Dobre Dziwnego Początki
Miejsca Przełomu - wstęp

13 maja 2012, Warszawa1

Wiosna tego roku była wyjątkowo łaskawa dla warszawiaków – od początku maja w stolicy nie padało, a słońce grzało aż miło, pozwalając zupełnie zapomnieć o zimowych mrozach i przyzwyczaić się do temperatur przed nadejściem letnich upałów. W całym mieście panowała przy okazji dosyć gorączkowa atmosfera, w końcu w przeciągu miesiąca miał się odbyć mecz otwarcia EURO 2012, więc zostało niewiele czasu na dopięcie wszystkiego na ostatni guzik. Służby miejskie kończyły byle jak remonty i malowały trawniki na zielono, organizatorzy szukali taniej siły rob… wolontariuszy i szykowali atrakcje w rodzaju scen czy telebimów, zaś mundurowi z różnymi sukcesami „zabezpieczali” miasto. Menedżerowie hoteli do znudzenia powtarzali, że nie mają wolnych miejsc, zaś właściciele restauracji, pubów, barów i całej szeroko pojętej gastronomii zacierali ręce czekając na napływ nowej klienteli. Także zwykłym mieszkańcom udzielała się ta atmosfera podniecenia zbliżającym się wielkim wydarzeniem.

Były jednak przynajmniej cztery osoby, które w przeciwieństwie do większości społeczeństwa niespecjalnie interesowała się zbliżającymi mistrzostwami – i to właśnie na tej czwórce dziś się skupimy. Ich głowy wciąż zaprzątały wydarzenia sprzed paru tygodni, kiedy to każde z nich, nie wiedząc czemu, na kilka godzin wylądowało w jakimś innym świecie, a dokładniej w alternatywnej wersji naszego świata. To przedziwne zdarzenie odcisnęło na nich swoje piętno, nawet jeśli nie mieli zamiaru się do tego przyznać. Ich zwykła rzeczywistość stała się im nieco obca, klaustrofobiczna, niczym mały pokoik w rodzinnym mieszkaniu na blokowisku dla dorastającego nastolatka - świat był większy niż się zawsze wydawało, a oni czuli potrzebę poznania go. I tak jak wielu młodych ludzi, odczuwali też potrzebę sprawdzania siebie i swoich możliwości, podejmowania większego niż zwykle ryzyka i udowadniania sobie, co potrafią. Z tą niewielką różnicą, że w ich przypadku rzeczywistość wydawała się nie być obojętna na te próby, czasami nawet pozwalając się naginać pod ich wolą.
Niektórzy z nich podejmowali próby powrotu do tamtego miejsca, inni szukali na jego temat informacji. Niestety, internet pełen był sprzecznych ze sobą informacji, fantazji i teorii spiskowych, więc przy braku wskazówek dokładniejszych niż wspomnienia z krótkiej wizyty, ciężko było znaleźć cokolwiek wiarygodnego. Podobnie próby przebicia bariery między światami spalały na panewce…

Nadzieja na dowiedzenie się czegokolwiek powoli umierała, lecz ledwie kilka dni temu niespodziewanie ożyła. Każde z nich otrzymało zwykły list, która miał wszystko zmienić. Zapakowany w niewyróżniającą się kopertę, bez znaczka i adresu nadawcy, o krótkiej treści napisanej na komputerze:

Cytat:

To, co Ci się przydarzyło, nie było zwidem, halucynacją ani snem. Tamto miejsce istnieje, byłem w nim, a ty możesz tam wrócić i dowiedzieć się, co tak naprawdę się dzieje. Jeśli tego chcesz, nie daje Ci to spokoju, przyjdź do kawiarni w Pałacu Kultury i Nauki w niedzielę o 13:00 i usiądź przy stoliku pod zegarem. Mogę zaoferować Ci nie tylko odpowiedzi, ale także pracę i możliwość poznania podobnych sobie.

W kopercie znajdowały się też zdjęcia, które każdy postronny uznałby za świetnie przygotowaną fotoszopki. Z kolei dla tej czwórki sprawiły, że wspomnienia sprzed tygodni wróciły do nich z niewiarygodną jasnością – ktoś nie tylko był w tamtym miejscu, ale zadał sobie wystarczająco dużo trudu, by sfotografować dokładnie te same miejsca, w których oni też byli…

Wybieranie się na spotkanie z kimś kompletnie nieznajomym tylko na podstawie jednej wiadomości nie brzmiało zbyt rozsądnie, ale skoro miało się odbyć w środku dnia w miejscu publicznym, zagrożenie było raczej nikłe, zresztą z czyjej strony? Poza tym, jakiś wewnętrzny głos wręcz wołał każde z nich, by wykorzystali tą okazję i dowiedzieli się jak najwięcej, nawet jeśli byłoby to niebezpieczne.

Kawiarnia na parterze PKiNu znajdowała się na parterze, tuż przy samym wejściu do budynku. Urządzona była w prostym stylu, nie odcinającym się od ogólnego wystroju wnętrza.

Z głośników płynęła relaksująca, nienarzucająca się muzyka, a nosy nęciły aromaty kawy i czekolady. Panowała tu spokojna, wręcz nieco senna atmosfera, w końcu w niedzielę o tej porze nie było zbyt wielu gości – zaledwie osiem osób spokojnie sączyło kawę, przegryzało coś słodkiego lub dyskutowało o czymś ściszonym głosem. Większy ruch był w samym pałacu, w jego holu jakaś wycieczka szkolne zbierała się właśnie do wjazdu na taras widokowy i zwiedzania budynku.

Na ścianie naprzeciw wejścia wisiał prosty zegar bez zdobień, przypominający te znane ze szkół. Jego wskazówki migotały delikatnie, a mrużąc oczy dało się zobaczyć ledwie widoczną drugą parę ramion, ustawioną w zupełnie innej pozycji. Kolejna rzecz, którą cała czwórka zaczęła dostrzegać na wszystkich analogowych tarczach już jakiś czas temu, ale nie mogli nic z tego zrozumieć – kolejne pytanie, które można było zadać nieznajomemu, jeśli jego zapewnienia były prawdziwe…. Pod zegarem stał okrągły drewniany stolik z plakietką „Rezerwacja”, póki co pusty. Dostawiono do niego pięć krzeseł, co sugerowało że nie będzie to spotkanie w cztery oczy. Ale skoro dotarli już tutaj, to nie wycofają się w ostatniej chwili, prawda?