Bielon

Miłosierdzie II

- Znałem człeka, który mawiał, że w kołysaniu się wisielca na wietrze kryje się całe piękno tego świata. - rzekł Czerwony Grund strzykając na koniec pożółkłą od żutego tytoniu śliną przez szczelinę w zębach.

- Chuj mi z tej wiedzy a jemu piękno wychodzi z kiszek. - odparł Edd „Mokra Rączka” wstrzymując oddech gdy mijali kołyszącego się na lekkim wietrze poddanego Lorda Jonasa. Był zły, bo zamiast obiecanych łupów i dziewek do chędożenia przyszło im dwa dni maszerować o głodzie i chłodzie. Ot, mniej bohaterski aspekt wojny, którego jednak zwykle w wojnach bywało najwięcej. „Wojna to niekończące się marsze, błoto, brud, sraczka, głód, strach i świąd w pachwinach. Zapomnij o bohaterstwie!” - mawiał jego ojciec, co dodatkowo wkurwiało Edda bo porzucił klanowe wierchy by zasmakować przygody. Nie po to by zażywać tych wszystkich rzeczy o których wiecznie mu pierdolił stary. I jeszcze w dodatku musiał sam przed sobą przyznać, że w większości spraw miał on rację. Tylko świądu nie zdążył złapać, bo nie udało im się jeszcze złapać żadnej żywej dziewki. To znaczy złapali kilka, ale wnet im odebrano łup. Nie zdążyli się nawet nimi nacieszyć.

- Wiecznie tylko marudzisz a spójrz na to z drugiej strony, gdyby ludzie „Grosza” zaskoczyli nas w tej wiosce to ty mógłbyś tu dyndać a nie on! - Grund w uśmiechu pokazał pożółkłe zęby. Edd wspomniał ten poranek i musiał przyjacielowi przyznać rację. Mieli szczęście a to coś znaczyło. Na wojnie dobrze było mieć szczęście. Właśnie myśl o szczęściu przypomniała mu sprawę, którą już dawno chciał z Grundem omówić. Tylko okazji jakby nie było, wiecznie ktoś ich słuchał. Teraz było inaczej, byli sami bo ten na drzewie z całą pewnością zachowa dyskrecję. Obiecał to Eddowi.

- Pamiętasz co ci mówiłem o tym złocie, w górach? Za Kroppenleben, w górach!? - zapytał podekscytowanym głosem. Byli przecie tak blisko. Wystarczyło oderwać się od oddziału wieczorem a rano byli by na tyle daleko, że wolność i świetlana przyszłość otwierały by dla nich matczyne ramiona.

- A ty pamiętasz co ci mówiłem o tym, co spotyka dezerterów? Czyli takich, co spierdolą? - Grund nie uśmiechał się już jak wcześniej. Uważnym wzrokiem spoglądał na kompana, którego znał od lat. Ten wiercił się pod jego spojrzeniem, ale widać było że zdania nie zmieni. Każdy miał prawo popełniać w życiu własne błędy. Tak mawiał dziadunio Grunda i on nie miał zamiaru się z tym kłócić. - Zrobisz jak zechcesz, ale ja zostaję. - powiedział ucinając dyskusję. Wisielec nad głową nie był dobrym prognostykiem dla dyskusji o przyszłości.

***

Świt zastał ich obu na trakcie wiodącym na południe. Do Kroppenleben, Starego Mott i jeszcze dalej. Tam gdzie miało być złoto. A z całą pewnością nie było ich wielmożności lordów i ich wojenek.


Wusterburg przyjął ich chłodno. Każdego przyjmował chłodno. Szło na zimę. Do Kroppenleben mieli jeszcze szmat drogi a śnieg już grodził szlaki. Musieli tu coś sobie znaleźć. Robota, którą zaproponował im Murdoch, zdawała się być spełnieniem ich marzeń. Zdawała się.

Nie była nim jednak.

Była, jak każda inna. I jak każda inna śmierdziała ostatecznie trupem.

***

Wusterburg, 2523,
Marktag (Dzień targowy), blady świt (ok. 4.00)
10 Vorhexen (Przedwiedźmie)

Było piekielnie zimno. Śnieg sypał od miesiąca niemal każdego dnia zasypując drogi i trakty, obciążając drzewa białymi kopułami, oblepiając ściany domów i mury miejskie. Mróz ścinał to wszystko w skorupę, której nie sposób było rozbić bez pożądnych łopat a tego robić się nie chciało nikomu. Kilka cieplejszych dni skończyło się soplami, które niczym stalaktyty obwiesiły dachy wszystkich domów. Zimny wiatr wciskał się w każdą dziurę odbierając resztki ciepła wszędzie tam, gdzie mu na to pozwolono. Ci, którzy mieli gdzie się skryć kłębili się przy kominach, zapieckach i zwykłych paleniskach wznosząc dziękczynne modły do Taala. Inni, urodzeni pod mniej szczęśliwym znakiem, kulili się w bramach, wszelkiego rodzaju szopach a nawet kanałach, byle tylko znaleźć odrobinę zbawczego ciepła. Ono o tej porze roku znaczyło życie.

Wusterburg, jedno z najdalej na południe wysuniętych miast Imperium, nie doświadczyło bezpośrednio skutków wojny, jaka rozlała się przez dwa ostatnie lata po całym kraju. Jednak nie sposób było nie zauważyć uciekinierów, którzy w Wissenlandzie szukali ocalenia przed wichrami wojny. Tych w całej prowincji było aż nadto. O ile od wiosny do jesieni rozleźli po całym księstwie nie byli widoczni aż tak bardzo, to zimą zalegli gdzie który dał radę zapełniając karczmy, oberże, gospody, prywatne domy i magazyny. Dając obraz tłumu szukającego schronienia przed wojną. To wielką, obejmującą swoim zasięgiem wszystkie kraje północy. Bo te drobne lokalne potyczki małych władyków stały się już chlebem powszednim plebejuszy, którzy przywykli że dań płaci się temu, kto po nią przyjedzie. Nie wnikając w spory pomiędzy panami. Do czasu gdy nie trzeba było tej daniny płacić kilkukrotnie. Wówczas i wissenlandzki chłop szukał ocalenia porzucając dobytek i uciekając tam, gdzie zieleńsze trawy. A, że ostatnimi czasu gruchnęła wieść o odkrytym w górach złocie, wędrowców przybywało każdego dnia. I każdy z nich wierzył w lepsze jutro.

Wszystko to sprawiało, że niewielkie zwykle miasteczko, pękało w szwach. Uciekinierzy gnieździli się wszędzie, gdzie tylko znajdowali skrawek schronienia. Chcąc przeczekać wyłącznie do wiosny, by ruszyć dalej. Na Kroppenleben i w górę Złotej Strugi, jak teraz nazywano dawną Białkę. Do Jamy Richten, gdzie każdy mógł kupić działkę i samemu zadbać o swą przyszłość.Pozostało przeczekać. Byle do wiosny…




Stłoczeni w piwnicy Oberży Lagera, cieszyli się że mają dach nad głową a oberżysta, Johan Lager, nie żąda zań ceny niemożliwej do zapłaty. Mieli szczęście, bo do miasta przybyli przed ostatnią falą chcących skryć się przed zimą w obszarze miejskich murów. Co prawda większość oberży była już pozajmowana po ostatnie izdebki na poddaszach, ale im się poszczęściło. Lager miał w swej oberży dosyć solidne piwnice i wyczuwając interes niczym posokowiec ranną łanię zaoferował ją „kochanym gościom” za drobną opłatą. I tak zamieszkali w suterenie oberży w ciągu dnia przeczekując w biesiadnej, bądź włócząc się po mieście, o ile pozwalała na to temperatura i aura. A, że zimy w Wissenlandzie bywały srogie, raczej zdarzało się to z rzadka i wyraźnie nie bez powodu.

Piwniczka Lagera stała się ich domem. Ich więzieniem. Błogosławieństwem i przekleństwem zarazem. Każdy miał z nią własny pojedynek, który staczał każdego dnia, każdej godziny w kłębiących się w głowie myślach. Nieduża, pozbawiona okien i innych wyjść, była składzikiem i dodatkowym dormitorium zarazem. Z jednej strony zastawiona pakami, skrzyniami, beczkami, workami i stosami różnych kuchennych narzędzi z drugiej została oczyszczona i ułozono w niej sześć solidnie wypchanych sienników. Czego chcieć więcej? Ale ta ciepła ostoja i tak ich mierziła. Więziła. Gniotła. Osaczała i chroniła. Była ich obecnym domem. Jedynym jaki mieli. Wyjście z niej było jedno, ot schodkami do góry, do korytarzyka a dalej do biesiadnej albo na dwór. Na mróz. W zaspy śniegu. Nikomu się ta perspektywa nie podobała, próbowali walczyć z potrzebą wyjścia na zewnątrz. Ile tylko mieli sił.

Semena nosiła, rozsadzała wręcz tęsknota za przestrzenią, za stepami i galopadą. Za wolnością, której piwnica była przeciwieństwem. Za możliwością skrzyżowania szabli z przeciwnikiem innym niż krasnolud, który przedkładał brutalną siłę nad wykwintną szermierkę. Bigdebina zaś, choć w piwnicy nie było mu źle, drażnili otaczający go ludzie. Po dojściu do siebie z odniesionych w klasztorze ran krasnolud zamknął się w sobie wyraźnie mając sobie za złe nie wypełnienia powierzonej mu misji. A do swoich druhów odzywał się mało albo wcale. Po kilku jego odpowiedziach przestało im to przeszkadzać. Bombastus nie mógł usiedzieć na tyłku wiedząc jaką księgę wyniósł z klasztornej biblioteki. Łowił każdą okazję, by ukradkowo, w tajemnicy przed innymi, zerkać w jej zakazane wersety, ale tłok ludzki temu nie sprzyjał. Rozdrażniony chodził do wychodka tam łapiąc z księgą chwile samotności, by później myśleć nad przeczytanym tekstem mimo szczęku oręża w setnym pojedynku pomiędzy krasnoludem i kozakiem. A Hans, znikł jak tylko pojawili się w mieście. Już wcześniej był wyobcowany, wyraźnie stronił od Semena i Bombastusa a z krasnoludem nie rozmawiał wcale, w mieście nie czekał na to co postanowią wspólnie. Wtopił się w tłum pod byle pretekstem i tyle go widzieli.

Dokwaterowani do piwnicy nieznajomi, którzy wkrótce stali się mniej lub bardziej znajomymi, też nie dawali spokoju i sami go nie doświadczali. Im również tłok dawał się we znaki. Theodosius, każący się nazywać „Papciem”, miał powyżej dziurek w nosie uspokajania Hunda. I uspokajania wszystkich tych, którzy na Hunda narzekali. A tych było całkiem sporo bo w ciasnej przestrzeni mały kundel wciąż komuś wchodził w drogę a słowa sprzeciwu kwitował jazgotem, który i umarłego by obudził. Ten najgorszy był w nocy, ale na szczęście takie noce nie zdarzały się zbyt często. Stary z psem okupował ciemny kąt piwniczny oznaczywszy swój barłóg tyczką na której wisiały szczurze truchła. Być może to za jego sprawą w piwnicy Lagera nie pojawił się żaden szczur, ale szczury w przeciwieństwie do ludzi to mądre zwierzęta, nie pchają się tam, gdzie grozi im niebezpieczeństwo. Nawykły do wydawania rozkazów Gustav von Esk, weteran wojen o czym mógł świadczyć sam mundur noszący ślady wielu walk, choć nie mający obecnie barwy żadnej znanej chorągwi czy regimentu. Tak przynajmniej zdawało się Semenowi a jego podejrzenia potwierdził krasnolud, mający na tym polu też niejakie doświadczenie. Tyle, że nawykły do wydawania rozkazów Gustaw nie był w ich dyskusje wtajemniczany, natomiast pełen był pretensji do Lagera o to, że ulokował go w piwnicy miast dać mu miejsce odpowiadające jego pozycji. Wyrażał je od czasu do czasu, ale nie wskórawszy wiele raczył ewentualnych słuchaczy opowieściami o bitwach w których walczył. A w wolnych chwilach zabawiał się udając śmieszne indywidua, które udało mu się podpatrzyć w biesiadnej. Ostatni mieszkaniec piwniczki Lagera był również najbardziej przez wszystkich lubiany, choć w sumie nie robił nic by stan ten osiągnąć. No, prawie nic. Cyril de Montmort miał wrodzony wręcz talent do rozpalania i utrzymania ognia a stare palenisko, pozostałość jakieś wędzarni czy bóg wie czego, które było w centrum piwnicy oberży, stało się jego królestwem. Potrafił wyczarować i rozpalić ogień dosłownie z wszystkiego a podsycał go dobrym słowem z rzadka dodając tylko jakieś odpadki, które donosili mu współmieszkańcy. Jednak dzięki temu piwnica miała ogrzewanie, co czyniło ich życie niemal luksusowym na tle innych biedaków próbujących w Wusterburgu przetrwać zimę. Zimę, która tego roku była wyjątkowo ciężka.




Lager nie schodził do nich niemal wcale. Jak musiał, posyłał kogoś z jadłem czy napitkiem. Nie, że nie lubił ich towarzystwa czy ich unikał, ale zwyczajnie miał roboty po pachy. Luda do biesiadnej waliło sporo, rzadko kiedy miał czas na duperele. Za dnia i wieczorem zajęty w karczmie nocą spał jak zabity w swojej izbie. Stąd też jego widok schodzącego z oliwną latarnią w ręku, przed świtem, zaskoczył w piwnicy wszystkich. I zaniepokoił. Zwłaszcza, gdy oberżysta wymownym gestem położył swój gruby paluch na wargi dając znać, by zachowali ciszę. Oni by może i zachowali, ale zaniepokojony Hund rozszczekał się głośno i zajadle i dopiero po kilku soczystych kurwach i kopniaku skrył się w kącie popiskując i spoglądając na świat spod oka.

- Zbierajcie się, a chyżo! Szukają was! - Lager spojrzał lękliwie w górę, jakby w każdej chwili spodziewał się, że ktoś może wtargnąć do zamkniętej biesiadnej i zakłócić ich spokój. Albo, że ozwał się za głośno i ktoś z innych gości może go usłyszeć. Widząc, że nie specjalnie się spieszą, albo nie są do końca przekonani o konieczności opuszczania ciepłego lokalu zirytowany Lager podniósł głos. - Kurwa bierzcie dupy w troki! Dostałem cynk, że szukają po oberżach takich, co wyglądają jak wy! Krasnoluda, kozaka i towarzyszących mu ludzi. To, chyba przyznacie mi rację, jakby wypisz wymaluj Wy! I dziś mają do nas zawitać. Ja kurwa nie chcę nic z tym mieć wspólnego, więc proszę was grzecznie, jak ludzi, spierdalajcie. Tym bardziej, że już wam metę załatwiłem. Na górze jest Hans. Mój posługacz. Wiecie, ten mały, rudy. Co ważne, dyskretny. On was zawiedzie do „Małego” Johana. On ma interesik i magazyny, gdzieś was tam upchnie. Może i robotę będzie miał dla was. A jak się uspokoi poślę po was, piwnicę dla was przecie przytrzymam, nie martwcie się!

Cóż, może i załatwił wszystko, ale w to, że zachowa dla nich pustą piwnicę wierzyć było trudno. Teraz każde miejsce z dachem nad głową było na wagę złota. „Przytrzymam piwnicę dla was” było obietnicą na równi z obiecaniem gruszek na wierzbie. Ale polemizować z tym nie było sposobu. Z prostej przyczyny. Mógł mówić prawdę. A obrażać go w tej chwili było by samobójstwem.


.

***

Reguły sesji:


* Prowadzący: Bielon
* Kwestia konwencji: BielHekowy heros-slowfood. WFRP. Wissenland.
* Kwestia zgodności z settingiem: Wszelkie materiały kanoniczne zachowują ważność, data rozpoczęcia przygody to zima 2523. Moja interpretacja settingu jest moją interpretacją settingu. A świat jest taki, jaki jest, sami wiecie lekko nie ma.
* Kwestia zastosowania mechaniki: W tej sesji opieramy się na logice i zdrowym rozsądku, wszystkie rzuty wykonuje MG lub zdesperowany Gracz. Gramy korzystając z mechaniki. WFRP 2ed. Mechanika rozstrzyga kwestie sporne, przy czym spory z MG rozstrzyga MG. O konieczności odwołania się do niej decyduje MG.
* Kwestia kontroli MG nad poczynaniami graczy: Gracze mają nieograniczoną swobodę, jednak opis konsekwencji ich czynów leży w gestii MG. W niektórych (sami sprawdźcie jakich) sytuacjach gracze wchodzą w interakcję za światem na opisanych zasadach i sami opisują skutki niektórych swoich czynów. Proszę, na bazie doświadczeń z sesji poprzednich, o wstrzemięźliwość. By nie było tak, że Wy opiszecie mi świat tak bardzo, że ja będę musiał dać Wam bobu tym światem bardziej.
* Kwestia relacji wewnątrzdrużynowych: To jest życie, więc konflikty w drużynie są akceptowane, choć nie patrzę już na nie tak przychylnym okiem jak niegdyś. Fabularnie uzasadnione są zawsze zasadne. W sumie zaś radzę pamiętać, że to nasze sesje. Drużyny tu wszak nie ma…
* Kwestia częstotliwości postowania: Tempo postowania ustalamy na jak najczęstszą. Dbajcie o nie spowalnianie rozgrywki. W niektórych sytuacjach zdarzyć się może, że częstotliwość postów będzie jeszcze większa niż standardowo. Lub mniejsza. Myślę więc, że 2 posty/tydzień to odpowiedni, minimalny rytm. Nie bądźmy minimalistami. Jak damy radę gęściej, to fajnie. Ja postaram się nie być minimalistą. Wolał też będę postować krócej a częściej. Prosił bym o zachowanie tej rytmiki: post MG, dzień (24h) na odpowiedź Graczy, post MG w przedziale 24h-48h po poście ostatniego Gracza. Zwykle szybciej niż później.
UWAGA: Gdyby ktoś nie mógł pisać, proszę o krótkie info w komentarzu. Zdarzyć się może każdemu. Byle nie stało się to nałogiem. Brak posta Gracza w wyznaczonym terminie i brak informacji o przyczynie równoznaczne może być z zejściem postaci. Zwykle bywa.
UWAGA 2: Przez 24h każdy z Graczy pisze ze spokojem. Jednak po upływie owych 24h postać każdego z niepiszących może zostać przez innych Graczy wykorzystana; z uwzględnieniem jej charakteru i natury; bez prawa kwękania „Ja bym tego nie zrobił”, „Ja bym tam nie poszedł”, „Ja bym tego nie powiedział”. Pamiętajcie o tym i zmieśćcie się w tych 24h. Albo ryzykujcie…
* Kwestia preferowanej długości postów: Długość się liczy mniej, ważniejsza jest jakość a najważniejszy MG. Gracze piszący posty jednolinijkowe są mile widziani, w charakterze mięsa armatniego. W końcu trzeba zapracować na tytuł "Rzeźnik". Jednak 5 stron opisu blasku księżyca lub wariantowych przemyśleń czy też ekwipunku jest widziane równie mile.
* Kwestia poprawności i schludności notek: Żadnych emotek, psują mój nastrój. Polski język zawsze mile widziany. Starajcie się nie linkować jakichś głupot. Postarajmy się pobawić w klimacie.
* Kwestia zapisu dialogów: Dialogi piszemy. Kursywą oraz poprzedzamy myślnikiem. Najlepiej.
* Kwestia zapisu myśli postaci: Jeżeli znajdzie się postać decydująca się na myślenie to myśli postaci zapisujemy wybranym przez MG kolorem czcionki - czarnym. Myśli poza tym zaznaczamy z obu stron tyldą oraz piszemy kursywą. Lub inaczej, choć lepiej nie.
* Kwestia podpisy pod notkami graczy: Wyłączamy podpisy w notkach sesyjnych. Jeśli to możliwe. Lub nie, jeśli nie. Wówczas można umieszczać w podpisach pochlebne opinie na temat MG i Forum. Lub inne. Pochlebne mniej.
*Walki w grze: Rzecz bardzo ważna. Chciałbym byście pamiętali, że walka to ostateczność. To sposób rozwiązania konfliktu, gdy wszelkie inne metody zawiodły. A walkę wygrywa nie ten który zabije przeciwnika, tylko ten, który przeżyje. W walce można wszak zginąć i wierzcie mi, może się to stać waszym udziałem w tej sesji. Nie życzę wam tego. Wy sobie, jak sądzę, również tego nie życzycie. Pamiętajcie więc o tym dobywając broni. Bo moi NPCowie dobywając jej iść będą zwykle na pewniaka. Bo też chcą żyć. Czego i wam życzę z całego serca…

*************************************

Powodzenia

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon