Carlo

Pożegnawszy karawanę zawitał do warsztatu bednarzy. Senior rodu, zauważył go.
- Ty pewnie jesteś ten nowy chłopak, co ma sprzedawać nasze wyroby? - Gustav zmierzył go wzrokiem, splunął na bok. -
- Si signore.
- No i dobrze, Emmerich też już jest, to się obaj czegoś nauczycie. Moglibyśmy zacząć od beczek, ale bo ja wiem… o beczkach sporo do nauki jest… taa… - poskrobał się po głowie. - Dobra, niech będą beczki. Chodźcie obaj. Ta tutaj

[MEDIA]https://i.ibb.co/ft8HJJQ/Beczka.jpg[/MEDIA]

to najbardziej klasyczna beczka. Sto litrów, dębina, z metalowymi okuciami. Dębina sezonowa dwa lata. Średnio wypalona. Z deklem nakładanym. Kosztuje trzy złote korony. Wiecie co to sezonowanie?
Carlo przestąpił z nogi na nogę kiwając równocześnie głową przecząco.
- Ja wiem - wyrwał się Emmerich. - To znaczy, że drewno, zanim zrobiono z niego beczkę, leżało na dworze przez dwa lata.
- Dokładnie - Bednarz cmoknął potwierdzając. - Zapamiętajcie, obaj, że im dłużej drewno sezonowane, tym lepsza jego jakość. I tym droższa beczka. A dębina, to najszlachetniejsze drzewo. Beczka wykonana z takiego drewna nadaje się do wszystkich zastosowań. No, może prawie wszystkich - poskrobał się po głowie. - Do kiszonek tego nie sprzedawaj chłopcze - zwrócił się do tileańczyka. - Do kiszonek to lipa, świerk, olcha, buk. Do tego robimy też inne wieka, takie z zawiasem. Popatrz tutaj

[MEDIA]https://i.ibb.co/fN3tPgb/cwpx-dc6443041835bdcbb53706c8f4bf0047.jpg[/MEDIA]

- Co prawda drewno mniej cenne i nie sezonujemy go dwa lata. Rok wystarczy. Ale trzeba zrobić te zawiasy metalowe, to dodatkowy koszt. Dlatego takie beczki też po trzy złote korony sprzedajemy. Gdyby kto chciał kupić beczkę bez takiego wieka, to mu cenę o trzy srebra można obniżyć. Gdyby kto chciał tańszą beczkę dębową, to możemy mu sprzedać taką, co to tylko rok sezonowała, to mu wtedy pięć sreber na cenie możesz zejść. Łapiesz synu? - zwrócił się do Carlo.
- Si signore, chiaro.
- Dobra, to idziemy dalej. Browarnicy często chcą jak najtańsze beczki. Żeby koszty obniżyć. Ale to tak się nie da. Piwo, proszę ja Ciebie, gazy produkuje. Te gazy się zbierają w środku i taką beczkę łacno rozsadzą. No i jakoś do tego piwa trzeba się potem dostać, na ogół powolutku. W beczce szpunt trzeba zrobić, żeby kranik potem zamocować. Odpowietrzniki dać, żeby gazów się pozbyć, bo inaczej beczkę rozsadzić może. I co najważniejsze, beczkę trzeba woskiem pszczelim od środka całą nasmarować. Jak tego nie zrobisz, to Ci piwo skwaśnieje, o! - Gustav wyciągnął palec w górę. - Taka beczka też robiona jest z drewna sezonowanego jeno rok. Ale koszt pracy większy, więc i ona trzy karle kosztować musi. Łatwo zapamiętać, bo na razie wszystkie beczki po trzy złocisze. Oczywiście, na życzenie piwowara możemy wosku nie nakładać. Będzie taniej. Ale to chyba jeno głupiec albo początkujący by takie zamówił. Gdybyś miał kupca na większą ilość, to kranik do każdych pięciu kupionych beczek dorzucić, ale z ceny raczej nie ma co schodzić.

[MEDIA]https://i.ibb.co/BrHqRfs/513ba4f58f11714d293ed727a03af1f1f8fa1180721ad1a53a cf6111a2e94063.jpg[/MEDIA]

- Dobry piwowar, który nie robi taniego piwa i który chce swój towar przewozić daleko, zamówi beczki z dodatkową ilością bednarek, o takie

[MEDIA]https://i.ibb.co/N6YG4Lf/beczka-drewniana-debowa-barrique-225-l-inny-kolor-kielce-129060042.jpg[/MEDIA]

- To oczywiście kosztuje, dwa razy więcej bednarki trzeba dać. Taka beczka będzie kosztować cztery i pół korony. Można też dać szersze pasy, żeby beczkę wzmocnić, o takie, na trzy palce. Beczka z mocniejszymi bednarkami będzie kosztować pięć złotych koron.

- No, tyle na razie starczy. Emmerich do roboty. A Ty chłopcze - zwrócił się do Carlo - przyjdź jutro znowu, powtórzymy co zapamiętałeś i nauczymy Cię czegoś nowego.
- Dobrze. Signore - Carlo, który przez cały czas szkolenia nie odezwał się prawie ani słowem, w końcu dał upust cisnącym się na usta wyrazom - don Rudolfo kazał mi zanieść list do pana Hrabiego.
- Faktycznie, wspominał, żeby Cię wysłać i dać Ci coś za to - Gustav ruszył na poszukiwanie listu.
- Ja już się z don Rudolfem dziś widziałem i nic płacić mi nie trzeba. Potrzebuję tylko paru deszczułek i węgla, bo muszę iść ceny towarów spisać dla niego.
- Dobra, zaraz znajdę ten list. Emmerich! Daj mu parę pękniętych klepek.

Carlo

Carlo ruszył na razie bez deszczułek zanieść list hrabiemu. W drodze spotkał go medico Borys. Zawrócił więc razem z nim, wysłuchując instrukcji.
- Pani Sara zielarka zgodziła się uczyć cię czytać i pisać pod moją nieobecność. Gdy wrócę sprawdzę jak się spisałeś. Codziennie spisuj ceny i nachylaj uszu nad ludźmi co pożyczek potrzebują. Słuchaj każdej informacji nigdy nie wiadomo co się może przydać. Pannie Sarze powiedziałem, że uczniem moim jesteś. Nikomu nic nie powie ale i ty wstydu mi nie przynieś. Najpierw ci liczby pokaże. To na nabrzeżu narysujesz sobie symbol towaru a obok cenę napiszesz. Jak wrócę zadbam oto by zawsze ktoś cię tego dalej uczył. Jak się spiszesz srebro dostaniesz za każdy dzień kiedy mnie nie było. - powiedział młodzianinowi.
- Si signore. Mam jeszcze parę rzeczy do powiedzenia. Signore pytał o ludzi, którzy mają długi. Dowiedziałem się, że podobno panienka Petra jest u niego zadłużona. Ale specjalnie go nie unika. To ta, która żegnała żołnierza przy karawanie. A ten żołnierz to wczoraj na turnieju się przy niej kręcił. A wiało od niego zapachami jak z dobrego bordelu. A i jeszcze ponoć młynarz kiepsko z pieniędzmi stoi. No i jeszcze ten żebrak. Niby pieniędzy nie ma, a w turnieju startował. A tam ponoć dziesięć karli wpisowego. To skąd on je miał? Myślałem, że topór myśliwemu ukradł Drago, ale może to Udo? I sprzedał go?
- Lubię takie dywagacje. O Petrze i Młynarzu już wiem. Ten żołnierz to Wolfgang mój kamrat. Nad Udo też się zastanawiałem. Jak wyjdzie z tej swojej norki cwany Tileańczyk mógłby ją przeszukać. Może znajdzie coś ciekawego w monecie dla siebie a w informacjach dla innych. Drago nie okradł by muchy w tym stanie. Fizycznie jest już niemal zdrowy. Psychicznie to wciąż ciężka sprawa. Udo i miecz? Bo to był miecz nie topór. Gdybym miał typować podejrzanych byłby jednym z nich. Przez te dwa tygodnie będziesz miał czas. Do zebrania są ceny, zadłużeni i informacje.
- To nie powinno być difficulte. Będę miał go na oku signore.
- Dobrze więc do zobaczenia. - Borys na pożegnanie poczochrał chłopaka po głowie. - Tylko nie wpadnij w kłopoty.
- Życzę udanej podróży - odpowiedział tileańczyk, okręcił się na pięcia i czmychnął precz. Ale zaraz zakradł się pod ściany ciekaw, o czym też będą rozmawiać. Dowiedział się, że dorfrichter postara się mu pomóc, a hrabia zaproponował dwa tysiące. Młynarz miał zdecydować i po powrocie Borysa z wyprawy się z nim policzyć.

Potem ruszył znowu do hrabiego, aby w końcu doręczyć list. Drzwi otworzyła mu gospodyni.
- Donna, jestem Carlo. Don Rudolfo Bednarz przesyła przeze mnie list do pana hrabiego.
- Dzięki młody, przekażę - niziołka zabrała list od Carlo.
- Jakby donna albo ktoś z domowników potrzebowali kogoś do przesłania wiadomości, albo dostarczenia towaru, to polecam się. Albo w innej sprawie. Jestem w mieście od paru dni, mieszkam w domu artystów.
- Pewnie młody, pewnie - uśmiechnęła się do niego, by następnie zniknąć za zamykanymi drzwiami.

Cytat:

Szanowny Pan Theodesius von Eisenstadt Panie Hrabio, zostałem wynajęty w Pana imieniu przez Vicenze Acierno do odszukania i pojmania niejakiego Konrada, który był mózgiem gangu kradnącego bydło. Wiem, iż rzeczony osobnik został rzekomo pojmany i dostarczony przed oblicze sprawiedliwości. Proszę jednak wiedzieć, iż jest to oszust. Osobiście widziałem prawdziwego Konrada i jego pomocników. Osoba, przyprowadzona przez Acierno nie tylko tym Konradem nie jest, ale nawet żadnym z jego pomocników. Moim zdaniem Acierno wynajął go jak aktora, który odgrywa jedynie narzuconą mu rolę. Celu tej maskarady jednak nie znam. Jeżeli Hrabia życzy sobie więcej informacji, chętnie ich udzielę, jednakże obecnie wyruszam jako eskorta karawany do Mortensholm. Z poważaniem, Rudolf Bednarz

W drodze powrotnej postanowił zajrzeć raz jeszcze do domku myśliwego. Chłopak widział, że zabrał on ze sobą swoje psy z karawaną. Obszedł dom dookoła nasłuchując, czy żaden nie został. Wątpił, bo zwierzak by zdechł z głodu, ale nie chciał ryzykować. Gdy potwierdził swoje przypuszczenia, zadowolony, sprawdził, czy któreś okno albo drzwi są otwarte. Miał szczęście i wkrótce dostał się do środka przez okno. Powoli i dokładnie zaczął przeszukiwać pomieszczenie. Może myśliwy kłamał o tej kradzieży, a broń gdzieś ukrył? Szukał skrytek, oraz widocznych miejsc niedawnych napraw - jaśniejszy kawałek ściany, podłogi. Miecza jednak rzeczywiście nie znalazł.

KARAWANA

Nie dając złapać się w zasadzkę szybko rozprawili się z goblinami. Jeden trup wystarczył, by pozostała siódemka się spłoszyła i uciekła poza zasięg wzroku Robin. Nie było porzeby odpoczynku, więc krótko po opatrzeniu ran Wolfganga wyruszyli dalej. Nie zaszli jednak daleko, gdy Robin ponownie wypatrzyła zagrożenie. Ponownie gobliny… Tym razem jednak było ich nieco więcej. Haube wypatrzyła nie tylko łuczników, ale tych kilku małych zielonoskórych uzbrojonych w miecze. Był wśród nich prawdopodobnie wódz z kościaną laską i kolorowym, sterczącym kapeluszem , na głowie. A obok niego zielonoskóry wybijający bojową melodie na bębnie.
- To pewnie był tylko zwiad - słowa Fay i przypuszczenie innych się szybko sprawdziły. Tym razem gobliny się nie czaiły, najwidoczniej czuły się pewnie. One widziały ich. Oni widzieli je.

- Wolfgang, chodź tu bliżej. Znowu gobliny - krzyknął Rudolf do Baderhoffa, który zabezpieczał tyły.
- Te małe skurwiele coś kombinują. Zbyt pewni siebie są jak na te zielone pokurcze - Kasztaniak napiał kuszę i stanął obok Borysa. Kislevczyk przyglądał się nieuzbrojonemu zbytnio wodzowi goblinów. I właśnie ten brak broni Borysa przeraził.
- Robin, Kasztaniak i każdy kto ma broń na długie dystanse. Lecimy za najbliższe skały tak żeby się przesunąć parę metrów. Mieć zasięg i choćby częściową osłonę. Strzelamy w tego ich wodza. Nie ma broni więc skoro nie jest wojownikiem a dowodzi może być cholernym szamanem. Trzeba go natychmiast zabić! - Borys tym razem nie czekał na rozkazy Wolfganga. Wyciągnął wnioski po swojemu i zaczął działać. Liczył głównie na celność Robin.
- Strzelamy na spokojnie, z daleka, salwą, zanim się połapie że to w niego celujemy. A potem walimy bez rozkazu, jak najszybciej, zanim się schowa - Robin nie dyskutowała - za małe kurduple by używać długich łuków, a aż takiej przewagi wysokości nie mają. Załatwimy szamana i połowa roboty za nami. Wolfgang przypilnuje by nic nam dup nie ugryzło, my przypilnujemy, by nic go nie dziabnęło jak ostatnio.
Cathelyn syknęła. Tak coś jej się właśnie wydawało, że ostatnim razem poszło zdecydowanie za lekko.
Musiała zostać na miejscu, bowiem nie miała broni dystansowej. Zresztą przy jej umiejętnościach, celem prawdopodobnie zostałaby potylica któregoś z towarzyszy. Dlatego postanowiła ponownie asekurować sam ładunek.
Hans również kręcił się tuż obok.
- Chyba bardziej będziesz przydatny tam, niż tutaj. Widziałam już, że nieźle sobie radzisz w terenie - skinęła ku niemu, a potem na zmierzającą pod skały grupkę. - W razie problemów daj znać - rękami wykonała tylko im znany gest, który miał być równocześnie wezwaniem o pomoc.
Drago słuchał rozkazów Borysa, nie odzywał się. Jego proca przy łukach wydawała się żałosną bronią, ale zamierzał wziąć udział w walce i wspomóc towarzyszy. W środku trząsł się cały, nie wiedział kogo boi się bardziej, tych goblinów, czy dziewczyny z łukiem.
Gottfried tym razem nie miał zamiaru stać z boku i nic nie robić. Podbiegł do towarzyszy, którzy już się naradzali i szybko wtrącił się w całą rozmowę.
- Zaraz, zaraz, a co ja mam robić? Znowu mam sterczeć tutaj? Mogę się na coś przydać! – gadał strasznie szybko, ale nie wiedział, czy było to spowodowane strachem, czy też nadmiernym podnieceniem całą sytuacją.
Rudolf zerknął na chłopaka. Cała rodzina hałaśliwa pomyślał krzywiąc się.
- Nie bądź taki wyrywny. Strzałą dostać zawsze zdążysz. Wolfgang zaraz powie co i jak.
- Mogę strzelać razem z wami gdyby ktoś się zbliżył - powiedział Wolfgang patrząc na krótki łuk po goblinie. - Jednak gdyby ktoś był na tyle blisko aby atakować w zwarciu zmienię broń i zrobię to co lubię najbardziej… Gottfried może strzelać, ale w zwarciu lepiej aby uważał. Albert w razie jak podejdą bądź gotowy - dodał żołnierz niemal zapominając o ranie, której się nabawił przy ostatnim starciu.
- Nie ma sprawy - odparł Frotz. - Damy radę.

Robin i Fay wybiebiegły na pozycje, trzymając dystans poza zasięgiem przeciwników. Gdy wypuściły strzały, Kasztaniak, Borys, Wolfgang i Albert ruszyli w kierunku skał. Salwa łuczniczek nie trafiła celu. Równocześnie została wystrzelona przez gobilnów w kierunku podbiegającej grupki. Kasztaniaka, jedna ze strzał, minęła o centymetry. Mniej szczęścia miał Borys, którego drasnęły dwie. Rana ręki, choć powierzchowna, była bolesna.
Głupia ludzie! Tchórza ludzie! Poznacie Bóla! - wykrzyczał przywódca, po czym wraz ze swoją obstawą, ruszył za jedną skał. Obstawa wyciągnęła tarcze, starając się schować przed ostrzałem swojego bossa.

Robin i Fay, po swoich strzałach, ruszyły w kierunku wolnego miejsca przy skałach. Jedna ze zbłąkanych gobliński strzał znalazła drogę do łowczyni, rozcinając jej skórę nad piszczelą. Ból spowolnił ją i utrudnił dalszy bieg, jednak dalej dotarła do skałki bezpiecznie.

Z salwy wystrzelonej przez strzelców przy skałach, tylko Albert trafił. Kula ugrzęzła w nodze jednego z gobliśkich łuczników. Kolejna, kiedy Frotz musiał broń przeładować, nie była lepsza. Zielonoskórzy, tak samo jak ich przeciwnicy, starali się miejsce najlepiej ich chroniące przed ostrzałem, a trójka z nich raz po raz wypuszczała kolejne strzały.

Ich wódz w tym czasie dziwnie tańcował. Położył się na plecach, by wygiąć swe ciało w łuk. Z jego ust wydobył się niesamowicie głośny pisk, a on sam niczym sprężyna stanął na nogi, by zaraz spaść na brzuch, podeprzeć się rękoma i stanąć na głowie. Ponownie przeskoczył na nogi i machnął ręką, jakby chciał czymś rzucić. Nic jednak z jego dłoni nie wyleciało...

Wcześniej...

- Panie Hayer, udzieliłby mi Pan paru rad na temat opieki nad psami? To mój pierwszy - wskazał na Predatora, - a Pan widać ma spore doświadczenie.
Myśliwy uśmiechnął się i potaknął głową.
- Słusznie prawisz. Chwali Ci się, że wiesz, gdzie udać po poradę. Mam spore doświadczenie. Zwierzę musi mieć co jeść i pić. Jeżeli ma być zdrowe, nie pozwalaj mu jeść zepsutego mięsa ani pić nieświeżej wody. Tak jak człowiek, pochoruje się. Musisz też badać jego sierść. Jak się jakieś paskudztwo dostanie, to wiele pożytku z niego nie będzie. Też może zdechnąć - zakończył i uśmiechnął się protekcjonalnie. Rudolf czekał, czy powie coś jeszcze, a gdy tego nie zrobił sam podjął temat.
- A sierść, to jak badać?
Myśliwy spojrzał na niego, uśmiechnął się z politowaniem.
- Co jakiś czas niech się w wodzie wykąpie. Szczególnie, gdy sierść mu się pozlepia od łopianu. W brudnej sierści robactwo będzie siedzieć.
Hayer znowu przerwał i zapadła cisza. Rudolf spodziewał się uzyskać więcej informacji.
- A jak poznać, że pies jest chory - zagaił ponownie.
- A, słusznie, że pytasz - ucieszył się. - Psy to twardziele. Nie okazują, że są chore chyba, że jest już bardzo źle. A wtedy - niestety - często jest już za późno. W sumie, to za dużo różnic nie ma między nimi a nami.
Rudolf czuł, że będzie musiał wydzierać fragmenty informacji po kolei. Myśliwy znowu szedł w milczeniu.
- W sensie, jakiej różnicy nie ma?
- Jak dostanie sraczki, to się struł. Jak rzyga, to coś mu zaszkodziło. Jak jest gorący, to choruje - tłumaczył cierpliwie myśliwy patrząc, czy aby na pewno Rudolf rozumie, co do niego mówi. - Jak trze dupą o ziemię, to ma robaki. Albo zatwardzenie. Albo coś mu w dupę wlazło i trzeba wyjąć. Tak tak - dodał widząc, że bednar się skrzywił. - Jak za delikatny jesteś, to sobie odpuść posiadanie takiego psa - wskazał na Predatora. - Jeżeli trzęsie głową, to mu co do ucha wlazło, albo go boli. Jak kuleje to sam wiesz, tak samo jak i u człowieka.
- Chyba łapię - mruknął. - Coś sobie z nogą zrobił, tak?
Gotthard zadowolony pokiwał głową.
- Znaczy złamał?
- O, nie tylko - zaprzeczył myśliwy kiwając głową nad niedomyślnością rzemieślnika. - Stłuczenie, zwichnięcie, zranienie, zerwanie, paraliż czy też na starość - reumatyzm.
- To ja to sobie wszystko ponotuję, a na postoju jeszcze podpytam się o to i owo, dobrze? - Rudolf stwierdził, że ciężko się rozmawia. A i tak może wszystkiego nie zapamięta. Hayer uśmiechnął się i pokiwał głową.
- Oczywiście. Korzystaj póki możesz, bo wkrótce się od was odłączę - poklepał go protekcjonalnie po ramieniu.
- Panie Hayer, a co zrobić, gdy pies zachoruje? - Rudolf powrócił do rozmowy.
- Ha, jest na to wiele sposobów. Ale to trzeba lata doświadczeń, nie nauczysz się tego ot tak. Idziesz wtedy do mateczki Eberhauer. Albo masz szczęście i kapłana Taala znajdziesz. No i gdy go - wskazał na psa - pchły oblezą, to też idziesz po odpowiedni olej do niej. Zresztą, wszystkiego się w jeden dzień nie nauczysz. Zapamiętaj to, co Ci powiedziałem teraz. A jak wrócisz, to wpadnij, nauczę Cię więcej.