Podczas gdy drużyna była zajęta rozmową z pełnymi depresji jaszczuroludziami, Jin zajęty był sprzątaniem swojego bałaganu. Rozmiar dinozaura był, jak przystało na tą grupę zwięrząt, monumentalny i nekrochemista wiedział że nie może sobie pozwolić na błąd. Nie mógł pozwolić na to by nekromancja przejęła to ciało, bo to mogło oznaczać śmierć całego, pełnego różnorodności, biomu. Byłoby to skrajny brak odpowiedzialności i niepowetowana strata dla tego regionu.

Dlatego siedział nad małym alchemicznym palnikiem, mieszając substraty, tworząc coraz więcej żrącego kwasu, wzmocnionego o jego znajomość magii i alchemii, podczas gdy jego lojalny nieumarły nieprzerwanie atakował ciało Młotogona. Co kilka minut Jin brał kolejną porcję żrącego płynu i bogato oblewał skwierczące w świetle dnia ciało. Proces ten generował gęstę chmury śmierdzącego dymu, wyciskające łzy z oczu i kaszel z gardła, ale nie pozwolił sobie na przerwę.

***

W końcu skończył. Z młotogona została rdzawa plama na wilgotnej ziemi. Mniejsze kości z pomocą swego nieumarłego sługi zmielił w moździerzu, większe rozrzucił po okolicy, tak aby nie było szansy by się zreformowały. Jedną, mniej więcej rozmiaru małej pałki, zachował.

Pokryty kryształami zombie-jaszczuroludź wyglądał tragicznie. Kończyny górne miał starte do łokci. W paszczy większość zębów była powyłamywana, ciało od powtarzalnych eksplozji było dziurawe jak sito.

- Połóż się. - zakomenderował alchemik, siegając do bandoliera po swoje narzędzia chirurgiczne. Z mozołem i pietyzmem zaczął szyć ciało nieumarłego. Nie chciał stracić tego sługi. Nie chciał być odsłonięty tutaj, w środku dżungli, bez użytecznego ciała które mogło posłużyć jako tarcza.

Po kilku minutach westchnął delikatnie patrząc na swoje dzieło. Naprawił wszystko co mógł… ale nie było to dość. Zwłoki ledwo trzymały się w całości. Potrzebował czegoś więcej, źródła ciała które mogło zastąpić to co zniszczył.

Coś co żywym przychodziło z taką łatwością, nieumarłym umykało. Prosta umiejętność tworzenia czegoś nowego, nowej tkanki z starych materiałów. Z żywności, powietrza, wody i słońca. A on wciąż nie wiedział dlaczego, dlaczego zmarli nie mogą robić tego co żywi.

***

- Widzę że sporo mnie ominęło. - stwierdził nekromanta, gdy towarzysze zreferowali mu co ustalili w trakcie rozmowy z jaszczuroludziami - Sytuacja klaruje się coraz bardziej, przypuszczam że to dość informacji by pan gubernator był chętny zapłacić nam za usługi, ale… - alchemik zawiesił na chwilę głos wyraźnie nad czymś myśląc - Możemy wrócić do Pridon’s Heart, albo spróbować odwiedzić jeszcze ruiny. Jeśli się nie mylę były na zachód od nas i leżą nad rzeką. Może dalibyśmy radę sklecić jakąś tratwę i popłynąć tam rzeką? - zaproponował alchemik.

Na słowa Zoda jaszczuroludzie obnażyli kły, oddychając przez nozdrza – w tym gadzim grymasie Amos odczytał mieszaninę obrzydzenia i gniewu.
- Zabić młode? – Achahut rzuciła z niedowierzaniem - Niszczenie jaj to zbrodnia, nieważne czyjego są plemienia –
Na sugestię Edwarda warknęła cicho - Daruthek jest… - zamilkła, szukając słowa albo opanowując złość - …spaczony. I spacza innych. Miękkoskórzy nie wadzili się z Dziećmi Bagien, nie atakowali lęgowisk. Gdyby Dzieci potrzebowały ich terenów, zaatakowałyby honorowo, zabijając wojowników, ale nie młode – pokręciła głową.

***

Zostawiwszy jaszczuroludzi w ich depresyjnym stanie (choć może z drobną iskierką nadziei), bohaterowie opuścili smołowe pola, kierując się w stronę brzegu rzeki. Pomysł Jina został przyjęty bez sprzeciwów, ale większość pracy przypadła już Amosowi, który jako jedyny miał jakieś marynistyczne doświadczenie. Mając wsparcie w postaci Zodowego toporzyska i alchemicznych wynalazków, położenie i przycięcie, a następnie połączenie ich w jedną konstrukcję zajęło ledwie parę godzin. Słońce dopiero zbliżało się do zenitu, gdy na wodę opuszczona została solidna tratwa, na której spokojnie zmieściła się czwórka awanturników. Spoglądający nieco lękliwie na głębiny Edward zauważył, że większość mieszkańców rzeki trzyma się od nich z daleka – zapewne był to efekt schłodzenia wody preparatami Jina, co najwyraźniej nie podobało się ciepłolubnym rybom.

Spływ wartkim nurtem Koriru był wspaniałą odmianą po przedzieraniu się przez gęstą dżunglę. Duchota i wilgoć ustąpiły miejsca mocnemu wiatrowi, który skutecznie łagodził lejący się z nieba żar – w innej sytuacji byłaby to przyjemna i relaksująca podróż. Nie płynęli jednak na tyle szybko, by umknąć latającym zmorom tropikalnych klimatów – komary atakowały całymi chmarami, biorąc ich za łatwe do upolowania ofiary i jakimś cudem przeciwstawiając się pędowi powietrza. Była to jednak łatwa do zniesienia niedogodność w porównaniu do ostatnich dni, i mogli pozwolić sobie na nieco odpoczynku.
Oczywiście, nie był to prościutki spacerek – Amos uwijał się, miejscami z trudem sterując tym prowizorycznym wehikułem i nie szczędził przekleństw w dyrygowaniu swoją „załogą”. Półorkowi nie można było jednak odmówić umiejętności żeglarskich, cały czas działał pewnie, kilkukrotnie ratując ich tratwę przed wpadnięciem na mieliznę lub wystające z wody konary. Z większością takich niespodzianek musieli sobie radzić głównie na początku podróży, zanim wypłynęli z zakola na prosty odcinek prowadzący bezpośrednio do morza. Później nurt rozszerzał się i zwalniał nieco, więc pozostawało głównie trzymać się kursu i nie zbliżać do brzegów, obserwując kłębiące się w oddali burzowe chmury.
Podróż ta trwała znacznie krócej niż pieszy marsz przez gęstwiny i nocą tego samego dnia drużyna była już niemal u samego ujścia rzeki do morza. Od kilku mil teren na brzegach podnosił się, więc teraz płynęli płytkim wąwozem, z wąziutkim pasem ziemi przechodzącym w kilkunastometrowe ściany klifów. Pamiętali dobrze, że ta część wybrzeża, znajdująca się na północ od Pridon’s Hearth, wygląda tak na całej swojej szerokości, więc piesza podróż wymagałaby odnalezienia jakiegoś parowu lub wspinaczki na górę. Chmury zasłaniały większość nocnego nieba, ale księżyc co jakiś czas wyłaniał się, dając dość światła, by bohaterowie mogli dostrzec szczyty klifów, porośnięte znacznie rzadszą roślinnością niż głębiny dżungli, przetrzebioną dodatkowo przez sztorm sprzed kilku dni. Ale nawet w momentach zupełnej ciemności widzieli słaby, ledwie widoczny zielonkawy poblask gdzieś na południowy zachód od nich. Jego źródło ujawniło się, gdy podpłynęli bliżej, a księżyc ponownie łaskawie rozjaśnił nieco mroki nocy.
Tuż przy krawędzi klifu, nad samym brzegiem morza stała masywna kamienna budowla, większa nawet od świątyni Abadara w Pridon’s Hearth. A przynajmniej tak musiało być eony temu, gdyż teraz pozostały z niej jedynie fragmenty potężnych, zaokrąglonych ścian, wciąż opierających się niszczycielskiemu działaniu czasu i żywiołów. Kształt murów sugerował, że kiedyś musiała być okrągła, i naprawdę przeogromna – zanim księżyc znów zniknął za chmurami dało się dostrzec, że nawet tworzące ją kamienie były imponujących rozmiarów. I to one właśnie wydawały się lśnić tym bladym, zielonkawym blaskiem.
Dotarcie do ujścia rzeki kończyło najprostszy etap drogi powrotnej – kontynuowanie spływu oznaczało wiosłowanie i nierówną walkę z morskimi prądami, a porzucenie jej wymagało już powrotu pieszo wybrzeżem.

Podróż w dół rzeki była strzałem w dziesiątkę. Amos dwoił się i troił by utrzymać ich na wodzie, Jin musiał przyznać że ten znał się na swojej robocie. Był wyjątkowo zadowolony z uzyskanego efektu, oszczędzili mnóstwo czasu… ale teraz czekała ich albo walka z klifami na które musieli się wspiąć, albo stawienie wyzwania oceanowi. A całość w marnym świetle księżyca i gwiazd, oraz tajemniczych ruin, rozsiewających swój blask w nocy.

Nekrochemista czuł ciężką do opanowania ciekawość. Ruiny mogły skrywać sekrety sprzed tysięcy lat, cywilizacji która się narodziła, przeżyła swoją złotą erę i upadła nim Cheliax powstał z jego opresyjnym systemem prawnym. Kto mógł wiedzieć jakie sekrety kryją się we wnętrzu tego zabytku? I choć to medycyna była dziedziną w której przodował to każdy rodzaj wiedzy był przez niego pożądany. Sam proces zdobywania jej był niemal najwyższą wartością moralną, tuż za walką ze śmiercią i chorobą.

- Nie wydaje mi się żeby tratwa poradziła sobie na otwartej wodzie. Proponuję przybić do lądu, spędzić noc na brzegu i jutro rano znaleźć podejście w górę klifu. - nekromanta wyraził swoją opinię, z wyraźnym powątpiewaniem patrząc w dół rzeki i dalej na otwarty ocean.

Amos nie wyraził sprzeciwu, więc zgodnie z sugestią Jina, bohaterowie znaleźli pod skalnym nawisem klifu szerszy kawałek plaży, na którym zdołali rozbić obóz. Gdy Amos z Zodem wyciągali tratwę na brzeg, Edward znalazł kilka konarów wyrzuconych dawno temu na brzeg – były na tyle suche, by nadawać się do rozpalenia niewielkiego ogniska. Piekąc nad płomieniami złowione w trakcie spływu ryby, suszyli jednocześnie swoje ubrania, skryci bezpiecznie przed deszczem, który rozpadał się na zewnątrz. Gdzieś w oddali, na pełnym morzu, co jakiś czas rozbłyskały pioruny.

Alchemik korzystał z nawisu, wciskając się jak nagłębiej by uciec przed wodą. Wyglądał mizernie. O tyle o ile sama podróż przez dżunglę nie była dla niego specjalnie męcząca - w końcu miał silnych towarzyszy torujących mu drogę, a morderczy upał był łatwo niwelowany przez jego mrożące alchemiczne wyroby, to atak wszechobecnej wody wywoływał u niego niemały dyskomfort.
- Nikt z szanownych panów pewnie nie zna zaklęć tworzący pozawymiarowe przestrzenie mieszkalne, prawda? - spytał bez nadziei w głosie - Żałuję że nie ma tutaj mojego ojca. Nie musielibyśmy się męczyć na deszczu.
- Przestań narzekać nekromanto - odezwał się Amos smażąc rybę. Miał powiedzieć, że odrobina kapiącej wody jeszcze nikogo nie zabiła, ale przypomniał sobie pewne tortury w pewnym zapomnianym przez bogów porcie. Zamiast tego rzucił. - Słyszałem taki dowcip o nekromancie. “Pomszczę mojego brata!” krzyczy drużynowy wojownik. “Masz mój łuk” - odpowiada elf. “I mój topór”, wtóruje krasnolud. “I swojego brata” odzywa się nekromanta! HA! - półork zaśmiał się ze swojego własnego dowcipu sprawdzając patykiem poziom wysmażenia ryb. Jin przewrócił oczami. Słyszał ten żart więcej niż raz.
- Jutro czeka nas trochę wspinaczki, dobrze byłoby odpocząć i zastanowić się jak chcemy wrócić do Pridon’s Hearth. -
- Proponuję sprawdzić jeszcze ruiny i wrócić wzdłuż brzegu. - odpowiedział alchemik - Zaliczymy przy tym miejsce w którym zaginęło Kobaltowe Oko i pomożemy ludziom którzy tam utknęli. Unikniemy też przebijania się przez najgęstszą florę.
- Dla mnie brzmi w porządku - odpowiedział Zod, po czym dodał - Ja znam żart z serii o narkomancie w sądzie w sprawie morderstwa… “Czy ktoś przywołuje jeszcze jakichś świadków?”, na co nekromanta “Przywołuje ofiarę… - Zod zachichotał się pod maską póki nie utracił nadziei, że ktoś do niego dołączy w śmiechu - Ech… zbyt dużo ten żart traci na tłumaczeniu z elfiego… - westchnął zrezygnowany.

***

Mimo niepokojącego zielonkawego blasku emitowanego przez ruinę, co jakiś czas widzialnego ledwo nad skrajem klifu, noc minęła drużynie spokojnie. Z samego rana, zaraz po uprzątnięciu obozowiska, zaczęli rozglądać się za łagodnym podejściem z plaży na górę. Niestety niczego takiego nie znaleźli, pozostała im więc wspinaczka po blisko pionowej skale. Amos wyruszył pierwszy, wyszukując miejsce najbardziej poznaczone wystającymi ze ścian korzeniami, i obwiązany linami wdrapał się na sam szczyt klifu. Pozostałym, dzięki przywiązanej do najbliższego drzewa i spuszczonej im linie, poszło znacznie łatwiej – jedynie idący na końcu Jin miał nieco trudności, czego efektem na szczęście były jedynie ubłocone spodnie i nieco zerwanego naskórka na dłoni.

Widok z klifu prezentował się imponująco. Ciągnące się na setki mil, szargane wiatrem zupełnie dziewicze wybrzeże, poznaczone jedynie nielicznymi, pełnymi zieleni wysepkami, oraz ciemne morze z wciąż kotłującymi się nad nim burzowymi chmurami. Edwardowi kojarzyło się to z rycinami o Oku Abendego – tylko ten wieczny sztorm był setki mil na północ stąd, prawda? Szum fal uderzających o podnóże klifu i chłodna bryza, niosąca słone kropelki wody niosły to specyficzne uczucie orzeźwienia, jakiego nie można było uświadczyć nigdzie poza morskimi wybrzeżami. Bohaterowie z przyjemnością wdychali rześkie powietrze, idąc przez przetrzebiony przez niedawny wiatr las – dziesiątki mniejszych drzew zostało powalonych przez silne podmuchy, tworząc spore prześwity w dżungli. Przeskakując przez któryś z kolei pień, w końcu dostrzegli to, do czego zmierzali.

Stojąca przy samiutkiej krawędzi klifu ruina z bliska robiła jeszcze bardziej niesamowite wrażenie. Została z niej tylko mocno zarośnięta połówka muru sięgająca kilkunastu metrów, ale nawet ten fragment miał ponad dwadzieścia metrów średnicy! Pojedyncze, pokryte pnączami kamienie były wielokrotnie większe od takich używanych we współczesnych miastach, a do tego emitowały pełgającą zielonkawą poświatę, praktycznie niewidoczną w blasku dnia. Ktokolwiek ją zbudował (a z tego, czego domyślali się Jin i Edward, były to cyklopy z pradawnej, poprzedzającej nawet Azlant cywilizacji Ghol-Gan), musiał dysponować nie tylko masywnymi rozmiarami, potężną magią, utrzymującą się całe tysiąclecia, ale także zamiłowaniem do sztuki. Wewnętrzna część ścian była bowiem pokryta pięknymi, i co niezwykłe, wciąż wyraźnymi malunkami i rzeźbieniami przedstawiającymi jednookie postacie, żeglujące po morzach i obserwujące rozgwieżdżone niebo. Z pewnością tworzyły one jakąś historię, która niestety urywała się, przerwana przez nieubłagany upływ czasu. Obraz przedstawiający postać z rozłożonymi dłońmi pod piktogramami przedstawiającymi słońce i księżyc znajdował się przy fragmencie schodów o wielkich stopniach, prowadzących w głąb ziemi – przejście było jednak zasłonięte częściowo przez gruz, a częściowo przez gęste pnącza.

Resztki wieży dalej stanowiły dobrą osłonę przed wiatrem i innymi warunkami pogodowymi, dlatego żaden z bohaterów nie był zaskoczony, gdy po krótkim rozejrzeniu się zauważyli ślady bytności istot rozumnych. Zod odnalazł wciśnięty między stertę i gruzu sporych rozmiarów pakunek, zawierający kilka harpunów, sieci rybackie oraz rozkładający się stojak do suszenia ryb. Edward, oglądając malunki, dostrzegł kilka małych, i nieporównanie brzydszych, rysunków przedstawiających ogoniaste postacie łowiące rekiny i piekące wielkie kawały mięsa na ogniu. Amos dostrzegł wśród nich także znacznie świeższe ryciny, przedstawiające niewielką rzekę oraz jakąś budowlę wraz z kilkoma punktami odniesienia. Z pewnością mapa ta wskazywała położenie jakiegoś ważnego miejsca, ale brakowało jej oznaczeń i była nieczytelna w szerszym kontekście. A przynajmniej byłaby, gdyby nie niedawna rozmowa z Achahut i wskazówki dane przez jaszczuroludkę, dobrze pokrywające się z tym, co półork miał przed oczami. Mieli jasną drogę do ruin zamieszkiwanych przez Dzieci Bagien. Amos już miał ogłosić to towarzyszom, gdy coś zwróciło jego uwagę – pnącza pokrywające środkową część ściany poruszały się bardzo powoli. I nie byłoby to nic dziwnego, gdyby nie robiły tego pod wiatr…

Jin, który w tym czasie oglądał znalezione obok schodów oczyszczone gładko gnaty, w których rozpoznał kości piszczelowe jaszczuroludzi, również zauważył podobny ruch pnączy porastających stertę gruzu nad nimi. Nie potrzebował więcej niż sekundy, by domyśleć się, co jest jego przyczyną, i zmroziło mu to krew w żyłach. Ruiny porośnięte były przez mordorośl – podstępną, mięsożerną roślinę, duszącą niczego nie spodziewające się ofiary.