Nordland; Neues Emskrank; port; tawerna “Pod pełnym kuflem” Pirora, Leni, Alane
Czas: 2519.02.05; Bezahltag (5/8); ranek

Pirora tej nocy miała sen, mimo odpoczynku jej podświadomość pracowałą i tworzyła scenariusze apropo spraw bierzacych. Galeria sztuki oraz pan Lange byli dwoma głównymi tematami jej nocnych jaw. Niemniej obudziła się rano troszkę wymęczona ale z jako takim planem co do dalszych poczynań Galerii. Oprócz miejsca potrzeba im będzie obrazów już na wejście. Musiała wracać do swojego pokoju i wszystko przygotować przed spotkaniem z Versaną kolejnego dnia. Pirora wolała postawić ją przed faktem dokonanym by jak najmniej rzecz do decyzji zostało po jej stronie. Szlachcianka obawiała się, że kupieckie odruchy wdowy sprowadzą Galerie do sklepu typu Bazyliszek a nie czegoś z klasą co przyciąga uwagę innych wysoko urodzonych.
I jak bardzo jej ‘kuzynka’ chciała by się uważać za osobę odpowiednią do takich przedsięwzięć to Pirorze potrzeba będzie ktoś wyżej usytuowany. Potrzebne jej będa szlachcianki z kółka poetyckiego i ich kontakty.

Pobudka była bardzo miła no i śniadanie do łóżka.
- Mam trochę planów własnych ale może za tydzień? - Pirora podchwyciła propozycje nadal naga i ledwo owinięta w kołdrę zagryzając chlebek z mięsiwem. Pozwalając kompankom poznać chwile wilczego apetytu nie tylko na ludzkie doznania ale i na jedzenie.

- Z uwagi, że mój ojciec szuka dla mnie wysoko postawionej dobrej partii, przez co można rozumieć, bardzo zaawansowanego wiekiem szlachcica z wypchanymi kieszeniami ale i taki co woli mieć ‘nienaruszoną’ narzeczoną. Bo z jakiegoś powodu ktoś kto nie zna się na tych sprawach na pewno potrafi zapewnić ciekawą noc poślubną. - Pirora wyjaśniła mówiąc to jakby pokazywała absurd całej sytuacji co by nakreślić że seks z innymi kobietami jest jej sposobem by spełniać swoje pragnienia i nadal być wierna przykazanią swojego ojca. Od taka luka w kontrakcie. - Więc jest to jedyna sposobność dla mnie by być szczęśliwa i zachować się jak przykładna córka.

- No i byłaś moim pierwszym niziołkiem, dziękuję - Dodała blondynka całując Leni w policzek choć trochę bliżej kącika ust.

Czarnowłosa jakoś nie uciekła twarzą ani ustami przed tym porannym pocałunkiem drugiej kobiety. Trochę wciąż była spąsowaiała ale sądząc po uśmiechu to słowa koleżanek sprawiły, że zrobiło jej się jakoś lżej na duszy. Uśmiechnęła się najpierw do Pirory potem do Złotogrzywej.

- No wy też. Byłyście moimi pierwszymi dziewczynami. - wyjaśniła skromnie niziołka i położyła dłoń na odkrytym kolanie malarki.

- Też będę miło wspominać tą noc. A powtórka brzmi świetnie. No i sama widzisz Leni, że nawet robimy coś pożytecznego bo inaczej nasza Pirora miałaby bardzo ograniczone możliwości. Jeszcze by nam pękła z nadmiaru emocji jakie nie miałyby ujścia. Szkoda by było takiej młodej i ładnej dziewczyny prawda? - Alane objęła nagie ramiona blond gościa jakby chciała ją zaprezentować nowej koleżance. Uderzyła w nieco żartobliwy ton i pomogło to rozładować atmosferę bo Miodowa się roześmiała wreszcie serdecznie.

- No tak, szkoda by było. - przyznała gdy już przestała się śmiać i przyjaźnie poklepała kolano panny van Dyke.

- Wielka szkoda… - malarka podchwyciła smutny ton ale tylko na chwilę bo roześmiała się szybko. - No dobrze, koniec o mnie. Zwłaszcza że powoli będę musiała się zbierać. Ten obra sam się nie namaluje.
Pirora przeciągnęła się jeszcze raz iw końcu wyszła z łóżka i zaczęła nieśpiesznie się ubierać. Doprowadziła się do porządku i pożegnała się z Leni i Alaną. Po czym ruszyła w drogę do Pełnych żagli na piechotę, ulice powoli wypełnialy się ludźmi.

Nordland; Neues Emskrank; port; tawerna “Pod pełnymi Żaglami” Pirora, Benona
Czas: 2519.02.05; Bezahltag (5/8); przedpołudnie

Galeria w jednym miejscu będzie jakby owocem tego co uda im się ugrać przez najbliższe tygodnie. I będa potrzebowały obrazow dużo obrazów zarowno na wystawę jak i na “podarki”.

Po powrocie do tawerny Pirora sama się ogarnęła i od razu zasiadła do ukończenia obrazu. Niestety potrzebowala ciała modelki gdyż nie posiadała lustra czy też nie rozmawiała z Kerstin o tym aspekcie modelowała. Dlatego na ten jeden dzień wyciągnęła Benone z lekcji szycia przepraszając ją i ukrywając fakt po co jest jej ruda dziewczyna do momentu wejścia do jej pokoju.

- Potrzebuje twoich piersi, w sensie muszę skończyć obraz syreny a ja nie mam tak dobrego lustra by malować autoportret a nie rozmawiałam z Kerstin o pozowaniu nago. - Wyjaśniła zaczynając powoli ściągać ubranie z rudowłosej niewolnicy. - Wystarczy że usiądziesz na krześle na parę godzin bez koszuli.

- Oczywiście. Bardzo chętnie. A to prawda, że jak się czegoś podotyka to potem to łatwiej namalować? - Benona z początku była nieco zaskoczona tym nagłym wezwaniem do pokoju panny van Dyke. Ale jak się dowiedziała o co chodzi przyjęła tą prośbę ze spokojem i humorem. A nawet z sympatią dla malarki. A jako początkująca modelka potrzebowała trochę czasu aby przyjąć odpowiednią pozycję ale, że wystarczyło siedzieć nieruchomo w podobnej pozie i miejscu jak wcześniej robiła to Kerstin to dała radę.

- A panience to jak zeszła noc? - zapytała próbując jakoś zalepić tą ciszę podczas nieruchomego siedzenia na krześle. Z rana jak Pirora wróciła do “Żagli” miała dla niej wiadomość do przekazania. Jak to powiedziała Herr Rainer przysłał gońca z krótkim liścikiem.

- Bawiłam się bardzo dobrze, aż za dobrze. Bo było zbyt późno by wracać do swojego łóżka więc zostałam w łóżku pewnej nawigator. - Pirora odpowiedziała swojej drugiej modelce. Jednocześnie odpowiednio nakładając kolejne muśnięcia pędzla na płótno.

- Przy okazji poznałam bardzo ciekawa osobą, niziolke, Leni Miodową...a wy jak spędziliście czas? Coś ciekawego mnie ominęło? - Zapytała blondynka zastanawiają się nad jedny detalem w obazie.

- O. Nawigator? Znaczy panią nawigator? A jest taka ciekawa jak pan Keller? - brwi brunetki uniosły się do góry z zaciekawienia gdy padła nazwa profesji jaka dzięki czarnobrodemu kojarzyła jej się ostatnio dość pozytywnie.

- Jakby panienka potrzebowała przyzwoitki na takie spotkania to ja bardzo chętnie. - zaoferowała się półnaga modelka siedząca na krześle.

- A my wczoraj zrobiliśmy sobie wieczerzę tutaj. Tak we własnym gronie. Było całkiem przyjemnie. Dużo sobie żartowaliśmy i opowiadaliśmy. A James’a i Irinę to coś łączy? - Benona lekko pokiwała głową patrząc gdzieś w przestrzeń ściany gdy wspominała wczorajszy wieczór. Ale przy ostatnim pytaniu spojrzała bystro na malującą artystka.

- No mają się ku sobie od jakiegoś czasu. Zazwyczaj uważają by tego nie było widać ale bystre oko raczej dostrzeże te wszystkie minimalne gesty. - Przytaknęła malarka. - Nie wiem czy to coś poważnego czy po prostu dwoje ludzi którzy znaleźli w sobie komfort. Choć wydaje mi się że raczej mają siebie na wyłączność. ale też nie wtykam nosa w ich sprawy zwłaszcza że dla mnie pracują. Po prostu obserwuje z boku… a co tak pytasz czy zauważylaś coś w ich zachowaniu?

- No nie takie minimalne. - powiedziała siedząca modelka uśmiechając się nieco krzywo. - Wczoraj żartowaliśmy sobie z Jamesem a im bardziej nam się dobrze bawiło tym bardziej dąs Irinie rósł. W końcu wstała i poszła obrażona do pokoju. A James poleciał za nią. Nie wiedziałam o co chodzi. Bo się zachowali jak para. Nie wiedziałam, że są parą. Nie żartowałabym aż tak swobodnie z Jamesem jakbym wiedziała. - przyznała z pewnym wahaniem czemu wczorajszy wieczór tak ją skonfundował tym odkryciem.

- Hahahahaha… - Malaka roześmiała się serdecznie. - No tak zazdrość jest okropna cechą. Może na wszelki wypadek przeproś Irinę bo ci za mocno zszyje gorset. Choć może i dobrze jakby przestali się kryć to by nie było takich nieporozumień. - Malarka poradziła rudzikowi.

- Oj przeprosiłam ją rano. Chyba już jej przeszło. Nie jestem pewna bo tylko ja mówiłam. - wyjaśniła z łagodnym uśmiechem. - A tą Leni i tą elfkę to jakoś będziemy miały okazję poznać? - zapytała po chwili milczenia jaka widocznie wystarczyła jej do zmiany tematu rozmowy.

- Kiedyś na pewno ale nie wiem jak szybko. Mam też inne zajęcia którymi muszę się zająć. - Wyjaśniła Pirora i również zmieniła temat, a właściwie rzuciła prośbą w stronę swojej modelki. - Możesz podszczypac swoje sutki? Chcę namalować je kiedy są twarde.

- Oczywiście. - Benona uśmiechnęła się i bez skrępowania zaczęła bawić się swoimi piersiami. Efekt wydawał się widoczny z każdą chwilą. - Szczerze mówiąc to bardziej lubię jak ktoś mi tak robi. - przyznała uśmiechając się dalej. - A te obrazy i pozowanie to też tak będą bez ubrań? - zapytała zaciekawiona tą nową dla siebie drogą kariery.

- To zależy od tematyki obrazu, można w można bez. Ja niestety mam zajęte ręce więc dzisiaj musisz radzić sobie sama. - Zaśmiała się blondynka zmieniając szczegółów na obrazie.

- Myślałam o czymś sielankowym jak poranna toaleta, dwie kobiety o kontrastującej urodzie rozczesujące się włosy. Mogę też przerobić was na syreny czy inne nimfy jak Kerstin i rozbić serie istot wodnych. - Zadumała się Pirora nie miała aż takich planów na przyszłe obrazy. Tematyka ‘Piękna i śmierci” kołatała się jej po głowie, ale sztuka bardziej bezpieczna dla grzecznych szlachcianek i szlachciców też powinna się znaleźć w repertuarze. Dobrze byłoby gdyby dziewczyny miały już swoje stroje gotowe.

- O. Dwie kobiety rozczesujące sobie włosy? W kąpieli? To chyba można by poprosić Ajnur jako tą drugą. Myślę, że powinna się zgodzić. - podchwyciła temat modelka. I nadal bawiła się swoimi piersiami doprowadzając je do bardzo malowniczego stanu.

- Ale ta syrena co panienka teraz maluje też ładnie wyszła. Tylko jest z odkrytymi piersiami. Mnie to nie przeszkadza. Podoba mi się. Zwłaszcza jak to moje piersi! - roześmiała się chyba zadowolona z tego faktu, że ten właśnie jej detal zostanie uwieczniony na obrazie. - Ale to chyba nie dla każdego taki obraz. - dodała próbując sobie chyba wyobrazić reakcję odbiorcy takiego malowidła na taki wizerunek.

- Tak coś takiego, ale wszystko w swoim czasie. Sztuka ogólnie nie jest dla każdego, owszem chyba tylko naprawdę odważny człowiek kupiłby ten obraz na otwartej licytacji. Jednak na cichej licytacji myślę że sporo by się biło o ‘Syrene’- Powiedziała malarka.

- Właśnie Ajnur zaczęła nosić swój strój czy chwilowo jeszcze wisi grzecznie w szafie i czeka na dobrą okazję? - blondynka zapytała o drugą służkę Rosy.

- A to my mamy chodzić w tych sukniach? - brwi służki skoczyły do góry na znak, że pytanie ją zaskoczyło dość mocno. - Myślałyśmy, że to takie świąteczne suknie. To Ajnur swoją trzyma w szafie. - wyjaśniła już nieco mniej zmieszana.

- A co to są otwarte i ciche licytacje? - zapytała skoro malarka poruszyła ten temat w którym ona sama widocznie nie miała takiego rozeznania.

- Oczywiście że macie w nich chodzić. - malarka zasiała się na to pytanie. - Owszem są miejsca i czas że wasz codzienny strój byłby lepszy niż te bardziej strojne ale nie widzę problemu byście wieczorami mogły się postroić i być ładne. Pewnie na te wasze prace na Arenie Versana będzie oczekiwać że będziecie chodzić w tych sukniach bo wyglądają na lepsze więc macie okazję oczarować lepszych kawalerów z głęboką sakiewką. A co do cichych i otwartych licytacji. - Malarka opłukała pędzel i zmieniła kolor jakim pracowała.

- Otwarte licytacje to takie gdzie ludzie są w jednym pokoju i licytują między sobą ceny, czyli każdy oferuje coraz wyższa cenę jaką jest gotowy zapłacić za przedmiot. Kiedy już nikt nie może nie chcę dodać wyższej ceny ostatnia osoba która przebiła cenę otrzymuje obraz. Ciche działają podobnie ale wtedy nie jest to parę minut ale tydzień. Codziennie osoby licytujące wysyłają listy do galerii z ofertami kupna a galeria odpisuje pod koniec dnia jaka cena tego dnia była najwyższa. Siódmego dnia ostatnia najwyższa oferta wygrywa a kupiec zostaje anonimowy. - Malarka wyjaśniła różnice i sens działania licytacji.

- Aha. Tak to działa. - rudobrązowa głowa uniosła się i skinęła potwierdzając, że półnaga modelka zrozumiała to wyjaśnienie. - To chyba trzeba mieć najpierw tą galerię. No i tych kupców. I musieliby wiedzieć o tym obrazie i aukcji. - podsumowała zerkając na kobietę po drugiej stronie płótna i sztalugi czy dobrze rozgryzła ten system.

- A panienka to jak by sprzedawała ten obraz? Czy zostawi go dla siebie? - zaciekawiła się planami obrazu do jakiego właśnie pozowała.

- A z tymi sukniami dobrze. My mamy bardzo mało ubrań. Jak nas pani kapitan kupiła to miałyśmy tylko po jednej sukni na zmianę. Potem pani kapitan nam jeszcze kupiła po jednej i trochę innych rzeczy ale dalej mamy niewielki wybór. No a te nowe suknie to chyba będą najładniejsze jakie mamy. To nam ich szkoda było używać tak na co dzień. - wyjaśniła służąca dlaczego mają z Ajnur takie opory aby używać w tych całkiem ładnych sukniach jakie dla szlachciance raczej by nie wypadało chodzić ale dla zwykłej służącej to musiała być ta lepsza, odświętna suknia na specjalne okazje.

- Raczej go sprzedam, bo w końcu i tak wiem jak mi wyszedł, mogę namalować kolejny nawet lepszy. Mogłabym go komuś podarować w prezencie. Pan Lange był powiedzmy zainteresowany końca, ale zważywszy że z kupnem kamienicy będę musiała ją jeszcze wyposażyć w tekstalia to przyda mi się dodatkowy grosz. - Podumała nad swoimi opcjami. - Co do sukni powinniście trochę też w nich chodzić poza specjalnymi okazjami. Pomoże się wam do nich przyzwyczaić więc będzie wyglądać bardziej naturalnie jak będziecie w nich chodzić, zamiast wyglądać jak ktoś kto boi się pobrudzić choćby odrobinę.

- Dobrze. - Beno zgodziła się grzecznie ze słowami malarki i widocznie wystarczyło jej takie wyjaśnienie.


“Rzeczoznawca zgłosił swoją chęć obejrzenia kamienicy w Wellentag 2519.II.09 o godzinie 10-tej. Będę podczas tej ekspertyzy. Jeśli panienka sobie życzy to zapraszam. Jeśli nie proszę podać inny termin, postaram się negocjować. Jeśli panna ma inne plany proszę dać znać, że mogę rozmawiać w jej imieniu.”

Do tego podpis i dzisiejsza data. Widocznie musiał wysłać ten list z samego rana. Kurier pytał czy będzie odpowiedź no ale, że Pirory nie było to się nie doczekał. Niemniej na kopercie był adres biura Rainera więc można było wysłać kogoś z odpowiedzią.

W przerwie Pirora zauważyła że właściwie wystarczy już jej tylko popracować nad odcieniem skóry i paroma szczegółami. Otarła ręka czoło zostawiając smugę farbę na czole.
- Dobrze skończyłam resztę mogę zrobić sama. - Powiedziała do siebie ale na glos więc Benona również usłyszała ten komentarz.

- Jutro będzie gotowy a ja będę mogła zabrać się za kolejny. - Blondynka przeciągnęła się prostując kręgosłup.

- A mogę rzucić okiem? - zapytała modelka też przeciągając się bezwstydnie po tym dość długim zajmowaniu tej samej pozycji. - A co będzie panienka malować następnego? - dodała wstając z krzesła i trochę podskakując w miejscu dla rozruszania się.

- Ech co jest z ludźmi i chęcią stracenia życia w straszny sposób bo oglądają nieskończone obrazy…- Pirora zaśmiała się ale nie przeszkadzała rudej w zobaczeniu swojej pracy. być może przez to że w domu nigdy nikt jej nie przeszkadzał nie była przyzwyczajona do tego i jeszcze nie była pewna czy jej to przeszkadza i jak bardzo.

- Myślałam żeby wynająć łapacza ptaków, moglby mi złapać jakiegoś żywego drapieżce, najlepiej sowę i mogłabym ją namalować. - Powiedziała malarka o swoim nowym pomyśle na obraz. - Znaczy nie wiem czy to będzie kolejny ale na pewno jeden z muszę zapytać Kerstin czy kogoś zna. Jeśli nie da się tego zrobić pewnie jakieś obraz chmur albo morza.

- O. Jakiegoś ptaka? Albo morze? - zapytała modelka trochę mimochodem bo właśnie oglądała obraz. Trzymała już swoją koszulę ale jeszcze jej nie nakładała. Chłonęła obraz w milczeniu i na koniec z ciekawością zaczęła porównywać swoje piersi z tymi na obrazie.

- To przynajmniej piersi będzie miała moje. - zaśmiała się wesoło patrząc na już prawie skończoną syrenę na morskim wybrzeżu.

- Trochę straszny. Z tymi trupami w wodzie i w ogóle. A syrena ładna. Ale pewnie mokra, zimna i śliska. Chyba raczej nie chciałabym jej spotkać. - zdecydowała w końcu gdy już się wystarczająco napatrzyła i dokończyła ubieranie koszuli.

- Syreny są niebezpieczne i obraz pokazuje ten dwoicyzm. Z jednej strony piękna ponętna uroda, z drugiej śmierć i zniszczenie jakie powoduje. - Przyznała rację służącej że taka istota jest niebezpieczna w spotkaniach. - Co do ptaka… myślałam o sowie albo jakimś jastrzębiu coś co tak jak syrena jest piękny ale drapieżny. Zobaczymy jak to wyjdzie. Jak będzie się schodzić zawsze mogę zacząć malować chmury… zawsze dobrze mi wychodziły.

- Cieszę się że dobrze się z moimi dogadujecie. Co do Jamesa, jak ty albo Ajnur będziecie potrzebowały eskorty czy kogoś żeby przepędził jakiegoś natręta a nie będzie w pobliżu ludzi Piera to możecie zwracać się do James'a. Pomoże. - Dodała odstawiając pędzle i zamykając powoli farby.

- A może ty i Ajnur zapozujecie do jakiegoś kolejnego obrazu. Będę ich trochę potrzebować na otwarcie Galerii. Kto wie może nawet jakiś wasz amant zdecyduje się go kupić żeby mieć was na dłużej. - Zaproponowała blondynka.

- O. Panienka chciałaby nas namalować? - Beno wydawała się nawet przyjemnie zaskoczona taką propozycją. - No ja nie mam nic przeciwko. Jeszcze nigdy nikt mnie nie malował. Najwyżej moje cycki. - zaśmiała się weselej pokazując na swój detal anatomii odwzorowany pędzlem na obrazie.

- Ale takie malowanie to z tym ptakiem? One mają ostre dzioby i pazury. Drapią, dziobią i wykłuwają oczy. - zawahała się gdy chyba rozważała w myślach jak taki portret mógłby wyglądać. Zwłaszcza w kompozycji z żywym partnerem o jakim przed chwilą mówiła malarka.

- A z tym ptakiem to może ta tropicielka co pojechała z panią kapitan. Ona jest stąd. I z lasu. Tylko trzeba by czekać aż wrócą do nas. - podsunęła swoje skromne rozwiązanie jako, że zbyt wielu znajomości w mieście nie miała.

- Nie no was osobno a ptaka osobno. W takich sytuacjach jak nie ma się tresowanego to przywiązuje się ptaka na lince do stelaża albo w klatce. Musi być wtedy duża żeby mógł stroszyć pióra. - malarka cierpliwie wyjaśniała szczegóły techniki pracy z żywym inwentarzem. - Co do tropicielki to ona chwilowo jest niedostępna. Więc później spytam Kerstin o jakiegoś szczurołapa oni czasem też łapią ptactwo.

- Aha to tak to się robi? Dobrze, bo chyba trochę bym się bała takiego dużego ptaka. Z tym dziobem i pazurami. Ale tak jak panienka mówi to dobrze. - służąca poszła po swój kubrak aby narzucić go na swoją koszulę. Po czym bez pośpiechu zaczęła go zapinać. A wiadomość, że nie grozi jej bliskie spotkanie z drapieżnym ptakiem podczas pozowania widocznie ją uspokoiła.

- I jak panienka chce to mogę Kerstin zapytać o te ptaki i resztę. - zaoferowała się zdając sobie sprawę, że niedługo będzie się widzieć z dziewczynami.

- Właściwie to możesz ją poprosić do mnie a ty masz chyba lekcje szycia do kontynuowania. - Pirora zapytała Benone obdarzając ja uśmiechem i pocałunkiem w policzek. - Dziekuje za pomoc Beno.

Chwilę trwało zanim pukanie do drzwi obwieściło nadejście Kerstin. Blondynka w tym czasie postanowiła zasiąść do stolika i wyjąć papeterie. Powoli zaczęła pisać list z odpowiedzią swojemu prawnikowi. Zgadzając się na termin i godzinę oraz mówiac że spotkają się na miejscu.

- A Kerstin witaj, mam sprawę. Znasz jakiegoś szczurołapa? Właściwie to łowcę ptaków ale czasem szczurołapy też się tym zajmują. - Zapytała bez ogródek o interesującą ja rzecz.

- Szczurołapa? - pytanie zaskoczyło brunetkę więc chętnie skorzystała z okazji aby przejść przez pokój i usiąść przy stole na wskazanym miejscu. Nadal jednak zastanawiała się chwilę nad tym pytaniem.

- Pani potrzebuję jakiegoś ptaka? To na targu można kupić. Ale to w Marktag. To może w następnym tygodniu. Jak pani powie jakiego ptaka potrzeba to ja mogę pójść i kupić. - Kerstin mówiła trochę niepewnie mając chyba wątpliwości czy dobrze rozumie intencje swojej pani.

- Chodzi mi o żywego ptaka najlepiej drapieżnego, sowa, puchacz albo jakiś jastrząb nie potrzebuje go na stałe tylko na parę dni żeby go namalować… a mówiąc o tym to skończyłam syrenę chcesz zobaczyć? - Pirora wyjaśniła czego oczekuje od tego ptactwa i dlaczego wynajęcie szczurołapa wydawał jej się lepszym pomysłem.

- Aaa… takiego ptaka… - brunetka uniosła i opuściła głowę gdy zorientowała się o jaki rodzaj ptaka chodzi jej pani. Zastanawianie się nad odpowiedzią przerwało jej pytanie o obraz do jakiego tak cierpliwie pozowała. Wtedy uśmiechnęła sie i pokiwała główką na znak, że chętnie go zobaczy.

- Tak, jak można to bym obejrzała. Jestem ciekawa jak wyszło. - poprosiła malarkę aby pokazała jej ten obraz. I chwilę potem stała przed wizerunkiem któremu użyczyła twarzy i figury.

- Ooo… - powiedziała na początku gdy przez chwilę podobnie jak Benona po prostu wodziła wzrokiem po różnych detalach tego obrazu.

- Ładny. To jak tak wyglądam? Całkiem ładnie. Ale trochę smutne. Z tymi topielcami. Ale ona ładna. Ale te piersi to chyba nie moje. Ale też ładne. Ja to nie mam takich dużych. - mówiła na wyrywki pewnie co jej za wrażenie przyszło do głowy w danej chwili. Pływające w morzu ciała wydały jej się smutne nawet jeśli sama kobieca postać w centrum obrazu przypadła jej do gustu.

- Poszukaj mi informacji o kims kto by mógł się tego podjąć koniecznie zaznacz że ptakowi nie może stać się krzywda. - Pirora zaznaczyła żeby ktoś kto się tego podejmie wiedział na co się pisze. - Co do obrazu to masz dobre oko, specjalnie ukryłam tych marynarzy w falach by byli mało widoczni. Brawo. Co do piersi, owszem nie czułam się w pozycji proponować jednak pracujesz dla mnie i wolałam nie stawiać cię w takiej sytuacji. - Pirora wyjaśniłą swojej drugiej służce dlaczego nie prosiła jej o pozowanie nago.

- Jak potrzebujesz wolnego dnia by kogoś znaleźć w sprawie tego ptaka to po prostu uprzedź Irine że będzie z dziewczynami sama. Może damy wszystkim dzień lenistwa i odpoczynku. - Malarka postanowiła dać dziewczynom trochę wolności od pracy. Widziała efekt pierwszej sukni i wie że się przyłożyły.

- Ah, no tak, tak… Dziękuję bardzo. - Kerstin przytaknęła swoją kasztanową głową troszkę się przy tym rumieniąc. Po czym podrapała się po nosie jakby to miało pomóc jej w koncentracji nim odezwała się ponownie.

- A ten ptak to musiałabym popytać u myśliwych. Nie znam ich zbyt wielu ale mogę pochodzić i popytać. Może któryś ma coś takiego. - przyznała dziewczyna gdy już przemyślała gdzie można zacząć takie poszukiwania.

- Na pewno coś wymyślisz. Prześlesz Juliusa? Mam dla niego zadanie. - Malarka uśmiechnęła się do swojej służącej i wysłała ją w świat z informacjami i poleceniami. *

Julius przyszedł sam i w miare szybko jak na mała istotę jaką był. Pirora uznała że chłopak jest niższy od Leni.

- Hej Rora! - Młody przywitał się z nią bardzo spoufale.
- Dzień dobry Julius, mam dla ciebie zadanie. Rano był tu kurier z wiadomością chce byś poszedł pod ten adres i zaniósł moją odpowiedź. - Pirora wyjaśniła podając mu zapieczętowaną kopertę dla jej prawnika. - Tylko się ubierz bo zimno jest.
- Jasna sprawa! - Julius powiedział i prawie wybiegł z pokoju.

- I powiedz Jamesowi by przysze...no i po nim. - Malarka powiedziała już do siebie samej gdy chłopiec na posyłki udał się wykonywać misje. Sama więc wstała i znalazła swojego ochroniarza. Powiedziała że wieczorem wybiera się do willi van Zee na wieczorek literacko i żeby on spotka się z nią tam by mogła bezpiecznie wracać do domu.

Nordland; Neues Emskrank; port; Ulica koło “Adriel Morska Bryza” Pirora
Czas: 2519.02.05; Bezahltag (5/8); podpołudnie

Pirora nie wiedziała czego się spodziewać po elfickiej społeczności. Była wielce ciekawa nie tylko tajemniczego środka leczniczego, ale i samych mieszkańców czy też nieprzejezdnych.
Miały spotkać się na miejscu więc szlachcianka wzięła dorożke i dojechałą w miarę o czasie pod wskazany adres. Poczęła rozglądać się po okolicy szukając znajomej twarzy elfickiej kochanki. Sama okryła kaptor by ta mogła też ją łatwo rozpoznać, chociaż na ulicy nie było tak dużo osób by można było się dosłownie ‘zgubić w tłumie’.

- Dzień dobry Piroro. Miło cię znowu widzieć. - znajomą elfkę dostrzegła niedługo potem. Alane pomachała do niej chociaż z daleka jej nietypowy elficki strój rzucał się w oczy na tle innych przechodniów. Do tego futrzana czapka też stanowiła kontrast z jasno blond włosami. Bo wydawała się czarna ale jak z bliska panna van Dyke miała okazję dojrzeć podszerstek był taki brązowy, nawet trochę jakby rudy. Co sprawiało, że światło dnia mieniło tym futrem jakby było dwukolorowe chociaż na pierwszy rzut oka wydawała się czarna. Złotogrzywa otarła się policzkiem o policzek drugiej blondynki jak to się często witało w towarzystwie.

- Wyglądasz kwitnąco. Jakbyś grzecznie przespała całą noc. - nawigator pozwoliła sobie na mały żarcik z ostatniej nocy.

- Grzeczne szlachcianki zawsze przesypiają całą noc - Zaśmiała się malarka odwzajemniając przywitanie. - Więc jestem gotowa poznać twoją znajoma i zobaczyć tą tajemniczą siedzibę elfiej społeczności. Przyniosłam likier miętowy w prezencie. - Powiedziała i poklepała torbę gdzie był też jej szkicownik i tomik poezji na wieczór.

- No nie mów, że tylko moja rasa ma opinię takich niecnot i hulaków. - roześmiała się elfka o blond włosach ale wydawała się w dobrym humorze.

- To tędy. - wskazała w kierunku ogrodzonych budynków. - Widziałaś rano jak Leni się przejęła rolą? Aż mi się jej szkoda zrobiło. Mam nadzieję, że nie weźmie sobie ostatniej nocy do siebie. Szkoda dziewczyny by było. - powiedziała nawiązując towarzyskim tonem do dzisiejszego poranka.

- Nowe doświadczenie, musi sobie jeszcze poukładać to w środku. - Dodała malarka swoją opinię o małej kochance. - Prześpi się z tym i jak zapragnie więcej to wróci. A jak stwierdzi że to nie dla niej po prostu podziękuję za kolejny raz. Choć wydawało mi się że była zadowolona. Myślę że noc wyjdzie jej na dobre jeśli chodzi o jej kompleksy. - malarka szła w ramię w ramię swojej przewodniczce.

- Też mam taką nadzieję. Chociaż wydaje mi się, że im szybciej by spróbowała jeszcze raz tym lepiej dla niej. Jak ze spadaniem z konia. Im szybciej wrócisz tym lepiej. - elfka chyba miała podobny pogląd na te sprawy bo pokiwała swoją prawie czarną szapką. Po czym westchnęła głośniej i machnęła dłonią.

- No nic, na razie zajmiemy się tobą. - powiedziała z uśmiechem zwracając się do idącej obok blondynki.

- Właściwie to zapomniałam cię uprzedzić. Ale to badanie to trzeba zrobić tam w środku. - poklepała podołek swojej sukni. - Mam wrażenie, że to chyba nie powinno ci sprawić trudności ale wolę uprzedzić. - popatrzyła jak idąca obok partnerka zareguje na te słowa.

- Mówisz że już nie będziesz jedyną elfka przed którą będę się obnażać? - Zapytała żartobliwie szlachcianka. - Noż normalnie to skandal i upadek obyczajów. A tak już na poważnie to nie ma problemów. W domu co jakiś czas też mi urządzali “kontrolę”.

Przyciszyła glos kiedy zbliżyły się do bramy budynku.

- Co za barbarzyńcy. - elfka pokręciła głową nie mogąc się nadziwić nad różnicami w kulturze obu ras. Ale na sam żart koleżanki zareagowała przyjemnym uśmiechem. Teraz jednak weszła do środka zdobionych drzwi w murze i weszły do środka. W środku był ogród. A raczej tak można było się domyślać po tych suchych liściach i gołych gałązkach jakie tu i tam wystawały spod śniegu. Nieco dalej widać było fontannę. Na centralnym cokole było kilka postaci trzymających się za ręcę jakby tańczyły dookoła tego słupa wody jaki teraz się nie wznosił. Detale umykały znów z powodu nadmiaru śniegu jaki przysypywał to wszystko. Złotogrzywa poprowadziła jednak dalej wydeptaną ścieżką do drzwi wejściowych. Znalazły się w krótkiej sieni i schodami prowadzącymi na środku korytarza na wyższe piętro. Dało się wyczuć elfi styl i precyzje. Oraz dominację błękitów, złota i bieli. Alena jednak śmiało prowadziła dalej aż zapukała w jedne z drzwi na korytarzu. Ze środka doszedł krótki, kobiecy głos, pewnie jedno słowo. Ale Pirora go nie zrozumiała.

- Chodźmy. - uśmiechnęła się zachęcająco Alane i otworzyła drzwi. Weszła pierwsza i ustąpiła miejsca swojemu gościowi.

- Witaj Ilsarielle. To jest właśnie Pirora van Dyke. Ta moja koleżanka o której ci mówiłam. - Alane przedstawiła blond gościa opiekuńczo kładąc jej dłonie na ramionach. A gospodyni też była elfką ale wydawała się kontrastowo różna od morskiej nawigator. Jak słonczny dzień różni się od bezksiężycowej nocy. Może właśnie najbardziej włosy się rzucały w oczy. Pszeniczne złoto u jednej i błyszcząca czerń u drugiej.

- Witaj. Miło mi cię poznać Piroro. Usiądź proszę i nie przejmuj się. Wszystkim się zajmiemy. - gospodyni wskazała na ozdobny, drewniany stół. Raczej pusty. Ale nadający pomieszczeniu domowego charakteru. Samo pomieszczenie przypominało skrzyzowanie biblioteki i warsztatu alchemika. Do tego różne rzeczy czy organy pływały zabalsamowane w jakichś słojach na pod ścianami były rozrysowane różne szkielety i ciała na jakichś kolorowych planszach.

Szlachcianka skłoniła się jak na swoją pozycję przystało ale uśmiechała się jak osoba wprowadzona przez Alanę mogła sobie pozwolić.
- Witaj, nie przejmuje się. Poprostu jestem bardzo ciekawa. Pierwszy raz dane mi jest przebywać na terenie mhm elfiego ‘konsulatu’? Myślę że to słowo jest najbliższe prawdzie. no to to jeszcze na spotkaniu z panią medyk. - Pirora mówiła lekko i bez skrępowania, bez strachu ale grzecznie.

- Wolimy raczej nazwę “placówka handlowa”. Lub po prostu dom elfów lub elfi dom. - elfka o blond włosach usiadła obok swojej ludzkiej koleżanki i wyjaśniła jej ten detal. Czarnowłosa uzdrowicielka zaś zajęła miejsce naprzeciwko nich po tym jak postawiła na stole srebrną, zdobną tacę i kielichami i butelką. Po czym zaczeła pełnić rolę gospodyni rozlewając to wino o różowej barwie do trzech kieliszków.

- To prawda. Ja tylko zajmuję ten skromny kącik. Całością zarządza Morska Bryza. A my wszyscy jesteśmy jego gośćmi. - Ilsarielle dodała coś od siebie stawiając pierwszy pełny kielich przed Pirorą.

- I możesz mi mówić Ilsa. To chyba najbliższy odpowiednik mojego imienia w waszym języku. - gospodyni postawiła drugi kielich przed elfią koleżanką.

- Mimo wszystko dziękuję za gościnę. W moich stronach mamy zwyczaj że darowujemy naszym gospodarzom drobiazg. Niestety ciężko się wybiera dla jeszcze nieznajomych więc mam nadzieje że nie popełniam gafy. - Pirora wyjęła butelkę miętowego Strilandzkiego Likieru Miętowego i podarowała do czarnowłosej elfce.

- Oh. Dziękuję. Zobacz Alane to ze Stirlandu. Jakiś likier miętowy. Takiego jeszcze nie piłam. - czarnowłosa gospodyni wdzięcznie przyjęła podarek i obejrzała go z ciekawością. Pokazała go nawet koleżance i blondynka wzięła go w swoje ręce też oglądając go z zainteresowaniem.

- Rzeczywiście. Ciekawe jak smakuje. Musimy go spróbować przy najbliższej okazji. - nawigator oddała uzdrowicielce butelkę i ta na razie odłożyła ją na wolny bok stołu.

- To może wznieśmy toast za spotkanie i poznawanie nowych smaków. - zaproponowała Ilsarielle łapiąc za swój kielich.

- O tak, nawet nie wiesz moja droga jak z panną van Dyke interesująco poznaje się nowe smaki. - Alane widocznie dostrzegła drugie dno w tym toaście koleżanki i wesoło się dołączyła.

- Stirland ma bardzo dobre likiery i nalewki ziołowe. Akurat udało mi się dostać butelkę w tutejszym sklepie więc postanowiłam skorzystać. - Malarka dopowiedziała zanim wzniosła kielich w toascie. - Za nowe smaki!

- A teraz jakbyś mogła mi opowiedzieć o tym specyfiku w sprawie którego przyszłam. Powiem szczerze ze pierwszy raz słysze o czymś takim i nie wiem czego się spodziewać. nie szczędź mi szczegółów jestem bardzo ciekawa i żądna wiedzy. - Pirora przysiadła wpatrując się w elfia znachorkę jak dziecko które zaraz usłyszy największą tajemnicę świata.

- No tak, właśnie, dobrze, że o to pytasz. - czarnowłosa skinęła głową i sięgnęła gdzieś pod stół ale nie przeszkadzało jej to mówić dalej.

- Najpierw będę musiała cię przebadać. Nie wiem czy Alane ci wspomniała z czym to się wiążę. - Ilsarielle spojrzała pytająco na elfią blondynkę.

- Tak, wspomniałam. O tym zaglądaniu pod spódnicę. - nawigator skinęła głową i druga część powiedziała do swojej blond sąsiadki tonem wyjasnienia.

- Dobrze. - uzdrowicielka skinęła głową i położyła na stole zawiniątko z jasnej skóry. Rozwinęła je i ukazały się różne narzędzia chirurgiczne. Od noży, nożyczek po jakieś szczypce i obcęgi. Wszystko było jednak z czystej, lśniącej, chłodnej stali.

- Będę ci musiała zajrzeć pod spódnicę. Tam do środka. I sprawdzić jak to tam wyglada. I pobrać próbkę. O tym. - pokazała na coś podobnego do zwykłej pensety. - Nie bój się to nie będzie bolesne. I potrwa tylko chwilę. Właściwie nawet nie musisz spódnicy zdejmować wystarczy, że ją podwiniesz. - uzdrowicielka tłumaczyła na czym polega to badanie.

- Potem będę musiała przez kilka dni zbadać tą próbkę. Myślę, że do Festag, może Wellentag powinno być już wszystko jasne. Możemy umówić się na Wellentag. Jeśli badanie wyjdzie pozytywnie no to można próbować z tym eliksirem. Jeśli nie to niestety należysz do tej mniejszości jaka nie jest podatna na ten środek. - czarnowłosa mówiła pewnym siebie tonem jakby miała doświadczenie w tej materii.

- Jeśli wynik będzie pozytywny i dalej będziesz chętna na użycie tego środka to wówczas ja znów będę potrzebowała paru dni do tygodnia na przygotowanie tego eliskiru. Głównie chodzi o różne etapy czekania aż wszystko się ze sobą wymiesza czy wyrośnie. Jak z drożdżami przy ciastach. Po prostu trzeba poczekać aż będzie gotowe. - uśmiechnęła się posiłkując się tym przykładem z codzienności jaką każdy znał z własnego doświadczenia.

- Samego specyfiku używa się tam w środku. Pobudza on naturalne siły organizmu do regeneracji uszkodznej tkanki. Znaczy w tym wypadku tej błony. Ale cudów nie ma. Nie zawsze działa jak należy. I najlepiej go użyć jak najszybciej po defloracji. Może nie zaraz parę chwil po ale tak powiedzmy jak się rano wstanie. Możesz z tym przyjść do mnie jeśli wolisz. No i im więcej czasu, dni, upłynie, im więcej tam w środku będzie się działo tym mniejsza szansa, że zadziała. Sam proces regeneracji też trwa kilka dni, tydzień, czasem nawet dwa. To już różnie bywa. Więc to nie tak, że rano się użyje a wieczorem znów się jest dziewicą. - dodała elfia znachorka tłumacząc detale działania tego eliksiru o jakim rozmawiały. - Masz jakieś pytania? - zapytała na koniec dając się wypowiedzieć swojemu gościowi.

- Brzmi trochę niebywale, zawsze myślałam że są to zmiany nieodwracalne a teraz słyszę że być może uda się to ‘odbudować’. - Pirora była zafascynowana zaawansowaną wiedza elfki. - Nawet jak się nie uda to muszę przyznać że jest to bardzo fascynujące. Przygotowany eliksir można trzymać na później czy jednak warto przewidywać że będzie użyty… nie wiem, do tygodnia od jego przygotowania? I brzmi jakby mogło to pomóc w ogóle z gojeniem różnych ran.

- No tak, masz sporo racji. Ale w szczegółach no to jednak jest bardziej skomplikowane. - Ilsarielle z uśmiechem skinęła głową i chwilę zastanawiała się jak to wyjaśnić w przystępny sposób.

- Na swój sposób proces jest podobny do gojenia się ran bo uszkodzenie tej błony ciało traktuje jak ranę właśnie. Normalnie przy defloracji ta błona pęka i już nie odrasta. Ten specyfik jednak sprawia, że brzegi tej błony zaczynają się odradzać. Tak samo właśnie jak jakaś rana przy zwykłym skaleczeniu na skórze. Jednak ponieważ to błona, musi mieć jakąś przestrzeń dlatego, że tak powiem potrzebna jest cisza i spokój. No i trwa to przez te parę dni do tygodnia jak ta błona powoli odrasta kawałek po kawałku. Ale za każdym kolejnym razem jest trudniej. Więc nie da się tego ciągnąć w nieskończoność. W końcu się nie uda. Nawet za pierwszym razem nie zawsze się udaje. - uzdrowicielka jak już wdała się w tłumaczenie tych detali to mówiła szybko i pewnie. Zerkała jednak na rozmówczynię czy mówi w czytelny dla niej sposób.

- Czyli właściwie to taka mikstura by się podreperować. Dobrze wiedzieć że to tylko w moim przypadku przynajmniej na specjalne okazje. - Zaśmiała się blondynka. - Niemniej możliwość tej mikstury jest imponująca. Jestem ciekawa jak powstawała, z opisu wydawało mi się że informacje o tej mikstórze macie już od jakiegoś czasu. - Pirora nadal była zafascynowana całym procesem i wiedza jaką posiadały elfy co dało się poznać po nucie podziwu dla tak prostej rzeczy.

- Powstała bo twój przypadek wymuszonego dziewictwa nie jest pierwszym w historii naszych kontaktów z wami. No i nam się szkoda was zrobiło bo dla nas to barbarzyństwo i ciemnota. Ale chcemy wam dać żyć po swojemu. Możemy uczyć, demonstrować, pokazywać ale raczej staramy się nie ingerować. I tak kiedyś powstał taki specyfik. Aby pomóc takim kobietom jak ty. Bo my nie bawimy się w takie rzeczy jak sprawdzanie komuś dziewictwa to nam nie jest potrzebny. - Ilsarielle streściła jakie były dzieje powstania przepisy na ten konkretny eliksir.

- Jeśli chcesz wiedzieć to u nas z traceniem dziewictwa jest bardzo podobnie jak u was. Tylko u nas to nie robimy z tego jakiejś hecy. - dodała Alane jakby dla znalezienia jakichś powiązań pomiędzy kobietami obu ras.

- Z tym tematem, to zależy o kim mówimy. Prości ludzie nie patrzą na to iw ogóle ich to nie obchodzi. Wysoko postawiona szlachta ma już inaczej. Są tacy co nie zwracają na to uwagi bo ich pozycja i majątek są tak skuteczne że nie muszą tego aspektu w swoich małżeństwach. Czasem jednak jest jest to wymagane bo akurat sytuacja tego wymaga, bo na ten przykład najbardziej stateczna partia do małżeństwa akurat na to patrzy i stawia to jako warunek kontraktu małżeńskiego że jego nowa żona jest dziewicą nietknięta więc cokolwiek się spłodzi w noc poślubna napewno jest jego. Dla szlachty małżeństwa to kontrakty biznesowe. A że jak wspomnieliśmy rzadko kiedy można ten proces odwrócić bo jak sama wspomniałaś może się okazać, że na mnie może to nie zadziałać, to bezpieczniej jest się pilnować i liczyć na alternatywne sposoby przyjemności do momentu wyjścia za mąż. Szczerze to jak już wspomniałam Alane to jestem tutaj bardziej z ciekawości niż bo jest mi to potrzebne tutaj natychmiast zaraz bo tragedia. A że w moich kręgach takie małżeństwa biznesowe to raczej norma to właściwie wcale mi nie przeszkadza że nie powinnam. - Pirora troszeczkę rozwodziła się nad tym tematem bo omawianie różnic kulturowych zawsze prowadziło do lepszego poznania drugiej strony. - Na pewno mamy inaczej niż wy, i pewnie kiedyś się to zmieni. Czas pokaże czy na lepsze czy na gorsze. Aczkolwiek owszem osobiście uważam że idea że stary szlachcic poślubia młodą niedoświadczoną dziewicę która potem musi uczyć sexu w noc poslubną. To jakiś absurd.

- Czyli nie chcesz tego eliksiru? - to Ilsarielle zapytała ale widać było, że obie elfki są dość skonfundowane wywodem panny van Dyke. A raczej wnioskami jakie z nich płynęły.

- Chce. Choć bardziej jako ciekawość niż bo potrzebuje tutaj teraz natychmiast.- Pirora uśmiechnęła się rozjaśniając nieporozumienie. - Ale i tak sama powiedziałas że najpierw musimy sprawdzić czy w ogóle na mnie zadziała i będę go mogła użyć. Więc gdzie mam się ci ‘nastawić’?

- Młoda damo, ta sztuka to nie jest zabawka. A eliksir ma określony czas przydatności do użycia. Dość krótki. Tydzień. Czasem dwa. Po dwóch tygodniach właściwie można go wylać. - Ilsarielle wyjaśniła łagodnym chociaż dość stanowczym tonem. Zapewne nie przez przypadek zwróciła się jak jakaś guwernantka czy ciotka do młodszej wychowanicy.

- A na badanie zapraszam ze mną. Alane nic się nie stanie jak tu poczeka. - gospodyni wstała i dała znak gościowi aby szła za nią. Nawigator zaś uśmiechnęła się i pomachała im na pożegnanie

- Mam wino to o mnie się nie martwcie. Poczekam tu na was. - rzuciła wesoło Złotogrzywa gdy czarnowłosa koleżankę zabierała Pirorę do sąsiedniego pomieszczenia. To z kolei przypominało bardziej gabinet cyrulika do wykonywania medycznnej sztuki.

- Usiądź sobie na tym krześle. Ale wcześniej proszę zdejmij bieliznę. Sukni nie musisz, wystarczy podwinąć. - powiedziała wskazując na jedno z krzeseł z nietypowy półokragłym wycięciem na brzegu siedzenia. Uzdrowicielka zaś podeszła do miski z wodą i zaczęła myć dłonie.

- Szanuje i podziwiam twój kunszt medyczny. Niemniej jednak pytałam o czas przydatności tego leku. Dopiero teraz o tym wspominasz. A to że go w tej chwili nie potrzebuje nie znaczy że nigdy mi nie będzie potrzebny. - Pirora powiedziała skruszona przyjmując ton elfki na przyslowiowa ‘gołą klatę’. Malarka wykonała polecenie medyczki i przygotowała się do badania.

- No dobrze, nie roztrząsajmy już tego. - czarnowłosa uzdrowicielka udobruchania tymi przeprosinami uśmiechnęła się i przemyła dłonie jeszcze raz. Tym razem jakimś wodnistym płynem z butelki. Potem wytarła dłonie w ręcznik i podeszła do czekającej blondynki. Usiadła na niskim stołku i zajęła miejsce między rozchylonymi nogami pacjentki.

- Teraz będę ci musiała zajrzeć tam do środka. Aby pobrać próbkę. - wyjaśniła Pirorze pokazując tą samą pincetę jaką pokazywała jej wcześniej. Zanurzyła ją w jakimś płynie i trzymała tam chwilę. - To spirytus. Więc może trochę szczypać. - powiedziała wskazując na niewielką miseczkę w jakiej trzymała narzędzie.

Samo badanie nie było jakoś nieprzyjemne, było inne. I elfka zdecydowanie obchodziła się z Pirorą delikatnie i tłumaczyła co robi. Po wszystkim blondynka ubrała się i usiadła znowu z Alane przy stole. - I teraz co czekamy na wyniki badania? Właśnie bo ja przychodzę wcześnie, ale jak to jest z kobietami… mhmm które zostały zgwałcone? Też jesteś w stanie zbadać czy będziesz mogła im zwrócić to co zostało im zabrane czy wtedy już za późno? - blondynka nadal ciekawa tego procesu i jego szczegółów zadawała pytania.

Ilsarielle przyszła nieco później do stołu gdyż jak na odchodzne oświadczyła badanej blondynce, musiała jeszcze coś zrobić z tą próbką. Więc na początku Pirora siedziała przy stole tylko z Alane i zaczętym wcześniej winem. Uzdrowicielka wróciła do nich rzeczywiście parę chwil później.

- Teraz to dla ciebie zostaje tylko czekanie. Jak mówiłam w Festag to chyba nie ma co cię kłopotać to może umówmy się na Wellentag. Właściwie możesz po wyniki przyjść każdego dnia potem. Oczywiście póki nie wrócisz ja nie zacznę robić tego eliksiru dopiero gdy badanie okaże się pozytywne i nadal będziesz chciała. - wyjaśniła czarnowłosa elfka jak to powinno wyglądać przez najbliższe parę dni.

- A takimi przypadkami o jakie pytasz właściwie się nie zajmuję. Nie wiem czy ci Alane mówiła ale praktycznie nie leczę ludzi. Tylko naszą społeczność, najczęściej załogi naszych statków. Zgodziłam się cię przyjąć i zająć bo mnie Alane o to poprosiła. A my jak mówiłam na własne potrzeby raczej nie stosujemy tego specyfiku. - uzdrowicielka wskazała na swoją elfią koleżankę dając znać, że to jej zasługa dzisiejszego spotkania z Pirorą oraz, że na co dzień obcuje i pracuje z przedstawicielami własnej rasy.

- Rozumiem… pytałam z akademickiego punktu widzenia. I dziękuję, że mnie przyjęłaś. - Pirora znowu wtrąciła w przymiłym skruszonym tonie.

- No już, nie przejmuj się tak. Napij się jeszcze wina. Całkiem smaczne. - Alane lekko szturchnęła Pirorę aby ją pocieszyć i wyciągnęła swój kielich aby się z nią stuknąć.

- No dokładnie. A z akademickiego punktu widzenia to taki przypadek gwałtu miałby pewnie większe zniszczenia niż przy standardowym stosunku. Więc szanse na regenerację błony też byłyby mniejsze. Tyle, że to tak od samej cielesnej strony. Zostaje jeszcze psychika takiej zbrukanej osoby co jest osobnym tematem i często zostawia większą traumę niż rany cielesne. Niemniej teoretycznie nic nie stoi na przeszkodzie aby użyć takiego eliksiru na takiej kobiecie. Ale to tak akademicko. - Ilsarielle niejako wróciła do poprzedniego pytania swojego gościa i odpowiedziała na nie zgodnie ze swoją wiedzą i doświadczeniem. Rzeczywiście omawiała to jak jakis abstrakcyjny przypadek jak na wykładach medycznych. Chociaż nawet tak wydawała się współczuć takim nieszczęsnym kobietom.

Kobiety jeszcze chwile posiedziały razem i poruszały czysto akademickie tematy i aspekty mikstury i medycyny. Potem Alane i Pirora wyszły razem na ulice, przeszły się trochę razem i malarka podziękowała elfce za to doświadczenie. I ruszyła w stronę stojących na ulicy dorożkach.

Nordland; Neues Emskrank; port; willa państwa van Zee; Pirora
Czas: 2519.02.05; Bezahltag (5/8); Zmierzch

Od Morskiej bryzy Pirora wzięła kolejną dorożkę i udała się prosto do Posiadłości państwa van Zee. Jak zwykle powitał ją ich lokaj. Sama Pirora miałą nadzieje, że była wcześniej niż inne koleżanki.

Przy końcówce dnia znów się rozpadało. Grubymi, gęstymi płatkami sniegu. Ale przynanjmniej nie wiało to w pewnym sensie można było uznać to za całkiem malowniczą scenerię. Gdy te delikatne płatki spadały leniwie na ziemie jak pierze z rozerwanej pierzyny. Nie zmieniło to jednak adresu państwa van Zee. Dalej stał tam gdzie tydzień temu. Brama i podjazd były odśnieżone więc jechało się swobodnie. Jak dorożka zatrzymała się któryś ze służacych wyszedł jej na spotkanie i otworzył drzwi oferując swoją pomocną dłoń przy schodzeniu na udeptany śnieg. Potem były omiecione ze śniegu schody i główne wejście rezydencji. A za nimi jak zwykle majordomus co wyglądał jakby tu stał na stałe.

- Dobry wieczór panno van Dyke. Proszę za mną. - powiedział suchym, oficjalnym tonem i podążył w kierunku salonu. W tym samym miejscu gdzie poprzednio się spotykały damy z towarzystwa.

- Proszę zaczekać, panienka van Zee zaraz przyjdzie. - oznajmił tym samym sztywnym tonem gotów zostawić gościa w tym salonie. Wszystko już było przygotowane na przybycie gości. Na stole stały kielichy i przekąski oraz puste jeszcze talerze. W kominku palił się wesoły ogień a fotele czekały na swoich użytkowników.

- Dziękuję wielce. Mój ochroniarz James może przybyć później by mnie eskortować ze spotkania. - Powiedziała uprzejmie i z uśmiechem do służącego. Wcześniej oddała mu płaszcz. W salonie blondynka podeszła do palącego się kominka i poczęła ogrzewać zmarznięte dłonie i rozglądać się po salonie ostatnio kiedy tutaj była to tylko pobieżnie się rozejrzała.
Nie trwało długo zanim odgłos zbliżających się kroków rozległ dobiegł jej uszu.

- Wybacz Piroro, że czekałaś tak długo. Znów się nie mogłam zdecydować co na siebie włożyć. - drzwi otworzyła sama gospodyni spotkania. Była ubrana w błękity i żółcie. Zwłaszcza ta jaśniejsza barwa mocno kontrastowała z jej ciemną karnacją skóry i prawie czarnymi włosami spiętymi w ozdobny kok z tyłu głowy. I modne ostatnio pejsy.

- No mam nadzieję, że nie będę pośmiewiskiem i gdzieś mi szminka czy puder nie zostały. - spojrzała na swoją sylwetkę jakby oderwała się właśnie od toalety i szykowania się na ten wieczór. Ale to raczej było towarzyskie gadanie bo wyglądała nienagannie.

- No ale dosyć o mnie. Cieszę się, że postanowiłaś do nas wrócić. Zawsze chętnie witamy tak utalentowane osoby. Zwłaszcza z tak daleka. - gospodyni podeszła do swojego gościa witając się z nią całkiem życzliwie jak na taką wielką panią jaką przecież była.

- Ach nie przejmuj się dałaś mi na tyle czasu bym mogła się ogrzać i przestać się trząść jak osika. - Odpowiedziała trochę bardziej przyjacielsko blondynka nie przejmując się już aż tak etykieta. - Ale przyznaję się od razu że nie mam nic własnego ale inny tomik poezji wzięłam dla małej odmiany. Ostatnio spędzam więcej czasu na malowaniu obrazów, przygotowuje się do wystawy. A lepiej mieć więcej niż jeden. Mam nadzieje że Naji dziś przyjdzie bo nie chce wystawiać się sama lepiej w grupie a ona zna najwięcej artystów w mieście. - Pirora przejęła stery rozmowy i postanowiła się pochwalić swoimi udanymi podbojami miasta. - Ach i znalazłam dla siebie kamienice! Na Ulicy Bursztynowej siedemnaście, niedługo idę z prawnikiem na druga wycenę. Mam zamiar trochę ponegocjować jej cenę ale zobaczę jak wyjdzie. A ty co tam działo się od Festag w życiu Kamili van Zee?

- Ojej jakie dobre wiesci! Ciesze się twoim szczęściem. - powiedziała Kamila trochę chyba zaskoczona tym wszystkim. Zastanawiała się co dalej zrobić i powiedzieć. W końcu machnęła dłonią.

- Oh, nie musisz na każde spotkanie przychodzić z tomikiem. Chyba, że chcesz coś nam zadeklamować to bardzo chętnie. Miałabym wyrzuty sumienia gdybyś na te spotkania musiała pozbyć się całej swojej biblioteczki. I pozwól mi się zrewanżować. Na co byś miała ochotę? Jakie tematy lubisz? - zapytała wskazując na regały pełne książek jakie niedawno przeglądała czekająca blondynka. Było tam całkiem ciekawy zbiorek. Widocznie nie od wczoraj ktoś tu kolekcjonował książki. Trochę romansów, trochę poezji, opowieści rycerskich i ładnie wydawanych książek kulinarnych w których było porady dla dobrej i zorganizowanej pani domu a nie tylko same przepisy. Było więc z czego wybierać.

- I malujesz coś? No mnie też czasem się zdarza moczyć pędzel. Ale niestety chyba brak mi weny i talentu. Żadna ze mnie artystka. Chciałabym tak malować jak Naji umie pisać poezję. A ona nie wiem czy dzisiaj będzie. Z nią to nigdy nic nie wiadomo. Czasem jest a czasem nie. Ale zwykle jest. W końcu może się tu najeść i ogrzać za darmo. - Kamila szybko przeskakiwała z tematu na temat jakby jedno skojarzenie wywoływało kolejne.

- A. I ekspert oglądał te nasze budynki na teatr. Rozmawiał z Madeleine wczoraj chyba. Ale wysłała mi tylko krótki liścik. Dzisiaj jak przyjedzie to powinna już coś wiedzieć więcej. - jakby w ostatniej chwili przypomniała sobie o ostatniej sprawie jaką chciała podzielić się z nową członkinią ich kółka.

- Och to wspaniale, Versana na pewno się ucieszy że coś tam się rusza w temacie teatru. - Pirora powiedziała ucieszona z lekka ekscytacją. - Tak maluje dzisiaj skończyłam syrenę i szukam szczurołapa który mi złowi sowę albo jastrzębia. Musi być żywy jak już go namaluje to go wypuszczę z powrotem na w dzicz ale ptaki drapieżne zawsze są ciekawym tematem do obrazów. Mają sobie jakąś taką szlachetność której niejeden by pozazdrościł. - Pirora mówiąc i prawie że tanecznym krokiem przesunęła się do biblioteczki. Przejrzała uważnie tytuły po czym ostentacyjnie zakryła oczy a jej ręka losowo przesunęła się po tomikach książek by zatrzymać się na jednym. Blondynka spojrzała na swoją przypadkową zdobycz zastanawiając się czy Wielki Architekt wtrącił się w jej życie ostatnio.

- Oh… Ale ci się trafiło… - powiedziała gospodyni nieco zaskoczonym i zmieszanym tonem. Już gdy Pirora brała coś w dłoń wyczuła, że to nie jest opasłe tomiszcze. Raczej coś cienkiego i giętkiego z niezbyt wielką ilością stron. A gdy otworzyła oczy ujrzała, że trzyma w dłoniach coś pokroju brulionu. Na okładce była chyba naga kobieta o powabnych kształtach. Jednak jej długie włosy okrywały jej intymne części atrakcyjnej anatomii. Kobieta stała przodem do czytelnika i trzymała uniesione nad głową ręce. I wyglądało jakby próbowała przegonić jakieś wodne półrybie istoty o ewidentnie kobiecych atrybutach. Tytuł głosił, że jest to “Talima i syreny”. Wyglądało to wszystko na jakąś prawie broszurkową wydanie. Na jednej stronie był tekst w dwóch kolumnach co dziwne nie było. Jednak na drugiej stronie były ilustracje co zajmowało całkiem sporą część zeszyciku. Obrazki nie były najwyższych lotów, dość schematyczne ale nawet pobieżne kartkowanie pozwalało się domyśleć, że główną bohaterką tego dziełka jest owa Talima co była świętą, Dziką Kobietą. Ale o takich kształtach co wydawały się modelowym ideałem kobiecego piękna.

- Nawet nie pamiętam skąd to się tu wzięło. - przyznała Kamila nieco z zażenowaniem. Bo utwór raczej nie wyglądał na dzieło poważnej czy pięknej literatury. Raczej na coś lekkiego i szybkiego co można przeczytać w jedno południe czy wieczór a niewielkie rozmiary ułatwiały wrzucenie to gdziekolwiek.

- A ten ptak mówisz? No jakbyś chciała charta to my mamy harty. Ale jastrzębi nie. Chociaż van Hansenowie mają jakieś ptaki. Sokoły albo jastrzębie. Nie jestem pewna. Ale na pewno jakieś ptaki do polowań. Zresztą Froya to chyba ma całe wyposażenie do polowań. Dziewczyny przyjdą to popytamy. Ja się nie bardzo interesuje polowaniami to nie wiem kto co ma. O Froyi pamiętam bo Madi kiedyś coś o tym mówiła. - panna van Zee szybko wróciła do pozostałych omawianych spraw jakby nie bardzo chciała zajmować się znalezionym przez gościa zeszyciku z obrazkami.

- I skończyłaś malować syrenę? Obraz? No, no to zawsze coś. Jakby ci nie przeszkadzało to chętnie bym rzuciła okiem. Jestem strasznie ciekawa jak ci wyszło. - malarka wydawała się w naturalny sposób zainteresowana dziełami drugiej malarki i raźno uderzyła także w ten temat.

- Czytałaś? - Zapytała Kamilę z uśmiechem przekory, niemniej zabrała tomik. - wylosowałam i biorę osobiście uważam, że tematy wodnych kobiet za mną krążą. Oddam pewnie za tydzień jak przeczytam. Chyba że będzie okazja spotkać się wcześniej. Ptakiem się nie przejmuje moja służba ma mi kogoś znaleźć do tego. I nadal mam modelki i rzeczy które mogę się w tym czasie zacząć. - Malarka odeszła od biblioteczki i podeszła zajmując jeden z foteli i kładąc obok niego jej torbę.

- Froya van Hanssen? Pierwsze słyszę. - malarka powiedziała to w takim tonie jakby w pierwszej chwili uznała że jest to jakaś niezbyt znana osoba - ale z drugiej strony nie poznałam jeszcze wszystkich osób w mieście. Choć Versana ostatnio była na jakimś polowaniu ale nie pytalam z kim. -

- Jak chcesz odwiedzić mnie w “Pełnych żaglach” to możesz zobaczyć go nawet jutro albo poczekasz aż będzie ich więcej i zorganizujemy wernisaż. - Pirora nie bała się pokazywać swoich ukończonych prac. Niemniej sama dopytała Kamili o jej pracę i co co Ona uważa że jest problemem w jej pracach. - Wspomniałaś że też malujesz ale masz watpliwości co do swoich prac. Mogę zapytać dlaczego tak uważasz? Myślisz że brak ci techniki a może tematyka jaką wybierasz jest… nieodpowiednia albo nudna? .

- Oh… To trochę trudne do wyjaśnienia… Chyba nie mam do tego talentu tak jak mi się to wydawało… - Kamila odpowiedziała nieco zmieszanym tonem. Uciekła wzrokiem gdzieś w stronę bezpiecznego ognia buzującego w kominku.

- A mówisz, że mogłabym obejrzeć twoją syrenkę? No to bardzo chętnie bym obejrzała. Dawno nie widziałam nowego obrazu. Zwłaszcza takiego co namalował ktoś z moich znajomych. To kiedy by ci pasowała taka wizyta? Ja bym chyba w Festag mogła po mszy. No albo jeszcze w Wellentag w południe. Ale nie chciałabym ci się narzucać. - powiedziała szlachcianka do swojego gościa. Wydawała się, żywi zainteresowana dziełem innej malarki i chętna aby je zobaczyć.

- I nie słyszałaś o Froyi van Hansen? O van Hansenach? “Tych” van Hansenach? - brew na koniec uniosła się do góry jakby trudno jej było uwierzyć, że ktoś w mieście mógł nie słyszeć o przedstawicielach rodu o jakim rozmawiały. Ale nie drążyła tematu.

- Zapewne jakbyś była młodzieńcem z dobrego domu to Froya na pewno by ci się spodobała. To najlepsza i najdroższa panna do zamążpójścia w naszym mieście. Tylko ma takie dziwne męskie hobby. Polowania, wyścigi, pojedynki, konna jazda, szermierka… Dobrze, że chociaż bale i tańczyć lubi to można ją tam spotkać. - Kamila śmiało wprowadziła Pirorę kim jest przedstawicielka owego rodu van Hansenów i jakoś mówiła bez niechęci wobec nieobecnej szlachcianki.

- Mhmm… albo malujesz technikami jakie nie dokonca ci podchodzą ale używasz je bo taki jest kanon. Wiele osób tak ma zanim znalazły swój styl. Malujesz na płótnie prawda? Pewnie nie większe obrazy o rozmiarach portretów? Probowalaś kiedys rozwodniona farbą malowac na papierze? Albo przejść na rozmiar mały? Albo na deskach? - malarka zaczęła dopytywać Kamilę o to jak ona maluje i jak to robiła do tej pory. Podawała rożne metody i techniki niektóre takie o jakich Kamila zapewne nie słyszała. - Ja nie umiem malować na deskach. Jakoś mi to nie podchodzi, nie lubię nie podoba misie to i pewnie nigdy nie będę tego robić. Ale znam podstawy i pewnie jakbym musiała to coś przeciętnego bym mogla namalować, niemniej jakbym musiała tak malowac przez cały czas to bym chyba zaczęła nie lubić tej formy sztuki. - A jak chcesz najlepszej krytyki to powinnas je wystawić w galerii i zobaczyć czy ktoś je kupi. Jak tak znaczy że są wystarczająco dobre dla kogoś. Można wystawiać pod pseudonimem jak ktoś się boi o reputację.

- Nadal nic mi nie mówi to nazwisko ale może kiedyś ją spotkam. A ile ona już jest na tym wydaniu? Bo jak więcej niż 2 lata to chyba jednak taką dobrą partią nie jest skoro nadal nikt nie zmienił jej statusu. - Malarka dopytała o TĘ Froye van Hanssen, przy okazji pozwalając sobie na uwagę która mogła zacząć podawać w wątpliwość ‘wspaniałość’ van Hanssen jako partii. - A tak męskie hobby, to się nie dziwię mężczyźnie rzadko lubią kiedy ich małżonka jest bardziej męska od nich. Niemniej dobre wyścigi i polowania nie są tylko dla mężczyzn, w Averlandzie mamy wyścigi dorożek i startują w nich wszyscy i kobiety i mężczyźni, kobiety wygrywają częściej bo ich pojazdy są zazwyczaj lżejsze i bardziej zwrotne niż te używane przez mężczyzn. Startowała parę razy ale nigdy nie wygrałam, ale sama forma jest przyjemna. Podobnie jak polowania, choć to zależy jaka forma, ja wole gonitwy za lisem bo właściwie nikt nie każę ci właściwie polować na lisa jest to bardziej zabawa w chowanego po lesie i można po prostu się przejechać z kimś po lesie. Podczas gdy bardziej ambitni będa szukać ‘lisa’ czyli tego jeźdźca który ma lisią kitę która należy mu zabrać. - Pirora wyszła na trochę wylewna ale z drugiej strony Kamila i inni na pewno byliby ciekawi zabaw z innych księstw.

- Ciekawie brzmi z tym polowaniem na lisa. - gospodyni wydawała się zaciekawiona tym rodzajem zabawy o jakiej powiedziała jej nowa koleżanka z południa.

- A Froyi myślę, że nie, niczego jej nie brakuje. Jak ją kiedyś poznasz to powinnaś się sama przekonać. To raczej kwestia wysokich standardów van Hansenów. Trudno znaleźć kawalera który by im sprostał. A okiełznać Froyę jest jeszcze trudniej. Na zwykłych bawidamków nie zwraca najmniejszej uwagi. - pokręciła swoją czarnowłosą głową na znak, że mogła Pirora nieco opatrznie zinterpetować jej słowa o drugiej szlachciance.

- A z malowaniem tak, maluję na płótnie. Na papierze najwyżej jakieś szkice próbne. O malowaniu na drewnie słyszałam. Nawet widziałam ikony, niektóre są bardzo piękne. Ale jakoś nie mam do tego przekonania. Wolę płótno. Raczej malowałam do tej pory martwą naturę. Wiesz, różne kompozycje na stole czy podłodze. Trochę też pejzaży. A ostatnio próbowałam sił w portretach. Ale chyba słabo mi wychodzą. To trudnę malować żywych ludzi aby byli podobni do samych siebie. Łatwiej już jakieś małe sylwetki w pejzażu bo to parę maźnięć pędzlem i ludzik na obrazku gotowy. A przy portretach no to już całkiem inna bajka. - wyznała malarce i brzmiało to jakby pierwsze szlify w tej sztuce gospodyni już miała dość dawno za sobą. A samo portretowanie ludzi było niejako osobną dziedziną tej sztuki. Za trudniejsze uchodziły sceny batalistyczne wedle nowej szkoły malowania. Gdzie trzeba było ująć dynamikę i wiele sylwetek z mnóstwem detali. To wymagało mnóstwo pracy i precyzji.

- Jak ją poznam to ocenie, albo i nie. Choć faktycznie jeśli jej zainteresowania są tak odległe to może powinnam zacząć pytać kiedy można się spodziewać jakiegoś balu towarzyskiego. - Pirora trochę plotkowała a trochę wyciągała z Kamili informacje a wszystko pod przykryciem luźnej rozmowy.

- Aaaa czyli dopiero zaczynasz te portrety i bardziej złożone ludzkie istoty. To myśle, że nie powinnaś jeszcze skreślać tego. Sama lubię malować stare osoby. Pamiętanie o każdej zmarszcze która ma własne odcienie i światło zmienia się na takiej skórze, dobre ćwiczenie. - Malarka dodała swoje trzy grosze do tematu. - Nie wiem czy Versana już komuś podarowała obraz “Polowanie” ale myślę że jak jeszcze nikomu go nie sprzedała to powinnaś też ją odwiedzić i zobaczyć. Starych osób tam nie ma ale jest parę bardziej detalicznych postaci.

- No tym bardziej chętnie obejrzę twoje obrazy. W naszym towarzystwie niestety większość koncentruje się na prozie i poezji. No i zawsze mamy Nije. Ale w przypadku malarstwa to raczej nie ma za bardzo kogo. Dlatego tak się cieszę, że też malujesz. To bardzo przyjemnie porozmawiać z kimś kto dzieli i rozumię tą pasję. - Kamila powiedziała to bardzo serdecznie i wydawało się, że Pirora wkupiła się w jej względy zdradzając podobne zamiłowania do sztuki.

- To na kiedy możemy się umówić na tą syrenkę? Może być Festag po mszy? Południe, popołudnie? - zaproponowała spotkanie aby obejrzeć obraz drugiej malarki.

- Festag po mszy będzie dobry, jak chcesz będziesz mogła zostać to może namalujemy coś razem i pokażę ci technikę rozwodnionej farby na papierze. - Pirora uśmiechnęła się do swojej gospodyni i sięgnęła po przekąskę.

- I nadal czekam aż opowiesz co ciekawego u ciebie się działo od naszego spotkania po mszy. Ach ja tego dnia byłam jeszcze w tej waszej cukierni. Oficer Keller mi ją pokazał bardzo miłe miejsce. - Pirora zachęciła szlachciankę i wspomniała sama o swoim towarzyszu

- Ah tak, ten przystojny amant co z nim byłaś w świątyni. - Kamila rozpromieniła się słysząc takie wieści. Pokiwała głową, że pamięta partnera swojego gościa na ostatniej mszy i widocznie wywarł on na niej dobre wrażenie.

- I zabrał cię do cukierni? No, no, to ciekawe jaki był ciąg dalszy tej historii. - roześmiała się wesoło zdradzając, że jest tego ciekawa.

- A na Festag po mszy możemy się umówić. Zabierzesz się z nami to pojedziemy do ciebie. Jestem bardzo ciekawa tej syrenki i tego jak malujesz. - oznajmiła ucieszona na takie malarskie spotkanie ze sztuką. Drzwi otworzyły się i wszedł jeden z lokajów. Gospodyni spojrzała na niego pytająco.

- Przybyła pani Madeleine von Richter. - oświadczył suchym, oficjalnym tonem jaki pozwalał jednak na zachowanie uprzejmej neutralności.

- Zaproś tu ją do nas. - poleciła Kamila, lokaj skinął głową i zamknął za sobą drzwi. - No to dziewczęta zaczynają się zjeżdżać. - ucieszyła się szlachcianka spoglądając na stojący w salonie zegar. Była taka pora, że faktycznie już należało się spodziewać przybycia kolejnych zaproszonych gości.

- Ciąg dalszy był taki że zaprosił mnie na wieczór taneczny do Pełnych kufli. Poprosiłam Rose de la Vege by robiła za moją przyzwoitkę. Bawiłyśmy się przednio. Pierwszy raz jadłam owoce morza. Chwilowo najbardziej mi smakują ostrygi ale nadal poznaje nowe potrawy. - Pirora opowiadała dalej pomijając fakt że zostały z Rose na noc w pokoju kawalera.

- Miło cię znowu widzieć Madeleine - Pirora przywitała się otwarcie z kolejną szlachcianką.

- Witaj Piroro. - przywitała się brunetka jaka weszła do biblioteki. Elegancko objęła gospodynię i samą Pirorę w geście przywitania po czym zajęła jedno z wolnych miejsc przy niskim stole.

- Madeleine, wiesz, że Pirora zna się z kapitan de la Vega? - Kamila zdradzała jawne zafascynowanie panią kapitan i wydawało się, że to był ważny punkt jaki wychwyciła z relacji blondynki.

- Ah tak. Ta twoja słabość do tej kapitan. - Madeleine machnęła dłonią uśmiechając się z pobłażaniem jakby młodsza siostra znów powiedziała coś dziecinnego.

- No co? Ona jest wspaniała! Jest odważna, piękna, dzielna i pływa po tylu krainach i ma wiele przygód! Jak postać z jakiejś powieści. Miałam przyjemność ją poznać osobiście i naprawdę to było bardzo przyjemn spotkanie. - panna van Zee nie omieszkała jednak bronić swoich poglądów i zdradzała entuzjazm dla owej wyjątkowej pani kapitan.

- No nie powiedziałabym że ją znam, po prostu mieszkamy w tej samej tawernie i dobrze się z nią rozmawia ale jakby mnie ktoś zapytał o jakieś szczegóły z jej życia nie miałabym nic powiedzieć. - Pirora trochę przygasiła te chwały apropo jej znajomości z Rose. - Jednak Madeline może u ciebie się coś ciekawego dzieje?

- Oh, tak wczoraj byłam u Froyi. Bardzo przyjemna wizyta. Jak zawsze u niej zresztą. Opowiadała mi o polowaniu w jakim ostatnio brała udział. Notabene zorganizowaną przez twoją kuzynke Versanę, Piroro. - Madeleine bardzo chętnie odpowiedziała na to pytanie. Skinęła blondynce swoją kasztanową głową dając znać, że chodzi właśnie o jej kuzynkę co też bywała tutaj na salonach.

- Froya uznała polowanie za udane i bardzo jej się podobało. Zwłaszcza ta wojowniczka z północy jaką miała okazję wreszcie poznać i porozmawiać osobiście. Była nią wręcz zachwycona. Bodajże wybierają się ponownie na jakieś kolejne polowanie. Nie bardzo się tym interesowałam bo mnie polowania w ogóle nie obchodzą. - zdradziła pani von Richter streszczajac swoją ostatnią wizytę u swojej znamienitej znajomej.

- A właśnie Madeleine, nie wiesz czy Froya ma może jakeś sokoły czy inne ptaki do polowań? - zapytała ciemnoskóra gospodyni widząc, że koleżanka na razie zrobiła przerwę aby zwilżyć gardło winem.

- Tak ma coś takiego. Sokoły albo jastrzębie. Czasem z nimi poluje. Ale mówię, że mnie to nie interesuje to nie bardzo zwracałam na to uwagę. A czemu pytasz? - Madeleine zmrużyła oczy i dało się wyczuć, że polowania nie są jej hobby i nie wiele ją obchodzą także związane z nimi tematy pokrewne.

- Pirora szuka sobie takiego pierzastego modela do kolejnego obrazu. - Kamila wskazała na siedzącą obok blondynkę. Brunetka też na nią spojrzała z zastanowieniem.

- Ah tak? - zapytała raczej retorycznie. - No nie wiem. To nie moje ptaki tylko Froyi. Ale mogę ją zapytać o to jeśli chcesz jak będę się z nią widzieć następnym razem. - zaoferowała się pani von Richter patrząc pytająco na blondynkę.

- Ach tak Versana wspominała o jakimś polowaniu ale nie mówiła z kim się wybrała. - blondynka uznała wypowiedź szlachcianki ale nie rozszerzała tematu - Także nie wiem nic o żadnej wojowniczce z północy. Ostatnio załatwiam sprawy związane z kupnem kamienicy na Bursztynowej więc trochę mnie to pochłonęło. A co do ptaków powiedziałam mojej służącej która pochodzi z miasta żeby poszukała jakiegoś szczurołapa który umie schwytać jakiegoś dzikiego puchacza albo sowę. Potrzebuje żywego bo chce go namalować. Ogólnie chce zrobić całą serię obrazów i może zorganizować jakiś wernisaż może z aukcją od razu. - malarka zgrabnie wprowadziła Madeline w to co się dzieje w nordlandzkim życiu szlachcianki z Averlandu.

- Twoja kuzynka Versana wspomniała ci, że była na polowaniu ale nie pochwaliła się, że z Froyą van Hansen? - Madeleine aż powtórzyła pytanie sprawdzając czy dobrze zrozumiała odpowiedź nowej koleżanki. Ton jaki przyjęła wyraźnie sugerował, że trudno jej uwierzyć w taką wersję. Ale nie drążyła tematu. - To ciekawe relacje macie między sobą. - uśmiechnęła się półgębkiem.

- A właśnie a ta kamienica co mówiłaś. To gdzie to jest? Bo na Bursztynowej to chyba kilka pustych stoi. - Kamila podpytała szybko pannę van Dyke jakby wolała uniknąć nieprzyjemnych tematów na tym spotkaniu i właśnie to pytanie przyszło jej do głowy.

- No wiesz, nie jestem spowiednikiem żeby mi mówić wszystko jak na spowiedzi. Może uznała że i tak nie będe wiedziała kto to jest. - Pirora odpowiedziała półżartem całkowicie nie przejmując się swoją niewiedzą.

- A kamienica to na Bursztynowej siedemnaście. Wygląda na odpowiednio duża i dobrze oświetlona. Za parę dni idę na oględziny środka i druga wycenę. Potem będę pewnie negocjować cenę i liczę że szybko ją odświeżę i się wprowadze.
Madeleine nie miała miny jakby przekonało ją takie wyjaśnienie ale nie ciągnęła dalej tematu. Zwłaszcza jak gospodyni pociągnęła inny.

- Bursztynowa 17? - Kamila powtórzyła adres mrużąc oczy jakby próbując skojarzyć gdzie to się znajduje. - Kamienica Augustusa? - zapytała niepewna czy dobrze kojarzy wspomniany adres.

- Tak poprzedni właściciel nazywał się August. - Pirora zaklaskała potwierdzając Przypuszczenia Kamili. - Na drugim piętrze są naprawde duże okna w sam raz by zrobić tam pracownię malarską. Reakcje szlachcianek były do przewidzenia ale Pirora odpowiedziała na nie słodką naiwnością i odważnym brakiem w zabobony. Powoli schodziły się kolejne członkinie kółka poetyckiego w pewnym momencie brakowało już tylko Versany i Naji.

Backertag 02.04; Miejsce: Nordland; Neues Emskrank; port; gospoda “Wesołe warkocze”

Na uwagi swoich towarzyszy, jak zorganizować następną walkę, rzekł:

- Z oberżystami nie dogadam się, bo nie znam żadnego - tu Egon zastanowił się jeszcze, czy przypadkiem Tulsa nie zna kogoś. - Może Tulsa zna. Ale nie polegałbym na tym. Kuno dobrze gada, walka powinna być szybka. Ale zaraz za karczmą tego bym nie robił, za dużo oczu. Lepiej w zaułku w dokach albo w dobudówce na Lisiej, tam mało kto zobaczy, a nawet, jak usłyszy, to sprawa będzie trwać za krótko.

Egon tymczasem wpadł na pomysł, żeby później poszukać Strupasa i popytać, czy w kanałach nie znajduje się przypadkiem jakieś miejsce, które można by do tego celu spożytkować - kto wie, być może tam zmieściłoby się więcej ludzi?

- Spróbujemy pojutrze jeszcze raz. Trzeba by zagadać do ludzi w różnych porach, że będzie pojedynek i czy luda chcą zobaczyć. I czy obstawiają. Bez zapowiedzi nikt nie przyjdzie - rzekł. - Co wy na to?

- Po jutrze może być. Trzeba wybrać miejsce. Najlepiej wieczorem albo w przerwę obiadową. Tam gdzie ludzie chodzą, trzymają się w kupie i mają trochę czasu i maniaków przy sobie. W Marktag na Placu Targowym. Jakoś tak. - Hans pokiwał głową na znak, że można pójść tą drogą.

- To musi być na luzie, nic podejrzanego. Żeby nie wyglądało, że zaciągacie ich w jakiś zaułek aby im nie wiadomo co zrobić. Bo wtedy mało kto pójdzie. - Virsika dodała swoje spostrzeżenie na ten temat.

- Plac Targowy może być - Egon przytaknął. - Możemy później pójść, żeby wybrać miejsce przy tym.

“Przy okazji poszukam Strupasa, może wiedzieć coś o opuszczonych miejscach” - pomyślał Egon.*

* * *

Bezahltag 02.05; Miejsce: Nordland; Neues Emskrank; port; gospoda “Wesołe warkocze”


- Dobrze, że jesteś. - przywitał się Silny dosiadając się do Egona. Zdjął czapkę i rzucił ją niedbale na stół. - Zbieraj się. Musimy jechać z dostawą do lochów. - oznajmił koledze rozglądając się po głównej izbie. - Ta siksa powinna tam być. Mamy jej wskazać pustą beczkę jaką przywieziemy. No i najlepiej aby strażnicy i reszta nie połapali się, że przywozimy im pustą beczkę. A jak co to rżnij głupa, że pomyłka czy co. - wyjaśnił brodaczowi i spojrzał na niego dając znać, że nie bardzo jest co zwłóczyć.

- Ano, zbieramy się, zbieramy - rzekł Egon, sam ruszając się z miejsca.

- No to zbieramy. - Silny wziął jeszcze na odchodnę parę łyków z butelki stojącej na stole, zgarnął swoją futrzaną czapkę i też ruszył do wyjścia. Pokierował kolegę trochę w bok do czekających tam sani zaprzężonych w niezbyt okazałego konia. Właściwie był to wóz jaki do unieruchomionych kół miał doczepione płozy.

- To chodź, pokażę ci co i jak. - mięśniak władował się na pakę wozu i wyciągnął rękę aby pomóc tam wejść Egonowi. Potem obaj mogli spojrzeć na ładownię. Jakoś nie różniło się to za bardzo od tego co wwozili do kazamat poprzednio. Trochę worków, beczek, jakieś kosze. Standardowa dostawa do nieco większej niż domowa kuchnia.

- Ta jest pusta. - na dowód tego Silny kopnął jedną z większych beczek. Na słuch rzeczywiście musiała być pusta. Chociaż na zewnątrz niczym się nie różniła od pozostałych sąsiadek co stały obok.

- Wjeżdżamy jak zawsze. Ja zostaję przy wozie i zagaduję strażnika. A ty nosisz to wszystko do magazynu. Tak samo jak ostatnio. Tylko musisz dopilnować aby nikt nie dotknął tej beczki bo się zorientuje, że pusta. Tam w środku powinna być ta niebieska latawica. Pokaże ci gdzie masz zostawić tą beczkę. Jak się wyda, że pusta to nic się nie stanie. Ale lepiej aby się nie wydało. - wyjaśnił koledze o co chodzi z tą beczką i czekał czy ten ma jakieś pytania z tej okazji.

- Prosta robota - rzekł Egon, siadając na wóz.

Zapamiętał, żeby, kiedy tylko dojadą do kazamatów, zrobić dobrą robotę z grą aktorską i pustą beczkę dźwigać - a przynajmniej udawać, że się dźwiga - z takim samym wysiłkiem, jak pozostałe.

- Ta pusta beczka niby na co? - zainteresował się. - I na kogo powołać się, jak będą chcieli sprawdzić beczki? Jeśli będzie to kuchcik to nie ma sprawy, ale strażnikowi nie odmówię bez ważnego powodu. Zrobi się raban, jak będzie inaczej.

- Coś wymyśl. Ale bez przepychanek i mordobicia. Bo jak nas wywalą to może nam się skończyć ta droga. - Silny przeszedł pomiędzy ładunkiem na kozła zajmując miejsce obok woźnicy.

- A ta pusta na dzisiaj to po nic. Dlatego jak ją odkryją to nic wielkiego się nie stanie. Ot, pomyłka. Ale lepiej aby nie odkryli. To kto wie? Może uda się przemycić tą ze środka. Dlatego lepiej aby nie zwracać na siebie uwagi i nie robić kłopotów. - wyjaśnił Silny biorąc lejce i ruszając z miejsca.

- Ano właśnie wolałbym dziś bez mordobicia - zgodził się Egon. - Mogę próbować łgać, zobaczymy, jak mi pójdzie. A może! Może nie trzeba będzie w ogóle się tłumaczyć. Zobaczymy.

Jakiś czas później do karczmy wszedł Gaduła. Rozejrzał się za Egonem którego rysopis dostał od szefa a gdy go nie zobaczył podszedł do karczmarza.

- Niejakiego Egona znacie karczmarzu? Mam do niego sprawę to taki całkiem spory chłop - rzucił sporym ogólnikiem ale jeśli karczmarz kojarzy Egona taki opis wystarczy.

- Jak taki z brodą to tak, przychodzi tutaj coś zjeść i wypić. Dzisiaj rano też był. Ale pewnie już poszedł bo teraz coś go nie widzę. - karczmarz rozejrzał się po sali i pokiwał głową na znak, że pewnie mówią o tej samej osobie. Ale takiej której w tej chwili nie ma w lokalu.

- Taka siwa ta bródka? - gaduła się upewnił, że mają na myśli tego samego gościa. - Jak tak to gdyby dało radę przekazać. Był Gaduła czekam na niego w “Czarnej Czapli” do końca dnia. Spytał pytająco na karczmarza i położył srebrną monetę na stół za fatygę.

- No tak, taki trochę szary. Chociaż staro nie wygląda. Dobra, przekażę mu jak przyjdzie. Tylko nie mam pojęcia kiedy przyjdzie. - oberżysta skinął głową na znak, że przyjął słowa Gaduły do wiadomości i obiecał przekazać swojemu nieobecnemu w tej chwili gościowi.

- Dla mnie bez znaczenia. Jak cię dziś nie pokaże to znaczy, że olał sprawę jaką ze mną miał i załatwię to po swojemu. - Gaduła skinął głową i ruszył do wyjścia.

Bezahltag; 02.05; przedpołudnie; kazamaty

Pojechali na wozie pod ten sam adres co w poprzednim tygodniu. Im bardziej się zbiżali do miejskich lochów tym bardziej masywna budowla zdawała się górować i przytłaczać drobne sylwetki na koźle wozu. Dotrali w ten późny, zimowy poranek bez większych przeszkód. Czasem musieli czekać aby wyminąć jakiś wóz, czasem jakiś zator się trafił ale raczej obyło się bez komplikacji. Silny zatrzymał wóz przed główną bramą lochów. Z mniejszej furty wyjrzał jakiś strażnik i dał znak aby zaczekali. Potem brama otworzyła się i wjechali do tunelu pod bramną wieżą. Czekało na nich dwóch znudzonch strażników.

- Co tam dzisiaj dobrego dla nas macie? - zapytał ten bardziej wygadany podchodząc do wozu i rzucając okiem na te wszystkie beczki, skrzynie, worki i pakunki.

- Ano to co zamówione. My to tylko od wożenia i ładowania jesteśmy. Znaczy ja od wożenia a młody od rozładowywania. - odpał Silny w podobnym tonie wskazując na siebie i Egona. Strażnicy roześmiali się na ten prosty żart i jeden z nich krzyknął do środka aby otwierać wewnętrzną bramę. A w tymczasie zdążyła się zamknąć zewnętrzna. Drugi ze strażników jak zwykle dosiadł się na skraju paki aby podjechać z dostawcami prowiantu do kuchni.

- No to młody dajesz. - Silny powiedział do gladiatora gdy zatrzymali się przed wjazdem do kuchni. Strażnik jaki jechał z nimi bez pośpiechu zeskoczył na rozjeżdzony snieg na placu i oparł się o swoją halabardę. Drzwi do kuchni otworzyły się i wyszła przez nie Łasica.

- O już jesteście. Dzień dobry. To chodźcie pokażę wam gdzie to zanieść. - szczebiotała przymilnie Łasica obwiązana fartuchem i w zwykłej, szaro burej spódnicy. Rzuciła słodki uśmiech od jakiego Silnemu poruszyły się nerwowo nozdrza jakby chciał ją trzasnąć od ręki. Ale tylko coś mruknął i skinął głową na przywitanie.

Egon skinął tylko głową. Sytuacja nie wymagała od niego jakiegoś majestatycznego popisu inteligencji, stąd też zamierzał darować sobie riposty aż do czasu, jak ktoś zapyta, co jest w beczkach - na co, szczerze mówiąc, liczył, że się nie stanie. Ruszył za Łasicą, pamiętając, żeby przy każdej z noszonych beczek wyglądał, jakby ważyła tyle samo, co pozostałe.

- No to tu postaw. - Łasica zaprowadziła go do tego samego magazynu w jakim zostawiał pakunki w zeszłym tygodniu. Poczekała aż wejdzie do środka i stanęła przy drzwiach. Jak postawił pierwszą pakę na podłodze piwniczki podeszła do niego bliżej.

~ Noś dalej tak jak poprzednio. Tylko daj znać która jest pusta. I przekaż tamtemu jełopowi, że przekazanie towaru będzie jutro wieczorem. Zebranie o zmroku na statku. ~ szepnęła do niego patrząc w stronę drzwi czy ktoś tam nie stanął. Ale nikogo nie było widać. Mówiła szybko i cicho spiesząc się aby wykorzystać chwilę i przekazać najważniejsze wieści.

- Następna będzie pusta - rzekł Egon, zauważając z rozbawieniem, że dziewczyna była od niego niższa o ponad głowę. - Dam mu znać.

Po czym, chcąc skorzystać z tego, że w okolicy nie było nikogo, poszedł po pustą beczkę. O informacjach dowiedzianych się u Łasicy zamierzał przekazać Silnemu po całym wypadzie, teraz nie miało to sensu.

Egon nosił swoje, Silny zagadywał strażnika aby nie interesował się kolegą i tym co nosi a Łasica promieniowała ciepłem i skutecznie skupiała się na sobie uwagę obsługi kuchni aby nie interesowali się kolegą i tym co nosi. Jak wniósł kolejny pakunek na chwilę znów weszła do magazynku jakby chciała sprawdzić czy wszystko się zgadza. Ale dała głową znak aby gladiator podszedł do niej bliżej.

~ Widzisz tamtego przy stole? Ten gruby. To Rene. I tamten co przy piecu stoi. Ten szczurek. To Erik. ~ Łasica stanęła przy drzwiach aby pokazać koledze tych pracujących kuchcików. Po czym znów go pociągnęła w głąb magazynu aby nie byli tak widoczni z kuchni.

~ Bardzo by mi mogło pomóc jakby któremuś z nich coś się stało na tyle aby chociaz na dzień czy dwa albo kilka nie mógł przyjść do pracy. Rozmawiałam już o tym z Versaną ale tobie też mówię. Tylko nie dajcie się złapać i rozpoznać bo będzie kicha. ~ ulicznica w szarym fartuchu mówiła szybko i cicho wciąż spoglądając na drzwi prowadzące do głównej kuchni czy ktoś tam przypadkiem nie stoi albo wchodzi.

- Skuć mordę można - mruknął Egon. - Kuchciki mieszkają tutaj, wiesz, skąd są? To się da zrobić.

Pogruchotanie paru kości wieczorem nie było problemem dla Egona. Cóż bowiem było trudnego w nałożeniu maski na twarz, pójściu na wyznaczone miejsce i zasadzeniu paru dobrze wymierzonych kułaków?

Niezależnie od odpowiedzi Łasicy, Egon powrócił do noszenia beczek. Pusta już została wniesiona, więc raczej nie będzie sprawdzana. Pozostało obłożyć ją pełnymi, żeby całkiem się odciąć od podejrzeń. Wolał, żeby momenty rozmów z Łasicą pozostały niezauważone.

- To już? No dawaj młody jedziemy dalej. - Silny zapytał raczej nie oczekując odpowiedzi bo widać było, że wóz został pusty. Skinął na Egona aby ten zasiadł po jego prawicy na koźle a strażnik ponownie wrócił na miejsce w ładowni. Wóz sterowany pewną reką mięśniaka płynnie wykręcił ponownie w stronę wieży bramnej i tam zatrzymał się przed zamkniętymi wrotami. Strażnik zeskoczył z wozu, chwilę jeszcze trwało to czekanie, otwieranie kolejnych bram, zamykanie nim znaleźli się po właściwej stronie muru. W tymczasie Egon miał niewiele detali od koleżanki ze zboru bo nie miała pojęcia gdzie ci dwaj mieszkają. Więc jedyne co jej przychodziło do głowy to to by czekać na nich po zmroku jak kończy dzienna zmiana.

- I jak było? Ktoś węszył przy tej pustej? - zagaił Silny gdy jechali we dwóch przez zaśnieżone ulice.

- Mieliśmy farta, nikogo nie było - odparł Egon, w istocie sądząc, że brak ludzi wokół kuchni był głupawym szczęściem. - Wniosłem wszystkie, pustą dałem w środku, więc nie od razu zauważą. Przeszło wyjątkowo łatwo. Łasica i ty robiliście niezłą robotę, zagadując ich. Nikt się nie interesował towarem.

- Gadała, że przekazanie towaru będzie jutro wieczorem i zebranie o zmroku na statku - dodał, przypominając sobie informację, którą przekazała mu Łasica. - No i rzecz druga, chce, żeby jednemu z kuchcików… Jak tam oni się nazywali… O! Rene i Erik. Jednemu trzeba złamać nogę albo coś. Gada, że dobrze by było, jakby nie przyszedł na dzień albo dwa do roboty.

- Więc w sumie pobić styknie, nóg łamać nie trzeba - zamyślił się Egon. - To jest to, co przekazać chciała Łasica. Kiedyś mi będziesz musiał opowiedzieć, czemu wyglądasz, jakbyś miał jej złamać kark. A co do kuchcików, dostanę o nich jeszcze wiadomość później. Musimy się dowiedzieć, skąd są.

- Mamy za nią załatwiać jej porachunki? Chyba zgłupiała. - Silny żachnął się nie odpuszczając swojej niechęci wobec niebieskowłosej koleżanki. Ze złością uderzył lejcami po końskim grzbiecie zmuszając zwierzę do zwiększenia wysiłku. Potem musiał skręcić w boczną ulicę i wyprostować. Zatrzymać się jak jakiś zator w śnieżnym przewężeniu się zrobił. Dopiero jak w nim czekali to się znów odezwał.

- To są pewnie jakieś jej prywatne sprawki. Ani Starszy ani Karlik nic mi nie mówili o tych dwóch. - dumał na głos jakby go gorączka brała na myśl, że Łasica mogłaby się nim wysłużyć.

- Więc zostawiamy to? - zapytał Egon wprost, który nie spodziewał się takiego rozwoju sytuacji. Wiedział, że Silny nie lubi Łasicy, ale nie wiedział, że będzie kwestionował jej zadania. - A co, jeśli to faktycznie zadanie of Starszego? Zrobimy z siebie durniów. Łatwo to sprawdzić, przecież wystarczy pogadać ze Starszym. Albo wspomnieć o sprawie na zborze.

- Poza zborem nie tak łatwo spotkać szefa. - zadumał się umięśniony woźnica. Siedziałna koźle leniwie obserwując jak dwa inne wozy próbują się ostrożnie minąć w wąskim przejściu przed nimi.

- Poślę wiadomość do Karlika. Rano nic mi o tym nie mówił. Jak to coś od szefa to może coś wie. Jak tamci dwaj są w kazamatach to dopóki nie skończą zmiany to i tak nic im nie można zrobić. - Silny zdecydował w końcu co mogą zrobić w tej sprawie. Dało się wyczuć, że niechętny jest pomagać Łasicy w czymkolwiek ale wolał nie ryzykować spełnienia polecenia Starszego. Tyle, że na razie mieli tylko słowa koleżanki i nic więcej.

- Daj mi znać, to pomogę - rzekł Egon, godząc się na taki wariant. - Karlik powinien wiedzieć. Dobra, to tyle ode mnie. Ja mam jeszcze inne sprawy do zrobienia.

- Dobra to leć jak musisz. Zostawię wiadomość w “Warkoczach”. Zresztą jak chcesz to wieczorem możesz iść pod te kazamaty i skasować gościa. Jak to coś co szef kazał to też będę. Ale nie zamierzam się dać wysługiwać tej przemądrzałej pindzie dla jej widzimisie. - Silny dał znać, że jak Egon chce to może się zatrzymać aby ten mógł wysiąść z wozu. I właściwie nie bronił mu działać samodzielnie na tych kuchcikach z kazamatów. Ot widocznie cholera go brała na myśl, że miałby dać się wysługiwać niebieskowłosej.

Egon zatem udał się z powrotem do swojej karczmy, a kiedy uzyskał tam wiadomość od karczmarza, że Gaduła czeka na niego w Czarnej Czapli, udał się tam właśnie.