[WFRP 1.ed] Bracia krwi - Strona 12

Fyrskar · 06-11-2017, 23:30

Zobaczywszy spętanego w sieć niczym sum zbira, zaskwierczał wewnątrz radośnie. W myślach składał już sobie najszczersze gratulacje i winszował zajadle swojej osobie intelektualnego kunsztu. "Ariance dziękować", pomyślał. "Żem taki mądry. Ale ktoś musi być ponadprzeciętnie przez naturę obdarzony, żeby pod nim znaleźli się ci przeciętni i nędzni".

Zamotawszy się w tym huraganie wewnętrznej masturbacji nieomal wypieprzył się o omszały korzeń.

- Stać wypierdki, to mordu na was poniechamy! - zawołał zza pleców brata. Jeśli jeden z dwóch Schutzom umknie, rzuci Albi czar śliskiego gruntu mu przed nogi. Czar opatentowany był, warto wspomnieć, przez byłego mistrza Albrechta. Tyłek aż mu ścierpł na tę myśl. Opanował się i popędził dalej.

Avitto · 08-11-2017, 21:54

Przez krótką chwilę wszystko szło jak po maśle. Emmerich celnie złapał bandytę na lasso a Josef doścignął ostatniego z uciekinierów i zwalił się nań całym ciężarem. Albrecht dał radę wyprzedzić ich obu i stanąć na drodze dalszej ucieczki.

Jednak nie wszystko było tak proste. Bandyta złapany arkanem wciąż miał wolne ręce, którymi szarpał linę chcąc się uwolnić a ten powalony przez Josefa nie został przez niego schwytany i już ponownie zrywał się do biegu.

Ponad sto metrów dalej niziołek raczył winem wojownika z Kisleva a kilka metrów od kamieni, zza których strzelali bandyci, wcześniej pochwycony w sieć mężczyzna szamotał się zaciekle. Gerhart stękając i kołysząc biodrami dla utrzymania równowagi ściągnął ciężkiego acz tchórzliwego Zabójcę z gałęzi. Sytuacja zagrożenia życia odkryła przed nim kolejny – poza czułym węchem – psi talent, czyli umiejętność wchodzenia na drzewa. Najwidoczniej dowcipna Rhya uznała podarować temu psu zdolność odwrotną za zbyteczne.

**Kerm** · 08-11-2017, 22:21

Przeklęte bydlę żarło za dużo i ważyło za dużo.

- Walka z niedźwiedziami, też coś... - mruczał do siebie Gerhart, z trudem ściągając kundla z drzewa. - Skrzydła sobie wyhoduj... - dodał.

Postawił w końcu Zabójcę na ziemi, a potem z ewidentnym brakiem sympatii spojrzał na raczących się alkoholem kompanów.
Nie powiedział jednak nic, tylko zaczął ściągać skórzany kaftan, by choćby prowizorycznie opatrzeć swoje rany.

xeper · 08-11-2017, 22:31

- Nie kryguj się, Gerhart - Zachariasz widząc wzrok kompana, odjął butelkę od ust i podał ją rannemu. - Łyknij sobie. Dobre owo wino z winnic nieopodal Bogenhafen pochodzi. Jeden ziomek mi opowiadał, że winnica, z której winne grona pochodzą, na stoku bezpośrednio powyżej rzeki Bogen leży. I to dokładnie nad miejscem, gdzie Bestia z Bogen grasowała! Ciekawa konotacja, ale czy na smak trunku wpływa, to nie wiem.

- A co do tego bydlęcia - wskazał z wrogością na psa. - To nie tropić mu zwierzyny ani na misie polować, tylko suczemu synowi łańcuchowcem zostać. Burkiem podwórzowym. I niech mu do końca życia woda z deszczu na łeb leje przez dziurawy dach budy! Ot co!

hen_cerbin · 08-11-2017, 22:35

Emmerich nie miał czasu ani ochoty bawić się ze zbójem w przeciąganie liny. Pociągnął silnie, by zwrócić na siebie całą uwagę złapanego na arkan łotra, tak by Albi go z łatwością dopadł go od tyłu. Ewentualnie, jeśli się uda, zamierzał puścić linę nagle, gdy zbój będzie ciągnął - by ten się przewrócił - leżącemu łatwo wybić z głowy głupie numery.
Kiedy jedno lub drugie się uda zamierzał krzyknąć: Albi, zajmij się nim i wrócić do gościa w sieci, radośnie ignorowanego przez pozostałych kompanów, nie przejmujących się wrogami tylko opijających sukces, i wymierzyć mu solidnego kopniaka by przypomnieć, że jak się jest złapanym to się jest złapanym, a nie wydurnia się mimo grzecznych próśb łowcy.

Feniu · 08-11-2017, 22:55

- Psina na dole, wy tutej, to ja biegnę pomóc w łapaniu bandziorów. - odezwał się Wiktor. Po czym ruszył w kierunku braci Schutzów i Emmericha. - Przypilnujcie jeno konia co by znów się nie spłoszył i w las głebiej nie poszedł. - rzucił im na odchodne.

Avitto · 09-11-2017, 20:02

Kolejne wydarzenia następowały po sobie bardzo szybko. Emmerich, który kątem oka spostrzegł, że bandzior z wyłupionym okiem próbuje ucieczki w jednej chwili puścił gwałtownie naprężoną linę wywracając napastnika na drugim jej końcu a następnie wymierzył i strzelił dwukrotnie z kuszy. Uciekający jednooki nawet nie krzyknął, tylko nakrył się własnymi uszami a bełt sterczał mu z potylicy. Sam strzał był wielce godny szacunku, pocisk pokonał bowiem około pięćdziesiąt metrów pomiędzy drzewami nim trafił w cel. Gdy zgodnie z pierwotnym zamierzeniem zabójca podbiegł do spętanego siecią by ukarać go kopniakiem raptownie stracił równowagę. Jego nogi zaczęły się kurczyć i skracać, by w mgnieniu oka powrócić do swoich naturalnych wymiarów. Koniec końców cios niezadany okazał się zbyteczny – bandzior zastygł w bezruchu z wybałuszonymi oczyma.

Równolegle Josef postanowił za wszelką cenę zatrzymać bandytę, którego powalił kilka sekund wcześniej. W tym celu dobył noża, wbił go w ciało przeciwnika i pociągnął do siebie. W efekcie nie było kawałka skóry na jego twarzy nieobryzganego ciepłą krwią, która gwałtownie wybuchła z rany. Oberwało się także biedronkom i żuczkom gnojarzom, których ekosystem został naznaczony rzekami juchy. Ostatni żywy napastnik, spryskany płynem fizjologicznym kolegi, skapitulował natychmiastowo i odrzucił trzymany w dłoni łuk. Wtedy też na miejsce dobiegł Wiktor. Wyglądało jednak na to, że było już po sprawie.

Gdy wojownicy powrócili do Gerharta i Zachariasza zastali tego pierwszego w trakcie ponownego ubierania się a drugiego w trakcie zakrapianej stypy. Natychmiast też wzięli się za oględziny miejsca potyczki i wzięli jeńców na spytki.
Pierwsze zaskakujące odkrycie zostało dokonane tuż za murkiem – leżał tam zupełnie skołowany łucznik, mruczący pod nosem niezrozumiale. Nie reagował na zaczepki słowne ani kuksańce. Drugie, mniej zaskakujące, było mikrego wzrostu. Zachariasz zrobił się w znajomy sposób bardziej wygadany.

Przepytani przez Emmericha bandyci zaczęli się przerzucać informacjami, jakby licytowali kto jest w stanie sprzedać więcej informacji w zamian za ocalenie życia. Szybko okazało się, że bandyci byli banitami z bandy Franza Zeelera, który razem z porwanym psem i dwoma banitami ukrywa się w chatce miejscowego drwala. Zgodnie z planem herszta mieli zabić dla postrachu kogoś z grupy pościgowej i wycofać się do kryjówki. Jak przyznali, nie spodziewali się jednak tak licznej grupy tropicieli. Na koniec zaoferowali doprowadzenie w okolice kryjówki, jeśli tylko po tym zostaną puszczeni wolno.

**Kerm** · 10-11-2017, 16:30

A zatem nie Jens Gloss stał za wszystkim, w każdym razie nie bezpośrednio...
Nazwisko Franz Zeeler nic Gerhartowi nie mówiło, ale skoro jego banda liczyła tyle osób, to może i nagroda za jego głowę była wyznaczona. Co stanowiłoby miły dodatek do obiecanej za odzyskanie psa sumy.
To jednak była pieśń przyszłości - najpierw trzeba było wydłubać bandytów z chaty, na dodatek w taki sposób, by cenny czempion nie został uszkodzony.
Spalenie chaty, z bandytami w środkum raczej nie wchodziło w grę. Warto więc było posłuchać, jakimi pomysłami dysponują kompani.
A w czasie, gdy tamci będą snuć plany, Gerhart uzupełni zapasy strzał.

hen_cerbin · 10-11-2017, 16:45

Emmerich, który jeszcze przed przesłuchaniem zajął się odzyskiwaniem bełtów i przeszukaniem trupów (a później także jeńców) na okoliczność sakiewek i dóbr wszelakich był zadowolony. Podczas oczekiwania więźniowie skruszeli i chętnie podzielili się informacjami dotyczącymi bandy, która porwała psa i jej obecnej lokalizacji. Niestety, za takie płotki jak oni nie było pewnie nagrody, ale nie zepsuło mu to humoru.

A ciekawa dyskusja, jaka się wywiązała wśród członków drużyny, nawet go poprawiła. Wspólnie doszli do wniosku, że frontalny atak na wroga nie jest najlepszym posunięciem oraz, że skoro już mają jeńców, to można by ich na psa wymienić. Wiktor zgłosił słuszną wątpliwość, że przecież niekoniecznie pozostałą dwójkę (o ile jest ich tylko dwóch) będzie obchodził los towarzyszy.
Psa porwali pewno na zlecenie więc może być ważniejszy niż tych dwóch co jeszcze żyją. Na to łowca zasugerował, że wtedy będzie można wykorzystać byłych członków bandy do pomocy w odbiciu psa, a by ich zmotywować, nawet można im zapłacić. Ku jego miłemu zaskoczeniu, sugestia ta została poparta przez innych. Szczerze ucieszył się, że jest w takiej grupie.

Czuł się potem nawet na tyle dobrze, że postanowił się tym szczęściem podzielić z innymi.

- Wstajemy, wstajemy - ogłuszonych wcześniej przez Josefa bandytów obudził opryskując im twarze wodą, zamiast, jak zazwyczaj, kopniakami - Przeżyjecie. Cieszycie się? Waszą bazę znaleźlibyśmy i bez waszej pomocy, ale skoro tak miło się nam współpracuje... Pozwolimy Wam się tam zaprowadzić i pozwolimy was żyć... A może i zarobicie co nieco? Myślicie, że ten cały Franz Zeeler wymieni psa na was? - zamierzał dopytać ich, zanim wyjawi im cały plan. No, przynajmniej tyle, ile muszą wiedzieć. Ale szczerze zamierzał dotrzymać umowy. O ile go nie będą próbowali oszukać, rzecz jasna. Miał naprawdę dobry humor.

Feniu · 10-11-2017, 20:14

Wiktor pomimo tego, że rozglądał się za wysłanymi przez siebie strzałami żadnej z nich nie odzyskał - "Trudno" - pomyślał.
Przeszukując ekwipunek zbirów liczył, że znajdzie choćby jakieś strzały no i nie pomylił się. Oprócz tego perspektywa zawiniątka ze śniadaniem odrazu poprawiła mu nastrój.

Bilans zysków i strat był nie najgorszy, choć stracili muła to żaden z nich nie został ciężko ranny, a co najważniejsze wszyscy żyją czego nie można powiedzieć o zbirach.

Zastanawiał się jednak, dlaczego tak chętnie wyśpiewali o kryjówce i swoim szefie. "Czy to aby nie podstęp jakiś?" - zachodził w głowę, na głos zaś powiedział - Diabli wiedzą, czy to co gadają te gagatki to prawda. A jeśli tak to czy aby dwóch ich w tej szopie tylko siedzi.

Pomysł z wymianą zbirów na psa był dobry tylko czy okaże się trafiony, to okaże się na miejscu. Podszedł do stojącego nad jeńcami Emmericha, który w wyraźnie dobrym humorze przeżyć zbirom obiecał. Szepnął mu jeno na ucho - Skłonnym jestem ino nie pokazywać się tam szóstką całą, ino we czterech najwyżej, by dwóch pozostałych zasadzkę zrobić mogło.

08-11-2017, 21:54	#112
Avitto Dział Fantasy Reputacja: 1	Przez krótką chwilę wszystko szło jak po maśle. Emmerich celnie złapał bandytę na lasso a Josef doścignął ostatniego z uciekinierów i zwalił się nań całym ciężarem. Albrecht dał radę wyprzedzić ich obu i stanąć na drodze dalszej ucieczki. Jednak nie wszystko było tak proste. Bandyta złapany arkanem wciąż miał wolne ręce, którymi szarpał linę chcąc się uwolnić a ten powalony przez Josefa nie został przez niego schwytany i już ponownie zrywał się do biegu. Ponad sto metrów dalej niziołek raczył winem wojownika z Kisleva a kilka metrów od kamieni, zza których strzelali bandyci, wcześniej pochwycony w sieć mężczyzna szamotał się zaciekle. Gerhart stękając i kołysząc biodrami dla utrzymania równowagi ściągnął ciężkiego acz tchórzliwego Zabójcę z gałęzi. Sytuacja zagrożenia życia odkryła przed nim kolejny – poza czułym węchem – psi talent, czyli umiejętność wchodzenia na drzewa. Najwidoczniej dowcipna Rhya uznała podarować temu psu zdolność odwrotną za zbyteczne. Test zręczności Gerhart (55): 28 udany Ostatnio edytowane przez Avitto : 08-11-2017 o 22:21.

08-11-2017, 22:35	#115
hen_cerbin Reputacja: 1	Emmerich nie miał czasu ani ochoty bawić się ze zbójem w przeciąganie liny. Pociągnął silnie, by zwrócić na siebie całą uwagę złapanego na arkan łotra, tak by Albi go z łatwością dopadł go od tyłu. Ewentualnie, jeśli się uda, zamierzał puścić linę nagle, gdy zbój będzie ciągnął - by ten się przewrócił - leżącemu łatwo wybić z głowy głupie numery. Kiedy jedno lub drugie się uda zamierzał krzyknąć: Albi, zajmij się nim i wrócić do gościa w sieci, radośnie ignorowanego przez pozostałych kompanów, nie przejmujących się wrogami tylko opijających sukces, i wymierzyć mu solidnego kopniaka by przypomnieć, że jak się jest złapanym to się jest złapanym, a nie wydurnia się mimo grzecznych próśb łowcy.

09-11-2017, 20:02	#117
Avitto Dział Fantasy Reputacja: 1	Kolejne wydarzenia następowały po sobie bardzo szybko. Emmerich, który kątem oka spostrzegł, że bandzior z wyłupionym okiem próbuje ucieczki w jednej chwili puścił gwałtownie naprężoną linę wywracając napastnika na drugim jej końcu a następnie wymierzył i strzelił dwukrotnie z kuszy. Uciekający jednooki nawet nie krzyknął, tylko nakrył się własnymi uszami a bełt sterczał mu z potylicy. Sam strzał był wielce godny szacunku, pocisk pokonał bowiem około pięćdziesiąt metrów pomiędzy drzewami nim trafił w cel. Gdy zgodnie z pierwotnym zamierzeniem zabójca podbiegł do spętanego siecią by ukarać go kopniakiem raptownie stracił równowagę. Jego nogi zaczęły się kurczyć i skracać, by w mgnieniu oka powrócić do swoich naturalnych wymiarów. Koniec końców cios niezadany okazał się zbyteczny – bandzior zastygł w bezruchu z wybałuszonymi oczyma. Równolegle Josef postanowił za wszelką cenę zatrzymać bandytę, którego powalił kilka sekund wcześniej. W tym celu dobył noża, wbił go w ciało przeciwnika i pociągnął do siebie. W efekcie nie było kawałka skóry na jego twarzy nieobryzganego ciepłą krwią, która gwałtownie wybuchła z rany. Oberwało się także biedronkom i żuczkom gnojarzom, których ekosystem został naznaczony rzekami juchy. Ostatni żywy napastnik, spryskany płynem fizjologicznym kolegi, skapitulował natychmiastowo i odrzucił trzymany w dłoni łuk. Wtedy też na miejsce dobiegł Wiktor. Wyglądało jednak na to, że było już po sprawie. Gdy wojownicy powrócili do Gerharta i Zachariasza zastali tego pierwszego w trakcie ponownego ubierania się a drugiego w trakcie zakrapianej stypy. Natychmiast też wzięli się za oględziny miejsca potyczki i wzięli jeńców na spytki. Pierwsze zaskakujące odkrycie zostało dokonane tuż za murkiem – leżał tam zupełnie skołowany łucznik, mruczący pod nosem niezrozumiale. Nie reagował na zaczepki słowne ani kuksańce. Drugie, mniej zaskakujące, było mikrego wzrostu. Zachariasz zrobił się w znajomy sposób bardziej wygadany. Przepytani przez Emmericha bandyci zaczęli się przerzucać informacjami, jakby licytowali kto jest w stanie sprzedać więcej informacji w zamian za ocalenie życia. Szybko okazało się, że bandyci byli banitami z bandy Franza Zeelera, który razem z porwanym psem i dwoma banitami ukrywa się w chatce miejscowego drwala. Zgodnie z planem herszta mieli zabić dla postrachu kogoś z grupy pościgowej i wycofać się do kryjówki. Jak przyznali, nie spodziewali się jednak tak licznej grupy tropicieli. Na koniec zaoferowali doprowadzenie w okolice kryjówki, jeśli tylko po tym zostaną puszczeni wolno. Test zręczności Emmerich (56): 34 udany Test przesłuchiwania Emmerich (52): 52 udany Raport trzeźwości Zachariasz: zamroczony przez 2 godziny (wszystkie testy -10, -1 Sz)

10-11-2017, 16:45	#119
hen_cerbin Reputacja: 1	Emmerich, który jeszcze przed przesłuchaniem zajął się odzyskiwaniem bełtów i przeszukaniem trupów (a później także jeńców) na okoliczność sakiewek i dóbr wszelakich był zadowolony. Podczas oczekiwania więźniowie skruszeli i chętnie podzielili się informacjami dotyczącymi bandy, która porwała psa i jej obecnej lokalizacji. Niestety, za takie płotki jak oni nie było pewnie nagrody, ale nie zepsuło mu to humoru. A ciekawa dyskusja, jaka się wywiązała wśród członków drużyny, nawet go poprawiła. Wspólnie doszli do wniosku, że frontalny atak na wroga nie jest najlepszym posunięciem oraz, że skoro już mają jeńców, to można by ich na psa wymienić. Wiktor zgłosił słuszną wątpliwość, że przecież niekoniecznie pozostałą dwójkę (o ile jest ich tylko dwóch) będzie obchodził los towarzyszy. Psa porwali pewno na zlecenie więc może być ważniejszy niż tych dwóch co jeszcze żyją. Na to łowca zasugerował, że wtedy będzie można wykorzystać byłych członków bandy do pomocy w odbiciu psa, a by ich zmotywować, nawet można im zapłacić. Ku jego miłemu zaskoczeniu, sugestia ta została poparta przez innych. Szczerze ucieszył się, że jest w takiej grupie. Czuł się potem nawet na tyle dobrze, że postanowił się tym szczęściem podzielić z innymi. - Wstajemy, wstajemy - ogłuszonych wcześniej przez Josefa bandytów obudził opryskując im twarze wodą, zamiast, jak zazwyczaj, kopniakami - Przeżyjecie. Cieszycie się? Waszą bazę znaleźlibyśmy i bez waszej pomocy, ale skoro tak miło się nam współpracuje... Pozwolimy Wam się tam zaprowadzić i pozwolimy was żyć... A może i zarobicie co nieco? Myślicie, że ten cały Franz Zeeler wymieni psa na was? - zamierzał dopytać ich, zanim wyjawi im cały plan. No, przynajmniej tyle, ile muszą wiedzieć. Ale szczerze zamierzał dotrzymać umowy. O ile go nie będą próbowali oszukać, rzecz jasna. Miał naprawdę dobry humor. Ostatnio edytowane przez hen_cerbin : 10-11-2017 o 16:59.

10-11-2017, 20:14	#120
Feniu Reputacja: 1	Wiktor pomimo tego, że rozglądał się za wysłanymi przez siebie strzałami żadnej z nich nie odzyskał - "Trudno" - pomyślał. Przeszukując ekwipunek zbirów liczył, że znajdzie choćby jakieś strzały no i nie pomylił się. Oprócz tego perspektywa zawiniątka ze śniadaniem odrazu poprawiła mu nastrój. Bilans zysków i strat był nie najgorszy, choć stracili muła to żaden z nich nie został ciężko ranny, a co najważniejsze wszyscy żyją czego nie można powiedzieć o zbirach. Zastanawiał się jednak, dlaczego tak chętnie wyśpiewali o kryjówce i swoim szefie. "Czy to aby nie podstęp jakiś?" - zachodził w głowę, na głos zaś powiedział - Diabli wiedzą, czy to co gadają te gagatki to prawda. A jeśli tak to czy aby dwóch ich w tej szopie tylko siedzi. Pomysł z wymianą zbirów na psa był dobry tylko czy okaże się trafiony, to okaże się na miejscu. Podszedł do stojącego nad jeńcami Emmericha, który w wyraźnie dobrym humorze przeżyć zbirom obiecał. Szepnął mu jeno na ucho - Skłonnym jestem ino nie pokazywać się tam szóstką całą, ino we czterech najwyżej, by dwóch pozostałych zasadzkę zrobić mogło.

06-11-2017, 23:30	#111
Fyrskar Reputacja: 1	Zobaczywszy spętanego w sieć niczym sum zbira, zaskwierczał wewnątrz radośnie. W myślach składał już sobie najszczersze gratulacje i winszował zajadle swojej osobie intelektualnego kunsztu. "Ariance dziękować", pomyślał. "Żem taki mądry. Ale ktoś musi być ponadprzeciętnie przez naturę obdarzony, żeby pod nim znaleźli się ci przeciętni i nędzni". Zamotawszy się w tym huraganie wewnętrznej masturbacji nieomal wypieprzył się o omszały korzeń. - Stać wypierdki, to mordu na was poniechamy! - zawołał zza pleców brata. Jeśli jeden z dwóch Schutzom umknie, rzuci Albi czar śliskiego gruntu mu przed nogi. Czar opatentowany był, warto wspomnieć, przez byłego mistrza Albrechta. Tyłek aż mu ścierpł na tę myśl. Opanował się i popędził dalej.

08-11-2017, 22:21	#113
Kerm Administrator Reputacja: 1	Przeklęte bydlę żarło za dużo i ważyło za dużo. - Walka z niedźwiedziami, też coś... - mruczał do siebie Gerhart, z trudem ściągając kundla z drzewa. - Skrzydła sobie wyhoduj... - dodał. Postawił w końcu Zabójcę na ziemi, a potem z ewidentnym brakiem sympatii spojrzał na raczących się alkoholem kompanów. Nie powiedział jednak nic, tylko zaczął ściągać skórzany kaftan, by choćby prowizorycznie opatrzeć swoje rany.

08-11-2017, 22:31	#114
xeper Reputacja: 1	- Nie kryguj się, Gerhart - Zachariasz widząc wzrok kompana, odjął butelkę od ust i podał ją rannemu. - Łyknij sobie. Dobre owo wino z winnic nieopodal Bogenhafen pochodzi. Jeden ziomek mi opowiadał, że winnica, z której winne grona pochodzą, na stoku bezpośrednio powyżej rzeki Bogen leży. I to dokładnie nad miejscem, gdzie Bestia z Bogen grasowała! Ciekawa konotacja, ale czy na smak trunku wpływa, to nie wiem. - A co do tego bydlęcia - wskazał z wrogością na psa. - To nie tropić mu zwierzyny ani na misie polować, tylko suczemu synowi łańcuchowcem zostać. Burkiem podwórzowym. I niech mu do końca życia woda z deszczu na łeb leje przez dziurawy dach budy! Ot co!

08-11-2017, 22:55	#116
Feniu Reputacja: 1	- Psina na dole, wy tutej, to ja biegnę pomóc w łapaniu bandziorów. - odezwał się Wiktor. Po czym ruszył w kierunku braci Schutzów i Emmericha. - Przypilnujcie jeno konia co by znów się nie spłoszył i w las głebiej nie poszedł. - rzucił im na odchodne.

10-11-2017, 16:30	#118
Kerm Administrator Reputacja: 1	A zatem nie Jens Gloss stał za wszystkim, w każdym razie nie bezpośrednio... Nazwisko Franz Zeeler nic Gerhartowi nie mówiło, ale skoro jego banda liczyła tyle osób, to może i nagroda za jego głowę była wyznaczona. Co stanowiłoby miły dodatek do obiecanej za odzyskanie psa sumy. To jednak była pieśń przyszłości - najpierw trzeba było wydłubać bandytów z chaty, na dodatek w taki sposób, by cenny czempion nie został uszkodzony. Spalenie chaty, z bandytami w środkum raczej nie wchodziło w grę. Warto więc było posłuchać, jakimi pomysłami dysponują kompani. A w czasie, gdy tamci będą snuć plany, Gerhart uzupełni zapasy strzał.