Maju

Ippon Zajc

Ippon wysoka smukła postać . Czarne długie opadające na ramiona włosy. Niebieskie oczy ,lekceważący pewny siebie wzrok.Szczególną uwagę przykuwają zawieszone na nadgarstku lewej ręki czarne dwa nieśmiertelniki i srebrny średnich rozmiarów krzyż na piersi .
Co się stało ? Gdzie jestem ? Czy nie żyje ? … Nic nie pamiętam …* w ułamku sekundy tysiące myśli chodzi mi po głowie gdy… Nagle gwałtownie uczucie przeszywające mnie na wskroś. * Co to ? … Brak powietrza, czy to woda w moich pucach.* otwieram ciężkie powieki i widzę, że znajduje się w jakiejś komże wypełnionej wodą, przez szybę widzę inne postacie próbujące się wydostać . Instynktownie samowolnie uderzam z całej siły w szybę która niezwykle lekko pęka pod siłą mojego ciosu. Wraz z wodą wypadam z kapsuły do białego pomieszczenia inni również już się wydostali. Nagły samowolny wdech powierza ciężki i długi . Wyplułem wodę. Rozejrzałem się do o koła spostrzegłem grupkę innych osób również dopiero co opuścili te dziwne kapsuły. Teraz uczucie bólu z mojej twarzy zakapywały krople krwi na podłogę. * To jeden z kawałków szkła musiał mnie tak urządzić *. Ręką lekko palcami przechodzę wzdłuż szramy pozostawionej przez szkło wiedzie praktycznie od moje brody do samego lewego oka. Idąc w górę nagle natykam się na szkło, staram się je wyciągnąć gdy nagle na telewizorze ukazuje się jakaś postać i przemawia do mnie i do reszty. …
Po tej transmisji do Głowy przychodzi mi jedno. Ze te rany to najmniejsze zmartwienie …

Jacob Walker

Jacob Walker wygląda na około 40stki, jest wysoki na około 180cm wzrostu i waży ok. 90kg. Ma krótkie czarne włosy, ciemne brązowe oczy, które nadają jego twarzy pewności i twardy czarny zarost na podbródku, policzkach i pod nosem. Posiada duży nos(kartofel), krzaczkowate czarne brwi oraz duże usta . Podbródek duży nie wysunięty dopełnia wygląd „twardziela”.
Zbudowany jest jak porządny chłop szerokie barki, długie umięśnione ręce, średniej długości szyja. Klatka piersiowa owłosiona lecz bardzo dobrze wyrzeźbiona (podobnie jak nogi). Na policzkach cienkie blizny , identyczne lecz dłuższe także na plecach oraz brzuchu. Czasem twardo pokasłuje.

Jacob otworzył oczy.. nie wiedział gdzie jest, jak się tu znalazł, kim tak na prawdę jest..
Myśli przebiegały błyskawicznie przez jego umysł jedna po drugiej.. tysiące pytań bez odpowiedzi to wszystko w ułamku sekundy. Spostrzegł biały pokuj, bardzo rozmazany obraz upewnił go co do tego iż znajduje się w kapsule wypełnionej wodą. Chwile później zauważył że urządzenie, które dawało mu tlen przestało to robić. Wezbrał w nim gniew wymieszany ze strachem, który nadał mu ogromną siłę.. Rozbił szkło uderzając w nie pięścią, a on sam wypadł z kapsuły razem z wypływającą wodą. Podniósł się - zauważył pokaleczone ręce z których lekko sączyła się krew ale nie czuł bólu.. Umysł był na tyle pochłonięty zadawaniem pytań oraz szukaniem odpowiedzi, że nie zwracał uwagi na drobne rany. „Co ja do cholery tu robię!? Kim ONI są!?” te pytania i wiele innych wciąż krążyły w jego głowie a on sam nie mógł na nie odpowiedzieć, czuł ogromną pustkę w umyśle, brak jakichkolwiek wspomnień nie dawał mu spokoju a białe drzwi bez klamki oraz monitor nad nimi jeszcze bardziej go intrygowały.
Jacob to wysoki mocno zbudowany mężczyzna o ciemnych brązowych oczach, dużym nosie i szerokich ustach. Miał krótkie czarne włosy (na jeża) a jego twarz pokrywał zarost. Jego postura była w pełni wyprostowana a spojrzenie twarde i przenikliwe. Klatka piersiowa bardzo dobrze wyrzeźbiona pokryta była czarnymi włosami.
Nim zdążył wymówić chociaż jedno słowo monitor włączył się na ekranie zagościł mężczyzna ze staranie obstrzyżoną bródką.. „Skądś go znam.. CHOLERA ale skąd!?”- pomyślał Jacob ale zanim zdążył głębiej się zastanowić mężczyzna przemówił niskim głosem.
- Witam was , na pewno zastanawiacie się gdzie jesteście i czemu tu jesteście. Otóż[..]

Jacob słuchał uważnie mężczyzny tak aby nie umknęło mu żadne jego słowo(nawyk wyniesiony z paru lat słuchania rozkazów ale nie zdawał sobie z tego sprawy). Zauważył, że inni także wpatrują się w ekran i są tak jak on zdziwieni, zaskoczeni, zdenerwowani.
Gdy ekran zgasł, drzwi otworzyły się.
Jacob nie widział dlaczego ale nie mógł się powstrzymać aby nie przejść pierwszy przez ciemny korytarz, chociaż w jego umyśle pytania nadal przepływały z ogromną prędkością a nie pewność nie opuściła go ani na moment.. Czuł, że musi zachować spokój i być twardy aż do chwili w której dowie się wszystkiego. Nie wiedział dlaczego tak jest ale to było uczucie tak silne, że nie dało się go przełamać nawet strachem czy nie pewnością.
Popatrzył na innych.. niektórzy coś mówili inni stali jak wryci wciąż wpatrując się w ekran.
Zahamował wszystkie uczucia i ciągle patrząc na resztę, twardym niskim głosem powiedział:
-Zdaje się że zrobili z nas „króliki” doświadczalne.. bardzo twarde „króliki”.. nie pozostaje nic innego jak udać się dalej przez ten korytarz w poszukiwaniu odpowiedzi.. a może czegoś więcej..
Po tych słowach jako pierwszy ruszył w ciemny korytarz mijając innych ludzi a jego ruchy były pełne odwagi i pewności siebie.

Mike Hartman

Wysoki, barczysty, ciemne, ostrzyżone po wojskowemu włosy. Ciało szpecą mu paskudne blizny oraz prawie zaleczone ślady oparzeń na plecach.


Mężczyzna czując że się dusi wymacał krawędzie szklanego pojemnika w którym był trzymany - zaparł się plecami o szkło i z całej siły kopnął kilka razy w ścianę tuż nad poziomem gdzie jak spodziewał się znajdował się grunt. Otępiony ledwo zauważył że szkło najwyraźniej się wykruszyło i pomału zaczeło ubywać cieczy w której był zanurzony. Kopnął jeszcze kilka razy po czym zaczął pięściami robić dziurę tuż nad powierzchnią płynu w celu dopuszczenia do pojemnika choć odrobiny świerzego powietrza gdy tylko pojawiła się pajęcza siatka pęknięć oczyścił ją palcami, zerwał z twarzy maskę i przywarł do ubytku ustami zasysając życiodajne powietrze. Dopiero w momencie gdy nic mu nie groziło przestał reagować instynktownie i zaczął myśleć. Starał sobie przypomnieć gdzie jest i, przede wszystkim, kim jest - Mike - dobre, proste imię - może to jego własne? - Mike Hartman - coraz lepiej. Teraz pozostawało tylko wydostać się z tego przeklętego pojemnika. Zdjął szybko z siebie bieliznę, owinął ją wokół dłoni po czym zaczął uderzać w ściany więzienia. Pomału, pomału otwór robił się coraz większy - im dłużej uderzał tym bylo lepiej - oslabiona struktura odpadała coraz to większymi fragmentami. W końcu, gdy otwór był wystarczający by mógł wydostać się na zewnątrz odwinął z ręki bokserki, rzucił je na ziemię aby przy wychodzeniu nie pokaleczyć stóp o rozbite szkło i pomału, ostrożnie, zaczął wychodzić ze "słoika".

Był wolny.

Thomas Gilmore ,,Salamander"

Biały mężczyzna po 30. Wzrost ok. 170cm, waga ok.. 115kg. Jego sylwetki nie można nazwać smukłą. Mały brzuszek, trochę tłuszczu. Silniejszy, niż na to wygląda. Duże, masywne dłonie. Lewa ręka z czterema palcami (palec serdeczny najwidoczniej ucięty w jakimś wypadku. Na prawym ramieniu tatuaż (płonąca postać). Twarz pokryta kilkudniowym zarostem, średniej wielkości nos, małe usta. Głęboko osadzone oczy koloru szarego. Włosy na głowie nieułożone, pozostawione w nieładzie.

Thomas przebudził się. Znajdował się w jakimś pojemniku. Przestrzeń w środku była na tyle mała, że ledwo się tam mieścił. Nie mógł sobie przypomnieć, jak się tu znalazł, ani dlaczego tu jest. Podczas każdej próby przypomnienia sobie czegokolwiek, odczuwał ból w głowie. Ból podobny do wbijanej igły, jedyna różnica polegała na jego intensywności. Salamander rozejrzał się po pomieszczeniu. Surowe, puste pomieszczenie, jedynie obok niego stały inne pojemniki, ze znajdującymi się w nich ludźmi. Część z nich właśnie się budziła, druga część była już przebudzona. Nagle dopływ powietrza do maski został odcięty. Thomas zaparł się rękoma o ścianę pojemnika. Początkowo na szkle pojawiło się drobne pęknięcie, które pod naporem ramion Thomasa rozrosło się nagle, a następnie szklana bariera pękła, rozlewając wodę po całej sali. Salamander wydostał się z pojemnika z jedynie drobnymi skaleczeniami, które nie były zbyt poważne. Rozejrzał się jeszcze raz po pomieszczeniu. Pozostali także zaczęli się wydostawać, rozbijając swoje pojemniki. Uwagę wszystkich przyciągnął monitor, na którym właśnie pojawiła się twarz jakiegoś faceta. Była ona dziwnie znajoma. Salamander spróbował ją sobie przypomnieć, jednak próbę tą przerwał przenikliwy ból. Na razie musiał się poddać. Myśli Thomasa przyciągnęło słowo „eksperyment”. On za całą pewnością na nic by się nie pisał chyba, że został do tego zmuszony. Jednak, na czym polega ten eksperyment, nie mógł sobie przypomnieć, a z przekazu nic nie wynikało. Wiadomość się skończyła, a monitor wyłączył się. Drzwi pod monitorem otworzyły się odsłaniając korytarz.

Timothy Dalton

175 cm, ok.85 kg, po 30-tce, silny, lekka nadwaga, łysy, niebieskie oczy, prawą część twarzy oraz ręce na niemal całej długości pokryte są bliznami po dawnych oparzeniach. Nad lewą piersią tatuaż przedstawiający czaszkę na tle płomieni.

Tim podniósł się powoli na rękach. W głowie mu szumiało, pokaleczone dłonie szczypały. Powiódł błędnym wzrokiem po pomieszczeniu. Oprócz innych osób nie było na czym oka zawiesić. Żadnego wyposażenia, tylko białe ściany. Jak w wariatkowie. I ciemna paszcza korytarza, ciemna jak tunel, jak jaskinia. Czarna plama wyjścia zaczęła nagle rosnąć, wionęło z niej chłodem, Tim usłyszał chrobotanie, piski jakichś stworzeń. "Idą! Idą!". Ciężki terkot karabinu. Tim uderzył się w głowę pięścią.
- Myśl! Myśl! - wizje się rozpłynęły. Drzwi znów były normalne. Dalton podniósł ułomek szkła długości sztyletu. Chwiejnym krokiem podszedł do wyjścia. Oparł się o ścianę i ostrożnie wychylił by zajrzeć w korytarz. Nie dostrzegł niczego niepokojącego i to go denerwowało.
Jeszcze raz przyjrzał się innym ludziom. Wrogowie czy przyjaciele? Współwięźniowie czy pacjenci szpitala dla obłąkanych? Timothy zachowywał czujność. Fałszywy ruch i ktoś skończy ze szkłem wbitym głęboko w oko. Po chwili jednak uspokoił się , opuścił kawałek szkła i niepewnie poszedł za resztą drużyny w korytarz.

Seraya Kaal "Toxic Girl"

Zgrabna kobieta, lat ok 25. Długie, ciemny-blond włosy.

Sen był taki piękny. Pływała beztrosko w rzece, gdy dookoła panowała cisza i spokój. Podświadomie pragnęła tego wszystkiego, pragnęła spokoju.Pełna radości używała sobie wodnej kąpieli do woli, nie było żadnych trosk. Jednak nic nie trwa wiecznie. Nagle stała się taka ociążała, powoli zanurzała się w wodzie coraz głębiej. Szamotałą się, próbując wypłynąć na powierzchnię, ale brakowało jej sił, a tlenu tym bardziej. Kaal otworzyła oczy szamocząc się nadal. Sen, który okazał się koszmarem, skończył się, a brak powietrza wcale nie wydawał się być tylko problemem wyimaginowanym. Zerwała maskę z twarzy i z całej siły rozbiła szklaną powłokę, która trzymała ją w tej wodzie. Wypadła, a właściwie wypłynęła, bo masa zgromadzonej wody była zbyt duża, by jej zastygłe mięśnie mogły ją utrzymać na nogach. Cała mokra, do tego półnaga. Nie była w humorze, ale to nie to teraz się liczyło. Obok niej byli i inni. Wstała, rozprostowała kości. Czuła się słaba, brakło ostatnio ruchu mięśniom. Właśnie… ostatnio, gdyby jeszcze pamiętała, co wtedy było. Nim zdążyła porządnie się nad tym zastanowić, jakaś osoba przemówiła z monitora. Drzwi się otworzyły. Seraya stała tak przez chwilę, ale nie mogła już dłużej, musiała usiąść, odpocząć. Rozejrzała się jeszcze raz po białej sali. Było tu kilku mężczyzn, całkiem dobrze zbudowanych. Mimo, że na co dzień pomiatała każdym, to jednak mimowszystko przyjemnie było sobie popatrzeć na półnagą płeć przeciwną. Uprzytomniła sobie dopiero teraz, że sama jest półnaga. Nie, to nie było fajne. Wstała i szybkim krokiem ruszyła wgłąb korytarza, z nadzieją, że tam znajdzie swoje osobiste rzeczy.



Po krótkim wahaniu zdecydowaliście się przejść korytarzem , który był krótki i ciemny. W powietrzu nie unosił się żaden zapach , ani nie czuliście żadnego podmuchu wiatru. Korytarz był z niewiadomych względów nieoświetlony. Ból , który odczuwaliście przez wasze skaleczenia od szkła był oprócz niepewności jedynym odczuciem które w tej chwili mieliście. Na końcu korytarza znajdowała się biała sala o wymiarach około 3mx3m. Po lewej stronie znajdowały się podobne drzwi jak w pierwszym pomieszczeniu w którym się ocknęliście. Wasze umysły wciąż były zamroczone po hibernacji , nie przedstawiliście się nawet swoim kompanom...jeszcze nie... Najbardziej byliście ciekawi odpowiedzi na nurtujące was pytania. Na sprawy towarzyskie nadejdzie jeszcze czas... chyba. Nad sufitem wisiał kolejny płaski monitor koloru czarnego z 15 calowym wyświetlaczem. Na ścianach pokoju znajdowało się 6 szklanych pojemników , na każdym z nich było imię innej osoby. Z niecierpliwością podeszliście każdy do pojemnika ze swoim nazwiskiem. Ku swojemu zdziwieniu nie znaleźliście żadnej broni ani skafandrów , ale ....zwykłe mundury wojskowe koloru ciemnozielonego.
Nim zdążyliście podzielić się z resztą drużyny swoją frustracją , monitor włączył się i na ekranie ukazała się znajoma brodata twarz z pierwszego nagrania.
- Pewnie dziwi was brak waszego ekwipunku , lub jakiejkolwiek broni , otóż do pierwszych testów nie będą one wam potrzebne. W nich będzie testowana wasza zręczność , współpraca i umiejętności przetrwania. Przebierzcie się w wasze mundury , są dopasowane do waszych rozmiarów. Pamiętajcie żeby współpracować , to może wam pomóc przeż..... przejść test pomyślnie. Od teraz wasze stopnie wojskowe przestają mieć znaczenie.
Ten eksperyment nosi nazwę alfa-47 , jeśli przejdziecie go pomyślnie , zostaniecie zwolnieni z konieczności służby wojskowej i oddelegowani na jakąś spokojną planetę , a wasze konta wzbogacą się o sumę która pozwoli wam żyć wygodnie przez wiele lat. Teraz przejdźcie przez drzwi po lewej.
W tym momencie drzwi otworzyły się do góry jak poprzednie a waszym oczom ukazała się stalowa , kręta zjeżdżalnia w dół.

 

__________________
Here we stand, bound forevermore we're out of this world ,until the end...Here we are, mighty, glorious
At The End Of The Rainbow with gold in our hands...
Hammerfall - At The End Of The Rainbow