Backertag (4/8); Wieczór; Tawerna “Pełnymi żaglami”; Pirora, Benona, Ajnur, Irina


- No właśnie widziałam że fantastycznie sobie poradziłam z Mathiasem. Dziękuje. - blondynka wyraziła swoje uznanie w stronę rudowłosej i jej koleżanki. - Co do Pana Lange to nie będę narzekać. Powiedzmy, że bardzo mi się podobało i liczę że będziemy się widywać regularnie. Pewnie tez bede potrzebowała przyzwoitki więc jeśli będziecie zainteresowane to chętnie was wezmę.

Pirora powoli ubierała się w swoją zielona i czarną sukienkę z biżuterią o kwiatowych motywach. Irina pomagała jej ubrać się i uczesać.

- Jest dosyć bezpośredni ale jak chce a może jak potrzebuje to niczym nie ustępuje manierami panu Kellerowi. A jeśli o nim wspominam to być może go dzisiaj spotkam bo jestem umówiona w Kuflach z elfka która poznałam ostatnio. - Pirora wyjaśniła swoje plany na ten wieczór. - Pewnie nie wrócę wieczorem a zostanę dla bezpieczeństwa tam.

- O. To też się panience wieczór udał. - zaśmiała się rudowłosa służąca słysząc te słowa. - I myślę, że jemu też się podobało. Było widać przy śniadaniu. - powiedziała nadal wesołoym tonem. - I kolejne spotkania? No jak panienka tak go reklamuję to ja będę zaszczycona mogąc panience towarzyszyć w takich spotkaniach. Ajnur pewnie też. - powiedziała wesołym chociaż nieco uroczystym tonem jakby składała obietnicę. Spojrzała na brunetkę o kasztanowych włosach i migdałowych oczach sprawdzając czy ta zrozumiała o czym mowa. Masażystka popatrzyła na nią pytająco spod przymrużonych powiek i chwilę trwała wymiana zdań i gestów by dziewczyna z dalekiego wschodu mogła zrozumieć o czym mowa. Ale jak przyluszczała koleżanka w końcu się uśmiechnęła i pokiwała głową na znak zgody.

- Tak. Pan Lange bardzo dobry. Silny. - powiedziała cicho prostymi słowami. Chociaż trochę nie bardzo było wiadomo do czego konkretnie nawiązuje ale to, że na niej dowódca legionistów też zrobił dobre wrażenie to nie ulegało wątpliwości.

- A Mathias jest bardzo zabawny. Zawsze coś powiedział. Można się z nim dobrze bawić. Pytał o nas jak często tu bywamy i tak dalej. Zapraszał nas do siebie. Oni wszyscy. Urzędują w “Morskiej bryzie”. Tylko nie wiem gdzie to jest. Nie znam miasta. - dodała coś o wygadanym legioniście ale jej znajomość miasta była podobna do tej jaką miała blondynka, może nawet mniejsza. Zresztą nazwa chyba karczmy czy tawerny też pannie van Dyke nic nie mówiła.

- A teraz to panienka udaje się na spotkanie z jakąś elfką? I panem Kellerem? No to na pewno będzie ciekawie. Będę trzymała kciuki aby wszystko się udało jak najlepiej. - na koniec życzyła swojej opiekunce dobrej zabawy w nadchodzącym wieczorze. I w jej głosie i uśmiechu dała się słyszeć ciepła życzliwość.

- Co do “Morskiej Bryzy”... tak też nie wiem gdzie to ale mamy znajomych z miasta możemy się popytać! - Pirora powiedziała z uśmiechem do lustra które odbiło jej wyraz twarzy do dziewczyn. - Nie tyle z Panem Kellerem a do karczmy gdzie zazwyczaj jest. A Elfka to nawigator na statku jak pan Keller. Spotkałam ją raz na tańcach w kuflach, ale potem spotkałam ją drugi raz tutaj i tak od słowa do słowa się złapaliśmy wspólny język.

Pirora dobierała jeszcze ozdoby ale była już prawie gotowa. - A właśnie jak poszłam rano to coś panowie jeszcze komentowali? - Zapytała zaciekawiona blondynka.

- Nie, raczej nie. Skończyliśmy śniadanie i oni poszli na zewnątrz a my na górę. Ale jak znam mężczyzn to pewnie całą drogę opowiadali sobie jakie to z nich kozaki i ogiery. - brwi rudzielca zmarszczyły się gdy zastanawiała się czy czegoś ważnego albo ciekawego jej rano nie umknęło. Widocznie jednak nie. A zachowanie czwórki legionistów chyba jej nie dziwiło.

- A ta elfka to też nawigator? Jak pan Keller? A to ciekawy zbieg okoliczności. Nasza pani kapitan też mówiła, że kiedyś zaczynała jako nawigator. - roześmiała się Beno dostrzegając w tym zabawny zbieg okoliczności.

- A jak panienka na już plany na dzisiaj to cudownie. Ja tylko tak skromnie przypomnę, że gdyby szło o jakieś spotkanie z panem Kellerem to ja jestem całkowicie do dyspozycji panienki i pana Kellera też oczywiście. No ale gdyby w tym spotkaniu brał udział ktoś jeszcze to myślę, że też bym mogła spróbować. - rudowłosa nie omieszkała ostrożnie chociaż w dość żartobliwym tonie przypomnieć, że jej zainteresowanie czarnowłosym nawigatorem od czasu spotkania w parku i cukierni bynajmniej nie osłabło.

- Tak tak pamiętam o tobie ale z tego co mi się zdaje macie dzisiaj na spokojnie początki charakteryzacji u Iriny i się będziecie malować. - Pirora przypomniała sobie o lekcjach prowadzonych przez dziewczęta.

- No dobrze to ja jestem gotowa - Blondynka wstała i podeszła zarzucając na siebie płaszcz. Wzięła sakiewkę w której trzymała pieniądze na wieczór i mała porcje afrodyzjaku. - Wy bawcie się dobrze ja też zamierzam. Wszystkie wyszły z pokoju dziedziczki i rozeszły się do swoich spraw.

Backertag (4/8); Wieczór; Tawerna “Pod pełnym kuflem”; Pirora


Pirora zjawiła się w dwóch kuflach ubrana w zieloną sukienkę w jakiej była tutaj poprzednio. Ledwo zdążyła się zatrzymać w swojej tawernie i się przebrać. Na szczęście poranna kąpiel nadal nadawałą jej świerzość. Zostawiła prezenty od kuzynki, zabierając tylko mały flakonik afrodyzjaku by go przetestować na wieczorze. A tym czasie Julius przywoła jej dorożkę. Nawet nie zdołała zapytać czy najemnicy o czymś ciekawym rozmawiali kiedy znikła.

W pomieszczeniu rozejrzała się po sali próbując dojrzeć Złotogrzywą. Oczywiście istnieje też duże prawdopodobieństwo że natknie się na oficera Kellera.
Przysiadła się do swojej gospodyni na ten wieczór i uśmiechnęła się a potem wyglądała na miło zaskoczoną.

- Właściwie to chętnie się z nią poznam, zawsze dobrze znać jakiegoś dobrego medyka w mieście. - Blondynka uśmiechnęła się uroczo. - Powiedz tylko kiedy mam zająć sobie na to czas i wyruszamy. Przez najbliższe dni będę pewnie kończyć obraz. Trochę mnie już nuży że taki nieskończony wisi.

- No tak. Właściwie samej to mogłoby ci trudno się do niej dostać. Ona urzęduje u Adriela. I raczej nie przyjmuje kogoś z miasta. - blondynka pokiwała głową na znak, że przychyla się do zdania drugiej blondynki. Po czym zastanawiała się chwilę.

- Jutro bym mogła. Po południu. W dzień jestem zajęta. Póki jest światło dnia to kończę mapę. - wyjaśniła koleżance jak i kiedy by mogła się z nią umówić do tej elfickiej uzdrowicielki i czekała jak ta się na to zapatruje.

- Będę gotowa. Spotykamy się tutaj? Myślisz że powinnam przynieść coś w prezencie? Wiesz na ‘dzień dobry’. W ogóle jak się ‘tworzy’ mapy, na pewno musicie być bardziej precyzyjni niż kiedy ja tam sobie robię coś w perspektywie na płótnie. - Pirora zahaczyła o temat pracy nawigatorki.

- Tutaj to by było nieco nie po drodze. Wiesz gdzie jest kapitanat portu? Tam byśmy mogły się spotkać. - elfka zmrużyła swoje jasne brwi gdy zastanawiała się nad detalami jutrzejszego spotkania. Popatrzyła na koleżankę świadoma, że ta jest nowa w mieście i może nie do końca orientować się co gdzie tu jest.

- A robienie map to raczej nauka niż sztuka. Więcej liczenia i matematyki z trygonometrią niż samego machania pędzlem. Nie chciałabym cię zanudzać. Powiem tyle, że to co powszecnie uznaje się za robienie mapy to tylko ostatni krok. - roześmiała się pogodnie zdając sobie chyba sprawę, że to dość niszowa wiedza i raczej nie taka łatwa do zrozumienia przez kogoś z zewnątrz.

- Nie wiem gdzie jest kapitanat ale od czego są panowie dorożkarze którzy wiedzą gdzie to jest. - Pirora zaśmiała się od razu znajdując rozwiązanie na swoje problemy. - Co do map owszem nie znam się na matematyce i trygonometrii jak wy ale sam proces pewnie jest ciekawy pod względem technicznym. Ale jeśli to nie temat do poruszenia na taki wieczór może innym razem. - Pirora nie forsowała tematu map.

- To powiedz mi czy jak czekałaś dzisiaj na mnie to ktoś wpadł ci w oko i zaciekawił się już? A może czekamy aż się bardziej zagęści lokal? - Pirora rozejrzała się po aktualnym stanie gości w tawernie.

- W taką pogodę to może być niewielu gości z zewnątrz. Z tego co widzę większość to stali bywalcy. - elfka powiodła wzrokiem po siedzących przy stołach sylwetkach. Wyglądało podobnie jak ostatnim razem gdy jeszcze Pirora tu była w innym towarzystwie. Znacznie spokojniej i dostojniej niż w “Żaglach” nie mówiąc już o “Mewie”. W rogu na małej scenie przygrywała chyba ta sama orkiestra co poprzednio. Ale raczej spokojne kawałki, do słuchania w tle nie koncentrują na sobie uwagi słuchaczy.

- A co do towarzystwa to troszkę czekałam na ciebie. I sobie uświadomiłam, że sporo osób tutaj znam i mnie zna. To możemy się po sobie spodziewać tego czy owego. Dlatego byłam ciekawa ciebie. Jakie właściwie masz oczekiwania? - zapytała nawigator swoją sąsiadkę wracając z tej barwnej sali spojrzeniem do swojej sąsiadki jaka siedziała obok.

- Ha, oczekiwania są takie przyziemnie i zazwyczaj są podwalinami do ‘rozczarowania’ - Zaśmiała się malarka wracając uwagą z osób w tawernie do elfki. - Ale… fakt dla mnie wszystko będzie nowe i nie znane jak ty, już znasz kogoś lepiej… cóż możesz najwyżej uprzedzić nas przed nudą na resztę wieczoru. - Przyznała blondynka i znowu wróciła uwagą do towarzystwa. - I teraz mam zagwozdkę… spytasz cie.. ‘Co polecasz?’ czy może poczekać jeszcze trochę… może ktoś odważny się jeszcze pojawi. - Dziewczyna rozejrzała się po całej tawernie po stolikach, gościach, służbie i kelnerkach. *

- Jako artystka to chyba powinnaś wiedzieć, że aby coś polecić dobrze jest znać gusta osobie jakiej się coś poleca. - Alane uśmiechnęła się słysząc odpowiedź swojej sąsiadki. Ale znów zaczęła rozglądać się po gościach w lokalu.

- A co do odważnych myślę, że mogę ci w tym przeszkadzać. Mam zawsze wrażenie, że my, elfy, na wielu z was działamy dość deprymująco. Jakbyście nie do końca wiedzieli jak z nami rozmawiać i jak nas traktować. - dodała od siebie tą ciekawostkę kulturową w kontaktach pomiędzy oboma rasami. - Dlatego wtedy w “Żaglach” tak zwróciłaś na siebie moją uwagę. Bardzo przyjemnie mi się wtedy z tobą rozmawiało. - znów uśmiechnęła się do drugiej blondynki wyjaśniając jak to było parę dni temu przy ich pierwszej rozmowie w innej tawernie.

- Opowiem ci coś. Jak byłam mała ojciec zabierał nas na targi do miasta najczęściej te kupieckie. Oczywiście on załatwiał interesy a ja z siostrami miałyśmy czas dla siebie. Oczywiście jako najmłodsza raczej zawadzam siostrą i często porzucały mnie w objęcia służby żeby ci się mną zajmowali. Mieliśmy wtedy stara babkę Meliki, była guwernantką i była też bardzo surowa. Kiedyś zostałam zostawiona pod jej opieką. Spacerowaliśmy po ulicach wypełnionych jedzeniem przyprawami i innymi rzeczami jakie pielęgnują w ludziach uczucie próżności. Jako mała dziewczynka uwielbiałam takie słodkie serowo-owocowe bułki pieczone w takich załączonych grupach kulek. - Malarka gestykulować by pokazać o co jej chodzi. - Taka odmiana rwańca. Za kazdym razem kiedy byłysmy na takich targach prosiłam by aktualny opiekun kupił mi tą konkretną bułkę. Meliki zapytała mnie dlaczego zawsze kupuje ta samą bułke. Jako mała istota podałam najprostszą odpowiedź “Bo mi smakują”. Meliki nie kupila mi tej bułki. Zamiast tego kupiła mi pieczonego pierożka, był wypełniony pieczonymi ziołami i kozim serem. Był słony i przyprawiony jakimś ostrym ziołem. Nawet teraz uznaję że nie było to coś w moim guście i chyba nie jadłam tego pieroga. Meliki nigdy nie pozwoliła mi powtarzać próbować czy jeść tej samej potrawy zbyt długo. Nawet nie wiem kiedy weszło mi to w nawyk i właściwie lubię ‘próbować’ bo nawet jeśli to nie moje gusta to nie znaczy że mi nie zasmakuje. - Pirora skończyła swoją opowieść z dzieciństwa.

- Co do relacji elfio-ludzkich. Cóż, nie powiedziałabym deprymująco… bardziej onieśmielająco. Przynajmniej w kręgach z których ja pochodzę. Zawsze twój lud był jakimś nie dościgniony ideałem któremu wszyscy zazdroszczą długowieczności, urody i wiedzy. Ja staram się nie być o te wszystkie zazdrosna… a może mam za mało zmarszczek, i lat na karku by w ogóle zacząć być toteż jakość nie widzę was jako… lepszych. Po prostu trochę innych, a na pewno interesujących na tyle że zwykła rozmowa może wzbogacić moje życie pod względem doświadczeń. Chwilowo nie jestem rozczarowana gdzie te obrane przez nas ścieżki nas doprowadziły. - Malarka postanowiła być ze swoją rozmówczynią szczera. Przy okazji uśmiechnęła się życzliwie.

- O skoro znasz tutaj wielu to może rozejrzyjmy się .. dobrze ? - Pirora wskazała na młodego mężczyznę. Wygląda na uczonego z przeciętnej klasy. Być może żak z akademii niekoniecznie marynarz, wydawał się spięty i ostrożny. Albo na kogoś czekał, albo może po prostu był nie humorze.

- O ten wygląda ciekawie choć niekoniecznie jak ktoś kogo bym spodziewała się tutaj zobaczyć. - Inną osobą był mężczyzna około trzydziesto pięcio - czterdziestoletni. Ubrany w coś co blondynka oceniła jako ubrania dobrej jakości mimo że praktyczne. Wyglądał jak jakiś tropiciel czy łowca. Chwilowo był zainteresowany swoim jedzeniem.

Ostatnia osobą jaką malarka wskazała przynajmniej teraz była kobieta niziołek, raczej młoda. Dobrze ubrana, duża szansa że była związana ze światem kupieckim. Była wesoła i ewidentnie szukała kogoś do rozmowy.

- Ciekawe doświadczenia miałaś w dzieciństwie. Może coś z tego zostało w tobie do dzisiaj. - uznała Złotogrzywa po chwili zadumy nad słowami nowej koleżanki. A co do relacji ludzko - elfich też chyba ją ciekawił ten wątek.

- Użyłam słowa “deprymujący” bo inne jak “onieśmielający” kojarzą mi się ze strachem albo chociaż obawą. A chyba nie jesteśmy aż tak straszni co? - uniosła w rozbawionej minie jedną brew i trochę odsunęła się przekręcając się też nieco bardziej frontem do malarki jakby chciała dać jej okazję aby jej się lepiej przyjrzała. W takiej pozie i minie rzeczywiście w ogóle nie była straszna. Raczej wesoła i przyjaźnie uśmiechnięta. Chociaż nadal miała w sobie tą elficką egzotykę.

- I nie lubię określeń lepszy - gorszy pod względem ras czy narodów. Bo łatwo kogoś urazić. I kierować się stereotypami. I robić podziały na “my” i “oni”. - wyjaśniła jak sama zapatruje się na te sprawy i używane słownictwo.

- Ale tak, mimo, że jesteśmy do siebie dość podobni z wyglądu to myślę, że podstawową różnicą jest długość życia. To całkiem zmienia perspektywę między nami i wami. Stąd pewnie te liczne nieporozumienia. Po prostu inaczej patrzymy na te same słowa i sprawy. - dodała zadumanym tonem. Ale w końcu machnęła dłonią, złapała swój kielich i stuknęła się nim z drugą blondynką.

- No nic! Nie jesteśmy tu chyba aby tylko rozmawiać o filozofii istniejących ras! Chociaż przyjemnie się o tym dyskutuje z tak ciekawym rozmówcą to chyba miałyśmy troszkę inne plany na ten wieczór. - zażartowała sobie z samej siebie i prowadzonej dyskusji. I rozparła się wygodnie o oparcie ławy na jakiej siedziały wiodąc wzrokiem po klienteli. Zwłaszcza tej wskazanej przez Pirorę.

- Ten brunet to on jest chyba na stażu. Znaczy jest kartografem. Nie znam go z imienia. Przychodzi tutaj bo liczy, że załapie się na jakiś statek co go wiosną zabierze w pierwszy rejs. Jak taki nerwowy to pewnie czeka na kapitana czy inną rozmowę w tej sprawie. Tu wielu kapitanów i oficerów przychodzi. - powiedziała rozpoznając chociaż mniej więcej kto zainteresował jej nową koleżankę. Rozparła się w dość nonszalanckiej pozie zakładając noga na nogę przez co rozcięcie w jej sukni pokazało te jej zgrabne nogi. Zwłaszcza jak się siedziało tuż obok. Zaś łokciami rozparła się o krawędź oparcia ławy rzucając spojrzenia po reszcie izby.

- Tego w kaftanie to nie znam. Znaczy kojarzę. Czasem tu przychodzi. Chyba jest przewodnikiem albo myśliwym. Organizuje wycieczki, sanny, polowania i coś takiego. Tak słyszałam ale sama nigdy z nim nie rozmawiałam. - zaznaczyła, że o tym drugim mężczyźnie wie jeszcze mniej niż o tym młodzieńcu o jakim mówiła przed chwilą.

- A panie też bierzemy pod uwagę? No no. Ciekawie się zapowiada ten wieczór. - elfka zachichotała rozbawiona jak spojrzała na tamtą niziołkę wskazaną przez pannę van Dyke. - A ta kruszynka to Leni. Właścicielka składu handlowego. Właściwie to jej rodziny ale wiesz jak to u tych niziołków, wszystko wspólne i razem. Głową rodziny jest jej ojciec. Albo wuj. Albert Gruby. No ale ją często wysyłają w interesach na miasto. A czasem tak sama przychodzi dla rozrywki. - powiedziała wreszcie rozpoznając kogoś o kim mogła powiedzieć nieco więcej niż o poprzednich klientach.

- Coz kontynuując przypowieść o pierożku myślę że nie powinniśmy się ograniczać do rasy, klasy czy płci… pytanie. Robiłaś to kiedyś z niziołkiem? - Pirora powiedziała że nie zamierza się ograniczać co to do wyboru. Niemniej pytanie o przygody z niskim ludem poszło dosyć bezpośrednie. Wprawdzie noc była jeszcze młoda i miały czas powybrzydzać.

- Tak. Chociaż nie z kobietą. I nie w trójkącie. I nie w trójkącie z inną kobietą. Ani nie w trójkącie z samymi kobietami. - nawigator po kolei wymieniała różne warianty takich swoich przygód jakich już doświadczyła i jeszcze nie. I taka rozmowa widocznie sprawiała jej przyjemność.

- Przyznam, że ciekawa opcja. Chociaż nie wiem jakby Leni zareagowała na taką propozycję. Ale można zapytać. A jak to sobie wyobrażasz? - zapytała luźnym tonem patrząc wesoło na drugą blondynkę. I w głosie jak i spojrzeniu pojawiły się jej wesołe iskierki.

- Uważam że trójkąt międzyrasowy na pewno byłby ciekawy. A nawet jeśli Leni nie miala by ochoty to na pewno można z nią ciekawie spędzić czas. No i noc jeszcze młoda, kto wie jaka wielokątna figura nam z tego wyjdzie. - dziewczyna powiedziała do elfki prowokująco i sięgnęła by się napić wina. I dodała z udawana powagą. - Chyba że pytałaś o już praktyczne potraktowanie tematu to myślę że przyda nam się krzeslo do niektórych zabaw...

- Oh dokładnie! Tak to się zaczęło z tym niziołkiem co miałam z nim przyjemność! - niespodziewanie Alane podchwyciła temat całkiem żywiołowo. Aż dotknęła ramienia Pirory i tak od razu jej nie cofnęła.

- Zaczął do mnie mówić czy znam ten kawał, co jest potrzebne do numerku niziołka z elfką. Mówię mu, że nie wiem ale byłam ciekawa co powie. No i to samo co z tobą, że w ogóle rozmawia ze mną tak normalnie. A on mi właśnie mówi na to, że krzesło. Bardzo mnie to rozbawiło. On też. I w końcu tak nam się dobrze rozmawiało, że rzeczywiście skończyliśmy w łóżku. Chociaż niekoniecznie na krześle. - podzieliła się z Pirorą własną historyjką ze swoich bliższych kontaktów z niziołkami śmiejąc się przy tym perliście.

- No co do takich zabaw z paniami to przyznam ci się ja mam chrapkę na elfkę właśnie. Podobno jest ostra. Ma czarne włosy i mówią na nią Czarna Talaria. Nie spotkałam jej ale podobno gdzieś tu jest w mieście. Więc jakbyś ją gdzieś spotkała to proszę cię daj mi znać albo nawet możesz mnie z nią umówić. Na pewno będę chętna bliżej ją poznać. - powiedziała wesoło machając nogą pod stołem i uśmiechając się do myśli na takie spotkanie. Po czym westchnęła otrząsając się z tych marzeń i znów posłała spojrzenie owej wesołej niziołce.

- To co? Mam podejść i zaprosić ją do nas? Czy jeszcze poczekamy i poplotkujemy o tych jakich tu nie ma? - zapytała swojej partnerki siedzącej obok.

- Ploteczki zawsze są dobre, ale powiedz o tym swoim nocnym marzeniu… Talaria jest marynarzem jak ty? - Zapytała z zaciekawieniem Pirora przenoszac swoja uwagę na blondynkę i jej zaczepne pieszczochy pod stołem. - Wiesz bo jak zaczepie pierwsza spotkana czarnowłosą elfkę wyjdzie że jestem ignorantką która myśli że wszystkie elfy wyglądają tak samo. A tego wolałabym uniknąć. Ja mogę ci w plotkach opowiedzieć o pewnej grupie najemników z jaką bawiłam się wczoraj. I ich dowódcy z jakim bawiłam się już sam na sam.

- O, całej grupie? No ciekawie, ciekawie. Zamieniam się w słuch. - blond brwi uniosły się w górę zdradzając, że właścicielka jest ciekawa takich wieści. Zwłaszcza w kontekście w jakim właśnie rozmawiały.

- A ta Talaria to właśnie dla mnie tajemnica. Właśnie gdyby była z morza to pewnie jakoś w końcu byśmy się spotkały. Zwłaszcza podczas zimy jak się całe miesiące spędza w mieście. A jakoś odkąd tu utknęłam i nawet jak o niej usłyszałam to jakoś na nią nie trafiłam. A czarne włosy nie są u nas takie częste. Chociaż oczywiście zawsze można sobie tak pofarbować. Więc jakbyś trafiła na elfkę z czarnymi włosami do tego Talarię no to może być właśnie ona. - Alane chętnie rozwinęła temat swoich fantazji o innej elfce która była dla niej tak tajemnicza i nieuchwytna.

- Słyszałam, że jest wojowniczką. Świetnie walczy mieczem, włócznią i łukiem. Podobno jest ostrzem do wynajęcia. I usłyszałam o niej jak mi opowiadali koledzy, że właśnie ona nie przepuściła dwóm pannom i ostro je oćwiczyła przez całą noc. Tak, zdecydowanie byłabym zainteresowana spotkaniem z nią. Zwłaszcza jakby miało trwać całą noc. - uśmiechnęła się lubieżnie do tych swoich fantazji jakie ledwo zarysowała przed swoją rozmówczynią.

- Och nie nie aż tak. - Zaśmiała się blondynka burząc swojej rozmówczyni wyobrażenie wiotkiej blondynki i grupy najemników. - Zacznijmy że jakiś czas temu parę razy wpadłam na mężczyznę. Zaintrygował mnie i zaczęłam pytać. Koniec końców okazało się że jest on dowódcą Czerwonego Legionu. Moje koleżanki pomogły mi wczoraj i zgarnęły jego kompanów do siebie. Więc one miały tłoczno w piątkę, ale mówiły że bawiły się przednio. Ja I pan Lange zdecydowaliśmy się na podziwianie sztuki w mniejszym gronie… mojej nie dokończonej sztuki, muszę przysiąść i ten obraz skończyć…. no i powiem ci że ledwo staliśmy rano. Podobno oni częściej bywają w “Morskiej Bryzie”… to chyba to miejsce gdzie znajduje się przedstawicielstwo elfów z Ulthuanu. Trochę dziwne… a wracając do nocy. - Pirora opowiedziała elfce o jej przygodzie z Panem Lange i jakim się okazał dobrym kochankiem który nie tylko bierze ale i daje.

- Co do twojej ‘ochoty’ to jeśli to najemniczka może być w “Kwarcie”, poznałam tam kogoś. mogę się zapytać. A co do tych różnic w odbieraniu elfów przez mój lud to chyba kwestia że jednak ludzie prości nie widzą was za często a jeśli już to właśnie w portach albo jako radców rodów na dworach szlacheckich. Częstsze przypadki to leśne elfy podróżujące po lasach. O nich powstają zawsze straszne historie głównie z niewiedzy i ignorancji. - Pirora zamachała ręką odganiając głupotę swojego ludu.

- O tak, dokładnie tak. “A chudzi porywają ludzkie dzieci!”. - Alane skrzywiła się gdy zacytowała jeden z powszechniejszych przesądów prostych ludzi na temat elfów. Zresztą i Pirora słyszała coś podobnego w tym temacie.

- A z Talarią w “Kwarcie” nie próbowałam. Wiem gdzie to jest ale nie byłam tam w środku. Rzeczywiście można popytać. To może jutro? Przed wizytą u Illfendrys albo po. Możemy się przejść. A to tak z sympatii i życzliwości chcesz mi pomóc znaleźć tą elfkę czy też cię ona zaintrygowała jak mnie? - blondynka pokiwała swoją czupryną na znak, że można połączyć jutro te dwa punkty w programie w jeden skoro i tak pewnie jutro by się spotkały razem.

- A “Morska bryza” tak, wiem gdzie to jest. Niedaleko naszego przedstawiciela. Pewnie nie przypadek. I ciekawe rzeczy opowiadasz o tym dowódcy Czerwonego Legionu. Ich jako jednostkę kojarzę, mają faktorie nie tylko w tym mieście. Ale jakoś tego Lange nie poznałam osobiście. A jak go tak zachwalasz to wydaje się ciekawym mężczyzną do poznania. - powiedziała wznawiając wesołe machanie nogą pod stołem i uśmiechając się gdzieś w przestrzeń karczmy.

- Głupie gadanie wiejskich bab. A właściwie nie, wiejskie szeptuchy rzadko gadają takie głupoty to wiejskie pod pijawki takie rzeczy gadają. - Skomentowała zabobon o porywaniu dzieci. - Pomagam bo cię lubię. Jak się kogoś lubi to chce by mu się dobrze wiodło i się mu postanowienia udawały. Jeśli chcesz zapoznać się z tą Talarią to na tyle ile mam możliwości pomogę. - Blondynka uśmiechnęła się zalotnie i zaczepnie musnęła swoją noga nogę towarzyszki. - Nie oczekuje zaproszenia na już sypialniane zmagania ale nie odmówię jak mnie zaprosicie.

- Jest ciekawy i trochę tajemniczy, niekoniecznie o sobie mówi, ale coż dopiero go poznałam i w nocy… mało rozmawialiśmy właściwie. - Przyznała się malarka ze w nocy nie obchodziły ją zbytnio rozmowy. - Ale kto wie chyba napomknęłam mu że jestem umówiona w “Kuflach”... być może go nie zepsułam i zacznie mnie szukać po więcej. - Rozmarzyła się trochę blondynka i wróciła wzrokiem do karczmy. Koniec końców pochwyciła wzrokiem wzrok niziołki i pozdrowiła ją kiwnięciem głową i uniesieniem kielicha.

- No dobrze to poznajmy tę Leni z gildii kupieckiej. - Zabrzmiałą jakby chciałą zacząć ich zabawę.

- To bardzo miłe z twojej strony. - elfia blondynka odparła z nie mniej zalotnym uśmiechem. Co wyszło dość dwuznacznie bo akurat jak Pirora zaoferowała swoją pomoc w szukaniu innej elfki i przesunęła butem po jej nodze.

- A z Talarią no cóż, nie odważę się mówić w imieniu osoby jakiej nawet nie znam. Ale jeśli o mnie chodzi to ja cię od siebie zapraszam na te zabawy z nią bardzo chętnie i serdecznie. Mam nadzieję, że Talaria okaże trochę zrozumienia i elastyczności. - obiecała wesoło i nachylając się ku Pirorze aby szepnąć jej to do ucha a przy okazji musnąć je na chwilę ustami. Po czym odsunęła się i spojrzała w stronę samotnej niziołki też unosząc swój kielich. Leni ich dostrzegła i odpowiedziała wesołym uśmiechem i uniesieniem swojego kufla.

- O, dobrze się zaczyna. To poczekaj, zagadam do niej i ją zaproszę do nas. Może nam się coś uda z nią. - powiedziała nawigator zgrabnie podnosząc się z ławy i poszła do ciemnowłosej niziołki dosiadając się do niej i zaczynając rozmowę. Tak na oko to chyba nieźle im szło bo się do siebie uśmiechały i wydawało się, że rozmawiają w dość luźny i przyjazny sposób. A Pirora niespodziewanie dostrzegła znajomą twarz. To była ta krawcowa ze sklepu Grubsona jaka w zeszłym tygodniu pomagała jej w zakupach materiałów na suknie dla dziewcząt. Teraz szła przez salę główną zmierzając w kierunku wyjścia. Nie rozglądała się za bardzo po tej sali, szła pewnym, nawet nieco pospiesznym krokiem trzymając w ręku niewielką skórzaną torbę jaką czasami nosili cyrulicy i im podobni. Była ubrana w długi kożuch, całkiem ładny i była ubrana w sam raz aby wyjść na tą niepogodę na zewnątrz. Chociaż przez ten czas wiatr chyba nieco zelżał ale dalej było dość paskudnie.

Pirora rozejrzała się zastanawiając się skąd dziewczyna przyszła. Wydawało jej się że zeszła z góry gdzie były pokoje. Być może przeszła zdjąć pomiary z jakiegoś gościa… albo ma tu kochanka… albo załatwia jakieś ciemne sprawki…

Artystka wymyśliła sobie w myślach parę scenariuszy dosyć ciekawych ale spojrzała na resztę sali i pomachała dyskretnie do kelnerki.
- Dostawcie nam jeszcze dzbanek wina. - Powiedziała z uśmiechem i wróciła do obserwowania Alany i ich trzeciej kobiety.

Kelnerka skinęła głową i wróciła do swoich obowiązków chodzenia na przemian z pustą i pełną tacą. Po chwili Alane wróciła idąc razem z niższą od siebie kobietą. Obie miały całkiem zadowolone miny.

- A więc poznajcie się. Leni, to jest moja koleżanka. Pirora van Dyke. Jest nowa w tym mieście ale chętnie je poznaje tak samo jak mieszkańców. - blondynka wskazała na siedzącą blondynkę.

- Bardzo mi przyjemnie. Jestem Leni Miodowa. Cieszę się, że was spotkałam. - wesoło przywitała się niziołka i usadowiła się obok Pirory na dawnym miejscu Alane. Ta zaś usiadła na zewnątrz biorąc niziołkową dziewczynę niejako w środek. Zaraz potem przyszła kelnerka z zamówionym dzbanem wina.

- Jeszcze coś panie sobie życzą? - zapytała patrząc na trzy siedzące obok siebie kobiety.

- Mnie też miło cię poznać Leni Miodowa. Dobrze ze się dosiadłaś. - Pirora przedstawiłą się jak na ‘damę’ przystało. I oczywiście obdarzając niziołek serdecznym uśmiechem.

- Nie wiem jak wy ale jak bylam tutaj pierwszy raz parę dni temu jadłam tutaj naprawde dobre owoce morza. - rzuciła proponując w stronę nowych koleżanek.

- To prawda, mają tu świetną kuchnię. - Leni odparła tonem eksperta i sprawnie zaczęła wymieniać kelnerce czego sobie życzą. Alane też dorzuciła coś od siebie i wtedy dziewczyna z obsługi spojrzała jeszcze na Pirorę czy ta też coś domawia czy zdaje się na gust koleżanek. Potem poszła aby zrealizować to zamówienie a trzy klientki zostały same.

- To już tu jednak byłaś wcześniej? - zagaiła Leni zadzierajac trochę głowę aby spojrzeć na Pirorę. Na razie raczyła się tym dopiero co zamówionym winem.

Pirora domówiła małże jakie jadła ostatnio i oświadczyła że ma zamiar skubnąć coś z talerzy koleżanek na spróbowanie.
- Byłam parę dni temu na zaproszenie officera Kellera. A tak jestem całkowicie nowa w mieście. Przyjechałam niecałe dwa tygodnie temu. Jestem Averlandką. - Wyjaśniła Lenie zagmatwanie jej sytuacji geograficznej jej pochodzenia i inności. - A ty całe życie w Nordlandzie czy przejezdnie jak połowa aktualnej populacji miasta?

- Nasi przodkowie pochodzą z Krainy Zgromadzenia. Ale już od trzech pokoleń mieszkamy tutaj. Dla mnie to dom rodzinny, urodziłam się tutaj. A ty z Averlandu? To całkiem daleka podróż. - niziołkowa dziewczyna odparła wesoło i bez skrępowania.

- No to proponuję się stuknąć za to nasze międzynarodowe spotkanie dzisiejszego wieczoru. - zażartowała elfka unosząc swój kielich do toastu. Leni chętnie się przyłączyła.

- To za spotkanie! - Pirora podchwyciła toast Alany. Po toaście kontynuowała wątek. - Daleko jak daleko, dobrze że wyruszyliśmy z ojcem wczesnie to kiedy dostal wiadomośc ze musi wracać do domu bo “INTERESY” to już mnie nie ciągnął ze sobą tylko wysłała przodem. Przynajmniej nie utknęłam w Middelheim u mojej ciotki. - Pirora dodała do swoich koleżanek.

- Ojej zostawił cię dla interesów? Własny ojciec? Naprawdę? Ojej bidulka z ciebie. - Leni wydawała się pod wrażeniem bezduszności rodzica wobec własnego dziecka. Na pocieszenie pogłaskała dłoń Pirory w przyjaznym i współczującym geście.

- Jej u nas to nie do pomyślenia. Wszystko robimy razem. Znaczy w rodzinie. - powiedziała kręcąc swoją prawie czarną głową na znak, że trudno jej pojąć takie obce dla niej zachowanie.

- No ale są też pozytywy tej sytuacji. Dzięki temu Pirora zawitała do naszego miasta no i zobacz, nawet możemy się z nią teraz gościć i rozmawiać. - Alane chyba poczuła, że powinna się włączyć i jakoś uderzyć w bardziej zabawne i pozytywne tony. Podziałało na tyle, że niziołka chętnie się uśmiechnęła i pokiwała głową. A potem uśmiechnęła się szeroko bo wróciła ta miła kelnerka z pierwszą porcją przekąsek.

- Dokładnie, wykorzystuje to doświadczenie by się trochę usamodzielnić. Poznaje nowych ciekawe osoby, kupuje kamienice i moja kuzynka zastanawia się czy nie zainwestować w ze mną w Galerie Sztuki. - Pirora powiedziała równie wesoło i przechwyciła swoje ostrygi.

- W galerię sztuki? - Leni popatrzyła pytająco na nową koleżankę prosząc ją o więcej wyjaśnień.

- Pirora maluje obrazy. Ale rzeczywiście powiedz coś więcej o tej galerii. - Alane wyjaśniła nieco niziołce ale też była ciekawa tematu.

- Ach tak bo nie zdążyłam się tobie pochwalić. Moja kuzynka Versanan van Drassen szuka szansy na zarobek w różnych dziedzinach. Dzisiaj spytała się mnie co myślę na temat wejścia z nią w jakiś biznes. Ponieważ nie znam miasta od strony ekonomicznej spytałam się czy macie w mieście galerie sztuki. Czyli miejsce gdzie rzeźbiarze, malarze, złotnicy czy inni artyści mogą wystawić swoje prace na widoku. Zazwyczaj robi się tam też małe spotkania licząc że niektórzy bywalcy wyjdą z jakimś dziełem sztuki. - Pirora wyjaśniła koncept działa takiej Galerii. - Dlatego chyba zacznę spędzać więcej czasu na malowaniu. Choć wiem że w mieście jest paru malarzy którzy pewnie skorzystali by z takiego miejsca.

- Aha, takie coś. - Leni skinęła głową na znak, że chyba rozumie ten zamysł jak to ma sprawa wyglądać z tą galerią sztuki.

- Bardzo ciekawy pomysł. Mam nadzieję, że coś takiego wypali. Przydałoby się takie miejsce. No jak ktoś szuka jakichś wyższych rozrywek niż tańce i hulanki to to miasto jest naprawdę ubogie. - elfka widocznie miała więcej doświadczenia i obycia bo od razu zrozumiała koncept i pochwaliła taką inicjatywę.

- A gdzie to będzie ta galeria? - Leni zadarła głowę na Pirorę ciekawa miejsca w jakim obie panie miały zamiar ją otwierać.

- Jeszcze nie mamy miejsca. - Pirora powiedziała nie przejmując się za bardzo brakiem budynku. - Pewnie na dniach wyjdziemy na przejażdżkę i zobaczymy czy sa jakies ciekawe pustostany. Niemniej jesteśmy otwarte na sugestię. - Uśmiechnęła się do niziołki.

- Na mnie nie patrz. Ja w życiu nie byłam w żadnej galerii ani jej nie widziałam. To nawet nie wiem jak takie coś wygląda. - Leni roześmiała się rubasznie dając znać, że nie jest właściwą osobą do szukania takiego budynku.

- To coś podobnego do muzeum. Tylko wystawia się obrazy, rzeźby, daje koncerty. - wyjaśniła Złotogrzywa cierpliwym tonem.

- W muzeum też żadnym nie byłam. Właściwie uprzedzę inne pytania, nie byłam poza tym miastem więc jak czegoś nie ma w naszym mieście to raczej tego nie znam i nie widziałam. - Miodowa uniosła dłonie w obronnym geście patrząc w górę to na jedną to na drugą blond sąsiadkę.

- Mi też nic nie przychodzi do głowy. Ale będę miała w pamięci. Jak coś mi się przypomni albo wpadnie w oko to dam ci znać. - Alane spojrzała ponad czarnowłosą głową na twarz panny van Dyke obiecując swoją dobrą wole w poszukiwaniu miejsca na tą galerię.

- Och to tym bardziej postaram się by inicjatywa się udała. Wtedy będziesz mogła zobaczyć jak coś takiego może wyglądać. - Powiedziała w stronę Leni. - A miejsce myślałysmy o wolno stojacym niskim budynku ale nie będziemy się ograniczać. Jak byłam u ciotki w Middelheim, to odwiedziliśmy budynek pierwszej takiej galerii, był zrobiony w hali targowej. Po tym jak targ został przeniesiony do większej hali. To już nie funkcjonuje jakiś prywaciarz ją przejął swego czasu i zrobił tam stadninę. - Pirora sprzedała swoim koleżanką małą anegdotę.

- Ale Leni, bo ja tutaj mówię o sobie i własnych planach ale właściwie to chętnie dowiem się coś o tobie. Wiem że mieszkasz tutaj na stałe z rodziną. Powiedz cos wiece, co lubisz, jak się bawisz, czego nie lubisz, co teraz zajmuje ci czas codziennie? - Pirora zachęciła Miodową do powiedzenia o sobie.

- Interesy! - roześmiała się psotnie niziutka dziewczyna. Ale szybko rozwinęła swoją odpowiedź. - Jesteśmy niziołkami więc oczywiście zajmujemy się jedzeniem. A dokładnie to tym wszystkim co można to jedzenie obrobić albo zapakować. Każdy z naszych kuzynów zajmuje się inną dziedziną. Wyplatanie koszy, szycie worków, druciarze do koszyków, garncarze od glinianych dzbanów i garnków oraz metalowych. No a my, Miodowi, to jak ujście tej rzeki. Skupujemy to wszystko i puszczamy dalej. Ale tak naprawdę to wszyscy jesteśmy jedną, wielką, rodziną. - niziołka wyjaśniła ochoczo i z werwą widocznie będąc dumna z osiągnięć swojej rodziny i ciesząc się, że jest jej częścią.

- A prywatnie? Można zapytać czy masz narzeczonego? - zapytała ciekawie blond elfka z życzliwością w głosie i uśmiechu.

- Narzeczonego? No co ty. Z takim brzuchem? - Leni wskazała obiema dłońmi na swój raczej płaski brzuch.

- Coś z nim nie tak? - brew elfki uniosła się do góry pytając ostrożnie ale widocznie ze swojej perspektywy nie dostrzegła nic nadzwyczajnego albo zdrożnego w tym detalu niziołkowej anatomii.

- No pewnie! No zobacz! W ogóle go nie ma! A dziewczyny w moim wieku to już są takie okrąglutkie i chłopcy do nich smalą cholewki. A ja to zobacz jaka płaska. - wyznała rozżalonym tonem przyznając się do tego feleru w niziołkowej urodzie. Brzmiało jakby płaski brzuch jakoś nie cieszył się estymą w tym społeczeństwie.

Malarka za to buchnęła śmiechem na tę wymianę. Jak już się uspokoiła to dodała.
- Dobrze następnym razem kupujemy ci piwo nie wino, ani się obejrzysz a będziesz miała piękny piwny brzuch. A tak na serio to ja może niziołczym mężczyzna nie jestem i pewnie bym musiała zapytać Oxo o te standardy rasowe ale mi tam się podobasz taka jaka jesteś. - Może stwierdzenie zbyt śmiałe i szybkie jak na początek rozmowy ale powiedziane ta lekkim zabawnym tonem że można było powiedzieć że był to wyraz sympatii do Leni.

- Ale całkowicie cię rozumiem, sama jestem skazana na piegi i małe piersi które podobno nie są zbyt pomocne w szukaniu męża czy narzeczonego. - Powiedziała z udawanym wyczuwalnym smutkiem. W końcu Alana przynajmniej wiedziała że Pirora jakoś nie zachowywała się jak zakompleksiona myszka.

- No tak, ty to widzę masz podobnie. - Leni chyba się lżej zrobiło jak z jednej strony się wygadała i wyżaliła a z drugiej usłyszała pocieszenie od koleżanek. Spojrzała na brzuch i piersi Pirory, i jeszcze wyżej na piegowatą twarz o jakiej mówiła i chyba poczuła jakąś więź jaka je łączy. Potem jednak odwróciła głowę aby spojrzeć na swoją drugą sąsiadkę. Niestety Alane była elfką więc raczej nawet w roli modelki rzeźby czy obrazu nieźle by pasowała do spełniania oficjalnych kanonów piękna.

- No co? Przecież ich sobie nie utnę. - powiedziała Złotogrzywa nieco pretensjonalnym a nieco ironicznym tonem widząc jak w spojrzeniu niziołki rozpala się jakiś żal czy niema pretensja.

- Nie, no nie… Ja tylko tak… Nie chciałam aby ci było przykro czy coś… - zmieszała się kupiecka dziewczyna pesząc się nieco.

- Oj nie przejmuj się Leni. Mnie się też podobasz taka jaka jesteś. - Alane uśmiechnęła się przyjaźnie i niespodziewanie nachyliła się aby objąć i przytulić niższą kobietę. - Obie mi się podobacie takie jakie jesteście. - wyciągnęła drugie ramię jakby chciała też dodać do tego uścisku drugą blondynkę. - Najchętniej wylądowałabym z wami dwiema w łóżku i kochała się z wami do białego rana. - oświadczyła wesoło co w tej sytuacji łatwo było wziąć jako żart dla rozładowania sytuacji i pocieszenia nieco zasmuconej niziołki. Chyba podziałało bo ta się gdzieś tam roześmiała z dołu przytulona do tych przednich walorów elfki.

- No dobrze to pijemy dalej. - Pirora zainicjowała kolejny toast. - Za niestastandarwą urodę!
Potem jakoś wieczór zaczął mijać w dobrej atmosferze wino kobiety… śpiewu nie było ale na pewno było ciekawie. Koebiety też zaczeły co raz śmielej wchodzić sobie w swoje strefy komfortu, gładząc się po czupry ach czy “sprawdzając miękkość materiałów swoich sukien”.
Nawet nie zorientowała się kiedy goście powoli zaczęli się rozchodzić do swoich pokoi. - Och chyba się późno robi - Zauważyła malarka. - Alano nie chce się wpraszać ale może ja i Lani możemy zacumować w twoim pokoju na tę noc? Raczej nie znajdę już dorożki a nie mam nikogo do eskorty po ulicy o tej porze, a tak możemy skończyć jeszcze miło wieczór. - Pirora wiedziała że Złotogrzywa nie będzie miała nic przeciwko jedyne co pozostało to sprawdzić czy Miodowa połknie haczyk pójdzie za nimi.

- Ojej… To już tak późno? To ja powinnam wracać do domu. - Leni jakby dopiero na uwagę Pirory zorientowała się jak późny wieczór już się zrobił. W miłym towarzystwie jakoś czas zleciał nie wiadomo jak i kiedy. A teraz już musiała się zbliżać północ.

- Na pewno? To żaden problem. Myślę, że Pirora ma rację. Może zadymka się już skończyła ale teraz ciężko o dorożkę będzie. Nawet jak jakieś stoją to dopiero na Placu Targowym. Trzeba by tam pójść na piechotę. - pani nawigator dość sprawnie przedstawiła trudności jaki sprawiłby tak późny powrót przez zawalone mrokiem i śniegiem miasto. Niziołka przygryzła wargę zastanawiając się nad tym i ważąc ciężar obu opcji.

- To ja mam pomysł. Chodźmy do mnie i zobaczymy. Jak wam się nie spodoba to spróbujemy wynająć wam jakiś pokój no albo jednak coś z tą dorożką. Dobrze? - blond elfka zapytała głównie Leni z przyjaznym uśmiechem. Ta zastanawiała się jeszcze chwilę po czym skinęła głową na zgodę. Więc wszystkie trzy wstały od stołu i ruszyły za elfką jaka przejęła rolę przewodnika.

- Poczekajcie na mnie chwile muszę udać się do wychodka. - Powiedziała malarka i udała się na stronę wykorzystała tą chwilę by sprawdzić jak odrobina afrodyzjaku wmasowana w szyję dolinkę i między piersiami i nadgarstki podziała na kobiety innych ras. Potem wróciła i wszystkie trzy ruszyły do pokoju Złotogrzywej.

Backertag (4/8); Wieczór; Tawerna “Pod pełnym kuflem”; Pokój Alany Złotogrzywej; Pirora , Alana, Leni

Obie kobiety, ta wyższa i ta niższa czekały na nią stojąc i rozmawiając przy szynkwasie. Gdy ta trzecia do nich dołączyła elfka ruszyła w kierunku schodów. A potem korytarzem aż doszła do niczym nie wyróżniających się drzwi i otworzyła je wyjętym kluczem.

- Poczekajcie chwilę, zapalę światło. - poprosiła wchodząc śmiało do ciemnego pokoju. Chwilę było tylko widać nieco jaśniejszy zarys jej sukni. Po czym błysło światło draski i zapłonęła pierwsza świeca. Od niej Alane odpaliła kolejną i kolejną.

- Wejdźcie proszę. - powiedziała zachęcająco przyzywając je gestem. Leni weszła rozglądając się ciekawie. Pokój na wielkość był podobny do tego jaki miała Pirora czy Rose w “Żaglach”. Może nawet nieco krótszy. Ale rzucało się w oczy dwie, podstawowe różnice. W pokoju było pełno świec. W większości zgaszonych ale gospodyni właśnie rozpalała chociaż niektóre z nich więc robiło się coraz jaśniej. A drugą rzecz to od razu zauważyła Leni.

- Masz tylko jedno łóżko? - zapytała trochę zdziwionym tonem. Bo zwykle pokoje tej wielkości miały dwa. Podwójne albo pojedyncze, czasem piętrowa ale dwa.

- Tak. To kapitańska gospoda. Kapitanowie zwykle mogą sobie pozwolić na nieco większy komfort. No a ja odziedziczyłam ten pokój po jakimś kapitanie. - powiedziała wesoło elfka zerkając na to podwójne łóżko. Dla dwóch dorosłych osób było w sam raz. Ale i na dwa i pół jakoś za bardzo nie powinno być dużo ciaśniej.

- Ale jeśli was to krępuję to oczywiście mogę zapytać na dole czy nie mają jakichś wolnych pokojów. - zaoferowała się chętnie Złotogrzywa jakby zdając sobie sprawę, że gości może krępować sypanie we trójkę w jednym łóżku. Przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Leni miała minę jakby się zastanawiała. Spojrzała w górę na Pirorę sprawdzając co ona na to wszystko powie.

Pirora spojrzała na Miodową i uśmiechnęła się pokrzepiająco. - Nie dzieliłaś nigdy pokoju z siostrami albo kuzynkami? - Zapytała wskazując na podobieństwo czegoś co każdy kiedyś miała. Nawet ona jak była mała czasem sypiała z siostrami w jednym łóżku w czasie podróży. Mówiąc to siadła na wolnym krześli i zaczęlą zdejmować swoje wysokie buty ukryte pod sukienką. - Jeszcze nam powiedz że nigdy się nie całowałaś. - Zadziornie spytała sprowokowała Leni.

- Oj nie no co wy! Nie róbcie ze mnie jakiejś sieroty! - żarcik Pirory podziałał na tyle, że niziołka roześmiała się pogodnie. Ale stała jeszcze na środku pokoju nie rozbierając się i jakby nie do końca zdecydowana co powinna teraz zrobić. Gospodyni też się roześmiała z tego averlandzkiego żartu ale na samą niziołkę na razie nie napierała. W zamian za to podeszła do Pirory i uklękła przed nią pomagając jej ściągnąć buty.

- To mamy teraz całuśne, łóżkowe tematy? To kto zaczyna opowiadać o tym całowaniu czy innych takich? - zapytała trochę odwracając głowę do stojącej niziołki a trochę podnosząc ją w górę na siedzącą przed nią na krześlę blondynkę.

Zaś Pirora poczuła, że ten afrodyzjak doszedł do jej nozdrzy. Miał całkiem przyjemny zapach. Z jednej strony trudno było się na nim skoncentrować jak się nie próbowało z drugiej przypominał coś zapomnianego. Jak to słowo na końcu języka co prawie się przypomniało ale jakoś nie chce się ukształtować do końca i wylecieć. Albo otarcie się o jakąś tajemnicę jaka przeciekła przez palce.

- No ja to się dużo nie całowałam. Mówiłam wam, że nie mam wzięcia u chłopaków. Dlatego próbuję z tymi interesami. Może jak będę bogata to któryś mnie zechce. - Leni powiedziała autoironicznym tonem przyznając się, że raczej nie będzie gwiazdą takich tematów.

- Usiądź sobie może na łóżku co? Zaraz skończę zdejmować buty Pirorze to pomogę tobie dobrze? - zaproponowała łagodnie elfka zrzucając pierwszy zdjęty but siedzącej blondynki. Niziołka wzięła to pod uwagę i rozwagę, skinęła głową i posłusznie podreptwała na łóżko siadając na jego krawędzi. Widząc ten mały sukces Złotogrzywa podniosła wzrok na siedzącą przed nią Pirorę i puściła jej wesołe oczko. Zapowiadało się, że może Leni nie wyjdzie stąd tak od razu.

Malarka uśmiechnęła się do elfki i dała sobie pomóc z butami po czym wstała i przeszła się boso po pokoju. - O jej odrazu lepiej. - Powiedziała idąc do łóżka i padając na nie na wznak. - E tam nie masz wzięcia może po prostu musisz przejąć inicjatywę i jak ktoś ci się spodoba to po prostu sama go zbałamucić. - malarka objeła przejacielsko Miodową zbliżając nibyprzypadkim pofermunowany nadgarstek do jej twarzy.

- Oj no jak to tak, dziewczyna miałaby zaczepiać chłopaka? No co ty. Jeszcze by pomyśleli sobie, że jestem jakaś taka… No nie wiadomo jaka… I ja to raczej z tych nieśmiałych w takich sprawach jestem. - Leni wydawała się naprawdę przejęta tymi konwenansami i rolami społecznymi. Nawet jeśli zdawała sobie sprawę, że stawiają ją w niekorzystnej sytuacji. Chętnie jednak przyjęła te pocieszające objęcia Pirory. I ta mogła poczuć z bliska zapach jej włosów i ciepło żywego ciała bijącego przez koszulę.

- Śmiała, nieśmiała… To można wyćwiczyć. No daj, te buciki. - elfka jak skończyła zdejmowac buty jednego gościa to teraz uklękła przed kolejnym i zdaczęła je zdejmować. Przy okazji niejako wzięły tą trzecią z dwóch, przeciwnych stron i Leni znalazła się w środku.

- A co to za zapach? - niziołka wyczuła widocznie coś nowego w swoim otoczeniu bo zaczęła węszyć szukając źródła.

- Pewnie od świec. Niektóre są zapachowe. - wyjaśniła Złotogrzywa wskazując wzrokiem na zapalone świece.

- Nie, to coś… O… - Leni przystawiła twarz do nadgarstka obejmującą ją blondynki gdy widocznie zlokalizowała źrodło. Z ciekawości zaciągnęła się jeszcze raz. - Bardzo ładny. - powiedziała gdy Pirora wciąż czuła jej gorący oddech na tym nadgarstku.

- Tak? Pokaż. - Alena która uporała się z jej butami wyprostowała się i też zaicekawiona przystawiła nozdrza do nadgarstka blond gościa.

- No rzeczywiście ładny. Aż by się chciało go schrupać. - powiedziała zerkając nieco kpiąco na siedzącą za niziołką kobietę.

- Prawda?! - też mi się podoba. Powiedziała blondynka uśmiechając się bezczelnie do elfki.- I o ile rozumiem ten problem tych konwenansów to muszę ci powiedzieć że wprawdzie mogę powiedzieć tylko za moje ludzkie plemię niektórzy panowie lubią jak kobieta przejmuje inicjatywę. Pewnie dlatego że sami są leniwi i dzięki temu nie muszą już nic robić.- Zaśmiałą się blondynka przekręcając się znowu na plecy.

- Jak robić? Jakoś tak? - druga z aktorek tej sceny dla jednego widza wprawnie zaadaptowała się do tej roli. Władowała się na łóżko obok leżącej na wznak koleżanki i to tak, że na czworakach znalazła się nad nią. A ich twarze znalazły się naprzeciwko siebie.

- Co wy robicie? - zapytała Leni jakby z jednej strony domyślała się na co się zanosi a z drugiej i tak nie mogła w to uwierzyć.

- Miałyśmy chyba przerabiać łóżkowe i całuśne tematy. No więc skoro już jesteśmy w łóżku i mówimy o tym jak to kobieta może czasem przejąć inicjatywę… - wydawało się, że gdyby elfka mogła to by rozłożyła przy tym ramiona a tak tylko nimi wzruszyła. Po czym dokończyła to co zaczęła gdy znów spojrzała na leżącą pod nią Pirorę i zaczęła skracać dystans aż się ich usta zetknęły ze sobą.

Pirora wydała z siebie miłe westchnienie dając dać tym na łóżku znać że jest jej miło i przyjemnie. Odpowiedziała na pocałunek niewinnie co by dać niziołce pokaz powolnej i spokojnej inicjacji. Po tym jak się rozłączyły blondynka uśmiechnęła się do elfki.
- Odważnie. -

- Cała przyjemność po mojej stronie. - powiedziała z uśmiechem gospodyni na koniec jeszcze raz delikatnie muskając ustami usta tej drugiej. Po czym obejrzała się na siedzącą w zasięgu ręki Leni. Ta obserwowała ich z szeroko otwartymi oczami jakby nie była pewna czy powinna zostać czy dać stąd dyla.

- Chcesz spróbować Leni? To tylko pocałunek. - powiedziała prostując się powoli i uśmiechając się zachęcająco do niziołki.

- Oj, nie, chyba nie… To nie dla mnie… Mówiłam wam, że ja to nie bardzo w takie rzeczy… - wydukała niziołka czerwieniąc się na twarzy i nie bardzo wiedząc gdzie podziać oczy.

- Ooo..! Znaczy...ty porosty nie lubisz intymności? - Zapytała delikatnie Pirora jakby badała czy Leni jest wstydliwa czy po prostu nigdy tego nie robiła i nie wie że czego sama chce? Postanowiła dać dziewczynie poczucie kontroli i bezpieczeństwa proponując jej uspokojenie trochę towarzystwa. Dwa kroczki do przodu jeden do tyłu i tak dalej.
- Bo jak nie jest ci komfortowo to możemy po prostu pójść spać, albo tylko rozmawiać.

- Noo… - Leni po dłuższej chwili wahania zaczęła ale właściwie poza dłuższym zająknięciem się jakoś nic więcej jej nie przeszło przez gardło.

- Kochanie, Pirora ma rację. Mogę ci obiecać, że tutaj w mojej obecności żadnej z was nie stanie się coś na co nie ma ochoty. - druga blondynka wsparła tą pierwszą w uspokajających zapewnieniach tej najbardziej speszonej z ich trójki. Ta w końcu pokiwała głową na znak zgody albo potwierdzenia, że rozumie ale dalej nie mogła wydusić z siebie słowa.

- Pozwól, że ci pomogę. Zamknij oczy. - poprosiła kupiecką dziewczynę i ta przygryzła wargę z nadmiaru emocji. Ale w końcu po tej walce samej z sobą zamknęła powieki. Alane uniosła dłoń do jej twarzy i delikatnie pogłaskała ją po policzku. Smukłe palce zbliżały się powoli do ust tej trzeciej aż wreszcie wylądowały na jej wargach. I tam podrażniały je przez chwilę sprawiając, że oddech Leni jakby przyspieszył. Wtedy blondynka zastąpiła swoje palce swoimi ustami delikatnie pocałowała usta niziołki. Zaraz też ostrożnie odsunęła się od niej.

- I co? Chyba nie było jakoś strasznie co? - zapytała lekko ironicznym tonem. Leni otworzyła oczy i roześmiała się z ulgą. Pokręciła głową, że nie. - To może teraz spróbujesz z Pirorą. Ma bardzo apetyczne usta. - gospodyni zachęciła tą trzecią pokazując na leżącą na łóżku blondynkę. To chyba ośmieliło czarnulkę bo odgarnęła swoje włosy i przysunęła się bliżej panny van Dyke w końcu nachylając się nad jej twarzą.

- Odwagi… - blondynka powiedziała cicho uśmiechając się przyjaźnie chwile później usta Miodowej dotknęły jej. Malarka dała je na spokojnie poznawać swój smak i przy okazji wdychać zapach afrodyzjaku z szyi. Skończyły kiedy kobieta uchyliła delikatnie usta i musnęła niziołkę koniuszkiem języka.

- Teraz możemy powiedzieć że niestraszne nam konwenanse. - Powiedziała blondynka uśmiechając się do niziołki. - I jak podobało się? A może chcesz się upewnić?

- Noo… - Leni znów się zająknęła. Ale tym razem całkiem inaczej niż przed chwilą. Oczami chaotycznie wodziła po twarzy leżącej pod nią blondynki jakby nie mogła się zdecydować na jaki jej fragment patrzeć teraz. Nozdrza jej chodziły na boki próbując złapać oddech. I wyglądała na taką co zaczyna się rozluźniać i dobrze bawić.

- Tak, chyba tak. Chyba chcę się upewnić. - powiedziała chichocząc trochę nerwowo. A palcami dłońmi przesunęła po twarzy Pirory. Po czym sama skróciła dystans i znów wznowiła pocałunek. Tym razem był to już pełnoprawny pocałunek zwykle zarezerwowany na bliskie kontakty między mężczyzną a kobietą. Leni zaczęła Pirorę całować na pełny etat.

Malarka uśmiechnęła się w duchu i pozwoliła swojej dłoni wpleść się we włosy niziołki i wodzić po miłe miejsca na jej szyi. Druga ręka sięgnęła do elfki i spoczęła na jej udzie.
Kiedy znowu zrobiły przerwę blondynka zapytała małą kochankę.
- Całował cię kiedyś po karku i szyi? - a kiedy ta pokręciła głową blondynka zapytała. - Mogę cię tam pocałować? - niziołka wydała z siebie ciche “tak” a Pirora podniosła się trochę by zacząć ustami pieścić szyję niziołki czasem sięgając do jej żuchwy.

- Może sama spróbujesz to zrobić Alene? - Zaproponowała malarka całując niziołkę w opuszek ucha.

- Tak? - niziołka zachowywała się jakby robiła to pierwszy raz. Albo pierwszy raz z kobietami. Ale też odkrywała właśnie jakie to może być fascynujące. Obawa i spięcie gdzieś powoli się ulatniały z jej spojrzenia i ruchów, brakowało jej jeszcze pewności ale mimo to wydawała się coraz bardziej rozkręcać. Elfia gospodyni która do tej pory ograniczała się do głaskania i pokrzepiającego dotyku po udzie czy plecach swojego jednego czy drugiego gościa teraz niejako przypomniana przez Pirorę wróciła na scenę.

- Oj tak, bardzo chętnie i bardzo proszę. Uwielbiam to. - Alane w pełni poparła pomysł Pirory i położyła się na brzuchu tuż obok niej. Leni wahała się tylko chwilę gdy zaczęła swoje eksperymenty z całowaniem elfki. Najpierw ostrożnie w usta, potem głębiej w usta a potem ku żuchwie i szyi tak jak ją prosiły i radziły obie koleżanki. Ale, że obie miały skrajnie różną pozycję to niskiej dziewczynie łatwiej było wyjść z pocałunkami na kark pani nawigator.

- Ojej! Ktoś cię tu ugryzł! - odkryła zdziwiona Leni odsłaniając blond włosy elfki. I nawet spojrzała na Pirorę jakby jej też chciała pokazać ten zaczerwienione półkola.

- Oj tak, nie przejmuj się tym. Jak mówiłam uwielbiam to. - Alane machnęła dłonią na znak, że nie ma się czym przejmować i posłała leżącej obok kochance szelmowski uśmieszek.

Malarka wstała z łóżka i powoli zdejmowała swoje ubrania. Patrząc jak ich zdobycz rozkręca się coraz bardziej. Nie rozebrała się cała raczej ubranie wierzchnie zostając w bieliźnie. Po czym wróciła na łóżko i kiedy Leni zajmowała się górą ciała elfki Pirora zaczęła całować ją po stopach i łydkach powoli podwijając jej spódnicę w górę.

Wydawało się, że Leni połknęła bakcyla. I nawet jak z Alane zaczęły się nią zajmować obie na raz, z dwóch różnych stron jakoś jej to już nie peszyło. Ani to, że Pirora się częściowo rozebrała ani to, że zaczęła ją rozbierać. W międzyczasie także elfka przekręciła się na plecy aby mieć większą swobodę w tych działaniach. I jak już się wydawało, że wieczór się rozkręcił na dobre nastąpił zgrzyt.

- Co? Co się stało? - zapytała gospodyni łagodnym tonem widząc, że jak już tak zaczęła rozpinać suknię Leni i ta jakoś nie stawiała oporu a nawet podobnie próbowała rozpiąć elfkę z jej okrycia to nagle przysunęła dłonie z powrotem do siebie jakby w ostatniej chwili chciała powstrzymać swoją suknie przed zsunięciem się.

- Ale… Ale ja mam naprawdę płaski brzuch… Nie ma co oglądać… - powiedziała zawstydzonym tonem Lena zerkając najpierw na elfkę na jakiej właściwie już siedziała to do tyłu na Pirorę jaka była za nią.

- Oh kochanie… - Alane pogłaskała ją po twarzy na uspokojenie ale rzuciła spojrzenie na tą trzecią w ich przekładańcu.

Malarka na to rozpięła górę swojego gorsetu i odwróciła się pokazując obu swoje piegowate ramiona, dekolt i małe piersi. - Ja też nie jestem ideałem… - Powiedziała i wzięła jedną z dłoni niziołek i poprowadziła ją by ta dotknęła jej małej piersi i płaskiego brzucha. - … nikt tutaj nikogo nie ocenia Lani. Po prostu cieszymy się takimi jakimi jesteśmy.

Malarka uśmiechnęła się dodając Miodowej otuchy.

Leni zawahała się. Przesunęła dłonią po piersiach drugiej kobiety. Spojrzała na jej twarz. I znów jakby dla sprawdzenia na twarz leżącej elfki. Złotogrzywa też pokrzepiła ją ciepłym uśmiechem.

- Tak jak mówi Pirora. Już wam na dole mówiłam. Że dla mnie obie jesteście piękne i pociągające. I chciałabym się z wami kochać do białego rana. - przypomniała z lekko kpiącym uśmiechem. To wszystko sprawiło, że dziewczyna z kupieckiego rodu niziołków westchnęła nieco z ulgą. Uśmiechnęła się krótko. I po chwili wahania puściła górę swojej sukni pozwalając jej opaść na swoje biodra. Ukazała się halka i trochę sterczące, niezbyt duże piersi na dole. A pod nimi nic. Nie miała wystającego brzucha tak typowego dla jej rasy. Więc wyglądała jak niska, szczupła dziewczyna. O bujnych, czarnych włosach i trochę niepewnym spojrzeniu. Popatrzyła na swoje obie nowe znajome czekając co się teraz stanie.

A stało się dużo i właściwie tak jak można było przewidzieć. Van Dake i Złotogrzywa pokazały Miodowej jak można cieszyć się z intymności całkowicie ignorując swoje niedoskonałości. Zgodnie z chęciami elfki przeciągało się to przez większość nocy. Leni niedoświadczona ale nadrabiała chęcią spróbowania nowego. I z każdą godziną nabierała większej pewnosci siebie. W końcu zasnęły w plątaninie ciał wtulone w siebie.

Zmierzch; karczma “Pod wesołym warkoczem”; Egon

Spotkanie z Czarnym było czymś, czego Egon w zasadzie się spodziewał. Swojego czasu widywał różnych szefów półświatka - zawsze rządzili siłą i organizacją i tak też było w tym wypadku. Nie zdziwił się, słysząc jego spokojny ton wypowiedzi, bowiem był to ton człowieka, który był przyzwyczajony do ferowania wyroków i do ciągłej władzy. Władcy podziemia w różnych miastach byli mniej lub bardziej agresywni - spokój Czarnego świadczył o jego ugruntowanej pozycji.

Samo spotkanie jednak nie dało mu żadnych konkretnych wieści. Czarny widział rzeczy spoza - nie miał żadnych poszlak, które mogliby wykorzystać, poza kośćmi w kanałach, które w gruncie rzeczy mogły tam się znaleźć nie tylko z powodu zabójcy, którego szukają, ale także zwyczajnych oprychów, których pełno było w dokach i którzy nie zawahaliby się zawlec trupów do kanałów, do których żaden nie odważył się wejść. Szczury i strumień nieczystości zawsze dokończył rozkładu.

Dla Egona, sprawa utknęła w martwym punkcie. Co prawda dwóch gości w dole kanałów było interesującym przypadkiem, ale nie zaprowadziło ich nigdzie. Zamierzał o tych rozważaniach później powiedzieć Vasilijowi, bowiem przydałoby się zlokalizować, pod czym - pod jakim budynkiem - kopało dwóch delikwentów.

* * *

Tymczasem walki miały być zorganizowane, jednak pogoda, jak to pogoda w zimie, psuła wszystko zamiecią. Potrzebowali miejscówki i to czym prędzej, bo szkoda było odłożyć walkę na później. Potrzebowali działać.

- Na zadymkę nie wyjdziemy - rzekł. - Dupy sobie odmrozimy, a walki dobrej nie będzie. Musimy znaleźć jakieś miejsce, i to szybko, bo czas ucieka.

- Vrisika, masz coś? - zapytał Egon. - Mógłbym popytać Tulsę, ona będzie wiedzieć. Albo przejść się pod doki, znaleźć jakiś magazyn, co go nie używają.

Egon zamierzał skorzystać z pierwszej opcji, czyli podpytanie szybkie Tulsy, której mógł wisieć przysługę. Szlachcianka zapewne miała do dyspozycji jakąś lożę, której przecież nie potrzebowali na aż tak długo. Najpierw chciał usłyszeć zdanie Vrisiki, a potem przejść się do Tulsy - łowienie miejscówek na dziko było ostatnią sprawą, której teraz potrzebowali.*

- A na kiedy? Jak na teraz to mówię, że nie ma co widziwiać tylko ruszyć tyłki do pierwszej, lepszej dziury bez wiatru. Zabrać tylko lampy aby coś było widać. - złodziejka odparła bez większych ceregieli.

- Na teraz, na teraz - rzekł Egon, bo czasu rzeczywiście nie było. - Idziesz? Najpierw my wyczaimy, czy jest dobrze, potem przychodzi reszta.

Egon zamierzał iść za radą Vrisiki. Przełożenie walki na dzisiaj byłoby słabe.

- No to chodźmy. Ale trzeba jakąś lampę pożyczyć bo nic nie zobaczymy. - złodziejka zgodziła się i wstała. Kuno zresztą też. Hans jednak się nie ruszał za to się odezwał.

- A znajdziecie coś blisko? Bo jak tak to ja bym mógł zacząć rozpuszczać wici. To trochę potrwa. No ale głupio będzie jak nic nie znajdziecie i z bójki wyjdą nici. - miejski załatwiacz popatrzył na dwójkę barczystych mężczyzn. Virsika bowiem poszła do szynkwasu aby zagadać o tą lampę.

- Najpierw miejsce, potem reszta. Będzie blisko, ale nie ma sensu zagadywać ludzi, jak nie mamy miejsca. Nie chcę skrzykiwać ludzi bez miejscówki, bo jak nie pójdzie dobrze, to sprawa pójdzie w diabły zaraz na wstępie.

Egon powstał i podążył za znajomą, żeby odebrać lampę.

- Masz jakiś konkret w okolicy, czy szukamy na chybił trafił? - zapytał Vrisikę.

Hans pokiwał głową dając znać, że tu zostanie i poczeka na ich powrót. Złodziejka zaś oddała Egonowi lampę.

- Tylko nie zgubcie albo co. Musiałam zapłacić zastaw jak za nową. - poprosiła nieco z przekąsem oddając pożyczone źródło światła. Po czym cała trójka ruszyła w kierunku drzwi wyjściowych dopinając swoje kożuchy dla lepszej ochrony przed zamiecią na zewnątrz.

- Naprzeciwko jest pusta kamienica. Tam można spróbować na początek. - powiedziała dziewczyna kiwając brodą gdzieś za ścianą gdzie był ów budynek.

Egon skinął głową.

- Dzięki - rzekł, wychodząc z lampą.

Droga do opuszczonej kamienicy nie była długa. Ot, kilka budynków, pokonanie jeszcze jednej ulicy i już się było. Egon przekroczył jeszcze wąskie przejście pomiędzy dwoma budynkami i wszedł na bardzo małe podwórze, na którym znajdowała się dobudówka kamienicy naprzeciw. Choć sama kamienica nie była opuszczona, to dobudówka została z jakiegoś powodu zaniechana, pomimo tego, że była w dość dobrym stanie.

O miejscu dowiedział się przypadkiem, mieszkając w okolicy kiedyś. Właściciel rozbudowywał się wtedy, ale z powodu jego przedwczesnej śmierci, kamienica stała się własnością kogoś innego, a o rozwoju dobudówki zapomniano. Wejście z kamienicy najpierw zagrodzono, a później zamurowano, jak usłyszał Egon z plotek “na jakiś czas przynajmniej”. Miejsce nie było uczęszczane nawet przez oprychów i żebraków, bowiem tylko parę okiennic wychodziło na to podwórze.

“Jakiś czas” okazał się okresem ponad dwu i pół roku, bo tyle nie ruszano przybudówki. Drzwi do niej były spore i otwierały się z pewnym oporem. Zardzewiałe zawiasy jeszcze nie były w stadium, gdzie trzeszczały i wypadały.

Po wejściu, wnętrze było proste - jeden zapomniany stołek w kącie, który zapomniano wynieść i w zasadzie to wszystko. Było tu chłodno, jednak nie zimno: grube mury skutecznie osłaniały wnętrze przed zadymką. Egon nigdy nie dowiedział się, co chciano tutaj zrobić lub zbudować, jednak miejsce mogło pomieścić około dwudziestu ludzi, mniej lub więcej.

Egon, chodząc z lampą, nasłuchiwał i sprawdzał stan podłogi, wzbudzając małe wybuchy obłoczków kurzu przy każdym kroku.

- Może być. Jak coś będzie nie tak to najwyżej na następny raz znajdzie się coś innego. Trochę blisko świateł. Mogą robić problemy. - skwitowała Virsika dając sobie na razie spokój z opukiwaniem pomieszczenia skoro kolega już to robił. Wskazała jednak na sąsiadów prawie dosłownie za ścianą którzy mogą się zainteresować zbiegowiskiem obcych.

- Jak dla mnie może być. Ci z “Warkoczy” nie powinni mieć daleko. A straż miejska teraz ma inne zajęcia. Jak przypadkiem tu nie zawędrują to nie będzie ich tak łatwo wezwać. - Kuno widział to ze swojej strony i chyba za bardzo nie przejmował się sąsiadami.

- Dobra. To wracamy do Hansa, niech skrzykuje luda, kasuje wstępy i zbiera zakłady. Zbierzemy się pod karczmą, będziemy chodzić małymi grupkami po trzech w tą stronę, żeby nikt nie zauważył, że zwala się tu jakiś tłum. Walki będą krótkie, więc uwiniemy się w trymiga.

Egon, upewniwszy się, że opuszczone miejsce nie było niebezpieczne dla gości, zebrał się z powrotem, aby zrealizować swój plan.

Wrócili wkrótce do “Warkoczy” i czekającego tam Hansa jaki grzał im miejsce przy stole. Spojrzał na nich wyczekująco z jakimi wieściami przychodzą.

- Aha. To macie coś? No dobra to prężcie klaty i róbcie groźne miny. No a ja spróbuje nagonić towarzystwo. Virsika ty też pręż klatę, słodko się uśmiechaj i takie tam. - powiedział Kluge ucieszonym tonem, że wreszcie coś zaczęło się dziać. Wstał od stołu i ruszył pomiędzy stołami zagadując coś żwawo do pierwszych klientów. Ale musiało to trochę potrwać. Musiał zareklamować wydarzenie, coś o nim opowiedziec i odpowiedzieć na pytania jeśli ktoś miał albo ujrzeć tylko odpychający ruch ręką jaki oznaczał fiasko i koniec rozmowy.

- Właściwie to jak chcesz to zorganizować jak ktoś jednak raczy ruszyć tyłek? - Kuno zapytał Egona widząc, że mają jeszcze trochę czasu zanim Kluge dokończy rundkę po knajpie.

- Walki będą reklamowane jako krótkie, znaczy się, nie dłużej niż parę pacierzy. Raz, że nie mamy składu, żeby coś takiego zorganizować, dwa, nie chcemy Theo obrabiać koło tyłka.

“A przynajmniej jeszcze nie teraz”, pomyślał Egon.

- Zbieramy 1 koronę na walkę za wstęp, ale można dodatkowo obstawiać za wynik walki. Idziemy na pięści, bez żadnego sprzętu. Wojownicy walczą do momentu, aż jeden podda walkę albo nie umie się bronić. Znaczy się, jeżeli mamy scenariusz, gdzie jeden wali drugiego w mordę, a tamten przestaje się bronić, to przegrywa walkę.

- Dodatkowo, można zakładać się o wynik walki, minimum dwa karliki. Cokolwiek zostanie
włożone, staje się pulą zakładu. Połowa każdego zakładu to kasa dla nas - ale zbieramy ją tylko wtedy, jak delikwent przegrywa zakład. Pula jest rozdzielona po równo między tych, co wygrali plus połowa przegranych zakładów. Więc jak założysz dwa karliki, to odegrasz swoją kasę i dostaniesz jeszcze, cokolwiek będzie w puli. Pulę rozdzielamy po równo między zwycięzców. Żeby przekonać ludzi, żeby się to władowali, ze swojej kiesy daję dziesięć karli franzów i stawiam na siebie.

- Walkę dzielimy na osiem rund, chyba, że ktoś zejdzie do tego czasu. Po każdej z rund, aż do piątej, pytamy, czy ktoś chce podnieść wartość zakładu.

- A myślałam, że chcecie po prostu wyjść za róg i dać sobie po mordzie i zgarnąć za to parę monet od tych co by akurat oglądali. - rzekła Virsika z przekąsem obserwując jak idzie Hansowi. Na razie trudno było powiedzieć, był już przy trzecim czy czwartym stole i dalej nawijał swoje często pokazując w ich kierunku.

- Zobaczymy, ilu będzie ludzi - rzekł Egon. - Jeśli będzie mniej niż dziesięciu, możemy dać sobie spokój z zakładami.

Egon pozwolił Klauge robić swoją pracę, wystarczyło teraz tylko poczekać. Wyglądało na to, że póki co w skali mikroskopijnej udało im się całkiem nieźle: miejscówka była za darmo, obstawy nie potrzeba było, bo na tak małe zdarzenie nie było sensu.

Egon czekał z Klauge przez pewien czas. Jednak wyglądało na to, że klientela nie była zainteresowana. W końcu, wyczerpany stratą czasu i chcąc jakoś zrewanżować się kompanom za ich cierpliwość, rzekł:

- Dobra, ludzie nie przyjdą. Dzisiaj nie zdziałamy już nic, zostawmy sprawę do następnego tygodnia. Damy znać im wcześniej, że będzie walka, bo dzisiaj weszliśmy na żywca. Póki co, stawiam piwo dla was wszystkich.

- To przez tą zadymkę. Nikomu nie chce się wychodzić. - mruknął Klauge gdy znów siedzieli razem przy kuflach i wspólnym stole.

- Przynajmniej spróbowaliśmy. I mamy jakąś miejscówkę na następny raz. - rzucił Kuno próbując znaleźć jakieś pozytywy w tej sytuacji.

- Jak dla mnie to trzeba by zorganizować jakoś regularnie. Albo w jakimś miejscu albo czasie. Tak by ludzie wiedzieli, że coś tam może się dziać. - Virsika dodała coś od siebie gdy przełknęła łyk z kufelka.

- Im więcej będzie osób wiedzieć tym więcej może przyjść. Ale też większa szansa, że ktoś przyśle straż. - Hans rozłożył dłonie zdając sobie sprawę z tej sprzeczności.

- Nie musimy od razu naznaczać miejsca - rzekł Egon. - Powiemy, że na walkę zabieramy z tej karczmy, więc będzie można od razu powiedzieć, nie zdradzając konkretnego miejsca. Rozda się pergamin, albo co jakiś czas będzie się mówiło paru osobom w karczmie - ot, wystarczy.

Egon zapamiętał, żeby następnym razem pochodzić po karczmach i zaczepić paru ludzi - być może będą zainteresowani.

Vasilij podszedł do Gaduły. Od dni nie widział go osobiście bo każdy z nich miał jakieś zadania.
- Wpadłem zobaczyć twoją gębę i zapytać osobiście jak idzie robota? - herszt przemówił do jednego ze swoich ludzi.

- Jak widać. Gówno widać. Pizga strasznie. Ktoś na zmianę by się przydał. Sępię tu całymi dniami. Nic się nie dzieje. Facet praktycznie nie wyściubia nosa z nory. Chyba, że z innej strony. Ale jak jestem sam to i tak mogę stać tylko z jednej. - Gaduła był wyraźnie nie w humorze. Zmarznięty i zmęczony. A przy tej zadymce to ledwo widać było prostokąty oświetlonych okien w budynku naprzeciwko. Jakby ktoś chciał się z niego wymknąć to była do tego świetna pora.

- Dostałeś już ludzi. Niedługo kończymy… moglibyśmy tam wejść w nocy i brać go siłą. Jest też możliwość pozyskania pomocy zaprzyjaźnionego strażnika miejskiego. On zyska więźnia my dostęp do niego pewnie na półdzwonu. Mam wątpliwości ile uda się wydobyć w takim czasie i czy powie prawdę nawet przy pewnej dawce bólu - Vasilij podzielił się watpliościami. - Możemy też nikogo tam nie znaleźć. - dodał sceptycznie.

- Jak dla mnie szefie to tak czy inaczej ale zróbmy coś z nim wreszcie. Tracimy tylko czas jak tu cępimy jak barany dzień po dniu. - Gaduła wydawał się zniechęcony do tej akcji. Ta zimna i ciemna noc bez ogrzania też pewnie nie poprawiała mu humoru.

- Dam ci namiary na sierżanta. Weźmiesz na zabezpieczenie dwóch chłopaków w tym jednego co się zna na wydobywaniu informacji. Bijcie tak żeby nie zostawić na nim śladów. Weźcie odpowiedni sprzęt, możecie go podtapiać dla przykładu. Mokra szmata na twarz i lejecie wodę. Przygotujcie się do tego wcześniej dobrze. Sierżant wejdzie jeśli go znajdzie przyprowadzi w umówione miejsce. Potem wasza robota i go oddajecie. Co powiecie więźniowi wasza sprawa na koniec ma wrócić do tego kto wam go przyprowadzi. Zajmiesz się tym od jutra a pilnowanie tej nory zostawisz komuś innemu gdy ty będziesz zgrywał sprawę ze strażą.

- To mamy go tylko przesłuchać? A o co mamy pytać? Ten sierżant to co to za jeden? On wie o tym wszystkim? - Gaduła chwilę trawił w ciemności te informacje zanim zadał swoje pytania. Potem chuchał w zmarznięte dłonie czekając na odpowiedzi szefa ich szajki.

- O Sandre oczywiście to jeden z jego ludzi. O złoto z okupu, o kryjówki grupy, gdzie reszta jego kamratów. Wydobądź z niego coś użytecznego. “Oczko” go rozpoznał więc wie kim jest ten gość. Sprawdźcie czy ma rodzinę to zawsze dobry środek przymusu. Mała sugestia, szczypta groźby. Jesteś najbardziej wygadany dobierzesz odpowiednie pytania i kolejność. Do strażnika dam ci list i namiar. Wie, że wskażecie mu dom i opiszecie kogo ma aresztować. Ustawcie się w jakieś piwnicy pustostanu. Helmut wie, że będziecie zadawać pytania. Więc spodziewa się zapewne, że towarzyszyć temu będą pewne środki perswazji. Może wystarczy rozmowa. Naturalnie wspomnij, że jak nas okłamie albo nie powie prawdy to my tę rodzinę odwiedzimy a jak jej nie ma to areszcie też go dopadniemy. Nie umrze, nie, nie… Będzie boleśnie. Argumenty zawsze są zależne od okoliczności. Jeśli położy nacisk na to, że boi się bolesnej śmierci bo będą go przecież torturować za tych szlachciców. Powiedz, że możemy mu załatwić truciznę albo coś ostrego. Mów to co chce usłyszeć. - Vasilij wyłożył sprawę w szerszym kontekście.

Bezahltag (5/8); rano; Czapla; Vasilij i Egon.

Vasilij czekał na Egona w karczmie na koniec dnia. Umówili się na rozmowę podsumowanie dnia i dalsze plany. Tripov lekko już ziewał bo dzień był męczący. Czekał jednak na kompana niestrudzenie.

Egon ostatecznie przyszedł. Zamówił piwo dla siebie i bez zbędnych ceregieli zaczął mówić o interesach.

- No dobra, ja na szybko, bo czasu nie styka i tego tam - rzekł. - Pierwsza sprawa, kanały. Gadałem z Czarnym i w zasadzie też nie wiedział nic. Żadna to rzeź kurtyzan, tylko zwyczajne zniknięcia osób. Ale w szkodę idzie. Więc jak ktoś się potrudzi i głowę przyniesie, to pewnie dostanie nagrodę. Ale nie widzę tego szukania. Możemy kanały przeszukiwać od rana do wieczora, a przyjdziemy z niczym. Jak dla mnie, sprawa utknęła. Chyba, że masz jakiś dobry pomysł.

- Wysupłałem trochę grosiwa dla Strupasa. Ma zapłacić żebrakom żeby obstawili wszystkie drożne wyloty w portowych kanałach. Jak wychodzi tamtędy a pewnie wychodzi zwłaszcza w zimę. Ktoś go wcześniej czy później namierzy. Szukanie na oślep nie ma sensu to prawda - pokiwał głową Vasilij.

- Strupas nie może kontrolować wszystkich wyjść - rzekł Egon. To dobry pomysł, ale może dowiemy się o sprawie za miesiąc. Może dwa. W międzyczasie Kuba Rozpruwacz uderzy ponownie...

- Moglibyśmy spróbować jeszcze u rajców miejskich. Ktoś te kanały budował. Możliwe, że rzemieślnicy zostawili dokładniejszą mapę, to raz. Dwa, straż także musi słyszeć o morderstwach w dokach. Może mają dokładniejsze informacje. Nie mamy kogo w straży, co słyszał o tym? Przydałby się jeden. Albo jakieś dobre źródło informacji co do tych mordów.

- Jeśli mielibyśmy dobrą mapę, moglibyśmy zaznaczyć, gdzie zdarzyły się morderstwa. Nie musielibyśmy szukać na ślepo. Nie znam jednak nikogo stamtąd.

- Poza tym, szukam roboty. Słyszałem, że macie jakieś kłopoty.

- Strupas nie musi obstawiać wszystkich dziur a jedynie te przez które da się przejść. Nie ma ich aż tak znowu wiele. W urzędzie można spróbować z mapami tylko to da nam tylko ogólny zarys. Bez konkretnej wiedzy gdzie szukać mapa nic nie da. Z kolei jak będziemy wiedzieli gdzie szukać to mapa niepotrzebna. Znam jednego strażnika ale za to sierżanta. Nic nie słyszał ale nie prosiłem by węszył. Wtedy miałem nadzieję, że sami na coś trafimy. Mogę do niego wrócić z tematem. Co do kłopotów to żadnych nie mam. Mam natomiast okazję. Człowiek Sondre ukrywa się w pewnym domu. Wiemy który to dom. Nie wychodził jednak od kilku dni więc może stamtąd zwiał. Trzeba by to sprawdzić, dyskretnie lepiej więc owego sierżanta jutro tam wysyłam. Sprawdzi dom, jak go znajdzie aresztuje odstawi do pustej kamienicy gdzie chłopcy go przesłuchują. Podtopią trochę lub naobiecują możemy nawet dotrzymać słowa jak poprosi o coś rozsądnego. Minus tego jest taki, że aresztant będzie musiał trafić do straży na końcu. Żeby nasz strażnik ni miał problemów. Jak masz jakiś inny pomysł lub chcesz wziąć udział sprawa jest otwarta. - Vasilij wyjaśnił Egonowi.

- Podchody we dwóch, trzech są łatwiejsze - rzekł Egon. - Ale nie więcej. Mogę tam pójść, nie będziesz musiał oddawać go do straży. Zrobisz z nim, co zechcesz. Jeśli sprawa z sierżantem już ustawiona, to mogę mu chociaż towarzyszyć. Mało kto mi dostoi w walce, a w przypadku pościgu lub zasadzki, łatwiej będzie wejść w dwóch. Chyba, że zwiał, w takim wypadku potrzeba człowieka do tropienia. Ten dom, co to za miejsce? Daleko stąd?
- Sierżant dopiero ma być ustawiony. Gładki pójdzie do niego pierwszy raz wieczorem jak tamten skończy robotę żeby obgadać szczegóły. Mogę ci użyczyć człowieka albo dwóch. Mi się taki włam wydawał zbędnym ryzykiem. Tam mieszka normalna rodzina narobią hałasu. - Vasilij wspomniał o wątpliwościach.

- Zaraz, zaraz - zawahał się Egon. - Tam mieszkają jacyś jeszcze? I on tam mieszka z nimi, bez wychodzenia? To jasne, że muszą go znać.

- Miałeś jakiś konkretny plan podejścia tego domu? Strażnik przyjdzie, powie, że szuka Sondre i mu go wydadzą? Brzmi jak przepis na ucieczkę tamtego. Jeśli tam jeszcze jest. Jak dla mnie próba z pukaniem i podejściem jest niezła, ale jak tamten załapie, co się kroi, będzie próbował uciekać. Proponuję, żeby sierżanta ktoś ubezpieczał i przynajmniej od tyłu się zakradł albo obserwował dom. Znaczy się, ja. Ten Sondre to ktoś znaczny, czy raczej z takich, co byś wolał, żebym nie pytał?

- O robotę pytam dlatego, że sprawa z walkami w mieście jeszcze nie przeszła, dopiero zaczynamy z tym a samemu przyda mi się nieco grosza na przyspieszenie tego. Wolałem zagadać do ciebie pierwszego, bo jesteś od nas.

- Sierżant nie wchodzi sam i nie pracuje w straży od wczoraj. Ma swoich podwładnych i zna się na robocie więc dom obstawi. Natomiast może niegłupie byłoby żeby nie obstawiał i wypłoszył nam tamtego. - Vasilij głośno myślał. - Wtedy nie musiałby trafić do straży. Jakby Cichaczem wpadł w nasze ręce o ile go tam znajdziemy. Sondre to najbardziej poszukiwany człowiek w mieście. Wypłacili mu bajoński okup za oddanie synów szlachty których porwał z Akademii Morskiej. Ten którego łapiemy to jeden z jego ludzi. Sam w sobie coś wart a jeszcze mógłby być źródłem informacji.

- To co, robimy tak, że sierżant i jego ludzie uderzają na dom, a ja wpadam i przechwytuję tego, co się ukrywa? - zamyślił się Egon. - Musiałbym pogadać z sierżantem, skoordynowanie tego bez dogadania się z nim będzie trudne.

- Załóżmy, że plan wypali, to znaczy: oni wywabiają ofiarę, ja uderzam i biorę gościa ze sobą. Ale musimy liczyć się z tym, że strażnik okaże się na tyle kompetentny, że sam go złapie. Wtedy już nie dam rady im tego wyrwać z rąk, będzie ich pewnie ze trzech. Czy ilu tam gości skrzyknie ten twój sierżant.

- Więc w skrócie: plan na odbicie zakładnika brzmi nieźle. Jak mogę pogadać z sierżantem, to będzie znacznie prościej. Jak nie, to będę musiał zasadzić się gdzieś i obserwować ten dom. Sierżant nie musi wiedzieć, że ja odbijam go dla nas. Powiesz mu, że sprawa nie wypaliła i na tym się skończy.

- Chciałbym się przejść w okolicę i zobaczyć ten dom. Gdzie to jest, jaka jest okolica i jak mógłbym się na to zasadzić.

- Jeśli cel wpadnie w ręce sierżanta zostaje wam tylko przesłuchanie go w kamienicy i oddanie w jego ręce z powrotem. Z sierżantem układ jest jasny jeśli on złapie ofiarę idzie z nim a my zyskujemy tylko chwilowy dostęp. Jeśli się spłoszy i wpadnie nam w ręce dobrze. Nasz stróż prawa ma jednak dzienna zmianę więc trzeba by przegadać z nim czy może się z kimś podmienić. Skieruje cię do Gaduły powiem, że pokierujesz akcją ale wtedy odpowiedzialność za rozmowy i plan spadają na ciebie. No i pamięta tu ryzyko jest takie, że jak go nie złapiemy nic nie zarobimy. To powiedziałbym robota obarczona ryzykiem. Pasuje Ci to? - Vasilij był szczery wobec Egona.

- Chcę najpierw obejrzeć okolicę, zanim w to wejdę, ale wstępnie jestem na tak. Powiedz mi najpierw, gdzie jest ten dom, muszę go najpierw obejrzeć. A ryzyko jak ryzyko, jest wszędzie.

- Dom na Szarej 4. Parter po lewej ma tylko jedno wejście od frontu ale przelotowe. Puszcze z tobą "Krótkiego" o tej porze Gaduła jest u mnie w faktorii. Streszczę mu nasze ustalenia. On je powtórzy Gadule. To już sobie dalej ustalicie co i jak.