Zielonego ścierwa było od cholery. Jakby sama dżungla nie sprawiała trudności to co chwila natrafiali na kolejną bandę orkoidów. Odparli bandę chopaków za pomocą lasera i broni podkładowej chimery parę kroków dalej, a tam snotlingi jakąś padlinę obżerają no to bach granatem. Przebiją się przez roślinność to miejscowa zwierzyna się pojawia i kłopot sprawia i znów trza strzelać zapasy tracić. Na szczęście Johnny z rachunków nie był zbyt dobry, więc cieszył się że tyle paskudztw Imperatora daje, aby ten ku Jego chwalę mógł spuszczać im łomot, a materiały potrzebne na wojnę to zmartwienie kogoś wyżej, a nie zwykłego gwardzisty.

Osiągnęli sukces. Czyli przeżyli do teraz, by dalej mordować się z tym wszystkim w koło. Przynajmniej teraz mieli chwilę spokoju w obozie. Co w praktyce oznaczało wyrabianie dyżurów w lazarecie. Przynajmniej tu Ella czuła się, że jest na swoim miejscu.

Było trochę spokoju, co oczywiście jednoznacznie oznaczało, że zaraz coś się spierdoli, nie mniej, była okazja na odrobinę refleksji. I tak przeglądając zapasy, by w czasie wolnym odpowiednio dobrze pozorować pracę, żeby ktoś nie uznał, że może gdzieś indziej robić inne pierdoły, myślała o czasie jaki minął jej odkąd jej oddział wylądował na tej planecie.

Pomijając już fakt, że jeszcze kilka tygodni, a też wzorem znacznej większości oddziału, chyba porzuci drobiazgowość przy higienie osobistej, bo w tym klimacie ledwo wzięło się prysznic, a już wychodząc spod niego było się spoconym. W tym temacie jej wewnętrzna potrzeba bycia czystym walczyła z logiką.
Dopiero po zatrzymaniu się na chwilę, po skończonych rundkach jako obstawa dla gońców, zauważyła coś pozytywnego. Jej towarzysz naprawdę świetnie radził sobie w wykonywaniu jej poleceń kiedy chodziło o opatrywanie rannych.

Ella musiała przyznać, że nie tylko jest świetna w swojej robocie, ale na przykładzie Doriana odkryła, że jest równie dobra w uczeniu. Fakt, chłopak był pojętny, ale gdyby nie jej talent w przekazywaniu wiedzy w sposób zwięzły i konkretny to tak szybko nie mieliby postępów. Teraz z jego pomocą mogła ogarniać kilku rannych na raz, mając przy tym zaufanie, że to co powie podwładnemu, to ten nie pomyli dawek leków, ani samych leków. Wręcz zaczynali rozumieć się bez słów.

Nagle przed namiotem szpitalnym zrobiło się poruszenie. Min-Ji wstała natychmiast, zastanawiając się co się stało, bo ani alarmu zwiastującego atak wroga, ani krzyków randomowej bójki nie słyszała.
Jakież było jej zaskoczenie, gdy na noszach przynieśli im psykera. W pierwszej chwili myślała, że pewnie coś odwalił na treningu i jego "opiekunka" go odpowiednie "zgasiła". Ale nie.

- Stracił przytomność - oznajmiła krótko szeregowa Irena Mayer, gdy dwóch żołdaków przerzuciło Vorgena z noszy na coś to szumnie było nazywane łóżkiem.
Dla Elli odkrywcze to nie było, bo każdy widział, że psyker jest nieprzytomny i krew leci mu strużką z nosa. Sanitariuszka niechętnie pochyliła się nad pacjentem i przyłożyła mu dłoń do skroni. Puls był, oddychał, serce biło. Czyli wykluczyła zawał.
- Dorian weź go rozbierz i przygotuj ramiona - rzuciła Ella i ruszyła na zaplecze po medykamenty.
Janeway działał, a tymczasem Mayer znalazła sobie taboret i przysunęła do wezgłowia leżanki Vorgena.

***

- Będzie żył - wydała diagnozę Ella.

Psyker wciąż leżał nieprzytomny. Miał podpięte dwie kroplówki z koktajlem medykamentów sporządzonych ze szczególną troską. W międzyczasie kiedy biegali z Janeweyem przy Vorgenie doszły do nich plotki o jego niebywałych wyczynach. Jeśli choć trochę było to prawdą to warto było gościa postawić na nogi, żeby dalej robił swoje czary-mary na korzyść ich wojsk.

- Dostał też coś na uspokojenie, więc jak się w końcu obudzi to nawet go głowa nie będzie bolała - tłumaczyła dalej Min-Ji, a Dorian przyniósł kolejną fiolkę. Normalnie nikt się nie cacka z osobą po zasłabnięciu, ot dostanie jakieś elektrolity i kopa w tyłek, że zawraca głowę. Jednak psyker się podobno sprawdził, więc Ella uznała, że należy się chłopakowi wyciągnięcie paru leków spod lady. A niech ma.

- Kiedy się obudzi? - zapytała Mayer. Czy w jej głosie była troska, czy zwykła ciekawość, pozostawało kwestią sporną.

- Zakładam, że nie wcześniej jak za... 5-6 godzin, ale zalecałabym, żeby po takim... wysiłku spał do oporu - zasugerowała Ella, łapiąc się pod boki. - Także jak masz czas dla siebie.

Johnny był prostym chłopem. Kazali biegać to biegał, kazali iść na zwiad to szedł, a jak napierdalać to napierdalał ze wszystkiego co miał pod ręką. Strategie prowadzenie natarcia nie jego broszka. Jego broszka to było najpierw pierdzielnięcie dymnymi, by organizacje wroga utrudnić, a potem walić krakiem i fragiem w stronę łorczej maszyneryji i większych grupek wroga. Wymyślił sobie, że jak z granat walnie i ten zrobi Boom! przy zbiornikach gdzie paliwo do maszyneria się najpierw zapali, a potem zrobi takie BOOM!!! cała i cały ten kompleks trach zrobi i nawet Brad przyznał, że takiego geniusza co taki plan wymyślił to Lordem Solarem wini obrać. Rozmarzył się Capahalla jakby to wtedy było. Być na Świętej Terrze i być może samego Imperatora na swym złotym tronie ujrzeć. Jak to by było w Jego blasku za życia się pławić. Lecz to przyszłość. Tera to trza orka po gębie bić. Sprawdził ostatni raz broń, ostatnia modlitwa i ruszył oczekiwać na rozpoczęcie natarcia.
- Chwałą Imperatorowi! Chwała Imperium Człowieka!- zakrzyczał gdy w końcu się zaczęło.

- Dobra robota William.

- Dobra robota Jeremy.

- Dobra robota James.

- Dobra robota Josh.

- Dobra robota Friedrick.

- Dobra robota Phil.

Załoganci pojazdów poczapkowali sobie prześmiewczo uprzejmościami kiedy rafineria orków poszła w cholerę, a ognista kula powstała w miejscu wybuchu poniosła do nieba smoliście czarny dym. Oni pod osłoną swoich maszyn ledwie poczuli falę uderzeniową, gorąc, a i straszliwy huk nieźle został wytłumiony przez pancerze i hełmofony.

Poszło nieźle. Nawet bardzo nieźle, bo dotarli w jednym kawałku do celu, walka na miejscu nie okazała się tak mordercza jak zakładano.

Co prawda kolegom te dowcipaski się wymsknęły na ogólnym, ale nikt nikogo nie odstrzelił, choć William podejrzewał że kto miał wiedzieć ten wie. Wszak za dodatkowy przydział fajek lub kawy niejeden sypnie pożyteczną informacją komu trzeba. Ważniejsze jednak było to że póki działali dobrze nie było sensu się ich czepiać.

***

Jak się okazało powrócili w samą porę.

Orkoidów nie było wielu przy rafinerii bo najwyraźniej szykowali się do decydującego natarcia. Przetrącili zielonym kręgosłup rozwaleniem zakładów przetwórstwa tak na dłuższą metę, ale właśnie zielonoskórzy mieli to do siebie że takie drobnostki jak przetrącone kręgosłup, urwane nogi i ręce nie specjalnie powstrzymują ich przed dążeniem do celu - czyli do solidnej młócki.

Wyglądało więc na to że prawdziwa walka była na samym początku... i będzie na samym końcu bieżącej operacji.

- No co tam Gunny? Gotowy do kolejnego smażenia zielonych multilaserem?

- Jeszcze jak! - rzekł wesoło Gunny aktywując laser w wieżyczce.

Graugr siedział naburmuszony, że Dasza nie daje mu brać udziału w rozwalaniu rafinerii. Ogryn nie do końca rozumiał, że strzelanie praktycznie z przyłożenia do zbiornika płonącego prometium nie jest może najgorszym pomysłem na jaki można by wpaść... ale jest w ścisłej czołówce.

- No już już wielkoludzie… jak chcesz… to może pójdziesz rozwalić tamto drzewo? - zagadała do niego w końcu Dasza chcąc mu znaleźć jakieś zajęcie nim znów coś mu do głowy strzeli - To bardzo ważne taktycznie drzewo… tylko oszczędzają amunicję. Najwyżej jedna seria, ok?
No i przez kolejne godziny szczęśliwy ogryn nakurw… w drzewo.

Graugr wiedział tyle, że “orkowie” i, że ich dużo. No i, że musiał bronić swoich, a Dasza wiedziała najlepiej jak to robić. A ona prwoadziłą go defensywnie. Trzymała by nie szarżował w zielonych. Nie taka była jego rola w tej bitwie. On miał kontr-szarżować. Gdy orkowie nieuniknienie dążyli do zwarcia on miał ich przechwycić nim zwiążą strzelców. I był w tym dobry, bo gdy wcale nie dużo mądrzesi orkowie próbowali ubić ogryna, ten wbijał je w ziemię gdy inni je odstrzeliwali, a ripper aż ciekł od zielonoskórej krwi.