0.0

To miasto zapomnienia. Tu się rodzisz i umierasz. Żyjesz i każdego dnia toczysz walkę, by pozostać w pamięci. By nie przepaść w oparach Mgły.

____
0.1

Zimna, czarna gorycz, bez mleka i cukru, to smak moich nocy. Godziny odmierza mi, trzask zamykanych i otwieranych drzwi. Na rozkaz toczę się leniwie wzdłuż żółtych linii nakreślonych przez magistrat. Przemieszczam się z miejsca na miejsce, choć nigdzie nie mi nie spieszno. To oni muszą jechać na randkę do Urbo, odwiedzić chorą matkę w Cloghill, albo odebrać jakiś szuwaks w Verdin. Nie zagaduje, nie pytam o nic, bo i po co. Płacą, a ja jadę, gdzie mi każą. Taka praca.

To był mroźny wieczór. Jeden z pierwszych tego roku. Już od kilku dni pani pogodynka przestrzegała, żeby na spacery z psem zabierać czapkę i ciepłe rękawiczki, a mi oczywiście odmarzają palce. Nawet trzeci papieros z rzędu, nie jest w stanie mi rozgrzać dłoni. Zaraz minie drugi kwadrans od kiedy stoję na tym zapomnianym przez wszystkich parkingu jakiegoś Tesco, czy innego Walmartu. Ktokolwiek prowadził tutaj biznes już dawno splajtował, albo poleciał na egzotyczne wyspy. Znając jednak życie, to pewnie rodzina Bianchi.przyprawiła mu betonowe buty i teraz podgryzają go ryby w rzece. Ot, taka codzienność w San Perdido.

Klient się spóźnia, a licznik bije. Ostatni raz rozglądam się po zaśmieconym parkingu. Blask reflektorów niczym nóż rozcina panujące wokół ciemność. Obcasem gaszę peta, który i tak już ledwo co się tlił. Wsiadam za kółko i uruchamiam silnik i dokładnie w tym momencie słyszę za sobą zachrypnięty głos:
- Rotten Boulevard 23.
Ślina utknęła mi w przełyku, ale nic nie dałem po sobie poznać. Jak jeździsz nocami na taksówce, to musisz mieć jaja ze stali. Taka prawda. Nerwowo wcisnąłem gaz i moja ślicznotka ruszyła z piskiem opon.

- Po drodze zgarniamy jeszcze mojego znajomego.
W odpowiedzi kiwnąłem tylko głową w milczeniu. Kątem oka spojrzałem w lusterko wsteczne, ale jedyne co dostrzegłem, to dwoje błyszczących ślepi.
- Cholera - pomyślałem - wilkołak, czy ki… - nie dokończyłem moich gdybań, gdyż lodowata dłoń wylądowała na moim prawym barku.
- Stań tutaj - rozkazał tajemniczy pasażer, mocno ściskając jednocześnie moje ramię.
Setki myśli i tysiące wizji mojej tragicznej śmierci przeleciało mi przed oczami.

Zgrzyt zardzewiałej furty, wyrwał mnie z moich ponurych urojeń. W bocznym lusterku ujrzałem, jak wysoki chudzielec, ubrany w czarny płaszcz zamyka cmentarną bramę, jakby właśnie wychodził ze swojego ogrodu po pieleniu chwastów.
- To on - oznajmił mój pasażer i zwolnił stalowy uścisk.- Ruszaj - polecił krótko.
Chciałem powiedzieć, że może poczekamy aż kolega wsiądzie, ale zastygłem z otwartymi ustami. W lusterku bowiem migotały już dwie pary wilczych ślepi.
- Mówiłem jedź! Głuchy jesteś, czy co?
Oblał mnie zimny pot, ale jakimś cudem zdołałem zmusić moją stopę do wduszenia pedału gazu.

Gnaliśmy przez opustoszałe miasto, a szum przecinanego powietrza stanowił jedyne tło naszej podróży. Uliczne latarnie migotały to z lewej, to z prawej strony, mamiąc złudną nadzieją, że ten kurs może mieć szczęśliwe zakończenie.
Rotten Boulevard - przeklęta nazwa dudniła mi głuchym echem we wnętrzu czaszki. Sam środek przeklętej Foramini -porzuconej i zapomnianej przez miejskie władze, starej dzielnicy fabrycznej. Idealne miejsce do załatwiania ciemnych interesów, ukrywania kontrabandy. I pozbywania się zbędny świadków. Moja babka zawsze mi powtarzała, że to siedlisko demonów i wszelkiej zgnilizny, która trawi to miasto. Staruszka miała rację, choć ja tam żadnych diabłów, tam nie widziałem… aż do dzisiejszego wieczoru, psiakrew.

Wjechaliśmy w sam środek siedliska mroku. Z miejsca przywitały nas obdrapane kamienice z początku zeszłego wieku i czerwony upiorny blask sączący się z kilku wyszczerbionych okien. Może wyobraźnia w tym momencie płatała mi koszmarnego figla, ale czułem się tak jakby gapił się na minę sam Lucyfer, czy też inny Belzebub.

Zatrzymałem się pod numerem 23. Budynek ku mojemu zaskoczeniu wyglądał całkiem normalnie. Powiedziałbym nawet, że zbyt zwyczajnie. Dwupiętrowa kamienica z czerwonej cegły i kilkoma stalowymi balkonami na których stali roześmiani ludzie, popijając drinki. Bas falował, a gitarowe struny dźwięczały melancholijnie i błogo jednocześnie. Zebrany przed szerokimi drzwiami tłum chichotał i bujał się w tym diabolicznym rytmie.


- Dzięki stary - usłyszałem za swoimi plecami - Masz tu dwie dychy, a jak wrócisz za dwie godziny do dostaniesz drugie dwie.
- Coś ty Steve? Zwariowałeś? Za tyle, to gość powinien czekać na nas całą noc, jak wierny pies. - skomentował propozycję, jego kompan.
- Daj spokój, Mike. Ta noc jest nasza, a tutaj ponoć żaden taryfiarz nie chce przyjechać po zmroku.

Przytuliłem hajs i w te pędy ruszyłem w drogę powrotną do domu. We wstecznym lusterku migotał mi tylko krwawy neon. “Trupiarnia”