Tymczasem Sophie zapachniała zupa w kotle na kuchni i korzystając z wolnej chwili podeszła, by choć nacieszyć oczy widokiem. Był to gęsty i bulgoczący posiłek, w którym pływały różne warzywa i grzyby, mięso, zioła i przyprawy, a całość nieziemsko pachniała. Talia dziewczyny zawarczała jak głodne zwierzę, kuląc się boleśnie, jednak zaraz została owinięta grubym materiałem płaszcza, by nikt tego nie usłyszał.

- Niech będzie. Na dokładniejsze zabiegi znajdzie się czas później - zwrócił się Remi do wdowy, po czym popatrzył na stojącą przy kotle kobietę. - Muszę pani podziękować, bez pani interwencji mogłoby się to kiepsko dla mnie skończyć - powiedział, przyglądając się jej badawczo. - Ale my się chyba nie znamy?
- Hmm… - Dziewczyna nadal lekko pochylała się nad parującym kociołkiem. Dopiero po chwili zrozumiała, o czym mówił mężczyzna. Odwróciła się powoli, a na jej zmęczonej twarzy pojawił się słaby uśmiech. - Zapewne nie nadarzyła się po temu okazja - odparła, nieznacznie wzruszając ramionami. - Szczególnie, że jestem w Szuwarach od niedawna, a pana widziałam dziś rano po powrocie z podróży. Jestem Sophie d’Artois - przedstawiła się, przy każdym słowie przenosząc wzrok na kolejną, nieznajomą osobę. - Bardzo mi miło, mimo dość… niefortunnych okoliczności.
Zapach zawartości kociołka dotarł także do mężczyzny, ale ten tylko pokręcił głową, odganiając przyjemną woń.
- Remi Martin, do usług. Co do okoliczności, faktycznie bywało lepiej - przyznał bartnik. Martin milczał przez chwilę, nie spuszczając oczu z panienki Sophie. Już otwierał usta, by zadać nurtujące go pytanie, jednak zmienił zdanie. Nie tu i nie teraz.
- Trzeba rozwiązać sprawę z szeryfami - rzekł więc, zamiast tego. - Jeszcze gotowi oskarżyć nas o napad na funkcjonariuszy. To byłoby całkiem w stylu Chlupocic.

Simone tymczasem, wyjęła z ust kawałek szmaty, który do tej pory trzymała klękając przy Remim. Założyła silnie opatrunek, aż mężczyzna musiał mimowolnie syknąć. Vioaline wyniosła misę z czerwonawą od krwi wodą.
- Jak tylko będzie miał pan możliwość, proszę natychmiast zadbać o te rany. Może wdać się infekcja. To nie byle draśnięcia.
Kobieta wstała i udała się do kuchenki by wrzucić zakrwawione fragmenty materiałów do pieca.
- O matko, kompletnie zapomniałam o tym kociołku! - Chwyciła gar i zestawiła z ognia. - Powinniście oboje coś zjeść. A szczególnie pan, panie Martin. Vioaline, nalej po misce. Sobie też.
Gospodyni podeszła do okna i próbowała dojrzeć, co dzieje się na zewnątrz.

Panna d’Artois uśmiechnęła się do siebie, na tak postawioną propozycję, a jej żołądek zamruczał z zadowoleniem. Bez słowa odłożyła torbę obok swojej broni i podeszła, by pomóc dziewczynie.
- Myśli pan, że naprawdę byliby do tego zdolni? Są aż tak obłudni? - zapytała, gdy nalewały zupę do trzeciej miski.
Martin pozostał na swoim miejscu, bawiąc się zamkiem pistoletu.
- Ja bym się nie zdziwił - odparł. Możliwe skutki tej nocy, wciąż chodziły mu po głowie. Panna d’Artois nie była stąd, ta strzelanina była dla niej tylko konfliktem pomiędzy dwoma miasteczkami. Zakończy swoje sprawy i wyjedzie, pozostawiając to wszystko za sobą. Remi będzie musiał zmierzyć się ze wszystkimi konsekwencjami. Martin odgonił te myśli. Decyzję podjął już pod Kocurem.
- Dziękuję za poczęstunek - zwrócił się do pani Girard, nie podnosząc głowy - ale nie mogę tu dłużej zostać. Im dłużej tu jestem, tym większe ryzyko, że ktoś będzie mnie szukać.

- Mimo wszystko powinien pan zjeść choć trochę. Szczególnie, że jest pan osłabiony, po utracie takiej ilości krwi - zaoponowała panna d’Artois, czując gdzieś w środku, jak obiad próbuje jej umknąć. Jej samej nie wypadało jeść, gdyby ranny odmówił, więc nie zwlekając podała mu miskę z parującą potrawą.

- Prawdę mówi panienka Sophie. Niech pan coś zje. I tak nie dał pan sobie w należyty sposób pomóc. Niech chociaż zupa pana wzmocni - odpowiedziała gospodyni nie odwracając się od okna.
Martin pokręcił głową i powstał.
- Mi nic nie będzie. A szeryfowie nie zrobią sobie przerwy na posiłek. Jeszcze raz za wszystko, pani Simone. Odwdzięczę się, jeśli tylko będę mógł - obiecał, posyłając kobiecie zmęczony uśmiech i ruszył w stronę drzwi.
- Rzeczywiście bezpieczniej będzie pani nie narażać - dodała dziewczyna, z głębokim, choć dobrze skrywanym, niezadowoleniem. Odłożyła miskę na drewniany blat i również postąpiła za mężczyzną, zbierając torbę i pewnie układając palce na rękojeści pistoletu. - Odprowadzę pana, panie Martin. Co dwie pary oczu to nie jedna, a w dodatku jest pan ranny.

Ani pani Simone, ani Vioaline nie odezwały się słowem na tę decyzję. Gospodyni niewzruszona pożegnaniem trwała przy oknie. Dziewczynka też milczała stojąc plecami do Sophie. Młoda wiedźma nie widziała jej twarzy, gdy zamykała drzwi. Coś tu nie grało. Sophie czuła to w swoich młodych kościach i pustym żołądku.

Eldritch schodził. Krok po kroku nie rozumiejąc nic z tego co się działo, ale jedno było pewne… to miejsce, te uczucia, te głosy… to wszystko było tak upiornie znajome. Wręcz intymne. Nie wiedząc co czeka go na dole schodził niżej. Równym, pewnym krokiem.

W ciemnym tunelu było coraz bardziej głucho. Przez moment, nie było słychać nic. Grube zwały ziemi oddzielały cały świat tworząc mroczną i cichą dziuplę.
- CHODŹ - powtarzał głos - JUŻ NIC NAM NIE PRZESZKODZI. JESTEŚ BEZPIECZNY, ALE MÓJ CZAS MIJA.
Kilka kroków dalej dźwięki znów wróciły. W nozdrzach Eldritch poczuł delikatne i chłodne powietrze, a jego czułe oczy wypatrzyły źródło światła. Przez rozerwane sklepienie, ciasnego tunelu przedzierała się słaba poświata.

Gdy Eldritch tam dotarł, jego nogi stąpały po spróchniałych deskach. Kości leżały tu porozrzucane, fragmenty zgniłych ubrań i kilka czaszek różnych ras. Posążek z kamienia z rozłupaną ręką i bez głowy wbił się w podłogę. Sufit się tu zawalił, razem z kilkoma trumnami. Nad głową Eldritch musiał mieć cmentarz…
Korytarz był nie do przejścia, ale można było się wspiąć. Przez dziurę, Ocaleniec mógł zobaczyć jakieś ciasne pomieszczenie. Rzeźbione buźki, niewielkie wnęki…

Ocaleniec kierowany wewnętrzną potrzebą poznania zaczął się wspinać po zawalisku. Ten głos… wiedział coś o nim. Wiedział więcej niż on i miał nadzieję, że jak spotka swojego cichego rozmówcę pozna prawdę o sobie. Prawdę która została mu odebrana.

Posypało się kilka kamieni. Niewielka ich lawina stoczyła się spod butów Eldrticha na sam dół. Głowa Ocaleńca wychyliła się nad podłogę. Było to zdecydowanie więcej tlenu niż na dole. Niedomknięte drzwi wpuszczały nieco światła i świeżego powietrza. Czuć jednak było wilgoć.
Mężczyzna podparł się ręką, odepchnął nogą i dość szybko, szorując końcówką rapieru po klepisku, stanął wyprostowany. Otaczały go ściany z licznymi, regularnymi wnękami. To musiało być to mauzoleum, które stało samotnie na cmentarzu i porastało coraz większymi chaszczami od wielu lat. Pająki tutaj też nie próżnowały. Stara sieć pajęczyn świadczyła, że nikt tu od dawna nie zaglądał…
Wtem z dziury pod Eldritchem wyleciał brzęczący owad, który zlał wnętrze budynku zielonym światłem. Zdobienia nabrały wyraźnych kształtów jak i napisy na nagrobkach…
- Pii? - Odezwał się przybysz.
Wzrok Ocaleńca przyzwyczaił się wreszcie do tej gwałtownej zmiany oświetlenia.
“Marie-Claire Poulin, Simone Girard, Jean-Christophe Trouve”
Figurowały nazwiska pochowanych tutaj osób. I był to dopiero początek…

Eldritch w końcu dostał się do pomieszczenia. Nie widział wiele do czasu pojawienia się owada… którego już znał, ale za nic nie pamiętał jak się zwał.
- O to ty, co ty tu…? - nie dokończył. Jego oczy otworzyły się szeroko na widok tego co rysowało mu się przed oczami.
- Osz kurwa… - mruknął tylko głośno nie mogąc znaleźć słów… czyżby wszyscy w Szuwarach…? ...ale wtedy kto splótł tyle trudnych wzorów?
- Powiadom Chloe. Najpewniej są tu pogrzebani wszyscy aktualni mieszkańcy Szuwar, a to znaczy, że tych których widzieliśmy są wzorami magicznymi. - zakomunikował latającemu owadowi i ruszył na dalszą eksplorację tego miejsca pochówku. Tu gdzieś musiał być Głos. Głos który pomoże mu zrozumieć nie tylko Szuwary, ale i samego siebie.

Mechaniczny owad zakręcił bączka i zniknął we wnęce w ziemi. Blask zielonkawego światła uciekł razem z nim pozostawiając Eldritcha w niejasnej scenerii.
Później nastąpił huk jakiś oraz krzyki z oddali. Przez uchylone wrota widać było łunę ognia nad zaroślami, które otaczały cmentarz. Coś się paliło w Szuwarach.
- NIE ZWRACAJ UWAGI. NIEDŁUGO NIKOGO NIE BĘDZIE… ODWRÓĆ SIĘ.
Gdy Ocaleniec wykonał to polecenie, zauważył okrągłe, małe okienko na wysokości głowy. Widać było przez nie wzgórze, które wznosiło się nad Szuwarami. Jego grzbiet właśnie nachodził białą jak mleko mgłą.
- CHODŹ - Powiedział głos.

Choć korciło mężczyznę by sprawdzić co się dzieje w mieścinie to jednak chęć poznania samego siebie zwyciężyła. Pewnym, choć ostrożnym krokiem ruszył w kierunku wzgórza. Tam czekały odpowiedzi. Nic innego się nie liczyło.

Eldritch wyszedł z terenu cmentarza i nim dotarł do Rechotki, otuliła go gęsta mgła. Mimo wszystko szedł dalej, aż do mostu, a później w kierunku wzgórza. Widoczność była słaba, ale głos prowadził go przez ten nieznany teren. Dźwięki z miasteczka stawały się coraz odleglejsze, a krajobraz coraz dzikszy i bardziej wilgotny…

Aż wreszcie przed oczami Ocaleńca rozpostarła się niewielka grota porośnięta dziwną roślinnością. Na jej końcu widać było kolejne przejście...
- WEJDŹ I NIE BÓJ SIĘ. JESTEŚ W DOMU. - Powiedział głos.

To było dziwne, bo Eldritch nie czuł żadnego emocjonalnego przywiązania do tego miejsca. Ogólnie to zdał sobie sprawę, że nie czuł żadnych uczuć, a te które były do tej pory były tylko projekcją umysłu. Westchnął więc lekko przygotowując się do dalszej drogi i już kolejne kroki niosły go do przodu. Do groty. Tam musiało być coś co chociaż szczątkowo przebudzi jego wspomnienia.

Nogi podążały naprzód, ciemnym korytarzem, który skręcał delikatnie. Na jego końcu, Eldritcha przywitały roztrzaskane drzwi. Stanął przy nich. Były bardzo stare i pewnie od tej starości padły na podłogę. Ze ściany wisiały bezwładnie strzępy zawiasów.
Na ramieniu poczuł dotyk. Jakaś postać o długich, ostrych palcach położyła mu dłoń.
-OPIEKUN ZAPROWADZI DO MNIE - Rozbrzmiał głos - -MOŻESZ UFAĆ.

Dziwna, milcząca zajawa poprowadziła Ocaleńca przez salę ze studnią na środku, krętymi schodami na górę. Czuć było tu przeciąg.
Obaj weszli do sali, która przypominała kopułę, której ktoś zrobił dziurę w dachu. Na środku leżały zwały ziemi i bezgłowy tors mężczyzny.
-TO TWÓR MÓJ, NIKT WAŻNY, STRAŻNIKU. - Uspokajał głos -OPIEKUN ZAPROWADZI. UŻYJ BRONI BY OTWORZYĆ.

Ten z początku niezrozumiały komunikat szybko dał się odczytać, gdy towarzyszące stworzenie pokazało kolejne schody. Tym razem prowadziły w dół kilka stopni i na pierwszy rzut oka kończyły się ślepym zaułkiem. Rzeźbą smoka z rozwartą paszczą. W miejscu czoła, stwór miał kolistą wnękę z wciętym znakiem “X”.
Rzeczywiście, broń Ocaleńca dała się rozłożyć. Otrze było zwykłym, ułamanym rapierem, ale rękojeść, a szczególnie głowica była bardzo stara… i okazała się kluczem.

Już po chwili drzwi ustąpiły i przed Eldritchem ukazała się ciasna wnęka. Wyglądało to jak spiżarnia bez półek.
-WEJDŹ. NIE BÓJ SIĘ STRAŻNIKU.

Gdy karczmarz wszedł do środka, podłoga zatrzeszczała. Jakieś mechanizmy zazgrzytały. Drzwi mozolnie się za nim zamknęły. Coś chrobotnęło i szarpnęło całym pomieszczeniem, tak, że trzeba było zaprzeć się ściany by nie upaść.
Eldritch dałby sobie uciąć swoją martwą głowę, że pomieszczenie opada na dół. Dość wolno, przy akompaniamencie regularnych jęków i zgrzytów.

-WRESZCIE. CZEKAŁEM 800 LAT. WRESZCIE NADSZEDŁ ODPOCZYNEK. JA, GNIAZDO. UMIERAM Z OCHOTĄ. ODCHODZĘ. TY PRZYCHODZISZ.

Eldritch miał dziwne przeczucie. Przeczucie, że już nie opuści tego miejsca. Był Strażnikiem, ale co to znaczyło?
- Opowiedz mi, swoją i naszą historię. - powiedział pewnym głosem - Gdyż nic nie pamiętam, a tylko ty masz klucze odpowiedzi do mych wspomnień.

-JESTEM GNIAZDO. ZOSTAŁEM WEZWANY JAK TY. MOJĄ SŁUŻBĄ BYŁO PILNOWANIE JAJ, Z KTÓRYCH MIAŁY SIĘ WYLĘGNĄĆ MŁODE. JAK KAŻDE GNIAZDO PEŁNIŁEM CO MI NAKAZANO AŻ DO OSTATNIEGO JAJA LUB PRZEZ 800 LAT. MOJA SŁUŻBA TU MA SWÓJ KONIEC.

Mechanizm zaterkotał groźnie i zatelepało windą przez chwilę. Eldritch nie czuł już powietrza, a zapach przypominał stare, głębokie studnie.

-TY JESTEŚ STRAŻNIKIEM. NASTĘPUJESZ PO MNIE. NIE ZNAM TWOJEJ HISTORII, ALE ZWIĄZAŁEŚ SIĘ Z TYM MIEJSCEM BARDZO. TWOJE CIAŁO PRZELEŻAŁO TU TYLE, ILE JA TU SŁUŻĘ. ZWIĄZAŁEŚ SIĘ ZE SMOCZĄ MATKĄ I TYM WZGÓRZEM.

Winda zwolniła nagle i zaczęła opadać powoli na ziemię. Razem z końcem tej wyprawy światła było coraz więcej. Sala, którą teraz Eldritch miał przed oczami to była wielka sala. Nie było w niej ani zdobionych ścian, ani kolumn. Przypominała bardziej gigantyczną norę, która została dawno temu wygrzebana przez jakieś stworzenie.
To w niej, w niewielkich skupiskach leżały jaja. Trudno było ocenić ich ilość ale można było spokojnie założyć, że w gnieździe leżało ich przynajmniej 100.

Usta Eldritcha lekko się rozchyliły kiedy zobaczył ogrom gniazda i potomstwa którego przyszło mu strzec. W tej chwili poczuł przypływ obowiązku i jakby mniej żal mu było utraconych wspomnień. Gdyby je posiadał decyzja byłaby trudniejsza, a ponieważ ich nie miał miał łatwiej, bo nie wiedział co tracił.
- Osiemset lat… ciekawe ile mi zejdzie. - mruknął w zadumie.
Ktokolwiek wkroczy do gniazda będzie musiał umrzeć. Ten sekret, ta tajemnica musi zostać pochowana, a on był jej Strażnikiem. Nie wiedział jak długo będzie czekał, ale wiedział, że to dość czasu, by doszlifować swoje zdolności walki, zahartować ciało i na nowo pojąć prawidła magii… musiał to zrobić, od tego zależało to czy Gniazdo będzie bezpieczne.
- Oprowadź mnie, chcę poznać to miejsce, jego najmniejsze zakamarki… - powiedział, a o żywność i wodę się nie martwił. Przeczuwał, że energia tego miejsca, tej ziemi będzie go utrzymywać przy życiu. Tak jak w pierwsze dni jego Przebudzenia. Choć wiedział, że będzie tęsknić za towarzystwem drugiej osoby to mimo to wiedział, że nie było odwrotu. Nawet, jeśli mógłby się wydostać na zewnątrz nie mógłby tego zrobić. Za duże ryzyko… po prostu. Za duże ryzyko.

-NAJWAŻNIEJSZE JEST TYLKO JEDNO MIEJSCE, STRAŻNIKU. TAM GDZIE LEŻY OSTATNIE JAJO. NIE WIEM CZEMU, ALE SPOŚRÓD WSZYSTKICH, TO JEDNO NADAL ŻYJE. RESZTA STAŁA SIĘ KAMIENIEM.

Rzeczywiście. W centralny miejscu widniało jedno jajo o większym blasku. Jako jedyne leżało samotnie, bez towarzystwa swoich sióstr i braci. Pulsowało delikatnie żółtawą poświatą, a w środku coś się poruszało.
Reszta była stertą skamielin. Ogromnie drogich skamielin. Szuwary leżały na niewyobrażalnym bogactwie. Eldritch zdawał sobie też sprawę, że taka ilość zgromadzonej energii magicznej musiała generować nieliche anomalie.

-ROBIŁEM WIELE PRZEZ TE OSIEM WIEKÓW, BY NIKT NIE DOWIEDZIAŁ SIĘ O ICH ISTNIENIU. ALE Z CZASEM ROBIŁO SIĘ TO CORAZ TRUDNIEJSZE. PONAD 10 LAT TEMU PEWNYCH DWÓCH DAWCÓW IMION ODKRYŁO TO MIEJSCE. JEDEN Z NICH UCZYNIŁ WIELE ZŁA BY SIĘ TU DOSTAĆ. DZIŚ JEST DOBRY DZIEŃ, BYM ODSZEDŁ I BYŚ TY ZABRAŁ OSTATNIEGO SMOKA. WŁAŚNIE ROZPOCZĄŁEM CZYSZCZENIE. MIASTECZKO BYŁO MI SCHRONIENIEM PRZEZ PONAD 300 LAT. ODTWORZYŁEM KAŻDEGO, KTO ŻYŁ TU KIEDYKOLWIEK I WIĘKSZOŚĆ ICH BUDOWLI. MUSISZ JE OPUŚCIĆ I ODEJŚĆ BYLE DALEJ STĄD.

Eldritch nie był pewny, czy dobrze rozumiał.
- Mam zabrać ostatnie jajo i udać się w świat? - zapytał dla pewności niepewny czy podoła temu zadaniu.

-TUTAJ CI NIE POMOGĘ, A MIEJSCE JUŻ NIE JEST TAKIE BEZPIECZNE. JEŚLI CHCESZ TU ZOSTAĆ MUSISZ PRZYGOTOWAĆ SIĘ NA OBCYCH. OD DAWNA CHCĄ TU WEJŚĆ, STRAŻNIKU.

- Mam większe szanse na zewnątrz. - powiedział Ocaleniec kręcąc głową - Ta ilość skumulowanej energii magicznej przyciągnie kłopoty szybciej niż później, a nie pamiętam nic co mogłoby mi pomóc ochronić jajo…
- Gniazdo, powiedz mi. Czy nie muszę martwić się snem, czy jedzeniem? Czy to tylko efekty na tym terenie? - zapytał jeszcze dla klarowności.

FONT="Impact"]Twoje ciało wciąż ciepłe. Duch się dostraja. Z czasem będziesz musiał dbać o swojego nosiciela… Jego pamięć odejdzie, a ty stopniowo zaczniesz odbudowywać swoją.[/font]

- Znaczy się… że to ciało nie należy do mnie? ...a raczej już należy... - Mruknął w zadumie Eldritch - ...i będę musiał dbać o potrzeby fizyczne. To komplikuje sprawę.
- Będę potrzebował wziąć trochę kamienia na drogę… co jeszcze powinienem wiedzieć?

Istniało spore prawdopodobnieństwo, że czarownik nie wiedział, że zielarz go goni. Istniało także spore prawdopodobieństo, że wiedział. Jedynym rozwiązaniem w zm ęczonej głowie Rodolpha, było wbiegnięcie za nim do domu i wbicie noża w jakiś mocno witalny punkt. Zdawało mu się, że dziwaczne otępienie, które wpływało na mieszkańców, było wynikiem jakiejś magii. Mogło to być właśnie działanie czarownika. Zielarz zatem, nie zatrzymując się, wpadł do domu za Weeblym.

Kilkoma susami pokonał sień i znalazł się tuż za gnollem na schodach na poddasze. Czarodziej zorientował się że ma ‘ogon’ i niewiele myśląc, obrócił się by uwolnić moc z kolejnego fetysza, gdy obaj stanęli w objęciach i runęli w dół, łamiąc barierkę.
Zarówno Szepczący Webly jak i Rodolphe gruchnęli z impetem na stół kuchenny zwalając kilka garów z brzękiem, po czym spadli na ziemię. Każdy z nich potoczył się w innym kierunku.

Fetysz pękł i czar się dokonał. Rodolphe poczuł to dziwne uczucie, gdy magia okalecza prawidziwą naturę rzeczy. Gdy lekko przymroczony otworzył oczy, wokół lewitowało w powietrzu kilka krzeseł i taboretów, kufer, koc i parę innych rzeczy…
Nie sądził, żeby nóż goblina nadawał się do rzucania, jak te z jego kompletu do trenowania. Stąd, niewiele myśląc, po prostu rzucił się w kierunku gnolla, żeby dokonać swój czar, polegający na wbiciu w niego kawałka żelaza.

Czarownik odtoczył się grzechocząc wszystkimi fetyszami jakie na nim wisiały, ale ostrze sięgnęło jego policzka. Wstał na równe nogi zataczając się do tyłu, i zgniótł w dłoni jakieś kolejne paskudztwo. Rodolphe poczuł ból gdy ceramiczny talerz rozbił mu się na głowie z brzękiem. Później uderzył jeszcze miedziany kufel, ale już przed lecącym kufrem, znachor zdążył się uchylić. Przedmioty, które wcześniej zawisły w powietrzu, teraz coraz szybciej wirowały po izbie, jakby je napędzał jakiś wir powietrzny. Dzbanki rozbijały się o ściany, krzesła zderzyły ze stołem.
Szepczący Webly skoczył na jeden ze stopni i zaszurał bucikami o ścianę by wspiąć się na niego. Musiał widocznie koniecznie dotrzeć na poddasze.

Zdaje się, że był to ten moment, w którym heros rzuca się w wir niebezpieczeństw, nie dbając o życie i ból, a wątek opowieści chroni go niczym pancerz. Szkoda, że to nie była opowieść, jeno życie. Ale Rodolphe nie miał lepszego pomysłu, jak tylko gnać z czarownikiem i postarać się go unieszkodliwić. Na plecach znachora roztrzaskała się jakaś część taboretu, ale ten, pomimo bólu rzucił się w kierunku karła. Nóż uderzył w puste miejsce, gdy gnoll zabrał nogę i pognał schodami na górę. Rodolphe nie czekał, aż jakaś wirująca cięższa część rozłupie mu czaszkę. Wskoczył na schody i pognał za czarownikiem.

Gdy wpadł na górę, Szepczący Webly dopadł jakiegoś dziwnego urządzenia, które stało rozpakowane z worków płóciennych na środku pomieszczenia. Wyglądało jak spora, otwarta dłoń trzymająca zdobione jabłko.

Zielarz ni cholery nie znał się na magii. Wiedział jedynie, że artefakty należy roztrzaskiwać. W przelocie dojrzał jednak, że ten wykonany jest z jakiegoś metalu. Stąd trzeba było roztrzaskać materiał bardziej podatny - Rodolphe rzucił się w stronę gnolla i dalej starał się zrobić swoje. Zranić albo zabić.

Nóż ciął gnolla po rękach, gdyż w ostatnim momencie się nimi zasłonił. Krew chlapnęła na podłogę. Nim Rodolphe zdążył zadać kolejny cios, osłabiony Webly wypuścił czar, który uderzył w całe ciało znachora i powalił go na deski.
Krew wypełniała Trottierowi usta i nos, a w głowie dźwięczało. Gnoll zachwiał się. Z rozciętego policzka i z ręki ciekła mu krew. Ubranie miał podarte i dyszał z trudnością. Wyciągnął dłoń w kierunku przeciwnika i pogroził mu palcem, a następnie odwrócił się oparł rękami o stół.

Czy to już? Głupio byłoby tak skończyć. Szkoda, że przed snem nie wypił sobie naparu z przęśli, miałby więcej siły. W ogóle miałby więcej siły, gdyby nie… W sumie nie było co rozpaczać. Kichnął, opryskując siebie i otoczenie krwią, dławiąc się przy tym. Pieprzona magia… Byłoby znacznie lepiej, gdyby jej nie było… Na co komu wiedza i umiejętności, kiedy wszystko dawało zrobić się szybciej i lepiej machając rękami? Rodolphe obserwował, jak gnoll obraca się i przygotowuje się do czegoś. Co może być tak ważne, żeby obrócić się plecami do uzbrojonego przeciwnika? W sumie… Rodolphe nie miał siły, żeby wstać. Leżał więc i obserwował…

Nie! Nie leżał i nie obserwował. Jeżeli ten mały, podły suczysyn miał skrzywdzić jego podopiecznych… Jeżeli jego praca jako lekarza miała pójść na marne… Rodolphe nie chciał tracić czasu, na dźwiganie się na kolana i pełznięcie w stronę gnolla. Ale zapewne musiał to zrobić. Tylko, czy da radę? Szarża na czworakach skończyła się przywaleniem laską w grzbiet. Gnoll nie miał jednak tyle siły by ogłuszyć znachora i Rodolphe rzucił nim na stół. Porwały się jakieś naszyjniki i grzechotki, którymi Szepczący był obwieszony, a ze stołu pospadały świeczniki, książki i kałamarze.

Czarownik wbił pazury w twarz Trottier’a raniąc go boleśnie tak, że ten aż zawył. Następnie uderzył z całej siły otwartymi dłońmi w małżowiny uszne i odepchnął nogą. Rodolphe upadł na plecy i choć piekła go bardzo rana chwycił nóż za ostrze i ostatkiem sił miotnął nim w gnolla. Ostrze zanurkowało w bicepsie czarownika, że ten aż stęknął i osunął się na ziemię. Załopotał rzęsami zdziwiony… Nawet coś próbował powiedzieć… Obaj panowie nie mieli sił już na więcej. Obaj byli srodze poranieni…

- I na co ci tak walczyć, włochaty? Aż tak dobrze ci płacą? Czy może jaką osobistą wróżdę trzymasz? - Rodolphe ciężko dyszał, delikatnie dotykając swojej twarzy, starając się ocenić, jak bardzo trwałe i poważne są jego obrażenia.

Opuszkami palców wyczuł stłuczoną kość policzkową, zapuchnięte oko i rany od pazurów gnolla na policzku. Bolały go także żebra oraz brzuch. W rozciętych ustach zbierała się krew i Rodolphe musiał splunąć. To było wiele ran tłuczonych.
Szepczący Webly podparł plecy o nogę od stołu i drżącą ręką próbował chwycić nóż który sterczał z ramienia.

- Daj spokój - jęknął zielarz. - Naprawdę masz jeszcze na to ochotę?

W międzyczasie przeszukiwał torbę w poszukiwaniu niespodzianek dla szeryfów. Wziął jeden z leków i zażył w niewielkiej ilości. Jeżeli wszystko dobrze pójdzie, to serce powinno zabić mocniej i nieco wolniej. I dodać mu jeszcze trochę siły. W tym stanie nie było możliwości, by dokładnie dobrać dawki. Ale liczył na wzmocnienie organizmu stosowaną od lat przęślą i łut szczęścia. Jeżeli wszystko się powiedzie, da radę, temu skurczybykowi. Powinien dać radę.

I dał radę. Serce zwolniło, stało się nieco silniejsze. Wraz z siłą w mięśniach pojawił się okrutny ból, ale dodawał zielarzowi motywacji. Może i nie wszystko od niego zależało, ale spora część bezpieczeństwa mieszkańców była właśnie w jego rękach. Wstał z trudem i chwiejnym krokiem podszedł do gnolla. Wszystko toczyło się bardzo powoli, bo obaj byli wyczerpani, więc siłowali się powoli, jak mrówki w miodowej kąpieli. Raz jeden, raz drugi przejmował nóż, czy też był tego bliski. Trwali w tym klinczu przez długi (przynajmniej dla nich) czas, tracąc tę resztkę sił, którą jeszcze posiadali. A potem Rodolphe poczuł, że serce zwalnia jeszcze bardziej, zamiast przyspieszać na skutek adrenaliny, która powinna zacząć krążyć w jego żyłach. Jednak dawka była nieco zbyt duża. Albo przeciwnik zbyt silny? Pomimo tego, że zrobił co mógł, i tak zawiódł. Wraz z uciekającą świadomością, uciekała jego bohaterskość. Uciekał jego specyficzny honor lekarza.

- NIE WIEM, CZEMU TO WYKLUCIE SIĘ TAK OPÓŹNIA. CZEKAM JUŻ DŁUGO, A TEN SMOCZY SYN OD KILKUSET LAT NIE ROZBIJA SKORUPY. JEGO BRACIA PRZEZ TEN CZAS GAŚLI, A ON WCIĄŻ TAM JEST. NIE WIEM CZEMU TAK SIĘ OPIERA PRZED WYJŚCIEM, ANI DLACZEGO TYLKO ON PRZEŻYŁ.

Eldritch uklęknął przy jaju kładąc na nim dłoń mówiąc cicho.
- Czekałeś długo, ale czas nagli. To miejsce już nie jest bezpieczne… - westchnął cicho - ...więc poczekaj jeszcze chwilę do momentu, aż się stąd oddalimy, dobrze?

W ledwo widocznym wnętrzu jaja coś się poruszyło. Niewielki ogon osunął się po ściance. Mały smok prawdopodobnie pierwszy raz słyszał ludzki głos.
CZAS NA WAS. WŁAŚNIE ROZPOCZYNAM CZYSZCZENIE...

Ocaleniec dobył rapieru i uderzył głowicą w czubek skamieniałego jaja, a to nadpękło i skruszyło się. Wziął parę większych łupin i schował do kieszeni. Następnie zdjął płaszcz i ostrożnie owinął nim jajo po czym wziął je w ramiona. Niezauważenie klucz do piwnicy wysunął się z kieszeni płaszcza i upadł cicho na ziemię.
- Powodzenia. - powiedział po Gniazda i ruszył w stronę wyjścia. Musiał się stąd oddalić. Ja najdalej i upewnić się, że nikt go nie zobaczy. Od tego zależało bezpieczeństwo smoka.

Gdzieś w dali ziemia lekko zadrżała, a z sufitu poleciało trochę pyłu. Jakieś wrota rozsunęły się odsłaniając ciasne przejście w kolejny mroczny korytarz.
TĘDY BĘDZIE SZYBCIEJ... - Powiedziało Gniazdo.

Mężczyzna ruszył więc w nowe nieznane korytarze. Czas się kurczył, a to oznaczało, że musi się pośpieszyć. Szedł równym, pewnym, miarowym krokiem. Oczy dostrajały się do nowej ciemności. Ostatni smok… a on był jego Strażnikiem. Zabawne jak jego proste pozbawione pamięci życie się skomplikowało, ale nie narzekał. Miał teraz cel i miał zamiar go dopełnić.

Korytarz był tak ciemny, że nawet oczy Ocaleńca nic by nie widziały, gdyby nie smocze światło. Ściany wyglądały na stare i podobne do tych, którymi szedł prawie od gospody. Wilgoć była wszechobecna. Podłoga wyglądała na zalaną i błotnistą, a z sufitu po pewnym czasie kapała woda.
Eldritch dotarł w końcu do rozwidlenia. Główny tunel biegł cały czas prosto. Boczna odnoga zaś pięła się lekko w górę.

Głos już go nie prowadził, więc Strażnik założył, że boczna odnoga musi prowadzić na zewnątrz. Skierował więc tam swoje kroki.
- Już niedługo… - wyszeptał do smoka - ...niedługo udamy się daleko stąd i będziesz bezpieczny.

* * *

Rechotka szumnie podążała cały czas na przód nie bacząc na to co dzieje się w mieście. Tak samo żaba, która teraz połknęła zaspaną muchę. W dali unosił się dym płonącego “Kocura”, słychać było krzyki zarówno zwierząt jak i ludzi. Mgła nadal gęstniała i widocznośc była coraz mniejsza...
Klapa uniosła się gwałtownie rwąc poszycie i zrzucając kilka kilogramów piachu i kamieni. Ocaleniec wysunął na wierzch, poparł się i wyszedł bezpiecznie z jajem na zewnątrz.

Eldritch stał kilka sekund patrząc na Szuwary i uśmiechnął się słabo.
- Wygląda na to, że dobrze się bawią… - powiedział cicho - ...ale nie mamy czasu podziwiać widoki. Chodź malutki. Pora iść.
Po tych słowach ruszył przed siebie, z dala od miasteczka.

Eldritch oddalał się. Z każdym krokiem coraz dalej od Szuwar, a głowę miał pełną myśli. Myślał o wszystkich których poznał w tym miejscu i o tym czego dowiedział się tak niedawno. Prawdopodobnie, jeśli nie na pewno, wszyscy mieszkańcy miasteczka byli wzorami to jedyni żywi to był on, Sophie, Theseus i Chloe. Uśmiechnął się słabo do siebie. Sophie lubiła tajemnice i nie była nadto gadatliwa, więc nie czuł wobec niej większego przywiązania. Ot, nić jeszcze się nie wytworzyła. Cicerone z kolei był naiwnym idealistą z tego co udało mu się zauważyć, ale świat był pełen szarości, a ideały… one, cóż, powiedzmy, że nie były życiowe. Chloe z kolei… to była miła młoda dama i byłaby z niej dobra Strażniczka. Bystra, o smykałce do noża… ale czy mógł jej zaufać w sprawie smoka? Nie mógł ryzykować. Zresztą, jeśli ten zielony owad przekazał wiadomość to powinna być bezpieczna i zauważyć znaki nadchodzącej Czystki i uciec z tego miejsca. Miał na to nadzieję. Szkoda by była gdyby umarła…

Z takimi myślami, krótkotrwałymi jednak, odchodził w dal nie oglądając się. Przeszłość to była przeszłość. Musiał zatroszczyć się o smoka, a jeśli kiedyś jeszcze spotka Chloe… to jej wytłumaczy i przeprosi.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=EXjJvexdk[/media]