Wyskoczyli dokładnie po 8 godzinach, 12 minutach i 2 sekundach. Wyjście z nadprzestrzeni, okazało się nieco lżejsze. Cała drużyna zajęła się sobą i odpoczywała. Emrei wszedł w stan niskiego poboru energii. Allcax zgodnie z tym co zamierzał zrelaksował się w swojej małej kwaterze, obejrzał i analizował wiele razy wygląd poszukiwanej oraz zajął się pielęgnacją swoich bliźniaczych IB-94. Lyn dzięki swojemu doświadczeniu i talentowi programistki szybko uwinęła się z modyfikacją systemu komputerowego Kici a potem się umyła, zaskoczona jak wiele różnych natrysków posiadał prysznic Pani Kapitan. Tiamath po prostu siedziała w kokpicie patrząc na Lydę i nieskończony, błękitny tunel hiperprzestrzeni, który żywo pulsował i rozciągał się na iluminatorem.

Kiedy znów znaleźli się w próżni dwie kobiety zobaczyły potężnego lodowego olbrzyma z pierścieniem, i czterema księżycami. Ekran na kokpicie nazwał każdy z nich oznaczając wszystkie dane, od odległości, po średnicę i skład mineralny. Astro-komputer YT-1300/TIE był bardzo skrupulatny i zasobny, jak stwierdziła zabraczka. Po chwili na mostek wszedł cicho Egde i już odświeżona, zadbana Lyn. System Phat posiadał tylko tą jedną potężną planetę, a błękitno świecąca gwiazda w tym układzie była odległa, mała i chłodna. Niemniej zasoby naturalne były naprawdę bogate, szczególnie w ciężkie metale w dwóch pasach asteroid, z których przez dwie setki lat korzystały korporacje wydobywcze. Po wojnie klonów gospodarka układu przeszła załamanie, a minerały nieco się wyczerpały, firmy opuściły swoje placówki a miejsce dawnych pracowników zajęli prywatni górnicy i piraci, którzy pobierali od nich potężne haracze za same prawo do wydobycia. Lyda wklepała na dotykowym ekranie współrzędne placówki MineCosm-3 usytuowanej na księżycu Phat IV, wyznaczyła kurs i dała pełną moc silniką. Wąski, błękitny pasek napędu rozbrzmiał z mocą z tyłu Kici, zostawiając za sobą dużą smugę zjonizowanych cząstek.

Rot wyjęła papierosa ustawiając auto-pilota i odezwała się do nowej załogi.

-Udamy się do tego całego Nadzorcy i dowiemy się wszystkiego co wie o Vintorri. Nigdy tu nie byłam, bo w tym sektorze zazwyczaj uzupełniam zapasy na Myrro, ale znam plotki. Korporację opuściły Phat pod koniec wojny klonów. Teraz pracują tu prywatni górnicy a kredyty zasysają od nich piraci. Handel minerałami jest dość silny z Huttami. Kopią, dostają śmieszne pieniędze za rudy a one sprzedają nie przerobione surowce do rafinerii na Nal Hutta. Tak więc skradziony beskar nie wkurzył tylko tego Adara, ale zapewne klan ślimaków, które chciały go dostać... -kapitan zastanowiła się głęboko, dopalając resztę szlugi.- Prawdopodobnie jacyś posłańcy karteli już przysłali tu swoich ludzi i robią niezłą awanturę temu zabrakowi. Rozumiecie co mam na myśli? Nie będziemy gadali i mierzyli się z samym Adarem, ale też z ludźmi z Nal Hutta. A takie męty nienawidzą ludzi, którzy wtrącają się w nie ich sprawy.

Po dwunastu minutach zbliżyli się do Phat IV. Księżyc był dość duży, zwykła szara kula z dziurami od asteroid, dość bujnymi skałami wskazującymi na dawną aktywność tektoniczną i światłami placówki MineCosm-3, które z każdą chwilą robiły się coraz wyraźniejsze i większe. Z oddali widać był mały ruch statków kosmicznych, a doskonałe sensory StarKitty wykrywały każdy z nich pokazując je na dużym okrągłym panelu u góry kokpitu. Większość punktów nie posiadała nawet własnego oznaczenia, będąc niejako anonimowe. Jednak po chwili w kierunku fregaty Lydy zaczęły zbliżać się trzy sygnatury, lecąc z dużą prędkością.

-No i mamy komitet powitalny.- powiedziała nieco zniesmaczona pilotka.- za chwilę nadeszło połączenie na otwartym kanale.

-Tu siły porządkowe Kartelu Jotun, powiedzcie kurwa po co lecicie w stronę MineCosm-3 albo posypią się lasery. Jeśli jesteście Imperialnymi, na co wyglądacie możecie liczyć na nasz atak.

-Spokojnie twardzielu, nie zdarzyło się wam skroić Imperialnej własności?- na radio dało usłyszeć się nieco potwierdzające chrząknięcie.- Mamy sprawę do waszego Nadzorcy, niejakiego Adara.

-Jesteście umówieni na spotkanie?

Trio przechwytujących Starfoxów Arwingów w zużytym stanie z blado-niebieskim oznaczeniem Kartelu Jotun otoczyły Kicię. Jeden usiadł im na ogonie, pozostałe dwa ustawiły się na obu burtach. Były to zwrotne i szybkie myśliwce. Dobre przyśpieszenie, minimalne, ale szybko regenerujące się tarcze oraz wyjątkowo szybkostrzelne działka laserowe zdolne do błyskawicznych skoncentrowanych, krótkich salw jeśli tylko miały pewny strzał. Rot znała te modele i wiedziała, że w takiej sytuacji mogli, by nieźle oberwać. Ostateczny wynik dla nazbyt pewnej siebie Kapitan był jasny- wygraliby z małymi stratami, ale skan bazy pokazywał dwanaście stanowisk przeciwlotniczych, nie mówiąc o posiłkach w hangarach. Plus oczywiście podpadli, by znanemu i silnemu Kartelowi z Nal Hutta, a to oznaczało wyrok w połowie znanej galaktyki. Lyda nie zamierzała chować się przed łowcami głów, więc (Tiamath czujnie zauważyła stróżki potu na skroni kobiety, pomimo dobrej miny do złej gry) odezwała się spokojnie, powoli i zdecydowanie.

-Mamy do niego pilną sprawę i wspólne interesy. Możemy pomóc mu w jego problemie a on pomóc w naszym. Działamy na własną rękę i nie mamy powiązania ani z Kartelami, ani Nową Republiką czy Nowym Porządkiem. Nie chcemy również zapłaty, a jedynie współpracy i informacji. Pasi?

-Czekaj chwilę… StarKitty A-39…- na nazwę statku przywódca eskorty nieco przygasł, Rot doświadczyła to setki razy i szczerze- uwielbiała to.- Adar was przyjmie. Lećcie do piątego hangaru i wyłączcie systemy obronne. Poprowadzimy Was. Ustawcie niski ciąg, bo zapierdalacie jak na przyprawie. Bez odbioru.

-Haha!- Lyda zaśmiała się i wykrzyknęła garbiąc się i siadając za sterami jak miłośnik gier wideo w czasie finałowej walki z bossem.- Dobra. Jesteśmy nowo uformowaną drużyną, więc działamy jak drużyna. Zaufajcie mi Kartele opierają się na spójności, więc nie możemy pozwolić sobie na niezgodę. Adar i tak ma kłopoty, ale może nam pomóc. Vintorii nieźle zaszła mu za rogi…- Tiamath nieco wymownie spojrzała na Rot.- Przepraszam za skórę… Nie wiemy czy zna jej tożsamość, czy ta Grace nie była tylko jakimś cieniem, który zwinął mu bezcenny i rzadki beskar. To daje Nam szansę jak i ją zabiera. Jeśli wie dużo my jesteśmy w gorszej pozycji i będziemy musieli dać mu jakąś przysługę. Jeśli to my mamy bardziej szczegółowy profil Vintorri nie dajemy po sobie tego poznać i wyciągamy z niego każdy szczegół. Jasne Drużyno?

W tym momencie na mostek wszedł Emrei. Lyn uznała, że jeśli byłby istotą organiczną, to miałby potargane włosy i zlepione oczy. Jej przypuszczenia okazały się prawdziwe. Potężny droid wydał z siebie odgłos ziewnięcia, ale brzmiało to jak jęk orgazmu z antycznego holo-porno z Starej Republiki, który odzyskiwała i odnawiała, kiedyś dla jakiegoś kolekcjonera z Irium.

-Worki mięsa, daleko jeszcze?- powiedział Emrei a Lyda Rot przewróciła oczami z lekkim uśmiechem.

Lyda była w pełni skupiona na pilotażu, jednak przygryzła wargę patrząc cały czas na kurs i odezwała się dość szorstko z względu na zajęcie.

-Nie, Arwingi nie posiadają, żadnych takich skanerów. W bazie również nie sądzę, by je mieli. A szczerze wątpię, by ktoś zamontował je w tych.- wskazała symbolicznie palcem przez iluminator.- Mają z piętnaście lat, i choć są zadbane nie ma szans, by posiadały jakiś dodatkowy osprzęt. Wiele karteli używa tych modeli. Są zwrotne i tanie w konserwacji... Egde myślę, że Twój plan jest nienajgorszy. Możesz skryć się w jednej skrytce pod panelem podłogowym. Jeśli jest tam jakaś przyprawa- nie tykaj jej.- powiedziała Rot lekko żartując.

Praktycznie zbliżali się do placówki i pilotka ustawiła minimalny ciąg, włączając przełączniki dodatkowych repulsorowych silników manewrujących.

Czuła samozadowolenie po zakończeniu pisania oprogramowania dla Kici. Teraz nie mogła się doczekać, aż wgra swoje dzieło i zrestartuje wszystkie systemy statku. Wszystko będzie działało jak pięknie wygląda skrojona suknia na miarę, a nie łatany byle czym stary sweter do którego taka purystka jak Lyn mogłaby przyrównać oprogramowanie na jakim obecnie to działało.

Johnny robił ostatnie przygotowania pod przyszły restart, a hakerka znając już cały układ statku z dokumentacji poszła prosto do swojej kajuty. Miło było, że z gościnnych pomieszczeń znajdowała się najbliżej łazienki, do której udała się zaraz po upewnieniu się, że jej bagaże są na miejscu. Nie spodziewała się, że na pokładzie będzie miała okazję na przyjemny prysznic, więc miło się zaskoczyła. Spędziła naprawdę dużo czasu pod natryskiem.

Wyszła naga, owinięta jedynie ręcznikiem i nie przejmując się, że ktoś może ją tak zobaczyć, udała się do swojej kajuty. Tam już czekał na nią droid. Lewitował on podpięty do karabinu leżącego na koi.
- Diagnostyka na zielono - poinformował ją tym swoim zadowolonym głosikiem. - Wepnij złącze, żeby sprawdzić zabezpieczenie przed nieautoryzowanym użyciem.
- Może się najpierw ubiorę? - zapytała rozwijając się z okrycia. Przetarła jeszcze raz włosy i po przewieszeniu ręcznika przez oparcie małego fotela, sięgnęła do walizki gdzie miała ubrania i kosmetyki.
- Jeszcze został do sprawdzenia blaster - odparł droid w tonie ponaglenia.
- Niech będzie... - westchnęła Lyn i jedną ręką trzymając szczotkę, którą czesała włosy, w które przed chwilą wtarła odżywkę, wolną dłonią złapała za rękojeść karabinu.
Droid ucieszył się, na broni zapaliły się jakieś diody.
- Wszystko sprawne!

- Świetnie - Lyn puściła broń i odwróciła się na pięcie. Wyciągnęła sporą kosmetyczkę i zaczęła się szykować. Tymczasem J5 wyciągnął z walizki ciężki blaster i przepiął się do niego.

Ostatnią wolną godzinę przed planowanym przybyciem do celu, spędziła na wylegiwaniu się na koi i słuchaniu głośnej muzyki.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=LhCT8mahn6s[/media]

***

Kokpit był "przytulnym" miejscem, więc kiedy wszyscy pasażerowie znaleźli się w nim, zrobiło się tłoczno. Lyn zajęła miejsce za fotelem pilota i z zaciekawieniem fana oglądającego wyścig swoopbike'ów przyglądała się jak rozwijała się ich sytuacja. Oglądała Starfoxy uważnie, ale bez jakiejś ekscytacji. Owszem po galaktyce latały znacznie starsze jednostki od nich, ale dla kogoś kto widywał Corelliańskie prototypy na co dzień, poprzeczka dla efektu "wow" była ustawiona wysoko. Poza tym Lyn wolała wygodne statki, a nie takie jedno czy dwuosobowe trumny ze skrzydłami.
Nie wtrącała się gdy Lyda opowiadała o jednostkach, które ich otoczyły. Lyn nie zamierzała wspominać, że w razie draki zna częstotliwość, którą da się wyemitować z Kici, przez którą na trzy do czterech sekund zgłupieją systemy myśliwców, akurat by wskoczyć w nadprzestrzeń. Nie powiedziała o tym, bo nie chciała dawać dodatkowego miejsca dla nierozważnych pomysłów pani kapitan.

- Ale kamery mogą mieć - odezwała się dopiero gdy Edge wyszedł z pomysłem, a Lyda chyba go zaakceptowała. Chwilę zamyśliła się nad czymś. - Jak będę miała z kilka minut to mogę przestroić swoje tarcze energetyczne by weszły w rezonans magnetyczy i pod odładowaniu dodatkowym ogniwem, zamiast tworzyć niejako pole przechwytujące blasty, zacznie rozszczepiać światło spektra widzialnego. Zrobi mnie prawie, że niewidzialną i pozostanę tak póki będę się poruszać powoli. Zadziała to na krótko, bo to pochłania ogrom energii, ale na kamerach nie zostanie śladu - zaproponowała. - Przy okazji będę miała okazję podpiąć się do ich sieci i przejrzeć monitoring z czasu jak nasza zaginiona zarąbała im beskar.

Podróż nie dłużyła się Emrei'owi. Najpierw nagrania z walk bokserskich całkowicie pochłonęły jego uwagę, a gdy już z nimi skończył zwyczajnie wszedł w tryb oszczędzający energię. Jedną z gigantycznych zalet jego ciała w przeciwieństwie do organików była możliwość "przewinięcia" nudnych fragmentów istnienia, zachowując przy tym pełną gotowość w wypadku nagłych wydarzeń. Życie worka mięsa musiało być tak nudne, krótkie i trudne.

***

Z umiarkowaną uwagą wysłuchał opinii jego towarzyszy. Próba zakradnięcia się na stację może i mogła być rozsądna... Gdyby ta nie była tak mała.
- Na takiej stacji każda obca twarz natychmiast zostanie rozpoznana. - oznajmił krótko Emrei swym mechanicznym głosem i wrócił do obserwowania zbliżającej się placówki.
- Próba zakradnięcia się w takich warunkach jest wyjątkowo trudna, szacuję szanse powodzenia na bliskie 10 procentom. - oznajmił po chwili namysłu.

Kicia z gładkością, jak na imię przystało- kotowatego, podeszła na niski pułap wprost do wlotu do hangaru placówki MineCosm-3. Migająca przez ciągłe bombardowanie rozpędzonych cząstek kosmosu, tania bariera oddzielająca, drżała tak, że nawet Lyda zastanowiła się, czy kiedy wlecą do środka przypadkowy skok napięcia bazy nie sprawi, że wyssie ich do próżni. Arwingi bez słowa pożegnania skończyły eskortę i odleciały dalej spełniać swoje patrolowe obowiązki; czy raczej nękać okolicznych górników.

Hangar był przestronny wręcz duży, prawie jak na Gwiezdnych Niszczycielach (pomyślał Allcax). Został tak zaprojektowany, aby pomieścić duże jednostki wydobywcze i kiedy StarKitty, podchodziła do zgrabnego lądowania w przestrzeni lądowiskowej znajdował się w spoczynku, jeden naprawdę wysłużony statek górniczy, z którego droidy robotnicze wywoziły duże bryłki surowej rudy, ciągnąc je na wózkach repulsorowych. Ponadto drużyna zauważyła trzy, dosłownie takie same Arwingi w stanie znużonego spoczynku.

YT-1300/TIE wylądowała i pasażerowie poczuli minimalny wstrząs, jednak podejście było zdecydowanie eleganckie. Rot ruszeniem przełącznika wysunęła płozy do lądowania i po chwili usiedli na wysłużonym podłożu MineCosm-3.

W tym momencie, bo trzeba zauważyć, że w czasie podejścia banda ostatecznie zgodziła się, że to Lyn ma robić za ukrytą kartę, kobieta schowała się pod panelem podłogowych w jednym z korytarzy. W środku nie było żadnych świateł, więc hakerka wyjęła swój podręczny datapad włączając latarkę. Ku połowicznemu zdziwieniu odkryła dwa kartonowe pudła. Ciekawość była silną cechą kobiety, więc otworzyła wieczka i zobaczyła dwia plastikowe worki z białym, nieco krystalicznym proszkiem z dużą dozą żółto-brązowych zanieczyszczeń. Lyn domyśliła się, że to bardzo zanieczyszczona przyprawa. Obstawiała tani cocons, który Kapitan z racji beznadziejnej jakości nie sprzedała kupcowi… lub po prostu o nim zapomniała… lub zostawiła dla siebie. Kto to wiedział.

W tym samym czasie reszta załogi udała się do wyjścia. Trap powoli się opuścił a para z rozgrzanych silników wystrzeliła, ostrym sykiem, tak ciepła, że rzadkie powietrze placówki zaczęło falować w okolicach dysz odprowadzających.

Emrei uważnie skanował otoczenie szukając wszelkich możliwych, ważnych punktów. Szybka analiza nie wykryła systemów obronnych, a monitoring był naprawdę lichy. Ledwie trzy kamery ustawione w newralgicznych punktach hangaru. Egde dotknął trzymany w kaburze, swój szybki blaster, czując się nieswojo jednak w pełnej bojowej gotowości. Oddał bliźniaczą broń Lyn, bowiem uznał, że jeśli kartelowcy każą oddać im uzbrojenie, to lepiej by kobieta, po ponownym spotkaniu miała dla niego zachowany pistolet.

Lyda Rot szła z przodu, niby niepisana dowódczyni. Tiamath widziała jej pewność siebie. Ruszała się krzepko i zdecydowanie, prawie jakby nie była kobietą. Jej wzrok był skupiony na celu, twardy i ostry, co po chwili zyskało rację bytu. Zobaczyli ich komitet powitalny- niskiego, ale przesadnie umięśnionego Mirialana, o żółtej skórze z szyją w tatuażach Kartelu Jotun. Miał na sobie durastalowy blado niebieski napierśnik. Towarzyszyła mu dwójka anonimowych ludzkich zbirów w pełnym plastoidowym rynsztunku w tych samym Jotuńskich barwach. Na głowach posiadali hełmy z filtrami powietrza, a ich wizjery miały okrągły kształt. Każdy z nich trzymał pewnie ekonomiczne powtarzalne karabiny. Mirialan odezwał się pierwszy, a jego obstawa nie zdradzała śladów napięcia, zachowując kryminalną zimną krew.

-Ładny stateczek panienko.- powiedział żółto-skóry szczerząc się okropnie i odsłaniając spróchniałe czarne zęby, efekt wielu lat żucia khetominy.- To co powiecie co chcecie od naszego Szefa? Adar w tej chwili ma ważne spotkanie, więc powiedzcie z łaski swojej co to za pilna sprawa.

Cyngiel mrugnął swoim zmęczonym, podejrzliwym okiem i dla cwaniackiego popisu pogładził swój blaster. Lyda tylko odwzajemniła gest i również klepnęła palcami, jakby wybijała rytm piosenki swój ciężki DL-44, rozsławiony nielegalny ciężki pistolet, znany z tego, że był preferowany przez samego Generała Hana Solo. Emrei, gdyby mógł naprężył by muskuły, jednak skończyło się na lekkim zrywie hydrauliki, Allcax gardził takimi mętami a Tiamath była pewna, że Mirialan nawet nie zdążył by splunąć czarną khetominową śliną, w ułamkach chwil przecięty jej elektrycznym biczem.

Umięśniony, Mirialan zacisnął spróchniałe zęby i pięści, kiedy usłyszał prowokację Allcaxa, dwójka jego przybocznych zdało się rozśmieszyła się tą kpiną. Gość spojrzał prosto w oczy, weterana i wskazał go oskarżycielskim palcem, ledwie trzymając nerwy na wodzy.

-Radził, bym uważać na słowa.- powiedział sucho i gniewnie. Egde zmierzył go wzrokiem, wiedział, że wygrał.- Nie mam czasu na takich rozwydrzonych staruchów. Pamiętajcie, że nie jesteście u siebie. My Jotuni mamy jasne zasady, co robić z takimi przemądrzałym gośćmi. Udamy się do kwater Adara, ale jeśli będziecie równie wkurwiający jestem pewien, że wypuści was przez śluzę na odpadki… wiele roboli, którzy nie znali swojego miejsca tak skończyło. Jeszcze tydzień temu.

Lyda rozluźniła się i zdjęła palce z blastera. Spojrzała krótko na Egde’a i uśmiechnęła się cicho, ciesząc się, że robią się coraz bardziej zgraną i efektywną drużyną.

-Prowadź i postaraj się już nie otwierać ust. Strasznie z nich cuchnie.

Żółty tylko spojrzał na nią jak rozwścieczony drapieżnik, ale po chwili spuścił wzrok, obracając się i machając ręką, na znak, że mogą za nim podążać.

Cytat:

Jakoś nie mam dziś siły, żeby przejść od razu do wizyty do Adara. Niech Emrei doda swoje reakcję a Lyn opisze, czy dalej siedzi schowana. Lyn może również, za pomocą Johnego aktywować reeboot Kici- nie zostanie to zauważone przez Kartel.