Reinhard

Z Nuln wyruszyliście dyliżansem do Middenheim. Trakt do Salkalten przez Ferlangen był niebezpieczny, dlatego dyliżans przyłączył się do oddziału konnych łuczników. Wszystko było dobrze aż do Ferlangen, w okolicach którego nastąpił atak silnej bandy zwierzoludzi.

Trzeba było uciekać w pośpiechu, pozostawiając swoje bagaże. Żadne z was nie potrafiło przetrwać w dziczy. Po trzech dniach wytropił was Emmerich Radtke, strażnik dróg z Ostlandu. Zapewniał wam schronienie, jedzenie i picie, dopóki nie dotarliście do obozu II Pułku „Rocmort”. Punkt ten uważało się za granicę pomiędzy cywilizacją a ziemią niczyją, nazywany był Sans Retour – bez powrotu.

Drogę przebywało się w pośpiechu, przekradając się. Co jakiś czas, kiedy byliście już zmęczeni, Emmerich pozostawiał was i ruszał na zwiad, na którym czasem udało mu się ustrzelić zająca, dropia lub kaczkę. Robił z nich „zupę”, zagęszczaną garścią mąki i soloną małą grudką soli. W większości jednak żyliście na kłączach i korzonkach, co Radtke motywował koniecznością pośpiechu. Lepiej przeżyć z pustym brzuchem niż zginąć z pełnym.

Nieustanna czujność we wrogim środowisku odcisnęła na was swoje piętno. W Nuln zawsze było gdzie się zaszyć, gdy człowiek potrzebował wytchnienia – tu wytchnienia nie było. Zapytany o wiek, Emmerich powiedział wam, że ma dwadzieścia pięć lat, a wyglądał na dziesięć więcej.

Dni przedzierania się przez dzicz wpłynęło też na wasz wygląd. Podarte ubrania, pobrudzenie ziemią i błotem nie było problemem w lesie, wkrótce jednak wyszliście na otwartą przestrzeń. Rzedniejące zagajniki, a potem kępy drzew ustąpiły trawom i zaroślom stepu.

Obóz Sans Retour jest otoczony solidną palisadą i suchą fosą naszpikowaną zaostrzonymi palikami. W oddali widać wieże sygnałowe. Okolica to pofałdowany step pokryty wysoką trawą – na przestrzeni trzystu metrów od obozu jest ona wypalona.

Wasze pojawienie się wywołało poruszenie. Nad zaostrzonymi palami palisady pojawili się łucznicy. Emmerich polecił wam, byście się zatrzymali, po czym podjechał do zbrojnego, który pojawił się w furtce bramy. Zamienili kilka słów, Radtke okazał jakieś papiery. Brama stanęła otworem. Wojak, który rozmawiał z Emmerichem, zarzucił halabardę na ramię i poprosił was o udanie się z nim.

Obóz składa się z równych szeregów dużych namiotów. Na cztery namioty przypada jedno ognisko, przy którym siedzą zbrojni. Naprawiają swoje kurty, ostrzą broń, gotują strawę. Kilku, którym widocznie trzeba było przypomnieć znaczenie słowa dyscyplina, czyści pobliską wygódkę. Szczęściem wiatr nie wieje w waszą stronę.

Przy placu apelowym znajduje się kilka namiotów, przed którymi stoją tarcze herbowe i powiewają proporce.

Naprzeciw wam wychodzi niski lecz krzepki mężczyzna z siwizną na krótko przyciętych włosach. Nosi tunikę dobrej jakości z herbem – trzy białe gwiazdy na niebieskim tle – przewiązaną rycerskim pasem, proste żołnierskie bryczesy i buty. Spogląda na was badawczo. Gdy jego wzrok spoczywa na Lexie, wykonuje głęboki ukłon.

-Jestem Raymond de Padin, porucznik hrabiny Sybil de Rocmort. Widzę, że za wami daleka droga… zechciejcie spocząć – wskazuje stół i ławy pod starą gruszą w pobliżu – ja zaś przyjmę meldunek od strażnika dróg i zaraz do was dołączę. Za chwilę podadzą jedzenie i napitki.