Kaplica

- Będziemy musieli ich pochować, jak już oczyścimy resztę fortu. - zawyrokował Jin - Ewentualnie znaleźć ich zabójców i zemścić się w ich imieniu. - dodał po jeszcze chwili namysłu i zanotował coś w swoim notatniku, po czym opuścił pomieszczenie.

Wartownia

Alchemik z odrobiną ciekawości przerzucił "legowiska" żaboludów. Ciekawiło go to że zamiast spać na łóżkach te zdecydowały się spać na ziemi, mając pod sobą poduszki. Zapewne delikatna, płazia skóra ulegała łatwo odleżynom, ale w takiej sytuacji łóżko powinno dać lepszą ochronę delikatnej tkanki.

Z obserwacji wyrwał go brzęk szkła, gdy poruszył spore puzderko. Próba otwarcia spełzła niestety na niczym, ale wrodzona ciekawość nie pozwalała mu się tak szybko poddać.

- Czy ktoś ma wytrychy? Spróbowałbym swoich sił z zamkiem, ale niestety nie mam do tego odpowiednich narzędzi.

Baszta Dowódcy

Jin zaklął delikatnie słysząc wołanie o pomoc. Sytuacja jego zdaniem zdecydowanie śmierdziała.

- Zachowajcie ostrożność! - wtrącił się po słowach elfa - To wciąż może być pułapka! - dodał i uniósł dłonie, gotów do przywołania swojej magii.

Dalsze losy kaplicy średnio interesowały Lotsava. Oczywiście nikomu nie życzył podobnych doświadczeń, jak jego własne, ale to nie był ich cel i niekoniecznie trzeba było zajmować się tym problemem natychmiast. To mogło być załatwione później.

-Zgadzam się. Niech na razie zostanie tak, jak jest. - przytaknął Edwardowi.

Następne przesyłane pomieszczenia nie dały za wiele informacji. Wciąż nie było do końca jasne, co wydarzyło się w forcie i Edro liczył na to, że może kwatery dowódcy rzucą w końcu jakieś światło. Wyglądało na to, że była spora szansa, że tak będzie. Najwyraźniej komuś udało się przeżyć.

-Może pułapka, może nie. Chyba musimy zaryzykować. - wzruszył ramionami - Pójdę przodem, jeśli nie ma obiekcji.

Zod zostawił kaplicę za sobą. To nie pierwsze zło którego był świadkiem ale za personalną misję podjął nie znieczulić się na nie. Nie najlepiej mu to na razie wychodziło i czasem czuł się jakby odstawiał scenę gniewu i oburzenia jak jakiś aktor. Przetarł twarz i odszedł.

W wartowni skrzywił się.
- Prawdopodobnie mógłbym to otworzyć, ale nie tutaj - stwierdził przemilczając, że nie chciało mu się zabierać ciężkich narzędzi kowalskich zostawionych w karczmie, a wytrychy tak długo mu się nie przydawały, że gdy zgubił je pół roku wcześniej to zignorował sprawę i nie sprawił sobie nowych. Podszedł i podniósł skrzynkę by ocenić możliwość przeniesienia jej do miasta.

Serce Zoda zabiło szybciej gdy usłyszał wołanie o pomoc. Ktoś przeżył! Wreszcie dobra wiadomość!
- Hej! Schodzimy po ciebie! - zakrzyknął do środka ściągając plecak. Odwiązał od jego boku i rozpalił pochodnię.
- Jak przodem idziesz to masz. Te pajęczyny są silne. Nie chcemy się w nie zaplątać. Prawdopodobnie czeka nas kolejna walka w środku, ale raczej nic z czym sobie nie poradzimy.

Zodowi udał się jakimś cudem rozpalić pochodnię mimo wiatru i deszczu, a następnie podać ją Edro, który energicznym pchnięciem otworzył drzwi i wmaszerował do pokrytej pajęczynami, ale przynajmniej suchej baszty.
Nawet gdyby nie sieci, wewnątrz panowałby poważny rozgardiasz. Ozdobny stolik i krzesła zostały połamane, a solidną półkę na książki przewrócono, blokując zamknięty właz do pomieszczenia poniżej. Pajęczyny zalegały na wszystkim, ale największe ich skupisko znajdowało się na stojącym w rogu łóżku - miało też zdecydowanie humanoidalne kształty…

Edro nie zdołał się dokładniej przyjrzeć wszystkiemu, gdy usłyszał ruch na ścianie po prawo od siebie. Odruchowo odskoczył, ale zbyt wolno - ogromny pająk, wielkości wyrośniętego psa, czający się na ścianie, rzucił się w jego stronę, zaciskając ociekające jadem żuwaczki na przedramieniu wojownika. Stworzona przez Jina mroczna mgła osłabiła nacisk zębów jadowych, jednak mimo to Edro poczuł, jak po jego ciele rozlewa się trucizna.
Na domiar złego, na suficie dostrzegł kolejnego wielkiego pająka, a z pajęczyn na łóżku zaczęły wypełzać dziesiątki, jeśli nie setki mniejszych, acz wciąż nieprzyjemnie dużych pajęczaków.

Edro szybko otrząsnął się z zaskoczenia, sięgając po buławę i celnie uderzając pająka. W tym samym momencie na jego plecach wylądował drugi, najwyraźniej czekający tylko na okazję do ataku. Na szczęście wojownik w porę zasłonił się puklerzem i został jedynie obryzgany jadem z żuwaczek. Kiedy tylko Edro odsunął się od wejścia, oba pająki przyczaiły się, nie atakując, jakby czekały na ruch ofiary.
Edward widząc co i w jakich ilościach zalęgło się wewnątrz baszty zdecydowanie nie wyglądał na uradowanego. Nie był pewien czy jest sam w stanie spalić te pajęczyny, jednak był osobiście przekonany że od dużej ilości pająków w jednym miejscu, duża ilość pająków w różnych miejscach jest jeszcze gorsza..
- Osłońcie ogień przed wiatrem!
Rzucił krótko do towarzyszy z pochodniami po czym postanowił przecisnąć się zaraz pod same drzwi obok Zoda i rozpocząć inkantację wiatru chcąc jak najskuteczniej unieruchomić rój dając reszcie czas na zajęcie się ogniem. Skumulowany podmuch powietrza wystrzelił z rąk maga, rozrzucając naokoło strzępy pajęczyn oraz słabiej trzymające się podłoża pajączki.
Zaraz potem przez strugę wiatru przedarł się Amos, dopadając do wielkiego pająka i ciosem szabli rozpłatując go na dwoje. Zwinnie uskoczył przed rzucającym się na niego drugim stworem, po czym sieknął go na odlew toporkiem i krzyknął:
- Spalcie pajęczyny!-
Jin spróbował rzucić w rannego pająka specyfikiem własnej produkcji, ale czy to ze względu na pogodę, czy zasłaniających widok towarzyszy, spudłował, a przy drzwiach koło Edwarda rozbryznęła się galaretowata, lepka masa.

Zaraz potem Zod wpadł do środka pomieszczenia, ignorując draśnięcie pajęczych żuwaczek i rozmaślając go na podłodze trzonkiem topora. Zza jego pleców wystrzelił wyczarowany przez Finnseacha strumień trzaskających wyładowań elektrycznych, przysmażając część roju. Chmara robactwa, unieruchomiona przez stworzoną przez Edwarda ścianę wiatru, kryła się w rogu pomieszczenia, gotowa obleźć każdego, kto podejdzie zbyt blisko Edro dopadł do niej chmary i zamachnął się trzymaną w wolnej ręce pochodnią, jednak pajęczaki rozpierzchły się i jedyne, co osiągnął, to podpalenie fragmentu pajęczyny.
Edward widząc iż towarzysze uporali się bez większych problemów z większymi pająkami, a te mniejsze zdają się być uziemione w kącie zamierzał podtrzymywać swoje zaklęcie kiwając jedynie głową do pobliskich towarzyszy by zasygnalizować że mogą w miarę na spokojnie zająć się rojem gdy on sam będzie pilnował by się za bardzo nie ruszaly.
Jin pokiwał z satysfakcją głową, widząc jak elegancko drużyna poradziła sobie z robactwem. Wycofał się, upewniając się że nikomu nie blokuje drogi do roju i rzucił
- W razie potrzeby korzystajcie z mojej magii. Jestem w stanie ją podtrzymać jeszcze przez kilka potyczek
Kolejny pocisk elektryczności wystrzelony przez Finnseacha pomknął w stronę pająków, teraz jednak nie trafił żadnego z nich.
Zod zaś upuścił swój topór widząc, że to nie jest walka dla niego. Cofnął się o krok i zrzucił plecak, a następnie chwycił dwie przytwierdzone do niego pochodnie i szarpnięciem zerwał trzymające je rzemyki .
- Edro! Daj ogień!
Nafta szybko zapłonęła na drugiej pochodni, a potem przeszła na trzecią.
- Amos, łap! - Zod przekazał jedną towarzyszowi aby obaj mogli odganiać pająki.
Widząc, że oba duże pająki malują juchą podłogę, Amos osłonił grzebiącego w plecaku Zoda. Sam nie miał broni nataką okazję, toteż złapał rzuconą pochodnie i zaatakował chmarę.
Pająki okazały się być trudnym celem - rozbiegły się w moment, gdy tylko Amos zamachnął się pochodnią, chowając się w szczelinach łóżka i za rozkładającami się zwłokami, które dotąd zakrywała pajęczyna. Przywołany przed Edwarda wiatr zerwał gęste nici, ale na szczęście utrzymywał też robactwo na dystans, powstrzymując je przed oblezieniem bohaterów.
Zod zamachnął się pochodnią wreszcie dołączając do walki z rojem, ale nie wyglądało aby to była bardzo ryzykowna walka. Powiew magicznego wiatru Edwarda skutecznie trzymał je w miejscu i to była kwestia powolnego wytłuczenia ich.

Epicki bój wydawał się nie mieć końca. Wojownicy zawzięcie przypiekali pająki, kłębiące się setkami na pokrytym resztkami sieci łóżku, te jednak uparcie nie chciały uciec, unikając ognia i wiatru z uporem godnym większej sprawy. Gdy jednak ostatecznie zebrały się w większe skupisko, zdolne przezwyciężyć napór powietrza, trafiła je niewielka błyskawica wystrzelona przez Finnseacha. Tego było dla nich już za wiele - niedobitki pajęczego roju umknęły w najgłębsze zakamarki, pozostawiając za sobą martwych współbraci i istne pobojowisko. Pomieszczenie było zadymione (co akurat było dobrą odmianą, gdyż dym wypędził latające robactwo i zakrył woń rozkładu), drewniane ściany pełne osmalonych śladów, a łóżko wyglądało, jakby skakał po nim żywiołak ognia. Schowane wcześniej pod pajęczynami, a teraz poprzypalane zwłoki były mocno wyschnięte, niemal zmumifikowane - jak szybko domyślił się Jin, był to efekt ucztowania pająków. Po resztkach munduru dało się rozpoznać kapitańskie dystynkcje, ale najbardziej w oczy rzucał się wbity w pierś kawałek obsydianu, który jak zauważył Edward, był zbyt duży na ostrze włóczni, za to pasował idealnie do niesionego przez niego terbutje, któremu brakowało jednego z „zębów”. Na szklisty odłamek ktoś nabił dodatkowo niewielką kartkę papieru, na której napisano topornymi literami

Cytat:

MY NIE POZWOLIĆ LUDZIOM NISZCZYĆ RZEKA! WY OPUŚCIĆ TERENY SONG’O, ALBO MY ZNÓW ZABIJAĆ! - PLEMIĘ CAHSHIL

Gdy w pomieszczeniu zrobiło się już spokojnie, z dołu, spod przyciśniętej przez regał klapy, dało się usłyszeć słaby, niepewny głos.
- Pomoc…-

Obecność arachnidów w baszcie oblepionej gęstą pajęczyną nie było dla nikogo zaskoczeniem czy wielką niespodzianką. Bezmyślne ośmionogi były marnym przeciwnikiem, ledwie progiem zwalniającym, a jedynym ich znacznym atutem bojowym mógł być zaledwie efekt psychologiczny. Nie, żeby Finnseachem targnął nagły napad arachnofobii, acz dziwne odgłosy pajęczaków i sposób w jaki poruszały te swoje wszystkie kończyny nie należały jednak do najprzyjemniejszych rzeczy, co poświadczał grymas obrzydzenia jaki wykwitł na elfim licu. Zwłaszcza przy chmarze miniaturowych pajączków, które zdawały się bulgotać niczym chityniczny ferrofluid w kącie pokoju, trzymane tam mocą wiatru wyczarowanego przez czarodzieja.

- Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę - Silistar zacytował filozoficznie ni z tego, ni z owego, dokładając parę wyładowań elektrycznych.

Chmara rozpierzchła się pod ciosami dzielnych mężów i błyskawic ciskanych oszczędnymi ruchami elfiego nadgarstka. Bój zaiste godzien pieśni zakończył się parę chwil później, gdy pajęczy rój zniknął między deskami baszty. Finnseach szybkim krokiem wszedł do środka, schodząc z coraz mocniejszej ulewy i odgarnął klejące się do twarzy srebrne. Po chwili jednak z powrotem pozwolił kosmykom skryć lewą stronę twarzy. Ktokolwiek krył się pod podłogą mógł przestraszyć się uschniętego, poparzone lica bladego jak upiór elfa. Silistar stuknął rohatyną o klapę.

- Pamiętajcie tylko, by ciężar trzymać na kolanach, nie plecach - zwrócił się w stronę co bardziej krzepkich współpracowników, stworzonych do tak przyziemnych, fizycznych robót.

Elf nawet łaskawie zszedł im z drogi, przejmując kartkę papieru od Edwarda i lustrując jej zawartość. Podał ją następnie Jinowi.

- Plemię Cahshil to podrzędny odłam dobrze już nam znanego ludu Song'O - oznajmił, opierając się o rohatynę. - Najbliższy Palenisku tubylczy sąsiad, typowe dla tych stron społeczeństwo zbieracko-łowieckie. Dosyć izolacjonistycznie nastawione względem kolonizatorów...

Kącik ust elfa zadrgał jakby w aprobacie.

- ...aczkolwiek nie do końca. Zdarzał im się od czasu do czasu kontakt z Paleniskiem. Ciekawi mnie ta rzeka. Być może stanowi centralny punkt ich pierwotnej religii. Wyjaśniałoby to nagłą wrogość i agresję wobec kolonizatorów.

Elf strzepnął wyimaginowany pyłek z rękawa, wysłuchując Edwarda. Zimnoniebieskie spojrzenie osiadło nań całym ciężarem.

- Zapewne w typowy dla cywilizacji sposób - zaproponował własną teorię. - Pranie, śmieci, opróżnianie nocników, źródło wody pitnej. Być może Palenisko ma w planach postawienie młynu wodnego. Wszystko z powyższych może godzić w wartości plemienia i zakrawać o świętokradztwo bądź bluźnierstwo. Motyw religijny wydaje się być nader prawdopodobny, biorąc pod uwagę tutejszą kaplicę, zbezczeszczoną w odwecie, jak sądzę.

Koniec walki Jin przyjął z ulgą. Nie żeby miał fobię związaną z pajęczakami, ale zdecydowanie nie lubił czuć się bezużyteczny. A zdecydowanie tak wyglądał jego wkład w walkę. Poza roztaczaniem ochronnej aury nie zrobił w zasadzie nic, ale przez jego umysł już przebiegały nowe pomysły jak rozwiązać ten problem w przyszłości.

- Wciąż uważam że to próba wrobienia niziołków. - odpowiedział Jin na słowa elfa i maga. - Ale przypuszczam że świadek będzie najlepszym materiałem dowodowym - dodał, sprawdzając czy w bandolierze wciąż są niezbędne lecznicze substancje - Gdyby panowie byli uprzejmi mi pomóc z dostaniem się do pacjenta. - zwrócił się do wojaków, samemu próbując odciągnąć regał na bok.