Graugr był z siebie dumny co nie miara...ledwie podbiegł do wielkiej orkowej jaszczurki, a ta już na glebie leży… ledwie się zamachnął już martwa.
- Tak, tak, Graugr… świetnie się spisałeś - śmiała się Dasza nie wyprowadzając go z błędu, ale postanowiła trochę zmienić taktykę na przyszłe starcia. W odróżnieniu od Graugra ona widziała, że ogryn nie bardzo miał okazję się popisać, a jak na squiggotha zaszarżował… to był absurd. Dobrze, że ktoś go z lascannony ściągnął nim zrobiło się źle, bo nawet Graugr nie jest dość twardy aby się z nim mierzyć.

Podczas ofensywy Dasza pozostawiała ogryna w linii z towarzyszami, stwierdzając, że lepiej aby czekał jak orasy same podbiegną i w ten sposób był też dość blisko, aby kommando-chopców wyłapywać gdy ci próbowali się z flanki wbić w zwarcie.

Mimo to nie mogła opanować jego fascynacji terror-kotami.Zdawał się nie zauważać, że to nie są te same małe bestie które najwyżej podrapią i kilka razy pakował się w kłopoty gdy chciał jednego pogłaskać, a potem był smutny gdy musiał go ubić…

Graugr próbował testować survival aby odstraszać koty. Wynik: 80/40

Walka w obozie przebiegła po myśli ludzi. Williama bardzo cieszyło że Gunny nie zmarnował za dużo amunicji i sporo z jego serii weszło w cel (choć zawsze mogło być lepiej!). Ważne że ofiar było niewiele, a ich pojazdy były całe i mogli bez problemu wyruszyć w drogę na misję.

***

Korzystając z normalnego tempa mobilizacji Chesterfield wykorzystał okazję i podłączył się do Chimery. Jak zwykle moment kontaktu bolał jak jasna cholera, a po chwili to było jak odległe wspomnienie.
"Wiedział" co się dzieje z pojazdem.
Duch Maszyny "Four of Kind" nie należał do kapryśnych - był taki jak Duchy wszystkich Chimer. Pewny, solidny i odporny na trudy. Chesterfield lubił to w swojej bestii że ta nie kaprysiła na bród, wodę czy inne niedogodności.

Problemem było co innego. Po podłączeniu Chesterfield musiał się skupić czasem na odczuciach własnego ciała bo podczas tej dziwnej "komunii z Duchem Maszyny", jak to określali Trybiarze, miał problem z pamiętaniem o własnych potrzebach fizjologicznych.

Jeszcze inną rzeczą był jego stan umysłowy. Nadnaturalne skupienie na prowadzeniu jakie wykazywał sprawiało że czasem nie pamiętał o tym co się do niego mówiło albo nieświadomie ignorował skierowane do niego słowa i trzeba było nim potrząsać.

Na przykład Gunny znów zaczął ględzić o komisarz Léandre, a Chesterfield mu coś odpowiadał, a czasem nic nie mówił. Na pewno nie pamiętał tego do końca. O dziwo Williamowi przypomniało się natomiast że Gunny ma na nazwisko Stonks. Dziwne.

Tak czy tak William kierował Chimerą w tym czasie z niesamowitą wprawą.

Gorzej że w pewnym momencie któryś z kierowców (chyba Trojana, zapewne z zazdrości że jego wóz nie radzi sobie w gęstwinie i błocku) przez vox palnął coś o tym że Chesterfield się popisuje przed swoją kobitą, co wywołało sporo heheszków od pozostałych załogantów i komentarzy, że "taki to pożyje", "stara mu kuli nie wpakuje" i temu podobne.
Podłączony do Chimery Chesterfield jednak zdawał sobie sprawę z czegoś co chyba tamci przeoczyli.

- Chłopcy, jesteście na ogólnym. - rozległ się na voxie głos Williama.

Rozmowy między pojazdami urwały się momentalnie i zapadła grobowa cisza.

///
Rzut na pilotaż - Operate (Surface)
43 (Bazowe Agility) + 10 (skill) +10 (MIU) -0 (Trait Chimery - Tracked vehicle daje -10 przy testach związanych z manewrowością, ale daje też +10 w przypadku poruszania się w trudnym terenie)

Rzut: 02/63

Z nie do końca jasnych powodów Marie Léandre została przydzielona do roli gońca przez Komisarza Ósmego Regimentu. Ktoś musiał nosić wiadomości między szpicą a resztą kompanii, ponieważ vox-stacje Siódmego Plutonu wysiadły. Przyczyny usterek dopatrywano się w działaniach przebrzydłych xenos. Nikt jednak nie umiał odpowiedzieć, dlaczego dane zadanie przydzielono akurat młodszej komisarz i medyczce wraz z jej kompanem. Jednak absolwentka Officio Prefectus nie miała w zwyczaju kwestionować rozkazów, dlatego robiła, co jej polecono.

Było już kawałek po zmroku gdy czarnowłosa oficer polityczna dotarła do umocnień kompanii. Wyglądało na to, że trwała właśnie umiarkowana wymiana ognia między gwardzistami a luźnymi zgrupowaniami orkowych chopaków i garstką kommandozuw. Nie do końca świadoma sytuacji kobieta wkroczyła zdecydowanie do okopu.

— Myślisz, że jesteś taki mocny, zielońcu? Masz tu trochę! — zauważyła, jak krzyczał jakiś rozemocjonowany czarnoskóry gwardzista, strzelając z ciężkiego boltera przez otwór strzelniczy umieszczony w umocnieniu z worków z piaskiem.

Stukot karabinu trwał jakiś czas, ale w końcu przycichł.

— Do czego strzelasz, żołnierzu? — zaindagowała formalnie Marie.
— A jak myślisz, do czego kurwa strzelam?! — w pierwszym odruchu odpowiedział wulgarnym pytaniem nabuzowany wojak. Kiedy jednak zorientował się, do kogo mówi, nieco zbladł i przełknąwszy ślinę, odparł. — A, przepraszam sir. Widziałem paru orków, ale chyba udało mi się ich zabić.
— Cholera stary! Zamknij się i słuchaj! — rzucił przytulony do ściany okopu towarzysz operatora boltera.

Jak na zawołanie rozległy się orkowe okrzyki i hałaśliwe serie z szczelaczek.

— Cholera, zbliżają się! Daj flarę stary, flara! — wrzasnął czarnoskóry strzelec.

Gdy rakieta sygnalizacyjna poleciała pośród linię drzew, ponownie odezwał się huczący ciężki bolter. Mimo to Léandre nie do końca była pewna, czy gwardzista dobrze widzi do kogo strzela. Zdawało się, jakby walił na oślep.

— Myślisz, że taki z ciebie kozak, zielońcu? Tak sobie myślisz? — ponownie wygrażał podekscytowany operator ciężkiego karabinu.

Niezliczone świetliste smugi pozostawiane przez pędzące minirakiety rozświetlały atramentowoczarny nocny krajobraz dżungli.
Gdy broń ponownie umilkła, jego kompan odważył się podnieść głowę ponad linię okopu.

— Oni wszyscy nie żyją durniu! Został tylko jeden! — rzucił do ciemnoskórego współzałogant-obserwator.
— Hej, gwardzisto, kto tu dowodzi? — młodsza komisarz zapytała zdecydowanie strzelca, korzystając z chwili spokoju.
— A to nie pani? — odparł zdziwiony członek Astra Militarum.

Kobieta zaczęła powoli uzmysławiać sobie zamęt i dezorganizację panujące w tutejszych szeregach. Sytuacja na froncie wydawała się nieciekawa. Nękani ciągłymi atakami żołnierze tracili orientację, morale, a może nawet zmysły? Léandre na razie nie miała jak skontaktować się z kimś, kto by tu dowodził. Do tego jej przemyślenia raptownie przerwało kilka pokaźnych wybuchów. Nocne niebo rozświetliły grzybopodobne kule ognia, a pobliski ciężki bolter ponownie się zabrał głos.

— Taki z ciebie chojrak xenosie? — wrzeszczał czarnoskóry, prując z potężnej broni, ile fabryka dawała. — Tak! Leżysz zielońcu! I co powiesz teraz?!

Ponownie doszło do kilku eksplozji gdzieś w okolicy. Marie nawet nie pochyliła głowy. Za to próbowała się zorientować w sytuacji. Widoczność sięgała góra sześciu metrów. Skromne oświetlenie zawodziło, nieliczne lampy jedynie migotały niewyraźnie w gęstym mroku. Tutejszy klimat źle działał na elektryczność. Mimo to zdołała dostrzec w pobliżu jeszcze kilku gwardzistów, lecz żaden nie wyglądał jej na oficera. Większość z nich była przytulona do ścian okopu i wydawała się nieco zdezorientowana. Jeden mamrotał do siebie bez sensu. Zdecydowanie brakowało tu dyscypliny. Jeszcze jakby dla podkreślenia groteskowości całej sytuacji w pobliżu grało sobie w najlepsze przenośne mini radio.

— Ruszaj poszukać Karalucha, idź po Karalucha stary! — rzekł strzelec do swojego ładowacza i zarazem obserwatora.

Tamten posłusznie pognał przez okop i zatrzymał się gdzieś niedaleko. W jakiejś odległości za plecami Léandre.

— Karaluch, Karaluch! — zdawał się krzyczeć do innego gwardzisty.
— Słychać go w oddali, proszę pani — w międzyczasie odezwał się do czarnowłosej pobliski blond żołnierz, który niedawno wdrapał się na umocnienie i zaczął obserwować dżunglę przed sobą. Za pazuchą miał schowanego małego białego szczeniaczka.

Mężczyzna miał rację, po chwili dało się słyszeć donośny krzyk orka. Co ciekawe, zdawało się, że mówił coś w niskim gotyku.

— Załatw go! — usłyszała oficer polityczna.

Był to płynący gdzieś z okolicy głos ładowniczego, który rozmawiał z Karaluchem.

— He ludziki, walta siem, ha ha! Nie warte wy zembuff! — wciął się dobiegający z oddali rykliwy skrzek tego samego orka, którego młodsza komisarz słyszała chwilę wcześniej. Xeno nie przerywał swoich wrzasków, tak jakby chciał sprowokować ludzi do ataku. Albo ich zdenerwować.

W międzyczasie zjawił się wcześniej wspomniany Karaluch, dobrze zbudowany gwardzista o niewyraźnym spojrzeniu. Podszedł on do mini radia i je wyciszył. Potem zerknął podejrzanie na Marie. Nie zasalutował jej, ani się do niej nie odezwał. Taki pokaz niesubordynacji poraził ją.

— Słyszysz, jak szczeka? Potrzebujesz flary? — spytał go strzelec ciężkiego boltera.
— Nie, jest blisko stary... naprawdę blisko.

Odparł Karaluch. Potem załadował trzymany granatnik i nadstawił uszu.

— Waaagh! Gork i Mork majom z was pewniem pociechem, tchórze! Co to wogulem za dakka? Ha ha! Nic nie słyszem!

Karaluch nic nie powiedział, tylko powoli wymierzył w powietrze. W kierunku urągającego gwardzistom nieludzkiego głosu o źródle umiejscowionym gdzieś ponad linią umocnień nie tak daleko w tropikalnym lesie. Potem wystrzelił. Granat poleciał hen nad linią okopów. I po dwóch, trzech sekundach wybuchł gdzieś w oddali. Po rozproszeniu się huku eksplozji chwilowo zapadła głucha cisza.

— Skurwysyn — przeklął siarczyście Karaluch.

Nie ulegało wątpliwości, że uciszył ostatniego z napastników.

— Wiesz, kto tu dowodzi? — rzuciła do niego młodsza komisarz.
— Taa.

Odparł niewyraźnie tamten. Następnie powoli ruszył w kierunku swojej pozycji.

Właśnie na coś takiego liczyła. Oczywiście gdyby była osobą decyzyjną to na pewno nie wysłałaby jednego z najlepszych łapiduchów na tyły, tylko zostawiła na szpicy do łatania rannych w ilości hurtowej. Ale nie była ani decyzyjna ani nie zamierzała wypowiadać swojego zdania na głos. Trzeba było w pierwszej kolejności dbać o własną skórę, a dla jej dobrostanu lepiej było dołączyć do gońców i poruszać się po w miarę już rozpoznanym terenie.

Teoria mówiła, że ma mniejsze szanse teraz na śmierć. Bo przecież cały czas liczyła, że dożyje czasów kiedy dostrzeżony zostanie jej talent i przeniosą ją na stałe poza strefę wojny. Marzyła żeby zagrzać kiedyś stołek w pachnącym środkami czyszczącymi, czystym jak łza gabinecie, gdzie będzie kroić ludzi bez świstu kul nad głową i kryciem głowy przed szrapnelami.

- Uważaj - Janeway w ostatniej chwili złapał Elle. Gdyby nie on, zamyślona sanitariuszka, która potknęła się o korzeń, wyrżnęłaby jak długa w błoto.
Minzi zmełła przekleństwo i puściła rękę podwładnego gdy tylko odzyskała równowagę. Była zmęczona marszem i lepiej by było gdyby teraz nikt nie zrobił sobie krzywdy. Mogłoby to skończyć się... niefortunnie.

Po dotarciu do okopów można było wreszcie się rozluźnić. Głównie dlatego, że komisarz Léandre odeszła zająć się swoimi komisarskimi tematami i nie patrzyła na ręce tak jak, według Elli, to miało miejsce w trakcie drogi. Muzyka biegnąca z radyjka była nawet przyjemna. Miła odmiana od dźwięków ryków orkoidów, wybuchów i krzyków szytych na żywca rannych.

- Muszę się zdrzemnąć... - westchnęła sanitariuszka, pocierając skronie.
- Odpoczniesz po śmierci - żartobliwie odparł na to Dorian, szturchając ją łokciem w bark.
Prychnęła i spojrzała na niego zeźlona.
- Aktualnie zazdroszczę poległym - podłapała jego temat, w pesymistycznym tonie.
- Oho, zdecydowanie jesteś przepracowana - sięgnął do plecaka i wyciągnął żelazną rację bezcennej czekolady.

Widząc ją, oczy Elli zaświeciły się z nową iskrą życia.
- Dam ci... - zabrał rękę kiedy ta chciała pochwycić ją w dłoń. - Ale w zamian koniec z gadaniem o śmierci. Dość jej dziś widzieliśmy - miał dobroduszny ton głosu.
- Umowa stoi - rzuciła od niechcenia i dostała to co chciała. Ugryzła drobny kawałek i nieśpiesznie go przeżuła, by w pełni cieszyć się smakiem.

- Sir? My… negocjacje… - zapytała Dasza patrząc kątem oka na Graugra próbującego sobie grzebać między zębami zdecydowanie zbyt wielką gałęzią jakby to miałą być wykołączka
- Tak. W ogryńskim stylu.
- Znaczy, sir… aby nie było nieporozumień… negocjacje poprzez obietnicę niepohamowanej agresji?
- Dokładnie.
- Tajest, sir! - odkrzyknęła ucieszona Dasza. To to ona rozumiała i w tym Graugr rzeczywiście mógł się spisać.

- Więc… bardzo chcielibyśmy z wami się dogadać, aby nie musieć wam spuścić bęcków, że orkom się zrobi przykro gdy was znajdą…
Autochtoni spojrzeli po sobie zadziwieni przez dwa oddechy. Spodziewali się wiele na tych negocjacjach, ale przejścia do gróźb? Lider już otworzył usta aby agresywnie odpowiedzieć, gdy Graugr, stojący ledwie dwa kroki za Daszą, bawiący się stalowym prętem właśnie go zgiął w zawijasa… jakby był z jakiejś gumy. Kilku lokalsów z tyłu nerwowo przełknęło ślinę
- Myślicie… że uda się nas wam zastraszyć?
- To nie jest zastraszenie - oburzyła się Dasza - to jest klasyczna taktyka marchewki i kija. Gdybyśmy próbowali was zastraszyć… - kobieta strzeliła palcami w powietrzu, na co ogryn upuścił stalowy pręt i łatwo pochylając się daleko nad Daszę ryknął z mocą szarżującej nosorożca i podobnym mu oddechem, a odłamki śliny z pewnością trafiały nawet tych z tyłu. Wszyscy odruchowo się zasłonili i wszyscy, gdy ryk umilkł, zdawali sobie już jednoznacznie sprawę kto dominuje w tej rozmowie.
- Dasz mówi, wy słucha! Ona modra! - warknął Grugr

Intimidate (Str): 40 + 10 (unnatural Strength) + 10 (pierwotne nastawienie) = 60
Pierwszy rzut: 50/60
Drugi rzut: 33/70
Trzeci rzut: 22/80