AJT

W końcu opuścili Krauzhofen. Przez długi okres żyli tam jak bohaterowie. Panny, picie, najlepsze żarcie, przednia medyczne opieka, wszystko czego ich dusza sobie zażyczyła. Ale trzeba było ruszyć, trzeba było wrócić do Nuln, do kryjówki Grafitowych, by zdać tam relację z tego co dokonali.

Razem z nimi w tą samą stronę udała się dwójka nowych towarzyszy. Oboje zmierzali do Nuln, a usłyszawszy, że i bohaterowie z Kreuzhohen udają się w tamtą stronę, dołączyli do nich. A byli to Marko zwany Boćkiem i szpiczasto-ucha elfia kobieta – Keriann. Każdy z nich posiadał swojego wierzchowca, więc bez problemu mogli podążać przy wozie bohaterów. Niestety dzielną ekipę opuścił Knut. Dzielny wojak wspomniał coś z uśmiechem o wakacjach w Ciechocinku, co jednak niewiele mówiło pozostałym, pewnie jakieś Stirlandzkie powiedzenie. Szłomnik udał się do swojej rodzinnej prowincji, może jeszcze ich drogi w przyszłości się splotą.

Tak jak i w drodze do Kreuzhofen ich podróż była usiana mniejszymi, czy większymi potyczkami. W trakcie nich, bardzo pomocny byli nowi towarzysze. Keriann szybko udowodniła, że ma celniejsze oko niż pozostali, a Bociek również udowadniał swą odwagę w walce.

***

Było już późne deszczowe popołudnie. Oni byli już w podróży dobre parę godzin, a od ostatniego noclegu w karczmie minęło parę dni. Przemierzali właśnie pewien zarośnięty i odpychający niczym zad starego krasnoluda szlak. Nadzieja, że jednak ten nocleg uda im się spędzić w przyjemniejszym miejscu, z każdą chwilą coraz bardziej malała. Coraz bardziej im się też wydawało, że pobłądzili. Czyżby ich sztuka nawigacji zawiodła? Czy wciąż szli dobrze?

Nagle, głodnym, zmęczonym i znużonym podróżą podróżnikom ukazały się za zakrętem mury większego budynku. Chwilę później kolejnych dwóch, mniejszych. Po symbolach, jakie zaczęli dostrzegać, domyślili się, że musi to być przydrożna świątynia Morra. Uradowani perspektywą szansy spędzenia noclegu w suchym miejscu, choć jednej nocy w cieple i pod dachem, przyspieszyli kroku. Przed świątynią znajdowało się podwórze, na którym dostrzegli kurnik.

Radosne miny, jak to zwykle bywa, dość szybko odmieniły się w posępne. Gdy zbliżyli się do świątyni na taką odległość, że mogli dostrzec wszystkie szczegóły, zauważyli na jej bramie krew. Dużo krwi, tak jakby ktoś został w nią ogromną siłą ciśnięty. Pewnym zaczynało też być, że tą ciśniętą osobą, były zwłoki leżące tuż u wrót. Zsiedli z wierzchowców oraz wozu i podbiegli na miejsce. Mężczyzna nie żył. Był to morrycki brat, o czym świadczył jego habit, a także wytatuowany na szyi symbol kruka. Braciszek nie zginął dawno, jego ciało było jeszcze ciepłe. Z kieszeni jego habitu wystawał list, zapieczętowany symbolem Morra pergamin.

Kiedy otworzyli bramę, ich nozdrza poczuły wciąż unoszący się w powietrzu świeży zapach kadzidła, a ich oczom ukazało się wnętrze cerkwi. Posępne, strzeliste sklepienie, skromne lecz niebrzydkie witraże, a przy końcu ołtarz zaplamiony krwią leżącego na nim, twarzą do dołu, kapłana. Nie były to jedyne zwłoki w środku. Po marmurowej posadzce, sączyła się jeszcze ciepła krew martwych sześciu braci.