Prorok odetchnął i odpoczął. Na jakiś czas powinien mieć spokój. Za sprawą głosu boga w głowie, uchodził za dziwak u swych pobratymców. Według tajemniczego boga został trochę ucywilizowany, cokolwiek to trudne słowo znaczyło. Fik generalnie nie narzekał, gdyby został sam sobie, to najpewniej dawno już by został zjedzony. A tak mimo, że nie podskakiwał i nie kąsał/dźgał wszystko i wszystkich jak jego krewniacy był w pewien sposób użyteczny. Do tego mówił pełnymi zdaniami, a także nie marzło mu dupsko. Tak to już wielkie osiągnięcie. Głos w głowie wspominał o jakiś workach na stopach. Dziwaczna nazwa „skarpetki” ale Fik nie był przekonany o co chodzi, zresztą nie miał jak tych worków zrobić. Za to przez 3 dni i noce tresował pupila. Coś co miało być żartem, stało się rzeczywistością. Czasem wspomagał go błogosławieństwami, kto wie może nieznany bóg ma już dwóch wyznawców. Tchórzliwego snotlinga i czerwono nakrapianego pająka. Prorok nie był pewien, ale tajemniczy byt go o tym zapewniał. A i coś musiało w tym być, skoro Ciapek względnie wykonywał polecenia. Może słuchał Fika, a może kierował nim bóg. Prorok i tak był szczęśliwy, że ma pupila i współwyznawcę.
Fik na wezwanie Gnorta zjawił się niezwłocznie. Zielony pokurcz był spięty i nerwowy. Potakiwał tylko i przyznawał rację. Cóż innego mógłby zrobić, bał się o swoją głowę i chyba tylko dzięki łasce boga zachował kontrolę nad zwieraczami. Kolejne zadanie, kolejna misja. Prorok był przerażony, reszta znała przecież drogę. A tam były krasnoludy i inny klan. Dla ich wrogów nie było różnicy. Jak to powiadała Golaka, goblińska kucharka. Tchórz czy bohater, z sosem harkolowy smakują tak samo.
Snit'git wzniósł okrzyk i wezwanie do drogi. Fik znów poczuł znajomy skurcz w żołądku. Głód i niepokój robiły swoje, wspólnie skręcając jego wnętrzności w ciasne supły. Głos w jego głowie wsparł go jednak emocjonalnie stwierdzając, że ~nie uciekniesz od tego, Fik. Wolałbyś ukryć się i tkwić w samotności, pozwalając, żeby życie toczyło się bez twojego udziału? ~ Prorok w odpowiedzi szeptał sam do siebie.
– Lepsze to niż kolejna przygoda. Nie cierpię przygód.
Jednak pośpiesznie zebrał swój mały dobytek, po drodze zgarniając jeszcze kawał żarła. Był gotów do drogi.

Kiedy zwołali Smostroka do kolejnego wypadu, czuł podskórnie, że coś złego się święci. Miał rację, to znowu ta banda. Tylko teraz bogatsza w kolejnego czarnego. Słyszał, co stało się z tamtym goblinem, który przybył z nimi wcześniej. Głupi goblin, nie próbował ukryć, że jest obcy, to ktoś mu pomógł przekręcić się na drugą stronę. Czy jakoś tak szło powiedzenie.

Tym razem łucznik zabrał więcej sprzętu, włócznię, trochę jedzenia i oczywiście swoją wspaniałą tarczę, którą ktoś próbował mu podkraść i strasznie zezłościło to Smostroka. Skończyło się to tak, że odkręcił natrętowi głowę, bo samemu z niej korzystać chyba nie umiał. Nie spodziewał się, że zdolny będzie to takich okrutności, ale JEGO TARCZĘ CHCIAŁ ZAIWANIĆ! Smostrokowi ostatnio udzielała się obozowa atmosfera.

Misja wydała się prosta, ale jaka tak naprawdę była szansa na znalezienie tej głowy? Pewnie jakiś zębacz ją wrąbał i nawet nie poznają, czyją czaszkę mijają. Wypadu na gładkich też robić nie chciał, ale poskarżyć się Okrutniakowi, to nie brzmiało jak dobry pomysł. Więc niech będzie, postrzela sobie do gładkich drugi raz w przeciągu tygodnia.

Zastanowił się też, czy nadal jest prawą ręką, czy Gnorix już zapomniał czy w ogóle wyznaczył kogoś innego? Może nowego czarnego? Albo tego podstępnego dupowłaza ze sztandarem? Trochę słabo nie znać swojej pozycji w grupie, ale zapytanie wprost oznaczałoby śmierć niekoniecznie tylko społeczną.

Wszyscy zebrali się w śmierdzącej jaskini stanowiącej przedsionek do głównych jaskiń klanu Złamanego Kła. W wyprawie brali udział Nozudg, Fik, Smostrok, Snit’git, Urzog oraz Gnorix. Weazila nikt nie mógł znaleźć, postanowili zatem wyruszyć bez niego by jak najszybciej przynieść Gnortowi głowę G’bula o ile ta jeszcze znajdowała się na miejscu w którym upadła.
Wejścia do jaskiń jak zwykle pilnowało kilkoro goblinów, którzy ani słowem nie odezwali się do wychodzącej dziwnej zgrai która kierowała się w tylko im znanym kierunku.
Gdy wyszli z jaskini słońce powoli chowało się za szczytami Gór Czarnych, śniegu dookoła było coraz mniej choć dla grupy nie stanowiło to żadnego pocieszenia. Nie nawykli byli do podziwiania budzącej się do życia przyrody w związku z narastającą powoli wiosną.
Wojownicy po około godzinie marszu zobaczyli coś niepokojącego u skraju niskiego acz gęsto rosnącego lasku. Z krzaków rosnących przy ścieżce widać było nogi, a dokładniej 10 nóg jak policzył prorok Fik, co dla reszty nie stanowiło żadnej wartości bo nikt więcej liczyć nie potrafił. Zarżnięte gobliny nosiły znaki klanu, do którego i oni należeli. Trzech z nich miało poderżnięte gardła, z ciał dwóch goblinów wystawały strzały, sądząc po wyglądzie najpewniej wytworzone przez goblinów lub orków z jakiegoś innego klanu.
Nie minęła chwila gdy Smostrok usłyszał skrzekliwe głosy goblinów oraz ciężko oddychające zwierzęta. Odgłosy dobiegały od strony, w którą kierowali się poszukiwacze główy G’bula. Sądząc po sytuacji poszukiwacze mieli dwa wyjścia, skryć się w krzakach lub stanąć na drodze pędzących goblinów.

Fik maszerował w środku szyku. Pozostali zieloni znali już drogę i nie potrzebowali najmniejszej pokraki wśród nich, aby trafić do celu. Nie uszli jednak daleko, gdy natrafili na ślady walki, czy raczej mordu.
Snotling rozdziawił gębę i liczył nogi.
~raz, dwa, trzecia, czwarta... dziesiąty~
Niby nic niezwykłego, ale coś było w tym widoku szczególnie niepokojącego. Czyżby ich ostatni towarzysz z jaskini był szpiegiem i przyprowadził wrogów!
Klan zaraz będzie zaatakowany, a oni są na widoku. Dochodzące dudnienie zdawały się potwierdzać te przypuszczenia. A głos w głowie spał... Coś mu jednak podpowiadało, że pierwszy zginie ten snotling bądź goblin, który pierwszy krzyknie alarm. Fik nie chciał być pierwszym który umiera, w sumie to wcale nie chciał umierać.
Z tego marazmu i rozdziawienia wyrwały go rozkazy Gnorixa.
- Nasi. - Odpowiedział, krótko machając przy tym głową.
Prorok następnie rzucił się między martwe ciała. Chwilowo nie szukał darów od zmarłych pobratymców, a starał się za nimi/pomiędzy nimi schować.

Nie wyglądało to dobrze. Ktoś polował na ich klan i do tego zaraz pod ich nosem. Po ciałach dało wyczuć się zasadzkę, więc nie mogli być pewni, czy i na nich teraz nie czekają. Smostrok nastroszył uszyska, nie chciał być napadnięty i zarżnięty jak ta banda w krzakach. Nasłuchiwał, aż nie usłyszał czegoś, czym natychmiast podzielił się z resztą, a gdy Ci zaczęli planować i spoglądać w kierunku z którego dobiegały głosy, Smostrok cichcem schował się niedaleko, żeby tylko nie widział go nikt - niezależnie po czyjej stronie stał.

Przedziwna jak na tutejsze standardy grupa zielonoskórych zasadziła się na przybyszów, których coraz lepiej słyszeli. Co po chwile słychać było głośne rozmowy goblinów - najwidoczniej czuli się dość pewnie na obcym terenie, a to oznaczało że jest ich więcej niż kilku.

Prawie cała grupa ukryła się, chcąc zastawić pułapkę na pędzących w ich stronę goblinów. Prawie cała, bo Nozudg został wydelegowany na komitet powitalny, ten jednak za nic miał słowa wielkiego orka i zwyczajnie dał dyla. By z bezpieczniejszej odległości ciskać we wrogów kamieniami. Fart chciał, że oddalając się od grupy zauważył o dobre kilkanaście minut drogi większe siły goblinoidów. Sądząc po wielkości w skład oddziału wchodziły trole oraz ogry.

Wystające z krzaków łby Gnorixa i Urzoga jako pierwsze zobaczyły trójkę zwiadowców na wilkach.

Ci widząc wyskakujących z zasadzki czarnych orków, przyspieszyli próbując ich ominąć. Jednak pierwszy z nich wpadł prosto w łapy Gnorixa, pęd wilka jednak był tak wielki, że obalił on wielkiego czarnego orka.

Urzog miał więcej szczęścia, gdyż jego topór dosłownie podciął wielkiego wilka wiozącego na sobie goblina z łukiem. Ten fiknął koziołka i zrzucił z siebie swojego jeźdźca, kończąc przy tym swój żywot.

Snit'git wypadł z krzaków za zwiadowcami i natychmiast rzucili się na goblina, który przewrócił Gnorixa łamiąc mu przy tym dwa żebra. Ten jednak był szybszy, podniósł się na równe nogi wyminął goblina z klanu Złamanego Kła i rzucił się pędem do ucieczki, w stronę z której przybył.

Trzeci goblin dzierżąc w ręku włócznie zaatakował Urzoga trafiając go w lewą rękę, miażdżąc przy tym kciuk i rozcinając dłoń czarnego orka. Goblin wyszczerzył jednak swoje kły i momentalnie odskoczył od Urzoga - Nigh’ut gadaj reszcie, że my widzieć te kurwy ze złamanego kła! - zdołał krzyknąć do goblina który właśnie uciekał z miejsca potyczki. Czarny ork nie zwarzając na tak nikły ból rozpędził swój topór celując prosto w głowę pokurcza. Ten jednak był na tyle zwinny i szybki, że każdy cios wyprowadzony przez czarnego orka był chybiony.

Smostrok siedział cichcem przyczajony w krzakach, tylko czekając na okazję, by oddać strzał. Ta okazja się trafiła. Strzelając w plecy uciekającego goblina, powalił go na ziemię. Jednak być może uciekinier jeszcze żył.

Pozostałe dwa wilki zorganizowały się i ruszyły w kierunku Snit'gita.
W tym czasie Gnorix zdąrzył już podnieść się z ziemi, ominęło go pierwsze starcie.

Tymczasem Fik doskonale ukrywał się między truposzami. Ku swemu przerażeniu stwierdzając, że zgubił coś co ostatnio bardzo polubił. Ciapek zniknął!
Jak się okazało, pająk postanowił również wziąć udział w pogromie zwiadowców i gnał w kierunku łucznika.