Pipboy79

Zostaliśmy skazani na śmierć, prawda? Osądzili cię,wykonali wyrok i skończyłeś tutaj. Razem z całą resztą potępieńców.

Szczury Blasku

Orbita Yellow 14; statek - matka; sala odpraw; czas 70 min do zrzutu.

- Opuścić mesę i przejść do wyjścia nr. 3. Czas 10 sekund. Nie przekraczać czerwonej linii. - z głośników zamontowanych w ścianach i suficie rozległ się znany już, modulowany komputerowo głos. Wezwanie. Powiedziane jak zwykle uprzejmo - obojętnym głosem z głośnika. System standardowo nie prosił, nie tłumaczył, nie przepraszał tylko informował. Grupka 10 osób, kobiet i mężczyzn w takich samych obrożach i kombinezonach zebrała się przy bramce numer trzy. Dotąd była ona zamknięta i nikt i nic od nich nie chciał od tego wejścia. Dopiero teraz. Więc to już. Już zaczęły się bezpośrednie kroki zmierzające wysłać ich na egzekucję w scenerii i scenariuszu zaplanowanym przez system. W wyznaczonym czasie grupka zebrała się za otwartymi właśnie drzwiami. Jakieś trzy kroki za nimi, już w korytarzu, znajdowała się namalowana, czerwona linia. Biegła po każdej ścianie i suficie nawet oddzielając czerwoną pręgą przestrzeń wyznaczoną obecnie dla więźniów.


Dziesięć sekund minęło. Drzwi zasunęły się z metalicznym szumem stukając cicho choć dość wymownie. Przez szybę drzwi widać było jak jak zwykle rozpoczyna się procedurę czyszczenia śladów bytności Parchów. Jak skończą walić ciężkim promieniowaniem, zraszaczami czegoś tam, to znów będzie czyste, chłodne, neutralne pomieszczenie mesy. Takie samo jakie te dziesięć osób zastało kilka dni temu. Po nich pewnie przyjdą kolejni. Choć nie wiadomo czy na tej misji. Czy ktoś z nich przeżyje najbliższe godziny i dnie by tu wrócić ponownie tego żadna z tej dziesiątki osób nie wiedziała. Ale parchata statystyka mówiła, że raczej niewielu z nich jeśli komukolwiek, się to uda.


System zezwolił na ruch. Przy zamkniętych drzwiach zbyt dużego wyboru nie było. Naprzód. Tylko naprzód. Korytarz kończył się szybko i przywitał ich kolejnymi drzwiami. Tym razem otwartymi. Za nimi było pomieszczenie wystrojem przypominające typową salę konferencyjną albo odpraw. Na głównym miejscu stał szeroki, prostokątny stół z dwoma rzędami po piątce siedzeń naprzeciw siebie. Swobody siadania oczywiście nie było. System musiał mieć kontrolę nad wszystkim co tylko dało się kontrolować. Obroże wyświetliły każdemu Parchowi holo schematu stołu z zaznaczonym miejscem do zajęcia. Na całą operację zajmowania miejsc mieli zwyczajowe dziesięć sekund.


- Uwaga. Odprawa trwa 20 min. Czas swobodny 20 min. Po tym czasie należy opuścić salę odpraw. Czas w zbrojowni 20 min. Czas na zajęcie miejsc w kapsule 5 min. Obowiązuje standardowa procedura. - głośniki w sali odpraw poinformowały więźniów o ich sytuacji. Twarze znad blatu biurek spojrzały na siebie bystro. 20 min? Zazwyczaj, wielbiący porządek i regulaminy system dawał po 30 min na każdy z trzech głównych kroków. 30 min na zapoznanie się z celami misji, 30 “czasu wolnego” czyli gdyby pracowali w jakiejś prawdizwej firmie z żywymi ludźmi poza nimi byłby to ten moment na zadawanie pytań czy wyjście na faję. Tu nie było dokąd wyjść ani zadać pytań. Choć dalej można było jeszcze próbować coś wygrzebać z podanych danych. Albo od razu udać się do zbrojowni by tam rozejrzeć się jak sprawa wygląda. Czas na pobranie sprzętu też był okrojony o ⅓ choć nadal byłoby trochę nerwowo ale do zrobienia. Na szkoleniu też każdy z nich dawał radę oporządzić się w tym czasie na różnych symulacjach. Dawał radę bo inaczej by go tu teraz nie było. Nie zaszedł by tak daleko jak ta dziesiątka rozsadzona obecnie przez system po różnych stronach stołu. Tylko czas na przejście do kapsuły i zajęcia w nim miejsc był niezmieniony.


Czyli “specjalne okoliczności”. System przewidywał możliwość skrócenia tych wszystkich procedur przedstartowych jeśli uznał, że istniały “specjalne okoliczności”. Czyli, że było już beznadziejnie nawet jak na standard Parchów. Była potrzebna natychmiastowa interwencja “na wczoraj”.


Światła w pomieszczeniu przygasły i przed każdym siedzącym więźniem rozjarzyło się holo sypiąc zarówno głosem, dźwiękiem jak i obrazem. Na początek system przedstawił im ich kody wywoławcze indywidualne i grupy. Byli grupą Black I. I każdy z nich miał swój numer od 1 do 10. Twarze poprzez półmrok i odblask od wyświetlanych hologramów znów spojrzały na siebie. Black? Jeśli “standardowa procedura” została zachowana to byliby siódmą grupą pierwszej fali. Rzymska jedynka mówiła, że są z pierwszej fali interwencyjnej. Choć kolor, przyznawany każdej grupie w zależności od miejsca docelowego, obszaru działania czy kolejności w tej fali mówił, że byliby siódmą grupą. Po White, Yellow, Orange, Red, Green i Blue był Black. Siódma grupa. Czyli wysłaliby przed nimi już sześć grup. I nie pomogło. Teraz skracali czas przedstartowy siódmej grupie i wysłali ją gdzieś tam do przemielenia.


System jednak nie dał im czasu do namysłu czy konferencji. Zaczął sypać danymi. Wyświetlał na każdym z dziesięciu stanowisk a i pewnie Obrożom pewnie też przesłał już te dane. Ale ludzie reagowali znacznie wolniej niż maszyny i komputery musieli więc przetrawić kolejne porcje wizerunków, liczb, obrazów, zapisów, map i innych danych.


Relict. Tak się nazywał system do jakiego przylecieli. Dr. Evander skojarzył od razu. To ten system z tą starą gwiazdą. Co to była nadzieja zbadać jak wyglądały gwiazdy w początkach istnienia kosmosu. I anomalią w układzie. Taki rozkruszony dysk kosmicznej drobnicy orbitujący wokół tej gwiazdy. Dlatego gdy spotkał wzmiankę o tym w ogólnych danych o sytemie nie był tym zaskoczony. Krunt, Mathias i Rain skojarzyli nazwę z ciekawostkami o jakiejś nietypowo starej gwieździe. Reszta zaznajomiła się tego z mniejszym lub większym zaangażowaniem z wyświetlanych przed nimi danych.


Wstęp był dość krótki. W końcu nie mieli latać na kosmiczne zakupy i wycieczki po układzie tylko zrobić parchatą robotę której nikt inny nie chciał. Więc po układzie, gwieździe przyszedł czas na planetę. A właściwie księżyc. Mieli lądować na jakimś terrformującym się wciąż księżycu gazowego giganta. Sądząc po skali Krunt czyli Black 5 wiedziała, że nad głowami majaczyć im będzie olbrzymia tarcza tego giganta zasłaniająca większość nieboskłonu. Przy nim centralna gwiazda powinna być widoczna jako o wiele mniejsza, świecąca piłeczka tenisowa. Na jej oko pilota w takiej dwoistej atmosferze latanie musiało być skomplikowane. Już łatwiej było latać w jednorodnej jaka by ona nie była. Niskie latanie zawsze wymagało uwagi od pilota ale latanie w tych kanionach i dolinach albo tuż nad nimi wymagało pewnie dodatkowej uwagi. Przekraczanie linii dwóch atmosfer dla nieprzystosowanego odpowiednio pojazdu byłoby pewnie dość niebezpieczne dla niego i załogi. Ale w takich terraformujących się światach wymogi awiacji wymagały by każdy pojazd dopuszczony do użytkowania był odpowiednio przystosowany.


Za to wszyscy bez trudu zrozumieli co oznacza informacja, że ciążenie jest trochę mniejsze niż na Ziemi. Można więcej! Więcej unieść, wyżej czy dalej skoczyć i w ogóle poczuć się dość lekkim ale bez tego irytującego uczucia przy słabszych grawitacjach objawiającą się różnymi dolegliwościami u sporej liczby ludzkiej populacji.


Im bliżej było do etapu “tu i teraz” tym więcej czasu system poświęcał temu. Informował i atakach terrorystów z “Dzieci Gai” sprzed kilku tygodni. Całej ich serii. Nazwę “kosmicznych amiszów” kojarzyli wszyscy i bez systemowych podpowiedzi. Tym razem skoro posunęli się do aktów terroru i to całej serii widocznie trafił się jakiś bardziej radykalny odłam albo znowu ekstremizm był u nich w modzie. Siedząc za kratami ciężko było być na bieżąco. Niemniej pierwsze ataki poszły im nieźle i wysadzili sporo kluczowych instalacji terraformujących. Siły porządkowe przeszły do kontrakcji i zaczęły się regularne łapanki, obławy i potyczki na księżycu. I gdzieś w ten okres jak szacował system musiały pojawić się pierwsze oznaki działalności potworów ale jeszcze dość nieśmiałe więc wtopiły się w ową wojnę ludzi z ludźmi. Gdy zaś już było wiadomo, że to potwory to sytuacja od razu zrobiła się zła. A potem pogarszała się z każdym dniem spychając ludzi od defensywy do rozpaczliwego utrzymywania jakiegokolwiek terenu przed obcą inwazją.


Jeżeli dane, liczby, kalendarze, grafiki nikogo nie przekonywały czy nie były wystarczająco wymowne to system miał jeszcze filmy. Wycinki nagrań różnorakich z ostatnich godzin, dni czy tygodni. Urywki tego co się dzieje na dole, pod nimi, w miejscu gdzie mieli zostać zrzuceni za kilkadziesiąt minut.

---

- Simonds! Simmonds! Simmonds kurwa odezwij się! - z holo darł się jakiś żołnierz sądząc po ekwipunku. Miał standardowy pancerz wojskowy i karabinek. Ale co wpadało w oko większość ładownic i przywieszek na magi i granaty miał już pustych. Kamera była chyba postawiona na jakiejś skrzyni, dość nisko dlatego nie było widać głowy żołnierza który chyba właśnie zerwał się do pionu i odwrócił w tę samą stronę co kamera. Chyba był to jakiś panel sterujący, może dronem a może łączności. Żołnierz i panel byli chyba na jakimś, płaskim dachu. Widać było otwarte drzwi pewnie do klatki schodowej prowadzącej na dniach. Z niej dobiegały szybkie rozbłyski rozświetlające ciemność schodów i współgrające z odgłosami wystrzałów. Ktoś tam strzelał. Gęsto i często. Słychać było też coś jeszcze. Jakiś skrzek czy syczenie. Ciężko było określić.


Żołnierz zaczął biec w stronę otwartego przejścia. Kamera pokazywała teraz cały tył jego sylwetki. Przebiegł te kilkanaście kroków już prawie do klatki schodowej gdy z wnętrza dobiegł ostry wrzask ranionego śmiertelnie człowieka. - Simmonds! - wrzasnął żołnierz i zajrzał z wycelowanym karabinem w głąb klatki schodowej. Prawie od razu wystrzelił triplet. Raz, drugi, trzeci. Potem zatrzasnął drzwi. Znów zaczął biec ale tym razem w stronę kamery. Nie dobiegł do niej gdy coś uderzyło w drzwi od razu za pierwszym razem przebijając się na razie pęknieciem na druga stronę. Żołnierz ślizgiem dopadł do panelu sterującego aż ten się zachybotał. Przytrzymał go jednak by nie spadł i w kamerze ukazała się jego twarz. Brudna od potu zmieszanego z pyłem i błotem, zachlapanego czerwonymi kroplami. Twarz zdesperowanego człowieka ale i żołnierza.


- Kruk 3 do gniazda! Simmondsa już nie ma! Nie ma kurwa! Zostałem sam! Nie mam już amunicji ani granatów! Zostałem sam kurwa! Nie wydostanę się! Dajcie mi Black Arrow! Powtarzam dajcie mi Black Arrow! - drzwi trzasnęły i żołnierz odwrócił się gwałtownie. Wystrzelił znów kilka szybkich triplet w ich stronę i zza nich dobiegł jakiś bolesny syk. Na pewno nie od człowieka. - Natychmiast kurwa! Dajcie mi Black Arrow na mój namiar! - wrzasnął żołnierz i zerwał się gdzieś przy okazji przewracając panel. Ten spadł na zapyloną powierzchnię dachu ukazując teraz pusty dach i fragment obudowy nad nim. Na oko Mathiasa akurat by użyć go jako osłony czy podpórki strzeleckiej.


Dalej już widać nie było za dużo co. Ale słychać było sporo. Drzwi chyba w końcu puściły a żołnierz strzelał z karabinku. Chyba miał do czego sądząc po odgłosach. Potem widocznie mag mu się skończył albo nie miał czasu przeładować bo zaczął strzelać z pistoletu. Też szybko, raz za razem. Potem słychać było jego wrzask. Wrzask umierającego człowieka, umierającego straszną rozdzieraną, parchatą śmiercią. W zasięgu kamery przesunął się upuszczony widocznie pistolet z czerwonymi kroplami na swojej powierzchni. Potem zaś wszystko znikło w odgłosach eksplozji które pochłonęły i dach, i okolicę, i obraz z kamery i chyba ją samą bo pojawił się napis “NO SIGNAL”.

---

Znów obraz z kamery. Tym razem czarno biały. Sądząc z jakości i scenerii chyba zapis z domowego systemu antywłamaniowego. Zupełnie jakby na tym księżycu też złodziei mieli albo ktoś cierpiał na jakieś fobie i manie. Kamera z podwórza od domu. Ładnie zadbane rośliny. Widać ktoś lubił swój ogródek. Kot. Wybiegający z domu i czmychający w jakąś dziurę. Dziecko, dziewczynka, wybiegająca zaraz po nim. Schyla się najwyraźniej próbując wydostać zwierzaka.


- Elly! Elly chodź tutaj! Do samochodu! - męski, zdenerwowany głos dochodzący z domu.


- Ale tato! Puszek mi uciekł! Przecież nie możemy go zostawić! - odkrzyknęła dziewczynka unosząc główkę w stronę domu i krzyczącego ojca.


- Elly nie mamy czasu! Zostaw go! - mężczyzna z rosnącym poziomem zdenerwowania i irytacji wyszedł też przez te same drzwi do ogrodu jak przed chwilą córka i jej zwierzak. Gdyby nie klasyczna strzelba w jednej dłoni można by prawie uznać, że scena jak rodzinny standard. Drugą wyciągał w stronę córki dając jej znać, że powinna podbiec do niego i ja chwycić.


- Tato! Tam coś jest! Na dachu! - dziewczynka krzyknęła nagle przestraszonym głosem wskazując palcem coś nad głową i za plecami ojca. W przeciwieństwie do niego patrzyła w stronę domu więc musiała zauważyć coś czego on jeszcze nie dostrzegł.


- Cholera! Kryj się Elly! Haarryy! - wrzasnął ojciec odwracając się w stronę dachu i unosząc broń w górę w stronę dachu. Ruch miał dość szybki. Za szybki, i zbyt nerwowy. Pociągnął za spust ale nic się nie stało. - Szchol! - syknął mężczyzna coraz bliższy paniki. Nie odbezpieczył broni! Teraz już broń szczęknęła pod jego dłonią i znów wycelował w górę ale już nie zdążył. Z góry runęło nie niego coś wielkości sporego psa ale o sześciu łapach, długim kolczastym ogonie. Zaczęło go szatkować pazurami i szczękami a mężczyzna zaczął wyć w agonii. Dziewczynka stała za drzewem i piszczałą w panice. Wtedy huknął gdzieś strzał. Trafił stwora bo go zrzuciło z poszarpanego człowieka. Stwora przygięło ale zanim zdecydował sie czy zdechnąć czy zrobić coś jeszcze oberwał drugi raz. Tym razem przygniotło go do ziemi. Ale wciąż ruszał się choć syczał w dość bolesny sposób. Trzeci strzał powalił go wreszcie na ziemię. Wciąż jeszcze drgał i syczał więc oberwał kolejny strzał z lufy strzelby jaka pojawiła się w drzwiach wreszcie uciszył i unieruchomił potwora na dobre.


Facet który przeszedł przez drzwi miał spory brzuszek i sporą łysinę do tego co nadawało mu klasycznie tatuśkowaty wygląd. Strzelba jednak jaką dzierżył wyglądała już o wiele bardziej poważnie. Podbiegł dwa kroki jakie dzieliły go od poszarpanego ojca Elly i przyklęknął. - Ben! Ben! Już ok! Ben! Nie zasypiaj! Ben! - krzyczał impulsywnie do dogorywającego faceta ale dla tamtego widocznie nie było już ratunku. Krztusił się krwią, charczał, miał wnętrzności na zewnątrz i musiał umrzeć w ciągu kilku chwil. Tych jednak nie mieli. - Przykro mi Ben. - powiedział w końcu facet i puścił dłoń umierającego powstając znów na nogi.


- Chodź Elly! Do samochodu! - wstał wyciągając dłoń w stronę dziewczynki prawie w identycznym geście jak przed chwilą jej ojciec. - Chodź! Musimy jechać bo nie zdążymy! - facet podbiegł do chyba będącej w szoku dziewczynki i złapał ją za rękę. Ona wciąż była zapatrzona w ciało umierającego ojca. - Nie patrz na to! Biegnij do samochodu! - dorosły złapał dziewczynkę w objęcia i zaczęli biec w stronę wejścia domu omijając ciało zmasakrowanego przed chwilą człowieka. Oboje zniknęli z widoku kamery. Ale system płynnie przeskoczył na kolejną.


Kolejna była chyba ustawiona pod sufitem na główne wejście do domu. Ale, że drzwi były otwarte pokazywała co się dzieje przed nimi choć w dość wąskim zakresie. Samochód. Ludzie wewnątrz. Chyba rodzina. Nerwowe ruchy ludzi w samochodzie przekładające się na ruchy samego samochodu. Wrzaski, panika, strach. Czerwone rozbryzgi na szybach. Coś obcego. Intruz, ruch, rozdzierane szponami ludzkie ciała. Jakiś chłopak. Otworzył drzwi i wypadł częściowo na ulicę. Twarz wykrzywiona bólem, zakrwawione ubranie.


- Nie! - biegnący łysiejący facet który trzymał dziewczynkę wrzasnął rozpaczliwie gdy ogarnął to wszystko jednym rzutem oka. Bezwłocznie postawił Elly na podłogę. - Czekaj w kuchni Elly! - krzyknął do niej wskazując gdzieś na korytarz z którego właśnie przybiegli. Dziewczynka pobiegła znikając z obrębu widoku kamery a facet uniósł strzelbę i zaczął iść i celować w stronę samochodu. Nie wiadomo było czy by strzelił czy nie bo ledwo zrobił dwa kroki w przód przekraczając próg i zniknął z widoku gdy coś tam rzuciło się na niego przewalajac od razu. Widać było jeszcze jego buty jak podrygują gwałtownie najpierw podczas krótkiej i beznadziejnej walce a potem niekontrolowanych konwulsjach.

---

Znów obraz z kamery bezpieczeństwa. Korytarz. Coś jak wnętrze jakiegoś hotelu czy biurowca. Bezruch. Cisza. Gdyby nie chaos porzuconych ubrań, walizek, toreb, w różnych kombinacjach pootwieranych czy pozamykanych drzwi możnaby uznać za przeciętny, średnego standardu hotel czy biurowiec właśnie. No i te nieruchome nogi widoczne przez szczelinę na wpół otwartych drzwi też nie pasowały do standardu. Leżały zbyt nieruchomo i w zbyt ciemnej i wciąż błyszczącej,nieregularnej plamie by to było standardowe.


Niestandardowy był też gość hotelowy czy klient w biurze. Sześciołapy, ogoniasty stwór. Przebiegł szybko, przez korytarz a zaraz po nim kolejny podobny. Oba zniknęły za rogiem korytarza. I znów panował bezruch i cisza dobrą chwilę. Ale niezbyt. Jedne z uchylonych drzwi uchyliły się i wyłoniła się z nich ludzka postać. W jakiejś bluzie z naciągniętym kapturem spod której wystawał tylko daszek czapki. Postać przemknęła się mając mały plecak na plecach i zatrzymała się przy rogu korytarza. Chyba nasłuchiwała chwilę. Potem ostrożnie wyjrzała za róg. I przebiegła za niego ale w przeciwną stronę niż pobiegły dwa stwory.


Inna kamera. Chyba jakaś większa kuchnia. Jak w hotelu czy restauracji. Kilka świateł się wciąż paliło. Ale większość tonęła w mrokach i półmrokach. Cisza. Choć na tych kamerach nie było głosu tylko sam obraz. Cisza i bezruch. Nieruchome regały z wciąż ustawionymi talerzami. Zlewozmywaki pełne wody i czegoś tam jeszcze. W jednym wciąż był odkręcony kran i woda przelewała się od nie wiadomo jak długiego czasu przez krawędź. Blade światło drobnego holo ustawionego gdzieś w rogu wciąż puszczające jakieś gadające głowy.


Sylwetka. Człowiek. Ten sam co na górze w kapturze i z plecakiem. Sylwetka biegła przez bezgłośny kadr. Zatrzymała się na chwilę spoglądając w tył i dookoła. Krótkimi, nerwowymi ruchami. Sięgnęła po coś leżącego na blacie. Nóż. I tasak. Znów zaczęła biec znikając z kadru. Przez jakieś dwa oddechy nic się nie działo. A potem z kierunku skąd wbiegła postać przebiegł stwór. Sześcionogi, bardzo podobny do takich jak przed chwilą pokazywało na korytarzu. Stwór był niższy od człowieka ale poruszał się bardziej w poziomie jak zwierzę niż w pionie jak człowiek. Na długość mógł mieć pewnie tyle co dorosły człowiek lub podobnie.


Stwór zatrzymał się prawie w tym samym miejscu co wcześniej człowiek. Też nasłuchiwał czy węszył. Ogon mu znieruchomiał poruszając tylko końcówką która wyglądała na ostrą i zdatną do cięcia czy kłucia. Stworzenie nagle odwróciło łeb. Dokładnie w tą sama stronę gdzie zniknęła postać w kapturze. Szczęka stwora poruszyła się jakby stwór wydał jakiś dźwięk choć w niemym holo nic nie było słychać. Po czym zerwał się do biegu. Sprintu nawet. Szybszego niż ludzie. Momentalnie zniknął z pola widzenia kamery. Z jakąś sekundę potem zgasły wszystkie światła i film też się skończył.

---

Znów kolejne bity danych. Kolejne urywki, obrazy, filmy. Znów jakiś wpadł w oko. Kamera. Trzęsąca się, dron. Plecy szczupłej kobiety w zapylonym i zabrudzonym, średniokrótkie brązowe włosy. Zbiegała prędko po schodach w dół. W ręku klasyczny mikrofon. Reporterka. Utarło się, że reporterzy muszą mieć co podstawiać pod twarz rozmówcom by było wiadomo, że wywiad jest. Na razie jednak słychać było z holo jakiś regularny trzask lub szmer. Pasowało do odgłosów szponów na betonie. Kamera musiała zbliżać się do jakiejś strzelaniny bo była coraz głośniejsza.


Kobieta zbiegła po schodach i wypadła na korytarz. Niebieska linia wzdłuż ściany, dyspozycyjne strzałki nieco wyżej, recepcja… Szpital. Przebiegła kilkanascie kroków do wyjścia głównego. Tam kamera pokazywała różnorako umundurowane i wyekwipowanie postacie. Z pół tuzina, może paru więcej. Wszystkie strzelały używając ambulansów i radiowozów jako improwizowanych barykad. Jakaś postać w czarnym uniformie pancerza z odblaskowym napisem SWAT chyba zmieniała mag bo stała przodem do wejścia przez które wybiegła właśnie reporterka. Stała za zasłoną jaki dawała jej dość wysoka buda ambulansu. Postać uniosła i wycelowała broń w stronę kobiety i prawie od razu strzeliła szybko kilka razy. Plecy biegnącej kobiety zostały w tym momencie zachlapane jakąś cieczą a blisko kamery rozległ się jakiś bolesny, agonalny skrzek i wycie. Grzechoczący odgłos umilkł.


- Są w środku! - dziewczyna zatrzymała się przy gliniarzu krzycząc do niego na całe gardło by przekrzyczeć strzelaninę. Na zewnątrz było kilkoro ludzi i wszyscy strzelali do widocznych zaledwie o kilkadziesiąt a czasem już tylko kilkanaście kroków stworów.


- Co?! Gdzie?! Ile?! - facet w czarnym uniformie jednostki antyterrorystycznej spojrzał na kobietę a potem na środek budynku z którego właśnie wybiegła.


- Nie wiem! Kilka! Na korytarzu pierwszego piętra! Nie liczyłam ich! - odkrzyknęła kobieta wskazując dłonią mniej więcej na wysokość pierwszego piętra.


- Wycofujemy się! Są w środku! Ames, bierz Thomas’a i zablokujcie górę by nie wylazły na dach! - wrzasnął gliniarz z antyterrorów wskazując na dwie sylwetki. Jakiś żołnierz z miotaczem ognia i gliniarz w mundurowej koszuli na krótki rękaw i tylko pistoletem oderwali się zgodnie od samochodów i ruszyli do środka. - A ty trzymaj się ich! Leć za nimi! - krzyknął znowu do reporterki.


- Wytrzymacie do przylotu lataczy?! - krzyknęła wyraźnie zaniepokojona brunetka zerkając szybko na przebiegających obok mężczyzn.


- No pewnie! Biegnij! Nie oddzielaj się! - SWATowiec odwrócił się plecami do reporterki i znów do czegoś zaczął strzelać po drugiej stronie ulicy. Dwóch kolejnych, jakiś marine i chyba ktoś z jakiejś firmy ochroniarskiej zaczęli biec do środka. Dziewczyna i jej latająca kamera również. Dwaj pierwsi już znikali w przejściu. Kamera zaczęła sunąć w powietrzu za nimi. Reporterka znalazła się na podjeździe do głównego wejścia, jeszcze ostatnie parę kroków przed nim gdy ci dwaj pierwsi otworzyli ogień. Ten gliniarz zaczął szybko strzelać ze swojego pistoletu w głąb szpitalnego korytarza a moment później ten został zalany strugą ognia. Dziewczyna zatrzymała się chowając za framugą wejścia. Kontraktor i żołnierz byli widoczni gdy każdy z nich stanął za filarem zadaszenia nad podjazdem.


- Dobra poradzimy sobie! Lećcie na górę! - krzyknął żołnierz. Pierwsza para ruszyła w głąb szpitalnego holu kierując się ku schodom po których przed chwilą zbiegała dziewczyna. Zginęli z widoku kamery gdy tam wbiegli.


- Kurwa, wychodzą z piwnic! - krzyknął któryś z tych dwóch przy pylonach ale już spoza zasięgu oddalającej się kameru skoncentrowanej na reporterce. Ta biegła znowu w stronę schodów, potem na półpiętro i z niego znów widać było młodego gliniarza w błękitnej koszuli i krótko ostrzyżonego marines z miotaczem. Stali na piętrze i strzelali do czegoś za rogiem.


- Szybkie są! - krzyknął ten gliniarz do marine. Ten nie odpowiedział tylko znów puścił strugę żywego ognia w głąb kolejnego korytarza.


- Dobra zablokowałem ich! Jazda na górę! - kamera pokazała, że gdy ci dwaj ruszali na górę antyterror i jakiś żołnierz dobiegli właśnie na parter schodów. Obaj na moment wycelowali w górę schodów więc wyglądało, że prosto w kamerę. Ta ruszyła na górę za biegnącą znowu reporterką. Dół schodów na parterze łapała więc już tylko coraz bardziej fragmentarycznie. Ale coś tam chyba skoczyło na tych dwóch na dole i rozległ się wrzask zranionego człowieka. Kamera pędziła dalej tak samo jak i reporterka.


Byli już na kolejnym piętrze. Marine zatrzymał się tylko na chwilę by rzucić granat gdzieś w głąb. Pobiegł zaraz dalej, na kolejne piętro. Eksplozja targnęła korytarzem wzbijając chmurę pyłu i dymu. Dziewczyna zasłaniając twarz ramieniem wbiegła w nią i zaraz wybiegła wciąż trzymając się drugą dłonią poręczy. Kolejne piętro.


Już korytarz szpitalny tak bardzo. Porady, plakaty, reklamy holo i na kolorowym papierze, ogłoszenia, typowo szpitalne jasne barwy. Jednym słowem szpitalny standard. Mało standardowy były chaos porzuconych przedmiotów. Drobne codzienne przedmioty jakie może mieć ze sobą w szpitalu każdy, jakieś walające się kitle, ubrania, rozwalony automat z napojami i przekąskami i łóżka. Rozstawione wzdłuż ścian korytarza, Rozświetlone ciemniejszym od normalnego awaryjnym oświetleniem. Gliniarz znów strzelał do czegoś. Coś tam oberwało bo doszedł złośliwy wrzask jakiejś poczwary. Marine uniósł miotacz do kolejnego strzału.


- Nie! Tam już są ludzie! - krzyknął gliniarz w błękitnej koszuli zbijając lufę miotacza w dół. Marine spojrzał na niego krzywo ale nic nie powiedział. Zawiesił miotacz i dobył własnego pistoletu.


- Tym to możemy ich po pupci posmyrać. - burknął i obydwak z wycelowanymi pistoletami ruszyli w głąb kolejnego korytarza. Strzały! Zza rogu! Ktoś tam strzelał! Obydwaj zaczęli biec a kamera zaczęła sunąć wzdłuż pogrążonego w chaosie korytarza i biegnącą za nimi dziewczyną. Ta jednak nie była aż tak odważna by wychylać się za róg więc machnęła dłonią na drona by zrobił to za nią. Gdy ten wyleciał na środku korytarza, z kilkanascie kroków od dwóch strzelców był widoczny jeden ze stworów. Wyglądało jakby już dogorywał na środku korytarza siekany kolejnymi pociskami z trzech luf. Trzecią lufą dysponował jakiś facet na szpitalnym łóżku z brzegu korytarza. Wciąż na nim leżał na plecach wychylając się by strzelać do zdychającej już bestii. Ta w końcu upadła, zaczęła sunąć się po podłodze by zniknąć w drzwiach od jakiejś sali. Dwaj strzelcy odwróceni plecami do kamery podbiegli rozchlapując butami żółtawą juchę. Zatrzymali sie przed wejściem za jakim zniknął stwór i znów otworzyli ogień z pistoletów. Po chwili przestali choć wciąż trzymali wycelowane tam lufy.


Kamera podleciała w ich stronę przy okazji łapiąc w kadr tego faceta na łóżku. Miała charakterystyczny kombinezon i obrożę na szyi. Kamera nie poświęciła mu jednak zbyt dużo uwagi bo odwróciła się w przeciwną stronę na nadbiegającą brunetkę. Przy okazji złapała też dwóch z obsady na dole.


- Dawaj ten miotacz! Już tu są! - wrzasnął jeden z nich spoglądając na marine’a. Ten pobiegł do nich po drodze chowając z powrotem pistolet i dobywając swoją główną broń.


- Gdzie reszta?! Jak strzelę to nie przejdą! - krzyknął do tych dwóch którym udało się dotrzeć na ostatnie piętro budynku.


- Nie ma reszty! Tylko my! Strzelaj! - odkrzyknął jeden z tej dwójki i marine puścił płonącą strugę w dół schodów.

---

Orbita Yellow 14; statek - matka; sala odpraw; czas 50 min do zrzutu.

Dane. Liczby. Litery. Tabele. Bity. Nagrania. Dużo nagrań. Więcej niż można było przejrzeć w tak krótkim czasie. Nagrania z tego co działo się na dole. A nie działo się dobrze. Jak zawsze kiedy dochodziło do interwencji Parchów.


- Cel: dotrzeć do Checkpoint 1. - głośniki oświeciły w końcu jakie jest zadanie Parchów z grupy Black. Na wyświetlonej od razu mapie ukazał się schemat z zaznaczonymi punktami. LZ przy zachodniej, krawędzi krateru Max, wewnątrz niego. Pierwszy Checkpoint był na mapie dość blisko. 3200 m wedle mapy. Czas na dotarcie 3 h. Czas rezerwowy 1 h. Proste. Dotrzeć z punktu “A” do punktu “B”. Bez żadnych celów pobocznych i dodatkowych. Trochę więcej niż 3 km do przebycia pieszo. W 3 h. Prościzna. Czyli nawet system uznawał zadanie za tak trudne, że nie obarczał nawet Parchów, dodatkowymi celami.


- Czas na opuszczenie sali odpraw 20 min. Zbrojownia została otwarta. Czas do zajęcia miejsc w kapsule 40 min. Rozpoczęcie manewru zrzutu za 50 min. - system swoimi głośnikami poinformował dziesiątkę skazańców wciąż siedzących przy stole jakie przewidział dla nich plany na najbliższe kilkadziesiąt minut. Drzwi, przeciwne do tych przez które weszli otwarły się. Widniał za nimi korytarz, prowadzący do wspomnianej zbrojowni.


System nie wyganiał ich z sali odpraw. Jeszcze przez dwadzieścia minut grupa Black miała ją dla siebie. Każdy kto chciał mógł jeszcze pobuszować i spróbować wycisnąć więcej danych z danych. Mógł też udać się do zbrojowni by przygotować się na misję. Zmniejszona grawitacja miejsca akcji pozwalała zabrać trochę więcej niż normalnie. Nie tylko żywej obsadzie ale i samej kapsule.


Na dole panowała ładna tropikalna pogoda. 29 godzina lokalnej, księżycowej doby. Początek dziennej pory która powinna potrwać jeszcze jakieś 30 następnych godzin. A później zacznie się lokalna noc która potrwa następne 1.5 standardowej ziemskiej doby. Temperatura przypowierzchniowa w kraterze wynosiła 44*C i prognozy przewidywały dalszy jej wzrost w ciągu następnych kilkunastu godzin. Machina już ruszyła odmierzać czas i metry.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić