Python

Wśród nieskończonych miriadów gwiazd i światów istniała pewna osamotniona planeta. Planeta, która z daleka wyglądała niczym pomarańczowa piłeczka. To sympatyczne skojarzenie nie miało jednak nic wspólnego z szarą codziennością planety. Pokryta na całej swej powierzchnie rdzawym piaskiem planeta była jedną, wielką pustynią. Zdawać by się mogło, że nie ma w tym nieprzyjaznym świecie miejsca na jakiekolwiek życie, czy to roślinne, zwierzęce, czy też inteligentne.
Nic bardziej błędnego. Życie nawet w tym surowym klimacie istniało życie i …. Nie, nie miało się dobrze.
Potworny żar lejący się z nieba, brak wody, wdzierający się wszędzie piasek i kurz, a także tyrania nieśmiertelnych czarowników sprawiły, że życie na Athasie było dla większości jej mieszkańców istną katorgą.

To właśnie w tym okrutnym świecie narodził Chninkel.
Półsierota, jeden z tysięcy niewolnik Tectuktitlaya, władcy Draj. Nieświadomy swojego dziedzictwa i potęgi przez lata prowadził nędzne życie. Gnębiony i poniżany. Zmuszany do ciężkiej, katorżniczej pracy przeklinał swój los, bogów i świat w którym sie wychował.

Nadszedł jednak dzień jego dwudziestych pierwszych urodzin. Chninkel nie spodziewał się po tym dniu niczego szczególnego. Po dniu morderczej pracy udał się do swojej lepianki i zaległ na posłaniu.
Tuż przed północą przeszła do niego matka, której nie widział od miesięcy. Została ona wyznaczona do innych prac i Chninkel praktycznie jej nie widywał. Teraz w ten ponoć szczególny dla niego dzień, znalazł sposób aby się z nim spotkać.
Krótkie powitanie, pytania pełne troski i matczynej miłości i na koniec życzenia zdrowia i pomyślności. Serce Chninkel zapłonęło na chwilę radością, ale wiedział że jest to radość krótkotrwała. Rano znowu czeka go mordercza praca przy budowie świątni, Kolejne razy, obelgi i litry potu przelane w piekącym słońcu.
- To szczególny dzień, synu - powiedziała matka do Chninkela.
- Mamo daj spokój…
- Posłuchaj mnie. Nigdy nie mówiłam ci o ojcu. Wszelkie pytania zbywałam milczeniem lub zasłaniałam się niepamięcią. Ja jednak pamiętam go doskonale. To był człowiek niezwykły i ty też taki jesteś. Teraz gdy jesteś już gotów mogę zdradzić ci sekret twego dziedzictwa. Jesteś wybrańcem. Zrodzonym z wędrowca pośród gwiazd. Wybranym, aby przemierzać gwiezdne szlaki i odkrywać nowe światy. Dokładnie tak, jak twój ojciec. To należało do niego.
Przy tych słowach matka Chninkel wyciągnęła niewielkie zawiniątko. Był to misternie wykonany srebrny wisior, który kształtem przypominał wykoślawiony klucz.
- Twój ojciec chciał, abyś to nosił. Ponoć wisior ten poprowadzi cię i pomoże odkryć prawdziwą naturę i moce w tobie drzemiące.
Spoglądając na srebrny klucz Chninkel myślał tylko o tym, że sprzedając go mógłby kupić wolność dla siebie i swojej matki.
Ta, jakby czytając w jego myślach powiedział:
- Uwierz mi myślałam o tym każdej nocy przez te wszystkie lata. Obiecałam jednak twojemu ojcu, że wręczę ci ten wisior w dniu twoich dwudziestych pierwszych urodzin Nie mogłam pozbawić cię twojego dziedzictwa. Nie mogłam. Cierpiałam w milczeniu i czekałam na ten dzień.
Matka Chninkel otarła łzy i ścisnęła dłonie syna.
- Weź to i uciekaj. Przekupiłam strażników i przez kilka chwil nie będzie strażników przy północnej bramie obozu. Znajdziesz tam tobołek z wodą i jedzeniem. Tylko tyle mogłam dla ciebie zrobić. Uciekaj i podążaj za swoim dziedzictwem
Chninkel zaprzeczał. Nie chciał zostawić matki, ale ta nalegała i błagała go, żeby nie zwlekał ani chwili.
Łzy matki i wieloletnie poświęcenie sprawił, że Chninkel wyruszył. Z ciężkim sercem i ze łzami w oczach opuścił obóz niewolników i uciekł na pustynię.


Tej nocy przyśnił mu się jego ojciec. Wyglądał dokładnie tak samo, jak Chninkel. Jedynie długa, gęsta broda oraz obcy strój odróżniały ojca od syna.
- Odszukaj oazę Al-Aslader. Tam odnajdziesz prawdę.
To były jedyne słowa, jaki miał do przekazania ojciec synowi po dwudziestu jeden latach.
Nie znając świat, mając za sobą ścigających go łowców niewolników, Chninkel wyruszył aby poznać prawdę o sobie.

 

__________________
Pies po kastracji nie staje się suką.
"To mój holocaust - program zagłady bogów"
"Odważni nigdy nie giną, mając tylko wiarę i butelki z benzyną" Konstruktor