Ona sobie po prostu odrąbie te długie uszy, oto co zrobi! Tym genialnym rozwiązaniem nie tylko pozbędzie się tego najbardziej ulubionego przez ni.. przez niego sposobu do manipulowania nią, ale też nie będzie już musiała więcej słuchać jego bzdurnego gadania. Oh, jakaż to byłaby ulga!
Wystarczyłoby tylko zdzielić go pięścią po gębie i wyrwać się z jego lepkich sideł, to wszystko. A jednak Eshte, wszak akrobatka z powołania, nie ufała teraz swoim rękom. Odnosiła niepokojące wrażenie, że gdyby tylko spróbowała unieść którąś z nich, to wbrew sobie objęłaby nią mężczyznę za szyję przyciągając mocniej jego usta ku swojej skórze. Nie zamierzała tak ryzykować. Poszła zatem na niby kompromis i kurczowo zacisnęła dłoń na bransolecie, aż pobielały jej palce.
-..jestem artystką, nie najemnikiem.. -broniła się niewyraźnym pomrukiem -.. najemnikom przynajmniej płacą za polowania..

- Nie za takie. Nie będziesz łaziła po krzakach z łukiem.- szeptał Ruchacz nie zaprzestając delikatnego rozpieszczania kuglarki. -Nie. Ty będziesz siedziała na koniu i obserwowała jak dzielni rycerze będą walczyć z nagannymi im pod nos potworami. To nagonka się będzie musiała narażać. Ty… będziesz zachwycała swoją obecnością i przyćmiewała Henriettę urodą i gracją.

Eshte nadęła wargi, oczy przymrużyła. Być może powodem były te jego paskudne pieszczoty, ale kiedy układał polowanie w takie słowa, to.. to nie brzmiało ono aż tak strasznie jak z początku sądziła. Naturalnie przyćmiewała Paniunię pod każdy względem, więc nawet nie musiałaby się za bardzo natrudzić. Rycerzyki i najemnicy będą uwijać się jak w ukropie tropiąc trolle, a ona popatrzy na to wszystko z grzbietu konia, radośnie popalając fajeczkę. Jak co najmniej, kuźwa, królewna.

-Nooo.. A Ty też tam będziesz? -nie to, że potrzebowała Czarusia u swego boku, ale zawsze to dodatkowa para rąk rzucających ogniem w trolle i zabójców wysłanych na kuglarkę. Skoro już był jej fałszywym mężem, to mógłby raz się do czegoś przydać -I może.. może jeszcze ten Tyłekwson mógłby mnie bronić, co? Jako jedyny z tej zgrai traktował mnie z szacunkiem..

- Z pewnością on będzie cię bronił. Jeśli opowieści o nim są prawdziwe, to obrona niewiast jest w jego naturze… zresztą jesteś ponoć blisko z jego kapłanką, nieprawdaż?- zapytał Czaruś nie przerywając pieszczot ni masażu. A elfka zaczęła brać pod uwagę, że obecność “męża” ma jakieś zalety. Małe co prawda i nie znaczące w porównaniu z minusami jego obecności… ale wystarczające by go… tolerować w swoim wozie.
- A jak jutro rano nauczysz się zmieniać w wywerna i latać, to sama zdołasz umknąć każdemu trollowi.- mruczał cicho mężczyzna dodając na koniec.- A ja też postaram się być.

Tak po prawdzie, to najchętniej właśnie teraz rozłożyłaby skrzydła i wyleciała przez okno, z dala od tej wściekle kuszącej bliskości Czarusia. Ale czy na pewno właśnie tego chciała? Nie trzymał jej siłą na krześle, mogła w dowolnym momencie po prostu odskoczyć od niego, a mimo to.. siedziała. Hardo tłumaczyła sobie, że przecież jako światowej sławy artystka zasługiwała na masaż po każdy występie, jej mięśnie zasługiwały na taki luksus. Po prostu korzystała z tego, co jej się uczciwie należało.

-Oh, tak. Bo nie ma lepszego sposobu na zdobycie sobie zaufania uprzedzonych szlachciurków, niż przemiana na ich oczach w wielką gadzinę -parsknęła elfka powoli rozumiejąc, dlaczego Thaaneeekryyyst nie był ulubionym kompanem pozostałego jaśniepastwa. Pewnie hrabiostwo już nieraz krzywo patrzyło na takie jego pomysły - Rycerzyki też są znane z ubijania takich bestii, nie?

- Zmiana w jaszczura to ostateczność. Gdy zrobi się za gorąco. Bo gdy tak się zrobi, to wszyscy będą mieli na głowie ważniejsze problemy niż zajmowanie się tobą w formie wywerna.- ocenił Ruchacz muskając czule jej uszko i szyję i czasami… czasami… bardzo czasami… sprawiając że elfka miała ochotę na takie muśnięcia także w innych miejscach. Niestety, dobrze pamiętała jakie to było przyjemne.

Oj tak, dobrze pamiętała. Za dobrze. I pamiętała też jak ostatnim razem skończyło się takie jego migdalenie.. chociaż nie, to nie prawda. Ostatnim razem wcale nie był jakiś czuły, nie pieścił jej w sposób właściwy dla sławetnej artystki. Wtedy był na nią wściekły, zresztą jak i ona na niego. Nie słodzili sobie, a wygrażali, zaś każdą czułostką kierowała rozeźlona potrzeba zdominowania swojego przeciwnika. Bo właśnie tym byli, bo na pewno nie TFU! kochankami. I jakoś cały ten ogień, cały ten gniew w końcu wybuchł w postaci tego.. no.. tego co zrobili. Może to jest właśnie sposób na bycie przy nim bezpieczną? Panowanie nad swoją złością na niego? Uh, tego Czaruś na pewno nie ułatwiał.

-Nooo.. to pewnie nawet nikt nie zauważy, kiedy gadzina nadepnie na Paniunię, co? -Eshte pozwoliła sobie delikatnie odpłynąć w rozmarzeniu, przyjemniejszym od wszystkiego co mógł jej robić czarownik swoimi ustami -Albo na Srebrnego Jastrzębia...-obniżyła głos, aż ostatnie słowa wypowiedziała zadowolonym szeptem -Albo na dwóch..

- Zostań przy rozdeptywaniu Jastrzębi…- mruczał Ruchacz odsłaniając palcami szyję kuglarki, by muskać ją wargami. Ugh… jedyny ogień jaki teraz Eshte czuła w sobie gromadził się w lędźwiach i w oddechu. I jedyne plany dominacji jakie przychodziły jej do głowy to… owo “na górze” Pani Ognia. Artystka mogła uznać swoją utratę dziewictwa, za doświadczenie szokujące i nawet traumatyczne. Ale ta druga przeklęta osoba która siedziała w jej głowie… bardzo się w tym rozsmakowała.

- Więc zgadzasz się na moje nauki jutro rano? I na ten wypad na polowanie?- szeptał cicho jej “przeciwnik”, a Eshtelëa stanęła przed niespodziewanym dla siebie dylematem. Mogła się zgodzić i uznać zwycięstwo Ruchacza. Mogła też dalej stawiać opór jego argumentom ryzykując, iż Pani Ognia wychyli się ze swojej nory i przejmie inicjatywę doprowadzając do kolejnych kłopotliwych dla kuglarki wydarzeń. Już teraz jej palce bezwiednie krążyły w okolicach w jej biustu zdradzając ukryte pragnienia co do kolejnego obszaru wymagającego uwagi jej koch… łajdaka!

„Tak” - spływało elfce gładko po języku, kiedy czuła palce czarownika muskające jej szyję i ramiona.
„Tak” - cisnęło się jej na usta, kiedy jego wargi przyjemnie drażniły jej spiczaste uszy.
Tak, tak, tak! Kusiło, aby zgodzić się na wszystko co mówił ten łajdak. W końcu przestałby gadać, a skupiłby się jedynie na pieszczeniu swojej „żoneczki”. To była straszliwa pokusa, Eshte była tylko bezwolną marionetką w rękach utalentowanego mężczyzny. Głupią młódką zauroczoną jego wątpliwym urokiem..

Nie! Podszepty Pani Ognia były silne, ale sztukmistrzyni Meryel szczyciła się swoją upartą naturą, którą mogłaby zawstydzić niejednego osła. I z całą pewnością nie była głupią młódką! A Thaaneekryyyst nawet nie był na tyle ładny, by tak łatwo nią manipulować!
Owocem tej.. wewnętrznej walki było nagłe poderwanie się kuglarki z krzesła.
-Potrafię podjąć decyzję bez Twoich macanek -syknęła grożąc mu piąstką z bezpiecznej odległości. Niestety zarumienione policzki zdradzały jej prawdziwe podejście do tych macanek. I nie było ono niechętne, wbrew temu co mówiły jej usta. Stanowczo skrzyżowała ręce na piersi -Mam w ogóle wybór? Co mi właściwie zrobią, jeśli się nie zgodzę na polowanie z nimi, co?

- Nic. Nic od razu… ale dasz im powody do posądzania cię o sprzyjanie buntownikom. Już źle się stało, że atak trolli nastąpił tuż po twoim występie. Nie daj Henrietcie okazji do rozsiewania kolejnych niekorzystnych dla ciebie plotek. To się może źle skończyć, podejrzeniami o zdradę i sabotaż. - odparł czarownik i zakończył swoją wypowiedź żarcikiem. - Wyglądasz uroczo, gdy się tak rumienisz.
To musiał być żart! Oby… bo te słowa wywołały jeszcze większy rumieniec.

Dla podkreślenia swojego niewątpliwego uroku Eshte wykonała w kierunku czarownika wulgarny gest, za który w niejednym miejscu straciłaby ową rękę. Jednak w swoim wozie to ona rządziła.




Potem odwróciła się na pięcie, po trochu żeby ukrócić to wpatrywanie się mężczyzny w jej zaczerwienioną twarz. Ale podeszła również do masywnej, drewnianej skrzyni, która sądząc po wylewających się z niej barwnych ubraniach, skrywała w sobie sporą część garderoby kuglarki.
-W takim razie muszę im się przypodobać, nie? -burknęła niezadowolona elfka, gdzieś spomiędzy różnymi ubraniami przerzucanymi nad swoją głową -Trochę to niedorzeczne, że chociaż szlachciurki wzięły ze sobą tylu strażników, to i tak żaden z nich nie zauważył trolli. To przecież nie tak, że potrafią się skradać, no i czuć tych śmierdzieli z daleka..

- Elfia magia… trolle zostały przyprowadzone bliżej przez magów buntowników.- wyjaśnił Ruchacz nie odrywając oczu od działań żonki i od samej żonki też. Zwłaszcza że teraz prezentowała się od ciekawej strony - Zaciemnili umysły strażników, co by nie postrzegli trolli, a i wykorzystali twój zjawiskowy występ i uwagę wszystkich jaką na siebie ściągnęłaś.

-Przynajmniej mądre te dzikusy, wiedziały czyj występ wybrać -kto jak kto, ale Zachwycająca i Zapierająca Dech w Piersiach Sztukmistrzyni Meryel potrafiła dostrzec wartość swego talentu w każdej sytuacji. W każdej.

Wyprostowała się w końcu, bynajmniej nie z powodu wzroku łajdaka bezczelnie wędrującego po jej ciele. Wyprostowała się, bo znalazła w skrzyni sukieneczkę sięgającą do kolan i zdobioną skromnymi falbankami, taką ładną i prostą, jak zdartą z pastereczki. Coś tak paskudnie zwykłego miało w jej garderobie tylko jeden cel - zostać przerobione na fatałaszki godne kuglarki. Widać sukieneczka jeszcze nie doczekała się swojej kolejności. Ale za to doczekała się bycia zarzuconą na jej smukłe ciało.. które przecież i tak już było ubrane w kreację założoną na występ przed kapłanką!
Niezbyt się przejęła tą pomyłką (?) i ubrana w dodatkową warstwę ponownie zaczęła przeszukiwać skrzynię.

- Na nieszczęście twoje, masz rację. I niestety oznacza to też, że mają swojego szpiega między ludźmi naszego gospodarza. - przyznał czarownik przyglądając się działaniom elfki.- Co robisz?

Zdawało się, że.. ah, elfka nie usłyszała pytania Ruchacza, i to pomimo tych jej długaśnych uszu! Kontynuowała swoje przeszukiwania skrzyni, aż znowu się wyprostowała z nowym znaleziskiem trzymanym w ręce. Tym razem był to mocno, mocno wzorzysty kubrak. Także i on wylądował na jej grzbiecie.

- Całe to jaśniepaństwo chyba nie bardzo za Tobą przepada, skoro nie uwierzyli Twoim słowom o mojej niewinności, co? - zapytała Eshte skupiając spojrzenie na misternych i licznych wiązaniach kubraka. Pociągając za coraz to kolejne rzemyki zaciskała ubranie na swoim brzuchu i piersiach, jak pancerz mający ją ustrzec od złego -Czy może w tym towarzystwie podejrzewanie cudzej żony o szpiegostwo jest czymś całkiem normalnym?

- Może dlatego, że sprawiasz na nich wrażenie, które zaprzecza moim słowom. I co się tak dziwnie ubierasz?- w końcu zauważył jej ubiór… typowy facet.

-Ubieram się do spania - odparła kuglarka takim głosem, jak gdyby jej działania były czymś jak najbardziej oczywistym, a Thaaneeekryyyst był zwyczajnym ignorantem. Czy po tym zasranym Grauburgu naprawdę nie kręcił się żaden inny mag? Musiała akurat zdać się na pomoc tego łajdaka i ignoranta w jednym?!
I jeszcze przez niego musiała ubierać się w ten mało wygodny, acz bezpieczny pancerz. Bo właśnie te dodatkowe warstwy oraz te pokomplikowane wiązania miały ją uchronić przez magicznymi i lepkimi dłońmi czarownika. Na pewno go zniechęcą do dalszych macanek, prawda?
Oceniając tą nową.. ekhm, kreację, Eshte odkryła otwarcie w swojej obronie! Nie mogła tak ryzykować przy Ruchaczu! Pośpiesznie wygrzebała ze skrzyni pstrokaty szal i okręciła go sobie kilka razy wokół szyi, aż nie został widoczny nawet najmniejszy fragmencik jej wrażliwej skóry.

- Co?- zapytał zaskoczony czarownik. Potem westchnął ciężko i wzruszył ramionami. - Przepraszam. Poniosło mnie wtedy, acz po prawdzie masz talent do wyprowadzania mnie z równowagi. Niemniej nie musisz się obawiać kolejnej napaści. To się nie powtórzy.
To że sam zaczął się rozbierać szykując do snu, nie pomogło uwierzyć jej w jego zapewnienia. Zwłaszcza, gdy podejrzliwym spojrzeniem wędrowała po jego obnażonym i wytatuowanym w mistycznie linie torsie.
Elfka nerwowo poprawiła szal oplatający jej szyję.

Thaaneeekryyyst nie wiedział, i nie miał się kiedykolwiek dowiedzieć, że pancerz sztukmistrzyni miał nie tylko chronić ją przed jego macanki, ale również przed jej własną pokusą do zerwania z siebie ubrania. Nie mogła sobie ufać, kiedy współdzieliła własne myśli z Ognistym Babskiem, a w wozie unosiły się drobinki pyłku wróżek. Ten lubieżny łajdak tylko czekał na kolejną okazję.

-Oczywiście, że się nie powtórzy! - wprawdzie dość gniewnie, ale Eshte przyznała mu rację - Ale wyraźnie jestem tak zachwycającą artystką, że muszę zacząć się lepiej chronić przed wściekłymi bezwstydnikami. Szczególnie przed tymi sypiającymi w moim łóżku.
Jedną dłoń wsparła na biodrze.. no, przynajmniej na warstwach materiału pod którymi ukryła to biodro, a drugą nonszalanckim gestem odrzuciła swe włosy w tył. Cóż, ruch ten miałby w sobie więcej sensu, gdyby posiadała długie i lśniące pukle -Taka jest cena sławy.

- Sama stwierdziłaś, żem twoim mężem jest, a mąż ma prawo do wszystkiego co ukrywasz pod ubraniami.- odparł półnagi czarownik pakując się na łóżko. - Poza tym nie udawaj męczennicy. Twoje okrzyki były pełne aprobaty dla naszych szaleństw. I nie wmówisz mi że było inaczej.
Klepnął dłonią po pościeli - Gaś kaganki i kładź się spać, jutro musimy wstać wcześnie.

Elfka zgrzytnęła zębami tak mocno, że gdyby tylko było możliwe, to wskrzesiłaby nimi iskry.
Jedna pomyłka. JEDNA, GŁUPIA POMYŁKA, a teraz musiała o niej słuchać z ust każdej napotkanej osoby. Chichotała sobie o niej kapłanka, szlachciurki, wytykali ją najemnicy i nawet czarownik wykorzystywał ją przeciwko swojej żonce. Kto jeszcze plotkował o o domniemanych krzykach przyjemności kuglarki?!

Czy tutejszy druid rozprawiał sobie o tym z okolicznymi zwierzętami?
Czy była głównym tematem rozmów pozostałych artystów?
Czy wielcy panowie lordowie gawędzili sobie o jej prywatnym życiu pomiędzy wymyślaniem kolejnych „subtelnych” sposobów rzucenia jej na pożarcie trollom?

Rozbrzmiewające w głowie echa tych wszystkich chichotów wprawiały we wrzenie jej krew mocniej, niż wspomnienie tego całego.. aktu sprawiającego teraz taką radość całemu orszakowi. Owszem, pragnęła być na ustach CAŁEGO świata, ale nie z takiego parszywego powodu!

Wbrew słowom wszelkiego rodzaju mędrców i astrologów, Eshte zaiste położyła się do łóżka w złości. Gdyby słuchała wydumanych porad tych brodaczy na temat szczęścia w małżeństwie, to chyba już nigdy nie kładłaby się spać. A przynajmniej do czasu, aż odczepi od siebie tego wyjątkowo parszywego kleszcza w okularach. Ale tak w ogóle, to wcale nie byli małżeństwem, zatem nie dotyczyły jej te złote myśli brodatych staruchów!

Ech… to nie była przyjemna noc dla Eshte.
Nie mogła przestać myśleć o byciu pośmiewiskiem dla całego orszaku. Na dodatek ta zbroja złożona z wielu różnych, niedopasowanych do siebie ubrań była zwyczajnie niewygodna do leżenia. Przy każdym swoim ruchu odkrywała nowe fragmenty tego pakunku, które podwijały się, zawijały i zaciskały. A jak gdyby już w nich nie było wystarczająco gorąco, to jeszcze obecność Ruchacza tuż obok budziła w niej inny rodzaj gorąca. Zwłaszcza, że wbrew jej głośnym ( ale nie za głośnym ) i silnym protestom łajdak podczas snu objął ją ramieniem i przycisnął do siebie.

Uciążliwe ubrania, galopujące myśli i konflikt pragnień sprawiały, że kuglarka nie mogła długo zasnąć. Naturalnie Pani Ognia dorzucała swojej oliwy do ognia, bowiem podsuwała różne pomysły na „zemstę” na czarowniku.
A były to pomysły, które ściągnęłyby na Eshte jeszcze więcej niedwuznacznych spojrzeń i chichotów. Nic więc dziwnego, że większość nocy spędziła na usilnym wzbranianiu się przed nimi.

Obudziło ją klepnięcie w pośladek.

- Wstawaj… mamy wiele do zrobienia.- rzekł irytująco wypoczęty Ruchacz, mimo że słońce jeszcze nie wynurzyło się zza horyzontu.

Elfka z wielkim wysiłkiem podniosła ciężkie powieki, po czym szybko opuściła je z powrotem. Przecież nadal ciemno było, łajdakowi musiało się coś już porządnie pomieszać w tym głupim łbie. Niech sobie sam wstaje i robi.. no, cokolwiek można było robić o zimnym poranku przed wschodem słońca.
Ale nic takiego nie powiedziała. To było zbyt dużo słów na tak wczesną porę. A może tak późną? Jedyne co była w stanie zrobić, to zmienić się w rozkosznego naleśnika poprzez owinięcie się ciaśniej kocem.
-Idź sobie.. dopiero się położyłam.. -wymamrotała gdzieś z okolic burzy skołtunionych włosów, które jako jedyne wystawały znad koca i zdradzały obecność Eshte.

- Nie mamy czasu do stracenia.- odparł czarownik mocniej klepiąc ją po zadku.- No… już wstawaj leniuszku. Wyśpisz się w grobie.

-Sam zaraz trafisz do grobu... -pogroziła mu kuglarka z wnętrza swojego rozkosznie przytulnego kokonu. Warstwa koca i nadmiaru ubrań sprawiała, że klepnięcia mężczyzny na jej pośladkach były trochę mniej odczuwalne, więc elfka kontynuowała swe usilne próby ponownego zaśnięcia. Nie pamiętała snu, z którego wyrwał ją ten łajdak. Może śniła o czymś przyjemnym, może przewracała się z boku na bok w koszmarze. Nieważne. Wszystko było lepsze od bycia budzoną przez nadgorliwego zbereźnika.

Przez chwilę panowała błoga cisza i spokój, pomijając oczywiście szelest tkanin. Aż w końcu… przyjemne brzęczenie monet połączone z ironicznym głosem Ruchacza - Co ja tu znalazłem… sakiewkę pełną monet. Chyba zatrzymam ją dla siebie, skoro nikt nie zgłasza pretensji.

Powoli, powolutku najpierw spod krańca koca wychynęła reszta burzy włosów elfki, a potem błysnęły oczy wpatrzone w czarownika i sakiewkę. JEJ sakiewkę. Zakaz dotykania cudzych rzeczy działał tylko w jedną stronę i z całą pewnością nie dotyczył samej Eshte!
- Co Ty.. robisz? -wycedziła powoli przez zęby. Gdzieś zniknęło całe jej zaspanie i spojrzenie miała bystre, skupione. Wściekłe.

- Budzę cię… i najwyraźniej mi się udało.- sakiewka została rzucona ku niej. Kuglarka instynktownie ją pochwyciła. Czarownik wstał i rzekł.- Ubieraj się… czas na naukę. Musimy tylko znaleźć sztylet i… czegoś tu brakuje.
No bo i brakowało. Był co prawda fajkowy lis drzemiący w utworzonym z szat maga “gnieździe”, ale nigdzie nie było widać… wróżki.

Eshte z czułością przytuliła sakiewkę do swych piersi i rozdarła usteczka w szerokim ziewnięciu. Potrzebowała dłuższej chwili na zastanowienie się nad słowami czarownika, a potem jej reakcją były głośniejsze wypowiedzenie tych zaskakujących słów -Ależ mi się marzy posłuchanie z rana miłosnej ballady!
Odczekała na radosną odpowiedź, której towarzyszyłby chichot przypominający dzwoneczek oraz szybki trzepot groźnych, barwnych skrzydełek. Ale wóz nadal wypełniała cisza.
-Nie? Nic? -zdziwiła się kuglarka, ale nie na tyle, by miało to ją gwałtownie podnieść z łóżka. Kradzież sakiewki ją obudziła, ale nadal się wylegiwała leniwie -Może Trixie całą noc zabawiała tawernę i biedna zasnęła w brodzie Dziadunia?

- To możliwe… poszukamy jej później. Na razie sztylet i…- czarownik spojrzał z politowaniem na swoją fałszywą “małżonkę”.- … a tobie chyba się marzą poranne figle w głowie, co?

-Ja już się obudziłam, ale Ty to chyba jeszcze śnisz, co? -rzuciła elfka od niechcenia. Niezbyt się przejęła groźbami czarownika i nie podniosła tyłka z łóżka. Ale przynajmniej przekręciła się na nim odrobinę, aby ręką łaskawie machnąć w kierunku przymkniętych szafek - Sztylet jest w którymś garnku, o tam. Wciśnięty głęboko i pozawijany w Twoją koszulę..
Widać sztukmistrzyni Meryel miała swój sprawdzony sposób na ochronę podejrzanych przedmiotów znajdujących się w jej posiadaniu. Albo na ochronę siebie samej przed nimi. Także i ten gadający amulet Thaaneeekryyysta wepchnęła gdzieś głęboko między jego rzeczy, żeby nie mógł już jej bezczelnie podglądać.

- Zauważyłem, że strasznie lubisz podkradać mi ubrania.- mruknął jej “mężuś” zabierając się za przetrząsanie jej kryjówek. W końcu triumfalnie wyciągając sztylet z jednej z nich. - Mam. No to możemy się wymknąć, byś mogła się czegoś nauczyć.

- Wymknąć? - powtórzyła elfka i jej podejrzliwość była jak najbardziej uzasadniona -Jak ostatnim razem się z Tobą wymknęłam, to wróciłam z intruzem siedzącym w mojej głowie. Nie mam ochoty złapać z Twojej winy kolejnego pasożyta.
Tak właściwie.. to Thaaneeekryyyst też był trochę takim pasożytem, co nie? Niby pomagał kuglarce w pozbyciu się znamiona Pierworodnego, ale jakoś długo mu to zajmowała i w najlepsze sobie pasożytował na jej gościnności.

- Grywasz czasem w karty? - zapytał ni z tego ni z owego Czaruś, budząc podejrzliwość Eshte. Oczami wyobraźni widziała już partyjkę w której to ten łajdak ogrywa ją w karty ze wszystkich monet, a potem z ubrań. Brrr… paskudna wizja, co innego gdyby to on tak skończył.

Instynktownie mocniej przytuliła do siebie pękatą sakiewkę.
-Mooooożeeee.... -odparła przeciągając to jedno słowo w ustach i wbijając w mężczyznę spojrzenie ostro przymrużonych oczu -Czemu pytasz?
Czy on przypadkiem.. nie był teraz trochę.. tak jakby.. biedny? Własna rodzinka się go pozbyła, nie mógł już polegać na.. no.. tym czym się zajmował w Grauburgu, cokolwiek to było. Może dlatego się dobierał do JEJ sakiewki? Może planował ograć ją w karty ( ha, naiwny! ), przywłaszczyć sobie jej dobytek i wydać drogocenności na kolejne czarno-czarne sukienki?!
Przecież to kuglarka tak robiła podpitym gościom tawern!

- Więc powinnaś wiedzieć, że nie należy odsłaniać swoich kart. Wymykamy się po to, by nikt nie wiedział o tym, że będziesz mogła zmienić się w latającego jaszczura. By ta sztuczka była to twoim asem w rękawie. A dobrze wiesz, że nikt nie powinien wiedzieć o asie ukrytym w twoim rękawie.- wyjaśnił Ruchacz wstając i przyglądając się sztyletowi.

-Noooo.... -Eshte nie była zbyt chętna to przyznawania racji komukolwiek, a już szczególnie temu przemądrzałemu łajdakowi. Zatem tego nie zrobiła. Ale z ulgą poluzowała uścisk na swojej sakiewce.
Odrzuciła z siebie koc, po czym w końcu usiadła na łóżku. Przeczesała palcami włosy, co wcale nie pomogło w ułożeniu tej skołtunionej burzy kosmyków sterczących w każdą stronę świata.
-A do-ooooo-ooooh-kąd się wymkniemy? -zapytała rozdziawiając usta w szerokim ziewnięciu i nawet nie myśląc o uprzejmym zasłonięciu ich dłonią.

- Gdzieś w las, gdzie nam nikt nie będzie przeszkadzał.- stwierdził czarownik przyglądając się dzikiej elfce w niedopasowanej sukni, która wyglądała spocony obraz nędzy i rozpaczy. - Nie martw się, przy mnie będziesz bezpieczna.

Brzydki grymas wykrzywił twarz kuglarki. Przyczyną było zawstydzenie tą niespodziewaną troską mężczyzny, ale również.. obrzydzenie tą słodyczą spływającą z jego ust. Nie nawąchała się pyłku wróżek, żeby zacząć się rozpływać z zachwytu nad jego troską.
-Tak jak byłam bezpieczna w kręgu, co nie? - prychnięciem zderzyła jego czułość ze swoją ironią. Zeskoczyła z łóżka i zabrała się za rozwiązywania misternych wiązań kubraczka, który lepiej ochronił ją przed zapędami Ruchacza niż on ją przed kaprysami Dzikuna -Tym razem też polecimy na Twoim pieszczoszku?

- Zdecydowanie tak. Za to ja byłem tam w niebezpieczeństwie, wystawiony na kaprysy potężnej magiczki czerpiącej nieskończoną moc wprost z samego Dzikuna.- odparł żartobliwie czarownik wodząc wzrokiem po kuglarce.- Nie, tym razem się przekradniemy. Umiesz się skradać, prawda? Przemkniemy oboje przez straże.

-Oczywiście, że potrafię -odparła Eshte wzruszając ramionami. Rozluźniła ostatnie wiązanie kubraczka i szybko się go pozbyła odrzucając na łóżko za sobą. Następnie pochwyciła za kraniec sukienki i bezceremonialnie zadarła ją wysoko. Oh, zrobiła to w towarzystwie Thaaneekryyysta tylko dlatego, że pod spodem miała kolejną warstwę ubrań. Oto rozgarnięta elfka.
-Hej, a może po prostu pojadę na polowanie na tej Twojej skrzydlatej bestii, co? -zapytała, kiedy już jej głowa wynurzyła się spod falban zdejmowanej sukieneczki. Jeśli wcześniej ostały się jakieś leżące kosmyki jej włosów, to po ściągnięciu tej warstwy z pewnością już wszystkie sterczały w artystycznym chaosie -Jego pazury byłyby przydatne, a w razie potrzeby po prostu mogłabym na nim odlecieć.

- A potrafiłabyś ją ujarzmić? Moja bestia słucha tylko mnie. To nie jest jeden z tych nizinnych gryfów. Górskie są złośliwe.- przypomniał jej Ruchacz sam również zabierając się za przebieranie. I co gorsza on nie miał problemów z odsłanianiem przed nią ciała.- I tak cudem jest, że w ogóle cię toleruje.
- Ja bym chętnie ciebie ujarzmiła.- wyrwało się elfce zezującej w jego kierunku, ale on na szczęście tego nie usłyszał.

Oczywiście noszący okulary czarownik nie był w jej typie. Ani trochę się nie podobał. Tylko… co chwilę zerkała w kierunku jego odsłoniętego torsu, ramion… wodziła wzrokiem po jego tatuażach, jakby chciała wodzić po nich paluszkiem i językiem… a jego język wykorzystać w bardziej przyjemny spo…
Ugh! Zimny prysznic… by się przydał. Jak to w ogóle się stało, że wczorajsza napaść zamiast obrzydzić jej Ruchacza tylko dołożyła drew do ognia? Jakim cudem Dzikun wsadził jej do głowy tak niewyżytego babsztyla?! Odpowiedź na to niestety znajdowała się u jego druidów.

Czy.. on.. nie miał w sobie.. za grosz.. PRZYZWOITOŚCI?! Wściekła na czarownika, wściekła na Panią Ognia mieszającą w jej głowie, Eshte zgrzytnęła mocno zębami i gwałtownie odwróciła głowę od tego widoku. No żesz mógłby się najpierw przebrać, a dopiero potem ją budzić. Czy ona mu wchodziła do domu i się rozbierała? NIE! Niby szlachciurek, niby jakoś tam lepiej urodzony i wychowany, blah blah, a jednak zachowywał się jak zwykły kmiotek!

-Możesz po prostu ze mną pojechać na polowanie i sam go ujarzmiać - mruknęła starając się przegadać własne myśli i nawet kącikiem oka nie zerkać na roznegliżowanego Ruchacza. Zbliżyła się do skrzyni i wygrzebała z niej ciepłą narzutkę, którą ochroniła się przed chłodem poranka oraz niewyspania. Pochwyciła też smukłą fajeczkę i wsadziła ją sobie do kieszeni.

- Taki mam plan. Boję się jednak że Henrietta może robić wszystko by go pokrzyżować.- odparł ponuro czarownik nieświadom strasznych dylematów Eshtelei.- I może się jej udać.

-No to musimy być od niej sprytniejsi. To raczej nie będzie problemem -stwierdziła elfka z pełnym przekonaniem w głosie, przynajmniej jeśli mowa była o jej własnym sprycie. Czarownik jednak bywał zbyt naiwny jak na jej gust - I będzie łatwiej, jeśli tym razem nie będziesz się pierwszy wyrywał jej na ratunek. Dama w opresji jest jedną z najstarszych sztuczek świata.

Na koniec swych przygotowań do wyjścia podeszła jeszcze do przytulnego gniazdka Skel'kela. Z zazdrością nachyliła się nad tym słodko śpiącym pieszczoszkiem i cmoknęła go delikatnie w sterczące uszko.
-Pilnuj wozu, maleństwo -nic dziwnego, że dla Thaaneeekryyysta miała w zapasie tylko szyderstwa i złość, skoro całą swoją czułość przelewała na fajkowego liska. Ale czy można było się oprzeć tym oczkom błyszczącym jak dwa paciorki? Temu maleńkiemu noskowi jak guziczek?

- Przyznaj się. Po prostu jesteś zazdrosna o moją uwagę. I chciałbyś bym tylko poświęcał ją tobie.- odparł czarownik wychodząc z wozu.

Obecnie w obozie, jak i w osadzie panował jeszcze mrok. I strażnicy przysypiali na swoich stanowiskach. Czarownik najwyraźniej miał jakąś wprawę w podkradaniu się, bo ruszył przodem. Po drodze minęli jednookiego krasnoluda, który trwał na stanowisku przy wozie kuglarki. Spojrzał na nich zdrowym okiem przyglądając się bacznie i pytająco. Tancrist przyłożył zaś palec do swoich ust spoglądając na niego. Krasnolud skinął głową.
Czarownik pokazał gestem splecionych dłoni “motylka” czy też “ptaka” i skinął głową w kierunku osady.
Krasnolud przytaknął, udał gest picia piwa i przyłożył dłoń do policzka udając spanie.
A Ruchacz odpowiedział mu gestem palców wędrujących po przedramieniu. Jednooki skinął głową, wstał i otrzepawszy spodnie ruszył w głąb osady.

Ugh. Zatem nawet skradanie się i milczenie nie powstrzymywało Thaaaneeekryyysta przed ględzeniem. To już musiał być talent, ale nie jeden z tych zachwycających, jakimi szczyciła się kuglarka.
Nie wiedziała co powiedział krasnoludowi, ani czemu właściwie Dziadunio siedział przed jej wozem. I jak długo. Sama płynnie porozumiewała się w zgoła.. odmiennym języku wykorzystującym gesty do okazania niezadowolona i wyzwania kogoś od miłośnika owiec. Nie urządzała sobie pogawędek o motylkach i ptaszkach.

Skradanie się za plecami strażników było poważną sprawą, więc nawet Eshte siedziała cicho. Znaczy nie siedziała, tylko szła w ślad za czarownikiem. Nasunęła na głowę szeroki kaptur, pod którym wyraźnie odznaczyły się jej długie uszy.

Wkrótce dotarli do strażników przy bramie i tam… Czaruś się popisał. Kilkoma ruchami palców i kilkoma szeptami sprawił, że perlisty dziewczęcy chichot rozległ się zza pobliskich krzaków. I strażnicy oczywiście ruszyli tam, by sprawdzić jego źródło. Dając obojgu możliwość wymknięcia się z osady.
Cała ta scenka przyprawiła Eshte o prychnięcie niedowierzania.

-No to ja już się nie dziwię, że szlachciurki są ciągle przez kogoś napadane. Pewno w Grauburgu też wystarczył głupi chichot, aby strzygi i Pierworodny bez problemu sobie weszli do zamku -mówiła cicho, nie chcąc zwrócić na nich uwagi strażników. Choć dla nich pewnie i tak bardziej kuszącym odgłosem był ten niewieści chichocik roztaczający wizję figli w krzakach niż pogardliwe mamrotanie sztukmistrzyni -Pan Hrabia powinien dopilnować swoich strażników zamiast zarzucać artystom szpiegostwo.

- Nie nasz to problem.- odparł Tancrist wchodząc głębiej w las i rozglądając się bacznie.- My musimy znaleźć miejsce w którym mogłabyś się podszkolić nieco w magii.
Poprawił okulary.- Pamiętaj że tutejsze elfy nie mają żadnych powodów, by nas lubić.

-Mów za siebie. Ciebie rzeczywiście mogą nie lubić, bo jesteś ze szlachciurskiego rodzaju. Ale jaaa... -w teatralnym geście Eshte przyłożyła dłoń do swej piersi wypchniętej w dumie -Ja im nie dałam żadnego powodu do bycia zestrzeloną z łuku. Wiedzą kim jestem, skoro to właśnie po moim występie zaatakowali orszak. Uprzejmie poczekali aż skończę.
Ah, zachwycająca twórczość sztukmistrzyni Meryel sięgała nawet ku takim dzikusom żyjącym w najgłębszych ostępach świata. Oświecała ciemnotę swoim magicznym ogniem. Olśniewała prostackie serca swoim tańcem. Odbierała dech w p...

Zimny dreszcz przeszył kuglarkę, kiedy nierozważnie powiodła spojrzeniem po otaczającym ich ciemnym, mrocznym lesie. Poranne mgły prześlizgiwały się między drzewami niczym blade stwory, a cienie.. kto wie co mogło siedzieć w tych cieniach. Nie była leśnym elfem, aby czuć się komfortowo wśród szeleszczących gęstwin.
Pośpiesznie przydreptała bliżej Thaaneeekryyysta, coby przypadkiem się nie zgubił w lesie, po czym zapytała go szeptem -Myślisz, że czają się gdzieś w tym lesie?

- To możliwe. Myślę, że planują kolejny ruch. Ich celem oczywiście jest nasz gospodarz, ale ty… zabiłaś trolla. Więc jesteś zagrożeniem, które warto wyeliminować zawczasu… i choć elfką jesteś, to dla nich… zdrajczynią własnej rasy.- straszył ją Ruchacz z łobuzerskim uśmiechem ruszając w kierunku głębi lasu i będąc wyjątkowo czujnym.
- Nie dam cię skrzywdzić.- dodał mimochodem po kilku krokach.

-A mogliśmy polecieć na Twojej bestii.. -marudziła Eshte pod nosem, jednak szła tak blisko za mężczyzną, właściwie prawie mu wchodząc na plecy, że dobrze słyszał każde jej słowo - Z góry łatwiej byłoby znaleźć jakąś polankę.. albo wypatrzyć stada tych dzikusów..

Rozglądała się po lesie w poszukiwaniu zagrożenia, a jednocześnie starała się nie wpatrywać zbyt mocno w te podejrzane kształty tworzone z mgieł i krzewów tonących w ciemnościach. Świerzbiły ją paluszki, aby po prostu pstryknąć i swoim bezpiecznym ogniem rozświetlić trochę cienie oblegające ich z każdej strony.
Tym bardziej, że Ruchacz prowadził ją poprzez las, który wydawał się nieco... zbyt magiczny jak na gust Eshte. I w to negatywnym tego słowa znaczeniu.




Pochłonięte przez mgłę drzewa przypominały powykręcane macki starożytnego potwora udające tylko pnie i gałęzie. Oczywiście po to by pewne słynna artystka i fałszywy oraz zarozumiały małżonek zostali pochwyceni i pożarci przez nie. Zdecydowanie przydałby się tutaj duży gryf Ruchacza.

Czarownik zaś wydawał się nie zwracać na upiorność otoczenia. Jakby wiedział gdzie idzie. Na jakiej to podstawie?! Kuglarka co prawda nie czuła zbytniej więzi z leśnymi krewniakami jak i samym lasem, ale jej pseudomałżonek był przecież szlachciurkiem. Co on wiedział na temat lasu?

I czy ona przypadkiem nie za bardzo zawierzała Ruchaczowi swoje życie?! Oto właśnie prowadził ją coraz głębiej w mroczny las, gdzie na pewno nikt jej nie odnajdzie, kiedy już zostanie przez niego
okradziona, zabita i zgwałcona! W takiej kolejności! Tylko Dziadunio wiedział o ich małej wyprawie o poranku, ale przecież on był kamratem czarownika! Pewnie razem uknuli plan na zwabienie sztukmistrzyni w dzicz, poderżnięcie jej gardła i porzucenie na pastwę zwierząt!

Eshte wciągnęła gwałtownie powietrze w płuca i skupiła spojrzenie już nie na potworach czających się za każdym drzewem, ale na kłamliwym łajdaku idącym tuż obok.

Ej, ej.. a jeśli to wcale nie był Thaaneekryyyst? Coś zbyt dobrze lawirował po tej leśnej gęstwinie. A jeśli on sobie w najlepsze drzemał w gospodzie i jakiś parszywy elf z pomocą magii przyjął jego postać? Niewątpliwie za sprawą knującej Paniuni! Jej tatusiek szukał intrygantów wśród artystów, a to tuż pod nosem miał swoją zdradziecką latorośl!

Jak dobrze, że Eshte była utalentowanym adeptem sztuki magicznej i znała sposób na przejrzenie takich nędznych sztuczek. Niewiele dłużej myśląc, bo przecież nie było na to wiele czasu, zamachnęła się szeroko ręką, po czym otwartą dłonią klepnęła mężczyznę w pośladek. Żadna iluzja nie mogą przetrwać takiego ataku, nie?

Zadek Czarusia iluzją nie był. Był za to twardy i sprężysty pod tymi tkaninami. Przyjemnie było go klepać.
- Hej! Co ty robisz? Też ci się zebrało na amory! - krzyknął zaskoczony tą napaścią czarownik i spojrzał na kuglarkę dodając. - Do odpowiedniego miejsca tam.
Po czym przedarł się przez krzaki wprost na rozległą polankę - Idealnie.. jesteś gotowa?

Nie było idealnie. Było mglisto, trawa była mokra, gleba bagniście miękka, a wśród kolczastych krzewów rosnących pomiędzy upiornie wykręconymi drzewami, krył się pewnie cały zastęp elfów z gromadą trolli!

-Nooo.... może Ty się pierwszy przemień w gadzinę, co? Pokażesz mi jak to zrobić.. - zaproponowała Eshte wodząc swoim SOKOLIM spojrzeniem po leśnym gąszczu kryjącym.. co? Coś na pewno. Wcale nie czuła się komfortowo odwracając plecami do nieznanego zagrożenia. Problem był taki, że to zagrożenie mogło wyskoczyć z każdej strony otaczającego ich lasu. Zabawne, że jej słowo „idealnie” oznaczało zupełnie co innego niż w ustach czarownika.

- Jesteś pewna? Może lepiej jak bym ci wytłumaczył, co? Patrzenie niewiele ci da.- wziął sztylet do ręki i pokazał go kuglarce. - Wystarczy się i przelać moc z siebie do sztyletu, a zapieczętowana w nim magia zrobi swoje.

Ciało czarownika zaczęło rosnąć i puchnąć. Dłonie zmieniały się w skrzydła, twarz przekształcały się w pysk. Ruchacz ze zwykłej lubieżnej gadziny, zmieniał się w dużą łuskowatą gadzinę z ogonem zakończonym żądłem. W brązowego wywerna!. Niezbyt dużego, bo wielkości gryfa… ale jednak wywerna.




Krótki krzyk wyrwał się Eshte z ust, co było jak najbardziej właściwą reakcją na widok smoka urzeczywistniającego się tuż przed nią. Niby wiedziała, że pod tymi łuskami i za tymi ostrymi zębami krył się Thaaaneeekryyyyst ( jeśli to rzeczywiście był on! ), ale wrażenie i tak obudziło w niej odruch ucieczki. Tylko przez pierwszą chwilę.
W kolejnej już przyglądała się gadzinie z takim zachwytem, na jaki raczej nie mógł liczyć czarownik w swojej ludzkiej postaci.

-Przynajmniej teraz jesteś ładniejszy - zażartowała śmiało, bo przecież mało kto miał okazję śmiać się smokowi prosto w pysk. A już na pewno nie więcej niż jeden raz -I ja też tak będę mogła się przemienić? I latać? Zionąć ogniem? -całkiem już zapomniałam o elfach przyczajonych w lesie. W zafascynowaniu podskakiwała to do szponiastych łap, to do boków z wyrastającymi skrzydłami, to do długaśnego ogona, to znowu przyglądała się sobie w lśniących ślepiach. Dotykała ostrożnie, gładziła, a jej pytaniom chyba już nigdy nie miało być końca -Tryskać jadem? Porywać księżniczki? Zjadać rycerzy? Gromadzić świecidełka?

- Jedynie kłuć żądłem i paszczą gryźć…i latać. To nie smok, tylko wywerna… albo wywern.- odparł głębokim barytonem Tancrist podążając pyskiem za wodzącą paluszkami po jego łuskach elfką.
- Zionąć ogniem nie będziesz, a latać.. latać dopiero musisz się nauczyć. Zmiana postaci nie obdarza cię tą wiedzą. I po to tu jesteśmy. Byś nauczyła się latać jako wywerna. - dodał wysuwając długi jęzor, którym musnął Eshte wywołując mimowolny pisk, kiedy coś ciepłego i lepkiego musnęło jej wrażliwe ucho. Nawet w postaci wielkiej jaszczurki był z niego lubieżnik!

Elfka zachichotała sobie wesoło. Jak dla niej Thaaneeekryyst mógłby już zostać taką bestią na zawsze, o wiele łatwiej tolerowała jego wybryki, kiedy był pokryty łuskami i dawał ujście zebranej w niej fascynacji. Tak jak choćby teraz, kiedy pochwyciła dłońmi za jego paszczę i rozwarła ją szeroko, by móc dobrze się przyjrzeć jego długim i ostrym zębom.
-Nooo, ale takimi zębiskami to można odgryźć komuś głowę, nie? -niewiele brakowało, a samą sztukmistrzynię mógłby pozbawić jej poczochranej główki i nauczyć raz na zawsze, aby nie wsadzać jej do gadziej paszczy - Jakie to uczucie mieć skrzydła? A ogon? I czemu wywerna, a nie smok?

- Bo w sztylecie jest wzorzec wywerny, nie smoka. - odparł Ruchacz odsuwając zębatą paszczę od głowy elfki, co by uniknąć takiego wypadku. - Tak. Można paszczą zdekapitować, ale ty lepiej zostań przy żądle. Atak paszczą wymaga umiejętności, których ty nie posiadasz, a co do skrzydeł… wkrótce sama się przekonasz.

Kuglarka jeszcze raz pogłaskała gadzinę po szyi, jak gdyby stał przed nią tylko kolejny koń, a nie kreatura żywcem wyjęta z pogłosek i przechwałek. Łuski nie były tak przyjemne pod palcami jak sierść czy futro, ale możliwość bezpiecznego dotknięcia takiej bestii nie nadarzała się zbyt często. Musiała się nacieszyć na zaś. A i podglądające ich dzikusy musiały teraz sterczeć w osłupieniu na widok Eshte z oswojoną wywerną.
Zaraz odsunęła się na kilka kroków i radośnie przyklasnęła w dłonie, czemu towarzyszyło dziarskie ponaglanie mężusia -Teraz moja kolej! Moja kolej!

- Twoja? Przecież sztylet nie podobał ci się.- drażnił się z nią Tancrist. W końcu jednak zaczął się kurczyć tracąc łuski, skrzydła i wracając do swojej nudnej ludzkiej postaci. - Łatwo go używać. Po prostu skup się na nim i pozwól by cię poprowadził. Magia zapisana w sztylecie poprowadzi cię sama.

Kuglarka kiwała niecierpliwie głową. Znowu gadał.
- Musi być łatwo, skoro Tobie się udało - stwierdziła złośliwie, ale nie przyłożyła się za bardzo i nawet nie połączyła tych słów z krnąbrnym uśmieszkiem. Była zbyt rozkojarzona wizją przemiany w gadzinę i wzniesienia się wysoko w powietrze.

Pochwyciła szybko sztylet, wszak jej własność, z rąk Thaaneeekryyysta i zacisnęła dłonie na zdobionej rękojeści. Cóż, jej wątpliwości szybko się rozwiewały kiedy w grę wchodziły skrzydła wyrastające z pleców. Już raz udało jej się bez większego skupienia zmienić rękę w łuskowatą łapę, więc reszta gadziego ciała nie powinna być bardzo trudna. Może wcześniej sztylet się buntował pod jej dotykiem, bo bestię siedzącą na rękojeści nazywała smokiem zamiast wywerną?

Przymknęła oczy dla lepszego skupienia, lecz cały czas lekko się trzęsła z podekscytowania. Magia zawrzała jej gwałtownie w żyłach.

- Spokojnie… bez pośpiechu… dobrze ci idzie.- słyszała czując się taka jakaś ociężała i masywna.
Rosła, dłonie zatraciły zdolność chwytania, zęby zrobiły się ostre i co to za nowe uczucie? Jakaś dziwna wijąca się kończyna którą kontrolowała? Machając nią wesoło na boki.
Ogon! Eshte była dumną posiadaczką ogona i skrzydeł.

Eshte… była wywerną.





Otworzyła błyszczące ślepia i sama zmiana w wysokości, z jakiej spoglądała na czarownika, wyrwała z niej uradowane prychnięcie, które w wykonaniu wywerny brzmiało.. co najmniej zatrważająco.
Udało się! Udało! Zresztą, czy naprawdę miała jakieś powody do wątpliwości? Skoro Ruchacz potrafił korzystać z magii sztyletu, to sztukmistrzyni też potrafiła to zrobić - i to lepiej od niego!

Naturalnym odruchem towarzyszącym jej przez wiele lat swego życia, Eshte chciała dotknąć twarzy i poczuć pod palcami każdą łuskę, każdy jeden ostry ząb wypełniający jej us.. paszczę. No tak, ale nie miała rąk, a co dopiero palców. Miała za to błoniaste skrzydło, któremu przyglądała się teraz z niedowierzaniem. Poruszała nim ostrożnie, niezręcznie, ale nawet takie ruchy komentowała przeciągłymi „UuuuuUUuuu” i „aaaAAAaaahhh” dobiegający gdzieś z głębin jej gardzieli.

- Wyglądasz na uroczą gadzinę… tylko ze skrzydłami uważaj. Są delikatne.- na czarowniku jej nowa postać widocznie nie robiła wrażenia, bo od razu zaczął się wymądrzać.

- Delikatne? -powtórzyła Eshte przyglądając się błonom rozciągającym się na powoli rozkładanym i składanym skrzydle. „Delikatność” było ostatnim określeniem jakie przychodziło jej na myśl, kiedy patrzyła na podobną sobie gadzinę. Przydałyby jej się teraz palce do sprawdzenia prawdziwości słów mężczyzny, ale przecież ich nie miała. Ale za to miała coś innego..

Ogon! Pochyliła głowę i wykręciła długą szyję, by móc się lepiej przyjrzeć temu biczowi nabijanemu kolcami. Jakież to przedziwne uczucie, że mogła nim poruszać z równą swobodą co ręką czy nogą. Myślała o leniwym zakołysaniu nim na boki i tak też się działo. Chciała prześlizgnąć się ogonem pośród źdźbeł trawy i tak też robiła. Trzask prask strzelała nim na boki!
W swoim zafascynowaniu kuglarka nawet nie zauważyła, kiedy zaczęła podążać za tą swoją dodatkową kończyną. Każdy jej ruch był interesujący, żaden nie mógł jej umknąć. Dlatego zaczęła się za nią kręcić, niczym pies goniący swój ogon. Duży, pokryty łuskami i dość pokracznie poruszający się pies.
Ruchacz zaś cofnął się, usiadł na pieńku i czekał aż Eshte się… wyhasa. Uśmiechał się przy tym obserwując jej “zabawy”.

Kuglarkę już nie tylko zachwycało to nowe doświadczenie, ale także związany z nim ogrom artystycznych możliwości! Przemiana w wywernę byłaby wspaniałym zwieńczeniem jej występów! Może niekoniecznie w wioskach i małych miasteczkach, bo tamtejsi ludzie mogliby mieć problemy z rozróżnieniem sztuki od prawdziwej bestii pragnącej pożreć im krowy i owce. Elfka władająca ogniem i przeobrażająca się w gadzinę to zbyt wybuchowa mieszanka dla prostych umysłów. Ale przed pozostałymi mogłaby ryczeć, błyskami ostrymi zębami, machać ogonem i..
I wzbijać się wysoko w powietrze. Eshte podniosła łeb wysoko ku szaremu niebu widocznemu między koronami drzew. Właśnie dlatego pozwoliła się czarownikowi namówić na ten szalony pomysł, nie? Rozłożyła szerzej skrzydła, po czym zamachała nimi niezdarnie łącząc ten ruch z ociężałym podskoczeniem w miejscu. Więcej miało to w sobie gracji podskakującego kurczaka niż majestatycznej bestii wzbijającej się do lotu. I poleciała mniej więcej tak samo daleko jak kurczak.

Kolejne próby lotu okazywały się coraz większym sukcesem, udawało się jej oderwać coraz wyżej i.. w końcu utrzymywała się przez kilka chwil w powietrzu, niecałe pół metra nad ziemią. Co doprowadziło ją do zaskakującego wniosku. Latanie nie jest aż tak przyjemne. Co innego bowiem siedzieć na grzbiecie majestatycznego gryfa i wzbijać się na nim w przestworza, co innego… samemu odwalać całą brudną robotę wiążącą się z męczącym machaniem skrzydłami i desperackimi próbami utrzymania się dłużej bez kontaktu z ziemią.

Kuglarce nie były obce intensywne treningi, aczkolwiek dotąd zawsze wykonywała je we własnym zwinnym ciele, nie jako.. masywna bestia. Na dodatek zwykle ćwiczenia poddawały próbom jej akrobatyczne możliwości, a latanie do nich nie należało. Elfy nie latały, nawet tak utalentowane jak ona!
Ale to całe machanie skrzydłami okazywało się trudniejsze niż z początku sądziła.

Przymknęła ślepia i raz jeszcze spróbowała wzbić się w powietrze. Niestrudzenie machała skrzydłami, w tej gwałtowności zapominając o zachowaniu jakiegokolwiek rytmu czy skoordynowania. Znów zdołała unieść się odrobinę nad ziemią i utrzymać się chwilę w.. nie, określenie tego „lotem” byłoby dużą przesadą. I szybko się skończyło, gdy opadła ociężale w mocno wydeptaną trawę.

Głośno wypuściła powietrze przez nozdrza stając się pewnie jedną z nielicznych wzdychających wywern. Trochę ją drażniły te ciągłe porażki.
-Szkoda, że nie zabraliśmy ze sobą Trixie.. - odezwała się pomrukiem to czarownika, który przez cały ten czas siedział wygodnie i w najlepsze obserwował jej nieudane próby -Ona potrafi latać..

- Za gadatliwa jest. A ty machasz zbyt chaotycznie… i zamiast biegać jak kaczka, powinnaś najpierw skoczyć w górę i machać mocno i równomiernie skrzydłami. Mniej chaosu, a więcej metodyczności.- bo oczywiście on wiedział wszystko. Przemądrzalec jeden.

- Nie widziałam, żebyś Ty latał - syknęła kpiąco Eshte, a długi język wysunął się pomiędzy jej ostrymi zębami. Oczywiście, że ten łajdak będzie się wymądrzał również w temacie latania.. czy naprawdę spodziewała się po nim czegokolwiek innego? Na każdy temat miał coś do powiedzenia. Jeszcze trochę i będzie jej dawał wskazówki dotyczące jej występów!

Ale nie było w okolicy nikogo innego chętnego podzielić się z nią poradami. Nie miała większego wyboru jak posłuchać Thaaneekryyysta. Powoli zaczęła poruszać skrzydłami, aby wyczuć rytm i spróbować machać nimi jednocześnie. Jako akrobatka szczyciła się swoją koordynacją, więc to nie powinno być takie trudne. W końcu te skrzydła były trochę jak jej ręce! O wiele większe, mniej chwytliwe i błoniaste ręce..
Potem postanowiła połączyć to z ruchem nóg. Ugięła je, po czym mocno wybiła się nimi od ziemi.
I poszło jej zaskakująco… łatwo. Przynajmniej jeśli chodzi o lot w górę. Nadal to była harówka, to całe latanie bardziej przypominało pływanie w rzece niż bieganie. Zwłaszcza jeśli chodzi o włożony w lot wysiłek.
Jak.. ptaki.. to.. robiły?!

Eshte oddychała ciężko z wysiłku, kiedy po raz kolejny uderzyła łapskami na ziemię. Czemu to było dla niej takie trudne? Przecież wywerny latały z łatwością, nawet smoki bez problemu podnosiły z ziemi swoje wielkie zady! Ze śmieszną lekkością i cudowną majestatycznością szybowały wysoko po niebie, jak gdyby były jego władcami!

-Co ty na to, żebyśmy przekonali Pana Hrabiego, aby przełożył polowanie na jutro? -mruknęła do Thaaneeekryyyysta po kolejnym odetchnięciu pełną, szeroką klatą wywerny. Poruszyła leniwie skrzydłami, po czym dodała powątpiewająco -Albo.. za miesiąc..

- Nie masz co na to liczyć, ale pociesz się tym, że zmienisz się w wywernę tylko w ostateczności. Gdy ucieczka w powietrze będzie jedynym twoim wyborem. A i potrenuj ataki żądłem.- czarownik wskazał palcem na pobliskie drzewo.- Na tym celu się skup i nie używaj paszczy do walki. Pamiętaj, że rany zadane bestii przeniosą się na twoje ciało, a ogon jest jedyną fantomową kończą tej bestii.

-Co?! -warknęła zaskoczona kuglarka.. znaczy wywerna, stąd też to warknięcie zabrzmiało w jej gardzielach jeszcze bardziej wściekle -Najemnicy i dzikie elfy mają więcej doświadczenia w ubijaniu bestii niż ja w ubijaniu najemników i dzikich elfów! Nie mam zamiaru z nimi walczyć!
Może rzeczywiście nie miała zamiaru, ale ogon reagował na jej niezadowolenie i chłostał powietrze.
-O nie, nie. Przemienię się w bestię i wykorzystam ten moment zaskoczenia, żeby odlecieć i zostawić ich daleko w dole, o.. o.. o tak! - Eshte była sztukmistrzynią, a zatem pragnienie popisywania się płynęło w jej krwi. Tak i teraz wypowiadając te słowa rozłożyła szeroko skrzydła, a następnie wybiła się w powietrze prezentując mężczyźnie swój misterny plan.
Mało udana to była ucieczka, bo zamiast szybko odlecieć, ona zdołała zaledwie podskoczyć niczym zraniona kaczka.

- To dobrze, popracujemy jeszcze nad twoją zaskakującą rejteradą. A potem wracamy do obozu. - zadeklarował Ruchacz wyraźnie zadowolony z tej deklaracji. Choć nie omieszkał dodać żartem. - Ja na twoim grzbiecie, oczywiście.

-Nie chcę mieć Twojego tyłka na moim grzbiecie -syknęła Eshte z obrzydzeniem.
Parszywiec chciał rozsiadać się na JEJ grzbiecie?! Niedoczekanie! Co on sobie myślał, że jest jednym z tych jeźdźców smoków z bajek opowiadanym dzieciom? Z chęcią właśnie teraz rozłożyłaby szeroko swoje gadzie skrzydła, aby wznieść się wysoko i zostawić czarownika samego w lesie. Niech sobie wraca co Gównowa na własnych nóżkach. Wątpiła, aby nawet tutejsze dzikusy zechciały go porwać.

Eshte należała do grona tych wyjątkowo irytujących osób, które zmieniały w talent wszystko czego się tknęły. Była nie tylko zachwycającą akrobatką, kuglarką, adeptką sztuk magicznych i krawcową, ale także uzdolnioną aktorką, znawczynią języków, tancerką i wprawioną szachrajką. Na domiar złego miała też zachwycający gust, nieskończoną wyobraźnię i umiejętność rozsądnego radzenia sobie w każdej sytuacji. Talenty sztukmistrzyni były wprost nie-zli-czo-ne.

Kiedy zaś Cudowna i Zapierająca Dech w Piersiach Sztukmistrzyni Meryel czegoś nie potrafiła, to najczęściej powodem tego była jej niechęć.
MOGŁA śpiewać głosem pięknym i czystym jak słowik, ale po prostu NIE CHCIAŁA.
MOGŁA pokonywać w pojedynkach rycerzy i najemników, ale zwyczajnie NIE MIAŁA OCHOTY.
MOGŁA nawet być najcudowniejszą żoną jaką widziały szlachciurki, ale właściwie to PO CO?
Łaskawie innym pozostawiała lśnienie w mniej interesujących ją dziedzinach.

Ale na przekór temu, że naprawdę mocno chciała wznieść się w powietrze i zostawić Ruchacza w pyle wznieconym jej skrzydłami, to jakoś.. nie mogła. Machała, skakała, sapała, a i tak każda próba kończyła się tylko nieznacznym uniesieniem się nad ziemię.
Może jednak ten sztylet był jakiś szemrany? Może zdobiąca go gadzina była gruba i dlatego elfka miała takie problemy z utrzymaniem się w powietrzu? Bo to przecież nie mogła być jej wina! Jeśli istniał na tym świecie ktoś na tyle zręczny, aby opanować metodę jednoczesnego poruszania skrzydłami i nogami wywerny, to taką osobą była tylko Eshtelëa Meryel Nellithiel del Taltauré!

Dlatego nie przestawała ćwiczyć. Niesamowite jak wiele zapału do ciężkiej pracy dodawała jej mieszanka wrodzonej zaciętości oraz.. zwykłej chęci utarcia czarownikowi nosa. Ten przecież siedział sobie wygodnie na pniaczku i z uśmieszkiem przyglądał się jej niepowodzeniom. Jednak najgorsze było to, że nie przestawał jej.. uh, doradzać tym swoim przemądrzałym głosem, jak gdyby za tymi szkiełkami sam był bestią doświadczoną w lataniu na duże odległości.

Minęło kilka godzin. Słońce śmielej zaczęło sięgać promieniami między gałęziami drzew i Eshte cała się mieniła w tym porannym świetle. Jednak to nie pot pokrywał jej ciało, nawet pomimo ciężkiego wysiłku włożonego w naukę latania. Wcześniej nawet o tym nie myślała, w końcu ekscytacja lataniem przyćmiewała wszystkie inne zalety tej przemiany, ale.. wywerny się nie pociły. Długo już ćwiczyła, zmęczyła się porządnie, a mimo to nawet jedna kropelka nie spłynęła jej po pysku. Łuski tylko przyjemnie grzały się na słońcu.

Całkiem pewnie czuła się atakując ogonem. Przypominało to trochę poruszanie ognistą wstęgą, którą wykorzystywała w swoim występach, tyle że.. ta łuskowata wstęga była częścią jej gadziego ciała, wyrastała z jej tyłka i kończyła się ostrym kolcem. Oczywiście żaden dzikus, najemnik czy Paniunia nie raczyli się zgubić w lesie, więc jedynymi jej przeciwnikami były okoliczne drzewa. Te były wręcz irytująco.. nieruchome, nawet nie starały się unikać jej ataków. Widywała lepsze drzewa na scenach teatrów.

W kwestii latania nadal mniej miała w sobie z dostojnego orła, a więcej ze zwykłego podlotka cały czas uczącego się latać metodą prób i błędów. Wielu prób, wielu błędów. Ale po takim czasie coraz częściej te pierwsze kończyły się powodzeniem, a coraz mniej było tych drugich. Całkiem nieźle wychodziło jej odbijanie się od ziemi i szybkie przechodzenie w lot, ale nie do końca jeszcze wyczuwała rozmiary swych skrzydeł i nieraz zaczepiała nimi o gałęzie. Możliwe też, że zdarzyło jej się trzasnąć nimi Thaaneekryyysta w głowę. Naturalnie, że przez przypadek.

Starała się nie wzlatywać zbyt wysoko, aby nie dać się zobaczyć strażnikom w Gównowie, najemnikom lub szlachciurkom spragnionym wrażeń. Skoro gotowi byli wyruszyć na polowanie na trolle, to z pewnością nie pogardziliby też łbem wywerny zawieszonym nad kominkiem. Jednak nie mogła w pełni się oprzeć pokusie i kilka razy wzniosła się ponad korony drzew. I warto było.






Na takiej wysokości wiatr powitał ją przyjemnym smaganiem po całym jej gadzin ciele. Orzeźwiające powietrze poranka uderzało w jej nozdrza rozszerzające się w podekscytowaniu, kolejne powiewy rozwiewały jej wł.. no.. nie, nie robiły tego, bo przecież jako wywerna nie miała włosów. Ale za to te tchnienia wiatru wypełniały jej błoniaste skrzydła, niczym jej osobiste żagle łapiące pędy powietrza.
Niezwykłe to było wrażenie, nigdy wcześniej nie doświadczyła czegoś podobnego. A widok roztaczający się przed jej oczami.. ten widok! Bardzo kusiło, żeby poszybować dalej i zobaczyć co się znajduje za siedmioma górami, przelecieć nad lasami i przestraszyć elfie dzikusy, zamoczyć łuski w czystych woda morza..

Nawołujący z dołu głos skutecznie ukrócił jej zapał.

“Nie nadaje się. Do niczego. Zbyt wyzywający. Zbyt prowokująca. W złym guście. Jesteś jeszcze w stanie się w to wcisnąć? Zbyt jaskrawa. Zbyt kolorowa.”

- To nieważne… jesteś sama i słabniesz… to tylko kwestia czasu.- mówił stojący przed nią elf wyraźnie źle znosząc porażkę swoich planów. I w tym się przeliczył, bowiem ogień wywołany przez wybrankę Dzikuna zaczął się rozprzestrzeniać w całkowicie niekontrolowany sposób, czego dowodem były paniczne kwiki i wierzganie wierzchowca na którym tu Esthe przyjechała.

-Robaczku, robaczku. Z taką twarzą to tylko iluzje mogą pomóc -Pani Ognia zacmokała głośno przez zęby, kiedy jej spojrzenie przesuwało się oceniająco powoli po chuderlaku, a płomieniom wypełniającym jej oczy towarzyszyła litość mówiąca ni mniej ni więcej co „z tego to już nic nie będzie”. W tym samym czasie strzygła uszami, w celu dokładniejszego wychwycenia skąd dochodziły piski zwierzęcia.
W końcu machnęła władczo ręką, mówiąc tonem nieznającym sprzeciwu -Wróć grzecznie do tego swojego Balerona i powiedz mu, żeby następnym razem wysłał do mnie jakiegoś przystojnego elfa, zamiast takiego stracha na wróble. Wtedy porozmawiamy.
Wpełzający na jej wargi drapieżny uśmiech zdradzał prawdziwe zapędy lubieżnego babsztyla. I nie miały one wiele wspólnego z rozmawianiem.

- Ty arogancka, podrzędna iluzjonistko. Nie wiesz do kogo mówisz. Tak jak ty służę komuś ważniejszemu i potężniejszemu niż przywódca miejscowej ruchawki.- pieklił się mentalnie elf zdradzając, co prawda tylko samej Eshte, że kogoś innego jest podnóżkiem. - A ogień nie będzie cię chronił wiecznie przed mymi sługami.

I miał rację. Płomienie słabły tak jak i Pani Ognia, niemniej czułe uszy elfki zlokalizowały kwiki przerażonego konia, jak i szelest od tej samej strony. Pomiędzy kuglarką, a jej wierzchowcem był co najmniej jeden łucznik.

-Oby ten przystojniejszy elf miał też we łbie coś więcej niż słomę.. -powiedziała Pani Ognia do siebie, lecz na tyle głośno, żeby zakapturzony czarownik dobrze usłyszał każde jedno jej słowo. Zresztą, czy w ogóle musiała mówić cokolwiek na głos, skoro ten łajdak siedział w jej umyśle?

Westchnęła teatralnie, po czym zaczęła mówić bardzo powoli, z przesadnym pietyzmem podkreślając każde słowo, jak gdyby miała przed sobą wyjątkowego głupka -Ja. Nie służę. NIKOMU!
I z tym ryknięciem odskoczyła w tył, przez płomienie rozstępujące się przed swoją Panią. Za nimi odwróciła się na pięcie i biegiem ruszyła w kierunku szlachciurskiego koniska. Po drodze zacisnęła dłoń w pięść i potrząsnęła nią jak w przygotowaniu do zagrania w kości.

-Hej Ty, łap! - krzyknęła do elfiego łucznika bezczelnie stojącego pomiędzy nią i szkapą, a następnie zamachnęła się ręką i otworzyła piąstkę. Jednak to nie kości wyleciały spomiędzy jej palców, a garść małych płomyczków rzuconych w intruza.

Atak, wprawdzie nie tak zabójczy jak poprzednie, rozproszył łucznika na tyle, że Pani Ognia przemknęła obok panicznie unikającego płomyczków elfa bez większych problemów, i dopadła wierzgającego ogiera przywiązanego do drzewa. Ucieleśnienie dzikiego ognia, piękna, gracji, inteligencji i w ogóle wszystkiego co najlepsze, podeszło do wystraszonego zwierzęcia i silnie pochwyciło za wodze tuż przy jego pysku, aby obniżyć ku sobie jego głowę. Nie była przestraszona jak wcześniej kuglarka, nie był też zaskoczona. Jedyną emocją łączącą ją z Tamtą Drugą, była wściekłość. Ale i tą wycelowała w inne osoby.

-Spokój, bestio. Czego się boisz, no czego? -mówiła stanowczym głosem nieznającym sprzeciwu. Również ona nie stosowała się do porad cioteczki i zastępowała je własną arogancją oraz, jakże słusznym, przekonaniem o swojej potędze - Widzisz, żebym ja się bała? Uspokój się i jedziemy stąd.

Świst strzały tuż obok głowy uświadomił jej, że nie czas na przekomarzanie się z wierzchowcem. Choć elfom trafienie utrudniał zarówno wszechobecny dym, jak i rozprzestrzeniające się płomienie to nie oznaczało, że zaprzestały próbować ją postrzelić.

Pani Ognia przeklęła sobie pod nosem, po czym syknęła raz jeszcze w końskie ucho -Spokój.
Kilkoma zręcznymi ruchami rozluźniła wiązanie trzymające chabetę przy drzewie. Starając się utrzymać ją w miejscu, co nie było takie łatwe mając do czynienia z wyjątkowo nerwowym zwierzęciem, elfka zdołała wskoczyć na jej grzbiet i usadzić się w siodle. Nie musiała mocno dociskać pięt do boków konia, wystarczyło lekkie muśnięcie i przede wszystkim jego żarliwe pragnienie ucieczki, aby zerwał się do szaleńczego biegu. Cóż, już kolejnego tego dnia.

Co prawda głupie bydlę w ogóle nie słuchało siedzącej na niej elfki, ale też ona sama nie miała czasu się tym przejmować. Musiała wszak się skupić, by utrzymać się na tym nerwowym wierzchowcu. Dobrze że przynajmniej był szybki. Jednak nie wystarczająco. Za Panią Ognia śmignęły strzały i jedna boleśnie otarła się o jej bok.

Czy oni.. Czy te dzikusy.. Czy..
Czy któryś z nich ośmielił się ją tknąć?!

Wybranka Dzikuna nie mogła jednak odpowiedzieć czymś na tą zniewagę, bo… mocy w niej zostało jedynie tyle by zapalić tytoń w fajeczce. To nie tak, że w którymś momencie złość przestała się gotować w ciele elfki, ale pod wpływem tej myśli znów silniej buchnęły jej wewnętrzne płomienie.. a przynajmniej te, które jeszcze się w niej jarzyły po całej tej potyczce. Całe szczęście, że na gniew zawsze miała w sobie wystarczająco energii.

Jednakże sam Dzikun chyba się wtrącił w tą potyczkę mszcząc się za napaść na Panią Ognia, bo miejsce gdzie kryły się elfy uderzyły pioruny rozświetlając blaskiem i wypełniając gromami okolicę.




Ale nie miała czasu zaglądać przed ramię. Zwłaszcza, że czuła ból przy każdym ruchu końskiego ciała, a ten ruszał się dużo i szybko w swojej pogoni do bezpiecznego miejsca. Nawet nie próbowała go prowadzić, wszak nie wiedziała ani gdzie się znajduje, ani w którą stronę powinna się kierować.

Kusiło, bardzo kusiło, puścić jedną dłonią wodze i ostrożnie dotknąć boku muśniętego strzałą, jednak nie chciała dać tej szkapie choćby cienia szansy na zrzucenie Pani Ognia z grzbietu. Zatem krzywiąc się i przeklinając, próbowała tylko zezować na źródło tej drażniącej słabości i lepkości.
Niestety, była tam czerwona plama rosnąca powoli, był ból wywołany ocierającym się o ranę materiałem. Ale nie było już strzał świszczących nad uchem. I co najważniejsze, ten mag nie ględził jej w głowie tworząc swój wizerunek w polu widzenia. Był za to pęd powietrza, chrapliwy oddech rozpędzonego konia… oraz coraz głośniejszy łopot olbrzymich skrzydeł zbliżających się z góry.

Pani Ognia warknęła głośno, jak ranione zwierzę ciągle gotowe do walki. Czy ten chuderlak naprawdę był aż tak uparty, aż tak zdesperowany za kobiecym towarzystwem, że nadal ją ścigał?! I co, teraz nagle mu jeszcze wyrosły skrzydła, siedzenie jej w głowie nie było wystarczające?! A może cały czas chował je pod peleryną? Parszywe, wychudzone kruczysko.

Cierpiała w siodle. Osłabiło ją zużycie mocy i teraz jeszcze ta krew wypływająca z boku. Ale wybranka Dzikuna nie uciekała. A już na pewno nie uciekała przed takimi gównojadami jak ten czarownik! Jedną dłonią mocniej ścisnęła wodze i zarazem pochwyciła końską grzywę, po czym, nie bez kolejnego grymasu wykrzywiającego jej twarz, przekręciła się nieco w siodle, aby spojrzeć na intruza.
-Jeszcze Ci mało?! -krzyknęła, a wolną dłonią przywołała resztkę swojej mocy. Nie było tego wiele, zaledwie na pojedynczy płomyczek nieśmiało dygoczący na koniuszku jej palca wskazującego. Za mało nawet do postraszenia.

- Cieszę że zachowałaś swoją zadziorność. Bałem się że będziesz spanikowana. Nie jestem dobry w pocieszaniu. - usłyszała w odpowiedzi. Głos nie był w jej głowie, usłyszała w swoich uszach ów ironiczny ton i znajomą barwę. To był Ruchacz.
Lawirujący z trudem na swoim gryfie pomiędzy drzewami, z trudem doganiający elfkę na jej tchórzliwym rumaku. Razorbeak miał problemy z przemieszczaniem się tutaj, był za duży a poszycie za gęste.

-Nareszcie! Czy zawsze wszystko muszę robić sama?! -ryknęła Pani Ognia, a ta reakcja nie odbiegała tak bardzo od wybuchów gniewu kuglarki, więc w tym momencie czarownikowi trudno było rozróżnić ulubienicę Dzikuna od swojej „żonki”. Prawda była taka, że ukryta głęboko kuglarka pisnęła sobie z ulgą na jego widok.. ale o tym nie musiał wiedzieć. Jeszcze poczułby się jakimś bohaterem ratującym damę z opresji. Dobre sobie.

Elfka z powrotem pochwyciła obiema dłońmi za wodze i ciągnąć za nie odchyliła się w siodle. Przeklinając z bólu próbowała wysiedzieć w siodle, aby spowolnić trochę to konisko o nieskończonych ( w przeciwieństwie do niej ) pokładach energii.
-No już, spokój. Nie pali się - mówiła do zwierzęcia zgrzytając zębami.

- Gdybyś nie pognała w las jak oparzona i to w środku walki, to może mógłbym zdążyć wcześniej. Nie mówiąc o tym, że trudno cię było znaleźć. Tu las jest gęsty i znad korony lasu mało widać. Gdyby nie pożar pewnie szukałbym cię jeszcze dłużej.- odparł sarkastycznie Ruchacz spoglądając na Eshte z politowaniem i dodał spokojniej.- Jak się czujesz?

-Oh, cudoooownie! -odkrzyknęła Pani Ognia sarkastycznym tonem. Rozdrażnił ją nie tylko swoim pytaniem, ale przede wszystkim sposobem w jaki na nią patrzył. Nie z podziwem na jaki zasługiwała, nie z pożądaniem jakiego wymagała. Nie jak niewolnik na swoją Panią, na swoją BOGINIĘ. Czarownik patrzył na nią jak na biedną sierotkę!
Tak, zgubiła kapelusz i jej ubranie było nadpalone. Tak, z boku intensywnie sączyła się krew i pewnie twarz też jeszcze miała ubrudzoną szkarłatem po tchórzliwych atakach tamtego chuderlaka. Ale nadal była niezwykłym i straszliwym zjawiskiem natury! Nie potrzebowała jego politowania!
Szarpnęła wodzami, trochę w lewo prowadząc konisko, potem znowu trochę w prawo. Jednocześnie stanowczymi komendami starała się dotrzeć do jego spanikowanego rozumu -No żesz stój!

Jej słowa nie podziałały, ale widok gryfa który w końcu zdołał zalecieć mu drogę wystarczył by zatrzymać wierzchowca. Koń stanowczo zahamował i niemal wyrzucił Panią Ognia niczym z katapulty prosto w ramiona Ruchacza. Ostatecznie zdołała się utrzymać na grzbiecie.

- Wygląda na to, że te elfy narobiły ci kłopotu. Mam nadzieję, że któregoś trafiłem. O ile łatwo jest celować jedną, o tyle posyłanie kilku błyskawic nie pozwala na precyzję. - dodał czarownik chwaląc się nieświadomie.

Elfka syknęła głośno i aż zacisnęła mocno powieki, kiedy decyzja zwierzęcia zaowocowała gwałtownym szarpnięciem jej obolałego ciała. Może i w gębie nadal była silna, ale z twarzy wyraźnie odpłynęła jej krew i teraz sączyła się z rany. Siedząc już na względnie uspokojonym koniu, Pani Ognia w końcu mogła sięgnąć ręką do swojego boku, aby lepiej ocenić krzywdę zadaną jej przez któregoś z bezczelnych łuczników.

-Co z tego, skoro te dzikusy były od Ciebie szybsze i zdążyły zrobić TO? -tę samą rękę wyciągnęła ku Thaaanekrryyystowi, żeby mógł sobie, chrzaniony rycerzyk, popatrzeć na jej palce pobrudzone krwią. Ona sama patrzyła na niego z czułością osoby widzącej karalucha -Może następnym razem, zamiast sobie chichotać ze szlachciurkami, skup się na pilnowaniu tego co najważniejsze? MNIE!

- Nie ułatwiasz tego pilnowania znikając w pośpiechu z pola bitwy zanim zdążyłem się zorientować co się dzieje.- stwierdził czarownik nawykły już do jej wybuchów gniewu. Zszedł z gryfa i podszedł do kuglarki, sięgnął pod płaszcz i z ukrytej pod nim sakwy wyjął fiolkę.
- Wypij to… zatrzyma krwawienie. A potem… trzeba będzie się obmyć.- dodał przyjacielsko.

-Możesz podziękować swoim ulubionym szlachciurkom za takiego konia, który na polowaniu wpada w panikę słysząc byle ryknięcie trolla -mruknęła Pani Ognia spoglądając z końskiego grzbietu na mężczyznę. Pośród wykrzywiania się z bólu i ogólnego poczucia sponiewierania, spojrzenie na świat z takiej wysokości trochę pocieszyło tego aroganckiego babsztyla.

Łaskawie przyjęła fiolkę i uniosła ją pod słońce przebijające się przez korony drzew, by nieco podejrzliwie przyjrzeć się cieczy.
-Ja bym sobie nie pozwoliła wcisnąć takiej tchórzliwej chabety, no ale tamta... - wzruszyła ramionami, jak gdyby samo to wystarczyło za komentarz o uległości kuglarki wobec kaprysów Paniuni. Następnie otworzyła fiolkę i wlała sobie w usta magiczny specyfik.
Ból zelżał jedynie odrobinę, ale za to krwawienie ustało.

- To bardzo drogi rumak, przeznaczony do wyścigów… przez to taki płochliwy, ale za to potrafi gnać o wiele szybciej niż zwyczajne wierzchowce. Niewątpliwie jednak wymaga doświadczonego jeźdźca na grzbiecie.- podsumował jej “żale” Ruchacz, podczas gdy sama elfka zastrzygła niemal uszami. Bądź co bądź Eshte wychyliła się na dźwięk słowa “drogi”. Niestety teraz Pani Ognia była u steru i nie planowała dać się zepchnąć dopóty nie zostanie zaspokojona.

-I niewiele brakowało, a zostałby drogim i martwym koniem -skwitowała elfka ponurym tonem, a następnie machnęła ręką uznając, że ta rozmowa jest poniżej jej godności. Wszak wiedziała lepiej od czarownika i żadne słowo padające z jest ust nie było w stanie zmienić jej zdania.

Oddała mu flakonik, po czym odgarnęła frak odsłaniając koszulinę przemoczoną na boku od jej własnej krwi. Pani Ognia uznawała ranę za zaledwie drobną niedogodność. Tak, ból był drażniący, lecz ponad wszystko bardziej ją drażniła świadomość, że któryś z tych dzikusów rzeczywiście ośmielił się ją skrzywdzić.
-Zemszczę się na nich wszystkich. I na szlachciurkach zadzierających nosy, i na tych parszywych dzikusach. Niech no tylko chwilę.. odpocznę.. -syczała ostrożnie i powoli odklejając materiał ubrania od swojego zakrwawionego ciała. Gdyby tylko miała w sobie więcej mocy, to byle mrugnięciem spopieliłaby te zbędne fatałaszki.

- Może lepiej nie…- stwierdził bez przekonania czarownik ruszając ku swojemu gryfowi łypiącemu łakomie ku wierzchowcowi elfki.
- Na razie znajdźmy miejsce na chwilowy odpoczynek. Trolle okazały się dość zorganizowane i nadspodziewane sprytne. Zupełnie jakby ktoś je wyszkolił lub ktoś nimi kierował.- dodał Ruchacz w zamyśleniu.

-Może ten elfi tyci-czarownik wtargnął też do ich łbów. Złamał tak jednego z łuczników i próbował tej sztuczki też z nami.. -Pani Ognia parsknęła szyderczo, głośno i z taką gwałtownością, że zaraz skrzywiła się z bólu promieniującego z jej boku. Warto było.
-Co za głupi cap. Te jego sztuczki pewnie działają tylko na wyjątkowo słabe móżdżki - nowa myśli sprawiła, że tym razem jej wargi rozciągnęły się w paskudnie złośliwym uśmieszku -Aż dziwne, że nie zdominował myśli wszystkich polujących szlachciurków.

- Jest pewien limit tego ile umysłów można na raz kontrolować. W przypadku trolli pewnie z kilka na raz… z ludźmi bywa już trudniej.- odparł Ruchacz drapiąc się po podbródku, po czym spytał.- Jaki… tyci czarownik? Ja żadnego nie widziałem. Po prawdzie nie miałem czasu przyglądać się elfom.

-No był tam taki, blady, chudy i wręcz obłąkańczo próbujący sobie schwytać kobietę. Ale czy można mu się dziwić? -ani krew, ani ból, ani zmęczenie nie były w stanie ostudzić uwielbienia jakie Pani Ognia odczuwała do siebie samej. A o ile kuglarka chełpiła się głównie swoją sztuką, to już ta tutaj wiedźma wpadała w samozachwyt nie tylko nad swoją potęgą, ale także kobiecością.
Powoli zlustrowała Thaaaneeekryyysta spojrzeniem, a jej oczy na moment przesłoniła ciemna chmura niezadowolenia -W sumie wyglądał trochę, jakby ubierał się u tego samego krawca co Ty. Powinieneś go znać.

- Można… zwykle kobiet poszukuje się w miastach i wsiach. Nie w głębi dzikiego lasu. Miał jakiś konkretny powód by cię złapać? Poza twoją urodą oczywiście?- zapytał Ruchacz w zamyśleniu ruszając przodem na swoim gryfie idącym po ziemi i prowadząc elfkę w głąb puszczy.

-Dużo mielił jęzorem, ale akurat o tym nie wspomniał - stwierdziła elfka wzruszając ramionami w zobojętnieniu. Chuderlak gadał prawie tak samo dużo co Thaaneeekryyyst, a to oznaczało, że ten potok słów płynnie wpadał w jej jedno spiczaste ucho i wylewał się przez drugie. Zresztą, była pewna, że tamten strach na wróble i tak nie miał niczego interesującego do powiedzenia. Co najwyżej wygadywał brednie.
I to właśnie pod ich wpływem Pani Ognia nagle uderzyła otwartą dłonią o łęk siodła.
-Ale za to nazwał mnie agentką Pierworodnego! Mnie! -wydała z siebie głośno prychnięcie pasujące wyjątkowo rozwścieczonej kotce - Głupiec nie mógł się bardziej pomylić.

- Po prawdzie miał rację. I to jest… niepokojące.- odparł zamyślony czarownik pozwalając swojemu gryfowi wybierać drogą.- Oczywistym jest, że nie jesteś agentką, acz… masz tatuaż od niego. I on naznacza cię jako swoją własność. I… gdyby w Grauburgu inaczej potoczyły się sprawy byłabyś jedną małżonek Pierworodnego i kto wie jaki czekałby cię los.
Ona wiedziała. Widziała to w swojej narkotycznej wizji.
- Tyle że o ile byle mag jest w stanie zauważyć twój tatuaż, o tyle mało kto ma dość wiedzy i doświadczenia by rozpoznać jego naturę. I to… jest bardzo niepokojące.- dodał Ruchacz.

-No i na co mu w ogóle agentka Pierworodnego? Warto mnie porwać z wielu powodów, ale piętno nie jest jednym z nich - odpowiedź nasuwała się sama, a było nią zwykłe szaleństwo kierujące bladym elfem. Brzmiało to dla Pani Ognia bardzo przekonująco, ale mimo to pozwoliła sobie jeszcze na moment odpłynąć myślami. Efektem tego było pstryknięcie smukłymi palcami, które wznieciło pojedyncze iskierki migoczące w powietrzu - Może sam jest jego agentem, co? Zobaczył jak tamten gównojad płacze, bo przysmażyłam mu piękniutką twarz i włosy, więc postanowił mnie schwytać i oddać na łaskę mściwego Pierworodnego. Wspomniał, że służy komuś ważniejszego od tego całego Balerona.

- To możliwe… i prawdopodobne, i bardzo niepokojące. Jeśli jakiś Pierworodny jest w to zamieszany, to… może to być ten sam który pragnie cię zniewolić. Lub inny. I żadna z tych sytuacji nie jest dla nas korzystna. - przyznał ponuro Thaaneakryyst, gdy wchodzili coraz głębiej w puszczę, co o dziwo… ekscytowało Panią Ognia… i niepokoiło samą Eshte.

-A niech sobie próbują. Ale będą musieli się bardziej postarać, bo póki co ich próby zniewolenia mnie były wprost żałosne - skwitowała Pani Ognia, wbrew wewnętrznym sprzeciwom kuglarki, której wcale nie podobało się takie wywoływanie wilka z lasu. Tamta wcale nie chciała, aby cała armia Pierworodnych i ich sługusów rzeczywiście skupiła się na próbach porwania jej! No tak, ale z własnej woli dopuściła do głosu tego babsztyla. A ulubienica Dzikuna nie czuła strachu.
Za to rozdrażnienie już jak najbardziej. Eliksir zatamował krwawienie, lecz ciągle czuła ból. I siedzenie na końskim grzbiecie nie pomagało w ignorowaniu go.
-Daleko jeszcze? -mruknęła nawet nie próbując ukryć grymasu -Prowadzisz nas z powrotem do Grauburga, czy dokąd?

- Prowadzę nas ku potokowi. Obmyjemy rany, odpoczniemy.- wyjaśnił czarownik w zamyśleniu. - Już niedaleko.- to mówiąc poczochrał czule pióra na łbie gryfa.

-Mmmm.. spodziewam się, że obmyjesz mnie BARDZO dokładnie - ta lubieżna strona Eshte posiadała niezwykłą umiejętność nadawania swoim słowom wrażenia.. lepkości. Nie tej słodkiej jak miód, co to wprawiała męskie serca w trzepotanie. Lepkości.. perwersyjnej, od której sama kuglarka miała ochotę wskoczyć do wody i mocno się wyszorować. Tego było już za wiele.
Na krótką chwilę lubieżny uśmieszek zniknął z ust elfki, które zamiast tego odezwały się wściekłym sprzeciwem - Nie! Nie dotykaj mnie!
Kuglarka zaskoczyła Panią Ognia tym wybuchem. Wszak jak dotąd to ona wciskała się między słowa tamtej i to zawsze w najmniej ku temu odpowiednim momencie. A może właśnie w tych najbardziej odpowiednich? Wzruszyła tylko ramionami i powiedziała lekceważącym tonem -Oh, cicho siedź. Miałaś swoją szansę.

- Zobaczymy… - odparł enigmatycznie czarownik, gdy już zbliżali się do celu. Bo nawet kuglarka słyszała chlupot wody. - Aczkolwiek w okolicy mogą kryć się elfy, albo trolle.

Mogło to przerazić Eshte, ale Panią Ognia nie dbała o takie detale jak “przyzwoitość”. Ani o widzów… zresztą niewolnik się ich pozbędzie jak będą przeszkadzali prawda? W końcu była dla niego największą nagrodą, z pewnością chce się na nią rzucić jak dzika bestyjka którą Pani Ognia ujarzmi i zdominuje.

Z niechęcią ścisnęła piętami boki swojego wierzchowca.. a przynajmniej taki miała zamiar, bo tej strachliwej szkapie wystarczyło zaledwie lekkie dotknięcie, aby rzuciła się do szaleńczej ucieczki. Biedne konisko nie miało dobrego dnia. Tak jak zresztą i Pani Ognia.
-Nie możemy po prostu polecieć?! - zawołała na moment przestając zaciskać zęby z powodu bolącego boku.

- Gryf nie uniesie nas i konia, a poza tym nie należy dawać bestii do łap przysmaku i oczekiwać że go nie dziabnie.- Ruchacz popędził gryfa, ale… elfka szybko się z nim zrównała, a nawet zaczęła wyprzedzać. Jednak ta parszywa chabeta o zajęczym sercu miała swoje zalety.

-Na pewno sam znajdzie drogę powrotnąąąąąą...! -po części żachnęła się Pani Ognia, a po części zawyła wybijana z siodła gwałtownym biegiem zwierzęcia. Czy na pewno poganiało go tylko wspomnienie błękitnych płomieni? Straszny świst wystrzelonego bełtu? A może w tym pędzie miał też swój udział gryf błyszczący drapieżnymi ślepiami i ostro zakończonym dziobem?

- To nie jest ten typ konia. Prędzej go elfy złapią lub wilki zjedzą.- wyjaśnił czarownik kierując siebie i ją w kierunku głębi lasu.. który wydawał się coraz bardziej upiorny i nieprzyjazny.






Wstrzymując nieco konia elfka rozejrzała się po ponurej okolicy, a po jej plecach spłynął zimny dreszcz. O nie, Pani Ognia przecież niczego się nie bała i ten widok co najwyżej budził w niej niechęć. Zatem strachliwa reakcja należała wyłącznie do wciśniętej w głąb własnego umysłu kuglarki, która już o poranku dopatrywała się zagrożenia czającego się wśród drzew.

-Mam już dosyć tego lasu -syknęła zadziwiająco cicho, bo tylko sobie pod nosem. Pani Ognia była ponad kurtuazje i trzymanie języka za zębami, ale tylko do czasu, aż jej zdradliwe słowa mogły sięgnąć uszu pewnego rogatego bożka. Wtedy wolała je zachować dla siebie.
Spojrzała na Ruchacza, znów z tą samą władczością i wyższością, jakich mogłaby jej pozazdrościć niejedna arystokratka -Zrób w końcu użytek z tej swojej latającej bestii i rozejrzyj się nad drzewami gdzie się kończy ten przeklęty las. Chciałabym się stąd wydostać. Dzisiaj.

- Obawiam się, że las nie kończy się nawet w zasięgu skrzydeł mojego gryfa. To dość zarośnięta okolica.- odparł ironicznie czarownik rozglądając się dookoła i mrucząc coś pod nosem.- Ale tu przynajmniej elfy nie będą nas ścigać. To przeklęte miejsce… na moje oko Dziki Gon odbył się tu jakieś pięć lub sześć lat temu na zawsze odmieniając okolicę. Tu… elfy nie wejdą. Właściwie nikt się nie odważy.

-Pfff, tchórze -parsknęła Pani Ognia pogardzając tak głupiutkimi lękami, które mogły się pojawić tylko w równie głupiutkich łbach. Jej rozczochrany łeb nie dopuszczał do siebie takich strachów. Może to było spowodowane tym przekonaniem o własnej potędze, a może.. może czymś innym? Na przykład ignorancją.
- Czego tu się obawiać? Wysuszonych drzew z powykręcanymi gałęziami? Uuuuuu, naprawdę straszne - drwiła sobie otwarcie, wbrew wewnętrznym sprzeciwom kuglarki. Tamta nie widziała niczego zabawnego w tej sytuacji. Elfka spojrzała na Thaaaneeekryyysta z chytrym uśmieszkiem - A Ty się boisz?

- Potworów chociażby… trolle blakną w porównaniu z chimerami i chimerycznymi stworami jakie zasiedlają miejsce przez które przeszedł Dziki Gon i… niektóre drzewa uczą się polować na ludzi i nieludzi, którzy nieświadomi zagrożeń przechodzą obok nich.- wyjaśnił czarownik obojętnym tonem, głaszcząc gryfa po łbie. - Las, miasto, góra przez który przeszedł Dziki Gon zmienia się w miejsce pełne koszmarów, a ja… mój ród toczy boje w takich miejscach. Razorbeak był wychowany do polowań na takich obszarach. Ja… tak, trochę się obawiam. Jest to jednak lęk wynikający z tego, że wiem czego się spodziewać. To miejsce jest trochę jak rodzinne strony.

-W takim razie jak z krzaków wyskoczy na nas jakaś bestyjka, to szybko ją razem ubijecie, tak? -może i słowa Pani Ognia sprawiały wrażenie pytania, ale tak naprawdę były stwierdzeniem. Oczekiwała, że tym razem niewolnik i jego pupilek do czegoś się przydadzą.
-Najłatwiej byłoby po prostu stąd odlecieć, ale nie, bo przecież nie zostawimy tutaj jaśniepańskiego kucyka -zamarudziła, a nie był to jedyny powód jej niezadowolenia. Bok ją bolał. Tyłek miała zdrętwiały od siedzenia w siodle. Westchnęła rozdrażniona -To co nam pozostaje zrobić? Czekamy tutaj, aż dzikusy o nas zapomną, albo bardziej niż nami zainteresują się polowaniem na szlachciurki?

- Obmyjemy cię, oczyścimy ranę. Zobaczę jak jest poważna. I czy coś na nią zaradzę. No i w tym stanie nie możesz wrócić do obozu.- odparł Ruchacz rozglądając się dookoła.- Gdzieś tu w okolicy musi być potok.

-W tym stanie? -powtórzyła elfka marszcząc brwi. Ale zaraz jej czoło się wygładziło i pokiwała głową w zrozumieniu. Jednym z obowiązków dobrego niewolnika było troszczenie się o swoją Panią.
-Rzeczywiście jestem trochę obolała. Powinnam się też obmyć z krwi, bo jeszcze ktoś będzie miał czelność wziąć mnie za jedną z tych dzikusek -prychnęła głośno, po czym dodała złowieszczym tonem, w którym odezwała się też nuta niecierpliwego oczekiwania -Niech no tylko ktoś spróbuje.

- No właśnie...- westchnął ciężko Ruchacz i skręcił w prawo, gdy minęli dwa drzewa wyglądające jak dwie rogate bestie obleczone korą, splecione razem w wiecznych zapasach.
- Widzę rzeczkę.- rzekł oświadczając oczywistość, bo i elfka zauważyła ją. Płynącą leniwie, o piaszczystym dnie. I niezbyt głęboką. Tylko czerwone żaby pluskające się w potoku były jakieś dziwne z tymi “skrzydlatymi” odrostami na grzbietach.




Pani Ognia rozejrzała się uważnie po potoku i jego bliskim otoczeniu, a najdłużej jej spojrzenie zatrzymało się na tych rechoczących kreaturkach.
-Skoro Dziki Gon wypaczył wszystko w tej okolicy, to czy ta woda na pewno jest bezpieczna do przemycia ran? - zapytała, ale pomimo swych wątpliwości znów władczo wyciągnęła rękę w stronę Thaaaneeekryyysta, aby pomógł jej zejść z konia.

- Dziki Gon przemienia tylko co żywe. Może przeorać okolicę, ale nie zmieni natury samych skał i wody. Lepiej pewnie wyjaśniłby to jakiś druid, ale ogólnie… wszystko co nieżywe jest bezpieczne. Wszystko co żywe… niekoniecznie.- wyjaśnił Ruchacz podając elfce swoją dłoń i pomagając jej zsiąść.- A jednak czegoś się nauczyłaś przebywając w towarzystwie szlachcianek.

-Doprawdy? Bo ja uważam, że to one mogłyby się ode mnie niejednego nauczyć -odparła Pani Ognia uśmiechając się i błyskając ząbkami. Nie były one ostro zakończone, ale i bez tego potrafiła swojemu uśmiechowi nadać wyjątkowo drapieżnego wyrazu.
Oparła dłoń na biodrze, tym przeciwległym do swojego poranionego boku, a następnie odezwała się do mężczyzny w sposób, jaki nigdy nie przeszedłby przez usta kuglarce -Rozbierz mnie.

Ruchacz najwyraźniej zamierzał coś powiedzieć, ale ostatecznie się nie odważył. Westchnął tylko ciężko i gestem przekazał coś gryfowi. Razorbeak poderwał się do lotu i okrążył okolicę, wyszukując sobie odpowiednie miejsce do obserwacji najbliższego otoczenia i znajdowania zagrożeń. W tym przypadku było to rozłożyste drzewo w kształcie przysadzistego giganta, na którego to “ramieniu” usiadł.
Sam czarownik zaś stanął za elfką powoli rozpinając zapięcia marynarki i ostrożnie zsuwając ją z niej. A potem łapczywie chwytając za piersi kuglarki, łajdak jeden. Ciężko było jednak Pani Ognia wypowiedzieć choć jedno skarcenie, gdy jego dłonie wyrywały ciche pomruki zadowolenia z jej ust.

- Chyba jestem ci rzeczywiście winien nieco przyjemności za wczorajszą noc. Powinnaś poczuć czym jest radość bycia z kimś bliskim. - mruczał wielbiąc muśnięciami języka szyję Pani Ognia, co i… sama Eshte odczuwała. Bo choć teraz “siedziała z tyłu umysłu”, to żar jaki czuło jej ciało i rozkosz dotyku Ruchacza również doświadczała.

-Cóż to w ogóle za pomysł, aby zakładać na siebie tyle ubrań? -szydziła Pani Ognia wspominając zbroję kuglarki składającą się z wielu warstw ciuchów, które miały ją uchronić przed nocnymi zapędami „mężusia”-Ta druga jest strasznie głupia. Wrzeszczy jak przerażona i chowa się pod tymi swoimi szmatkami, zamiast po prostu korzystać ze swojej własności..

A ta wiedźma wręcz przeciwnie, z zadowoleniem korzystała z bliskości kochanka, bo i tylko bycie przez niego wielbioną mogło osłodzić jej trudy tego dnia. Nie wstydziła się nagości, nie bała się namiętnej przyjemności. Po tą ostatnią sięgała zachłannymi garściami, tak jak teraz ręką sięgnęła za siebie i mocno pochwyciła palcami za czuprynę mężczyzny, aby trzymać go dokładnie tam gdzie akurat teraz chciała. Wzdychała z satysfakcją i kołysała się leniwie pod jego dotykiem. A szczególnie wyraźnie kołysał się jej tyłek, którym całkiem świadomie ocierała się o Thaaneeekryyysta. Dobrały się dwa lubieżne pasożyty.

Eshte z odrazą i podniece… eee… przerażeniem patrzyła jak Ruchacz z pomocą Pani Ognia usuwają z jej ciała spodnie i bieliznę. A potem paluchy Czarusia wpełzły do…
Cichy jęk aprobaty wyrwał się z ust Pani Ognia, a kuglarka czuła i ogień i przyjemność jaką dotyk lubieżnika im sprawiał. Ugh… nie mogła być zimną obserwatorką. Może i nie władała ciałem, ale nadal czuła… wszystko. I przyspieszony oddech i gwałtowne bicie serca i doznania upajające mocniej od wina.

Wciśnięta w kąt własnego umysłu kuglarka nie potrafiła zdecydować co było gorsze. Bycie czynną stroną w tych obrzydliwie lubieżnych działaniach Ruchacza? Czy może jednak obserwatorem zmuszonym do oglądania tej scenki rodem z powieści rumieniących policzki znudzonych matron? I jaka właściwie teraz była jej rola? Z jednej strony ten zwyrodnialec dokonywał bezwstydnych czynów na JEJ ciele, ale z drugiej strony, to przecież nie ona padała ich ofiarą. Znaczy.. tak jakby.. nie do końca ona. Czy zatem „mężuś” ją zdradzał z .. no, nią samą? Było to oczywiście niedorzeczne, bo kuglarkę nic z nim nie łączyło! Ale czy on.. czerpał parszywą przyjemność z obecności Pani Ognia?!

Eh, ten stan głowy Eshte był strasznie skomplikowane. Przynajmniej nawiedzający ją babsztyl nie miał takich zagwozdek. Tak właściwie, to teraz w ogóle niewiele myślała. Oddała kontrolę instynktowi i sama bawiła się w najlepsze w ramionach czarownika. Ze śmiało prezentowanym światu biustem elfka opierała się o niego, bo drżące nogi z pewnością nie były w stanie utrzymać jej ciała wijącego się z rozkoszy. Nie odczuwała wstydu, a zatem nie kryła się z okazywaniem swojego zadowolenia nad zdolnościami kochanka. Jęczała sobie w najlepsze do czasu, aż nagle mocniej pochwyciła Thaaneeekryyysta za czuprynę, przekrzywiła głowę i wpiła się pocałunkiem w jego usta. Zachłannie, drapieżnie. Pani Ognia zdecydowanie nie była delikatną kobietką.

A łajdak z tego korzystał całując namiętnie, ugniatając drobne krągłości dłonią oraz tą drugą dłonią czyniąc niewypowiadalne lubieżności między udami, które to sprawiały że i Pani Ognia i Eshte stanęły “płomieniach rozkoszy”. I… gdy były blisko Pani Ognia znów zamieniła się miejscami z kuglarką. Co jednak nie zmieniło całej sytuacji. Ciało elfki nie mogło stawiać oporu, nogi jej drżały, piersi łapczywie łapały oddech a myśli mroczyła obezwładniająca ekstaza. W końcu ciało kuglarki wygięło się w łuk dochodząc i… Eshte oparła się lubieżnika czując że ma nadal miękkie kolana.
Niemniej znów była u steru orientując się że… po pierwsze bok nadal bolał choć przeżyte doznania nieco tłumiły to uczucie, a po drugie czuła niedosyt. Owszem to co Ruchacz zrobił palcami magicznie przyniosło rozkosz i przepędziło Panią Ognia do jej lubieżnego zakątka, ale… kuglarka ze zdumieniem stwierdziła że jej ciało ma apetyt na więcej, znacznie więcej. To co przeżyła, choć było intensywne, pozostawało przystawką w stosunku do tego kusiło w dziwny i amoralny sposób. Elfka miała ochotę na to, co ocierało się o jej pośladki… ten ruchaczowy mieczyk który… zrobił z niej jego kobietę wczoraj. Ugh… jak mogła odczuwać pragnienie na powtórkę z rozrywki? Zwłaszcza że Pani Ognia już umknęła do swojego leża. Jakim więc cudem?!

- Już wszystko w porządku? Jesteś…?- zapytał tymczasem Tancrist szepcząc wprost do ucha Eshte. Ta domyśliła się co miał na myśli. Czarownik spodziewał się że taka fala rozkoszy zmyje Panią Ognia z umysłu kuglarki. I miał rację, acz nie miał pewności. A to co krył w spodniach, to co się ocierało o jej pupę, przewrotnie kusiło by… pociągnąć maskaradę dalej. Była to oczywiście szalona myśl i z pewnością da się zapanować nad apetytem kuglarce. Z pewnością… aczkolwiek Eshte nigdy nie miała powodu by czegokolwiek sobie odmawiać. W każdym razie, nie kiedy miała obiekt swoich pragnień w zasięgu paluszków.

Nie odpowiedziała mu ani kuglarka, ani Pani Ognia. Naga elfka nadal wtulała się w silne objęcia Thaneeekryyysta, które okazywały się lepiej utrzymywać jej drżące ciało niż parka nóg miękkich w kolanach. Całe to.. obserwowanie niezwykle ją zmęczyło. Czuła się też dziwnie śnięta, jak gdyby jej myśli zostały zasnute gęstą mgłą. Trochę jak po pijaku, ale bez świata wirującego jej przed oczami i przyprawiającego ją o głupie rechotanie. Zniknęła dominująca i gniewna obecność Pani Ognia, ale pozostał jej lubieżny podszept. Inaczej przecież kuglarka nie odczuwałaby takiego.. podekscytowania bliskością czarownika. Nie myślałaby o odwróceniu się do niego, zdarciu jego szatek i.. uh.. no. Skoro zaledwie wczoraj Eshte wciskała na siebie kolejne warstwy ubrań mające uchronić ją przed kolejnym napadem „mężusia”, a dzisiaj zaś nie potrafiła się opędzić od pragnień związanych z jego nagim ciałem, to.. coś musiało być mocno nie tak z jej głową. A winę za to ponosił Dzikun i jego pasożyt.

-Mm.. mhm.. -zdołała odezwać się tylko mruknięciem. Obawiała się, że głos mógłby ją zdradzić nagłym zadrżeniem, albo co gorsza, tamten babsztyl znów odezwałby się kolejnym rozkazem do spełnienia jej rozwiązłych kaprysów.

Czaruś chyba się nie domyślił co to mhm mogło znaczyć. Niemniej to wtulanie i ocieranie się pupą o jego… wyraźną wypukłość, podsunęło mu błędną odpowiedź.
- Cóż… przynajmniej sprawia ci to przyjemność.- mruknął do jej ucha i zaczął pieścić je muśnięciami warg. Co wywołało cichutki ni to pisk ni to jęk i falę rozkoszy przechodzącą przez jej ciało. Łajdak znał jej słaby punkt… wywołujący drżenie i gorący oddech w piersiach. Ale i ona znała jego słaby… punkt… ocierała się instynktownie pośladkami o jego ciało. Coraz bardziej świadomie go prowokując i coraz większą satysfakcję czerpiąc z tego prowokowania.

Niełatwo jednak było jej mówić, gdy dłonie mężusia skupiły się na miękkich i drobny… eee… uroczo dyskretnych piersiach kuglarki. Gdzieś tam blisko słychać było ryk i widziała jak gryf Ruchacza rzucił się w krzaki atakując coś zaciekle. Ale Tancrist nie wydawał się zaniepokojony, więc czemu ona by… miała być?

Kuglarka nie była Panią Ognia, która dobrze wiedziała czego chciała i brała to sobie z głośnymi jękami. Nie była też Słodką Idiotką, w której oczach Thaaneeekryyyyst stawał się co najmniej wyśnionym księciem, rycerzem, idealnym mężem i kochankiem w jednym. Prawdziwa Eshte, ta o krnąbrnej naturze samotnika, nie miała doświadczenia w takich sytuacjach.

Dużo się działo. Wokół jej ciała, z jej ciałem, w jej ciele. Ona, przecież utalentowana akrobatka, nagle miała problemy z kontrolowaniem własnych ruchów. Głowę miała pełną podszeptów ponaglających ją do zdarcia ubrań z mężczyzny i powtórzenia bardzo gwałtownych wydarzeń poprzedniego dnia. Krew się w niej gotowała, rosły i buchały wewnętrzne płomienie. Dużo się działo, i elfka nijak nie potrafiła zapanować nad tym ogromem wrażeń i emocji. Dlatego wśród nich pojawiła się też kolejna, nieoczekiwana.
Panika. Panika osoby, która została rzucona na całkiem nowe dla siebie terytorium. Wszystko z winy tamtego babsztyla!

-Bokmniebolibardzoboliałaaaaaaa! - wyrzuciła z siebie na jednym bardzo krótkim, bardzo szybkim tchu. Jak gdyby sama się nie spodziewała, że naprawdę uda jej się wydobyć z siebie coś więcej niż tylko kolejne jęknięcie.

- Naprawdę? Dopiero teraz? Jak boli i gdzie?- usłyszała w odpowiedzi od Ruchacza. Czarownik przynajmniej przestał ją całować i ugniatać palcami krągłości piersi… ku jej… rozczarowaniu. Jej ciało wcale nie chciało by on zaprzestał swoich działań. Ona sama nadal go prowokowała ruchami pośladków, które nijak nie chciały się zatrzymać. Zupełnie nie wiedziała, gdzie się tego nauczyła. Czy to wiedza Pani Ognia czy wrodzone niewieściej naturze odruchy?

Kuglarka poruszyła ręką, ale nie poszła w ślady Pani Ognia i nie wczepiła się palcami za czuprynę mężczyzny. Nie sięgnęła też nią za siebie, nie pochwyciła go za zadek, ani nie rozpięła jego spodni. Ona dla odmiany dotknęła.. siebie. NIE, NIE, nie w TAKI sposób. Eshte dłonią mocno dotknęła swojego zakrwawionego boku, tym samym nareszcie zmuszając swe ciało do szarpnięcia się w bólu. Tylko w ten drastyczny sposób zdołała powstrzymać się przed dalszym ocieraniem o Thaaneeekryyysta, co niechybnie było efektem ubocznym nawiedzającej ją Pani Ognia. Obrzydliwy pasożyt.
-No bok mnie boli! Zapomniałeś już, że trafiła mnie strzała jednego z tamtych dzikusów?! -warknęła Eshte poddenerwowana całą sytuacją oraz tym co się działo z jej ciałem i w jej myślach - Może o tym nie wiesz, ale Twoje macanki nie mają uzdrawiających mocy.

- Doprawdy? A myślałem że mają, bo całkiem o bólu zapomniałaś. - odparł ironicznie Ruchacz uwalniając biust elfki od dotyku swoich lubieżnych łapsk, co Eshte wcale nie przyjęła z zadowoleniem. Przyjemnie było je czuć tam gdzie były.- Może… odsuniesz się ode mnie w końcu?
Oprócz oczywistej ironii kuglarka słyszała w tonie jego głosu, także.. i ulgę.

-A Ty co, w słup soli się zmieniłeś, że nie możesz się sam ruszyć? -odparła elfka nieco urażona zarówno jego lenistwem, jak również tą ulgą wyraźnie słyszalną w jego głosie. Skąd się w ogóle wzięła? Przecież to dla niej te macanki w jego wykonaniu były UWŁACZAJĄCE, dla czarownika możliwość zmacania sobie tak wspaniałej artystki była ZASZCZYTEM! Powinien odczuwać rozczarowanie, a nie ulgę!

Pani Ognia długo rządziła się jej ciałem i Eshte jeszcze czuła się w nim trochę obco, dlatego odsunęła się od Thaaneeekryyyysta na dwa, dość sztywno stawiane kroki. Pomyślała o pochyleniu się i sięgnięciu po swoją bieliznę, ale.. nie byłby to najlepszy z jej pomysłów. Zamiast tego zasłoniła rękami swe kobiece wdzięki, którymi ten łajdak co dopiero tak ochoczo się zabawiał, po czym odwróciła się do niego mówiąc na tym samym przyśpieszonym oddechu -Odwróć się, muszę coś na siebie założyć!

- Pójdę sprawdzić co tam Razorbeak dopadł. Ty tymczasem się ogarnij i ubierz nieco. - odparł czarownik cofając się odrobinę. A potem omijając kuglarkę ruszył ku swojemu gryfowi, przyczajonemu tam gdzieś w krzakach.

Eshte odprowadziła czarownika spojrzeniem i.. złapała się na tym, że zbyt długo zawiesiła wzrok na jego tyłku. Zamrugała wyrywając się z zamyślenia oscylującego niebezpiecznie wokół klepania i ściskania. Z najróżniejszych części ludzkiego ciała, CZEMU akurat zadek miałby wyzwalać w kimkolwiek jakieś dzikie ciągoty?! Gdyby była zmuszona uznać jakiś fragment Thaaneeekryyysta za interesujący, to na pewno jej wybór nie padłby na jego tyłek. Może te jego silne ramiona..

Gwałtownie wypuściła powietrze przez nos i pośpiesznie wciągnęła na siebie majtki. Narzuciła też koszulinę na grzbiet i tyle póki co wystarczyło, w końcu „mężuś” miał jeszcze opatrzyć jej ranę na boku. I znów będzie ją dotykał, a elfka ciągle czuła w sobie żar wzniecony z winy Pani Ognia. Postanowiła więc zrobić to, co w tym momencie wydawało jej się najbardziej logicznym rozwiązaniem.
Podeszła do potoku i po prostu.. usiadła w zimnej wodzie. Majtki jej się zmoczyły, ale też schłodziły się zakamarki skryte między udami. Nabrała też wody w dłonie i zanurzyła w niej swą twarz rozgrzaną od rumieńców.

Zimna woda pomogła ochłonąć nieco. Dziwne myśli i pragnienia co prawda nie uciekły jej z głowy, ale gorączka ciała opadła i łatwiej było się skupić kuglarce na czymś innym niż ciało ko… mężu… ee… łajdaka.
Co jednak czynić w tej sytuacji? Tancrist gdzieś tam sprawdzał co z gryfem, a ona tu siedziała w potoku odmrażając sobie tyłek w zimnej wodzie i czekała na jego powrót. Będzie ją znów macał, niby w ramach diagnozy medycznej, a potem co? Medykiem nie jest, więc jeśli nie ma żadnej magicznej mikstury przy sobie to tylko poogląda i się powymądrza. Jak to zwykle czynił. Trzeba będzie jednak uważać, wszak bynajmniej całkiem nastrój Eshte nie ustąpił. I pokusa pomacania Ruchacza w ramach… eee… odpłacenia pięknym za nadobne nie zniknęła całkowicie.

Tymczasem czarownik wracał do niej, sam i w nieco bardziej poszarpanym stroju i z macką w dłoni, wijącą się na bok i ociekającą zielonym śluzem. Ugh… co on z tą macką zamierzał uczynić? Pewnikiem coś wyuzdanego i lubieżnego. Coś czego wyobraźnia kuglarki ogarnąć nie potrafiła, na szczęście.

Eshte akurat była zajęta przeczesywaniem palcami burzy swoich włosów, ale pojawienie się czarownika uzbrojonego w paskudną mackę sprawiło, że zastygła z dłońmi wczepionymi w skołtunione kosmyki.
-Co.. cooo? -zamrugała nie wiedząc właściwie.. na co tak naprawdę patrzy swoimi mocno rozszerzonymi oczami -Co zrobiłeś? Co TO.. jest?

- Obiad…- stwierdził Ruchacz machając macką, gdy się jej przyglądał. Po czym sprecyzował - Obiad Razorbeaka. A przedtem było to częścią stworzenia które kiedyś było węgorzem. Mój gryf je zoczył, zaatakował, zabił i zjadł. A teraz część jego posiłku jest naszą zdobyczą. Myślę, że wyciągnę z tego jakieś przydatne składniki. Ten śluz z macki wydaje się dobrze robić na rany. Powinien nieco pomóc tobie.

-Wydaje się? -powtórzyła elfka przekrzywiając głowę i unosząc jedną brew w powątpiewającym wyrazie.
-Powinien? -kolejne słowo mężczyzny odezwało się echem w jej ustach, a głowa przekrzywiła się w drugą stronę oraz jej druga brew podskoczyła wysoko do góry.
Thaneeekryyyst dużo powiedział, jak to przecież miał w zwyczaju, ale właśnie te słowa najbardziej zwróciły uwagę Eshte. Nie były one czymś co chciała usłyszeć, kiedy czarownik mówił o wykorzystaniu wstrętnej macki do uleczenia jej boku.
Pociągnęła nosem, który trochę jej się zasmarkał od siedzenia w zimnej wodzie, a następnie powiedziała z chytrym uśmieszkiem -To dobrze się składa, że sam też jesteś ranny. Będziesz mógł wypróbować tą obrzydliwość najpierw na sobie, zanim mnie zaczniesz nią wysmarowywać.

- Dobrze… jestem gotów spróbować na sobie.- zgodził się zaskakująco i podejrzanie szybko czarownik, dodając po chwili.- Może oczywiście potem nie starczyć dla ciebie, ale skoro chcesz się poświęcić dla mnie..

-Eh! -kuglarka wyplątała palce z własnych włosów, dzięki czemu mogła machnąć od niechcenia ręką -To już wolę jeszcze trochę pocierpieć zamiast pozwolić, aby wyrosły mi z rany macki ociekające śluzem. Jak dotąd większość Twoich pomysłów źle się dla mnie kończyła -pozycja w jakiej teraz się znajdowała zdawała się mocno potwierdzać jej słowa. Półnaga, siedząca w zimnym potoku, z bolącą raną, sponiewierana, wykorzystana przez Panią Ognia i „mężusia”. -Jak na przykład wzięcie udziału w tym nieszczęsnym polowaniu.

- Nie byłoby nas tu, gdyby nie pewna osóbka która rozgłaszała w około że pojęła mnie za męża.- burknął Ruchacz pocierając śluzową substancją z macki swoją ranę. - Poza tym to polowanie nie było moim pomysłem. Zostałaś na nie zaproszona przez naszego gospodarza. Odmowa uczestnictwa byłaby obrazą.

- Pan Hrabia jest chyba dorosły, co nie? To powinien potrafić przyjąć odmowę bez popadania w złość - mruknęła Eshte przyglądając się działaniom czarownika. Tak właściwie, to nie potrafiła oderwać od niego wzroku. Sposób w jaki smarował swoją ranę wijącą się macką, to jak jej wydzielina skapywała po jego skórze, to wszystko było tak obrzydliwe, że aż fascynujące. Tym bardziej, że elfka nie mogła się doczekać końcowego efektu. Czy Thaaaneeekryystowi wyrośnie z brzucha podobna macka?
Ku rozczarowaniu elfki, nic niezwykłego nie następowało. Żadna macka nie wyrastała, żadne zaskakujące wydarzenia nie następowała. Ot, posmarował się tym glutem… i tyle. Co za rozczarowanie. Ale do rozczarowań ze strony Ruchacza już przywykła. Jego niespodzianki były o wiele gorsze.

- To kwestia autorytetu moja droga. Co to za władca, bez posłuchu? Co to za władca, którego łaską pogardza byle przy… artystka.- wyjaśniał mężczyzna kurując się śluzem. - Odmawiając, naplułabyś mu w twarz… a obraza taka pociągała by utratę twarzy. I podważenie autorytetu, a tego żaden władyka zdzierżyć nie może, zwłaszcza gdy ma widownię… innych nobili.

-Na pewno nie jest moim władcą -żachnęła się Eshte. Zawiedziona mocno tym, że „mężuś” nie potrafił wyhodować sobie choćby jednej macki, w końcu zdołała oderwać od niego spojrzenie. I machnęła ręką -Zresztą, to już nieważne. I tak teraz wszyscy mają mnie za czyjąś agentkę.
Westchnęła rozdrażniona oraz.. zmęczona już tym całym dniem. A przecież jeszcze nawet nie zaczęło się ściemniać, więc wiele jeszcze mogło się wydarzyć i to niekoniecznie na korzyść kuglarki -Dla szlachciurków jestem szpiegiem dzikusów, a według dzikusów służę jednocześnie Pierworodnemu i Panu Hrabiemu. Sama nie wiem jak znajduję na to wszystko czas pomiędzy moimi występami i użeraniem się z Tobą.

- Gdyby naprawdę cię podejrzewano o współpracę z elfami, to nie jeździłabyś na polowania. Tylko zawisłabyś na pierwszym lepszym drzewie.- odparł czarownik podchodząc z tym… czymś ociekającym śluzem do rannej elfki.- Nie daj się wciągnąć w rolę jaką ci Henrietta przeznaczyła. Bądź ponad to.

-Każdą chwilę, którą spędzamy w tym lesie, ona przeznacza na sączenie dalszych kłamstw w uszka szlachciurków i swojego tatuśka. Myślisz, że ktokolwiek uwierzy w konia spłoszonego w tak idealnym momencie? -wystarczyło jedno, głośne prychnięcie kuglarki jako jej odpowiedź na pytanie zadane przez samą siebie. W kolejnej chwili zadarła głowę i spojrzała na niego z potoku, w którym siedziała niczym przemoczone i sponiewierane ucieleśnienie żałości. A przynajmniej byłaby nim, gdyby nie wredny grymas malujący się na jej twarzy -Pewnie w jej opowiastkach to ja nasłałam trolle na polującego Hrabiego i jego świtę. Oh, albo jestem na tyle przebiegła, że sama zaprowadziłam was w pułapkę elfów, co?

- Pewnie tak. Ale jej ojciec nie wierzy każdemu jej słowu. Jesteś przeszkodą w jej planach małżeńskich, a przez to… sojuszniczką jej ojca, hrabiego.- wyjaśnił Ruchacz z ironicznym uśmieszkiem. - A to dość potężny sojusznik.

-Sojusznik? Pan Hrabia? -powtórzyła Eshte wpatrując się w czarownika w taki sposób, jak gdyby powiedział coś wyjątkowo kuriozalnego, albo co najmniej w nieznanym dla niej języku. Wysoko postawiony szlachciurek jej sojusznikiem? Najbliżej byli tej roli, kiedy z głośnym zachwytem podziwiali jej talent i rzucali jej pod nogi swoje błyskotki.

Przechyliła rozczochraną łepetynę w jedną stronę, potem w drugą w wyraźnym zamyśleniu.
- Może.. może w takim razie powinniśmy bardziej się przed nim obnosić z naszym... - wydęła lekko wargi i zmełła w ustach słowo, które przyprawiało ją o tak wielką niechęć -Ożenkiem. Aby chętniej widział we mnie Twoją żonkę niż szpiega dzikusów, Pierworodnego i kogo tam jeszcze sobie Paniunia wymyśli.

- Z pewnością byłby temu rad.- odparł Ruchacz - Wbrew temu co sądzisz, puszcza mimo uszu sugestie Henrietty na twój temat. Natomiast przyznaję, że wśród innych szlachetnie urodzonych znajduje ona już posłuch.
Wzruszył na koniec dodając.- Niemniej obawiam że brak ci samodyscypliny i talentu aktorskiego by pożycie małżeńskie, czułość i zażyłość prezentować w większych dawkach szlachetnie urodzonej gawiedzi. Prędzej czy później twój kłopotliwy charakterek wypłynąłby na wierzch i cała maskarada by się… sypnęła.

Phi… nie doceniał jej talentu, jak zwykle zresztą. Przecież była urodzoną aktorką o talencie przekraczającym jego wyobraźnię. Zagrożenie leżało jednak gdzie indziej. To całe obmacywanie i całowanie na pokaz, mogła się do niego nie tylko, przyzwyczaić ale nawet… po… po-lu.. bić. Już teraz wszak jego bezczelne obłapianie nie budziło w niej tyle oporów ile powinno, a pocałunki…
Odruchowo odwróciła oblicze od czarownika starając się ukryć rumieniec, jaki okrył jej oblicze na ich wspomnienie. Bo już teraz bardzo lubiła te odbierające oddech pocałunki. Z winy Pani Ognia oczywiście!

- A teraz pokaż boczek, bo go trochę śluzem obsmaruję. Może nieco zapiec, ale to nic co powinno cię martwić.- mruknął na koniec czarownik przysuwając mackę ku jej torsowi.

Elfka cofnęła się odruchowo, ale też i w jej żołądku coś cofnęło się nagle na widok tej oślizgłej obrzydliwości wijącej się tak blisko niej. Wystawiła język i przygryzła go lekko w wyrazie największego wstrętu.
-A na Twoje rany to coś pomogło? Nic Ci nie wyrosło? -zapytała próbując spojrzeć zza macki na brzuch mężczyzny. Zagojony? Czy może jednak z wystającymi z niego kolejnymi mackami, albo ze śluzem sączącym się z jego ciała?

- Nie wydaje mi się. Możesz zmacać jak ciekawaś.- odparł Thaaneekryyyyst, gdy podejrzliwie przyglądała się jego pokrytemu mazią brzuchowi.- A jak wrócimy to będziesz mogła mi przygotować kąpiel, jak na dobrą żonkę przystało. Bo w końcu małżeństwo udajemy?

-Myślę, że odgrywamy małżeństwo, w którym mąż ma rączki i potrafi ich używać do przygotowania sobie kąpieli -stwierdziła kuglarka i błysnęła ząbkami w rozbrajającym uśmieszku. Uwłaczające jej oczekiwania czarownika za każdym razem zderzały się z tarczą krnąbrności kuglarki.

Stęknięcie wymknęło się z jej ust, kiedy podnosiła się z wody. Przemoczona, ale nareszcie porządnie schłodzona po wspólnych wyczynach Pani Ognia i Ruchacza, zagarnęła poły swej koszuliny, aby odsłonić goły bok i krzywdę wyrządzoną jej przez elfy -Tym dzikusom dziwnie świeciły łuki i strzały, wiesz? Na bladoniebiesko, jak zaklęte czy coś.

- Skoro mieli maga w szeregach to jest to możliwe. Dysponując magią i wiedzą możesz zaklinać tymczasowo swój oręż korzystając rodzajów czarów które są ci bliskie. O ile jednak nie jesteś znawczynią glifów i run magicznych to nie utrwalisz czaru w przedmiocie. Magia będzie z niego wyciekać tym szybciej im mniej biegła jesteś w zaklinaniu.- wyjaśnił mężczyzna w zamyśleniu.

-No był wśród nich mag. To jemu najbardziej zależało na schwytaniu mnie -mruknęła Eshte wspominając tamtego chuderlaka o siwych włosach i jego wprost niezdrowej fascynacji „agentką Pierworodnego”. Biedna musiała tyle znosić z powodu tak parszywego nieporozumienia - I robił coś dziwnego z moją głową! Nie miał żadnej broni, a mimo to atakował mnie jak.. jak.. jak młotem uderzającym wewnątrz mojej głowy.
Westchnęła ciężko w niedowierzaniu, po czym nastawiła się zranionym bokiem do Thaaneeekryyysta - Dawaj, smaruj.

Co Czaruś poczynił przykładając oślizgłą śliską mackę do rany kuglarki. Szczypało, ale ból nieco osłabł.
- Są różne rodzaje magii, różne szkoły i podejścia do sztuki. Musiałaś trafić na jakiegoś specjalistę od niewidzialnej sztuki… takiego co uderza w duszę, umysł lub zmysły…- tłumaczył przy tej kuracji.

-Oj, uderzał - potwierdziła jego podejrzenia kuglarka, a następnie burknęła pod nosem -Ohyda..
Ciężko było stwierdzić co takiego naprawdę określiła tym jakże trafnym słowem. Tamtego stracha na wróble, który miał czelność napastować ją w jej własnych myślach? Czy może jednak tą oślizłość wyczuwalną na skórze przy każdym ruchu ręki czarownika i każdym przepełznięciu macki po zranionym boku?
Nawet nie patrzyła na „uzdrawiające” działania mężczyzny. Wystarczyło jej samo to.. brrr, paskudne uczucie przypominające trochę bycie oblizywaną przez wyjątkowo zaślinionego stwora. Ściekająca ciecz przyprawiała ją o dreszcze i niebezpiecznie prowadziła na skraj wymiotów. A przynajmniej takie Eshte miała wrażenie.

- Gotowe, ruszajmy do obozu. A potem… trzeba będzie znaleźć kogoś do uzdrowienia twojego ciała i mojego. Może ta twoja elfia kapłanka pomoże?-stwierdził z uśmiechem “mężuś” i ruszył ku krzakom po swojego gryfa.

-O nie, na pewno nie ona! -Eshte tupnęła stanowczo nóżką, a że zrobiła to w trakcie wciągania spodni na tyłek, to nieco się przy tym zachwiała. Po złapaniu równowagi zajęła się zapinaniem koszuliny, która przemoczonej od zimnej wody przyklejała się do jej ciała, a szczególnie do piersi.
-Poza tym myślałam, że to ta macka miała nam pomóc na rany. No i czy nie trzymasz w wozie tego swojego eliksiru, od którego cały dygoczesz, pocisz się, a po wszystkim Twoje rany są zagojone? -zagarnęła wilgotne kosmyki do tyłu, po czym wzruszyła ramionami - Uszczkniesz mi trochę i nie będziemy potrzebowali fałszywej kapłanki z jej fałszywymi modłami.

- Nie. Rana nie jest na tyle poważna, by zużywać mikstury uzdrawiające. Lepiej oddać się w dłonie kogoś, kto zna się na uzdrawianiu niż zużywać coś, czego przygotowanie wymaga czasu i cennych składników. Co prawda krew trolli jest w tym przypadku przydatna i łatwa do spreparowania… ale jest to czasochłonne i wymaga odpowiedniego miejsca pracy.- wyjaśniał Ruchacz i spojrzał podejrzliwie na Eshte.- A czemu ta kapłanka ci nie odpowiada?

-Nie mam w zwyczaju zostawiać swojego zdrowia w rękach jakichś oszołomów i ich bożków. Moje ciało jest zbyt cenne - napuszyła się nie bez powodu sztukmistrzyni. Takie wyjaśnienie jej niechęci wobec Arissy były czymś nowym w ustach Eshte, ale jak dotąd żadne inne wytłumaczenie nie docierały do łba czarownika. Już mu mówiła wiele razy, że kapłanka jest fałszywa, że za bardzo się lepi, a on nadal swoje. Może miał jakiś fetysz związany z dwoma elfkami, co? Zwyrodnialec jeden.

Podniosła z ziemi frak, wytrzepała go z ziemi i założyła na siebie. Wygładziła dłońmi wcięcie w talii, postawiła kołnierz, a na koniec jeszcze rzuciła do Ruchacza - Ty też nie wyglądasz na takiego, co to szuka pomocy w modłach.

- Ja korzystam z tego co skutecznie, a potęga bogów i modły kapłanów są skuteczne i to bardziej niż magia.- wzruszył ramionami czarownik.

Oh, sztukmistrzyni nie dawała się tak łatwo przekonać do cudzych racji. Była uparta, niczym najgorszy osioł. Dlatego jeszcze długo wzbraniała się przed szukaniem pomocy u kapłanki, jakiejkolwiek kapłanki, ale u TEJ w szczególności. Bo i po co miała się narażać na zmacanie? Nie zdziwiłaby się, gdyby jednym z pierwszych zaleceń Arissy było rozebranie kuglarki. Nie, nie. Nie tylko ściągnięcie z niej części ubrań, aby odsłonić ranę, ale rozebranie ze WSZYSTKIEGO. Pewno usprawiedliwiałaby to potrzebą odblokowania jakichś ośrodków energii w ciele Eshte, które całkiem niespodziewanie są umiejscowione akurat na jej piersiach i między nogami. Albo tłumaczyłaby, że modły najlepiej przenikają przez nagie ciało. Dobre sobie. Już nie takie łgarstwa kuglarka słyszała.

Poza tym miewała w swym życiu gorsze rany od takiego byle muśnięcia strzałą któregoś z tamtych dzikusów. O wiele gorsze. I skoro przy tamtych nie potrzebowała pomocy kapłanek i bożków, to tym bardziej nie potrzebowała ich teraz. Samo się zagoi. Niech no tylko wszyscy ją zostawią i pozwolą kilka dni odpocząć. Bez trolli przewracających jej domek na kołach, bez dzikusów świszczących strzałami koło jej uszu. Bez budzącej się Pani Ognia, bez narzucającej się kapłanki, bez wrzasków Paniuni. Bez bycia zaczepianą przez Ruchacza. I bez przygłupich pomysłów jaśniepaństwa.

Tak jak Eshte podejrzewała - cała ta wyprawa okazała się być niesłychaną stratą jej cennego czasu. Została zmuszona do samodzielnego radzenia sobie z dzikimi elfami i wezwania na pomoc Pani Ognia, co tak naprawdę nigdy nie było zbyt dobrym pomysłem. Oberwała strzałą i nie była na tyle pazerna, aby pocieszyć się drogocennościami, które musiałaby wygrzebywać z gówien trolli. Została sponiewierana przez jednego czarownika i zmacana przez drugiego. Na dodatek nawet nie miała okazji przemienić się w gadzinę, a przecież tak długo ćwiczyła!

Ale ponad wszystko najgorsze było to, że nikt, absolutnie NIKT, ani jedna osoba uczestnicząca w tym całym polowaniu, nie zwróciła uwagi na ogromny wysiłek, jaki kuglarka włożyła w odpowiednie wystrojenie się. Oczywiście, nie spodziewała się niczego po szlachciurkach pozbawionych gustu i artystycznego wyczucia. I to nie tak, że potrzebowała zachwytów czarownika nad sobą, ale skoro spędził tyle czasu pogardzając jej ubraniami, to mógł chociaż docenić jej wkład włożony w nową kreację. Dokończyła ją w zaledwie kilka godzin!

A gdyby tego było jeszcze zbyt mało - bo w przypadku Eshte nieszczęścia wcale nie chodziły parami, tylko STADAMI - to przeczesując palcami włosy przypomniała sobie, że w całym tym zamieszaniu zgubiła kapelusz. Jej cudowne dzieło, które stworzyła własnymi rączkami. Podniszczone ubrania mogła spróbować doprowadzić do porządku, albo przerobić w drastyczny sposób na pokrętne kreacje na występy. Jednak ze zgubionym kapeluszem już nic nie mogła zrobić. Pewno już padł ofiarą dzikusów, tych czworonożnych, albo co gorsza tych o spiczastych uszach podobnym jej własnym.

Była pewna, że nie miała co liczyć na jakiekolwiek wynagrodzenie tej straty.
Miała teraz dziurę w swej unikatowej kolekcji i.. nikogo to nie interesowało. Nikogo!