Znam Khalido od tej strony, załatwiałam mu primo sort śniegu z Nal Hutta, tyle, że rancor by tego nie wciągnął. Dodajmy do tego alkoholizm, ruchanie co się da i te słynne piątki paazakowe razem z jego garnizonem. Grace, gdy tylko przekroczyła 22 rok życia spakowała manatki i zabrała chłopca. Od tej pory Khalido obsesyjnie szukał, już kobiety. Trafił mu się trop, stąd mamy tak duży kontrakt. Wyłączyłam komunikator, bo przeczuwam, że Pierwszy Porządek w końcu znalazł Khalido.- Kapitan wyrzuciła papierosa starannie go gasząc. Niebieski dym błyskawicznie wleciał do zasysającego okienka wentylacji nad jej głową.- Stąd chciałam porzucić zlecenie skoro mamy kasę od Smoggersów. Do tego… Śmierć Tiamath… Przepraszam. Powinnam Wam powiedzieć o brudnych szczegółach… Ale zawsze pracowałam sama, nigdy nie współpracowało mi się tak dobrze z kimś początkowo obcym.- powiedziała Lyda z wyraźną szczerością i nieśmiałą niepewnością w głosie.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=B-8I-SET1ec&list=PL43516D2ACB876976&index=32[/media]

Gwiezdny Niszczyciel Typu Resurgent „Grace” na cześć zaginionej córki Admirała Korneliusa Vintorii sunął przez hiperprzestrzeń z łagodnością płynącego łabędzia. Metalowe ściany celi nieco drgały, ale tylko niezauważalnie, zupełnie mniej niż na dawnym Imperialnym Niszczycielu. Carold Khalido próbował się poruszyć. Rany były tak bolesne, że wymiotował około trzech razy do toalety, jedynym wyposażeniu jego uwięzienia oprócz umywalki i pryczy. Na szczęście serum hiperstezyjne zaczynało schodzić. Te zakute pięści kata, liczne ostre narzędzia tortur, porażacze, podtapianie z workiem na głowie... Jak najgorsze zbrodnie, których sam się dopuszczał lata temu... Zanim Imperium upadło. Zanim zakochał się w za młodej dziewczynie, do której nie powinien żywić uczuć.

Złamane kilka żeber utrudniało mu oddychanie, jednak wstał kuśtykając i napił się nieprzyjemnie ciepłej , źle filtrowanej wody z kranu. Poziomy więzienne dostały najgorszy przydział środków życiowych na liniowcu tak przeraźliwie nazwanym na cześć dziecka Korneliusa. Gdyby ten stary skurwiel, wiedział, że on stracił ukochaną tak samo jak on córkę. Być może sam dokonał zbrodni, ale po fakcie zarówno Carold jak i Kornelius popełnili winny czyn. Grace zawsze była żywa, zawsze stawiała na swoim. Dbał o nią, naprawdę ją kochał jednak dziewczyna była młoda pewna siebie, a on nie kłamiąc się był mężczyzną zbliżającym się wtedy do późnej pięćdziesiątki.

Były imperialny porucznik oddziałów piechoty szturmowej dotknął łysego czubka głowy, chwycił wyrwany brutalnie złoty kolczyk z strzępka prawego ucha, który potwornie powtórnie przyspawano. Nie ważne jak starał się żyć jako wyzwolony samozwańczy król Mos Myrro był starym dziadem, który sam siebie skazał- czy to z pożądania czy prawdziwej miłości- teraz nie mógł odróżnić tych dwóch rzeczy w wspomnieniach. Stanął na nogi i zapukał w szarą stal drzwi. Oszczędne, przyciemnione panele świetlne na suficie, śpiewały ponurą wizję śmierci za jego plecami.

-Hej, obywatelu, podaruj fajkę biedakowi!- zaśmiał się ze swoich słów, jakby już popadł w obłęd.- Hej bielutki, DAJ MI PAPIEROSA! WYPUŚĆ MNIE DO CHOLERY! KIEDYŚ RZĄDZIŁEM TAKIMI JAK TY!

I wiem, że prawdziwy szturmowiec jest uwarunkowany na posłuszeństwo rozkazom. Nie tak jak moi weseli dezerterzy. Wiecznie pijani, teraz wyrżnięci w pień. Ten gość którego zatrudnił, Egde Allcax; według informacji był byłym szturmowcem, ale z wyglądu w ogóle nie zdawał się stracić żołnierskiego pazura.

Cisza była koszmarna, cichy szmer lotu w nadświetlnej, praca położonych dwa poziomy niżej pomniejszych transformatorów. Carold poddał się i niezgrabnie zamierzał wrócić na pryczę. Wtem rozległ się syk drzwi. Jakby miał dostać papierosa, jak surrealistycznie to nie brzmiało.

-Car. Stęskniłeś się kłamco? Złodzieju? Zboczeńcu?- głos był suchy jak pustynia, zimny jak tytastalowa głownia miecza.

-Kornelius...- odwrócił się Khalido.- Nie wiem gdzie jest Grace. Szukam jej od ośmiu lat. Tak samo jak ty.

Stał przed nim wysoki, chudy ale z śladem dawnej krzepy admirał. Jego srebrzyste włosy były ulizane na prawo, a między długim orlim nosem mieściły się błękitne drapieżne, inteligentne oczy wtłoczone w skórę jasnej oliwy. Przy szarym, wystawnym mundurze był przypasany chromowany, reliktyczny blaster.

-Tyle, z tego co powiedziałeś ja nie zatrudniłem bandy partaczy. Rodia, podejdź no tu.

-Nie tylko nie ON!

W przestrzeni wąskich drzwi pojawił się atletyczny, biało skóry mężczyzna z czarnymi tatuażami i kolczykami na twarzy. Rattataki spojrzał na niego jak na zepsute jedzenie. Jego kat.

-Nie przejmuj się wkrótce spotkamy twoją ukochaną.- rzucił powolnym, opanowanym, ale jadowitym tonem.

-I poderżnę ci gardło Car. Na jej oczach. Oboje odzyskamy to co utraciliśmy. Ty, mój dawny przyjacielu, mój drogi straciłeś życie kiedy odebrałeś moją drogą córkę. Przeszłości nie wymażesz. Pięć dni. Za tyle wylądujemy na Dathomirze.

-Podsłuch i tropienie to moja specjalność. Podobnie jak dawkowanie bólu.- Thoram uśmiechnął trzymając iniektor z środkiem podkręcającym ból. Khalido zacisnął zęby i zamknął oczy. Na szczęście Vintorii nic nie wiedział o swoim wnuczku, jego synu...

Na początku Lyn była trochę zła po tym jak Lyda odcięła komunikację, bo była pewna, że z Johnnym bezbłędnie namierzy źródło. Zaraz po tym była zdziwiona nagłym wybuchem kapitan.

Hakerka skrzyżowała ręce przed sobą i przyglądała się wnikliwie rudowłosej, gdy Egde zadał to jedyne właściwe w tym momencie pytanie. Miała szczerą nadzieję, że przemytniczka będzie miała dobrą wymówkę co do tego.

- Cóż... - westchnęła Lyn i odwróciła spojrzenie. - Mogę zrozumieć chęć ucieczki od zaborczej rodziny... - mruknęła. Doskonale wiedziała jak to jest gdy rodzice wszystko zaplanują ci jeszcze zanim się urodzisz, nawet to jak będziesz wyglądać, czy do czego będziesz mieć predyspozycje.

Lyn rozłożyła bezradnie ręce.
- Czyli po kontrakcie - stwierdziła i podeszła do lodówki, z której wyciągnęła piwo. Jedno podała Allcaxowi, drugie otworzyła dla siebie. Usiadła przy stole.

- Wściekłabym się gdyby nie nasza nagroda pocieszenia... - skrzywiła się Indygo. Paradoksalnie uratowanie Horusa było jedynym dzięki czemu mieli forsę za zaczętą robotę. Wręcz było to zabawne, bo podobno dobre uczynki nie są nagradzane. Wszechświat widać zrobił dla nich wyjątek.

- To co teraz? - zapytała wszystkich. - Mamy kasę. Kontrakt, który i tak był lewy w końcu się sypnął... W takim wypadku mam już tylko prywatną chęć zemsty na zleceniodawcy, który chciał nas zrobić w huja. Proponuję przesłać Grace pozdrowienia. Wraz z informacją kto jej szuka, żeby była gotowa.